Δεν ξέρω ποιος έχει την πατρότητα της ρήσης, σύμφωνα με την
οποία «όταν τα γεγονότα διαφωνούν με τους δημοσιογράφους, τότε αλλοίμονο στα γεγονότα»,
αλλά μου ήρθε πολλές φορές κατά νου τις τελευταίες ώρες παρακολουθώντας τις
αντιδράσεις αρκετών εκπροσώπων των μέσων ενημέρωσης απέναντι στις αποφάσεις για
τη μεταχείριση που είχαν από τις ανακριτικές αρχές οι κατηγορούμενοι
χρυσαυγίτες.
Με περισσή ευκολία –αυτό δα δεν είναι και πρωτόγνωρο-
διάφοροι σχολιαστές από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το (φρούτο νέας
εσοδείας που λέγεται) twitter, εκτόξευαν μύδρους επειδή οι εξελίξεις δεν
επιβεβαίωναν τις προαναγγελίες που οι ίδιοι είχαν σπεύσει να κάνουν έπειτα από
τις εντυπωσιακές είν΄ αλήθεια επιχειρήσεις των διωκτικών αρχών να συλλάβουν τον
ηγετικό πυρήνα της ναζιστικής οργάνωσης και να τον οδηγήσουν ενώπιον της
Δικαιοσύνης.
Με νοοτροπία σαν και αυτή που πολύ εύστοχα στηλίτευσε ο
τραγουδοποιός Γιάννης Αγγελάκας, ο οποίος όταν ένα μέρος από το κοινό πρόσφατης
συναυλίας του άρχισε να φωνάζει το σύνθημα «φασίστες, κουφάλες, έρχονται
κρεμάλες», δεν δίστασε να αντιταχθεί, λέγοντας τους το μνημειώδες «ας
σκοτώσουμε όλοι πρώτα τον φασίστα που κρύβουμε μέσα μας», είχαν προεξοφλήσει
ακόμη και τις πτέρυγες των φυλακών στις οποίες θα κρατούνταν οι κατηγορούμενοι.
Έτσι, η απόφαση των δύο ανακριτών και των δύο εισαγγελέων να
αποδώσουν το βαρύ κατηγορητήριο περί εγκληματικής οργάνωσης με βάση τα στοιχεία
που είχαν ενώπιον τους, κρίνοντας ότι κάποιοι πρέπει να προφυλακιστούν και
κάποιοι άλλοι να αφεθούν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, προκάλεσε τη μήνη
των λεγόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, οι οποίοι παρασυρμένοι από το
πάθος τους –ίδιον, κατά τεκμήριο, των πολύξερων ημιμαθών- αμφισβητούσαν το
δικαίωμα των λειτουργών της Δικαιοσύνης να αντιμετωπίζουν τον κάθε
κατηγορούμενο όχι γι΄ αυτό που είναι αλλά γι΄ αυτά που έκανε.
Αναγνωρίζω τον αντίλογο που λέει ότι «και οι κρίνοντες
κρίνονται», αλλά αυτό δε νομίζω ότι δικαιολογεί ισχυρισμούς του τύπου «μα πως
αφέθηκε ελεύθερος ο Κασιδιάρης, αφού αμέσως μετά προπηλάκισε δημοσιογράφους;».
Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να έχει πάει κανείς στη Νομική για να αντιληφθεί ότι
οι προφυλακίσεις των κατηγορουμένων γίνονται χωρίς οι ανακριτές και οι
εισαγγελείς να λαμβάνουν υπόψη τους τη συμπεριφορά που θα έχουν έναντι των
δημοσιογράφων μόλις απομακρυνθούν από τα ανακριτικά γραφεία.
Με δεδομένες τις συνταρακτικές εξελίξεις των τελευταίων
ημερών και τα όσα ήρθαν στο φως για την εγκληματική δράση του νεοναζιστικού
μορφώματος, χάρις, αναμφισβήτητα, και στη δημοσιογραφική έρευνα, μπορεί να
αντιλέξει κανείς ότι ενδεχομένως να αποτελεί δευτερεύον ζήτημα ο υπερβολικός
και αυθαίρετος τρόπος με τον οποίο σχολιάστηκαν οι συγκεκριμένες αποφάσεις από
μια μερίδα των δημοσιογράφων.
Ο λόγος που με κάνει να καταπιαστώ με το ζήτημα είναι επειδή
έχω την πεποίθηση ότι μεγάλη συμβολή στη γενικότερη θεσμική κατάπτωση με την
οποία είμαστε αντιμέτωποι έχει η γενικευμένη σύγχυση ρόλων που συνέχει την
σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα στην οποία οι νταήδες
ναζιστές υποδύονται τους τιμωρούς, οι τυπικοί πολιτικοί έχουν μετατραπεί σε
σχολιαστές που γεμίζουν εκπομπές ή περνούν το χρόνο τους στο twitter, και οι δημοσιογράφοι είναι έτοιμοι
να αναλάβουν να επιμετρούν τις ποινές, υποκαθιστώντας, εκτός από τους
πολιτικούς που συχνά τους παραχωρούν οι ίδιοι το γήπεδο, και τους δικαστές.
Είναι ακριβώς αυτή η σύγχυση των ρόλων που, κατά την αντίληψή
μου, γεννά τα φαινόμενα του εκφασισμού της κοινωνίας μας και απετέλεσε, αν
θέλετε, το πλέον κατάλληλο υπόστρωμα για να ανδρωθεί η περιθωριακή Χρυσή Αυγή
και να βρει ευρύτερο ακροατήριο ένας εσμός ανθρώπων του υπόκοσμου που
παριστάνει τον πολιτικό σχηματισμό, ευτελίζοντας κάθε έννοια πολιτικής με την
εγκληματική του δράση.
Και ίσως ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να μας απαλλάξει από
αυτή τη φαιά πανούκλα είναι να ξαναεφεύρουμε τα στοιχειώδη που είναι οι
κυβερνώντες να κυβερνούν, οι δικαστές να δικάζουν και οι δημοσιογράφοι να
καταγράφουν και να σχολιάζουν την επικαιρότητα.
(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 3.10.2013)
