Αν δεν ασφαλιστείς για… «πολιτικές ταραχές», δεν έχεις μείωση στον ΕΝΦΙΑ

 

«Εν χορδαίς και οργάνοις», πριν από περίπου έναν χρόνο που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη μείωση κατά 10% του ΕΝΦΙΑ για τα ακίνητα που οι ιδιοκτήτες τους τα έχουν ασφαλισμένα.

Οι εκλογές πέρασαν και όταν ήρθε η ώρα της εφαρμογής του μέτρου αποδείχθηκε ότι η εξαγγελία του μέτρου ήταν «πολύ καλή για να είναι (απολύτως) αληθινή». Διότι, ούτε όταν έγιναν οι ανακοινώσεις, αλλά ούτε και όταν ψηφίστηκε η σχετική ρύθμιση από τη Βουλή έγιναν σαφή τα… ψιλά γράμματα που τη συνόδευαν.

Έτσι, όσοι βιάστηκαν να χαρούν με την προοπτική ότι θα γλίτωναν έστω και αυτό το μικρό μέρος του «χαρατσιού», επειδή είχαν προνοήσει ή είχαν υποχρεωθεί (λόγω στεγαστικών δανείων) να ασφαλίσουν το ακίνητό τους, ήρθαν αντιμέτωποι με μια διπλή ψυχρολουσία που τους περίμενε.

Η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε όταν μπήκαν στην ειδική πλατφόρμα με την επωνυμία my property που κατασκεύασε το υπουργείο Οικονομικών για να δηλώσουν το ασφαλισμένο ακίνητό τους προκειμένου να τους παρασχεθεί η εξαγγελθείσα μείωση του φόρου.

Με έκπληξη η μεγάλη πλειονότητα, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία που επικαλούνται παράγοντες της αγοράς, διαπίστωσε ότι δεν δικαιούται την έκπτωση επειδή το ακίνητό του δεν περιλάμβανε ταυτόχρονες καλύψεις για όλα τα ενδεχόμενα φυσικών καταστροφών, δηλαδή σεισμό, πυρκαγιά και πλημμύρα.

Όποιος είχε δύο από τις τρεις καλύψεις και έκανε τον κόπο να μπει στην πλατφόρμα, απλώς έχανε τον χρόνο του. Θα μπορούσε να πει κάποιος «τι είχε, τι έχασε;» για ένα υποτιθέμενο «δώρο» που αποδείχθηκε «άδωρο». Πλην, όμως, ήρθαν αμέσως μετά οι ασφαλιστικές εταιρίες (ή κάποιες από αυτές, για να είμαι ακριβής, αφού δεν έχω στοιχεία για το σύνολο) και απέδειξαν ότι όλο αυτό το σχέδιο δεν ήταν παρά ένα καλό πρόσχημα για να αυξήσουν τα ασφάλιστρα.

Η δεύτερη ψυχρολουσία, λοιπόν, ήρθε με την ουσιαστικά υποχρεωτική αλλαγή του ασφαλιστικού πακέτου για να προστεθεί η κάλυψη που δεν περιλάμβανε το αρχικό συμβόλαιο και η οποία στην πραγματικότητα κατέτεινε στην αναδρομική (από την 1η Ιανουαρίου) αύξηση των καταβαλλόμενων ασφαλίστρων κατά 20%.

Η σχετική επιστολή την οποία, φαντάζομαι όπως και πολλοί άλλοι, έλαβε τούτες τις μέρες ο γράφων έχει στον τίτλο της ως θέμα την «αναπροσαρμογή κατασκευαστικών αξιών στον Ασφάλιση Ακινήτων».

Στο κείμενο που ακολουθεί, γίνεται επίκληση -άκουσον, άκουσον!- στις «πληθωριστικές πιέσεις» που, «σε συνδυασμό με τα διεθνή προβλήματα ως προς την προμήθεια των κατασκευαστικών υλικών, έχουν οδηγήσει σε σημαντικές ανατιμήσεις του κόστους των πρώτων υλών».

Και όλα αυτά για να σου ανακοινώσουν αμέσως μετά ότι «προχωρήσαμε στην αναπροσαρμογή των ελάχιστων κατασκευαστικών αξιών του συμβολαίου σας, με παράλληλη αναβάθμιση των καλύψεων του συμβολαίου σας, προκειμένου να διασφαλίσουμε τα συμφέροντά σας, σε περίπτωση ζημίας και ταυτόχρονα να ακολουθήσουμε την τάση της αγοράς….».

Ενδιαφέρον, όμως, μεγάλο παρουσιάζει και το ποια είναι η «αναβάθμιση του συμβολαίου» που σου γίνεται. Στην περίπτωσή μου και χωρίς φυσικά να το ζητήσω έχει τις εξής επιπλέον καλύψεις: «Θύελλα – καταιγίδα – πλημμύρα -παγετός, Αστική Ευθύνη Πυρκαγιάς, Αστική ευθύνη από Διαρροή Υδάτων, Έξοδα Κατεδάφισης - Εκκαθάρισης – Απομάκρυνσης Ερειπίων, Θραύση Υαλοπινάκων – Καθρεπτών – Θυρών – Παραθύρων, Έξοδα ξενοδοχείου, Πολιτικές Ταραχές – Κακόβουλες Ενέργειες».

Προσωπικά δεν με εντυπωσίασε τόσο η κάλυψη για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζω από παγετό, παρόλο που είχα ως τώρα τη λάθος εντύπωση ότι επηρεάζει μόνον τις καλλιέργειες και δεν γνώριζα ότι απειλεί και κτίρια. Ούτε έπεσα από τα σύννεφα με την πρόνοια της Ασφαλιστικής να με καλύψει για την απομάκρυνση των ερειπίων εφόσον καταρρεύσει το διαμέρισμα που μένω, αλλά ίσως να είμαι αδαής επ΄ αυτών των ζητημάτων.

Εκείνο, όμως, που ειλικρινά δεν μπόρεσα με τίποτε να χωνέψω ήταν γιατί απαιτείται να ασφαλιστώ για «πολιτικές ταραχές». Περάσαμε τόσα και τόσα τη μνημονιακή περίοδο και με εξαίρεση το κέντρο της πρωτεύουσας δεν ξέρω κανένα ακίνητο που να απειλήθηκε από ταραχοποιούς με πολιτικά κίνητρα. Ξέρουν, άραγε, στην ασφαλιστική εταιρία κάτι που δεν ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι και έσπευσαν να μας προστατεύσουν;

Αν ήξερα ότι θα έβρισκα αυτόν που το σκέφθηκε θα του τηλεφωνούσα για να μάθω. Επειδή, όμως, είμαι σίγουρος ότι δεν θα τον βρω και θα χάσω τον χρόνο μου μιλώντας με έναν νεαρό ή μια νεαρά που θα απαντά στο τηλεφωνικό κέντρο ψάχνοντας ματαίως δικαιολογίες, αποφάσισα να μην το κάνω. Και ούτε προτίθεμαι να προσφύγω σε κάποιον από τους πολυποίκιλους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου (Συνήγορος του Καταναλωτή, κλπ) διότι από προηγούμενη εμπειρία ξέρω ότι θα χάσω τον χρόνο μου.

Εκών άκων θα συμβιβαστώ με την ενημέρωση της ασφαλιστικής ότι «με τις παραπάνω τροποποιήσεις εφόσον το ακίνητό σας είναι κατοικία, θα έχετε τη δυνατότητα να επωφεληθείτε από την έκπτωση του 10% στον ΕΝΦΙΑ, όπως ορίζεται στο άρθρο 44 του ν. 5045/2023…». Φυσικά όχι φέτος, αλλά από τον επόμενο χρόνο και εφόσον δεν μας επιφυλαχθεί καμία καινούργια ψυχρολουσία.

Το μόνο… παρήγορο, όμως, είναι ότι αν τύχει και συμβεί καμία «πολιτική ταραχή», έχω εξασφαλισμένη την «απομάκρυνση των ερειπίων» του διαμερίσματός μου. 

Και μπράβο στο φωτεινό μυαλό που το σκέφθηκε και κυρίως το έκανε χωρίς να με ρωτήσει!

Για τους Έλληνες εφοπλιστές είναι… εθελοντική ακόμη και η πληρωμή του ΕΝΦΙΑ;

    Στο περιθώριο του ετήσιου Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός που συνήλθε τον περασμένο μήνα, προκάλεσε τεράστια αίσθηση το γεγονός ότι 260 εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι, που ανήκουν στους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, υπέγραψαν κοινό κείμενο με το οποίο διαπίστωναν τη συνεχή διεύρυνση των ανισοτήτων στην κατανομή του εισοδήματος και διατύπωναν το αίτημα για επιβολή περισσότερων φόρων στους έχοντες και κατέχοντες.

Πριν καταλήξουν στο εντυπωσιακό «φορολογήστε μας!», υπογράμμιζαν ότι το αίτημά τους δεν είναι καθόλου «ριζοσπαστικό», αλλά στην ουσία σηματοδοτεί την «επιστροφή στην κανονικότητα». Κι αυτό, διότι, όπως επεσήμαιναν, με αυτόν τον τρόπο ο ακραίος και μη παραγωγικός πλούτος «μετατρέπεται σε επένδυση για ένα κοινό, δημοκρατικό μέλλον». 

Στην πραγματικότητα, βεβαίως, η συντριπτική πλειονότητα όσων υπέγραψαν το συγκεκριμένο κείμενο διαθέτουν τεράστιες περιουσίες για τις οποίες δεν έχουν «εργαστεί» οι ίδιοι. Επρόκειτο κυρίως για κληρονόμους, που για τον πλούτο τον οποίο κατέχουν εργάστηκαν οι γονείς ή και οι παππούδες τους.

Χωρίς να μειώνεται η σημασία της έκκλησης των πλουσίων δεύτερης και τρίτης γενιάς για να φορολογηθούν από τα κράτη στα οποία ανήκει αυτή η αρμοδιότητα, η αλήθεια είναι ότι η πρώτη γενιά των κάθε είδους «αυτοδημιούργητων» επιχειρηματιών διαθέτει αναμφισβήτητα μεγαλύτερη… ταύτιση με τον πλούτο που απέκτησαν. 

Τρανή απόδειξη αποτελούν τα όσα έρχονται στο φως τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το αποτρόπαιο φονικό που έλαβε χώρα την περασμένη Δευτέρα στους κόλπους της εφοπλιστικής οικογένειας που έχει την έδρα της στη Γλυφάδα.

Μία από τις άκρως εντυπωσιακές λεπτομέρειες που ήρθαν στο φως ήταν το χειρόγραφο κείμενο ενός εκ των ιδρυτών της εταιρείας, στο οποίο, προ τριακονταετίας, γινόταν λόγος για «πληθώρα χρημάτων, που πράγματι δεν ξέρουμε πού να τα ξοδέψουμε»(!). 

Ο συντάκτης του επίμαχου κειμένου με έναν μάλλον προφητικό τρόπο για τα μελλούμενα προειδοποιούσε: «Όλοι μας ας αναλογισθούμε ότι το επόμενο στάδιο μετά από εδώ θέλει μεγάλη προσοχή, σύνεση και αυτοκριτική, διότι είναι ακριβώς το στάδιο που επειδή τα έχουμε όλα και τόσο πλούσια, ούτε ο Θεός, ούτε η συνείδησή μας δεν μας επιτρέπει να έχουμε παράπονο, διότι, αν μετά από όλα αυτά έχουμε παράπονο, είναι τόσο άδικο που μπορεί να μας οδηγήσει σε ζημία της εταιρείας ή και, το χειρότερο, της υγείας μας».

Κι όμως, τρεις δεκαετίες μετά αφότου η συγκεκριμένη εφοπλιστική εταιρία και οι άνθρωποί της, που δεν ήξεραν πώς να ξοδέψουν τα χρήματα τα οποία τόσο αναπάντεχα είχαν συσσωρεύσει, γίνεται γνωστό ότι δεν πλήρωναν ούτε καν τον ΕΝΦΙΑ που αντιστοιχούσε στα ακίνητα τα οποία κατείχαν.

Η υπόθεση μάλιστα γίνεται ακόμη πιο προκλητική αν ληφθεί υπόψιν ότι η μη καταβολή του αναλογούντος φόρου για την κατοχή ακίνητης περιουσίας αφορούσε την ιδιοκτησία επί του εμβληματικού νησιωτικού συμπλέγματος των Πεταλιών, το οποίο βρίσκεται στα νότια της Εύβοιας και απασχολεί συχνά πυκνά την επικαιρότητα εξαιτίας της πολύχρονης διαμάχης ανάμεσα στη συγκεκριμένη εφοπλιστική οικογένεια (Καρνέση) και άλλη (την οικογένεια Εμπειρίκου) με σημαντικά μεγαλύτερη παράδοση στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις.

Από την εποχή κατά την οποία υπεγράφη η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), με την οποία κατοχυρώθηκε νομικά το δικαίωμα χρήσης της ρωσικής σημαίας από Έλληνες πλοιοκτήτες, όπως και η ναυπήγηση πλοίων μεγάλου εκτοπίσματος, ο εμπορικός στόλος των Ελλήνων αναπτύχθηκε θεαματικά και αναμφίβολα συνέβαλε αποφασιστικά αρχικά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού Έθνους και εν συνεχεία στην οικονομική ανάπτυξη του νεοσύστατου νεοελληνικού Κράτους.

Στην πορεία των χρόνων, ωστόσο, οι μετέπειτα Έλληνες εφοπλιστές άρχισαν να αποστασιοποιούνται από τη νοοτροπία η οποία διακατείχε και χαρακτήριζε τους πλοιοκτήτες της περιόδου της Παλιγγενεσίας. Ιδιαίτερα μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρόλο που ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος κατέχει σταθερά μια από τις πρώτες θέσεις στην κατάταξη της παγκόσμιας ναυτιλίας, τα άμεσα οφέλη για την ελληνική οικονομία είναι από ανύπαρκτα έως πενιχρά.

Με δικαιολογία ή και πρόσχημα ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανεβάσουν στα πλοία τους την οποιαδήποτε «σημαία ευκαιρίας», οι Έλληνες εφοπλιστές αρνούνται να πληρώσουν στο ελληνικό Κράτος τη φορολογία η οποία αναλογεί στις συχνά αδιανόητες προσόδους που εξασφαλίζουν. Όποια κυβέρνηση των τελευταίων ετών διανοήθηκε να επιχειρήσει τη στοιχειώδη φορολόγησή τους βρέθηκε αντιμέτωπη με την απειλή ότι θα δει την ελληνική σημαία να υποστέλλεται και τις εταιρίες που έχουν έδρα την Ελλάδα να «μεταναστεύουν» στο Σίτυ του Λονδίνου ή αλλού που είχαν θεωρητικά τουλάχιστον εξασφαλισμένα περισσότερα προνόμια φοροαπαλλαγών.

Όλες οι κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου ήρθαν αντιμέτωπες με την πίεση των εταίρων και δανειστών της χώρας να προχωρήσουν στη φορολόγηση των Ελλήνων εφοπλιστών. Καμία, ωστόσο, εξ αυτών δεν κινήθηκε αποφασιστικά προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ ούτε οι κατά τα άλλα άτεγκτοι «θεσμοί» φάνηκε να επιμένουν μέχρι τέλους όπως, π.χ., έκαναν με τις περικοπές των εισοδημάτων των άμοιρων μισθωτών ή και άλλων επαγγελματιών.

Από την εποχή της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά και μετέπειτα της διακυβέρνησης Τσίπρα – Καμένου, όλοι βολεύτηκαν με την κατ΄ αποκοπήν φορολόγηση των Ελλήνων εφοπλιστών όχι με βάση τα εισοδήματα ενός εκάστου, αλλά με ένα εφάπαξ ποσό το οποίο οριζοντίως και επί της ουσίας απολύτως εθελοντικά καλούνταν κάθε φορά να καταβάλουν. Με έναν τρόπο που θύμιζε επαιτεία του τύπου «ό,τι προαιρείσθε».

Μοιραία, λοιπόν, προϊόντος του χρόνου, οι εφοπλιστικές εταιρίες συνήθισαν να μην πληρώνουν ούτε καν τον ΕΝΦΙΑ για τα ακίνητα που κατέχουν, κάτι που αν το κάναμε όλοι εμείς οι απλοί πολίτες που έχουμε στην κατοχή μας ένα διαμερισματάκι στα Πατήσια ή μια παλαιά οικία που κληρονομήσαμε στο τελευταίο… κουτσοχώρι της ελληνικής επικράτειας θα βρισκόμασταν αντιμέτωποι με μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης και κατασχέσεων.

Γιατί άραγε;

Για τους Έλληνες εφοπλιστές είναι… εθελοντική ακόμη και η πληρωμή του ΕΝΦΙΑ;

Στο περιθώριο του ετήσιου Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός που συνήλθε τον περασμένο μήνα, προκάλεσε τεράστια αίσθηση το γεγονός ότι 260 εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι, που ανήκουν στους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, υπέγραψαν κοινό κείμενο με το οποίο διαπίστωναν τη συνεχή διεύρυνση των ανισοτήτων στην κατανομή του εισοδήματος και διατύπωναν το αίτημα για επιβολή περισσότερων φόρων στους έχοντες και κατέχοντες.

Πριν καταλήξουν στο εντυπωσιακό «φορολογήστε μας!», υπογράμμιζαν ότι το αίτημά τους δεν είναι καθόλου «ριζοσπαστικό», αλλά στην ουσία σηματοδοτεί την «επιστροφή στην κανονικότητα». Κι αυτό, διότι, όπως επεσήμαιναν, με αυτόν τον τρόπο ο ακραίος και μη παραγωγικός πλούτος «μετατρέπεται σε επένδυση για ένα κοινό, δημοκρατικό μέλλον».

Στην πραγματικότητα, βεβαίως, η συντριπτική πλειονότητα όσων υπέγραψαν το συγκεκριμένο κείμενο διαθέτουν τεράστιες περιουσίες για τις οποίες δεν έχουν «εργαστεί» οι ίδιοι. Επρόκειτο κυρίως για κληρονόμους, που για τον πλούτο τον οποίο κατέχουν εργάστηκαν οι γονείς ή και οι παππούδες τους.

Χωρίς να μειώνεται η σημασία της έκκλησης των πλουσίων δεύτερης και τρίτης γενιάς για να φορολογηθούν από τα κράτη στα οποία ανήκει αυτή η αρμοδιότητα, η αλήθεια είναι ότι η πρώτη γενιά των κάθε είδους «αυτοδημιούργητων» επιχειρηματιών διαθέτει αναμφισβήτητα μεγαλύτερη… ταύτιση με τον πλούτο που απέκτησαν. Τρανή απόδειξη αποτελούν τα όσα έρχονται στο φως τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το αποτρόπαιο φονικό που έλαβε χώρα την περασμένη Δευτέρα στους κόλπους της εφοπλιστικής οικογένειας που έχει την έδρα της στη Γλυφάδα.

Μία από τις άκρως εντυπωσιακές λεπτομέρειες που ήρθαν στο φως ήταν το χειρόγραφο κείμενο ενός εκ των ιδρυτών της εταιρείας, στο οποίο, προ τριακονταετίας, γινόταν λόγος για «πληθώρα χρημάτων, που πράγματι δεν ξέρουμε πού να τα ξοδέψουμε»(!). 

Ο συντάκτης του επίμαχου κειμένου με έναν μάλλον προφητικό τρόπο για τα μελλούμενα προειδοποιούσε: «Όλοι μας ας αναλογισθούμε ότι το επόμενο στάδιο μετά από εδώ θέλει μεγάλη προσοχή, σύνεση και αυτοκριτική, διότι είναι ακριβώς το στάδιο που επειδή τα έχουμε όλα και τόσο πλούσια, ούτε ο Θεός, ούτε η συνείδησή μας δεν μας επιτρέπει να έχουμε παράπονο, διότι, αν μετά από όλα αυτά έχουμε παράπονο, είναι τόσο άδικο που μπορεί να μας οδηγήσει σε ζημία της εταιρείας ή και, το χειρότερο, της υγείας μας».

Κι όμως, τρεις δεκαετίες μετά αφότου η συγκεκριμένη εφοπλιστική εταιρία και οι άνθρωποί της, που δεν ήξεραν πώς να ξοδέψουν τα χρήματα τα οποία τόσο αναπάντεχα είχαν συσσωρεύσει, γίνεται γνωστό ότι δεν πλήρωναν ούτε καν τον ΕΝΦΙΑ που αντιστοιχούσε στα ακίνητα τα οποία κατείχαν.

Η υπόθεση μάλιστα γίνεται ακόμη πιο προκλητική αν ληφθεί υπόψιν ότι η μη καταβολή του αναλογούντος φόρου για την κατοχή ακίνητης περιουσίας αφορούσε την ιδιοκτησία επί του εμβληματικού νησιωτικού συμπλέγματος των Πεταλιών, το οποίο βρίσκεται στα νότια της Εύβοιας και απασχολεί συχνά πυκνά την επικαιρότητα εξαιτίας της πολύχρονης διαμάχης ανάμεσα στη συγκεκριμένη εφοπλιστική οικογένεια (Καρνέση) και άλλη (την οικογένεια Εμπειρίκου) με σημαντικά μεγαλύτερη παράδοση στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις.

Από την εποχή κατά την οποία υπεγράφη η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), με την οποία κατοχυρώθηκε νομικά το δικαίωμα χρήσης της ρωσικής σημαίας από Έλληνες πλοιοκτήτες, όπως και η ναυπήγηση πλοίων μεγάλου εκτοπίσματος, ο εμπορικός στόλος των Ελλήνων αναπτύχθηκε θεαματικά και αναμφίβολα συνέβαλε αποφασιστικά αρχικά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού Έθνους και εν συνεχεία στην οικονομική ανάπτυξη του νεοσύστατου νεοελληνικού Κράτους.

Στην πορεία των χρόνων, ωστόσο, οι μετέπειτα Έλληνες εφοπλιστές άρχισαν να αποστασιοποιούνται από τη νοοτροπία η οποία διακατείχε και χαρακτήριζε τους πλοιοκτήτες της περιόδου της Παλιγγενεσίας. Ιδιαίτερα μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρόλο που ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος κατέχει σταθερά μια από τις πρώτες θέσεις στην κατάταξη της παγκόσμιας ναυτιλίας, τα άμεσα οφέλη για την ελληνική οικονομία είναι από ανύπαρκτα έως πενιχρά.

Με δικαιολογία ή και πρόσχημα ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανεβάσουν στα πλοία τους την οποιαδήποτε «σημαία ευκαιρίας», οι Έλληνες εφοπλιστές αρνούνται να πληρώσουν στο ελληνικό Κράτος τη φορολογία η οποία αναλογεί στις συχνά αδιανόητες προσόδους που εξασφαλίζουν. 

Όποια κυβέρνηση των τελευταίων ετών διανοήθηκε να επιχειρήσει τη στοιχειώδη φορολόγησή τους βρέθηκε αντιμέτωπη με την απειλή ότι θα δει την ελληνική σημαία να υποστέλλεται και τις εταιρίες που έχουν έδρα την Ελλάδα να «μεταναστεύουν» στο Σίτυ του Λονδίνου ή αλλού που είχαν θεωρητικά τουλάχιστον εξασφαλισμένα περισσότερα προνόμια φοροαπαλλαγών.

Όλες οι κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου ήρθαν αντιμέτωπες με την πίεση των εταίρων και δανειστών της χώρας να προχωρήσουν στη φορολόγηση των Ελλήνων εφοπλιστών. Καμία, ωστόσο, εξ αυτών δεν κινήθηκε αποφασιστικά προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ ούτε οι κατά τα άλλα άτεγκτοι «θεσμοί» φάνηκε να επιμένουν μέχρι τέλους όπως, π.χ., έκαναν με τις περικοπές των εισοδημάτων των άμοιρων μισθωτών ή και άλλων επαγγελματιών.

Από την εποχή της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά και μετέπειτα της διακυβέρνησης Τσίπρα – Καμένου, όλοι βολεύτηκαν με την κατ΄ αποκοπήν φορολόγηση των Ελλήνων εφοπλιστών όχι με βάση τα εισοδήματα ενός εκάστου, αλλά με ένα εφάπαξ ποσό το οποίο οριζοντίως και επί της ουσίας απολύτως εθελοντικά καλούνταν κάθε φορά να καταβάλουν. Με έναν τρόπο που θύμιζε επαιτεία του τύπου «ό,τι προαιρείσθε».

Μοιραία, λοιπόν, προϊόντος του χρόνου, οι εφοπλιστικές εταιρίες συνήθισαν να μην πληρώνουν ούτε καν τον ΕΝΦΙΑ για τα ακίνητα που κατέχουν, κάτι που αν το κάναμε όλοι εμείς οι απλοί πολίτες που έχουμε στην κατοχή μας ένα διαμερισματάκι στα Πατήσια ή μια παλαιά οικία που κληρονομήσαμε στο τελευταίο… κουτσοχώρι της ελληνικής επικράτειας θα βρισκόμασταν αντιμέτωποι με μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης και κατασχέσεων.

Γιατί άραγε;

«Δεν έχετε ψωμί; Φάτε προπαγάνδα!»

            Σε μεγάλη απελπισία, μεγαλύτερη ίσως και από την απόγνωση που αισθάνονται οι φορολογούμενοι στην προσμονή των επερχόμενων εκκαθαριστικών του ΕΝΦΙΑ, πρέπει να έχει περιέλθει ο άλλοτε κραταιός επικοινωνιακός μηχανισμός του κυβερνώντος κόμματος.

Οι εποχές που οι προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ έβγαζαν «φωτιές» επιβάλλοντας την ατζέντα τους, με τον πολλαπλασιασμό των αυτοκτονιών και την πολιτικοποίηση των αναθυμιάσεων από τα τζάκια και τα μαγκάλια, φαίνεται να αποτελούν πλέον μακρινό παρελθόν. Ενώ ανεπιστρεπτί δείχνουν να έχουν περάσει οι καιροί που η συνεργασία Λαζόπουλου - Χαϊκάλη τίναζε στην αέρα την προεδρική εκλογή με καταγγελίες στα τηλεοπτικά πρωινάδικα για απόπειρες εξαγοράς βουλευτών. Απόπειρες που ουδέποτε αποδείχθηκαν, αλλά ο θόρυβος που προκάλεσαν οι καταγγελίες λειτούργησε αποτελεσματικά, τρομοκρατώντας άλλους βουλευτές που προτίμησαν να πάνε πρόωρα «στα σπίτια τους» από το να τους προσαφθεί η ρετσινιά του «αργυρώνητου».

Μπορεί, κατά το «παλαιά τους τέχνη κόσκινο», να μην έχουν αποξενωθεί πλήρως από εκείνες τις νοοτροπίες, πλην, όμως, οι δυνατότητες τους μοιάζουν πλέον πολύ περιορισμένες. Ίσως να φταίει που η πλειονότητα όσων έδιναν σκληρές «επικοινωνιακές» μάχες παλαιότερα, μέσα από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης ή από τα social media, έγιναν πια κρατικοί υπάλληλοι και, όσο νά  ΄ναι, τους εγκατέλειψε η φλόγα του πάθους για την κατάκτηση της εξουσίας που τους κινητοποιούσε το πάλαι. Το κλασσικό ανέκδοτο με τον τράγο ο οποίος έπαψε να ασκεί τα… καθήκοντα του όταν «κρατικοποιήθηκε» μπορεί να δίνει μια εύγλωττη εξήγηση.

 Από την άλλη, ίσως να είναι και οι καιροί που αλλάζουν και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ακόμη και σε πραγματικούς «μάγους» της προπαγάνδας να διαστρέψουν τη δυσμενή πραγματικότητα που βιώνει η –και- εξαπατημένη ελληνική κοινωνία. Διότι, επί παραδείγματι, όσες φορές και να εξαγγείλουν οι κυβερνητικοί μηχανισμοί ότι «έρχεται η ανάπτυξη», η ξεροκέφαλη υφεσιακή πραγματικότητα έρχεται και κάνει καταγέλαστες τις φραστικές εξαγγελίες που δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένα μέτρα για την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας στην ιδιωτική οικονομία.

Αφορμή για τούτες τις σκέψεις υπήρξε η μάλλον άτεχνη και χοντροκομμένη προσπάθεια να εμφανιστεί η αξιωματική αντιπολίτευση ως σπαρασσόμενη από εσωκομματικές αντιπαραθέσεις φατριών, όπως φιλότιμα προσπαθούν επί σειρά εβδομάδων να λανσάρουν οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί της κυβέρνησης. Στην αρχή ήταν οι προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος και οι υποτιθέμενες χαώδεις διαφορές για τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας που χώριζε τη σημερινή ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη από την καραμανλική πτέρυγα του κόμματος, η οποία ποτέ κανείς δεν κατάλαβε αν και γιατί μπορεί να ήταν υπέρ της απευθείας εκλογής από τον λαό, σύμφωνα με όσα διοχέτευσε η κυβερνητική προπαγάνδα.

Όταν κατέπεσε αυτό το οικοδόμημα, το οποίο δεν μπόρεσε να στηρίξει ούτε το κρατικό πρακτορείο με τη φιλοξενία σε περίοπτη θέση των απόψεων του μοναδικού στελέχους της ΝΔ, του πρώην βουλευτή Ευριπίδη Στυλιανίδη, που συντασσόταν με την κυβερνητική πρόταση, επινοήθηκε νέο κατασκεύασμα ως πιθανό έναυσμα για εσωτερικές αντιπαραθέσεις στη συντηρητική παράταξη. Επί σειρά ημερών συντονισμένα συντηρείται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας το ζήτημα της αναίρεσης που άσκησε η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου στο απαλλακτικό, κατ’ αρχήν, βούλευμα για τον επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου με το οποίο κατέληγαν στο αρχείο οι φοβερές και τρομερές καταγγελίες ότι μπήκαμε στο Μνημόνιο επειδή είχαν «φουσκωθεί» τα ελλείμματα στους κρατικούς προϋπολογισμούς των προηγούμενων ετών.

Ο υποτιθέμενος, ωστόσο, «διάλογος» που επιχειρήθηκε να ανοίξει με την αναίρεση της κυρίας εισαγγελέως, δεν αφορά στο αν μπορούσε να κάνει αλλιώς ο Γεωργίου, που πάντως ανέλαβε καθήκοντα και αναθεώρησε τα στοιχεία πολύ μετά αφού η χώρα είχε διαβεί τον Ρουβίκωνα του Μνημονίου, αλλά αν οι ενέργειες του δυσαρεστούν τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή που είχε την ευθύνη της διακυβέρνησης την επίμαχη περίοδο. Ο τελευταίος, καλώς ή κακώς, έχει επιλέξει να μη μιλάει για όλα αυτά. Και σε αυτή ακριβώς τη σιωπή του, που κρατάει επτά χρόνια τώρα, φαίνεται να επενδύουν οι προπαγανδιστικοί ινστρούχτορες της κυβέρνησης που –αξιοποιώντας και διάφορους «χρήσιμους ηλίθιους» από το περιθώριο του γαλάζιου στελεχιακού δυναμικού- ενορχηστρώνουν ένα παιχνίδι εντυπώσεων που θέλει να βρίσκονται «καραμανλικοί στα κάγκελα».

Ο πραγματικός στόχος πίσω από όλα αυτά δεν είναι άλλος από το να υποχρεωθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να πάρει θέση, έτσι ώστε να βρει έρεισμα για να αντιπαρατεθεί μαζί του η ευφυώς αποκληθείσα από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως «τρίτη κυβερνητική συνιστώσα» που απαρτίζεται από ορισμένους υποτιθέμενους «καραμανλικούς» που σιτίζονται από το κυβερνητικό Πρυτανείο. Και οι οποίοι, υποτίθεται ότι, «οργίζονται για τα πυρά που δέχεται ο πρώην πρωθυπουργός»...

Μέχρι ιστοσελίδες έχουν στηθεί τελευταία που αναπαράγουν το δήθεν κλίμα διχασμού στη ΝΔ, εκθειάζοντας τον Καραμανλή και τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη, που είναι «θύματα της διαπλοκής», και υβρίζοντας τον Μητσοτάκη και τον Αντώνη Σαμαρά, που, υιοθετώντας την κυβερνητική επιχειρηματολογία, εμφανίζονται ως «σύμμαχοι των» –παλιών, προφανώς- «διαπλεκομένων». Με αναρτήσεις που συνιστούν επιτομή του διαδικτυακού «τρολαρίσματος» επιχειρούν να παρουσιάσουν εικόνα διάλυσης και εμφύλιων σπαραγμών στη ΝΔ που δεν αντιστοιχεί με την πραγματικότητα. Διότι η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να μην είναι ένα κόμμα που καταπλήσσει τα πλήθη, προσελκύοντας μαζικά ψηφοφόρους από άλλους χώρους, εμφανίζει, όμως, αξιομνημόνευτη συσπείρωση του δυναμικού της, τέτοια που, σε συνδυασμό από την αποσυσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ, την κάνει να αποσπά άνετο προβάδισμα σε όλες –ακόμη και της «Αυγής»!- τις δημοσκοπήσεις.

Αν, μετά ταύτα, αναρωτιέστε για τη σκοπιμότητα της προσπάθειας να δημιουργηθεί πλαστή εμφυλιοπολεμική εικόνα στη ΝΔ, η εξήγηση είναι μάλλον απλή: Οι… Αντουανέτες της κυβέρνησης έχουν τη λύση: «Δεν έχετε ψωμί; Φάτε προπαγάνδα!». Με αυτό το «δόγμα» έγιναν εξουσία, αυτό ξέρουν, με αυτό συνεχίζουν. Και για όσο φτουρήσει…

Αν είναι έτσι οι νέοι, μήπως να επιστρέψουν οι… δεινόσαυροι;

Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται όλο και πιο περίτρανα ότι δεν υπάρχει υπόσχεση την οποία να είχαν δώσει ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ που να μην την έχουν αθετήσει και μάλιστα με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο.

Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Ακόμα και αν βρεθούν δικαιολογίες για τις πολύ μεγάλες υποσχέσεις που μπορεί η τήρησή τους να τους υπερέβαινε, όπως ότι δεν θα ψήφιζαν ποτέ Μνημόνια, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ, θα έδιναν αυξήσεις στις συντάξεις και στον κατώτατο μισθό και δεν θα έκαναν καμία ιδιωτικοποίηση, πώς να δικαιολογηθούν όλα τα άλλα;

Πώς μπορεί, για παράδειγμα, να χωνευτεί ότι ο κανόνας με τον οποίο νομοθετούν είναι οι «επάρατες» (ν)τροπολογίες και οι «τρισκατάρατες» Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, που ο αριθμός τους έχει ξεπεράσει κάθε ανάλογο προηγούμενο του παρελθόντος όταν σε πιο ήπιες εκδοχές οι νυν κυβερνώντες ανέβαιναν στα… κεραμίδια της Βουλής για να καταγγείλουν –που είσαι Λαφαζάνη;- «κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα»;

Αλλά τι να πει κανείς για την κατάσταση στα νοσοκομεία, το καθεστώς αδιαφάνειας στα δημόσια έργα, τα παιχνίδια με τον εκλογικό νόμο στα οποία επιχειρούν να επιδοθούν οι δήθεν αιώνιοι θιασώτες της απλής αναλογικής, τη μανιώδη προσπάθεια ποδηγέτησης των μέσων ενημέρωσης και τόσα και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα ζητήματα για τα οποία είχαν δώσει υποσχέσεις που δεν τηρούν.

Αν εξαιρεθούν η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, η επαναπρόσληψη των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελούν τρεις πρωτοβουλίες που υπακούουν κυρίως σε επικοινωνιακές ανάγκες, δυσκολεύομαι να βρω άλλο μέτρο που να λήφθηκε τον τελευταίο χρόνο και να είναι συμβατό με τις αμέτρητες υποσχέσεις που σωρηδόν είχαν δοθεί και τις ακόμη περισσότερες προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί.

Για να καταλάβετε πόσο… αθεόφοβοι υπήρξαν, μέχρι και υπόσχεση για κατάργηση των μετακλητών υπαλλήλων είχε φθάσει να δώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας από προεκλογικό μπαλκόνι πέρυσι τον Ιανουάριο σε μια προσπάθεια να δελεάσει τους δημοσίους υπαλλήλους ότι τάχατες η κυβέρνησή του θα τους εμπιστευόταν και δεν θα χρειαζόταν να προσλάβει μετακλητούς.

Το πόσο τα εννοούσαν όλα αυτά γίνεται σαφές τούτες τις μέρες με τις συνεχείς αποκαλύψεις που έρχονται στο φως για την επέλαση ολόκληρων οικογενειών στο κράτος με τρόπο τόσο αδιάντροπα προκλητικό που μόνον πολιτικά παχύδερμα μπορεί να αφήνει ανεπηρέαστα.

Διότι, όσο και αν συμφωνήσει κανείς με τους ισχυρισμούς ότι ο νεποτισμός και η οικογενειοκρατία δεν είναι γνώρισμα που συναντάται στον δημόσιο βίο τους τελευταίους δώδεκα μήνες, δύσκολα, την ίδια ώρα, θα διαφωνήσει με την επισήμανση ότι η διαπιστούμενη παντελής έλλειψη τσίπας αποτελεί, αναμφισβήτητα, αυτό που θα λέγαμε «φρούτο νέας εσοδείας».

Προσωπικά, δεν μπορώ να θυμηθώ προηγούμενο πολιτικού προσώπου το οποίο να εγκαλείται για κάτι πολύ συγκεκριμένο, όπως συνέβη ο γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ για τους διορισμούς  συγγενών του σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων του δημοσίου, και η κατάληξη της απάντησής του –μετά τις υποτιθέμενες αγωνιστικές φιοριτούρες για τους παππούδες και τις γιαγιάδες του- να είναι αυτολεξεί: «σας γράφω στα παλαιά μου τα παπούτσια»!

Αντί, μάλιστα, ως ενδεχομένως θερμόαιμος νεαρός να νουθετηθεί από κάποιους στον –οικογενειακό ή πολιτικό- περίγυρό του για την ξεδιάντροπη θρασύτητα και τον μνησίκακο φανατισμό που απέπνεε το κείμενο με το οποίο επέλεξε να αντιδράσει, οι ανιστόρητα προσβλητικές για την ίδια την παραδοσιακή Αριστερά απόψεις του, δυστυχώς, βρήκαν φιλόξενη στέγη σε φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης και σε κάποιες περιπτώσεις υιοθετήθηκαν.

Αλλά, για να είμαστε προσγειωμένοι, ποιός, αλήθεια, θα μπορούσε να «μαζέψει» τον θρασύτατο νεαρό; Ο κ. Τσίπρας; Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Γιατί; Διότι στην πραγματικότητα εμφορούνται από τις ίδιες ακριβώς ιδέες και διακατέχονται από τις ίδιες ακριβώς νοοτροπίες.

Δεν χρειάζεται, νομίζω, να καταφύγει κανείς στα όσα ισχυρίστηκε στην τελευταία συνέντευξή του ο Γιάνης Βαρουφάκης για το πώς ο κ. Τσίπρας δεν ήθελε να πει την αλήθεια στους πολίτες για την «κωλοτούμπα» -«συνθηκολόγηση», κατά τον παλαιό συνεργάτη του- που ετοιμαζόταν να κάνει. Είναι τόσα άλλα που μαρτυρούν ότι στην περίπτωση του πρωθυπουργού και του αρχηγού της Νεολαίας του κόμματός του ισχύει το αρχαιοελληνικό «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

Ο τρόπος, άλλωστε, που συμπεριφέρθηκε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη κατά την πρώτη συνάντηση που είχαν στο Μέγαρο Μαξίμου είναι τόσο χαρακτηριστικός. Ο κ. Τσίπρας μίλησε όσο πιο μειλίχια μπορούσε μπροστά στις κάμερες, κάνοντας και παράπονα επειδή εκείνον δεν τον δεχόταν ο προκάτοχός του, Αντώνης Σαμαράς. Μόλις, όμως, έκλεισαν οι πόρτες, οι συνεργάτες του άρχισαν να διαδίδουν ότι επιτέθηκε στον πρόεδρο της ΝΔ, κατηγορώντας τον ότι κάνει «αβάντα στους μηντιάρχες» και «συντάσσεται με το ΔΝΤ στο Ασφαλιστικό».

Από το επιτελείο του προέδρου της ΝΔ έγινε κατηγορηματική διάψευση ότι «δεν ειπώθηκαν αυτά», αλλά, αντί να γίνει χαμός επειδή οι άλλοι τους είπαν «ψεύτες», στο Μαξίμου δεν φάνηκε να ιδρώνει κανένα αυτί. Οπότε, μετά ταύτα, γιατί να ιδρώσει το αυτί του αρχινεολαίου του ΣΥΡΙΖΑ; Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ένας από τους συγγενείς του τελευταίου, ο αδελφός του, ο οποίος διαθέτει… ένσημα από την υπερκόπωση που υπέστη κατά την κατάληψη της σχολής που φοίτησε, στο πρωθυπουργικό γραφείο διορίστηκε.

Αν, πάντως, ο κ. Τσίπρας και το πουλέν του στη Νεολαία εκπροσωπούν το νέο στην πολιτική, μήπως είναι ώρα να ξεκινήσει μια καμπάνια υπέρ της επιστροφής των… δεινόσαυρων; Χωρίς διάθεση εξιδανίκευσης του παρελθόντος, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι με τους προηγούμενους υπήρχε και μια κάποια τσίπα που ενίοτε οδηγούσε και σε παραιτήσεις. Τώρα, μόνον θράσος και αλαζονεία…