Τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους που συμμετείχαν στην εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου, εμφανίζονται, στις πρώτες μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, να θέλουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να «διορθώσουν» την ψήφο τους και μόνον το 58% του εκλογικού σώματος δηλώνει έτοιμο να επαναλάβει την επιλογή του στις νέες κάλπες που θα στηθούν στις 17 Ιουνίου.
Είναι ένα πολύ σημαντικό εύρημα, το οποίο θεωρώ ότι επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό «αλλοπρόσαλλο» που χρησιμοποίησα για το εκλογικό αποτέλεσμα, γράφοντας -«εν θερμώ», όπως παραδεχόμουν- για τούτη τη στήλη, το πρωί της επομένης των τελευταίων εκλογών, το κείμενο με το οποίο κατέληγα στο συμπέρασμα ότι οι νέες κάλπες ήταν αναπότρεπτες.
Είχα την αίσθηση και, προϊόντος του χρόνου, μου γίνεται εδραία πεποίθηση πως το σκηνικό το οποίο διαμορφώθηκε στις κάλπες του Μαΐου εξέπληξε και πολλούς από εμάς που είχαμε συμβάλει στη διαμόρφωσή του με την ψήφο μας, η οποία, εξαιτίας της ατμόσφαιρας που είχε δημιουργηθεί προεκλογικά στη χώρα, δόθηκε με κριτήρια που δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες των καιρών.
Δύο κατά τη γνώμη μου υπήρξαν οι λόγοι, για τους οποίους συνέβη αυτό το παράδοξο: Ο πρώτος λόγος ήταν τα αισθήματα θυμού και οργής κατά του πολιτικού συστήματος που επικράτησαν σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Και ο δεύτερος λόγος ήταν ότι αρκετοί συνέλληνες έκαναν την τελική τους επιλογή, έχοντας προεξοφλήσει ότι η χώρα ούτως ή άλλως θα είχε κυβέρνηση, καθώς τα δύο πρώην κυβερνητικά κόμματα θεωρούνταν βέβαιο ότι, βοηθούντος και του εκλογικού συστήματος, θα συγκυβερνούσαν.
Κάπως, έτσι, στην ουσιαστικά σύντομη προεκλογική περίοδο, που διανύθηκε πριν από τις 6 Μαΐου και η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της αναλώθηκε σε δευτερεύοντα ζητήματα, όπως το αν θα γινόταν ή όχι η περίφημη τηλεμαχία, χάθηκε το βασικό διαχρονικό στοιχείο των εκλογών που δεν είναι άλλο από την ανάδειξη κυβέρνησης, την ίδια ώρα που τα περισσότερα κόμματα κατέβηκαν στην εκλογική κονίστρα χωρίς καν να δημοσιοποιήσουν το πρόγραμμά τους.
Σιγά - σιγά, ωστόσο, ο θυμός και η οργή φαίνεται να υποχωρούν, χωρίς, πάντως, να συμβαίνει το ίδιο και με τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες που δυστυχώς ορισμένες πολιτικές δυνάμεις εξακολουθούν να καλλιεργούν, επιμένοντας να εκπέμπουν το μήνυμα πως αρκεί να αλλάξει ο διεθνής περίγυρος και όλα, αυτομάτως, να ξαναγίνουν ρόδινα στον τόπο μας.
Είναι θετικό, όμως, που η πλειονότητα των διεκδικητών της ψήφου μας, θέτουν, πλέον, ως πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα της διακυβέρνησης. Και πάνω σε αυτόν τον άξονα άρχισε να διεξάγεται ο προεκλογικός αγώνας, έστω και αν η, ένθεν κακείθεν, προγραμματική «γύμνια» παραμένει ορατή δια γυμνού οφθαλμού, με αποτέλεσμα τις γνωστές «κεραμίδες» που εξαπολύουν από τα τηλεπαράθυρα πολιτικά στελέχη και εκλεγμένοι βουλευτές.
Υπό αυτή την έννοια, δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ότι το αποτέλεσμα της νέας κάλπης θα είναι αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο τόπος. Δεν αποκλείω, όμως, και να κάνω λάθος, κάτι που εύχομαι ειλικρινά, διατηρώντας την ελπίδα πως όσοι, εν τέλει, κληθούν να αναλάβουν υπεύθυνες θέσεις θα υποχρεωθούν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα, όπως αυτή είναι διαμορφωμένη και χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς των ιδεοληψιών από τις οποίες αρκετοί διακατέχονται.
Στις τέσσερις εβδομάδες που απομένουν, έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά. Καθώς, όμως, αυτή τη φορά οι εκλογές γίνονται με λίστα, οπότε τα πρόσωπα των υποψηφίων βουλευτών περνούν σε δεύτερη μοίρα, αποτελεί μοναδική, ίσως, ευκαιρία να γίνει, επιτέλους, ουσιαστικός διάλογος επί των προγραμματικών θέσεων των κομμάτων, όχι μόνον για το κεντρικό ζήτημα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας, αλλά και για όλα τα υπόλοιπα.
Ο χρόνος είναι επαρκής για να τεθούν όλα τα ζητήματα: από το δίλημμα ευρώ ή δραχμή ως το ρόλο του τραπεζικού συστήματος, από τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον κόσμο ως το μεταναστευτικό, από τη διάρθρωση και το εύρος του δημόσιου τομέα ως το καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, από τη φαρμακευτική δαπάνη ως τη φοροδιαφυγή και πάει λέγοντας.
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι την επομένη της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης, δεν επιτρέπεται να υπάρξει ούτε ένας «κοψοχέρης», μετανοημένος, δηλαδή, για την ψήφο που έδωσε.
*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου