Το «ράβε ξήλωνε» και η εσχατολογία

Όσο διαβάζει κανείς τον εκλογικό χάρτη που διαμορφώθηκε ΜΕ την ψήφο των πολιτών την περασμένη Κυριακή τόσο περισσότερο εντυπωσιάζεται από την επικράτηση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία μοιάζει… μοιραία. Γιατί όσο και αν επιχειρήσεις να βρεις μια ερμηνεία που να σχετίζεται με πιθανά λάθη των αντιπάλων του, η αναζήτηση αποβαίνει μάλλον μάταιη, καθώς δεν βρίσκεται κάτι απτό που να διαφοροποιεί το σχεδόν ομοιόμορφα κατανεμημένο σε πανελλαδική διάσταση εύρος που είχε η νίκη του κ. Τσίπρα.

Είναι χαρακτηριστικά τα αποτελέσματα των περιφερειών στις οποίες αποσκίρτησαν οι βουλευτές που είχαν εκλεγεί τον περασμένο Ιανουάριο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν δεν διαφέρουν σε τίποτε από άλλες περιφέρειες στις οποίες το κόμμα του κ. Τσίπρα κατέβηκε με τις ίδιες λίστες. Από τη Βοιωτία ως τη Θεσσαλονίκη και την Καστοριά, από τη Λάρισα ως την Κοζάνη και την Αττική, η απήχηση στις τοπικές κοινωνίες όσων θέλησαν να μείνουν συνεπείς στις διακηρύξεις τους, καταψηφίζοντας το Μνημόνιο, απεδείχθη ανεπαίσθητα ισχνή.

Λες και ήταν παράσταση για έναν ρόλο αυτές οι εκλογές, η λαϊκή ετυμηγορία ήταν τέτοια που δεν άφηνε περιθώριο για να αναδειχθεί κανένας άλλος δίπλα στον μονοκράτορα αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και ο συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος, που ανέβηκε την Κυριακή στην επινίκια εξέδρα τραβώντας τα παντελόνια που του έπεφταν, μάλλον δανεική από τον επανεκλεγέντα πρωθυπουργό, που είχε ευχηθεί να τον έχει συνοδοιπόρο, ήταν η λάμψη που εξέπεμπε.

Είναι αλήθεια ότι του κ. Τσίπρα φαίνεται να του βγαίνουν όλα. «Του γεννούν και τα κοκόρια», υποστηρίζουν αρκετοί φίλοι και αντίπαλοί του. Έκλεισε τις τράπεζες και θριάμβευσε στο δημοψήφισμα. Προκήρυξε εκλογές, κόντρα στη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, και, παρά ταύτα, τις κέρδισε με χαρακτηριστική άνεση. Έκανε την πιο εντυπωσιακή κωλοτούμπα  όλων των εποχών και παραλίγο να πάρει ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό από εκείνο που είχε τον Ιανουάριο.

Είναι, λοιπόν, πολιτικά «άτρωτος» ο Αλέξης Τσίπρας, όπως διατείνονται διάφοροι «αβανταδόροι» που προεξοφλούν εξάντληση της τετραετούς θητείας που θεωρητικά έχει μπροστά του; Αν κρίνουμε από το κυβερνητικό σχήμα που κατάφερε να παρουσιάσει μάλλον πολύ σύντομα όσοι έσπευσαν να αναπέμψουν δοξαστικούς ύμνους προς τον μέγιστο ηγέτη μάλλον θα πρέπει να αρχίσουν να αναθεωρούν τις εσχατολογικές προβλέψεις τους για την… αιώνια παραμονή του κ. Τσίπρα στην εξουσία.

Το «ράβε – ξήλωνε» στη δομή του υπουργικού συμβουλίου και η ανακύκλωση των ίδιων πάνω - κάτω προσώπων στη νέα κυβέρνηση, που ανακοινώθηκε λίγο πριν από τα μεσάνυκτα, έδειξε τα όρια του πολιτικού εκτοπίσματος του κ. Τσίπρα. Οι επιλογές του και το παρασκήνιο που βρίσκεται πίσω από κάθε μια εξ αυτών, δύσκολα μπορεί να κρύψουν την ένδεια προσώπων και νέων ιδεών, τις ισορροπιστικές τακτικές και τους επικοινωνιακούς χειρισμούς.

Ποιος αντιλήφθηκε τον λόγο για τον οποίο μετακινήθηκε από το υπουργείο  Υγείας ο Παναγιώτης Κουρουμπλής και τι κάνει καλύτερο τον Νίκο Τόσκα από τον Γιάννη Πανούση; Ήταν επιτυχές το πέρασμα του Αριστείδη Μπαλτά από την Παιδεία και εστάλη στον Πολιτισμό για να ανακαλύψει κι εκεί εστίες «αριστείας» και να τις απαλλάξει από τη «ρετσινιά»; Γιατί έγιναν δύο οι Καμμένοι της κυβέρνησης, ενώ χώρισε –από… υπουργικής κλίνης- το ζεύγος Δρίτσα – Χριστοδουλοπούλου; Η Ράνια Αντωνοπούλου, που κόπηκε από βουλευτής, πώς κρίθηκε επαρκής να ξαναγίνει υπουργός; Και ο Νίκος Νικολόπουλος, κύριε; Που είναι ο Νίκος Νικολόπουλος; Θυσιάστηκε για τη Θεοδώρα Τζάκρη ή για κάτι άλλο; Και πως, τέλος πάντων, θα ξεμπερδέψουμε με το… παλιό;

Πέρα από την πικρή πλάκα που μπορεί να κάνει κανείς, όλα τούτα δεν είναι παρά τα αρχικά σημάδια μιας προϊούσας παρακμής που –συν τω χρόνω- θα αναδύεται και θα αναδεικνύεται. Γιατί, δυστυχώς, δεν θα αργήσει πολύ ο καιρός που, μαζί με τις βαριές συνέπειες του τρίτου Μνημονίου οι οποίες οσονούπω καταφθάνουν, θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι εμείς οι πολίτες και τις αμαρτίες της αλαζονικής και αμοραλιστικής ανικανότητας με την οποία είμαστε αντιμέτωποι.

Στην πολιτική, όπως άλλωστε και στη ζωή ευρύτερα, δεν ισχύουν οι «εσχατολογικές» θεωρίες, τις οποίες όσοι κατά καιρούς υποστήριξαν, προαναγγέλλοντας «το τέλος της Ιστορίας» διαψεύστηκαν. Και διαψεύστηκαν οικτρά. Η ιστορία δεν τελειώνει. Και η ζωή κύκλους κάνει. Ας το έχουν υπόψη τους εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου. Και ας το αντιληφθούν και οι «κολαούζοι» τους…