Οι δημοσκοπήσεις και τα πέντε στάδια του πένθους

 Παρότι η κυβέρνηση έδειξε διάθεση να… κοιμηθεί στις δάφνες που αποκόμισε από την έγκαιρη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού όταν ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού στις αρχές της περασμένης άνοιξης, οι πολίτες φαίνεται να της δίνουν ακόμη μεγάλη ανοχή.

Σε δύο νέες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες, επιβεβαιώνεται ότι οι επιδόσεις του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης παραμένουν συγκριτικά πολύ καλύτερες από τις αντίστοιχες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του κόμματός του.

Ο ήπιος πολιτικός λόγος τον οποίο χρησιμοποιεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε όλες τις τελευταίες παρεμβάσεις του φαίνεται να του αποφέρει κέρδη, τα οποία υπερκαλύπτουν τις ζημιές από το γεγονός ότι στους έξι και πλέον μήνες που παρήλθαν από την εμφάνιση του πρώτου κύματος της πανδημίας δεν έγιναν όλα όσα θα μπορούσαν να έχουν γίνει για να προετοιμαστούν η χώρα και η κοινωνία για το δεύτερο κύμα που τώρα ενσκήπτει εντονότερο.

Στον αντίποδα, ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνον δεν αποκομίζει οφέλη από τον οξύτατο λόγο στον οποίο καταφεύγει για να αντιπολιτευθεί την κυβέρνηση –με αποκορύφωμα την επιμονή του να επιβάλει στο κόμμα του τον όρο «πολιτικός απατεώνας» που προσδίδει στον νυν πρωθυπουργό-, αλλά μάλλον καταγράφει απώλειες με τη στρατηγική της μετωπικής αντιπαράθεσης που έχει χαράξει, αμφισβητώντας προθέσεις και επιτεύγματα των αντιπάλων του που οι πολίτες τους τα πιστώνουν.

Τόσο στην προ δεκαπενθημέρου δίδυμη παρέμβαση του από την Θεσσαλονίκη όσο και στο τελευταίο μήνυμα του προς τους πολίτες ο πρωθυπουργός επέλεξε να παρουσιάσει τις θέσεις και τις απόψεις τους, αποφεύγοντας επιμελώς να ανταποδώσει τα πυρά που εξακοντίζουν εναντίον του οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε δεν έκανε σχεδόν καμία προσωπική αναφορά στον προκάτοχό του. Καλώς ή καλώς επέλεξε σε όλα τα θέματα –πανδημία, οικονομία, ελληνοτουρκικά, κ.ά.- να περιγράψει το δικό του αφήγημα.

Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας σχεδόν σε όλες τις ερωτήσεις που δέχθηκε στο τετράωρο που διήρκησε η δική του συνέντευξη απάντησε με ονομαστικές αναφορές στον διάδοχό του και με σταθερά επικριτική διάθεση. Δεν περιορίστηκε να ασκήσει κριτική εκεί που όντως η κυβέρνηση δεν τα έχει πάει καλά, αλλά της επιτέθηκε ακόμη και εκεί που ήταν σαφές ότι τα περιθώρια κριτικής μέσα στα οποία μπορούσε να κινηθεί ήταν πολύ στενά. Μοιραία, λοιπόν, δεν κατάφερε να αποφύγει τις αντιφάσεις από τις οποίες χαρακτηρίζεται τον τελευταίο χρόνο η πολιτική του, γεγονός που αντανακλάται και στις διαρκείς εσωκομματικές αναταραχές.

Ο ισχυρισμός, για παράδειγμα, ότι η επιτυχία της Ελλάδας στην πρώτη φάση της πανδημίας οφείλεται αποκλειστικά στην υπευθυνότητα των πολιτών, αλλά όχι στην ενεργοποίηση της κυβέρνησης, είναι τουλάχιστον αντιφατικός όταν συνοδεύεται με έντονη κριτική προς την κυβέρνηση που επικαλείται την ατομική ευθύνη για να αυτοπροστατευθούν οι πολίτες από την εξάπλωση της πανδημίας. Είναι, άλλωστε, ζήτημα κοινής λογικής να αναγνωρίσει κανείς ότι χωρίς την ατομική ευθύνη του καθενός μας, καμία κυβέρνηση και κανένα κράτος δεν μπορεί να φρενάρει τη διάδοση της πανδημίας.

Από την άλλη, μια παράταξη που διεκδικεί την εξουσία, από την οποία αποχώρησε μόλις πριν από δεκατέσσερις μήνες, δεν μπορεί να ενστερνίζεται πρωτοβουλίες για καταλήψεις σχολείων που βρίσκουν σύμφωνες μόνον κοινωνικές μειοψηφίες που αρέσκονται στην ακραία ρητορική.

Οι μετριοπαθείς πολίτες που εκλέγουν τις κυβερνήσεις και στην παρούσα φάση ανησυχούν σφόδρα για τις βαριές συνέπειες που έχει στις ζωές τους η πανδημία είναι βέβαιο ότι δεν συγκινούνται από τις καταλήψεις. Είναι, μάλιστα, πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να έτειναν ευήκοον ους σε μια στοιχειοθετημένη κριτική για τα πραγματικά προβλήματα και τις αδυναμίες που διαπιστωμένα υπάρχουν στην εκπαίδευση, όπως και σε άλλους τομείς ης δημόσιας ζωής.

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι η πλειονότητα των Ελλήνων επιβραβεύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του επειδή προφανώς τους συγκρίνει με την πολιτική ομάδα που αποδοκιμάστηκε για τον διχαστικό τρόπο με τον οποίο διακυβέρνησε τη χώρα την προηγούμενη πενταετία και, πάρα ταύτα, επιμένει πεισματικά στο ίδιο ακριβώς μοτίβο της μισαλλόδοξης δαιμονοποίησης όποιου δεν συμφωνεί και δεν συντάσσεται μαζί τους.

Είναι προφανές ότι, με ψυχαναλυτικούς όρους, η ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στα πολύ πρώιμα στάδια του πένθους που αισθάνονται από την απώλεια της εξουσίας. Οι πιο πολλοί, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τον Παύλο Πολάκη και τη Θεοδώρα Τζάκρη, κινούνται ακόμη ανάμεσα στην άρνηση και στον θυμό.

Κάποιοι λίγοι, όπως ίσως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, έχουν περάσει στο τρίτο στάδιο που είναι η διαπραγμάτευση. Όλοι τους, όμως, δείχνουν να θέλουν πολύ χρόνο για να φτάσουν στο τέταρτο στάδιο που είναι η κατάθλιψη. Πόσω μάλλον στο πέμπτο στάδιο που είναι η αποδοχή της πραγματικότητας.

Όσο γρηγορότερα, πάντως, το κάνουν τόσο το καλύτερο για τους ίδιους, το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά και την ποιότητα της διακυβέρνησης στη χώρα.

«…Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;»

«Αυτοί που χρεοκόπησαν και λεηλάτησαν το ταμείο και το παρέδωσαν άδειο, ζητάνε τώρα να αρπάξουν τους κόπους και τις θυσίες του ελληνικού λαού, να πάρουν τα 35 δισ. από τις θυσίες του λαού μας και να τα δώσουν στις τράπεζες και στους τραπεζίτες», έλεγε και ξαναέλεγε ο Αλέξης Τσίπρας σε όλες τις προεκλογικές ομιλίες που εκφώνησε πριν από την 7η Ιουλίου.

Σχεδόν σε κάθε δημόσια εμφάνιση του σε μπαλκόνι ή τηλεοπτικό πλατό ξιφουλκούσε κατά του βασικού του αντιπάλου Κυριάκου Μητσοτάκη, επιμένοντας, σε πείσμα των γαλάζιων διαψεύσεων, ότι αν κέρδιζε τις εκλογές η χώρα θα ζούσε έναν Αρμαγεδδώνα, καθώς η κυβέρνηση που θα σχημάτιζε –με τη… συνδρομή της Φώφης Γεννηματά, όπως ισχυριζόταν, για να καταστήσει πιο ισχυρή την υποτιθέμενη… ασύμμετρη απειλή κατά των λαϊκών συμφερόντων που συνιστούσε η ήττα του κόμματός του- αφού:

*Πρώτον, θα επέβαλε την επταήμερη εργασία, καταργώντας το οκτάωρο και το πενθήμερο και υποχρεώνοντας τους εργαζομένους να δουλεύουν πολύ περισσότερο με τον ίδιο μισθό και με ελαστικοποιημένες μορφές απασχόλησης.

*Δεύτερον, θα απέλυε σωρηδόν δημοσίους υπαλλήλους.

*Τρίτον, θα καταργούσε τη διευκόλυνση της αποπληρωμής των οφειλών σε 120 δόσεις, που είχε μεν ψηφίσει, αλλά δεν είχε προλάβει να εφαμρόσει η προηγούμενη κυβέρνηση.

*Τέταρτον, θα περιέκοπτε όλα τα κοινωνικά επιδόματα υπέρ των οικονομικά αδυνάμων, καταργώντας ακόμη και την αποκαλούμενη «13η σύνταξη», και

*Πέμπτον, θα έφερνε πίσω το ΔΝΤ για να μας επιβάλουν από κοινού ένα τέταρτο Μνημόνιο.

Η «δαιμονοποίηση» του Κυριάκου Μητσοτάκη στην οποία, προφανώς, στόχευε με αυτή την προεκλογική τακτική ο Αλέξης Τσίπρας, επετεύχθη ως έναν βαθμό. Από το 23,75% στο οποίο κατρακύλησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωκάλπη της 26ης Μαΐου, κατάφερε στην εθνική κάλπη της 7ης Ιουλίου να σκαρφαλώσει στο 31,53%, προσελκύοντας ψηφοφόρους οι οποίοι επηρεάστηκαν από την κινδυνολογία ότι «θα χάσουν κεκτημένα».

Μετεκλογικά, ωστόσο, το σκηνικό που διαμορφώνεται μοιάζει εντελώς διαφορετικό. Δύο μήνες μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ τίποτε από τα μύρια όσα κακά που, σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑϊκό αφήγημα, θα επέπιπταν επί των κεφαλών μας, όχι μόνον δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, η τροπή των πραγμάτων φαίνεται να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Από το βήμα της ΔΕΘ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέψευσε και τα πέντε προαναφερθέντα επιχειρήματα, τα οποία εν πολλοίς, είχαν αποτελέσει τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η επικοινωνιακή στρατηγική της απελθούσας κυβέρνησης.

Και για την ακρίβεια των πραγμάτων στην ομιλία προς τους παραγωγικούς φορείς το Σάββατο και στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Κυριακή, ο νυν πρωθυπουργός:

1. Ανακοίνωσε κίνητρα για να μετατραπεί η μερική απασχόληση σε πλήρη, όπως και κυρώσεις κατά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της μαύρης ή ανασφάλιστης εργασίας, η οποία, εκτός από τους ίδιους τους εργαζόμενους που την υφίστανται, πλήττει την υγιή επιχειρηματικότητα που αντιμετωπίζει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού.

2. Εξήγγειλε αυξημένο αριθμό προσλήψεων στους τομείς που το Δημόσιο έχει πραγματικές ανάγκες, όπως είναι η Υγεία, η Παιδεία και η Ασφάλεια.

3. Δεσμεύτηκε ρητά ότι δεν θα καταργήσει κανένα επίδομα και αντιθέτως σκοπεύει να χορηγήσει επιπλέον εφάπαξ επίδομα 2.000 για κάθε παιδί που γεννιέται.

4. Πανηγύρισε για τη διεύρυνση της ρύθμισης για τις 120 δόσεις που επιτέλους ξεκίνησε και αφορά περισσότερους οφειλέτες οι οποίοι μπορεί να ενταχθούν σε αυτή με μικρότερες δόσεις και με χαμηλότερο επιτόκιο από ό,τι προβλεπόταν στην εξαγγελθείσα και μηδέποτε εφαρμοσθείσα ρύθμιση της προηγούμενης κυβέρνηση.

5. Προανήγγειλε την πρόωρη αποπληρωμή των παλαιότερων δανείων από το ΔΝΤ που, εκτός από επωφελής οικονομικά, έχει και τη σημειολογική διάσταση ότι αφήνουμε πλέον πίσω τη μια μετά την άλλη τις δυσμενείς συνέπειες της μνημονιακής περιόδου.

Υπό αυτές τις συνθήκες, μάλλον δεν είναι ούτε τυχαία ούτε συμπτωματική η διεύρυνση της πολιτικής κυριαρχίας του νυν πρωθυπουργού που καταγράφεται σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Η μια μετά την άλλη οι έρευνες δείχνουν ότι ακόμη και οι πολίτες που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα στις πρόσφατες εκλογές αντιμετωπίζουν με θετική προαίρεση τη νέα κυβέρνηση και συνηγορούν σε πολλές από τις πρωτοβουλίες της (κατάργηση ασύλου, ενίσχυση της αστυνόμευσης κ.λπ.).

Η πολιτική μετριοπάθεια με την οποία πολιτεύεται αυτό το πρώτο διάστημα ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε συνδυασμό με την συνεχή διάψευση που υφίσταται η κινδυνολογική στρατηγική την οποία χάραξε το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα ως κυβέρνηση και συνεχίζει να εφαρμόζει ως αξιωματική αντιπολίτευση στερεί ζωτικό πολιτικό χώρο και προκαλεί εμφανή αμηχανία στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του.

Οι κραυγές ορισμένων στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης για «αναβίωση του κράτους της Δεξιάς», δεν πείθουν τους πολίτες. Ενώ το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με τις αντιφατικές τοποθετήσεις για τα πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία, από τη μια, υποτίθεται ότι είχε κανονίσει να μειωθούν η προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ, από την άλλη, επικρίνεται η σημερινή κυβέρνηση ότι δεν είναι αρκούντως διεκδικητική.

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός απολαμβάνουν ακόμη συνθήκες που παραπέμπουν σε «μήνα του μέλιτος», όπως συνήθως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με τους νεοεκλεγέντες. Από την άλλη, όμως, αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο ότι η κριτική που της ασκείται από τις πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης και κατά βάση  δεν είναι διόλου πειστική στα μάτια της κοινής γνώμης.

Γι΄ αυτό και όσοι θέλουν να αντιπολιτευθούν με αποτελεσματικότητα, είτε πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ, το Κίνημα Αλλαγής ή οποιονδήποτε άλλον, δεν έχουν παρά να αφήσουν κατά μέρος την εύκολη κινδυνολογία και να την αντιτάξουν η δική τους εναλλακτική προγραμματική πρόταση.

Διαφορετικά ο καιρός θα περνάει και εκείνοι ματαίως θα αναρωτιούνται όπως ο βοσκός της γνωστής βουκολικής ρήσης: «Με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα μπάζω, τι έχουμε τα έρμα και ψοφάνε…».

Αλλάζουν οι συνθήκες όταν είσαι «μέσα στον χορό»…

Η επικείμενη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για έναν -πολύ πρόωρο, είναι η αλήθεια- απολογισμό της κυβερνητικής δράσης, καθώς συμπληρώνονται δύο μήνες από την εκλογική νίκη της 7ης Ιουλίου.

Τα στελέχη και οι συνεργάτες της κυβέρνησης Μητσοτάκη μπήκαν με μεγάλη φούρια στο πολιτικό τερέν, πασχίζοντας να (απο-)δείξουν τους προεκλογικούς ισχυρισμούς τους ότι ήταν πανέτοιμοι να αναλάβουν τη διακυβέρνηση.

Σε αυτό το πλαίσιο και επιδιώκοντας εύκολες επικοινωνιακές νίκες, επιδόθηκαν από την πρώτη στιγμή σε μια -μάλλον αγχώδη- προσπάθεια να πείσουν για την προετοιμασία την οποία είχαν στα χρόνια που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.

Με αποτέλεσμα, όμως, παρότι δεν ήταν καινούργιοι στο «κουρμπέτι»να μην καταφέρουν να αποφύγουν κάποιες αστοχίες που μάλλον δεν δικαιολογούνται από ανθρώπους οι οποίοι δεν κάθονταν πρώτη φορά σε υπουργικούς θώκους.

Το ζήτημα, για παράδειγμα, της ΔΕΗ και οι δεσμευτικές δηλώσεις των πρώτων κυβερνητικών ημερών ότι θα βρεθεί –μαγική;- λύση χωρίς να επιβαρυνθούν οι καταναλωτές, είναι μια απόδειξη τόσο για την έλλειψη προετοιμασίας όσο και για τη σπουδή να ειπωθούν πράγματα που ακούγονται ευχάριστα από τους ψηφοφόρους. 

Η εκ των υστέρων απόπειρα να δικαιολογηθεί η υποχρεωτική αλλαγή πλεύσης στη δρομολογούμενη λύση μέσω της επίκλησης των δεδομένων ευθυνών της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς δεν πείθουντην κοινή γνώμη.

Οι άνθρωποι οι οποίοι στελεχώνουν ένα κόμμα εξουσίας οφείλουν να ξέρουν τι πρόκειται να παραλάβουν. Πόσω μάλλον τι παρέλαβαν, όταν μετά τις εκλογές έσπευδαν να κάνουν βεβιασμένες, όπως αποδείχθηκε, ανακοινώσεις. Και αν δεν ήξεραν, δεν υπήρχε κανείς απολύτως λόγος να δεσμεύονται ότι δεν θα αναπροσαρμοστούν τα τιμολόγια της ΔΕΗ.

Αλλά και μιλώντας γενικώς, πέραν, δηλαδή, της συγκεκριμένης ανακολουθίας, διαπιστώνει κανείς ότι τα χρονοδιαγράμματα που οι ίδιοι οι κυβερνώντες έθεσαν στους εαυτούς τους ήταν πολύ αυστηρά. Και γι΄ αυτό αποδείχθηκαν ανεφάρμοστα.

Υποτίθεται, για να μιλήσουμε και πάλι με συγκεκριμένα παραδείγματα, ότι μήνες, αν όχι και χρόνια, πριν από τις εκλογές τα στελέχη της ΝΔ είχαν έτοιμα τα πρώτα νομοθετήματα της νέας διακυβέρνησης: πρώτον, για την αναδιάρθρωση του Δημοσίου, δεύτερον, για τη νέα φορολογική πολιτική με τους μειωμένους συντελεστές και, τρίτον, το αναπτυξιακό νομοσχέδιο με την καθιέρωση κινήτρων για την προσέλκυση επενδύσεων και την άρση των γραφειοκρατικών και άλλων εμποδίων που ορθώνονται στον δρόμο των επενδυτών.

Τι απεδείχθη στην πράξη; Απεδείχθη ότι, κακά τα ψέματα, δεν υπήρξε καμία –σοβαρή τουλάχιστον- προετοιμασία. Ή, και αν υπήρχε κάτι, η… ξεροκέφαλη πραγματικότηταβάλθηκε να δικαιώσει τη λαϊκή ρήση που λέει ότι «όσοι είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν…»

Ας τα πάρουμε με τη σειρά για να μην θεωρηθεί ότι υπερβάλουμε ή αδικούμε τα κυβερνητικά στελέχη. Κατ΄ αρχάς, το νομοσχέδιο για το λεγόμενο«επιτελικό κράτος» πήγε τσάτρα – πάτρα στη Βουλή και, χάρις μάλλον στον… «βολονταρισμό» του καθηγητή Γιώργου Γεραπετρίτη, ψηφίστηκε κατά παράβαση των ίδιων των πρακτικών καλής νομοθέτησης που καθιερώνονται με τις δικές του διατάξεις.

Έπειτα, το φορολογικό νομοσχέδιο «τεμαχίστηκε», έτσι ώστε να προηγηθούν οι εύκολες ρυθμίσεις για τον ΕΝΦΙΑ και τις 120 δόσεις, που εν πολλοίς είχαν προετοιμαστεί από τους προηγούμενους, ενώ οι πιο δύσκολες διατάξεις μετατέθηκαν για αργότερα, γιατί απαιτούσαν περισσότερη προεργασία, όπως και διαβούλευση με εταίρους και δανειστές.

Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα για το πλέον κρίσιμο κυβερνητικό νομοθέτημα, το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που αποτελεί τον πυλώνα πάνω στον οποίο θα πρέπει να «ακουμπήσει» ολόκληρο το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης. Διότι, όπως οι ίδιοι έχουν διακηρύξει και η λογική επιτάσσει, χωρίς ένα αναπτυξιακό σοκ, που θα προκληθεί από νέες επενδύσεις, η χώρα θα μείνει καθηλωμένη στην αναιμική ανάπτυξη των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα υπάρξουν ούτε φοροελαφρύνσεις ούτε νέες δουλειές.

Στο υπουργείο Ανάπτυξης, αντί να στρωθούν στη δουλειά και να συντάξουν ένα εφαρμόσιμο νομοσχέδιο με κανόνες για όλους και κίνητρα για την νεοφυή επιχειρηματικότητα, εστίασαν τις δυνάμεις τους σε πρωτοβουλίες με εξασφαλισμένη πρόσκαιρη δημοσιότητα, όπως οι παρεμβάσεις για να σωθούν εταιρίες που οι μέτοχοί τους δεν θέλουν να σώσουν.

Κάπως έτσι, το πολυαναμενόμενο αναπτυξιακό νομοσχέδιο, το οποίο ήθελε πως και πως ο ίδιος ο πρωθυπουργός να πάρει μαζί του στον ευρωπαϊκό γύρο ταξιδιών που έκανε πρόσφατα και να ανακοινώσει, αν όχι την ψήφισή του, τουλάχιστον την κατάθεσή του στη Βουλή το επερχόμενο Σαββατοκύριακο της ΔΕΘ, δεν έχει πάρει ακόμη τη μορφή νομοθετικού κειμένου.

Στην πραγματικότητα πάει από αναβολή σε αναβολή. Και το επιβεβαίωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, ο οποίος, σε σχετική ερώτηση, έδωσε την εξής απάντηση: «Το αναπτυξιακό νομοσχέδιο είναι ένα πραγματικά μεγάλο νομοσχέδιο. Καταλαμβάνει πάρα πολλά πεδία της πολιτικής και θα τεθεί σε διαβούλευση αυτές τις ημέρες. Ενδεχομένως και αυτή την εβδομάδα. Αν δεν είναι αυτή την εβδομάδα, θα είναι Δευτέρα ή Τρίτη αμέσως μετά τη ΔΕΘ...».

Σίγουρα, «δεν… έπεσε η ζάχαρη στο νερό» επειδή θα καθυστερήσουν μερικές ακόμη εβδομάδες πράγματα που έπρεπε να γίνουν χρόνια νωρίτερα. Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι να κατανοήσουν οι κυβερνώντες είναι ότι πρέπει να μιλούν λιγότερο και να πράττουν περισσότερα.

Δεν παρίσταται καμία ανάγκη να κάνουν πρόωρα ανακοινώσεις για κινήσεις και πρωτοβουλίες για τις οποίες δεν έχουν την απαραίτητη προετοιμασία. Διότι, αν αυτό ήταν ανεκτό όταν ήταν στην αντιπολίτευση, δεν ισχύει το ίδιο τώρα που είναι στην κυβέρνηση.

Μπορεί, προς στιγμήν, όλες αυτές οι μικρές αστοχίες να μην τους κοστίζουν επικοινωνιακά, επειδή διαθέτουν μεγάλο πολιτικό απόθεμα και η κριτική που δέχονται από την αντιπολίτευση δεν τους πλήττει, με την πάροδο του χρόνου, όμως και κυρίως όταν θα τελειώσει ο μήνας του πολιτικού μέλιτος που απολαμβάνουν, όλα αυτά θα λειτουργήσουν σωρευτικά.

Έμπειροι είναι και το ξέρουν!

«Προστάτες των ΣΥΡΙΖΑίων Αμερικάνοι»!

Να κλάψει, άραγε, ή να γελάσει κανείς με τα πανηγύρια που επιχειρούν να στήσουν οι κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους για την αμερικανική παρουσία στη ΔΕΘ; Είναι, λέει, τιμώμενη χώρα οι ΗΠΑ και δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους επειδή –o tempora o mores!- στη Θεσσαλονίκη θα υπάρξουν «αυστηρά μέτρα ασφαλείας με τη συνδρομή πρακτόρων του FBI»!

Αν έχει απομείνει έστω κι ένας ειλικρινής αριστερός που εξακολουθεί να στηρίζει αυτή την κυβέρνηση δεν θα ήθελα, ειλικρινά, να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο του. Η δουλοφροσύνη που εκπέμπουν «τα έργα και οι ημέρες» του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του δεν έχει το προηγούμενό της όχι μόνον σε περιόδους  δημοκρατικής διακυβέρνησης αλλά ούτε και στις πιο σκοτεινές εποχές που την εξουσία κατείχαν ανδρείκελα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση.

Οι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν πολιτικά φωνάζοντας μέχρι πρότινος και σε κάθε ευκαιρία «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες τους για μακροημέρευση στην εξουσία στο έλεος των υπερατλαντικών συμμάχων. Το 2016 είχαν ποντάρει όλα τα λεφτά τους στον απερχόμενο Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα από τον οποίο ανέμεναν να υποχρεώσει τους Ευρωπαίους να μας «κουρέψουν» το χρέος.

Όταν αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες με τον Ομπάμα, δεν είχαν πρόβλημα να αρχίσουν τις ρεβεράντζες με τον διάδοχό του Τραμπ τον οποίο νωρίτερα καθύβριζε, ως μη όφειλε, ο αμετροεπής κ. Τσίπρας. Είναι αστείο να θυμάται κανείς ότι μετά το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, τα ελληνικά μέσα κατακλύζονταν από διοχετευμένα δημοσιεύματα που υποστήριζαν ότι η συμφωνία για την αναβάθμιση των F-16 έγινε για να πειστεί ο Αμερικανός Πρόεδρος και να… πιέσει υπέρ της διευθέτησης του ελληνικού χρέους, αφού το «κούρεμα» είχε πλέον αρχίσει να ξεχνιέται.

«“Αμερικανική βοήθεια” στο ζήτημα του χρέους», μας πληροφορούσε το πρωτοσέλιδο έγκριτης εφημερίδας των Αθηνών στις 23 Οκτωβρίου 2017. Εκεί διαβάζουμε ότι «από τις δημόσιες δηλώσεις Τραμπ, τις ενημερώσεις που ακολούθησαν, αλλά και ιδιωτικές συζητήσεις με Αμερικανούς αξιωματούχους προκύπτει σαφώς ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει αποφασίσει να στηρίξει την Ελλάδα, όχι μόνο μέσω της ενθάρρυνσης επενδύσεων και της ενίσχυσης του διμερούς εμπορίου, αλλά και της άσκησης της επιρροής του στο θέμα του χρέους».

Και αμέσως μετά μαθαίνουμε, προφανώς από κυβερνητικές διαρροές, ότι «ο Έλληνας πρωθυπουργός ικανοποιήθηκε από την εξέλιξη, καθώς ευλόγως ανησυχούσε ότι η κυβέρνηση Τραμπ, σύμφωνα με παλαιότερες δηλώσεις του ίδιου του προέδρου, δεν θα ασχολείτο με το ελληνικό χρέος, όπως είχε κάνει ο Μπαράκ Ομπάμα».

Και τι ήταν εκείνο που τον ικανοποίησε; Το γεγονός  ότι «ο Αμερικανός πρόεδρος το διακήρυξε δημόσια, ενώ στην αναγκαιότητα “να γίνει κάτι” με το χρέος αναφέρθηκε, από την πλευρά του, και ο αντιπρόεδρος Πενς».

Έγινε κάτι; Όχι βέβαια. Αλλά αυτό, όπως μαθαίνουμε από το ίδιο δημοσίευμα, οδήγησε τον Αλέξη Τσίπρα στο να προσκαλέσει τον κ. Πενς «να ηγηθεί της αμερικανικής αποστολής στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο του ’18, όπου τιμώμενη χώρα θα είναι οι ΗΠΑ».

Και ο αντιπρόεδρος; «Άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο, λέγοντας μάλιστα ότι μαζί με τη σύζυγο και τις κόρες του είχαν επισκεφθεί την Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια και αναζητούσαν ευκαιρία να ξανάρθουν»,  μας γνωστοποιείται και πάλι από το ίδιο δημοσίευμα.

Όσο, όμως, αυταπάτη ήταν το «κούρεμα» που θα μας έκανε ο Ομπάμα, άλλο τόσο φαντασίωση αποδείχθηκε η ικανοποίηση του Τσίπρα από τον Τραμπ. Και πολύ περισσότερο ψευδαίσθηση ήταν και πάει και το πολυαναμενόμενο ταξίδι του Πενς στη Θεσσαλονίκη.

Απτόητοι, ωστόσο, οι κυβερνώντες δεν αφήνουν την… πεζή πραγματικότητα να τους χαλάσει το «αφήγημα» ότι μετά την Ευρώπη αλλάζουν και την Αμερική. Διότι μπορεί να μη μας καταδέχθηκε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, μπορούμε, όμως, να παρηγορηθούμε με τους πράκτορες του FBI, για την παρουσία των οποίων μας ενημέρωσε περιχαρής φιλοκυβερνητική εφημερίδα

Το περί ού ο λόγος επιφανές φερέφωνο της ΣΥΡΙΖΑϊκής εξουσίας, δυστυχώς, δεν μας διευκρίνισε αν πρόκειται για τους ίδιους πράκτορες του FBI από τους οποίους ανέμενε το κυβερνητικό παρακράτος να στείλουν στοιχεία για το σκάνδαλο Novartis ώστε να δικαιολογηθούν εκ των υστέρων οι διώξεις κατά των επικίνδυνων πολιτικών αντιπάλων που πρέπει να εξουδετερωθούν.

Αλλά και αν δεν είναι οι ίδιοι, δεν υπάρχει πρόβλημα για να διαφημιστεί η παρουσία τους στη χώρα μας. Καθότι, έτσι, μπορεί να φοβηθούν όσοι ετοιμάζονται να διαδηλώσουν στη Θεσσαλονίκη κατά της, εν γένει, κυβερνητικής πολιτικής αλλά και πιο συγκεκριμένα ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών στην οποία, ως γνωστόν, έχει τόσο πολύ επενδύσει ο αμερικανικός παράγων.

Τόσο που ο περιβόητος Μάθιου Νίμιτς, ο Αμερικανός διπλωμάτης ο οποίος ανάλωσε τη μισή του καριέρα για να λύσει το Σκοπιανό επ΄ ωφελεία των βόρειων γειτόνων μας, να φθάσει μέχρι του σημείου να εκβιάσει ανοικτά τους ψηφοφόρους της ΠΓΔΜ ότι αν δεν πουν «ναι» στο επικείμενο δημοψήφισμα της 30πης Σεπτεμβρίου, θα αλλάξει η κυβέρνηση στην Ελλάδα και –για φαντάσου!- θα χαθεί η ευκαιρία υλοποίησης της Συμφωνίας των Πρεσπών!

Το μόνο που μένει μετά ταύτα είναι στο σαββατιάτικο συλλαλητήριο οι διαδηλωτές να κάνουν τη Θεσσαλονίκη να δονείται από το σύνθημα: «Προστάτες των ΣΥΡΙΖΑίων Αμερικάνοι».

Βρίσκετε κάτι άλλο που να αντιπροσωπεύει καλύτερα τον μοναδικό πολιτικό σουρεαλισμό τον οποίο ζούμε; 

Όποιος… ουρεί στη θάλασσα, δεν τον σώζει ούτε ο Ομπάμα

            Ο κρυφός άσσος, τον οποίο –εκτός από τα χρήματα που υποτίθεται ότι μόλις είχε εξασφαλίσει από τις τηλεοπτικές άδειες-  κρατούσε στο μανίκι του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και τον έβγαλε αιφνιδιαστικά στη διάρκεια της ομιλίας που εκφώνησε στις αρχές Σεπτεμβρίου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ήταν η εξαγγελία για πάγωμα των ληξιπρόθεσμων οφειλών των ελευθέρων επαγγελματιών προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

            «Θέλω να κλείσω σήμερα με μια πολιτική δέσμευση», ήταν η ακριβής φράση που χρησιμοποίησε στην ομιλία του προς τους παραγωγικούς φορείς και η συνολική αποστροφή του αξίζει μάλλον να μεταφερθεί αυτούσια: «Μια δέσμευση που θα δώσει ανάσα σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς και μεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες που στενάζουν κάτω από το βάρος των χρεών», είπε. Και αφού εξήγησε ότι αναφέρεται σε «ικανοποίηση ενός πάγιου αιτήματος του συγκεκριμένου κλάδου», έκανε πιο «λιανή» την εξαγγελία που είχε κρατήσει ως τότε επτασφράγιστο μυστικό, με στόχο –τι άλλο;- να κερδίσει τις εντυπώσεις. Αδιαφορώντας πιθανότατα για το γεγονός ότι στην συγκεκριμένη αίθουσα ακουγόταν ακόμη ο αχός από το περιλάλητο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που είχε ανακοινώσει δύο χρόνια πριν.

            «Οι ασφαλιστικές οφειλές των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων στον ΟΑΕΕ και στο ΕΤΑΑ που καθίστανται ληξιπρόθεσμες ως και τις 31.12.2016, παγώνουν, χωρίς βεβαίως να διαγραφούν, ώστε να μπορεί κανείς να είναι ασφαλιστικά ενήμερος εάν είναι συνεπής στις τρέχουσες οφειλές του», είπε. Ενώ διευκρίνισε ότι αυτό θα γίνει «διότι από 1.1.2017 οι ασφαλιστικές εισφορές δεν προκύπτουν αυθαίρετα αλλά συνδέονται με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του ασφαλισμένου».

            «Πρόκειται για ένα μέτρο πραγματική ανάσα για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες αλλά και για τη βιωσιμότητα του νέου δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης», επέμεινε ο Αλέξης Τσίπρας με τον γνωστό βερμπαλιστικό λόγο που κάποτε κατέπλησσε τα πλήθη, αλλά πλέον ελάχιστοι είναι εκείνοι που δίνουν σημασία στα λεγόμενα είτε του ίδιου είτε των συνεργατών του με τα οποία φιλοτεχνούν μια πραγματικότητα  την οποία μόνον οι ίδιοι αντιλαμβάνονται.

Γι΄ αυτό και μάλλον θα πρέπει να βίωσε μια μικρή ψυχρολουσία ο δημοσιογράφος που πήρε τοις μετρητοίς την πρωθυπουργική εξαγγελία –«πολιτική δέσμευση», όπως του θύμισε ότι την είχε χαρακτηρίσει- όταν την επόμενη ημέρα, στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου, υπέβαλλε το μάλλον αυτονόητο ερώτημα «αν έχετε υπολογίσει σε ποιο ύψος ανέρχονται οι οφειλές αυτές και ποια η επίπτωση στα δύο αυτά ταμεία από το πάγωμά τους».

Η απάντηση που έλαβε από τον κ. Τσίπρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μνημειώδης: «Δεν είμαι πρόχειρος τώρα να σας πω μεγέθη, θα σας απαντήσω όμως ότι αφορά το σύνολο των ασφαλισμένων στα συγκεκριμένα ταμεία και βεβαίως είναι κάτι το οποίο πιστεύουμε ότι θα δώσει μια σημαντική ενίσχυση σε μια πολύ φιλόδοξη μεταρρύθμιση για τη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα μας, για τη στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης» ήταν τα ακριβή λόγια που χρησιμοποίησε. Και τα οποία παρατίθενται αυτολεξεί για να αντιληφθεί ο καθένας τη σοβαρότητα με την οποία αναλαμβάνονται οι πολιτικές «δεσμεύσεις» από την πολιτική τάξη της χώρας και ειδικότερα από τους νυν κυβερνώντες.

Δεν προκαλεί, νομίζω, εντύπωση ότι η «δέσμευση» – «ανάσα», όπως την ήθελε ο κ. Τσίπρας, αποδείχθηκε ως ένα ακόμη ψέμα που προστέθηκε στη μεγάλη αλυσίδα των προηγούμενων διαψεύσεων. Οι συνέπειες, ωστόσο, από τη συγκεκριμένη αστόχαστη υπόσχεση που ελαφρά τη καρδία έδωσε ο πρωθυπουργός είναι ήδη συντριπτικές. Και αποτυπώνονται στην κατάρρευση των εισπράξεων που έχουν τα Ταμεία από τις ασφαλιστικές εισφορές, καθώς ακόμη περισσότεροι χειμαζόμενοι ελευθεροεπαγγελματίες, που άκουσαν την πρωθυπουργική ανακοίνωση, δεν περίμεναν να νομοθετηθεί και έσπευσαν να «παγώσουν» από μόνοι τους τις καταβολές. Με αποτέλεσμα, φυσικά, να ξεμείνουν τα Ταμεία από χρήματα και να απαιτείται να σπάνε ο ένας μετά τον άλλο οι «κουμπαράδες» με τα αποθεματικά των μελλοντικών γενεών για να πληρωθούν οι πετσοκομμένες από τον Κατρούγκαλο συντάξεις.

Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη από τι πάμπολλες ατάκτως ερριμμένες εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης. Που γίνονται προς άγραν πρόσκαιρων εντυπώσεων και μόνον. Χωρίς καμία κοστολόγηση. Και κυρίως χωρίς την παραμικρή μελέτη των επιπτώσεων που έχουν. Υπό αυτό το πρίσμα, μάλιστα, αν είναι μια φορά ασυγχώρητες οι υποσχέσεις που δίνονταν τις προηγούμενες δεκαετίες από τις «παραδοσιακές» πολιτικές δυνάμεις στις προεκλογικές περιόδους, είναι πολύ περισσότερο καταδικαστέα όσα ζούμε με τα κραυγαλέα μετεκλογικά ψέματα στα οποία καταφεύγουν οι τωρινοί κυβερνώντες. Διότι, μπορεί αρκετοί άλλοι από τους προηγούμενους –ίσως και όλοι, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος- να μπήκαν στον πειρασμό και να έδωσαν μικρότερες ή μεγαλύτερες υποσχέσεις που αποδείχθηκαν ανεκπλήρωτες. Το φαινόμενο, ωστόσο, των μετεκλογικών εξαπατήσεων που παρουσιάζεται αυτή την περίοδο δεν πρέπει να έχει το προηγούμενό του όχι μόνον στην εγχώρια, αλλά ίσως και στην παγκόσμια, πολιτική ιστορία.

Το δε εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι δεν διδάσκονται από τα  λάθη τους. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι, σχεδόν πάντα, το ψέμα έχει τελικά κοντά ποδάρια. Παρά το βαρύ τίμημα που πληρώνουν ήδη, με τη δημοσκοπική κατρακύλα στην οποία έχουν οδηγηθεί, τα στελέχη της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ επιμένουν απτόητα στο ίδιο μοτίβο της εξαπάτησης. Αδυνατούν να αναγνωρίζουν τις αυτοκαταστροφικές συνέπειες των πράξεων τους, Συνέπειες που συνοψίζεται με ενάργεια στη λαϊκή παροιμία, σύμφωνα με την οποία «όταν ουρείς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι».

Γι΄ αυτό και δεν αναγνωρίζουν τις συνέπειες που θα έχει η διαφαινόμενη κατάρρευση του Ασφαλιστικού που κρύβεται κάτω από το χαλί της καθυστέρησης στην απονομή συντάξεων σε εργαζομένους που βγαίνουν από την αγορά. Κατάρρευση που κινδυνεύει να μετατραπεί σε «ντόμινο» για όλο το οικονομικό πρόγραμμα. Και που, αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, μάλλον δεν σώζεται η παρτίδα ακόμη και αν ο (απερχόμενος, πλέον) Πρόεδρος Ομπάμα πάρει μαζί του στην πτήση του AirForce One προς την Αθήνα, εκτός από τους επενδυτές, τους οποίους περιμένει το Μέγαρο Μαξίμου, και όλο το ποσό που απαιτείται για να ελαφρύνουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις απέναντι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.     

Υ.Γ.: Προφανώς και ο τίτλος, όπως και η επιχειρηματολογία του κειμένου ταιριάζουν γάντι με την τροπή που πήρε η υπόθεση με τις αδειοδοτήσεις των καναλιών. Αλλά αυτά τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε με άλλες αφορμές.

Το τέλος του… καλοπαιδισμού

            Ορμώμενοι από διαφορετικές αφετηρίες, ήταν αρκετοί εκείνοι –παραπλανημένοι «πατερούληδες» από τον χώρο της παλαιάς διαπλοκής, «επαγγελματίες» αβανταδόροι, διαχρονικοί νταραβεριτζήδες, αλλά και κάποιοι λίγοι καλοπροαίρετοι συμπολίτες μας- που, εντός και εκτός Ελλάδος, βαυκαλίζονταν να λένε για «τα καλά παιδιά» που μας κυβερνούν από τον Ιανουάριο του 15 και τα οποία, «μπορεί να μην ήξεραν τι τους περίμενε με τους… ανελέητους ξένους», αλλά «τώρα έβαλαν μυαλό».      

            «Μα δεν ακούσατε τι είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ για την αυτορύθμιση της αγοράς;», διερρήγνυε τα ιμάτια του γνωστός αβανταδόρος την περασμένη Κυριακή μετά την πρωθυπουργική συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη. «Ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε η Γεννηματά, ούτε ο Θεοδωράκης δεν τολμούν να τα πουν αυτά. Τι άλλο θέλετε πια; Είναι οι καλύτεροι εφαρμοστές των μνημονιακών απαιτήσεων», πρόσθετε ο ίδιος, με σαφή διάθεση να φιλοτεχνήσει το «εκσυγχρονιστικό» προφίλ του πρωθυπουργού και της παρέας του, που φόρεσαν νέες μάσκες στη ΔΕΘ.

Παρέβλεπε, μάλλον εθελοτοτυφλώντας, ο συγκεκριμένος υπερασπιστής των κυβερνητικών πεπραγμένων ότι στην προκειμένη περίπτωση η επίκληση της λειτουργίας των δυνάμεων της αγοράς, που προβλήθηκε για να δικαιολογηθούν οι συνέπειες από την αδειοδότηση των καναλιών, ακολούθησε την πιο ακραία εκδοχή κρατικού παρεμβατισμού που έχει γνωρίσει δυτική δημοκρατία, όπως είναι η δια νόμου επιβολή ολιγοπωλίου στους ειδησεογραφικούς σταθμούς με προφανή στόχο τη δημιουργία ελεγχόμενου καρτέλ στην ενημέρωση.

Οι επισημάνσεις τόσο των αυταπόδεικτων αστοχιών στις οποίες οδηγεί το επικίνδυνο μείγμα ανεπάρκειας και ιδεοληψίας, που χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν των κυβερνητικών πράξεων, όσος και των ακραίων φαινομένων καθεστωτισμού και απόπειρας φίμωσης κάθε κριτικής φωνής, που συνιστά ο πρωτοφανής αποκλεισμός από τη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ των μη αρεστών δημοσιογράφων, βρίσκονται αντιμέτωπες με αστείες δικαιολογίες του τύπου «και γιατί οι άλλοι ήταν καλύτεροι;» ή ότι «το Μνημόνιο μας έκανε να συνηθίσουμε την… ανεργία».

Γεγονότα και καταστάσεις που σε άλλες περιόδους ξεσήκωναν θύελλες αντιδράσεων, ακόμη και όταν εκδηλωνόταν σε πιο ήπιες εκδοχές, τώρα επιχειρείται να υποβαθμιστούν ή και να αποσιωπηθούν. Εμφανίζονται ως «κανονικότητα» που δήθεν την επέβαλε το Μνημόνιο. Και, άρα, πρέπει να την αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα. Το χειρότερο όλων, όμως, είναι η προσπάθεια να επιβληθεί ως κανονικότητα η πολιτική εξαπάτηση που εξακολουθεί να αποτελεί τον οδηγό της δράσης των κυβερνώντων.

Μόνον και μόνον η ιδιάζουσα περίπτωση που συνιστά το «φαινόμενο Πολλάκης» και η προπαγανδιστική προσπάθεια να μετατραπούν τα θύματα σε θύτες και οι θύτες να εμφανίζονται ως θύματα, που –οι… καημένοι!- υφίστανται «δολοφονία χαρακτήρων», αποδεικνύει πόσο αμετανόητοι είναι. Και για όσα λένε και για όσα κάνουν. Είναι, εξάλλου, πολλά τα κρούσματα αλλά και οι ενδείξεις και αποδείξεις από την πρωθυπουργική συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη που μαρτυρούν ότι δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό ο κ. Τσίπρας και η παρέα που κινεί τα νήματα από το Μαξίμου.

Με κορωνίδα τα απροκάλυπτα ψέματα για «τετραγωνισμό του κύκλου» με τις συντάξεις, τους ψευδείς ισχυρισμούς ότι είμαστε «πιο κοντά από ποτέ» στην ελάφρυνση του χρέους, αλλά και την αδυναμία να κοστολογηθεί η εξαγγελία για αναστολή πληρωμής των ασφαλιστικών εισφορών από τους ελεύθερους επαγγελματίες –«δεν είμαι πρόχειρος», ήταν η αμίμητη ατάκα που χρησιμοποίησε όταν ρωτήθηκε- κατεδείχθη ότι ο κ. Τσίπρας παραμένει αδιόρθωτος.

Είναι στην πραγματικότητα ίδιος και απαράλλακτος με τον προηγούμενο εαυτό του που έταζε στους ψηφοφόρους τον ουρανό με τα άστρα και κραύγαζε –«Go back κυρία Μέρκελ…»- κατά των Ευρωπαίων. Εξαπάτηση έκανε τότε. Το ίδιο κάνει και τώρα. Σε τίποτε δεν διαφέρει το χθες των κούφιων υποσχέσεων για 13η σύνταξη και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ με το σήμερα των απατηλών διαβεβαιώσεων ότι το 90% των συνταξιούχων δεν υπέστη περικοπές. Όπως δεν διαφέρει το παλαιό παραμύθι για διαγραφή του χρέους από τη σύγχρονη υποταγή στις επιδιώξεις της γερμανίδας καγκελαρίου με την κρυφή ελπίδα να λυπηθεί και να ελεήσει το «καλό παιδί» που απεδείχθη υπάκουο.

Επειδή, όμως, όπως είχε πει Αβραάμ Λίνκολν, «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό», φαίνεται ότι το τέλος του… «καλοπαιδισμού» έχει έρθει. Και αρχίζει να το αισθάνεται και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Διότι δεν είναι  τυχαία η φράση για το «πολιτικό κόστος» που ο ίδιος είπε ότι αισθάνεται πως έχει από τους χειρισμούς στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών με το οποίο νυχθημερόν και σχεδόν αποκλειστικά ασχολούνται στο Μέγαρο Μαξίμου όλους τους τελευταίους μήνες.

 «Ξέρετε τι κόστος έχουμε εμείς απ’ αυτό;», αναρωτήθηκε ο ίδιος. Και με… πόνο ψυχής απάντησε στο δικό του ερώτημα, λέγοντας: «Αυτοί οι οποίοι μπήκαν στον διαγωνισμό και δεν πήραν άδεια θα είναι εναντίον μας. Αυτοί οι οποίοι εξέπεμπαν και τώρα τους αναγκάζουμε να πληρώσουν, πάλι εναντίον μας. Αυτοί οι οποίοι μπαίνουν, όταν έρχεται ο κύριος Μητσοτάκης και τους λέει “εγώ θα σας τα δώσω τζάμπα”, πάλι εναντίον μας».

Κανονικά, ένας διαπρύσιος κήρυκας της διαφάνειας και αποφασισμένος πολέμιος της διαπλοκής, όπως έχει αυτοαναγορευθεί ο κ. Τσίπρας, δεν θα έπρεπε να είχε τίποτε να φοβηθεί. Πολύ περισσότερο που δεκάδες φορές τον τελευταίο χρόνο το Μέγαρο Μαξίμου διαβεβαίωνε ότι η διαπλοκή έπνεε τα λοίσθια. Τι συνέβη, άραγε, και άρχισαν οι κλαυθμυρισμοί για το «κόστος»; Μήπως παγιδεύτηκαν με τις τέσσερις άδειες που έβαλαν στη ρουλέτα; Ή μήπως αντιλήφθηκαν ότι οι διάφοροι «πατερούληδες» της εγχώριας διαπλοκής πήραν χαμπάρι πόσο… «καλά παιδιά» (δεν) ήταν εκείνοι στους οποίους είχαν δώσει γη και ύδωρ; Φανταστείτε να μιλήσουν και οι… γάτες Ιμαλαΐων...  

Μακάριοι οι… πτωχοί

Έσπευσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να ανακοινώσει ότι θα μοιράσει στους φτωχούς τα χρήματα τα οποία «πόνταραν» οι επίδοξοι συμμέτοχοι στο κλειστό κλαμπ των μεγαλοκαναλαρχών για να εξασφαλίσουν μια από τις τέσσερις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών που βγήκαν στο σφυρί με μόνο κριτήριο το πάχος του πορτοφολιού, όπως κυνικά ακούστηκε από τα πλέον αρμόδια χείλη.

Πριν καν, λοιπόν, «δει φως», όπως θα έλεγαν όσοι μιλούν τη γλώσσα που αποτυπώνει καλύτερα τον τζόγο που παίχθηκε την περασμένη εβδομάδα στο κτήριο της ΓΓΕΕ, ο κ. Τσίπρας δεσμεύθηκε να δώσει το σύνολο των 246 εκατομμυρίων του πονταρίσματος σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Το είπε μάλιστα με τόση κατηγορηματική βεβαιότητα που ήταν ως να είχαν ήδη… τρυγήσει τα εφοπλιστικά και εργολαβικά πορτοφόλια. Και γι΄ αυτό έδειχνε να μην τον απασχολεί αν τα χρήματα αυτά υπάρχουν πραγματικά. Ή ποια ακριβώς είναι η προέλευσή τους, αν αποδειχθεί ότι όντως μπορεί να βρεθούν.

Τα ερωτήματα αυτού του είδους, δηλαδή η ύπαρξη και η προέλευση των τιμημάτων που προέκυψαν από το τυφλό τζογάρισμα, παρότι ήταν εύλογα, αφού το όλο ζήτημα της αδειοδότησης των καναλιών τέθηκε αποκλειστικά και μόνον στην οικονομική του διάσταση, δεν βρήκαν χώρο να ακουστούν. Χάθηκαν μέσα στον θόρυβο που προκλήθηκε από τους ξέφρενους πανηγυρισμούς στους οποίους σκοπίμως κατέφυγαν οι… φιλεύσπλαχνοι κυβερνητικοί παράγοντες που αδημονούσαν, τάχατες, να ανακουφίσουν τους φτωχούς και αναξιοπαθούντες συνέλληνες.

Αλλά και όποιος τολμούσε να ψελλίσει μια έστω μικρή επιφύλαξη, όχι μόνον αν μπορεί να μοιραστούν, αλλά και αν είναι δυνατόν να συγκεντρωθούν και να καταβληθούν στο δημόσιο ταμείο με δεδομένη την κατάσταση στην αφορά, αντιμετώπισε την χλεύη, ου μην αλλά και την κατηγορία ότι είναι «εχθρός του λαού» και «ενεργούμενο της διαπλοκής». Τι και αν η τελευταία αποδεικνύεται ότι ήταν ψοφοδεής; Για να μην πούμε ανύπαρκτη και πάντως απολύτως αδύνατη σε σχέση τουλάχιστον με τη διάσταση που είχαν εμπνεύσει στη συλλογική φαντασίωση οι ισχυρισμοί για τους δήθεν πανίσχυρους «Illuminati αλά ελληνικά», όπως από διάφορες πλευρές προβάλλονταν τις τελευταίες δεκαετίες. 

Καθώς όμως περνούν οι μέρες και ξεδιαλύνουν οι πρώτες εντυπώσεις από τον εξευτελιστικό εγκλεισμό των υποψήφιων καναλαρχών στο κτήριο που εξελίχθηκε ο τηλετζόγος, όλοι όσοι πήραν τοις μετρητοίς τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες και, ακολουθώντας τη σχετική ευαγγελική αποστροφή, ανέκραξαν το… «μακάριοι οι πτωχοί», επειδή πίστεψαν ότι μπορεί να απολαύσουν τα «λύτρα» που εξασφάλισαν οι… «Ρομπέν των καναλιών» που εδρεύουν στο Μέγαρο Μαξίμου, πρέπει ίσως να το ξανασκεφτούν.

Οι κυβερνητικές εξαγγελίες για το… «τηλεμέρισμα» μάλλον προς όσους θεωρούνται «πτωχοί τω πνεύματι» θα αποδειχθεί ότι απευθύνονταν. Και οι φανατικοί οπαδοί της κυβέρνησης θα μείνουν, κατά πάσα πιθανότητα, με τη χαρά ότι ορισμένα από το μισητά σε εκείνους «βοθροκάναλα της διαπλοκής» δεν πήραν άδεια. Αν και αυτό δεν είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει και στο λουκέτο τους, όπως πολλοί και διάφοροι επιθυμούν.

Ας μην το πάρουν, πάντως, κατάκαρδα. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η σημερινή κυβέρνηση αντιμετωπίζει με το ίδιο επίπεδο σεβασμού τους… υπηκόους της. Δεν χρειάζεται καν να ανατρέξει κανείς στις παλαιές ομολογημένες «αυταπάτες» για να το καταδείξει. Αρκούν μόνον τα πολύ πρόσφατα για να αντιληφθεί οποιοσδήποτε πόσο υποτιμούν τη νοημοσύνη όλων μας.

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Από τον ισχυρισμό της κυβερνητικής εκπροσώπου ότι εκπληρώθηκαν όλες οι υποσχέσεις που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στις ομιλίες που εκφώνησε τα δύο προηγούμενα χρόνια στη ΔΕΘ –το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και το εξίσου απίθανο «παράλληλο πρόγραμμα»- έως τον τίτλο «Το τρίτο Μνημόνιο βελτίωσε τη θέση της χώρας» που επέλεξε να βάλει η «Αυγή» σε άρθρο της υφυπουργού Ράνιας Αντωνοπούλου.

Η αλήθεια είναι ότι τους πήρε σχεδόν 13 μήνες για να πουν το Μνημόνιο με το όνομα του. Και, υπό αυτή την αναλογία, είναι παρήγορο ότι στον υπουργό Εργασίας Γ. Κατρούγκαλο πήρε μόνον ένα τετράμηνο για να παραδεχθεί ότι περιέκοψε κατά 40% τις επικουρικές συντάξεις. Μέχρι πρότινος διερρήγνυε τα ιμάτια του επιμένοντας ότι… δεν κόπηκαν οι συντάξεις. Το γεγονός ότι ο ίδιος τώρα κατηγορεί για «σπέκουλα και μαύρη προπαγάνδα» όσους λένε ότι οι περικοπές θα συνεχιστούν, ας μας βάλει σε σκέψεις για το τι μπορεί να ακολουθήσει. Η εκδοχή να βρεθεί στέλεχος αυτής της κυβέρνησης που να βρήκε επαφή με την αλήθεια είναι μάλλον δύσκολο να εκπληρωθεί.   

Επειδή, πάντως, μπορεί κάποιοι από τους κυβερνώντες που βρίσκονται στη φάση της μετάλλαξης, ίσως –κατά το προηγούμενο της Ελένης Αυλωνίτου που ισχυρίστηκε ότι όσοι ψήφισαν «Ναι» στο δημοψήφισμα ήθελαν έξοδο από το ευρώ- θεωρήσουν ότι το προσφιλές τους παραμύθιασμα συνάδει με το ευαγγελικό «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών», καλό είναι να μάθουν ότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος που έβαλε τη συγκεκριμένη φράση στο στόμα του Ιησού, δεν εννοούσε ότι οι εξαπατημένοι ψηφοφόροι θα πάνε στον… Παράδεισο.