Όταν ο αρχηγός φαντασιώνεται τανκς να μπαίνουν στη Βουλή

Το τελευταίο διάστημα η πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα μας έχει ξεστρατίσει για τα καλά. Είναι αλήθεια ότι η επέλαση της πανδημίας έχει εκ των πραγμάτων περιορίσει σημαντικά την πολιτική ύλη επί της οποίας τα κόμματα μπορούν να αντιπαρατίθενται.

Πόσες… κοκορομαχίες, για παράδειγμα, μπορεί να στηθούν για αν είναι ανάγκη να τηρούνται πρακτικά στην Επιτροπή Λοιμωξιολόγων; Και πόσους τηλεκαβγάδες μπορούν να αντέξουν οι άμοιροι τηλεθεατές για το αν τα κρούσματα του κορωνοϊού στη χώρα μας είναι πολύ περισσότερα από άλλες χώρες αν δούμε τον ρυθμό αύξησης τους ή πολύ λιγότερα αν εξετάσουμε τον απόλυτο αριθμό τους;

Είναι προφανές ότι, με τέτοιου επιπέδου… διακυβεύματα, το αντιπολιτευτικό «ψωμί» δεν βγαίνει εύκολα. Πολύ περισσότερο που στο οικονομικό πεδίο είναι πλέον κοινός τόπος ότι ο (κεϊνσιανού τύπου) κρατικός παρεμβατισμός αποτελεί μονόδρομο για να παραμείνουν σε λειτουργία οι μηχανές της οικονομίας και να μη βουλιάξουν στη φτώχεια δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιος θα περίμενε άλλοτε ότι μια κεντροδεξιά κυβέρνηση -με αναπληρωτή υπουργό τον Θεόδωρο Σκυλακάκη…- θα μοίραζε επιδόματα σε εργαζόμενους που δεν πάνε στη δουλειά τους;

Με αυτά, λοιπόν, και με πολλά άλλα, παρακολουθούμε, όλο και πιο συχνά τελευταία, τη (δια)μάχη των ιδεών, που αποτελεί την πεμπτουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης, να δίνει τη θέση της στη λεγόμενη «δίκη προθέσεων». Τα στελέχη των κομμάτων δεν αντιπαρατίθενται επισημαίνοντας λάθη, ανακολουθίες, αντιφάσεις ή καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων. Αντιπαρατίθενται επιχειρώντας ο ένας να αποδώσει στον άλλο ανομολόγητες προθέσεις οι οποίες μερικές φορές βρίσκουν έρεισμα σε απλά γλωσσικά ατοπήματα, ενώ άλλες κατασκευάζονται εκ του μηδενός.

Τα όσα είπε την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις αυτού του πολύ παράδοξου τρόπου πολιτικής αντιπαράθεσης, ο οποίος δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα αλλά αναζητεί ερείσματα σε μια εικονική πραγματικότητα. Εδώ και λίγο καιρό ο επικεφαλής του ΜέΡΑ 25 προσπαθεί να συνθέσει ένα δικό του «αφήγημα», σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση επιδιώκει να… «διαβρώσει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα».

Δεν χάνει δε ευκαιρία να το λανσάρει ακόμη και όταν δεν υπάρχει καμία αφορμή γι΄ αυτό. Το έκανε πριν λίγες μέρες στην επέτειο Πολυτεχνείου, αλλά παρότι δεν του βγήκε, αφού η επιθυμία του να συλληφθούν ο ίδιος και οι βουλευτές του έμεινε ανεκπλήρωτη. Και έκτοτε το συνεχίζει απτόητος.

Το περασμένο Σάββατο, που ήταν η μέρα των Ενόπλων Δυνάμεων, στην πρόσοψη της Βουλής προβλήθηκε ένα επετειακό βίντεο τεσσάρων λεπτών που παρουσίαζε τις μάχες των Ελλήνων ανά τους αιώνες. Στην απευθείας μετάδοση πρέπει να το είδαν ελάχιστοι, αφού, λόγω του lockdown, η πιθανότητα να κυκλοφορούσαν εκείνη την ώρα άνθρωποι στο Σύνταγμα είναι μηδαμινή. Το είδαν, όμως, πάρα πολλοί από το Διαδίκτυο, είτε μέσω της ιστοσελίδας του ΓΓΕΘΑ που είναι ανηρτημένο είτε μέσω του ΥοuTube.

Είναι, ωστόσο, βέβαιο ότι μεταξύ εκείνων που είδαν το βίντεο δεν ήταν σίγουρα ο κ. Βαρουφάκης. Παρά ταύτα, ο αρχηγός του ΜέΡΑ 25 ανέβηκε στο βήμα της Εθνικής Αντιπροσωπείας για να πει: «Πρόσφατα, κύριε Πρόεδρε της Βουλής, θα μου επιτρέψετε να το πω όσο πιο ελαφρά τη καρδία μπορώ, είδαμε και αυτό το θέαμα με την προβολή ενός τανκ στο κτήριο της Βουλής».

Και με όλη τη… σοβαρότητα που τον διακρίνει, δεν δίστασε να προβεί στην ακόλουθη καταγγελία: «Είναι μία μεταμοντέρνα έκδοση αυτής της ΥΕΝΕΔοποίησης της Ελλάδας. Ντροπή μας. Το τανκ στον Έβρο, αν θέλετε, να το δω σαν σύμβολο της εθνικής ασφάλειας και της ελευθερίας. Το τανκ στην Πλατεία Συντάγματος προβεβλημένο πάνω στην πρόσοψη της Βουλής είναι μια ντροπή για τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό»!

Αν είχε παρακολουθήσει το επίμαχο βίντεο, ο κ. Βαρουφάκης πιθανότατα δεν θα έλεγε όσα είπε. Για τον απλούστατο λόγο ότι στο βίντεο υπήρχαν όλων των ειδών τα οπλικά συστήματα της στεριάς, της θάλασσας και του αέρα: από το υγρό πυρ του Βυζαντίου έως τους εμπροσθογεμείς σισανέδες της Οθωμανικής περιόδου και από τις τριήρεις της αρχαιότητας έως τις μεταπολεμικές «Ντακότες». Δεν εμφανιζόταν, όμως, πουθενά τανκς. Ούτε ένα. Ούτε για δείγμα…

Ο αρχηγός του ΜέΡΑ 25, ο οποίος μάλλον φαντασιώθηκε «το τανκ στην Πλατεία Συντάγματος» δεν είναι, πάντως, ο πρώτος που εφαρμόζει το δόγμα το οποίο αποπνέει η ρήση σύμφωνα με την οποία «όταν διαφωνεί μαζί μας η πραγματικότητα, αλίμονο στην πραγματικότητα».

Από τον υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη που τον αποκάλεσαν «τυμβωρύχο» εξαιτίας μιας κακής διατύπωσης που χρησιμοποίησε, θέλοντας να πει ότι το σημαντικό για την ανάσχεση της πανδημίας είναι τα μέτρα προφύλαξης και όχι ο αριθμός των ΜΕΘ, έως τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Στέλιο Πέτσα που τον εμφάνισαν να λέει ότι «είναι πεταμένα τα λεφτά στις ΜΕΘ», ενώ εκείνος αναφερόταν στην επίταξη για την οποία το Σύνταγμα προβλέπει αμοιβή ακόμη και όταν δεν χρησιμοποιούνται, είναι πολλές οι περιπτώσεις που γίνεται μεγάλος ντόρος όχι για τις θέσεις ή τις απόψεις που εξέφρασε κάποιος κυβερνητικός ή άλλος παράγοντας, αλλά για εκείνα που θα ήθελαν να πει οι αντίπαλοί του…

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, να μην αργήσει το τέλος της πανδημίας και για έναν επιπλέον λόγο. Διότι ίσως έτσι επιστρέψει η Πολιτική και δούμε τις δίκες προθέσεων να δίνουν και πάλι τη σκυτάλη στις κανονικές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Ή μήπως όχι, αφού οι μάχες στο πεδίο της εικονικής πραγματικότητας είναι πιο εύκολες και πιο… άκοπες;

Ληστές και πατριδοκάπηλοι

             Μπορεί οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ να μην πέφτουμε δα και από τα σύννεφα με τα όσα έρχονται στο φως για τη μεγάλη λεηλασία που συντελέστηκε τα προηγούμενα χρόνια με τις προμήθειες στις Ένοπλες Δυνάμεις, αφού ο συγκεκριμένος τομέας υπήρξε πάντοτε σκοτεινός και τροφοδοτούσε διαρκώς υποψίες –βάσιμες, όπως αποδεικνύεται- για το μεγάλο «αλισβερίσι» που γινόταν πίσω από κλειστές πόρτες και μέσα από κωδικοποιημένους τραπεζικούς λογαριασμούς.

            Ο ασκός του Αιόλου, ωστόσο, που άνοιξε τώρα και τα συντριπτικά στοιχεία που μεθοδικά, καθώς φαίνεται, συγκεντρώνονται από μια ομάδα ταγμένων στο καθήκον δικαστικών λειτουργών, αποκαλύπτουν ένα σκοτεινό πλέγμα διαπλοκής που αδιάντροπα απομυζούσε το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου και αναμφίβολα απετέλεσε μια από τις κύριες αιτίες για τον ατελείωτο κοινωνικό πόνο τον οποίο υφιστάμεθα την τελευταία εξαετία και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη.

Γιατί οι μίζες των εκατομμυρίων που κατέβαλαν οι εταιρίες κατασκευής οπλικών συστημάτων και τις οποίες ενθυλάκωσαν άπληστοι πολιτικοί και επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί και αξιωματικοί είναι μια η όψη του πελώριου ζητήματος που ανακύπτει με την προφανή υπερκοστολόγηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων που πληρώσαμε με δανεικά, τα οποία θα βαρύνουν για πολλές ακόμη δεκαετίες τον ελληνικό λαό.

Υπάρχει, όμως, και η εξίσου αποκρουστική άλλη όψη της βορβορώδους αυτής υπόθεσης που είναι τα αχρείαστα και, ενδεχομένως, άχρηστα συστήματα, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, τα οποία φορτώθηκαν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, αφού, όπως ομολογείται από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του σκανδάλου, βασικό κριτήριο επιλογής για τις προμήθειες δεν ήταν οι πραγματικές ανάγκες της αμυντικής θωράκισης της χώρας, αλλά το ύψος της μίζας που διένειμαν οι μεσάζοντες.

Ο τομέας των στρατιωτικών προμηθειών προφανώς και δεν είναι ο μόνος στον οποίο «έχτισαν» τις τελευταίες δεκαετίες τεράστιες περιουσίες διαφόρων ειδών «μιζαδόροι». Αλλά η συγκεκριμένη λεηλασία έχω την εντύπωση ότι είναι ιδιάζουσα, επειδή συνδεόταν με την πατριδοκαπηλία, ένα έγκλημα που κάνει απεχθέστερα τα αδικήματα όσων εμπλέκονται στο πελώριο αυτό σκάνδαλο και οι οποίοι, όπως φαίνεται, δεν είναι λίγοι.

Στο όνομα δήθεν της προστασίας του συμφέροντος της πατρίδας, επί χρόνια ολόκληρα οι στρατιωτικές προμήθειες θεωρούνταν «άβατο», το οποίο μπορούσαν να διαβούν μόνον όσοι κινούνταν στον περίγυρο της εκάστοτε ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας –και συμμετείχαν στις διάφορες επιτροπές-, αποκλείοντας κάθε άλλον, ακόμη και το Κοινοβούλιο, που θα μπορούσε να είχε λόγο και άποψη για τα οπλικά συστήματα που προμηθευόμαστε και το βαρύ κόστος που επωμίζονταν οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες. 

Επικαλούμενοι, τάχατες, το απόρρητο, για να μη διαρρεύσουν –υποτίθεται- το είδος και τα χαρακτηριστικά του εξοπλισμού μας στον «εχθρό», ο οποίος τις περισσότερες φορές προμηθευόταν τα ίδια συστήματα και πάντως μπορούσε να συλλέξει άπειρες πληροφορίες είτε από τις προμηθεύτριες εταιρίες είτε από ειδικά περιοδικά που έκαναν σχετικές αναλύσεις, οι πατριδοκάπηλοι ληστές συντηρούσαν σκοπίμως ένα καθεστώς απόλυτου σκότους, με προφανή στόχο να καλύπτονται οι δαιδαλώδεις διαδρομές των μιζών που κατέληγαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των «μυημένων».

Μετά και τις πρόσφατες εξελίξεις, η ενθάρρυνση της Δικαιοσύνης να φέρει εις πέρας το τιτάνιο έργο της αποκάλυψης όλων όσοι έπαιρναν ή έδιναν μίζες είναι το λιγότερο που μπορεί να περιμένει κανείς από τη σημερινή κυβέρνηση ή και τις επόμενες, αν στην ηγεσία τους υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον να παταχθούν τα ειδεχθή αυτά εγκλήματα και να πειστεί ο ελληνικός λαός, με την επιστροφή και όσων από τα κλεμμένα μπορούν να ανακτηθούν από το δημόσιο, ότι κάτι πάει να αλλάξει στο φαύλο καθεστώς της ατιμωρησίας.

Παράλληλα, ωστόσο, με την αναγκαία δικαστική διερεύνηση όλων των πτυχών αυτού του πολύκροτου σκανδάλου, που τα οικονομικά μεγέθη του ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, η ελληνική Πολιτεία έχει χρέος, απέναντι στους χειμαζόμενους από την οικονομική κρίση πολίτες, να καταργήσει δια παντός το «άβατο» που έστησαν οι μιζαδόροι γύρω από τις αμυντικές προμήθειες.

Μόνον έτσι μπορεί να υπάρξει ελπίδα ότι δεν θα καταφέρουν να επαναλάβουν μια ανάλογη λεηλασία οι πατριδοκάπηλοι του σήμερα και του αύριο.

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 7.1.2014)