Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βαϊμάρη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βαϊμάρη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Η ελληνική «Βαϊμάρη» και η αέναη αναζήτηση του νέου

Ακόμη και αν το δει κανείς από τη σκοπιά της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας», για όλους εκείνους που επί χρόνια προφήτευαν την κατάρρευση του δικομματισμού, αποτελεί, πλέον, γεγονός αναμφισβήτητο ότι ένα νέο πολιτικό τοπίο δημιουργείται στη χώρα, η οποία φαίνεται να ζει τη δική της, χρονικά συμπυκνωμένη, «Βαϊμάρη».
Μόνον οι ανιστόρητες και δογματικά προσηλωμένες στις νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές εμμονές τους, ευρωπαϊκές ηγεσίες, δείχνουν να αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η γενικευμένη, όσο και παρατεταμένη, κρίση που βιώνει η Ελλάδα, την τελευταία διετία, δεν θα μπορούσε παρά να βρει την αντανάκλασή της στο πολιτικό επίπεδο, όπως, κατ’ αναλογία συνέβη με το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και την επιβολή στην ηττημένη προσβλητικών και ανεφάρμοστων όρων.  
Έτσι, και χωρίς τα δημοσκοπικά ευρήματα, που, ούτως ή άλλως, καταγράφουν εντυπώσεις της στιγμής και τα οποία, μάλιστα, πολλές φορές, ικανοποιούν άλλες σκοπιμότητες, εύκολα διακρίνει κανείς ότι στην ελληνική πραγματικότητα οι δυνάμεις της υπευθυνότητας, της ηπιότητας, της καταλλαγής, της συνεννόησης, της συνεργασίας και της διαπραγμάτευσης βρίσκονται σε φάση υποχώρησης.
Εξίσου ευδιάκριτο είναι πως,  την ίδια ώρα και παρά τον μεγάλο κατακερματισμό που παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία, οι δυνάμεις που κερδίζουν έδαφος είναι αυτές που ομνύουν όρκους πίστης στον εθνικό απομονωτισμό, που κάνουν χρήση της υπερβολής και του λαϊκισμού, που καταφεύγουν στις ακρότητες και στις κραυγές, που ενστερνίζονται τη λογική της σύγκρουσης, έστω και αν αυτή επιδιώκεται με, εν πολλοίς, «κατασκευασμένους» εχθρούς.
Η απολύτως δικαιολογημένη τιμωρητική διάθεση που εκφράζεται από την πλειονότητα των  πολιτών κατά όσων οδήγησαν την Ελλάδα στην έσχατη απαξίωση που βρίσκεται αυτή την περίοδο, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μια εκτονωτική διαδικασία, τα οφέλη της οποίας συνωστίζονται για να τα καρπωθούν δυνάμεις και πρόσωπα που εμφορούνται από τις ίδιες νοοτροπίες που είχαν όσοι μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.  
Όποιος, όμως, σηκώνει την ευκαιριακή σημαία του «αντιμνημονιακού» δεν είναι κατ΄ ανάγκην αθώος του αίματος που κύλησε από το έγκλημα που επί χρόνια εξελισσόταν κατά της χώρας. Όπως, επίσης, δεν μπορεί να εκφράζεται το «νέο» από όσους πρωταγωνίστησαν στο «χθες», ούτε, πολύ περισσότερο, από εκείνους που τα πρότυπά τους μάς οδηγούν σε ένα καταδικασμένο παρελθόν, στη συνείδηση, τουλάχιστον όσων διαθέτουν στοιχειώδη μνήμη.  
Η καθολική αντίθεση των πολιτών στο μνημόνιο, δεν συνιστά τη νέα διαχωριστική γραμμή που θέλουν ορισμένοι να ορίσουν. Γιατί, με εξαίρεση, ενδεχομένως, κάποιους ελάχιστους «ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού, κανείς δεν επιθυμούσε την επιβολή του ασφυκτικού μνημονιακού κορσέ για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές και να υπερνικηθεί η σωρεία των εμποδίων που κρατούσαν καθηλωμένη τη χώρα και την καθιστούσαν αντιπαραγωγική.
Τα πελατειακά δίκτυα, οι «μαϊμού» συνταξιούχοι, η γραφειοκρατική παραφροσύνη, οι μίζες και τα φακελάκια, η φοροδιαφυγή, τα «πανωγραψίματα», η σπατάλη του δημοσίου χρήματος και τα προκλητικά προνόμια ορισμένων επαγγελματικών κλάδων ή και προσώπων που είχαν τον τρόπο τους, είναι φαινόμενα, από τα οποία απαιτείτο να απαλλαγούμε πολύ πριν μας επιβληθεί το μνημόνιο.    
Δεν βλέπω, ωστόσο, πολλούς από τους όσους υποδύονται τους «αντιμνημονιακούς» ηγήτορες να θέτουν αυτά τα ζητήματα στη δημόσια συζήτηση και να ζητούν την απαλλαγή της κοινωνίας μας από αυτού του είδους τις κακοδαιμονίες, που, αν τις περιορίζαμε δραστικά, θα ελπίζαμε να απαλλαγούμε μια ώρα αρχύτερα από τον μνημονιακό κορσέ, ώστε να πάρουμε, ως Έθνος, τις τύχες μας στα χέρια μας.
  Δεν το κάνουν, όμως, ίσως επειδή αρκετοί από τους εν λόγω ηγήτορες περιλαμβάνονται μεταξύ εκείνων που «σιτίζονται από το Πρυτανείο». Έχω, μάλιστα, υπόψη μου ορισμένους που εξακολουθούν να σιτίζονται πλουσιοπάροχα από τον κρατικό «μπεζαχτά» και, την ίδια ώρα, εμφανίζονται στις τηλεοπτικές οθόνες να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα υπέρ του φτωχού συνταξιούχου και του άμοιρου ιδιωτικού υπαλλήλου που βλέπουν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να μπαίνουν στην «προκρούστεια κλίνη» των οριζόντιων περικοπών.
Αναμφίβολα, η πάλη του νέου με το παλαιό είναι αέναη, με ζητούμενο, κάθε φορά, ποιο θα επικρατήσει. Σε συνθήκες, όμως, κρίσης χρειάζεται περισσότερη αναζήτηση για το τι είναι πράγματι «παλαιό» και τι εμφανίζεται ως «νέο». Και επειδή «παρθενογένεση» δεν υπάρχει, ας προσέξουμε, τουλάχιστον, να αποφύγουμε τις επικίνδυνες παγίδες που κρύβουν τα πισωγυρίσματα.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.