Η βολική καρικατούρα και ο λογαριασμός που θα πληρωθεί

Όποιος πάρει τοις μετρητοίς την καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ και προσέλθει την μεθεπόμενη Κυριακή στην ψηφοφορία για την επανεκλογή του Αλέξη Τσίπρα για να βάλει στην κάλπη, αντί για ψηφοδέλτιο, τον λογαριασμό του ρεύματος, κινδυνεύει να έχει την τύχη εκείνων που σήκωναν παλαιότερα τις μπάρες των διοδίων και μετά έτρεχαν στα δικαστήρια για να καταβάλουν με πρόστιμο το αντίτιμο για τις διελεύσεις των οχημάτων τους, το οποίο είχαν νωρίτερα αρνηθεί επηρεασμένοι από όσους τους είχαν παρασύρει στο κίνημα «δεν πληρώνω».

Το σύνθημα «στις 15 Μαΐου ψηφίζουμε όλοι και τους στέλνουμε πίσω τον λογαριασμό», το οποίο λανσάρει τις τελευταίες ημέρες η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θεωρώντας ότι έτσι θα προσελκύσει περισσότερους ψηφοφόρους, δείχνει ότι οι απαρτίζοντες το επιτελείο της Κουμουνδούρου έχουν μάλλον στερέψει από πρωτοτυπία, όχι μόνον σε υλοποιήσιμες προτάσεις, που ποτέ δεν ήταν το δυνατό τους σημείο, αλλά ακόμη και στη συνθηματολογία στην οποία, κακά τα ψέματα, διακρίνονταν για τη φαντασία τους.

Είναι, υπό αυτές τις συνθήκες, απορίας άξιον ποιος είχε τη φαεινή ιδέα ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία να επικεντρώσει στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού την καμπάνια του με την οποία υποτίθεται ότι σκοπεύει να αποδείξει ότι αποτελεί πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξωφρενικοί λογαριασμοί που φθάνουν τις τελευταίες πολλές εβδομάδες στα περισσότερα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις της χώρας αποτελούν τη βασική πηγή της δυσφορίας και σε κάποιες περιπτώσεις και της αγανάκτησης που αισθάνονται οι πολίτες.

Την ίδια ώρα, όμως, ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι η πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην πληρώνονται από τους πολίτες οι φουσκωμένοι λογαριασμοί δεν συνιστά εναλλακτική πρόταση για τη διακυβέρνηση. Ακόμη και αν ήταν η κυβέρνηση αποκλειστικά υπεύθυνη για την εκτίναξη των τιμών της ενέργειας, που δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να το ισχυριστεί βασίμως, το «δεν πληρώνω» από έχοντες και μη έχοντες έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι λύση.

Έπειτα, μάλιστα, από τα μέτρα που ανακοίνωσε την Πέμπτη ο πρωθυπουργός για τους λογαριασμούς του ρεύματος, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να χάσει να χάσει κατά κράτος στο επικοινωνιακό πεδίο. «Επένδυσε» -λανθασμένα, όπως αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά- στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα τολμούσε να λάβει τις απαιτούμενες αποφάσεις για την ανακούφιση της κοινωνίας από τα δυσβάστακτα βάρη που επωμίζεται τόσο από την ενεργειακή κρίση όσο και από τις γενικότερες πληθωριστικές πιέσεις που προϋπήρχαν ως απότοκα της πανδημίας και επιδεινώθηκαν με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για το γνωστό λάθος το οποίο επανειλημμένα έχει διαπράξει τα τελευταία χρόνια η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία, αντί του Κυριάκου Μητσοτάκη, αντιπολιτεύεται μια βολική καρικατούρα -ένα «σκιάχτρο» που η ίδια κατασκευάσει. Μόνον όμως που το κατασκευασμένο «σκιάχτρο» δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον τη βιώνει η πλειοψηφία της κοινωνίας.

Από την εποχή που ο κ. Τσίπρας όντας ακόμη πρωθυπουργός, αδιαφορούσε πλήρως για τα συντριπτικά εις βάρος του δημοσκοπικά ευρήματα και δήλωνε βέβαιος ότι δεν υπήρχε «ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο» να χάσει τις εκλογές από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει προσκολλημένη σε μια εικόνα των πραγμάτων που βολεύει την ίδια. Έχει παγιδευτεί σε ένα -μάλλον ιδεοληπτικού τύπου- αφήγημα ότι έχει απέναντι της μια ανάλγητη κυβέρνηση η οποία αντιστρατεύεται το δικό της συμφέρον και παύει κόντρα στα συμφέροντα όσων την ψήφισαν και προσδοκά να την ξαναψηφίσουν.

Το αποτέλεσμα των λανθασμένων εκτιμήσεων για τις προθέσεις της κυβέρνησης είναι ότι ο πήχης τον οποίο της βάζει η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι μόνον υπερβάσιμος, αλλά της δίνει και το πλεονέκτημα να εμφανίζεται ταυτόχρονα ως υπεύθυνη και κοινωνικά ευαίσθητη. Το καταδεικνύει το γεγονός ότι, την ώρα που ο κ. Τσίπρας ζητούσε να μην πληρώνεται η διαβόητη «ρήτρα αναπροσαρμογής», ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνον την απενεργοποίησε για το μέλλον αλλά δεσμεύθηκε και να επιστραφούν στους καταναλωτές ένα μέρος των επιπλέον χρημάτων τα οποία πλήρωσαν εξαιτίας της.

Σε αντίθεση με τον πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος διατύπωσε προτάσεις, όπως το πλαφόν στις τιμές λιανικής τιμής της ενέργειας, που συνάδουν με τα λογικά ευρωπαϊκά δεδομένα, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτίμησε να καταφύγει στις λαϊκίστικου τύπου μαξιμαλιστικές υπερβολές, οι οποίες μπορεί να ακούγονται ευχάριστα από ένα μέρος των ψηφοφόρων, πλην όμως, δεν πείθουν την πλειοψηφία της κοινωνίας που μάλλον έχει αποκτήσει… ανοσία σε υποσχέσεις για παραδείσιες καταστάσεις που θα προκύψουν αίφνης «με ένα νόμο και με ένα άρθρο».

Όπως και να έχει, πάντως, ο λογαριασμός δεν θα αργήσει να έρθει και να απαιτεί την πληρωμή του. Το κόστος θα το διαπιστώσουμε στις προσεχείς έρευνες της κοινής γνώμης, που κάποιοι έχουν αρχίσει ήδη να φοβούνται. Η πληρωμή, όμως, του τιμήματος, το οποίο αντιστοιχεί στον καθέναν, θα γίνει στις επόμενες εκλογές. Και τότε το «δεν πληρώνω» δεν θα μετρήσει...

Οι γαλλικές εκλογές και ο Μακρόν σε… ρόλο Κυναίγειρου

Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρακολουθώντας με ανάμεικτα συναισθήματα -χαρά για την επικράτηση του Εμανουέλ Μακρόν, λύπη για την άνοδο των ένθεν κακείθεν δυνάμεων του λαϊκισμού- τα αποτελέσματα των πρόσφατων γαλλικών προεδρικών εκλογών, ήρθε στον νου μου η ηρωική προσπάθεια του Αθηναίου -Ελευσίνιου για την ακρίβεια- μαχητή Κυναίγειρου να εμποδίσει την φυγή των Περσών προς την θάλασσα μετά την ήττα που υπέστησαν στον Μαραθώνα το 490 π.Χ.

Για όσους δεν θυμούνται την ιστορία, ο άοπλος Κυναίγειρος έπιασε με το ένα χέρι του το περσικό σκάφος που προσπαθούσε να αποπλεύσει χωρίς να καταφέρει να το ακινητοποιήσει αφού οι επιβαίνοντες σε αυτό τον ακρωτηρίασαν. Εκείνος επέμεινε χρησιμοποιώντας το άλλο χέρι του. Και όταν του έκοψαν και αυτό, δοκίμασε να πετύχει τον σκοπό του χρησιμοποιώντας τα δόντια του. Απεδείχθη, όμως, ατελέσφορη και η τρίτη προσπάθεια που κατέβαλε, αφού οι οπλισμένοι αντίπαλοί του τον αποκεφάλισαν.

Οι Αθηναίοι ανακήρυξαν ήρωα τον Κυναίγειρο και η φήμη της θυσίας του έφθασε έως τις μέρες μας. Αλλά ακόμη κι έτσι, έχω την αίσθηση ότι οποιοσδήποτε εξ ημών επιχειρήσει να βάλει τον εαυτό του στη θέση του ηρωικού μαχητή, θα προτιμούσε η προσπάθεια την οποία κατέβαλε να μην είχε αποδειχθεί μάταιη και πολύ περισσότερο να μην του είχε στοιχήσει τη ζωή, η οποία, όπως και αν το δει κάποιος, αποτελεί το υπέρτατο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Με αυτό το σκεπτικό, θεωρώ ότι κάθε εχέφρων πολίτης του πλανήτη, ο οποίος επιθυμεί να ζήσουν σε συνθήκες δημοκρατίας και ευημερίας ο ίδιος και τα παιδιά του και δεν ενστερνίζεται τις γνωστές θεωρίες συνωμοσίας για τις ελίτ που επιβάλουν πολιτικούς σαν τον Μακρόν, δεν θα ήθελε να αποβεί μάταιος, όπως του Κυναίγειρου, ο αγώνας τον οποίο δίνει ο Γάλλος Πρόεδρος για να αποτρέψει το σαλπάρισμα της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν προς το Ελυζέ.

Οκτώ φορές ως τώρα, μέλη της οικογένειας Λεπέν, αρχικά ο πατέρας Ζαν Μαρί και από το 2012 η θυγατέρα του Μαρί, ήταν υποψήφιοι για την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Στις κάλπες της περασμένης Κυριακής η 53χρονη Μαρίν έφθασε κοντύτερα από ποτέ στον… οικογενειακό στόχο. Το ποσοστό άνω του 41% το οποίο απέσπασε στον δεύτερο γύρο ήταν οκτώ ποσοστιαίες από την αντίστοιχη επίδοση που είχε πριν από πέντε χρόνια όταν και πάλι αναμετρήθηκε με τον 44χρονο Μακρόν ο οποίος τότε είχε ξεπεράσει το 66% και τώρα περιορίστηκε λίγο πάνω από το 58%.

Η μεγάλη άνοδος της γαλλικής ακροδεξιάς, που ήδη από τον πρώτο γύρο κατέγραψε πρωτοφανή ποσοστά, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, της Κεντροδεξιάς και των Σοσιαλιστών, αποτελεί ένα ηχηρό μήνυμα που αφορά ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, πυλώνας του οποίου αποτελούν οι ιδέες και οι πολιτικές που εκφράζει ο επανεκλεγείς Πρόεδρος και αντιστρατεύονται οι αντίπαλοί του.

Η κατάσταση, μάλιστα, παραμένει άκρως οριακή, ενόψει των νέων εκλογών που θα γίνουν στις 10 και 17 Ιουνίου για τη γαλλική Εθνοσυνέλευση. Αναθαρρημένοι από τις καλές επιδόσεις που είχαν στην κούρσα για την Προεδρία η (απτόητη από τα τρία «όχι» που της είπαν ως τώρα οι Γάλλοι) Μαρίν Λεπέν αλλά και ο υποψήφιος της Άκρας Αριστεράς Ζαν Λυκ Μελανσόν, εμφανίζονται αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τη ρεβάνς στις νέες κάλπες. 

Διεκδικούν για την ακρίβεια την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα τους δώσει έρεισμα για να απαιτήσουν από τον Μακρόν καθεστώς «συγκατοίκησης», όπως έχει αποκληθεί στα γαλλικά πολιτικά πράγματα ο ορισμός στο αξίωμα του πρωθυπουργού προσώπου που να προέρχεται από διαφορετικό κόμμα από εκείνο του Προέδρου.

Υπό άλλες συνθήκες, ενδεχομένως η «συγκατοίκηση» να ήταν λυτρωτική για την, όπως έδειξαν οι πρόσφατες κάλπες, διχασμένη γαλλική κοινωνία. Στην παρούσα, όμως, συγκυρία κατά την οποία οι πολιτικές, ιδεολογικές και αισθητικές διαφορές ανάμεσα στον ευρωπαϊστή Μακρόν και στους αντιευρωπαϊστές διεκδικητές της γαλλικής πρωθυπουργίας είναι σχεδόν χαώδεις, μια τυχόν επικράτηση ενός από τους Λεπέν ή Μελανσόν, πιο πιθανό είναι να εντείνει τον διχασμό στη Γαλλία και ίσως σε ολόκληρη την Ευρώπη, παρά να οδηγήσει σε συναινέσεις και συμβιβασμούς.

Στο μεταξύ, η γνωστή αδυναμία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων να προχωρήσουν έγκαιρα σε ένα συνεκτικό σχέδιο για την από κοινού αντιμετώπιση των βαρύτατων συνεπειών που έχει η ενεργειακή κρίση στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις της Ένωσης, ρίχνει, δυστυχώς, νερό στον μύλο των κάθε λογής αντιευρωπαϊστών. 

Την ίδια ώρα οι… εύπεπτες ιδέες για εθνικές πολιτικές που θα έλυναν ως δια μαγείας το πολύπλοκο αυτό πρόβλημα με το οποίο έχουν έρθει αντιμέτωπες σχεδόν όλες οι χώρες, βρίσκουν έρεισμα σε μεγάλο εύρος των λαϊκών στρωμάτων που -μάλλον δικαίως!- δεν κατανοούν γιατί καθυστερεί η ευρωπαϊκή ηγεσία να αναλάβει δράση.

Ας ελπίσουμε ότι στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου φαίνεται να επικρατεί μια ανεξήγητη αταραξία απέναντι στα παιχνίδια του Πούτιν και των κερδοσκόπων που κρατούν στα ύψη τις τιμές της ενέργειας, έχει εμπεδωθεί η αυταπάτη ότι ο Μακρόν, που την επόμενη πενταετία δεν θα μπορεί να είναι εκ νέου υποψήφιος Πρόεδρος, θα αποδειχθεί πιο… ηρωικός από τον Κυναίγειρο. Κάθε άλλο.

Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν ότι, χωρίς τη συντονισμένη ευρωπαϊκή αντίδραση για την αναχαίτηση της ενεργειακής ακρίβειας, τίποτε δεν αποκλείει ο Γάλλος Πρόεδρος, ο οποίος πήγε άοπλος στις πρόσφατες κάλπες και βγήκε τραυματισμένος από αυτές, να έχει την τύχη του Αθηναίου ήρωα…

Κύλησε… ο ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε τον… Καπάκη

Όποιος προσεγγίζει αεροπορικώς τη Βιέννη, την πανέμορφη πρωτεύουσα της Αυστρίας, μένει έκθαμβος από το «δάσος» των ανεμογεννητριών οι οποίες περιβάλλουν τα περίχωρα της ιστορικής πόλης και είναι διάσπαρτες ανάμεσα σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις.

Η μητροπολιτική Βιέννη, που αποτελεί τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό περιφέρεια της Αυστρίας καλύπτει εδώ και λίγα χρόνια το 100% των αναγκών της σε ηλεκτρισμό από ανανεώσιμες πηγές, με την κύρια συμβολή σε αυτό το επίτευγμα να έχει η αιολική ενέργεια που παράγουν οι χιλιάδες ανεμογεννήτριες που έχουν εγκατασταθεί γύρω από την πόλη.

Για όσους δεν το ξέρουν, η περιφέρεια της Βιέννης κυβερνάται παραδοσιακά από την Κεντροαριστερά και κατά την τελευταία πενταετία από κοκκινο-πράσινο συνασπισμό που συγκροτούν Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι με τους δεύτερους να έχουν επικεφαλής μέχρι πρότινος την Ελληνίδα Μαρία Βασιλάκου. Από το Κόμμα των Πρασίνων προέρχεται, εξάλλου, και ο Πρόεδρος της Αυστρίας που είναι ο 76χρονος οικονομολόγος Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν.

Η Αυστρία βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης σε παραγωγή ηλεκτρικής ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Ενώ και δεν πάνε πίσω και άλλες χώρες από τον ευρωπαϊκό Βορρά, όπως η Δανία, η Λετονία και η Σουηδία, αλλά και στον ευρωπαϊκό Νότο, όπως η Πορτογαλία. Ακόμη και η πετρελαιοπαραγωγός Νορβηγία επενδύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αναπτύσσοντας πλωτά και μη αιολικά πάρκα μεγάλης δυναμικότητας.

Ουραγός στην πανευρωπαϊκή –και μάλλον παγκόσμια- αυτή κατεύθυνση παραμένει η Ελλάδα, στην οποία ένας απίθανος συνασπισμός που απαρτίζεται από… ψεκασμένους ψευτο-οικολόγους και από πολιτικάντηδες αρνητές κάθε προόδου οργανώνει θορυβώδεις αντιδράσεις λίγων δεκάδων συμπολιτών μας που κινητοποιούνται απέναντι σε κάθε προσπάθεια να εγκατασταθούν μονάδες παραγωγής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές, όπως ο ήλιος, ο άνεμος ή οι υδατοπτώσεις.

Επιστρατεύοντας γελοίες θεωρίες συνωμοσίας που παραβιάζουν την κοινή λογική, καθώς και ανυπόστατα «επιχειρήματα» για βλάβες στην πανίδα και στη χλωρίδα που δεν διαθέτουν την παραμικρή επιστημονική τεκμηρίωση και, αντιθέτως, κονιορτοποιούνται από την εμπειρία που έχουν άλλες χώρες με πραγματική οικολογική συνείδηση, οι θορυβώδεις αρνητές της προόδου δεν επιτρέπουν να εγκατασταθούν πουθενά ανεμογεννήτριες ούτε να κατασκευαστούν υδροηλεκτρικά έργα.

Είναι άκρως χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Τήνο και στην Άνδρο, δύο μεγάλα κυκλαδονήσια τα οποία θα μπορούσαν να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών τους για ηλεκτροδότηση από ανανεώσιμες πηγές αντί για πετρέλαιο που είναι τώρα η κύρια πηγή παραγωγής της ενέργειας που χρειάζονται. Ειδικά το καλοκαίρι με τα μελτέμια, οι Κυκλάδες όχι μόνον δεν θα είχαν ανάγκη «εισαγωγής» ρεύματος από την ελλαδική ενδοχώρα αλλά θα μπορούσαν να διοχετεύουν ηλεκτρική ενέργεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τι άνθρωποι, λοιπόν, είναι αυτοί που αντιδρούν και οργανώνουν τις κινητοποιήσεις κατά των ανεμογεννητριών; Εξετάζοντας κανείς την περίπτωση της Άνδρου, πέφτει πάνω σε ένα πρόσωπο με… ιστορία. Μεταξύ των κεντρικών πρωταγωνιστών στις αντιδράσεις είναι ο αντιπύραρχος ε.α. Γιάννης Καπάκης, τον οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ορίσει γενικό γραμματέα Πολιτικής Προστασίας.

Η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι στις 21 Ιουλίου 2018 βρήκε τον κ. Καπάκη να κάνει προεκλογικό αγώνα στην Άνδρο, καθώς από το 2014 δραστηριοποιείτο –χωρίς επιτυχία- στον τοπικό Δήμο. Δύο εβδομάδες αργότερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του έδειξε την πόρτα εξόδου, αλλά ο προερχόμενος από την Κίνηση «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά δεν πτοήθηκε από την ουσιαστική αποδοκιμασία που δέχθηκε επειδή τον κατέταξαν στη χορεία των βασικών υπευθύνων για την ανείπωτη τραγωδία.

Ο πρώην πυροσβέστης, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του υπηρέτησε ως υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού του Πυροσβεστικού Σώματος, διεκδίκησε και έλαβε το χρίσμα του υποψήφιου δημάρχου από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι Ανδριώτες δεν πείστηκαν για την ικανότητά του να τους διοικήσει και του έδωσαν το ισχνό 17%, ποσοστό το οποίο, πάντως, ήταν κάπως μεγαλύτερο από το 11% που είχε λάβει πέντε χρόνια νωρίτερα.

Επικεφαλής λίγων δεκάδων διαδηλωτών, ο κ. Καπάκης βρίσκεται κάθε βράδυ στο λιμάνι του Γαυρίου και εμποδίζουν κάθε πλοίο που επιχειρεί να «δέσει» στην Άνδρο χωρίς την άδειά τους. Όπως γράφουν, σε μάλλον διθυραμβικούς τόνους, τα φιλικά προς τους αντιδρώντες τοπικά μέσα ενημέρωσης, δεν αρκέστηκαν να διώξουν το σκάφος που μετέφερε εξαρτήματα ανεμογεννητριών για τις οποίες επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης είχε δοθεί άδεια εγκατάστασης.

Ο εκλεγμένος με τις ψήφους των ΣΥΡΙΖΑίων δημοτικός σύμβουλος Άνδρου και οι συν αυτώ ματαίωσαν ακόμη και την προσέγγιση στο λιμάνι πλοίου που μετέφερε εξοπλισμό της ΔΕΗ για τη λειτουργία του τοπικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας, αδιαφορώντας προφανώς αν αυτό θα προκαλέσει ένα black out που μπορεί να βυθίσει στο σκοτάδι το νησί, προκαλώντας ζημιές σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από αυτή την ιστορία είναι η απόλυτη ανατροπή της εικόνας του παρελθόντος που ήθελε τους αριστερούς να είναι θιασώτες κάθε προόδου. Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι οπαδοί και τα στελέχη της αριστερής ιδεολογίας έχουν μετατραπεί σε φανατικούς υπέρμαχους της συντήρησης και σε διαπρύσιους αρνητές κάθε αλλαγής.

Είναι ένα φαινόμενο που το συναντά κανείς σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της εγχώριας δημόσιας ζωής, ιδίως στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού που διανύουμε: από την επιμονή, για παράδειγμα, να μείνουν κλειστά τα σχολεία έως την απαίτηση να κρατικοποιηθούν τα πάντα, οι άμυνες των υποτιθέμενων αριστερών μόνον διάθεση για πρόοδο της κοινωνίας δεν μαρτυρούν.

Όσο για τις «μάχες» που δίνονται στα ελληνικά νησιά κατά των ανεμογεννητριών, το μόνο σχόλιο ίσως που αποτυπώνει παραστατικά την κατάσταση είναι η παράφραση μιας γνωστής λαϊκής παροιμίας ως εξής: Κύλησε ο… ΣΥΡΙΖΑ (στις δημοσκοπήσεις) και βρήκε τον (αποτυχημένο) Καπάκη…

Ούτε με τον Κατρούγκαλο, ούτε με τον Ταμήλο!

            Η υπεύθυνη στάση που επέδειξαν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, επιστρέφοντας στην εργασία τους, αλλά και η ωριμότητα της πλειονότητας των συνδικαλιστών τους, που σταμάτησαν τις τυφλές κινητοποιήσεις και απομόνωσαν τις δυνάμεις που επενδύουν στην κοινωνική σύγκρουση, συνιστά ένα πολυσήμαντο μήνυμα με πολλούς αποδέκτες.

            Είναι, κατ΄  αρχήν, ένα μήνυμα προς όσους φαντασιώνονταν θερινές εφόδους στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης, όπως ο αξιότιμος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κατρούγκαλος, ο οποίος –καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, αλίμονο!- καλούσε τους εργαζομένους σε «πολιτική ανυπακοή» κόντραστη δικαστική απόφαση που έκρινε παράνομη την απεργία, αλλά και την επίταξη που ακολούθησε.

            Είναι, ταυτόχρονα, και ένα μήνυμα στους ακραίους –λαϊκιστές και όχι μόνο- της συγκυβέρνησης που,δεν φθάνει που άλλα έλεγαν και άλλα κάνουν, κατέφυγαν σε έναν επικοινωνιακό κουρνιαχτό, στοχεύοντας τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ που αποδείχθηκαν, εν τέλει, πολύ πιο υπεύθυνοι από τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες οι οποίοι παρουσίασαν στη Βουλή ένα εκτρωματικό νομοσχέδιο πουήταν γραμμένο στο γόνατο και έως την ψήφισή του θα χρειαστεί να αλλάξει αρκετές φορές για να γίνει –αν γίνει…- εφαρμόσιμο.

            Προς μεγάλη, λοιπόν, απογοήτευση όσων επενδύουν πολιτικά στην κοινωνική ένταση και στη βίαιη ανατροπή, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι στις ανοικτές αστικές και δημοκρατικές κοινωνίες, όπως είναι και, ευτυχώς, παραμένει –παρά τα μεγάλα προβλήματα και τον κατακερματισμό της- η ελληνική κοινωνία, αποδείχθηκε ότι οι επαναστάσεις δεν είναι του… συρμού.

Ο καθημερινός αγώνας για το δύσκολο μεροκάματο (όσων το έχουν ακόμη….) και την κάλυψη των υποχρεώσεων που βαραίνουν τα περισσότερα νοικοκυριά, φαίνεται ότι προέχει από την «επαναστατική γυμναστική» στην οποία την καλούν πολιτικές δυνάμεις που έχουν (;) την ψευδαίσθηση ότι τα προβλήματα λύνονται δια μιας και αυτόματα μέσα από την αποκαλούμενη «κινηματική δράση».

Εδώ να ανοίξω μια-χρήσιμη, νομίζω- παρένθεση για να παραθέσω τη διαπίστωση που με έκδηλη απογοήτευση έκανε προ ημερών από του βήματος της Βουλής ο «πολύς» Ηλίας Κασιδιάρης, ο βουλευτής του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, ο οποίος, έπειτα από ένα κρεσέντο ανοίκειων επιθέσεων κατά της Δικαιοσύνης, κατέληξε λέγοντας: «Δυστυχώς, ο κόσμος δεν εξεγείρεται…».

Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών που αναμφισβήτητα δοκιμάζεται από τις μνημονιακές πολιτικές, την ύφεση και την ανεργία, είναι βέβαιο ότι θέλει να ανατραπεί η σημερινή δυσμενής πραγματικότητα. Διαθέτει, όμως,εκείνη τη συλλογική «σοφία»που την κάνει να αντιλαμβάνεται ότι η ανατροπή δεν μπορεί να είναι αυτόματη. Και γι΄  αυτό δεν γοητεύεται (πλειοψηφικά, τουλάχιστον), ούτε από τα κελεύσματατουΚατρούγκαλου, ούτε από τις προτροπές του Κασιδιάρη.

Όλα αυτά, όμως, κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τη σημερινή συγκυβέρνηση, η οποία δεν δικαιούται να πανηγυρίζει για την τροπή των πραγμάτων. Εφόσον, βεβαίως, δεν την απασχολούν οι επικοινωνιακού χαρακτήρα πρόσκαιρες νίκες, όπως ενδεχομένως θα διαπιστώσουν κάποιοι ότι πέτυχε –λέτε λόγω των «επιχειρημάτων» του Ταμήλου και Άδωνι;- με την αναστολή της απεργίας των εργαζομένων της ΔΕΗ.

Η επίκληση της εποχής που ζούσαμε χωρίς ηλεκτρικό, όπως και ηεπιχειρηθείσαδαιμονοποίηση των συνδικαλιστών δεν αρκούν για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι το εγχείρημα του κατάτμησης της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού, που κανείς δεν έχει αντιληφθεί αν είναι ευρωπαϊκή υποχρέωση ή απλή απαίτηση της τρόικας, αποβαίνει προς όφελος της χώρας και των καταναλωτών ενέργειας, όταν μάλιστα το νομοσχέδιο ψηφίζεται με διαδικασίες που προσβάλουν βάναυσα τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς.

Το πάθημα της πρόσφατης ευρωκάλπης όταν ένας στους τρεις ψηφοφόρους του 2012 εγκατέλειψε τα κόμματα της συγκυβέρνησης, μάλλον δεν έγινε μάθημα. Θα γίνει ίσως στις επόμενες εκλογές όταν θα ακολουθήσουν και άλλοι που μπορεί να μην… επαναστατούν, όπως θα ήθελαν –καθένας για τους λόγους του- ο Κατρούγκαλος με τον Κασιδιάρη, αλλά προσβάλλονται τόσο από τους ισχυρισμούς του (κάθε…)Ταμήλου και Γεωργιάδη, όσο, ακόμη περισσότερο, και από τον τρόπο με τον οποίο νομοθετεί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ενέργειας.