Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Ασκήσεις θάρρους για την… έξοδο από το Μαξίμου




Με τις ασκήσεις θάρρους στις οποίες επιδιδόταν ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς τύπους που υποδυόταν ο αγαπημένος του Λάκης Λαζόπουλος, όταν το πάλαι ποτέ έκανε πραγματική σάτιρα με τους «Μικρούς Μήτσους», προσιδίαζαν οι νουθεσίες και οι προτροπές που απηύθυνε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προς τα κοινοβουλευτικά στελέχη του κόμματός του.
Δεν εξηγείται αλλιώς ότι συγκάλεσε συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για να ζητήσει –από ποιον άραγε;- να πάψει να… κλείνεται στο Μαξίμου και να αντιμετωπίσει τη δυσμενή πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία η κραυγαλέα διάψευση όλων των ψευδών προσδοκιών που καλλιέργησαν στους πολίτες οι νυν κυβερνώντες  για να τους υφαρπάξουν την ψήφο τους και να καταλάβουν την εξουσία.   
«Έχουμε σήμερα ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά να βγούμε από τα γραφεία μας, από τη Βουλή, από το Μέγαρο Μαξίμου, από τα υπουργικά γραφεία, από τα βουλευτικά γραφεία, από τα κομματικά γραφεία και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους, που θα έχουν να μας πουν και τα παράπονά τους, που θα έχουν να μας πουν και την κριτική τους», ήταν τα ακριβή λόγια που χρησιμοποίησε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος προετοιμάζεται για την πρώτη εδώ και πάνω από ένα χρόνο έξοδο του από το περίκλειστο πρωθυπουργικό γραφείο.  
Χωρίς να είναι βέβαιο αν ήθελε να πάρει ο ίδιος κουράγιο ή αν προσπαθούσε να ενθαρρύνει τους βουλευτές του, οι οποίοι είναι γνωστό ότι αποφεύγουν να κυκλοφορήσουν δημοσίως, συμπλήρωσε: «Πρέπει, λοιπόν, η Κοινοβουλευτική Ομάδα, το κόμμα να μπει σε διάταξη κινητοποίησης, σε διάταξη μάχης, προκειμένου να σταθούμε δίπλα στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό, νομίζω, ότι αφορά όλες και όλους, όσοι βρισκόμαστε σε αυτήν εδώ την αίθουσα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Πρέπει να τις συνδιαμορφώσουμε».
Το μόνο σίγουρο είναι ότι την Παρασκευή και το Σάββατο ο πρωθυπουργός σχεδιάζει να βρεθεί στη Θράκη για να περιοδεύσει στην περιοχή με ένα πρόγραμμα που θυμίζει έντονα προεκλογικές εξορμήσεις, καθώς περιλαμβάνει επιθεωρήσεις έργων, ανεξαρτήτως του αν άλλοι ήταν εκείνοι που τα σχεδίασαν και τα δρομολόγησαν (π.χ. ο αγωγός TAP), όπως και εγκαίνια εκθέσεων, επειδή, προφανώς, δεν βρέθηκε κάτι άλλο πιο χειροπιαστό για να κοπούν κορδέλες.
Τόσο αυτή καθεαυτή η επίσκεψη στη Θράκη -όπου, ειρήσθω εν παρόδω, προγραμμάτιζε να μεταβεί και ο πρόεδρος της ΝΔ, αλλά ανέβαλε το ταξίδι του για να μην συμπέσουν με τον πρωθυπουργό- όσο και το επίμαχο περιεχόμενο της ομιλίας με τις παραινέσεις προς τους βουλευτές του, προκάλεσαν σε πολιτικούς από όλους τους χώρους ζωηρές υποψίες ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί και να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τον πειρασμό να δοκιμάσει έναν εκλογικό αιφνιδιασμό, σε τρόπον ώστε να περισώσει ό,τι περισώζεται από το αποδεκατισμένο πολιτικό του κεφάλαιο.
Ο ίδιος, πάντως, είχε επιχειρήσει να διασκεδάσει όλα τα συναφή σενάρια, καταφεύγοντας, ωστόσο, σε παραλληλισμούς που, παρά τις ιαχές για επερχόμενες νίκες, προδίδουν μάλλον ηττοπάθεια και χαμηλό ηθικό. Δήλωσε, για παράδειγμα, πως αισθάνεται ότι βρίσκεται στη μέση του ποταμού και πως κάθε πισωγύρισμα θα ήταν αποτυχία. Για να επιστρατεύσει μια ακόμη ένεση ηθικού, σύμφωνα με την οποία «θα κολυμπήσουμε για να βγούμε στην άλλη μεριά της όχθης, για να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση».
Την ίδια ώρα, εξάλλου, φρόντιζε να παρουσιάσει τον αρχηγό της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη ως… «μπαμπούλα», ο οποίος, κατά την πρωθυπουργική περιγραφή, «ονειρεύεται 4ο Μνημόνιο», με «άγρια λιτότητα και περικοπές, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, απολύσεις στο Δημόσιο, πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και κατεδάφιση (από ό,τι έχει απομείνει, ό,τι με νύχια και με δόντια περισώσαμε) της δημόσιας Υγείας και της δημόσιας Παιδείας».
Εκτός, όμως, από τον πρόεδρο της ΝΔ, τα όνειρα του κ. Τσίπρα φαίνεται ότι  ταράζει και ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, τον οποίο μόνον αυτόν –γιατί άραγε;- από την υπόλοιπη αντιπολίτευση, έβαλε στο στόχαστρό του. «Αλλά δεν θα του κάνουμε το χατίρι. Δεν πρόκειται να τον αφήσουμε», είπε αναφερόμενος στον κ. Μητσοτάκη. Και κάνοντας μάλλον μια ακόμη άσκηση θάρρους (που θύμιζε το εμβληματικό «άι χάσου μυρμηγκάκι…» του λαζοπουλικού «Μήτσου»), συμπλήρωσε: «Δεν θα αφήσουμε τη χώρα και την κοινωνία να καταστραφεί για να έρθει αυτός να τη λεηλατήσει, μαζί με τον φίλο του τον κ. Βενιζέλο και τους ίδιους συνεργάτες και συνεργούς, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ελληνικός λαός αυτό δεν θα το επιτρέψουν».
Εντάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, δικό του δημιούργημα είναι, μπορεί και να τον εκφράζει. Αλλά τον ελληνικό λαό, αλήθεια, γιατί δεν τον ρωτάει;

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

«Πτωχοπρόδρομοι» και «αρχοντοχωριάτες»



            Ο «Πτωχοπρόδρομος» υπήρξε καλόγερος που έγραφε ποιήματα στα χρόνια της παρακμής του Βυζαντίου. Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία μετέφερε ως τις μέρες μας ο Φώτης Κόντογλου, το όνομά του ήταν Πρόδρομος, αλλά πήρε το συγκεκριμένο προσωνύμιο επειδή, θέλοντας να κερδίσει συμπάθεια, κλαιγόταν συνεχώς και αδιαλείπτως για τη φτώχεια και τη μιζέρια που τον κατέτρεχε.
Έμεινε στην ιστορία περισσότερο για τη συνήθεια του να μυκτηρίζει νυχθημερόν τους ηγουμένους και τους καλοζωισμένους συναδέλφους του μοναχούς οι οποίοι, σε αντίθεση με εκείνον, διαβιούσαν στα πλούσια μοναστήρια της εποχής. Όπως επίσης και διότι καταριόταν σε κάθε ευκαιρία την κλίση του προς τα γράμματα που θεωρούσε ότι τον έκανε να χάσει τον καιρό του για να τα μάθει και δεν κοίταξε να κάνει καμία άλλη δουλειά με την οποία να βγάζει χρήματα.
Από τα γραφόμενά του – που χαρακτηρίζονται ως «άτεχνα και χωρίς καμιά σοβαρότητα»- φαίνεται ότι «ήταν γρουσούζης, τεμπέλης, απρόκοφτος, στριμμένος και κακόγλωσσος», όπως τουλάχιστον περιγράφει ο Κόντογλου. Αυτό, ωστόσο, δεν τον εμπόδισε να αφιερώνει στον αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό, που βασίλευε επί των ημερών του, ορισμένα από τα ποιήματα που έγραψε, με στόχο -τι άλλο;- να διεκτραγωδήσει τη φτώχεια και τη γύμνια του, αλλά και να καταγγείλει την κακομεταχείριση που υποστήριζε ότι του είχαν επιφυλάξει στα μοναστήρια από τα οποία είχε περάσει.
Η περίπτωση του έγινε η αφορμή για να καθιερωθεί η έννοια του «πτωχοπροδρομισμού», με την οποία αποτυπώνεται η συνήθεια ορισμένων ανθρώπων να θρηνούν, δικαιολογημένα ή, πολλές φορές, αδικαιολόγητα, επειδή, όπως ισχυρίζονται, είναι φτωχοί και δυστυχείς, στοχεύοντας με τον τρόπο αυτό να αποσπάσουν τον οίκτο και την ενδεχόμενη βοήθεια εκείνων οι οποίοι γίνονται αποδέκτες της θρηνωδίας τους.
Μου ήρθαν κατά νου τα έργα και οι ημέρες του αυθεντικού «Φτωχοπρόδρομου», καθώς παρακολουθούσα τα όσα διημείφθησαν γύρω από την πολύ σημαντική επίσκεψη που πραγματοποίησε στη χώρα μας ο απερχόμενος Αμερικανός Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα. Μια αναμφισβήτητα ιστορική επίσκεψη την οποία, δυστυχώς, ο σύγχρονος «πτωχοπροδρομισμός» των ενοίκων του Μαξίμου προσπάθησε να περιορίσει τις διαστάσεις της ώστε να χωρέσει στα στενά όρια της κλάψας για τη διευθέτηση του ελληνικού δημοσίου χρέους και των προπαγανδιστικών αναφορών για το πόσες φορές αποκάλεσε «Αλέξη» τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Έφθασαν στο σημείο να οργανώσουν μέσα στη νύχτα έκτακτη συνέντευξη Τύπου του κυβερνητικού εκπροσώπου για να στήσουν πανηγύρι γύρω από το ταξίδι με επισημάνσεις που καταφανώς κινούνταν πολύ μακριά από την ουσία των παρεμβάσεων του Προέδρου Ομπάμα, ο οποίος, όπως όλα έδειξαν, θέλησε να κλείσει την προεδρία του με μια «Ωδή στη Δημοκρατία» την οποία σκόπευε να απευθύνει από την Πνύκα, με όλους τους συμβολισμούς που μπορούσε να εκπέμψει ο συγκεκριμένος τόπος.
«Αυτό το οποίο κρατάμε είναι την παραίνεση του Αμερικανού Προέδρου, έτσι ώστε να τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα και σύντομα να έχουμε μια καθαρή λύση για το ελληνικό χρέος», ήταν το συμπέρασμα που έβγαλαν οι «πτωχοπρόδρομοι» του Μαξίμου. Και αυτό κράτησαν από όλα όσα ακούστηκαν από τα χείλη του Μπάρακ Ομπάμα στις πολυσήμαντες παρεμβάσεις που έκανε επί ελληνικού εδάφους με αποκορύφωμα την ομιλία του στο Ίδρυμα Νιάρχος που τον φιλοξένησε επειδή δεν θεωρήθηκε ασφαλής τόπος η Πνύκα, η γενέτειρα της Δημοκρατίας.   
«Θεωρούμε ότι η επίσκεψη αποτέλεσε ένα παγκόσμιας σημασίας γεγονός πράγμα που επιβεβαιώνει και η κάλυψη της από τον ευρωπαϊκό και τον αμερικανικό τύπο», ισχυρίστηκε ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης των «πτωχοπρόδρομων». «Πτωχοπρόδρομοι», όμως, οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή δυσκολία να μεταμφιεστούν  από τη μια στιγμή στην άλλη σε αλαζονικούς «αρχοντοχωριάτες» που, όπως ο ομώνυμος ήρωας του Μολιέρου, θεωρούν ότι μεγαλοπιάστηκαν επειδή μας επισκέφθηκε ο Αμερικανός Πρόεδρος. Και χωρίς την παραμικρή συστολή επαίρονται για πράγματα που μόνον οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι έχουν τη διάσταση την οποία τους δίνουν.
Κατά τον νέο αρχιπροπαγανδιστή της κυβέρνησης Δ. Τζανακόπουλο, η επίσκεψη Ομπάμα «επιβεβαιώνει εξάλλου ότι η Ελλάδα έχει βγει πλέον από την απομόνωση της καταστροφικής πενταετίας 2010-2014 και μετατρέπεται σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων στην Ευρώπη». Ναι, έτσι, ακριβώς. Οι ίδιοι άνθρωποι που εκλιπαρούσαν τον Ομπάμα να πει δυο καλά λόγια που να πείσουν την Άνγκελα Μέρκελ να κάνει κάτι για το ελληνικό χρέος και ας χάσει τις εκλογές που έχει τον επόμενο χρόνο, φαντασιώνονται την ίδια στιγμή ότι πρωταγωνιστούν στην Ευρώπη.
Εκδηλώνουν, μάλιστα, δημόσια τις φαντασιώσεις αυτού του είδους, που στο παρελθόν τις πληρώσαμε με το βαρύτατο τρίτο Μνημόνιο, σε μια στιγμή που η συνολική εικόνα την οποία παρουσίασαν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι κατά το διήμερο της παραμονής Ομπάμα στην Αθήνα μόνον τιμή δεν περιποιούν στη χώρα για την ποιότητα της εκπροσώπησης που είχε: από τον ενδυματολογικό κώδικα έως την εκφορά της –ελληνικής και όχι μόνον- γλώσσας δεν νομίζω να έκαναν κανέναν συμπατριώτη μας να αισθανθεί περήφανος.
Για τους κλαίοντες «πτωχοπρόδρομους», ωστόσο, όπως και για τους «αρχοντοχωριάτες» που έχουν καταληφθούν από την οίηση της αυταπάτης μέσα στην οποία ζουν, αυτά είναι λεπτομέρειες. Όπως, άλλωστε, μας πληροφόρησαν τα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, «ο Μπαράκ Ομπάμα έδειξε γνώστης του βιογραφικού του Αλέξη Τσίπρα και τον ρώτησε πως και ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια με την πολιτική και πόσο άλλαξε η ζωή του από τη μέρα που έγινε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός. Ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειξε για την οικογένειά του και τους δύο του γιούς». Λίγο το έχετε; Κοτζάμ πλανητάρχης να ρωτάει για τον… Ερνέστο;

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Αμερικανικά μαθήματα



          Την ώρα κατά την οποία διαφόρων ειδών συνομωσιολόγοι και κάθε προέλευσης φανατικοί προμήνυαν την επερχόμενη συντέλεια του κόσμου από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, ο νικητής των αμερικανικών εκλογών έστελνε, με τον επινίκιο λόγο του, ένα πολύ ηχηρό μήνυμα προς τον λαό του αλλά και προς τη διεθνή κοινότητα. Ένα μήνυμα ενότητας και λογικής που κινούνταν στον αντίποδα από όλα όσα είχε υποστηρίξει προεκλογικά και τα οποία του άνοιξαν τον δρόμο για τον Λευκό Οίκο.
          Τόσο οι υπέρμαχοι του αγώνα κατά του αδιόρατου και συχνά απροσδιόριστου «συστήματος», εδώ στη χώρα μας αλλά και αλλού, οι οποίοι ανέμεναν να ανατραπεί συθέμελα ο καπιταλισμός από την επικράτηση του πορφυρογέννητου μεγιστάνα, όσο και εκείνοι που ήλπιζαν ο άρτι εκλεγείς πλανητάρχης να αρχίσει να κάνει από την πρώτη στιγμή πράξη τις μισαλλόδοξες και ρατσιστικές διακηρύξεις του, θα πρέπει μάλλον να απογοητεύτηκαν ακούγοντας τον να πλέκει το εγκώμιο της αντιπάλου του με την οποία όλο το προηγούμενο διάστημα είχε συγκρουστεί σκληρά απειλώντας την μέχρι και με φυλάκιση.
          Ανεξαρτήτως από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για τον νέο ηγέτη των Ηνωμένων Πολιτειών, τα όσα ακολούθησαν της εκλογής του, μόνον μελαγχολία μπορεί να προκαλούν σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη της δικής μας χώρας που θα μπει στον πειρασμό να τα συγκρίνει με το κλίμα της άνευ ορίων διαρκούς πολεμικής μέσα στο οποίο γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση στα καθ΄ ημάς. Ο Τραμπ βγήκε να ανακοινώσει τη νίκη του μόλις δέχθηκε συγχαρητήριο τηλεφώνημα από την Χίλαρυ Κλίντον. Η χαμένη των εκλογών στη δική της πρώτη δημόσια τοποθέτηση μίλησε για ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας, θέλοντας ίσως να προλάβει και τους θερμοκέφαλους μεταξύ των υποστηρικτών της. Το παζλ συμπληρώθηκε από τον απερχόμενο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος, αν και θα παραδώσει τα ηνία της μοναδικής υπερδύναμης σε περισσότερο από δύο μήνες, κάλεσε ήδη τον διάδοχό του στον Λευκό Οίκο για να δρομολογήσουν από κοινού τις διαδικασίες.
          Αρκεί, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, να θυμηθούμε ότι η παράδοση της εξουσίας από τον Αντώνη Σαμαρά στον Αλέξη Τσίπρα δεν έγινε ποτέ. Μάλιστα, οι δυο τους δεν έχουν συναντηθεί ακόμη στη διάρκεια των 22 μηνών που παρήλθαν από την κυβερνητική αλλαγή του Ιανουαρίου του 2015. Και ας μη σπεύσει κανείς να χρεώσει το σύνολο της ευθύνης στον πρώην πρωθυπουργό, που «έφυγε σαν κλέφτης» από το Μαξίμου. Διότι υπάρχει και συνέχεια καθώς ο τωρινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ στο πρωθυπουργικό γραφείο υποβάλλοντας προτάσεις για μίνιμουμ συνεννόηση ανάμεσα στις δύο παρατάξεις που εναλλάσσονται πλέον στην εξουσία, αλλά η πρωτοβουλία του για συνεννόηση έπεσε στο κενό. Όπως το ίδιο είχε συμβεί νωρίτερα με τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη και τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης που λοιδορήθηκαν ως «τρόικα εσωτερικού» επειδή δεν συμπεριφέρθηκαν όπως ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης και συνέβαλαν εμπράκτως στην παραμονή της χώρας στο ευρώ.    
          Η γραμμή με το παρελθόν της προεκλογικής διαμάχης, την οποία συνήθως χαράσσουν οι πολιτικοί ταγοί στις περισσότερες χώρες μόλις κλείνουν οι κάλπες και βγαίνουν οι νικητές και οι ηττημένοι, δυστυχώς, δεν βρίσκει εφαρμογή στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Και αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι, παρά τις κωλοτούμπες που συνήθως παντού γίνονται μετεκλογικά, άλλοτε άγαρμπα και άλλοτε με αριστοτεχνικό τρόπο, στη δική μας χώρα τα εξωφρενικά προεκλογικά ψέματα συνεχίζονται ακόμη πιο έντονα και μετά τις εκλογές. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση Κατρούγκαλου, ο οποίος έφθασε στο σημείο να ισχυριστεί πρόσφατα ότι η μετάθεσή του στο υπουργείο Εξωτερικών έγινε με στόχο να μεταλαμπαδεύσει στην υπόλοιπη Ευρώπη τα… «επιτεύγματά» του στο υπουργείο Εργασίας, όπου, ως γνωστόν, διακρίθηκε για τις ανελέητες περικοπές των συντάξεων.
          Ο εκκεντρικός εκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ στην προσπάθεια του να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ είπε, όπως οι πάντες ξέρουν πια, τερατώδη πράγματα. Έδωσε αφειδώς υποσχέσεις που είναι βέβαιο ότι δεν θα εκπληρωθούν. Γιατί εάν γινόταν απόπειρα εκπλήρωσης τους, ο διχασμός που προκάλεσε στην αμερικανική κοινωνία θα μετατρεπόταν πάραυτα σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, ενώ οι σχέσεις της χώρας του με τον υπόλοιπο κόσμο θα έπαιρναν επικίνδυνες διαστάσεις.
Χωρίς διάθεση, λοιπόν, να εξωραϊστούν όλα τα σκοταδιστικά μηνύματα, που εξέπεμψε προεκλογικά ο Τραμπ, είναι σαφές πλέον ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ κρίνεται από τα μετεκλογικές διακηρύξεις και τα μετεκλογικά πεπραγμένα του που θα ακολουθήσουν. Διακηρύξεις και πεπραγμένα τα οποία ενδεχομένως δεν θα αρέσουν στους απογοητευμένους από τη ζωή τους λευκούς Αμερικανούς χωρίς πτυχίο, οι οποίοι τον ανέδειξαν νικητή για «να κάνει και πάλι την Αμερική δυνατή». Αποτελούν όμως την πεπατημένη που δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει ο ηγέτης μιας χώρας που οι παραδόσεις της δεν επιτρέπουν παρεκτροπές.
Η αποδοχή, εξάλλου, της ήττας από την Χίλαρυ Κλίντον, η οποία στην πραγματικότητα συγκέντρωσε παναμερικανικά περισσότερες λαϊκές ψήφους από τον ανθυποψήφιό της, επειδή έτσι προβλέπεται στους ισχύοντες κανόνες, συνιστά ένα απαράμιλλο μάθημα το οποίο καλό θα ήταν να το λάμβαναν υπόψη τους πολλοί. Ένα μάθημα που πριν από όλα πρέπει να πάρουν όλοι εκείνοι οι οποίοι δηλώνουν γοητευμένοι από την τάχατες αντισυστημικότητα της ψήφου υπέρ του Τραμπ και που στην πλειονότητα τους δεν εκφράζουν τίποτε περισσότερο από τη δυσκολία τους να λειτουργήσουν στις σημερινές, προβληματικές μεν, πλην, όμως, ανοιχτές και δημοκρατικές κοινωνίες της Δύσης. Το ίδιο μάθημα απευθύνεται, επίσης, στους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες -των ΗΠΑ και όχι μόνον- που αποτελούν το ανάχωμα για να μην πάρουν «σάρκα και οστά» οι προεκλογικοί λαϊκισμοί και οι συνομωσιολογικές προσεγγίσεις του Ντόναλντ Τραμπ. Και του κάθε Τραμπ, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία, πουλάει «αντισυστημικότητα» που σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς λειτουργεί ως το ασφαλέστερο διαβατήριο για αναρρίχηση στην εξουσία.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Ας αναλογιστούν, τουλάχιστον, την υστεροφημία τους!



Για περισσότερα από τέσσερα χρόνια, αρχής γενομένης από τον Φεβρουάριο του 2012, οπότε κατέρρευσε το υφιστάμενο ως τότε πολιτικό σύστημα, όταν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ψήφισαν μαζί τη δανειακή σύμβαση που συνόδευε το μεγαλύτερο στην ιστορία της ανθρωπότητας κούρεμα δημοσίου χρέους, με το περιώνυμο PSI, ο Αλέξης Τσίπρας ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός. Και ό,τι εύχονταν γινόταν πραγματικότητα.
Στους πενήντα και πλέον μήνες που παρήλθαν έκτοτε, ήρθαν τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω. Πρόσωπα, τα οποία, λόγω παρωχημένων νοοτροπιών, δεν τους έδινε κανείς σημασία και ήταν καταδικασμένα να ζουν μονίμως στο περιθώριο, βρέθηκαν αίφνης στο προσκήνιο. Ατάλαντοι και ξεπεσμένοι πολιτικάντηδες που, για διαφόρους λόγους, είχαν ξεβραστεί από την πολιτική ζωή, επανέκαμψαν και βρέθηκαν να διαδραματίζουν (συμ-)πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Αρκούσε να δηλώνει κάποιος «αντιμνημονιακός» -είτε είχε ψηφίσει Μνημόνια, είτε όχι- και να υμνολογεί τον Τσίπρα για να του συγχωρεθούν όλα τα ανομήματα και να κάνει μια νέα καριέρα. Ανεξάρτητα αν στο παρελθόν είχε υπηρετήσει την «ΠΑΣΟΚοκρατία», το «κράτος της Δεξιάς», ήταν θιασώτης του Στάλιν και του Μάο ή ε΄/ιχε φλερτάρει με τη… χούντα. Όποιος δήλωνε ΣΥΡΙΖΑ, έμπαινε αυτομάτως στη μεγάλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Και έβγαινε από αυτήν άσπιλος και αμόλυντος. Έτοιμος να επιβραβευτεί με την απονομή κάθε είδους αξιώματος. Κάπως έτσι είδαμε υπουργούς που, υπό άλλες συνθήκες, δηλαδή, όπως εκείνες που ισχύουν σε κανονικές χώρες, ούτε ως κλητήρες –και ας μας συγχωρήσει τον παραλληλισμό η συμπαθής τάξη των κλητήρων…- δεν θα έμπαιναν σε υπουργικά γραφεία.
Δεν ήταν, όμως, μόνον η άνεση και η απόλυτη ευχέρεια που είχε ο νυν πρωθυπουργός στις επιλογές προσώπων τις οποίες έκανε, με τον τρόπο με τον οποίο τις έκανε. Ήταν και τα όσα έλεγαν και έκαναν ο ίδιος και οι συνεργάτες του όλο αυτό το διάστημα, αποσπώντας το χειροκρότημα μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού. Ακόμη και μνημειώδεις σαχλαμάρες του τύπου «θα μας παρακαλούν να μας δανείσουν», κατέπλησσαν τα πλήθη και προκαλούσαν ντελίριο ενθουσιασμού. Ενώ γίνονταν πιστευτές από πολύ κόσμο τερατώδεις προβοκάτσιες για, δήθεν, απόπειρες εξαγοράς βουλευτών ώστε «να μη γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης». Προβοκάτσιες, οι οποίες στήνονταν με τη σκηνοθετική επιμέλεια γνωστών διασκεδαστών.
Από τα μεγαλύτερα, ωστόσο, «επιτεύγματά» τους ήταν ότι οι άνθρωποι οι οποίοι, όπως και οι πλέον ανύποπτοι μπορούν πλέον να διαπιστώσουν, είχαν κάνει ρουτίνα και καθημερινότητα το «νταλαβέρι» με τους επιχειρηματίες, εμφανίζονταν ως πολέμιοι της διαπλοκής. Ποιός, για παράδειγμα, ξεχνάει ότι το υποτιθέμενο σοβαρότερο στέλεχος που διέθεταν, όταν προκλήθηκε στο Κοινοβούλιο να πει ονόματα, αντέτεινε με στεντόρεια φωνή πως «θα αποκαλύψουμε τα ονόματα της διαπλοκής εδώ μέσα όταν θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση…»;   
Ένα μεγάλο τμήμα του Ελλήνων πολιτών «κατάπιε αμάσητο» τόσο το συγκεκριμένο αυταπόδεικτο ψέμα περί του, τάχατες, πολέμου που είχαν κηρύξει στη διαπλοκή, την ώρα που ανενδοίαστα επισκέπτονταν φανερά και κρυφά εκδότες, καναλάρχες και κάθε λογής επιχειρηματίες με ισχύ. Όπως «κατάπιε» και πολλά άλλα μικρότερα και μεγαλύτερα ψέματα. Χαρίστηκε στον Τσίπρα και στην παρέα του ακόμη και για την αθέτηση της μείζονος υπόσχεσης ότι δεν θα υπέγραφαν ποτέ Μνημόνιο. Και του έδωσε απλόχερα μια δεύτερη ευκαιρία, αφήνοντας μάλιστα εκτός Βουλής όλους όσοι από το κόμμα του «τόλμησαν» να απαιτήσουν στοιχειώδη συνέπεια στις εξαγγελίες με τις οποίες αναρριχήθηκαν στην εξουσία.
Όλα αυτά, όμως, ίσχυαν μέχρι πρότινος. Διότι, όπως συμβαίνει συνήθως με τους νεόπλουτους της ζωής, έτσι και οι νεόπλουτοι της πολιτικής αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η καλοτυχία δεν είναι αιώνια. Ούτε ότι τα… κέρδη από λαχεία δεν είναι παντοτινά. Κυρίως όταν το συσσωρευμένο κεφάλαιο σπαταλιέται απερίσκεπτα. Σπατάλη που, στη συγκεκριμένη περίσταση ,ισοδυναμεί με τα συνεχιζόμενα μετεκλογικά ψέματα που είναι χειρότερα και από τα προεκλογικά. Αλλά και με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να «παίζει εν ου παικτοίς» και να νομίζει ότι εξακολουθούν όλα τα φύλλα που τραβάει να είναι άσσοι.
Το παιχνίδι, ωστόσο, έχει γυρίσει. Και η τροπή που έχει πάρει είναι απολύτως αντίστροφη από εκείνη που ίσχυε μέχρι την περασμένη άνοιξη, άντε το καλοκαίρι. Έκτοτε, ακόμη και τα χαρτιά που ο περίγυρος του Μαξίμου θεωρεί ότι έχουν θέση «άσσου», όπως καλή ώρα η επιλογή του Βύρωνα Πολύδωρα για την προεδρία του ΕΣΡ, το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να καίγονται το ένα μετά το άλλο. Δεν βρήκε συμμάχους για την κάλπη της απλής αναλογικής. Πήγε στον κουβά το στοίχημα για τον διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών. Πέρασε στα αζήτητα η συνταγματική αναθεώρηση.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι, ενώ η οικονομική δυσπραγία χτυπάει κόκκινο και η απογοήτευση των πολιτών παίρνει καθολικό χαρακτήρα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί πλέον ούτε την κυβέρνησή του να ανασχηματίσει. Δεν είναι μόνον ότι «δεν έχει πάγκο», αφού αυτοί που περιμένουν να μπουν δεν δείχνουν καλύτεροι από όσους θα κοπούν. Είναι, πολύ περισσότερο, ότι τον έχουν θέσει υπό κηδεμονία τα στελέχη του κόμματός του και του υπαγορεύουν ποιους θα κρατήσει. Ενώ την ίδια ώρα τον απειλεί ο κυβερνητικός εταίρος του, λέγοντας πως του αρκεί ένα νεύμα από τον Αρχιεπίσκοπο για να τον ανατρέψει. Με αποτέλεσμα να κλωθογυρίζει εδώ και ένα μήνα τις αλλαγές και το μόνο που φαίνεται ότι μπορεί να κάνει είναι να αυξήσει τις θέσεις για να βολέψει περισσότερους
Έτσι, όμως, όσο και αν στο Μαξίμου στηρίζονται στο δόγμα πως «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», για όποιον δεν εθελοτυφλεί είναι πασιφανές ότι στον πρωθυπουργό δεν βγαίνει πλέον καμία από τις κινήσεις που θέλει να κάνει. Και το ίδιο θα γίνεται εφεξής. Ό,τι και αν πιάνει ο Αλέξης Τσίπρας στα χέρια του –ακόμη και χρυσός να είναι, που λέει ο λόγος- κάρβουνο θα γίνεται. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Και όλα δείχνουν ότι οι εξελίξεις του επόμενου διαστήματος θα είναι ραγδαίες. Και, κατά πάσα πιθανότητα, θα τρέξουν ερήμην των «εξευτελισμών» που είναι διατεθειμένοι να υποστούν οι κυβερνητικοί βουλευτές.
Εκτός πια και αν γίνει κάποιο θαύμα ώστε η παρέα του Μαξίμου να αντιληφθεί αυτό που έρχεται. Και να επιχειρήσει να περισώσει ό,τι περισώζεται. Είτε μοιράζοντας τις ευθύνες, είτε διασφαλίζοντας την ομαλότητα στη διαδοχή, η οποία μοιάζει να είναι αναπότρεπτη. Στο τέλος – τέλος, ας αναλογιστούν, τουλάχιστον, την υστεροφημία τους!