Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019

Η διακυβέρνηση είναι μαραθώνιος, δεν είναι αγώνας ταχύτητας


Καμία κυβέρνηση δεν κρίθηκε ποτέ από τις πρώτες εβδομάδες παραμονής της στην εξουσία. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος για τον οποίο στα περισσότερα κοινοβουλευτικά συστήματα του πλανήτη προβλέπεται τετραετής θητεία προτού να γίνουν εκλογές για να επιβραβευτούν ή να καταδικαστούν από την ψήφο των πολιτών οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη νεοσχηματισθείσα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ως εκ τούτου, όσο πρόωροι είναι οι πανηγυρισμοί όσων βιάζονται να υποστηρίξουν «πόσο φοβερή και τρομερή είναι η καινούργια κυβέρνηση», άλλο τόσο -και περισσότερο ίσως…- προπετείς είναι οι γοεροί κοπετοί όσων επιχειρούν να πείσουν για την καταστροφή που επήλθε με την κυβερνητική αλλαγή της 7ης Ιουλίου.
Από την άλλη, όσο και αν είναι αλήθεια ότι τα περισσότερα δείγματα γραφής των νέων κυβερνώντων αφήνουν θετικό αποτύπωμα, άλλο τόσο -και περισσότερο ίσως…- αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις με την ίδια θετική προαίρεση ξεκινούν. Κανείς δεν εκλέγεται για να κάνει αρνητικά πράγματα. Πλην, όμως, όπως λέει και η γνωστή ρήση, «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος καλές προθέσεις».
Όλοι ανεξαιρέτως αρχίζουν τη θητεία τους δίνοντας όρκους αιώνιας πίστης στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις και στην τήρηση των υπεσχημένων. Με εξαίρεση κάποιους… γεννημένους απατεώνες, οι περισσότεροι μάλλον εννοούν όσα λένε. Και η πεποίθησή τους είναι ότι μπορούν να τα υλοποιήσουν. Ξεκινούν με κάποιες συμβολικές πρωτοβουλίες που συνήθως είναι ίδιες ή παραπλήσιες με εκείνες προκατόχων τους.
Θυμηθείτε, για παράδειγμα, πόσες από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων ανακοίνωσαν μόλις ανέλαβαν τα ηνία ότι μειώνουν τους μετακλητούς υπαλλήλους. Ή ότι θα… ξετρυπώσουν τους αργόμισθους δημοσίους υπαλλήλους που είναι αποσπασμένοι σε θέσεις… λούφας και παραλλαγής. Καθώς επίσης ότι θα περιορίσουν τα προνόμια της εξουσίας: πτήσεις VIP, θωρακισμένα οχήματα και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια.
Ποιος έχει ξεχάσει το περίφημο «σεμνά και ταπεινά» του Κώστα Καραμανλή ή τις υποσχέσεις του Κώστα Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου και του Αλέξη Τσίπρα ότι θα προχωρήσουν σε δραστικό περιορισμό του στόλου των κρατικών αυτοκινήτων ή ότι θα πωλήσουν τα κυβερνητικά αεροσκάφη;
Το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό και σίγουρα δεν έχει… ιδεολογική διάσταση. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι το 1988 που εξελέγη πρόεδρος της Κύπρου ο αριστερός Γιώργος Βασιλείου, οι φίλοι του είχαν ενθουσιαστεί από την υπόσχεση ότι το προεδρικό αυτοκίνητο θα σταματούσε, πλέον, στους φωτεινούς σηματοδότες και δεν θα περνούσε με κόκκινο όπως έκανε –για λόγους ασφαλείας, προφανώς…- ο προκάτοχός του Σπύρος Κυπριανού.
Αμέσως μετά τις εκλογές του 2015, τηλεοπτικός σταθμός της πρωτεύουσας έκανε ειδικό ρεπορτάζ για βουλευτή ο οποίος δήλωνε μπροστά στην κάμερα ότι θα μετακινούνταν από τα Τρίκαλα στην Αθήνα για τις συνεδριάσεις της Βουλής με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Τρεις βδομάδες αργότερα έστελνε τον συνεργάτη του να παραλάβει το κρατικό αυτοκίνητο που του παραχωρήθηκε από το Κοινοβούλιο. Και στο ΚΤΕΛ δεν τον ξαναείδαν.      
Αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο ότι το πρώτο διάστημα κάθε καινούργιας κοινοβουλευτικής ή κυβερνητικής περιόδου κάτι γίνεται. Κυρίως στο επίπεδο των συμβολισμών. Οι κυβερνώντες μπαίνουν ορεξάτοι στη μάχη να αλλάξουν τα πράγματα, θεωρώντας ότι το εγχείρημά τους θα είναι εύκολο. Έχουν, άλλωστε τη συναίνεση και την αποδοχή του ευρύτατου κοινωνικού σώματος, τα μέλη του οποίου, όταν δεν τους αφορά προσωπικώς, αρέσκονται σε τέτοιες κινήσεις.
Κάθε φορά που αναλαμβάνει μια νέα εξουσία παρατηρείται μια κινητικότητα η οποία σχετίζεται άλλοτε με το μήνυμα της αποφασιστικότητας που εκπέμπουν οι νεόκοποι κυβερνώντες και άλλοτε με τον φόβο των ίδιων των λουφαδόρων. Κάθε καινούργια κυβέρνηση, άλλωστε, έχει στην αρχή του βίου της ένα υψηλό πολιτικό κεφάλαιο που πολλές φορές υπερβαίνει τα ποσοστά που απέσπασε στην κάλπη.
Η συσσωρευμένη εμπειρία του παρελθόντος δείχνει, όμως, ότι οι κάθε είδους νταραβερτζήδες, ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν, βρίσκουν τρόπους να προσκολλώνται στη νέα εξουσία και να ματαιώνουν ή να αλλοιώνουν τα σχέδια της. Με αποτέλεσμα οι νεοφώτιστοι κυβερνώντες που βλέπουν την… αύξηση του πολιτικού τους κεφαλαίου να θεωρούν ότι η πορεία των γεγονότων θα είναι γραμμική.
Τους πρώτους μήνες μετά την εκλογική αναμέτρηση του Ιανουαρίου του 2015 ο νικητής της κάλπης Αλέξης Τσίπρας απολάμβανε μια πρωτοφανώς υψηλή δημοτικότητα, ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν τον είχαν ψηφίσει. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με τον Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος έδινε συνεντεύξεις για να πει ότι δεν κάθεται στην υπουργική καρέκλα για… «να μην αλλοτριωθεί» και ο κ. Τσίπρας, αντί να τον στείλει σπίτι του, όπως έκανε αργότερα, τον χαρακτήριζε «asset» της κυβέρνησης του.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Διότι η πορεία του χρόνου έκρινε τα έργα και τις ημέρες τόσο του Γιάνη Βαρουφάκη όσο και του Αλέξη Τσίπρα. Χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της πρώτης περιόδου όταν όλα έμοιαζαν ρόδινα. Και είχαν και οι δυο το πολιτικό τους κεφάλαιο τοποθετημένο στον τόκο της εύκολης δημαγωγίας ότι αν εκστομίζαμε απειλές κατά των ξένων εταίρων και δανειστών μας εκείνοι θα μας παρακαλούσαν να μας δανείσουν…  
Κακά τα ψέματα, λοιπόν, κάθε καινούργια κυβέρνηση διαθέτει μια περίοδο χάριτος. Πλην, όμως, η ιστορική εμπειρία καταδεικνύει ότι καμία κυβέρνηση δεν κρίνεται τελεσίδικα επειδή υποσχέθηκε ότι θα κόψει έναν αριθμό από τους μετακλητούς ή θα ξετρυπώσει αποσπασμένους.
Χωρίς να υποτιμά κανείς τη σημασία τέτοιων μέτρων, εκείνο που δεν μπορεί να αρνηθεί είναι ότι οι κυβερνητικές πράξεις κρίνονται από τη διάρκειά τους. Αν, δηλαδή, όσα διακηρύσσονται στην αρχή της κάθε κυβερνητικής θητείας -όπως καλή ώρα, τώρα- θα καταφέρουν να σπάσουν το φράγμα της πρόσκαιρης εντυπωσιοθηρίας. Και θα ισχύσουν του χρόνου και του… παραχρόνου.
Στο τέλος – τέλος, η διακυβέρνηση δεν είναι αγώνας ταχύτητας, είναι μαραθώνιος με αρκετούς γύρους και πολλά σκαμπανεβάσματα.

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

Τα νεύρα ενός περιστασιακού ενοίκου…


Από επαγγελματική υποχρέωση (ή και… διαστροφή) έχω παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς όλες τις ορκωμοσίες της Βουλής κατά την τελευταία τριακονταετία.
Από την εποχή που το αυστηρό τυπικό επέβαλε τους βουλευτές να προσέρχονται στο Μέγαρο κατά μόνας και χωρίς συνοδεία ούτε καν των γραμματέων τους, έως τις μέρες μας που στις ορκωμοσίες πλημμυρίζουν το προαύλιο και τα θεωρεία από συγγενείς και φίλους των μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας που θέλουν να είναι δίπλα στους εκλεκτούς τους αυτή την ξεχωριστή ημέρα, πολλά έχουν αλλάξει στη συγκεκριμένη τελετουργία.
Εκείνο, ωστόσο, που έχει μείνει αναλλοίωτο στην πορεία των χρόνων είναι το κοντράστ των συναισθημάτων που αποτυπώνεται στα έδρανα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης.
Ένα κοντράστ που είναι ιδιαίτερα έντονο όταν η αμείλικτη ετυμηγορία της κάλπης ορίζει, εκτός από τις αλλαγές στη σύνθεση των προσώπων που κάθονται στα κοινοβουλευτικά έδρανα, ότι έχουμε και εναλλαγή των κομμάτων στη νομή της εξουσίας.
Χωρίς την παραμικρή δόση χαιρεκακίας, είναι πραγματικά απολαυστικό να βλέπεις τέως μεγαλοσχήμονες αξιωματούχους της απελθούσας κυβέρνησης που μερικές εβδομάδες νωρίτερα περπατούσαν στους διαδρόμους ως παραφουσκωμένοι διάνοι και σύχναζαν μόνον στα κυβερνητικά έδρανα, να κυκλοφορούν πλέον κατσούφηδες και σχεδόν ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων να προσπαθούν να βολευτούν στα ταπεινά βουλευτικά καθίσματα.
Παρότι τέτοιες σκηνές είναι μονίμως επαναλαμβανόμενες, σπανίως συναντά κανείς πολιτικούς, οι οποίοι να είναι συμφιλιωμένοι με τη νίκη και την ήττα, που -όσοι είμαστε απέξω από τον χορό- ξέρουμε ότι εναλλάσσονται. Διότι, στο τέλος – τέλος αυτή είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας, όπως -παραδόξως πως- αναγνώρισε ο Αλέξης Τσίπρας στις δηλώσεις που έκανε το βράδυ της 7ης Ιουλίου για το εκλογικό αποτέλεσμα.      
Το «εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι έρθεις», είναι μεν μια παρηγοριά για πολλούς από όσους χάνουν τα προνόμια της εξουσίας, πλην, όμως, η πλειονότητα εκείνων που τα απολαμβάνουν δεν σκέπτονται κατ΄ αυτόν τον τρόπο. Γι΄ αυτό και όταν περνούν στα έδρανα της αντιπολίτευσης δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με το… πεπρωμένο της αστικής Δημοκρατίας που δεν έχει μόνιμους νικητές.
Όποιος είδε τη θλίψη που αποτυπώνονταν στις φυσιογνωμίες πολλών στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά τη χθεσινή κοινοβουλευτική πρεμιέρα μπορεί να καταλάβει σε τι ακριβώς αναφερόμαστε.
Μάλλον επειδή δεν είχαν συμφιλιωθεί με αυτό το ενδεχόμενο –θυμηθείτε την υπεροψία που απέπνεαν δηλώσεις του τύπου «δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να χάσουμε τις εκλογές…»- οι τέως κυβερνώντες έδειχναν ότι το έφεραν πολύ βαρέως που από τα ψηλά βρέθηκαν στα χαμηλά. 
Κοιτώντας τους χθες μου ήρθε κατά νου μια καταπληκτική φράση που είχε χρησιμοποιήσει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης όταν πριν από οκτώ μήνες είχε πέσει θύμα μιας άθλιας σκευωρίας η οποία στόχευε να πλήξει το κύρος του μέσα από το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών του επειδή τάχατες είχε γίνει αποδέκτης μιζών.   
            «Η Ιστορία δεν γράφεται από τους περιστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας», είχε δηλώσει στις 14 Νοεμβρίου 2018, προκαλώντας την έντονη αντίδραση μιας πλειάδας ΣΥΡΙΖΑίων αξιωματούχων, αλλά και των φερεφώνων τους, που αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι επειδή ο πρώην πρωθυπουργός δεν τους αναγνώρισε δικαίωμα στη… μονιμότητα παραμονής στην εξουσία.
Με προεξάρχοντα τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, είχαν εκφράσει τη (δήθεν) ιερά οργή τους επειδή κάποιος τόλμησε να τους χαρακτηρίσει «περιστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας». Ανέτρεξα στα επίσημα πρακτικά εκείνης της συνεδρίασης για να παραθέσω αυτούσια τα λόγια που χρησιμοποίησε ο τότε πρωθυπουργός από το επίσημο κοινοβουλευτικό βήμα.
«Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να θεωρούν τον εαυτό τους και να αισθάνονται μόνιμοι ιδιοκτήτες του τόπου και τότε αλλά και σήμερα», είπε ο κ. Τσίπρας απαντώντας στην προαναφερθείσα δήλωση του Κώστα Σημίτη.
Απευθυνόμενος δε στη Φώφη Γεννηματά, συμπλήρωσε: «Και, βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να θεωρείτε ότι όποιος έχει την εντολή του ελληνικού λαού να βρίσκεται σήμερα στη θέση της εκτελεστικής εξουσίας –και δεν βρίσκεται, βεβαίως, στη δική σας παράταξη ή την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας- είναι ένας περιστασιακός ένοικος της εκτελεστικής εξουσίας, νοικάρης δηλαδή στη δική σας ιδιοκτησία».
Δεν σταμάτησε, όμως, εκεί. «Θέλω, λοιπόν, να σας πω και σε εσάς –αλλά να το ακούει και ο κ. Μητσοτάκης- ότι ιδιοκτήτης σε αυτόν τον τόπο είναι ο ελληνικός λαός και κανένας άλλος και ότι όλοι είμαστε περιστασιακοί και εσείς και εμείς. Ο ελληνικός λαός είναι ιδιοκτήτης», συνέχισε.
Και, υπό τα «χειροκροτήματα από τις πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ», όπως καταγράφεται στα πρακτικά, ο κ. Τσίπρας κατέληξε λέγοντας τας εξής: «Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσετε έτσι, θα είναι ο ελληνικός λαός που θα σας δώσει απόφαση για μόνιμη έξωση από το πολιτικό στερέωμα…».
Είναι μετά να μην είναι μουτρωμένος στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής κατά την οποία έβλεπε για πρώτη φορά να κάθεται στη θέση του εκείνος για τον οποίο πριν από λίγους μήνες πίστευε ότι οδηγείται σε «μόνιμη έξωση από το πολιτικό στερέωμα»;
Ας μην τον αδικούμε, όμως. Έχει νεύρα, πολλά νεύρα, όπως έδειξε στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία απείλησε τους βουλευτές του «να μην τα πάρω στο κρανίο…».
Θα του περάσουν, πάντως. Η αντιπολίτευση είναι μια καλή άσκηση και ο χρόνος όλα τα γιατρεύει!

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2019

«Αρχή άνδρα δείκνυσι»


Μια γυναίκα με περασμένη την πρώτη νεότητα πάσχιζε το περασμένο Σάββατο να διασπάσει τον κλοιό που είχαν δημιουργήσει στο Παγκράτι οι εκπρόσωποι των εγχώριων και των ξένων μέσων ενημέρωσης -κυρίως οι δεύτεροι που ήθελαν να αποτυπώσουν στα κινητά τους τη στιγμή- για να καταφέρει να βγάλει μια selfie με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος είχε καλέσει εκεί τους δημοσιογράφους για ένα χαλαρό φινάλε της προεκλογικής εκστρατείας.
Η προσπάθειά της συγκεκριμένης κυρίας να βρεθεί δίπλα στον άνθρωπο που όλη η –εχέφρων- Ελλάδα ήξερε ότι την επόμενη μέρα θα εκλεγόταν πρωθυπουργός, ήταν επίμονη. Παρά ταύτα οι αμφιβολίες που, όπως φάνηκε, είχε για τις προθέσεις του, δεν την εγκατέλειπαν. «Λες να με απολύσει;», αναρωτιόνταν, μονολογώντας ουσιαστικά και εξωτερικεύοντας, προφανώς, τη σκέψη που τη βάρυνε μέσα της.
Και όταν ο διπλανός της την κοίταξε ερευνητικά, προσπαθώντας να καταλάβει το ερώτημα - μονόλογο που είχε μόλις ακούσει, εκείνη έσπευσε να διευκρινίσει: «Είμαι αναπληρώτρια εκπαιδευτικός…». Αποδεικνύοντας έτσι πόσο είχε «πιάσει» σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας η προπαγάνδα της απελθούσας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει «κρυφό πρόγραμμα» και έρχεται στην εξουσία για «να απολύσει δημόσιους υπαλλήλους» και να μας βάλει όλους «να δουλεύουμε επτά ημέρες την εβδομάδα…».
Πρωθύστερα, μάλλον, το συγκεκριμένο περιστατικό αποτελεί ίσως και την καλύτερη ερμηνεία για το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου. Αποτέλεσμα που ήταν μια αποτύπωση της Ελλάδας που, από τη μια, θέλει να αλλάξει σελίδα και γι΄ αυτό έδωσε σαφή αυτοδύναμη πλειοψηφία στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά, από την άλλη, έχει τις αμφιβολίες της και γι΄ αυτό «κράτησε ζωντανό» και μέσα στο πολιτικό παιχνίδι τον ΣΥΡΙΖΑ που κινδυνολόγησε για τις ανατροπές και τα δεινά που θα φέρει ο αντίπαλός του.     
Τέσσερις, μόλις, μέρες μετά τις εκλογές είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς ποια Ελλάδα έχει περισσότερες πιθανότητες να δικαιωθεί: η Ελλάδα της πίστης ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη ή η Ελλάδα της πεποίθησης ότι οι εξελίξεις θα είναι αρνητικές γιατί η νέα κυβέρνηση δεν προτίθεται να εφαρμόσει το Πρόγραμμα που δημοσιοποίησε αλλά κάποιο άλλο που δεν μας το λέει;
Παρά ταύτα, στο μικρό αυτό διάστημα που μεσολάβησε από την κάλπη της Κυριακή δεν έλειψε η σπουδή των φανατικών της μιας ή της άλλης πλευράς που από την πρώτη στιγμή έσπευσαν στα χαρακώματα ανταλλάσσοντας πυρά: οι μεν για να πείσουν πόσο αναπάντεχα καλά ξεκίνησαν να δουλεύουν οι κυβερνητικές μηχανές, οι δε για το πόσο άσχημη ήταν η εκκίνηση. Είχαμε, μάλιστα, και παραλληλισμούς με άλλες χώρες όπως η Βόρεια Κορέα, που μόνον με καγχασμό μπορεί να αντιμετωπιστούν αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτοί που επιχειρηματολογούν κατ΄ αυτόν τον τρόπο δηλώνουν… κομμουνιστές και άρα ομοϊδεάτες του Κιμ Γιονγκ Ουν.
Κακά τα ψέματα, ο νέος πρωθυπουργός και οι συνεργάτες που ο ίδιος επέλεξε για να στελεχώσουν την κυβέρνησή του δεν πρόκειται να κριθούν ούτε από ανούσια ζητήματα, όπως η ανάληψη της ευθύνης για την ΕΥΠ, την ΕΡΤ και το ΑΠΕ από τον ίδιο πρωθυπουργό, ούτε από πανηγυρικές διακηρύξεις για μείωση του αριθμού των γενικών γραμματέων και των μετακλητών υπαλλήλων, που έχουν ακουστεί και στο παρελθόν.
Υπάρχουν άλλα πολύ πιο ουσιώδη πράγματα που θα μετρήσουν στην αξιολόγηση που θα κάνουν οι πολίτες όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Και σίγουρα δεν είναι ούτε οι πρόσκαιρες εντυπώσεις, ούτε από μόνες τους οι προθέσεις –άλλωστε, «ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος καλές προθέσεις»…- που θα μετρήσουν στην ετυμηγορία. Είναι, αντιθέτως, η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα με την οποία θα ριχθούν οι κυβερνώντες στη μάχη για την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία.
Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην τελευταία προεκλογική ομιλία που έκανε στο Θησείο έδειξε να έχει συνείδηση των πραγμάτων. «Μου έρχονται στο μυαλό, σε αυτόν τον ιερό τόπο, τα λόγια του Αγάθωνα», είπε, συμπληρώνοντας: «Τρία πράγματα πρέπει να θυμούνται όσοι άρχουν, όσοι δηλαδή κυβερνούν. Πρώτον ότι άρχουν επί ανθρώπων. Δεύτερον ότι άρχουν σύμφωνα με τους νόμους. Και τρίτον -και κυριότερο- ότι δεν άρχουν για πάντα».
Όπως και να έχει, όμως, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου αποκαλύπτεται κατά την άσκηση της εξουσίας. Δηλαδή όχι από αυτά που λέει πριν την αναλάβει, αλλά από αυτά που κάνει όταν την αποκτά. Με άλλα λόγια, «αρχή άνδρα δείκνυσι», όπως θα λέγαμε επιμένοντας στις αποφθεγματικές ρήσεις της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Οπότε και όλοι εμείς και μαζί η εκπαιδευτικός που ήθελε να φωτογραφηθεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παρά το φόβο της ότι μπορεί να την απολύσει, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα επερχόμενα δείγματα γραφής για τον τρόπο που εννοεί ο κ. Μητσοτάκης να κυβερνήσει μια χώρα που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ  τα τελευταία χρόνια από τις λαϊκίστικες ανακολουθίες και «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».