Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

"Ωδή" σε έναν απερχόμενο

        Από επαγγελματική, κυρίως, υποχρέωση έχω παρακολουθήσει την τελευταία 25ετία όλες, χωρίς εξαίρεση, τις συζητήσεις στη Βουλή  για τον κρατικό προϋπολογισμό που εθιμικά γίνονται παραμονές Χριστουγέννων.
        Από την εποχή που είχαν τα ηνία της οικονομίας ο Κώστας Σημίτης και ο Δημήτρης Τσοβόλας ή ο Γιάννης Παλαιοκρασάς και ο Στέφανος Μάνος ως την περίοδο που κατέθεσαν προϋπολογισμούς ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο Νίκος Χριστοδουλάκης, ο Γιώργος Αλογοσκούφης και πιο πρόσφατα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ήμουν εκεί και τις πέντε μέρες που διαρκεί η διαδικασία, ακούγοντας, άλλοτε με περισσότερο και άλλοτε με λιγότερο ενδιαφέρον, τις ομιλίες των αρχηγών των κομμάτων, των υπουργών και των βουλευτών από όλες τις παρατάξεις που εναλλάσσονταν στο βήμα.
        Παρακολούθησα, μάλλον από επαγγελματική... διαστροφή, και τη φετινή συζήτηση του προϋπολογισμού που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα. Ήλπιζα μέσα μου ότι οι ειδικές συνθήκες που -κατά γενική παραδοχή- επικρατούν στη χώρα θα λειτουργούσαν αφυπνιστικά. Και οι ρήτορες θα αναζητούσαν πρωτότυπους τρόπους για να πάρουν θέση απέναντι στην βαθειά κρίση που διέρχεται όχι μόνον η ελληνική οικονομία, αλλά η ίδια η ελληνική κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για το πολιτικό σύστημα, το οποίο υποτίθεται ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά αντανάκλαση της κοινωνίας.
        Χωρίς καμιά διάθεση για ισοπεδωτική γενίκευση, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν βρήκα καμία πρωτοτυπία. Μπορεί να μην έλειψαν κάποιες λίγες φωτεινές εξαιρέσεις αγορητών που επεχείρησαν να ξεφύγουν από τα τετριμμένα, αλλά τη γενική εντύπωση δεν την άλλαξαν.
        Τα ίδια στερεότυπα. Η ίδια αποστέωση. Ελάχιστη σύνδεση με την πραγματικότητα, την... ουσιαστική πραγματικότητα και όχι την. υστερική που διαμορφώνουν τα πρωινάδικα και τα βραδινά δελτία των (δήθεν) ειδήσεων που θαρρείς πως έχουν βαλθεί να υποκαταστήσουν τους παραδοσιακούς καφενέδες.
        Τα γράφω αυτά καθώς την ειδησεογραφία των ημερών σχεδόν μονοπώλησαν οι εσωκομματικές γκρίνιες στην κυβερνητική παράταξη, ένα από τα πλέον προσφιλή ζητήματα για τη «δημοσιογραφία της ατάκας», στην οποία η οπτικοποίηση των ειδήσεων έχει παρασύρει το σύνολο των μέσων ενημέρωσης.
         Και αισθάνομαι πως αν ήταν στο χέρι μου θα αφιέρωνα αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον ίσο χρόνο, με εκείνο που δόθηκε στο «όχι» που είπε στον προϋπολογισμό ο βουλευτής Πρέβεζας Βαγγέλης Παπαχρήστος, και στο «όχι» που είπε ο απερχόμενος δήμαρχος Πρέβεζας Μιλτιάδης Κλάπας στη... χριστουγεννιάτικη απεργία των οδοκαθαριστών της πόλης του.
        «Δεν θα υποκύψω σε κανέναν εκβιασμό», δήλωσε θαρρετά ο κ. Κλάπας και, την ώρα που άλλοι συνάδελφοί του κρύβονταν, εκείνος απέρριπτε παράλογα αιτήματα των δημοτικών υπαλλήλων που, μεταξύ άλλων, διεκδικούσαν... ελαστικότητα ωραρίου, ώστε να εργάζονται δύο ως διόμισι ώρες την ημέρα, ή χρηματική αποζημίωση για το γάλα που πρέπει να πίνουν, αλλά δεν είναι της αρεσκείας τους.
        Πιο σημαντική από πολλές φλύαρες κοινοβουλευτικές αγορεύσεις θεωρώ, εξάλλου, ότι ήταν η δήλωσή του, σύμφωνα με την οποία «κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι ο Δήμαρχος, ο οποίος φεύγει, παύει να εκτελεί τα καθήκοντά του, ως έχει υποχρέωση απέναντι στους πολίτες». Όπως και η κατηγορηματική διαβεβαίωσή του ότι «μέχρι την τελευταία μέρα θα εκτελώ τα καθήκοντά μου σαν να είναι η πρώτη που ανέλαβα».
       Η στάση του αποκτά ιδιαίτερη αξία, επειδή δεν χαρακτηρίζει κάποιον. ανάλγητο νεοφιλελεύθερο θιασώτη του «μνημονίου» και των επιταγών της «τρόικας». Για τους μη γνωρίζοντες ο κ. Κλάπας είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και αυτές τις μέρες, κλείνοντας μια επιτυχή οκταετή θητεία στο Δήμο Πρέβεζας, απέρχεται, καθώς δεν θέλησε, παρά τις πιέσεις που του ασκήθηκαν, να διεκδικήσει το ίδιο ή άλλο αυτοδιοικητικό αξίωμα.
        Γι΄ αυτό και, κατά την ταπεινή μου άποψη, του πρέπει τιμή και δόξα, αφού μόνον πολίτες και πολιτικοί με τόσο υψηλή αίσθηση καθήκοντος μπορεί να μας απαλλάξουν μια ώρα αρχύτερα από τους επαχθείς όρους του μνημονίου.

         *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.
(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 28.12.2010)

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

H «Δωδώνη» και το… «αβγό του Κολόμβου»

                Μεγάλος κουρνιαχτός προκαλείται τους τελευταίους μήνες γύρω από την γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη» και το μελλοντικό ιδιοκτησιακό καθεστώς της μετά την εκφρασμένη βούληση της Αγροτικής Τράπεζας να μεταβιβάσει το ποσοστό που απέκτησε όταν άφρονες συνεταιριστικές ενώσεις πωλούσαν μερίδια, όπως κάνουν οι ξεπεσμένοι  αριστοκράτες με τα κληρονομημένα ασημικά των οικογενειών τους. 
              Αρθρογράφοι κορυβαντιούν, χύνοντας… τόνους μελάνης για να εκφράσουν την… ιερά οργή τους για το «έγκλημα κατά του κτηνοτροφικού κόσμου της Ηπείρου». «Επαγγελματίες» ακτιβιστές φαντασιώνονται κινήματα και ηρωικές εξεγέρσεις των «κολασμένων» της Πίνδου, της Μουργκάνας και των Τζουμέρκων. Πολιτικοί ταγοί φλυαρούν ακαταπαύστως, διατυπώνοντας θέσεις ανέφικτες, όπως η εισαγωγή στο Χρηματιστήριο με προνομιακή εξαγορά μετοχών από τους κτηνοτρόφους, ή παρουσιάζοντας ως δήθεν ευοίωνες προτάσεις γενικόλογους αφορισμούς του τύπου: «η “Δωδώνη” να μείνει σε ηπειρώτικα χέρια».
                Οδηγούν, αλήθεια, όλα αυτά πουθενά αλλού πέρα από τη γνωστή παροιμία «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει»; Διότι δεν μπορεί να πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα υπάρξει διοίκηση της Αγροτικής Τράπεζας –πολύ περισσότερο στην παρούσα οικονομική συγκυρία-  που θα επιστρέψει τις μετοχές της γαλακτοβιομηχανίας χωρίς να καταβληθεί ένα εύλογο τίμημα από τον (όποιο) αντισυμβαλλόμενο. Με τέτοιες πεποιθήσεις μπορεί να εμφορούνται μόνον αφελείς ή κοινοί πολιτικοί απατεώνες που προσπαθούν να παραστήσουν τους «πατερούληδες» στους δικαίως ανησυχούντες  κτηνοτρόφους.
                Τα σκεφτόμουνα όλα, καθώς παρακολουθούσα  την πρόσφατη πανηπειρωτική σύσκεψη που διοργανώθηκε στα Γιάννενα με τη συμμετοχή της συντριπτικής πλειονότητας του πολιτικού δυναμικού της περιφέρειας μας. Και αναρωτιόμουν αν ορισμένοι από εκείνους που αυτοαποκαλούνται «αυτοδιοικητικοί» και εκτόξευαν πύρινους «δεκάρικους» είχαν μελετήσει έστω και λίγο το νόμο με τον οποίο υλοποιήθηκε το σχέδιο «Καλλικράτης» για την περιφερειακή αναδιάρθρωση της χώρας και κατ΄ εφαρμογήν του οποίου απέκτησαν, λίαν προσφάτως, τα αξιώματά τους. 
                 Αμφιβάλλω βάσιμα ότι μελέτησαν ή κι αν το έκαναν αμφισβητώ ότι αντιλήφθηκαν τη σημασία του. Όχι, βεβαίως, από αδυναμία αντίληψης, αλλά μάλλον από τη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων που τους διακατέχει και αποτελεί τον σχεδόν αποκλειστικό οδηγό της δράσης τους. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρεί το παρελθόν και καταδεικνύει το παρόν πολλών από τους κρατούντες, αλλά ας μην επεκταθούμε επ΄ αυτού, αφού δεν είναι το θέμα τούτου του σημειώματος.
                Το θέμα μας είναι να βρεθεί η πλέον ευχερής λύση που να διασφαλίζει το μέλλον της «Δωδώνης» με τα χαρακτηριστικά που ξέρουμε: τη στήριξη, δηλαδή, του εισοδήματος των Ηπειρωτών κτηνοτρόφων, αφενός, και, αφετέρου, τη διασφάλιση του ανταγωνισμού στον κρίσιμο αγροτοδιατροφικό τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται, παρεμποδίζοντας με την ως τώρα παρουσία της την απόλυτη «καρτελοποίηση» της αγοράς.
                Με δεδομένες τις προθέσεις της Αγροτικής Τράπεζας, ο μίτος της Αριάδνης στο κουβάρι του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της «Δωδώνης» μπορεί, κατά την άποψή μου, να βρεθεί μέσα από το θεσμικό πλαίσιο του Προγράμματος «Καλλικράτης» και ειδικότερα από το άρθρο 194 του νόμου 3852/10. Εκεί  προβλέπεται η δυνατότητα των περιφερειών «να συνιστούν μία επιχείρηση, η οποία έχει τη μορφή της αναπτυξιακής ανώνυμης εταιρίας» και «λειτουργεί σύμφωνα με τις διατάξεις της εμπορικής και φορολογικής νομοθεσίας», έχοντας ως αντικείμενο, μεταξύ άλλων, την «προώθηση της επιχειρηματικής, οικονομικής και γενικότερα βιώσιμης ανάπτυξης της περιφέρειας».
Επιπλέον ορίζεται ότι «στο μετοχικό κεφάλαιο συμμετέχουν περιφέρειες και δήμοι ή και άλλοι φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης», ενώ «είναι δυνατή η συμμετοχή και φορέων του δημόσιου τομέα, συνεταιρισμών και ενώσεων αυτών, επιστημονικών φορέων, επιμελητηρίων, φορέων συλλογικών κοινωνικών ή οικονομικών συμφερόντων, καθώς και τραπεζών και πιστωτικών ιδρυμάτων». Με ρητή, όμως, πρόβλεψη ότι η εταιρία «δεν εισάγεται στο Χρηματιστήριο» και οι αυτοδιοικητικοί φορείς «κατέχουν την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου».
Αν, λοιπόν, είναι ειλικρινείς οι διακηρύξεις για διασφάλιση του ηπειρώτικου και συνάμα του δημόσιου χαρακτήρα της «Δωδώνης» η λύση είναι τόσο απλή όσο το… «αβγό του Κολόμβου». Τα όργανα της αιρετής Περιφέρειας δεν έχουν παρά να συστήσουν άμεσα την προβλεπόμενη αναπτυξιακή εταιρία, η οποία να υποβάλλει πρόταση εξαγοράς του μεριδίου της ΑΤΕ και η γαλακτοβιομηχανία να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία της με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όλα τα άλλα είναι «έπεα πτερόεντα». Κοινώς λόγια του αέρα.    

           *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 21.12.2010)

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Οι δύο… Ελλάδες


Στην αίθουσα του πολυτελούς ξενοδοχείου Du Lac στα Γιάννενα το «σκηνικό» για το ενημερωτικό σεμινάριο των νεοκλεγέντων περιφερειακών συμβούλων Ηπείρου ήταν καλά στημένο.
Στις παρουσιάσεις του προγράμματος επιμόρφωσης για τη μετάβαση στη νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας οι επιστήμονες της ΕΕΤΑΑ (Ελληνική Εταιρία Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Ανάπτυξης) και οι συνεργάτες του υπουργείου Εσωτερικών είχαν στη διάθεσή τους όλα τα σύγχρονα εποπτικά μέσα για να ερμηνεύσουν και να αναλύσουν το νέο θεσμικό πλαίσιο. Τα λόγια τους προβαλλόταν σε οθόνη με ενδιαφέροντες πίνακες και κατατοπιστικά διαγράμματα που συνέβαλαν να γίνουν όσο πιο κατανοητές και εύληπτες οι «διδακτικές» ενότητες.
Η γενική αίσθηση που αποκόμιζε κανείς από τα «συμφραζόμενα» ήταν ότι βρισκόταν σε έναν τόπο που όλα είναι οργανωμένα και γίνονται σωστά. Καινούργιο νομοθετικό πλαίσιο, έγκαιρη προετοιμασία για την υλοποίησή του, ευπρόσωπη συμμετοχή των ανθρώπων που καλούνται να το εφαρμόσουν. Ευοίωνες προοπτικές με λίγα λόγια. Και συνάμα –σκεπτόμουνα, καθώς άκουγα τον ομιλητή να αναπτύσσει την ενότητα για τις αναπτυξιακές προκλήσεις που διανοίγονται μπροστά μας- μια καλή αφορμή για να αισιοδοξεί κάποιος μέσα στο μίζερο τοπίο που δημιουργεί το δυσμενές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας.   
Πριν, ωστόσο, ολοκληρωθεί η πρώτη «διδακτική» ενότητα, ο πολύπειρος Μάκης Χατζηεφραιμίδης, που έχει χρόνια και χρόνια επιτυχούς παρουσίας στο αυτοδιοικητικό «κουρμπέτι» ως δήμαρχος, κατόπιν υποψήφιος νομάρχης και τώρα αιρετός περιφερειακός σύμβουλος, "προσγείωσε" όλη την αίθουσα με την παρέμβασή του. “Ξέρετε πολλά από αυτά προβλεπόταν και στον «Καποδίστρια», αλλά δεν εφαρμόστηκαν. Τι μας εγγυάται ότι τώρα με τον «Καλλικράτη» θα εφαρμοστούν;”, παρατήρησε, προκαλώντας εύλογη αμηχανία στο πάνελ των «επιμορφωτών». Κάποιος από τους τελευταίους προέβαλε το προφανές επιχείρημα για το «ρόλο των προσώπων» και... πήγαμε παρακάτω.   
Η «προσγείωση» από τις υψιπετείς θεωρίες στην πεζή πραγματικότητα ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν στο διάλειμμα τις συζητήσεις στα περισσότερα «πηγαδάκια» μονοπωλούσε η ανταλλαγή εμπειριών για τις επιπτώσεις από τις πλημμύρες που είχαν πλήξει  όλη την Ήπειρο.
Λίγο - πολύ παντού τα ίδια φαινόμενα. Έργα… αμελέτητα που, παρά ταύτα, έχουν κοστίσει πανάκριβα στον χειμαζόμενο από την οικονομική κρίση ειλικρινή έλληνα φορολογούμενο πολίτη, ο οποίος καλείται τώρα να πληρώσει επιπρόσθετα και τις αποζημιώσεις από τις λανθασμένες μελέτες και τις εμφανείς κακοτεχνίες.
Άλλωστε και μόνον η εικόνα της επί μέρες κλειστής, λόγω πλημμύρας, Εγνατίας Οδού αποτελεί την «επιτομή» της διάψευσης των προσδοκιών ότι η θεωρία μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη.
Είναι πολύ πιθανό ότι αν οι αρμόδιες αρχές έδειχναν το απαιτούμενο ενδιαφέρον ο λογαριασμός, τόσο για την αποκατάσταση των ζημιών, όσο και για την αποζημίωση της ταλαιπωρίας τόσων οδηγών, θα πήγαινε σε εκείνους που σχεδίασαν και κατασκεύασαν, κατ΄ αυτόν τον τρόπο, ένα έργο, στο οποίο, μάλιστα, καλούμαστε, οσονούπω, να πληρώσουμε και διόδια.
Οι συμβάσεις που υπεγράφησαν για την κατασκευή ενός τόσο μεγάλου έργου δεν μπορεί να μην έχουν ρήτρα αποκατάστασης ή έστω κάποια άλλη σχετική πρόβλεψη για το τι μέλλει γενέσθαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά, κι αν δεν έχουν, κάποιοι ευθύνονται και θα πρέπει να δώσουν λόγο γι΄ αυτό. Δυστυχώς, όμως, τέτοια πρόθεση δεν εκδηλώθηκε ούτε από τους τοπικούς άρχοντες, ούτε από τους διοικούντες την «Εγνατία Α.Ε.», ούτε, βεβαίως, από τους κυβερνητικούς παράγοντες.
Βλέπετε η… Ελλάδα της θεωρίας, όπως την περιγράψαμε στην αρχή, βρίσκεται από χρόνια σε προφανή δυσαρμονία με την… Ελλάδα της πράξης, που αποκαλύπτεται σχεδόν καθημερινά. Χωρίς, μάλιστα, τις περισσότερες φορές, να απαιτείται η… συνδρομή των ακραίων καιρικών φαινομένων που δίνει συνήθως το απαραίτητο «άλλοθι» στην απραξία.
Όσο, όμως, δεν ενοποιούνται οι δύο… Ελλάδες, οι ελπίδες για να γίνει η αναγκαία επανεκκίνηση της χώρας θα αποδεικνύονται μάταιες, για να μην πούμε φρούδες.         

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.
(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 14.12.2010)

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Η «τραγωδία των κοινών»

Το πρώτο όχημα που συνάντησα, ξεκινώντας την πρωινή διαδρομή μου την Παρασκευή 5 Νοεμβρίου, τελευταία ημέρα της προεκλογικής περιόδου του πρώτου γύρου των πρόσφατων εκλογών, ήταν μια… αγκομαχούσα μπετονιέρα. Η αγχώδης προσπάθεια του οδηγού της να επιταχύνει μαρτυρούσε ότι βιαζόταν να προλάβει δρομολόγιο του, που, όπως πληροφορήθηκα με ένα - δύο τηλεφωνήματα που έκανα, είχε προορισμό την τσιμεντόστρωση ιδιωτικών εκτάσεων.    
Ήταν μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που βίωσα στη διάρκεια της  προεκλογικής εκστρατείας, απογοήτευση που έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν λίγες μέρες αργότερα και με επικείμενο τον δεύτερο γύρο των εκλογών, ο Καλαμάς υπερχείλιζε, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές στις αγροτικές καλλιέργειες της Βρυσσέλας και της ευρύτερης περιοχής του Παραποτάμου. Οι πλημμυροπαθείς ξεσηκώθηκαν, οι «αρχές» -προεκλογική περίοδος ακόμη γαρ-  κινητοποιήθηκαν και η λύση(;) βρέθηκε άμεσα: αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ, τα ΠΣΕΑ και όπου αλλού μπορούσαν να βρεθούν χρήματα.
Η ουσιαστική συζήτηση για τα αίτια του φαινομένου –που ήταν η τρίτη φορά που συνέβαινε φέτος, ενώ ακολούθησε και τέταρτη και πέμπτη τις επόμενες εβδομάδες- αποδείχθηκε μάταιη. Προσέκρουσε στο… «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια».  Η αναφορά στα «ακραία καιρικά φαινόμενα» ήταν επαρκής δικαιολογία για να κηρυχθεί η περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ώστε να μην καθυστερήσει η καταγραφή των ζημιών και να επιταχυνθεί η εκταμίευση των αποζημιώσεων.
Από το λίγο χρόνο, ωστόσο, που αφιερώθηκε στην συζήτηση για τα αίτια –γιατί, κακά τα ψέματα, υπάρχουν και αγρότες που θέλουν να αποδίδουν οι καρποί του κόπου τους και δεν βολεύονται με το εύκολο χρήμα- προέκυπτε σαφώς ότι δεν έφταιγε μόνον ο… κακός μας ο καιρός. Ή, για να το πούμε αλλιώς, το πρόβλημα είχε τις συγκεκριμένες διαστάσεις επειδή τα ακραία καιρικά φαινόμενα συναντήθηκαν με την ακραία αδιαφορία. Και, δυστυχώς, θα έχει και στο μέλλον ανάλογες διαστάσεις, όσο συνεχίζεται η ίδια αμεριμνησία και κάθε τι συλλογικό εξακολουθεί να υποτάσσεται στο στενά νοούμενο ατομικό συμφέρον, κυρίως όσων έχουν προσβάσεις στην εξουσία.
Μόνον ένα μικρό μέρος από τα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια για τις τσιμεντοστρώσεις ιδιωτικών εκτάσεων στις πόλεις και στα χωριά του νομού μας –ποσά που προέρχονταν από τα δανεικά που μας έφεραν εδώ την «τρόικα» και τις ακρότητες της- αν είχαν διατεθεί για στοιχειώδη έργα στον Καλαμά, όπως, π.χ., ο καθαρισμός και η εκβάθυνση της κοίτης, το ύψος των αποζημιώσεων που θα καταβληθούν –από δανεικά και πάλι, του ΔΝΤ αυτή τη φορά, που μας δίνονται με τοκογλυφικά επιτόκια- θα ήταν σίγουρα μικρότερο.  
Γράφοντας για όλα αυτά μου έρχεται κατά νου η περίφημη θεωρία για την «τραγωδία των κοινών (αγαθών)» που ανέπτυξε το 1968 ο οικολόγος Garret Hardin και περιλαμβάνεται πλέον στα εγχειρίδια των οικονομικών για να καταδειχθεί πως «η ιδιωτικά ορθολογική συμπεριφορά» (να κοιτάει, επί παραδείγματι, ο καθένας πώς να εξασφαλίσει την τσιμεντοστρωμένη πρόσβαση στον αγρό του), «οδηγεί σε συλλογική συμφορά».
Οι θιασώτες της νεοκλασσικής οικονομικής θεωρίας, την οποία, ως γνωστόν, ασπάζεται σχεδόν λατρευτικά η πλειονότητα όσων απαρτίζουν την «τρόικα» που έχει ενσκήψει στη χώρα μας, σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρούν ότι «λύση είναι να ιδιωτικοποιήσεις το κοινωνικό αγαθό, έτσι ώστε ο ιδιοκτήτης να έχει τώρα τόσο τα οφέλη όσο και το κόστος».
Δεν αποκλείεται, λοιπόν, να δούμε και να ακούσουμε το προσεχές διάστημα –υπερβολικές;- προτάσεις, όπως «αφού δεν μπορείτε να προστατεύσετε τα ποτάμια σας, δώστε τα σε ιδιώτες να τα προστατεύσουν και να τα αξιοποιήσουν». Κάπως έτσι, άλλωστε, δεν άνοιξαν οι ορέξεις για τα λιμάνια, τη «Δωδώνη» και –Κύριος οίδε- τι άλλο;
Στο χέρι μας, όμως, είναι, όχι απλά να αρνηθούμε –που θα το κάνουμε!-, αλλά, κυρίως, να αποδείξουμε ότι οι θεωρίες τους είναι γελοίες και δεν ισχύουν στην πράξη.

             *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.
(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 7.12.2010)