Περισσότεροι από κάθε άλλη φορά ήταν φέτος, για ευνόητους λόγους, οιιδιοκτήτες ελαιοπερίβολων στην περιοχή της Θεσπρωτίας που άφησαν για λίγες μέρες την αστική βολή και πήγαν στα χωριά τους για να μαζέψουν οι ίδιοι τις ελιές και να εξασφαλίσουν το λάδι της χρονιάς και ενδεχομένως ένα μικρό πρόσθετο εισόδημα. Ο παρατεταμένα ήπιος φθινοπωρινός καιρός διευκόλυνε τις εργασίες της συγκομιδής και, παρά την πρωτοφανή ανομβρία, η σοδειά ήταν καλή.
Σε αρκετούς, ωστόσο, ακόμη και μικροϊδιοκτήτες, που άφηναν πίσω τους το ελαιοτριβείο, φορτωμένοι με ποσότητες λαδιού που ξεπερνούσαν τις οικογενειακές τους ανάγκες, η ικανοποίηση από την καλή σοδειά, αλλά και τη συμμετοχή σε μια δημιουργική διαδικασία, μετριαζόταν, όπως διαπίστωσα προσωπικά, από τον προβληματισμό για τη διάθεση της πλεονάζουσας παραγωγής, για την οποία είχαν ήδη πληρωθεί σημαντικά έξοδα, κυρίως σε εργατικά.
Αν επιχειρήσει κανείς να αποτιμήσει σε οικονομικούς όρους το αποτέλεσμα της προσπάθειας, καταλήγει, δυστυχώς, στο συμπέρασμα ότι, ακόμη και η καλή φετινή σοδειά, δεν αρκεί για να καλυφθεί το κόστος και να προσδοκά κάποιος ένα μικρό κέρδος από τη συντήρηση του ελαιοπερίβολου, καθώς δεν υπάρχει αγορά που να απορροφά το ποιοτικό λάδι που παράγει η περιοχή μας και οι τιμές που διαμορφώνονται κάνουν οικονομικά ασύμφορη την όλη προσπάθεια.
Η απουσία μηχανισμών πιστοποίησης και πρωτοβουλιών τυποποίησης, είτε από δημόσιους, είτε από ιδιωτικούς φορείς, η έλλειψη οργανωμένων αγορών για την αυτόματη απορρόφηση και την εξαγωγή προϊόντων με αποδεδειγμένα υψηλή ποιότητα, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία ότι η οικονομική κρίση, η οποία υποχρέωσε πολλούς από τους συμπατριώτες μας να θυμηθούν τους… ξεχασμένους ελαιώνες των χωριών, θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με τέτοιες κινήσεις που είναι μεν προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά μοιάζουν ατελέσφορες.
Είναι, βλέπετε, το γνωστό και πολυσυζητημένο σε αρκετές παρέες ζήτημα με τα σκόρδα made in China, που έχουν κατακλύσει τις ελληνικές αγορές, για το οποίο όλοι διαμαρτυρόμαστε, αλλά όταν το καλοεξετάσει κανείς σε βάθος, καταλήγει ότι είναι ένα πραγματικό πρόβλημα από το οποίο δύσκολα θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε, όση προτίμηση και αν είμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε στην κατανάλωση ελληνικών προϊόντων.
Αν δεν θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε, κοροϊδεύοντας τους εαυτούς μας με… κατάρες για τους «άλλους», που –πάντα- φταίνε, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα κινέζικα σκόρδα, όπως και τόσα άλλα ασιατικής προέλευσης προϊόντα από αρκετούς τομείς της παραγωγικής δραστηριότητας, φθάνουν, δυστυχώς, στην Ελλάδα σε τόσο εξευτελιστικά χαμηλή τιμή που είναι σχεδόν αδύνατο να τα ανταγωνιστεί οποιοσδήποτε εγχώριος παραγωγός αποπειραθεί να καλλιεργήσει μέτριας κλίμακας εκτάσεις με το συγκεκριμένο προϊόν.
Μια πρώτη, πρόχειρη ίσως ανάγνωση αυτών των επισημάνσεων, θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον στο «εύκολο» -και απολύτως λανθασμένο- συμπέρασμα ότι πρέπει να παραδοθούμε αμαχητί στην πλημμυρίδα των εισαγόμενων από την Κίνα, ή όπου αλλού, προϊόντων που συνιστά, κατά τη γνώμη μου, το μέγιστο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, καθώς αυτή ακριβώς είναι, ακόμη και για τους μη οικονομολόγους, η ρίζα του υπερδανεισμού και της οικονομικής καχεξίας στην οποία έχουμε καθηλωθεί.
Είναι απίστευτο, αλλά συμβαίνει η Ελλάδα να εξακολουθεί να έχει τεράστιο έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο, έπειτα από μια πενταετία βαθιάς ύφεσης, στη διάρκεια της οποίας οι εισαγωγές, που περιορίστηκαν κάπως, συνεχίζουν να είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τις πενιχρές εξαγωγές μας, οι οποίες αυξήθηκαν ελάχιστα, για λόγους που έχουν να κάνουν αφενός με το αναιμικό παραγωγικό μας μοντέλο και αφετέρου με το υψηλό κόστος παραγωγής των προϊόντων μας, αλλά και την έλλειψη οργάνωσης.
Όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, όσο δεν υπάρχει οργάνωση και σχεδιασμός, όχι κατ΄ ανάγκην κεντρικός, καθώς το ελληνικό κράτος έχει αποδείξει την ανικανότητά του να σχεδιάζει, μπορεί, όμως, να συμβάλει αλλιώς, όπως, επί παραδείγματι, με την καταπολέμηση των γραφειοκρατικών εμποδίων, τα ελληνικά προϊόντα θα παράγονται με πολύ μεγάλο κόπο και, παρά ταύτα, θα μένουν αδιάθετα, επειδή, συν τοις άλλοις, δεν είναι ανταγωνιστικά.
Είναι αυτό ακριβώς που κάνει την Ελλάδα να είναι σε πολύ χειρότερη θέση από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με την τρέχουσα χρηματοπιστωτική κρίση. Και αυτό, αν θέλετε, είναι που καθορίζει την προοπτική της στην ευρωζώνη και αυξάνει τους κινδύνους να μας δείξουν την πόρτα εξόδου κάποια στιγμή στο μέλλον, όχι και τόσο μακρινή πλέον με βάση τους -γερμανικού τύπου- κανόνες της ευρω-πειθαρχίας που επιβλήθηκαν στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής.
Ας το πάρουμε,λοιπόν,απόφαση πως,για να παραμείνουμε στο ευρώ και να διατηρήσουμε, έστω,ένα μέρος από το υψηλό επίπεδο ευημερίας που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, δεν πρέπει να αρκεστούμε παθητικά στην επιβαλλόμενη δημοσιονομική πειθαρχία. Εκείνο που, κυρίως, απαιτείται είναι να αναπτύξουμε την παραγωγική μας βάση (τί και πώς μπορούμε να παράξουμε;), ενισχύοντας την εξωστρέφεια της οικονομίας μας, που αποτελεί τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ξεφύγουμε από τη θανατηφόρα καθήλωση.
*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου