Κύλησε… ο ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε τον… Καπάκη

Όποιος προσεγγίζει αεροπορικώς τη Βιέννη, την πανέμορφη πρωτεύουσα της Αυστρίας, μένει έκθαμβος από το «δάσος» των ανεμογεννητριών οι οποίες περιβάλλουν τα περίχωρα της ιστορικής πόλης και είναι διάσπαρτες ανάμεσα σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις.

Η μητροπολιτική Βιέννη, που αποτελεί τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό περιφέρεια της Αυστρίας καλύπτει εδώ και λίγα χρόνια το 100% των αναγκών της σε ηλεκτρισμό από ανανεώσιμες πηγές, με την κύρια συμβολή σε αυτό το επίτευγμα να έχει η αιολική ενέργεια που παράγουν οι χιλιάδες ανεμογεννήτριες που έχουν εγκατασταθεί γύρω από την πόλη.

Για όσους δεν το ξέρουν, η περιφέρεια της Βιέννης κυβερνάται παραδοσιακά από την Κεντροαριστερά και κατά την τελευταία πενταετία από κοκκινο-πράσινο συνασπισμό που συγκροτούν Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι με τους δεύτερους να έχουν επικεφαλής μέχρι πρότινος την Ελληνίδα Μαρία Βασιλάκου. Από το Κόμμα των Πρασίνων προέρχεται, εξάλλου, και ο Πρόεδρος της Αυστρίας που είναι ο 76χρονος οικονομολόγος Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν.

Η Αυστρία βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης σε παραγωγή ηλεκτρικής ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Ενώ και δεν πάνε πίσω και άλλες χώρες από τον ευρωπαϊκό Βορρά, όπως η Δανία, η Λετονία και η Σουηδία, αλλά και στον ευρωπαϊκό Νότο, όπως η Πορτογαλία. Ακόμη και η πετρελαιοπαραγωγός Νορβηγία επενδύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αναπτύσσοντας πλωτά και μη αιολικά πάρκα μεγάλης δυναμικότητας.

Ουραγός στην πανευρωπαϊκή –και μάλλον παγκόσμια- αυτή κατεύθυνση παραμένει η Ελλάδα, στην οποία ένας απίθανος συνασπισμός που απαρτίζεται από… ψεκασμένους ψευτο-οικολόγους και από πολιτικάντηδες αρνητές κάθε προόδου οργανώνει θορυβώδεις αντιδράσεις λίγων δεκάδων συμπολιτών μας που κινητοποιούνται απέναντι σε κάθε προσπάθεια να εγκατασταθούν μονάδες παραγωγής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές, όπως ο ήλιος, ο άνεμος ή οι υδατοπτώσεις.

Επιστρατεύοντας γελοίες θεωρίες συνωμοσίας που παραβιάζουν την κοινή λογική, καθώς και ανυπόστατα «επιχειρήματα» για βλάβες στην πανίδα και στη χλωρίδα που δεν διαθέτουν την παραμικρή επιστημονική τεκμηρίωση και, αντιθέτως, κονιορτοποιούνται από την εμπειρία που έχουν άλλες χώρες με πραγματική οικολογική συνείδηση, οι θορυβώδεις αρνητές της προόδου δεν επιτρέπουν να εγκατασταθούν πουθενά ανεμογεννήτριες ούτε να κατασκευαστούν υδροηλεκτρικά έργα.

Είναι άκρως χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Τήνο και στην Άνδρο, δύο μεγάλα κυκλαδονήσια τα οποία θα μπορούσαν να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών τους για ηλεκτροδότηση από ανανεώσιμες πηγές αντί για πετρέλαιο που είναι τώρα η κύρια πηγή παραγωγής της ενέργειας που χρειάζονται. Ειδικά το καλοκαίρι με τα μελτέμια, οι Κυκλάδες όχι μόνον δεν θα είχαν ανάγκη «εισαγωγής» ρεύματος από την ελλαδική ενδοχώρα αλλά θα μπορούσαν να διοχετεύουν ηλεκτρική ενέργεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τι άνθρωποι, λοιπόν, είναι αυτοί που αντιδρούν και οργανώνουν τις κινητοποιήσεις κατά των ανεμογεννητριών; Εξετάζοντας κανείς την περίπτωση της Άνδρου, πέφτει πάνω σε ένα πρόσωπο με… ιστορία. Μεταξύ των κεντρικών πρωταγωνιστών στις αντιδράσεις είναι ο αντιπύραρχος ε.α. Γιάννης Καπάκης, τον οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ορίσει γενικό γραμματέα Πολιτικής Προστασίας.

Η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι στις 21 Ιουλίου 2018 βρήκε τον κ. Καπάκη να κάνει προεκλογικό αγώνα στην Άνδρο, καθώς από το 2014 δραστηριοποιείτο –χωρίς επιτυχία- στον τοπικό Δήμο. Δύο εβδομάδες αργότερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του έδειξε την πόρτα εξόδου, αλλά ο προερχόμενος από την Κίνηση «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά δεν πτοήθηκε από την ουσιαστική αποδοκιμασία που δέχθηκε επειδή τον κατέταξαν στη χορεία των βασικών υπευθύνων για την ανείπωτη τραγωδία.

Ο πρώην πυροσβέστης, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του υπηρέτησε ως υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού του Πυροσβεστικού Σώματος, διεκδίκησε και έλαβε το χρίσμα του υποψήφιου δημάρχου από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι Ανδριώτες δεν πείστηκαν για την ικανότητά του να τους διοικήσει και του έδωσαν το ισχνό 17%, ποσοστό το οποίο, πάντως, ήταν κάπως μεγαλύτερο από το 11% που είχε λάβει πέντε χρόνια νωρίτερα.

Επικεφαλής λίγων δεκάδων διαδηλωτών, ο κ. Καπάκης βρίσκεται κάθε βράδυ στο λιμάνι του Γαυρίου και εμποδίζουν κάθε πλοίο που επιχειρεί να «δέσει» στην Άνδρο χωρίς την άδειά τους. Όπως γράφουν, σε μάλλον διθυραμβικούς τόνους, τα φιλικά προς τους αντιδρώντες τοπικά μέσα ενημέρωσης, δεν αρκέστηκαν να διώξουν το σκάφος που μετέφερε εξαρτήματα ανεμογεννητριών για τις οποίες επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης είχε δοθεί άδεια εγκατάστασης.

Ο εκλεγμένος με τις ψήφους των ΣΥΡΙΖΑίων δημοτικός σύμβουλος Άνδρου και οι συν αυτώ ματαίωσαν ακόμη και την προσέγγιση στο λιμάνι πλοίου που μετέφερε εξοπλισμό της ΔΕΗ για τη λειτουργία του τοπικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας, αδιαφορώντας προφανώς αν αυτό θα προκαλέσει ένα black out που μπορεί να βυθίσει στο σκοτάδι το νησί, προκαλώντας ζημιές σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από αυτή την ιστορία είναι η απόλυτη ανατροπή της εικόνας του παρελθόντος που ήθελε τους αριστερούς να είναι θιασώτες κάθε προόδου. Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι οπαδοί και τα στελέχη της αριστερής ιδεολογίας έχουν μετατραπεί σε φανατικούς υπέρμαχους της συντήρησης και σε διαπρύσιους αρνητές κάθε αλλαγής.

Είναι ένα φαινόμενο που το συναντά κανείς σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της εγχώριας δημόσιας ζωής, ιδίως στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού που διανύουμε: από την επιμονή, για παράδειγμα, να μείνουν κλειστά τα σχολεία έως την απαίτηση να κρατικοποιηθούν τα πάντα, οι άμυνες των υποτιθέμενων αριστερών μόνον διάθεση για πρόοδο της κοινωνίας δεν μαρτυρούν.

Όσο για τις «μάχες» που δίνονται στα ελληνικά νησιά κατά των ανεμογεννητριών, το μόνο σχόλιο ίσως που αποτυπώνει παραστατικά την κατάσταση είναι η παράφραση μιας γνωστής λαϊκής παροιμίας ως εξής: Κύλησε ο… ΣΥΡΙΖΑ (στις δημοσκοπήσεις) και βρήκε τον (αποτυχημένο) Καπάκη…

«Εθνικό σπορ» το… «Ράδιο Αρβύλα»

            «Μάλλιασε» η γλώσσα μου τους τελευταίους δώδεκα, δεκατρείς μήνες να προσπαθώ να πείσω μια πλειάδα από γνωστούς και αγνώστους μου, σχετικούς και άσχετους, έχοντες και μη έχοντες, ότι δεν παρίστατο ανάγκη να μετακινήσουν τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες και ότι, τέλος πάντων, ο κίνδυνος που αντιμετώπιζαν ήταν πολλαπλώς μεγαλύτερος αν είχαν τα χρήματά τους κάτω από το στρώμα ή… θαμμένα στον κήπο.

Δεν σας κρύβω ότι ακόμη και στη ματιά ορισμένων από όσους φάνηκε να πείθονται από  τα επιχειρήματά μου, που δεν ήταν… ηθικοπατριωτικού, αλλά απολύτως ορθολογικού, περιεχόμενου, διέκρινα μια αίσθηση καχυποψίας. «Μα, έμαθα ότι και υπουργοί έχουν βγάλει έξω τα λεφτά τους», ήταν ο πιο συνήθης… αντίλογος, με βάση τον οποίο η φετινή 25η Μαρτίου, όπως, άλλωστε, και η περυσινή, είχαν αναχθεί σε… «Ημέρα της Κρίσεως», επειδή συνέπιπταν με τις ευρωπαϊκές Συνόδους Κορυφής, οι αποφάσεις των οποίων, ωστόσο, για την ελληνική οικονομία ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό προειλημμένες.

Έχοντας θητεύσει περισσότερο από δυόμισι δεκαετίες στα μέσα ενημέρωσης, έχω επίγνωση ότι τα «κακά νέα» περνούν στον πολύ κόσμο, ο οποίος «μαγνητίζεται» από την… τρομοφοβία, πολύ πιο εύκολα από τα «καλά νέα».

Δεν μπορώ, ωστόσο, να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι έχει αναδειχθεί σε «εθνικό σπορ» μας το… «Ράδιο Αρβύλα». Όχι, βεβαίως η ομώνυμη, πολύ πετυχημένη, τηλεοπτική εκπομπή, αλλά οι ασύστατες διαδόσεις και φημολογίες που κυκλοφορούν για διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, ακόμη και ακραιφνώς επιστημονικά ζητήματα και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις αχανείς εκτάσεις της ημιμάθειας.

 Ούτε μπορώ να…  χωνέψω πως είναι δυνατόν στις μέρες μας να έχουν ακόμη τόσο μεγάλη απήχηση οι κάθε είδους «τσαρλατάνοι» και «αγύρτες» που γίνονται πιστευτοί, διαδίδοντας ό,τι πιο απίθανο και τερατώδες φαντασιώνονται, χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση των ισχυρισμών τους, εκτός από την αοριστία του τύπου… «κάποιος που ξέρει μου είπε».

Ο μικρός μας τόπος, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση, όπως με θλίψη διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την περασμένη Τετάρτη, όταν συνεδρίαζαν ταυτόχρονα τα δημοτικά συμβούλια της Ηγουμενίτσας και των Φιλιατών, έχοντας, μάλιστα, στην ατζέντα τους συναφές θέμα που αφορούσε  επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι οποίες όλοι συμφωνούμε ότι, πέρα από τον τουρισμό, είναι ο μόνος τομέας που μπορεί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας στην περιοχή μας.

 Παρακολούθησα απευθείας από το διαδίκτυο το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης που έγινε  στο Δημοτικό Συμβούλιο της Ηγουμενίτσας για τον ελληνοϊταλικό αγωγό φυσικού αερίου που σχεδιάζεται να περάσει  από το νομό μας, ο οποίος θα μπορούσε , όπως και όλη η Ήπειρος, με έξυπνες διαπραγματεύσεις και διεκδικητική διάθεση να επωφεληθούν από μια τέτοια επένδυση, που, αν δεν γίνει στον τόπο μας, θα μετακινηθεί προς την Αλβανία.

Απογοητεύθηκα από το επίπεδο των επιχειρημάτων που επιστράτευαν όσοι αντιτίθενται σε αυτό το εθνικής σημασίας έργο, αλλά και από το κλίμα που επικράτησε στη συνεδρίαση και που δεν επέτρεψε στις ψύχραιμες φωνές και στις νουνεχείς απόψεις να ακουστούν με, τουλάχιστον, την ίδια ένταση που εκστομίζονταν οι κινδυνολογίες για τον επερχόμενο… Αρμαγεδδώνα που θα «σαρώσει», δήθεν, τον τουρισμό της Πέρδικας, ακόμη και της Πάργας και των Συβότων!

  Την ίδια ώρα ήμουν σε «ανοιχτή γραμμή» με το Φιλιάτι, όπου συζητείτο στο Δημοτικό Συμβούλιο ένα –τηρουμένων των αναλογιών- μικρό έργο, όπως είναι η εγκατάσταση μιας μονάδας ανεμογεννητριών στο βουνό που βρίσκεται πάνω από το χωριό μου, στην Κοκκινιά.

 Οι αντίστοιχες με τις προηγούμενες  «τερατολογίες»  που ακούστηκαν κι εδώ, (όπως –αν είναι δυνατόν!- ότι μπορεί να πληγούμε από… ραδιενέργεια), ευτυχώς υπήρξαν μειοψηφικές και η πλειοψηφία του Συμβουλίου έδωσε «πράσινο φως» στην επένδυση που, αν μη τι άλλο, μπορεί να κρατήσει στην περιοχή επτά με οκτώ οικογένειες, όσες είναι και οι θέσεις εργασίας που προβλέπεται να δημιουργηθούν όταν με το καλό φυσήξει ο αέρας του Άι Λια στη φτερωτή των ανεμογεννητριών.

 Σε αντίθεση με την Πέρδικα, το «Ράδιο Αρβύλα» ηττήθηκε στην περίπτωση της Κοκκινιάς, αλλά, φοβάμαι πως  για να πάψει να αποτελεί το «εθνικό σπορ» μας, χρειάζεται πολλή, μα πάρα πολλή δουλειά ακόμη….

 Υ.Γ.: Στον τακτικό αναγνώστη της στήλης, ο οποίος μου υπενθύμισε το ερώτημα «είναι λύση οι εκλογές;», που διατύπωνα πριν από πέντε εβδομάδες, επισημαίνοντάς μου ότι είχα γράψει ότι μπορεί να απαντηθεί μετά την 25η Μαρτίου, οφείλω να πω ότι παραμένει αναπάντητο για λόγους, τους οποίους μάλλον θα χρειαστεί να επανέλθω για να τους αναλύσω. 

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.