Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Η «θυματοποίηση» του Αλέξη!



            Ένα από τα πάμπολλα ελληνικά παράδοξα, που μου προκαλούν εντύπωση καθώς έχω την αίσθηση ότι –τουλάχιστον σε αυτή την κλίμακα- τα συναντά κανείς μόνον στην Ελλάδα, είναι ότι σχεδόν σε κάθε μεγάλη αθλητική διοργάνωση –ποδοσφαιρική ή άλλη- παρατηρείται το φαινόμενο ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινού να δηλώνει οπαδός απίθανων χωρών και να υποστηρίζει φανατικά την επικράτησή τους.
            Το Καμερούν, η Κόστα Ρίκα και όποιες άλλες τριτοκοσμικές χώρες προκρίνονται στο Μουντιάλ, «παίζει» -όταν δεν είναι αντιμέτωπες με την Ελλάδα- να έχουν στη χώρα μας όσους υποστηρικτές έχουν σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη. Και ο… φανατισμός δεν εκδηλώνεται μόνον προς τους τριτοκοσμικούς ποδοσφαιριστές. Εξίσου υψηλή… «δημοφιλία» απολαμβάνουν αθλητές άλλων αγωνισμάτων, μόνον και μόνον επειδή δεν προέρχονται από τις μεγάλες –κατά βάση συμμαχικές μας!- χώρες ή, για άλλους λόγους, από τη… γειτονιά μας.
Στο λογικό επιχείρημα «μα δεν τους ξέρεις καν και πάντως δεν έχουν τις καλύτερες επιδόσεις», η απάντηση είναι μάλλον… αφοπλιστική: «δεν πειράζει, αρκεί που είναι από μικρή χώρα». Και όταν επιχειρηματολογείς λέγοντας ότι «δεν κάνουμε συναγωνισμό μεγέθους, αλλά αθλητικής ικανότητας», ο αντίλογος είναι παραλλαγή της θεωρίας που μας θέλει να είμαστε «Έθνος ανάδελφον» και «ως εκ τούτου, οφείλουμε να υποστηρίζουμε όλους τους… καταφρονεμένους». «Ακόμα κι όταν παίζουν χάλια μπάλα;», ρωτάς. «Φυσικά!», είναι η κατηγορηματική απάντηση. 
Θυμήθηκα όλα τούτα, τα οποία μάλλον χρήζουν μιας εκτεταμένης κοινωνιολογικής έρευνας και μελέτης του φαινομένου για να μπορέσει κανείς να το ερμηνεύσει, βλέποντας τις τελευταίες 45 ημέρες που έχουν παρέλθει από τον ιστορική 13η Ιουλίου, τη μεγάλη μεταστροφή του απελθόντος πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, εγκαταλείποντας την αυτάρεσκη αλαζονεία που τον έκανε να πιστεύει ότι θα χόρευαν οι διεθνείς αγορές στον δικό του σκοπό και θα υπέκυπταν οι ξένοι ηγέτες στις υπερφίαλες διακηρύξεις του, εμφανίζεται, πλέον, ως θύμα ασύμμετρης επίθεσης την οποία δέχθηκε και εξαιτίας της οποίας υπέγραψε το –βαρύ και ασήκωτο- τρίτο Μνημόνιο.
            Θα μπορούσε να εκληφθεί ως αστείο, αν δεν ήταν τραγική πραγματικότητα, ότι έφθασε μέχρι του σημείου να επικαλείται τον κίνδυνο… εμφυλίου πολέμου ως τον βασικό λόγο για τον οποίο, εν τέλει, έβαλε την υπογραφή του κάτω από τα επώδυνα μέτρα τα οποία μόνον εκείνος θα μπορούσε να συνομολογήσει, καθώς οποιοσδήποτε από τους προκατόχους του δεν θα μπορούσε να προσγειωθεί στη χώρα με μια τέτοια συμφωνία από τον θόρυβο που θα ξεσήκωναν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ.
            Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, όχι μόνον προσγειώθηκε στη χώρα, αλλά, αντί να ζητήσει μια ταπεινή συγνώμη για όλα όσα έλεγε και έκανε πριν… δει το φως το αληθινό του Μνημονίου, καταφεύγει στις εκλογές με βασικό επικοινωνιακό «όπλο» τη «θυματοποίηση» που συνιστούν οι παιδαριώδεις ισχυρισμοί του ότι «υπέγραψα κάτι που δεν ήθελα, αλλά του επιβλήθηκα» και οι υπαινιγμοί ότι δεν είναι στις προθέσεις του να το εφαρμόσει.
            Είναι προφανές από την εικόνα που εκπέμπει ο κ. Τσίπρας στις περιορισμένες δημόσιες εμφανίσεις που έχει τελευταία ότι «επενδύει» στη «νοοτροπία του θύματος», προς την οποία, σύμφωνα με τους επιστημονικούς ορισμούς, τείνουν άνθρωποι οι οποίοι «κατηγορούν τους άλλους για καταστάσεις τις οποίες έχουν δημιουργήσει μόνοι τους ή στη δημιουργία των οποίων έχουν τουλάχιστον συμβάλλει».
Στα σχετικά εγχειρίδια διαβάζει κανείς ότι «ένας άνθρωπος που αισθάνεται “θύμα”, είναι συνήθως απρόθυμος να αναλάβει προσωπική υπευθυνότητα ή να εξερευνήσει πως οι πράξεις του έχουν προκαλέσει μια συγκεκριμένη κατάσταση». Και ακόμη ότι πρόσωπα που διακατέχονται από αυτή τη νοοτροπία «ερμηνεύουν αρνητικά τις προθέσεις και τις συμπεριφορές των άλλων», ενώ «δυσκολεύονται να δουν την άποψη του άλλου και να μπουν στη θέση του, ειδικά εκείνου που θεωρούν ότι τους έβλαψε».
Οι επιστημονικές αυτές περιγραφές συνάδουν απόλυτα με όσα αναδύονταν το τελευταίο διάστημα από το Μέγαρο Μαξίμου μέσα από την επιθετικότητα του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος λοιδορούσε και εξακολουθεί να λοιδορεί όσους του έδωσαν χείρα βοηθείας για να πάει με ψηφισμένο το Μνημόνιο στις κάλπες εξπρές που θέλησε να στήσει, την ίδια ώρα που απαξιώνει τον έναν μετά τον άλλο βασικούς συνεργάτες και μέχρι πρότινος συνοδοιπόρους του τους οποίους ξαφνικά τους βλέπει ως… «δικτάτορες» ή… «υπηρέτες ξένων αφεντάδων»!
Υπό άλλες συνθήκες, ένας πολιτικός που θα αναγνώριζε ότι δεν του βγήκε τίποτε –έκανε, λέει, σκληρή διαπραγμάτευση, αλλά πήρε το σκληρότερο Μνημόνιο, είχε συνεργάτες που τους θεωρούσε asset, αλλά έχασαν την αξιοπιστία τους- το πιθανότερο είναι ότι θα κατέρρεε πολύ πριν πάει στην κάλπη. Ο κ. Τσίπρας, παριστάνοντας το «θύμα», φαίνεται να αντέχει ακόμη, παρά τα ισχυρά πλήγματα που δέχεται πανταχόθεν η αξιοπιστία του.
Το σύνδρομο της… υποστήριξης των μικρών ομάδων, που διακατέχει πολλούς συνέλληνες, φαίνεται να τον κρατά στον… αφρό. Για πόσο, όμως, ακόμη; Συνήθως οι ομάδες που κερδίζουν συμπάθεια, χωρίς να παίζουν την ανάλογη μπάλα, δεν φθάνουν στον τελικό. Εκτός και αν παίζουν τους αντιπάλους τους στο δικό τους γήπεδο…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου