Όπως στην πραγματική ζωή, έτσι και στην πολιτική, ο θυμός και η οργή δεν υπήρξαν ποτέ καλός σύμβουλος για τη λήψη αποφάσεων. Αυτό, νομίζω, ότι είναι το πρώτο και κύριο συμπέρασμα από τη λαϊκή ετυμηγορία της Κυριακής.
Θεωρώ, γράφοντας και ο ίδιος "εν θερμώ" τούτες τις γραμμές, πως, πέραν πάσης αμφιβολίας, η ψήφος της πλειονότητας των πολιτών που προσήλθαν στις κάλπες, ήταν ένα –δικαιολογημένο, μόνον ως έναν βαθμό- ξέσπασμα οργής και θυμού για το παλαιό πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του.
Μόνον, όμως, που στη θέση του παλαιού και –γιατί όχι;- χρεοκοπημένου παλαιού συστήματος δεν στήθηκε, κατά την άποψή μου, τίποτε που να δημιουργεί την προσδοκία του καινούργιου και ελπιδοφόρου ξεκινήματος που είχε ανάγκη ο τόπος.
Η χώρα πορεύεται, πλέον, στο άγνωστο περιβάλλον της ακυβερνησίας και στα αχαρτογράφητα νερά της πολιτικής αστάθειας, σε τόσο υψηλό βαθμό που εύκολες ερμηνείες ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της έλευσης του ΔΝΤ στην Ελλάδα δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα της ύφεσης και της ανεργίας που βιώνουμε.
Όπως και με άλλες ευκαιρίες έχει επισημάνει η στήλη, μια τέτοια ανάλυση συγχέει το αίτιο με το αιτιατό και αγνοεί κατάφωρα την πολυπλοκότητα της δυσμενούς οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης, με την οποία είναι αντιμέτωπη η χώρα.
Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι όταν εκπέμπονται τέτοια «σήματα», καλλιεργείται στην κοινωνία η ψευδής εντύπωση ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, τις οποίες απλώς η εγχώρια πολιτική τάξη δεν επέλεξε.
Με αυτά και με αυτά, οδηγηθήκαμε στην πολυδιάσπαση και στον κατακερματισμό των επιλογών των ψηφοφόρων και στην –άκρως ανησυχητική- ενίσχυση ακραίων αντιπολιτικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων που και μόνον η θέασή τους προκαλεί ανατριχίλα.
Το πλήρες αδιέξοδο που συνιστά η αδυναμία σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης, ξεπερνά τη σεισμική κατάρρευση του δικομματισμού, που, αν θέλετε, είναι το μικρότερο «κακό» από όσα προέκυψαν από την κάλπη.
Προσωπικά δεν θα είχα καμία αντίρρηση –το αντίθετο, θα εισηγούμην, αν ήταν στην ευχέρειά μου- να αποσυρθούν άμεσα από την σκηνή οι δυνάμεις που άσκησαν κυβερνητική εξουσία και να «αφήσουν τόπο» στους υπόλοιπους.
Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, καθώς από το αλλοπρόσαλλο αποτέλεσμα της κάλπης αναδεικνύεται η αδυναμία και η ανετοιμότητα ανάληψης ευθυνών από τις δυνάμεις που έχουν «εκπαιδευτεί» αποκλειστικά και μόνον σε ασκήσεις διαμαρτυρίας και άρνησης ανάληψης ευθύνης.
Περισσότερο από ποτέ, όμως, τούτη η ώρα είναι ώρα ευθύνης για όλους και το άγνωστο, που πήρε τη θέση του αβέβαιου, πρέπει το γρηγορότερο να φωτιστεί, ακόμη και αν για τούτο χρειαστεί, αργά ή γρήγορα, η προκήρυξη νέων εκλογών που προβάλει ως αναπότρεπτη.
*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου