Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θεσπρωτία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θεσπρωτία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2021

Ζητείται… φαντασία στην εμβολιαστική εκστρατεία

 

Η περιφερειακή ενότητα Θεσπρωτίας παρουσιάζει εδώ και αρκετές μέρες σχεδόν μηδενικά νέα κρούσματα μολύνσεων από κορωνοϊό, παρότι βρίσκεται σε ένα κομβικό γεωγραφικό σημείο με δύο πύλες εισόδου από το εξωτερικό: τη χερσαία από την Αλβανία, που άνοιξε εκ νέου πρόσφατα, έπειτα από αρκετούς μήνες που παρέμεινε κλειστή, και τη θαλάσσια από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας που δέχεται καθημερινά πληθώρα επιβατών και οχημάτων τόσο από την Ιταλία όσο και από την Κέρκυρα.

Στο προφανές ίσως ερώτημα γιατί δεν εκτινάχθηκαν τα κρούσματα μετά τα πρόσφατα ανοίγματα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, η απάντηση πιθανότατα βρίσκεται στα στοιχεία που αφορούν την πορεία του εμβολιαστικού προγράμματος. Όποιος ρίξει μια ματιά στους πίνακες που δημοσιεύονται από την Εθνική Εκστρατεία Εμβολιασμού βρίσκει ότι η Θεσπρωτία είναι στην κορυφή των περιοχών με τα υψηλότερα ποσοστά εμβολιασμών και βεβαίως είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο της ελληνικής επικρατείας.

Με έναν πληθυσμό, ο οποίος είναι από τους πλέον γηρασμένους πανελλαδικά και στην τελευταία απογραφή έφθανε στους 43.587 κατοίκους, είχαν γίνει μέχρι προχθές συνολικά 42.854 εμβολιασμοί. Εξ αυτών οι 18.961 ήταν πλήρεις, δηλαδή με τις δύο δόσεις, που σημαίνει ότι έχει καλυφθεί εμβολιαστικά σχεδόν το 44% του πληθυσμού. Ενώ μία τουλάχιστον δόση έχουν λάβει 25.103 Θεσπρωτοί, που σημαίνει ότι πήγε στα εμβολιαστικά κέντρα της περιοχής ποσοστό που αντιστοιχεί στο 58% του πληθυσμού του συγκεκριμένου νομού.

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης οι επιδόσεις που καταγράφονται στις όμορες περιφερειακές ενότητες είναι πολύ κατώτερες: στην απέναντι Κέρκυρα, η οποία περιμένει να ζήσει από τον τουρισμό, οι εμβολιασμένοι με μία δόση μόλις περνούν το 50%, στην κοντινή Πρέβεζα είναι κάτω από 44%, στα Ιωάννινα μόλις πέρασαν το 42%, ενώ ουραγός είναι η Άρτα, όπου εκείνοι οι οποίοι έχουν κάνει μια εμβολιαστική δόση μόλις και μετά βίας φθάνουν στο 35%, καθώς σε έναν πληθυσμό 67.877 ατόμων που έχει ο νομός έχουν προσέλθει στα εμβολιαστικά κέντρα μόλις 23.702 Αρτινοί.

Μιλώντας ευρύτερα κανείς, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι με βάση τον αριθμό των διαθέσιμων εμβολίων, το ελληνικό εμβολιαστικό πρόγραμμα δεν έχει πάει άσχημα μέχρι στιγμής. Αν και, επί του συνόλου του πληθυσμού, το ποσοστό όσων έχουν εμβολιαστεί με τουλάχιστον μια δόση είναι κοντά στο 44%, αποτελεί παρήγορο γεγονός ότι στους μεγαλύτερης ηλικίας συμπολίτες μας, δηλαδή στους πάνω από 60 ετών, που κατά τεκμήριο αντιμετωπίζουν μεγαλύτερους κινδύνους αν πληγούν από τον ιό, έχουν μέχρι στιγμής εμβολιαστεί σχεδόν τρεις στους τέσσερις.

Καθώς, όμως, τα διαθέσιμα εμβόλιμα αυξάνονται, όλα δείχνουν ότι ο ρυθμός προσέλευσης στα εμβολιαστικά κέντρα δεν είναι αντίστοιχος. Αν δεν υποχωρεί, σίγουρα δεν επιταχύνεται όσο απαιτείται για να επιτευχθεί το πολυπόθητο τείχος ανοσίας. Το φαινόμενο, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Σχεδόν σε όλες τις χώρες, από το Ισραήλ έως τις ΗΠΑ και από την Πορτογαλία έως το Ηνωμένο Βασίλειο, υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας συνανθρώπων μας οι οποίοι, αν δεν αρνούνται, οπωσδήποτε διστάζουν να εμβολιαστούν.

Κακά τα ψέματα, όμως, μέχρι στιγμής, καμία χώρα δεν έχει βρει τη χρυσή συνταγή που να μπορεί να κάμψει αυτό τον πυρήνα των αρνητών ή διστακτικών ο οποίος, με βάση τα νεότερα δεδομένα από τις αλλεπάλληλες μεταλλάξεις του φονικού ιού, εμποδίζει την προοπτική να αποφύγουμε μια νέα έξαρση της πανδημίας. Όσο και αν από πολλές πλευρές εκπέμπεται το μήνυμα ότι η αύξηση του ποσοστιαίου επιπέδου των εμβολιασμών είναι η μόνη λύση για να μην ξαναζήσουμε τους περιορισμούς των lockdown, η αλήθεια είναι ότι οι εμβολιαστικές καμπάνιες που έχουν εκδηλωθεί δεν βρίσκουν ανταπόκριση σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος παγκόσμιου κοινού.

Ο ιός καραδοκεί και ουδείς μπορεί να προδικάσει τι θα συμβεί όταν στο πυκνοκατοικημένο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη το καλοκαίρι θα δώσει αναπόδραστα και πάλι τη σκυτάλη στο φθινόπωρο και στον χειμώνα. Με δεδομένη και τη χαλαρότητα που αναμφίβολα δημιουργείται από μέτρα όπως η απελευθέρωση του ωραρίου και η άρση της  υποχρεωτικότητας της μάσκας σε ανοιχτούς χώρους, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός στη λοιμωξιολογία για να αντιληφθεί τους πιθανούς κινδύνους που μας περιμένουν αν το ποσοστό της εμβολιαστικής κάλυψης δεν προσεγγίσει το 80 με 90% του συνόλου των πληθυσμού.

Προς το παρόν, όχι μόνον εμείς στην Ελλάδα, αλλά και χώρες οι οποίες άρχισαν πριν από μας τους μαζικούς εμβολιασμούς δείχνουν να προσκρούουν στο τείχος που έχουν ορθώσει οι ουκ ολίγοι αμετάπειστοι στις εκκλήσεις των επιστημόνων και των κάθε λογής θιασωτών της κοινής λογικής ότι η αύξηση των εμβολιασμών μειώνει τόσο τη λοίμωξη όσο τη βαριά νόσηση από τον ιό, τις διασωληνώσεις καθώς επίσης και τους θανάτους.

Επειδή, όμως, για πολλούς και διάφορους λόγους, που έχουν να κάνουν και με την… υπερπληροφόρηση της εποχής στην οποία ζούμε, δεν πρόκειται να εκλείψουν τα… πνεύματα αντιλογίας, οι ανά την υφήλιο πολυποίκιλες αρχές που είναι επιφορτισμένες με τον αγώνα για την ανάσχεση τη πανδημίας πρέπει να εξαντλήσουν όλα τα αποθέματα φαντασίας που διαθέτουν για να κάνουν αποδοτικές τις επικοινωνιακές καμπάνιες για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στα εμβολιαστικά προγράμματα.

Ζητείται φαντασία, λοιπόν!

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Είναι το ψέμα «προνόμιο» των ευφυών ή των βλακών;

Mε δεδομένο τον καταιγισμό εικονικών ή πραγματικών παροχών στις οποίες καταφεύγει τελευταία η κυβέρνηση, θέτοντας στόχο να καταφέρει, κατά το κοινώς λεγόμενο, «να γυρίσει το παιχνίδι», ένα από τα συχνότερα ερωτήματα που τέθηκαν στα γιορτινά τραπέζια τούτων των ημερών ήταν αναμφισβήτητα ο πιθανός χρόνος των επόμενων εκλογών και ο εικαζόμενος νικητής τους.
Σε ένα τέτοιο τραπέζι, ένας από τους συνδαιτυμόνες παρέθεσε δύο πρόσφατες ακραίες απόπειρες εξαπάτησης μεγάλης μερίδας των πολιτών που, κατά την εκτίμησή του, μαρτυρούν τη διάθεση των κυβερνώντων να μετέλθουν όλα τα μέσα στη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου που διανοίγεται μπροστά μας. Και οι δύο αφορούσαν το υπουργείο Υποδομών και τους εθνικούς δρόμους οι οποίοι, με τη βούλα και της σημερινής κυβέρνησης, έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή, στην περίπτωση της Εγνατίας Οδού, βαίνουν ολοταχώς προς ιδιωτικοποίηση.
Κρούσμα πρώτο: Λίαν προσφάτως, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ονόματι Ιωάννης Θεοφύλακτος απηύθυνε -προφανώς με την άδεια του κόμματός του, αφού ο κανονισμός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τους δεν επιτρέπει αυτενέργεια- επίκαιρη ερώτηση με θέμα: «Δημιουργία χώρων έκθεσης τοπικών προϊόντων στους Σταθμούς Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών (Σ.Ε.Α.)».
Στη συζήτηση που διεξήχθη, ο εκλεγόμενος στην Κοζάνη βουλευτής αφού λιβάνισε την κυβέρνηση, που ολοκλήρωσε τους μεγάλους οδικούς άξονες, διατύπωσε το παράπονο κάποιων από τους ψηφοφόρους του που ήταν το εξής: Στους νέες οδούς δεν επιτρέπεται πλέον σε παραγωγούς να πωλούν στην άκρη του δρόμου τα προϊόντα τους (πατάτες, καρπούζια, μήλα, κολοκύθες, κ.α.), όπως γινόταν παλαιότερα που οι οδηγοί υποχρεώνονταν να ακολουθούν συγκεκριμένες επαρχιακές διαδρομές ώστε να μπαίνουν σε χωριά και κωμοπόλεις για να πιουν καφέ και να τρώνε σουβλάκια. 
Ποιο ήταν το αίτημα του βουλευτή; Να τους αφήσει η κυβέρνηση να στήσουν πάγκους όχι στην άκρη του δρόμου –πάλι καλά, δηλαδή…- αλλά μέσα στους ΣΕΑ, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι πρόκειται για χώρους των οποίων την  αποκλειστική εκμετάλλευση έχουν οι λεγόμενοι «παραχωρησιούχοι». Ποια ήταν η απάντηση της κυβέρνησης προς τον ΣΥΡΙΖΑίο κ. Θεοφύλακτο; Ο προερχόμενος από τους ΑΝΕΛ υφυπουργός Νικόλαος Μαυραγάνης δεν είχε καμία δυσκολία να συμφωνήσει με το αίτημα, αν και ομολόγησε ότι δεν είναι κυβερνητική αρμοδιότητα η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου.
«Είμαι απόλυτα σύμφωνος», είπε στην πρωτολογία και επανέλαβε στη δευτερολογία. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Έσπευσε, όμως, να υπενθυμίσει «ότι οι παραχωρησιούχοι ανά την Ελλάδα έχουν στα χέρια τους κάποιες συμβατικές υποχρεώσεις, που έρχονται από το παρελθόν από άλλες κυβερνήσεις και από άλλες πολιτικές καταστάσεις». Και , ως εκ τούτου δήλωσε ότι «δεν είναι βέβαιος αν (μπορεί να στηθούν πάγκοι) σε κάθε ΣΕΑ». Για να μην απογοητεύσει, όμως, τον βουλευτή, πρόσθεσε ότι (δήθεν) μπορεί να γίνει εξαίρεση  στην (πολύπαθη, όπως θα δούμε και στη συνέχεια) Εγνατία Οδό.
Κρούσμα δεύτερο: Ένα μήνα μετά, ο κ. Θεοφύλακτος και άλλοι συνάδελφοί του έστηναν χορούς και πανηγύρια σε πόλεις και χωριά της ευρύτερης Βορείου Ελλάδος για να πανηγυρίσουν όχι πλέον για τα τοπικά προϊόντα που θα μπουν στους ΣΕΑ αλλά για την καινούργια υπόσχεση περί απαλλαγής των κατοίκων ένδεκα δήμων από την πληρωμή διοδίων σε διάφορους σταθμούς της Εγνατίας Οδού.
Στη Θεσπρωτία, που περιλήφθηκε ολόκληρη, και στο Μέτσοβο, που ήταν ο μόνος δήμος από την περιοχή των Ιωαννίνων, του οποίου οι κάτοικοι του υποτίθεται ότι θα ήταν μεταξύ των απαλλασσομένων, μόνον σημαιοστολισμοί δεν διατάχθηκαν για να πανηγυριστεί το μέγα γεγονός. Από τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑίους, φυσικά, και όσους αφελείς ακόμη τους πιστεύουν.
Η υπουργική απόφαση για την ελεύθερη διέλευση που δημοσιεύτηκε στις 30 Νοεμβρίου προέβλεπε τη δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας στην οποία όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις μπορούν να εγγράφονται για να τύχουν της απαλλαγής. Μόνον, όμως, που πριν καλά – καλά γίνουν οι πρώτες εγγραφές, η απόπειρα εξαπάτησης των βορειοελλαδιτών αποκαλύφθηκε. Κι αυτό διότι υπήρξαν αντιδράσεις από τους «τροϊκανούς» αλλά και από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που είναι επιφορτισμένοι με τις ιδιωτικοποιήσεις και έχουν αναλάβει ρητή δέσμευση ότι η Εγνατία θα είναι μεταξύ των πρώτων οργανισμών που θα περάσουν σε ιδιωτικά χέρια.
Εκούσα άκουσα, λοιπόν, η συνήθως κλαίουσα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών και ο κ. Χρήστος Σπίρτζης προσωπικά, άλλαξαν ρότα: «Αποτελεί ευθύνη του ΤΑΙΠΕΔ η διάρκεια της απαλλαγής από την πληρωμή διοδίων», διευκρίνιζαν. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σε απλά ελληνικά το εξής: «Εμείς θέλαμε να σας απαλλάξουμε από τα διόδια, αλλά, επειδή οι δρόμοι δεν είναι δικοί μας, θα αποφασίσουν γι΄ αυτό οι νέοι ιδιοκτήτες…». Θα μπορούσαν να προσθέσουν και το «εμείς κάναμε ένα μικρό μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα στην αλήστου μνήμης δημόσια Εγνατία», αλλά δεν το είπαν. Και δεν το είπαν γιατί πιστεύουν ότι οι εξαπατημένοι –είτε είναι παραγωγοί που θα έβαζαν τα προϊόντα τους στους ΣΕΑ είτε οδηγοί που θα γλύτωναν τα διόδια- δεν θα επηρεαστούν από την αθέτηση δύο νέων υποσχέσεων. Οι μόνες είναι, άλλωστε;
Βλέπετε οι κυβερνώντες –ενδεχομένως και εξαιτίας της μάλλον ανέφελης τριετούς παραμονής στην εξουσία που συμπληρώνουν πολύ σύντομα- περνούν τους εαυτούς τους για ευφυείς. Και όλους εμάς τους υπολοίπους για βλάκες. Είναι όμως έτσι; Οι απόψεις διίστανται. Και αυτό συνέβη και στην ομήγυρη που διημείφθη η συζήτηση για τα δύο προαναφερόμενα πρόσφατα κρούσματα εξαπάτησης.
Ένας από τους συνδαιτυμόνες, ωστόσο, επικαλούμενος το γραμμένο στην καθαρεύουσα μνημειώδες δοκίμιο του Ευάγγελου Λεμπέση υπό τον τίτλο «Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω» (το οποίο δημοσιεύτηκε πριν από 76 χρόνια και αυτή την περίοδο μεταφέρεται με επιτυχία στο θέατρο σε μια πρωτότυπη παράσταση που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Κραουνάκης) επέμεινε ότι η απάτη -δηλαδή «η αποσιώπησις της αληθείας ή η παράστασις ψευδών πραγμάτων ως αληθών»- είναι ίδιον των βλακών. Οι οποίοι επιλέγουν να δώσουν τη μάχη με «τα πνευματικώς ευκολότερα και συνεπώς ανηθικότερα όπλα» που είναι «το ψεύδος, η διαστροφή, η ραδιουργία και η συκοφαντία».
Όπως χαρακτηριστικά επιχειρηματολογεί ο συγγραφέας Λεμπέσης (και επαναλαμβάνει από σκηνής ο εκπληκτικός πρωταγωνιστής της παράστασης στο Θέατρο «Ιλίσια Βολανάκης»), ο βλαξ καταφεύγει στην απάτη «ως διανοητικώς ευκολώτερον μέσον», καθώς «στερούμενος ευφυΐας, είναι ανίκανος να μεταχειρισθή έντιμα μέσα», τα οποία «ως δυσκολώτερα, χρησιμοποιεί μόνον ο κεκτημένος πραγματικήν ατομικήν αξίαν».

Παρά τη σαφή άποψη του συγγραφέα, ωστόσο, το ερώτημα για το αν το ψέμα αποτελεί προνόμιο των ευφυών ή των βλακών παραμένει μάλλον αναπάντητο. Όπως φυσικά και το ποιοι επικρατούν στο τέλος: οι ευφυείς ή οι (κατά τεκμήριο πολυπληθέστεροι) βλάκες;

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Απέλπιδες προφεσόροι των fake news



Πρέπει να… γέλασαν και οι πέτρες (από τις οποίες έχουμε άπειρες στην Ήπειρο), όταν την Τρίτη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξιφούλκησε από τα Γιάννενα κατά των μέσων ενημέρωσης και των ψευδών ειδήσεων (fake news) που κατήγγειλε ότι διακινούνται για να πληγούν η κυβέρνησή του και ο ίδιος που είναι γνωστοί παγκοσμίως για τη… φιλαλήθεια που τους διακρίνει.
Εκεί, όμως, που πρέπει να… ξεκαρδίστηκαν ακόμη και οι υπόγειες σωληνώσεις του φυσικού αερίου που στρώνονται στη Βόρειο Ελλάδα, θα ήταν όταν, μιλώντας στην κυβερνητική φιέστα, που αποκλήθηκε «Περιφερειακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση στην Ήπειρο», ο κ. Τσίπρας απευθύνθηκε στους Ηπειρώτες για να εξάρει τη σημασία του αγωγού TAP (Trans-Adriatic Pipeline), ο οποίος, όπως επί λέξει ισχυρίστηκε, «βρίσκεται σε πολύ υψηλό ποσοστό ολοκλήρωσης και ξεκινάει από την Αλεξανδρούπολη και καταλήγει στη Θεσπρωτία»!
Διαβάζοντας τη σχετική αποστροφή από το γραπτό κείμενο που υπάρχει στην επίσημη κυβερνητική ιστοσελίδα, θεώρησα ότι μπορεί ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου να τα έμπλεξε στην απομαγνητοφώνηση της πρωθυπουργικής ομιλίας που έγινε σε μια μέρα που οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι απεργούσαν. Προσφεύγοντας, ωστόσο, στο βίντεο της ομιλίας, που -δόξη και τιμή- φιλοξενεί η ίδια ιστοσελίδα, διαπίστωσα ότι ο κ. Τσίπρας είχε όντως υποστηρίξει ότι ο TAP –τον οποίο μάλιστα ανέφερε με αγγλική προφορά: «Τι-έι-Πι»…- «καταλήγει στη Θεσπρωτία».
Η επίσης εντυπωσιακή διαπίστωση ήταν ότι κανείς από το ακροατήριο των χειροκροτητών και των λοιπών παρισταμένων οι οποίοι, εν είδει «φτωχοσυμπέθερων», είχαν προσέλθει στην αίθουσα που λάμβανε χώρα η φιέστα για να αισθανθούν κοντά στην εξουσία, δεν παρενέβη για να του πει: «Αυτό κι αν είναι fake news, κύριε πρωθυπουργέ!». Στην αίθουσα, ωστόσο, επικράτησε μια παγερή σιωπή. Η οποία, όμως, δεν ξέρω αν ήταν από ενοχή, καθώς δεν πρέπει να παραβλεφθεί ότι αρκετοί από τους παρευρισκόμενους θα έπρεπε να έσκυψαν από ντροπή το κεφάλι ενθυμούμενοι την άθλια πολιτική σπέκουλα στην οποία είχαν συμμετάσχει πριν από μερικά χρόνια με στόχο να μη φθάσει ποτέ στη Θεσπρωτία ο TAP.
Διότι η πραγματικότητα πίσω από τα πρωθυπουργικά fake news είναι ότι, με προεξάρχοντα τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και υπό τη συνηγορία διαφόρων οικολογούντων και λοιπών πολιτικάντηδων της περιοχής, την τριετία 2008-2010 δόθηκε ένας θλιβερός αγώνας για να εκτραπεί η διαδρομή του αγωγού. Επί μεγάλο διάστημα, καλλιεργήθηκαν ψευδείς εντυπώσεις περί δήθεν ασύμμετρων περιβαλλοντικών απειλών για τον τουριστικό χαρακτήρα της παράλιας ζώνης της Θεσπρωτίας. Εντυπώσεις που υποχρέωσαν τη ΔΕΠΑ –τα στελέχη της οποίας κινδύνεψαν με πνιγμό από δήθεν φιλοπεριβαλλοντικούς ψευτοακτιβιστές- και τους επιχειρηματικούς ομίλους που συμμετείχαν στην επένδυση να αλλάξουν τη μελέτη χάραξης.
Αποφασίστηκε τότε, ως εναλλακτική λύση, ο αγωγός που θα φέρνει αέριο από την Κασπία να μην έχει την κατάληξή του στη Θεσπρωτία (όπως ψευδώς ισχυρίστηκε ο κ. Τσίπρας, παρότι πέρυσι τον Μάιο πήγε στα εγκαίνια του TAP για να διεκδικήσει δάφνες συμμετοχής της κυβέρνησης του στο έργο) αλλά παρακάμπτει ολόκληρη την Ήπειρο. Γι΄ αυτό, αν είχε επίγνωση για το τι εγκαινίασε πριν από 17 μήνες, δεν θα έλεγε όσα είπε. Διότι θα ήξερε ότι –εξαιτίας των αντιδράσεων- ο αγωγός που ξεκινάει πράγματι από την Αλεξανδρούπολη, στο ύψος της Ιεροπηγής Καστοριάς αφήνει το ελληνικό έδαφος. Στο σημείο εκείνο στρέφεται βόρεια για να περάσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα και να καταλήξει στην παράκτια ζώνη της γείτονος χώρας. Και από εκεί με υποθαλάσσιο αγωγό το αζέρικο αέριο θα διοχετεύεται στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Έτσι, ένα μεγάλο μέρος από τα οφέλη, που θα είχε η χώρα μας αν ο TAP έμενε μόνον στο έδαφός της, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το ενδεχόμενο του ενεργειακού εφοδιασμού ολόκληρης της Ηπείρου από τον σταθμό υγροποίησης του μεταφερόμενου αερίου που προβλεπόταν να κατασκευαστεί σε περιοχή μακριά από οικισμούς και τουριστικές υποδομές. Αντ΄ αυτού, ο κ. Τσίπρας έδωσε την Τρίτη στα Ιωάννινα υποσχέσεις να αρχίσουν το 2020 έργα για την τροφοδοσία των τεσσάρων μεγάλων πόλεων της Περιφέρειας Ηπείρου. Μόνον όμως που για να γίνει αυτό –αν ποτέ γίνει- θα πρέπει, σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, να υπάρξει «στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας εγκατάσταση δεξαμενών για την αποθήκευση υγροποιημένου φυσικού αερίου». Να γίνει δηλαδή σε κατοικημένη περιοχή αυτό που με λύσσα πολέμησαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι παλαιότερα.
Ακόμη και έτσι αν είναι, λίγοι θα εγείρουν αντιρρήσεις στις μέρες μας, εκτός και αν στο μεταξύ –όπερ και το πιθανότερο- χάσουν την εξουσία οι νυν κυβερνώντες και αρχίσουν και πάλι τους ψευτοακτιβισμούς. Τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους οι οποίοι, ενώ έχουν κάνει… «επιστήμη» την εξαπάτηση, διεκδικώντας τα παγκόσμια πρωτεία, τολμούν να μιλούν για fake news ή -επειδή έχουμε και πρωθυπουργό με υψηλού επιπέδου αγγλομάθεια- για desperate news…
Χρειάζεται, πραγματικά, να είναι κανείς πολύ απελπισμένος ή να διαθέτει απροσμέτρητο θράσος για να στηλιτεύει τις δήθεν «απελπισμένες ειδήσεις» και την υποτιθέμενη «απίστευτη προσπάθεια παραπληροφόρησης», την ίδια ώρα που εγκαλεί τους αντιπάλους του για τον «πανικό που (τους) έχει καταλάβει» επειδή τάχατες «βλέπουν ότι, όχι η κυβέρνηση, αλλά η χώρα, πετυχαίνει στόχους, αναγνωρίζεται διεθνώς, ξαναγίνεται χώρα με κύρος στο διεθνές στερέωμα, δεν είναι πια το μαύρο πρόβατο που κανείς δεν ήθελε να ασχολείται μαζί του».
Τα λένε αυτά ανενδοίαστα εκείνοι που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, γύρισαν πίσω στην ύφεση την οικονομία που το 2014 παρέλαβαν σε φάση (ελαφριάς, έστω) ανάκαμψης και ακόμη δεν μπορεί να επιστρέψει εκεί που ήταν. Τα υποστηρίζουν χωρίς αιδώ αυτοί που κατοχύρωσαν διεθνώς την «kolotoumpa».
Άραγε, το «μάθημα» που τους έδωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ με την κυνική απαίτηση για τα F-16 δεν το πήρε ο κ. Τσίπρας; Εκτός και αν πείστηκε κι ο ίδιος από τις διαρροές του περιβάλλοντός του σύμφωνα με τις οποίες ο… «διαβολικός» πλανητάρχης θα… πει στους Ευρωπαίους να μας μειώσουν το χρέος. Ή αν είναι ακόμη εντυπωσιασμένος από την… ανακάλυψη ότι έχουν «κοινές αξίες», οι οποίες σχετίζονται πιθανότατα με τις συμβουλές τις οποίες αντήλλαξαν για τα fake news. Είναι, άλλωστε, και οι δύο πασίγνωστοι -στο διεθνές στερέωμα!- για την… ειλικρίνειά τους.

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

«Μόνον Ντόιτς»!



Με… χαρές και πανηγύρια υποδέχθηκε η κυβέρνηση τα στοιχεία που δείχνουν αξιοσημείωτη άνοδο του τουριστικού ρεύματος κατά το πρώτο εξάμηνο της φετινής χρονιάς. Δικαιολογημένα, θα μπορούσε να πει κανείς. Κι αυτό καθώς, σε αντίθεση με τον προηγούμενο χρόνο –που και πάλι πανηγύριζαν οι κυβερνητικοί…-  φέτος, εκτός από τον αριθμό όσων επισκέφθηκαν τη χώρα μας, είναι αυξημένα και τα έσοδα από τις τουριστικές αφίξεις.
Ακόμη, ωστόσο, και αν παρακάμψει κανείς το γεγονός ότι ανάλογη εικόνα παρουσιάζει ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος , αφού άνοδος του τουρισμού παρατηρήθηκε και σε χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί το κατά πόσο η αυξητική τάση έχει μόνιμα χαρακτηριστικά. Όπως και αν τα αυξημένα έσοδα του τουριστικού κλάδου αρκούν για να δοθεί η αναγκαία ώθηση ώστε να αποκτήσει η ελληνική οικονομία την απαραίτητη αναπτυξιακή δυναμική που θα της επιτρέψει να αφήσει πίσω την πολύχρονη κρίση που την κρατά καθηλωμένη.
Επισκεπτόμενος τις προηγούμενες ημέρες την Θεσπρωτία, ένα νομό που στηρίζεται μεν στον τουρισμό της παράλιας ζώνης, αλλά οικονομικά αιμοδοτείται και από τον πρωτογενή τομέα της ενδοχώρας, όπου δρουν μικρές, στη μεγάλη πλειονότητά τους, κτηνοτροφικές μονάδες, βρέθηκα μπροστά στο παράδοξο φαινόμενο να μην υπάρχει σε σούπερ μάρκετ της περιοχής ελληνικό κρέας ούτε για… δείγμα.
«Μόνον ντόιτς!», ήταν η απάντηση που με μάλλον ειρωνικό ύφος έδινε στους καταναλωτές ο αρμόδιος υπάλληλος σε ένα από τα καταστήματα αυτής της κατηγορίας, το οποίο –ας μη βιαστεί κάποιος να βγάλει αντίθετα συμπεράσματα…- ανήκει σε εγχώρια αλυσίδα που διαφημίζει τον ελληνικό χαρακτήρα της. Ενώ, όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, το ίδιο λίγο ως πολύ συνέβαινε και σε άλλα σούπερ μάρκετ της περιοχής τα οποία διέθεταν κρέατα γερμανικής ή άλλης προέλευσης, αλλά όχι ελληνικά.
Με άλλα λόγια, οι τουρίστες οι οποίοι καταφθάνουν στη χώρα μας καταναλώνουν –εκόντες, άκοντες- εισαγόμενα προϊόντα. Με αποτέλεσμα ένα μέρος από τις δαπάνες που κάνουν κατά την παραμονή τους στην Ελλάδα να επανεξάγεται άμεσα, αφού η εγχώρια παραγωγή στον αγροτοδιατροφικό τομέα δεν είναι ικανή να καλύψει τις –εγχώριες και μη- ανάγκες.
Για όποιον σκεφθεί ότι το περιγραφόμενο φαινόμενο της κατανάλωσης εισαγόμενου κρέατος σε μια, κατά το μάλλον ή ήττον, κτηνοτροφική περιοχή μπορεί να αποτελεί περιπτωσιολογία ή εξαίρεση, τα στοιχεία για το εμπορικό ισοζύγιο που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η ΕΛΣΤΑΤ είναι συντριπτικά. Και καταδεικνύουν ότι απέχουν πάρα πολύ από την πραγματικότητα οι εικασίες ότι βρισκόμαστε προ του τερματισμού της κρίσης.
Οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι. Και δείχνουν ότι, παρά τη μεγάλη «εσωτερική υποτίμηση» την οποία υπέστησαν τα εισοδήματα και η περιουσία των Ελλήνων την τελευταία επταετία, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας, αντί, όπως θα περίμενε κανείς, να περιορίζεται, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια διευρύνεται.
Πιο συγκεκριμένα, με βάση τα επίσημα συγκριτικά στοιχεία για το πρώτο εξάμηνο του έτους, η αξία των εισαγωγών (χωρίς τα πετρελαιοειδή) από 16,2 δισ. ευρώ που ήταν το 2015, ανέβηκαν στα 17,5 δισ. ευρώ, την ίδια ώρα που οι εξαγωγές από 9,1 δισ. ευρώ μόλις που ανέβηκαν στα 9,7 δισ. Αποτέλεσμα; Το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου από 7,1 δισ. ευρώ που ήταν το 2015, ανέβηκε στα 7,4 το 2016 και στα 7,7 δισ. ευρώ το 2017.
Συνολικά, μάλιστα, μαζί με τους λογαριασμούς των πετρελαιοειδών, το έλλειμμα για το φετινό πρώτο εξάμηνο διαμορφώθηκε στα 11,5 δισ. ευρώ, ποσό που αν αναχθεί σε ετήσια βάση οδηγεί στο αποκαρδιωτικό συμπέρασμα ότι για να επιζήσει η Ελλάδα χρειάζεται ετήσια ενίσχυση από το εξωτερικό που ξεπερνά τα 20 δισ. ευρώ.
Το γεγονός ότι το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου ήταν υπερδιπλάσιο κατά το παρελθόν –είχε εκτιναχθεί στα 42,5 δισ. ευρώ το 2007 και έφθασε στο ποσό ρεκόρ των 44,3 δισ. ευρώ το 2008- μπορεί για κάποιους να αποτελεί παρηγοριά, σε καμία, όμως, περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογία για να συνεχίσουμε να ταΐζουμε τους τουρίστες που μας επισκέπτονται με κρέατα γερμανικής ή άλλης προέλευσης.
Διότι, όπως και να το κάνουμε, μπορεί σε τόσους άλλους τομείς (εργαλεία, μηχανές, αυτοκίνητα, κλπ)  η Γερμανία να διαθέτει το συγκριτικό πλεόνασμα, δεν είναι όμως ανεκτό να συμβαίνει το ίδιο και με την αγροτική παραγωγή.
Γι΄ αυτό και, πολύ περισσότερο, δεν εν μπορεί το συνεχιζόμενο υψηλό εμπορικό μας έλλειμμα να αποτελεί -μια ακόμη…- αφορμή για να… βγάλουμε τα απωθημένα κατά των Γερμανών και του Σόιμπλε ή για να ισχυριστούμε ότι μας κατέστρεψε η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως, δυστυχώς, εμφανίζεται να πιστεύει η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων αγροτών οι οποίοι επιβιώνουν χάρις στις κοινοτικές επιδοτήσεις.
Η ίδια, άλλωστε, ΚΑΠ που ισχύει για τους δικούς μας παραγωγούς αγροτικών προϊόντων, ισχύει και για τους συναδέλφους τους στη Γερμανία και στη Δανία, από όπου επίσης προμηθευόμαστε το μεγαλύτερο μέρος από το χοιρινό κρέας για το… ελληνικό σουβλάκι και τον… ελληνικό γύρο που καταναλώνουμε στα εγχώρια σουβλατζίδικα.
Άρα, κάτι διαφορετικό κάνουν εκεί που δεν το κάνουμε εμείς εδώ. Και, αναμφίβολα, όσο δεν το κάνουμε, όταν πηγαίνουμε στα ελληνικά σούπερ μάρκετ και ζητάμε ντόπιο κρέας, οι υπάλληλοι θα μας λένε: «Μόνον ντόιτς»!

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Η αδημονία επιστροφής και το… «μη χειρότερα»



Κpαθώς μπήκαμε στο τρίτο δεκαήμερο του τρίτου καλοκαιρινού μήνα, σήμανε για τους περισσότερους εκδρομείς του Αυγούστου –και μαζί για τούτη τη στήλη που είχε μια εικοσαήμερη ανάπαυλα- η ώρα της επιστροφής στη ρουτίνα της καθημερινότητας μας, η οποία, όσο δύσκολη και αν προμηνύεται να είναι τον επερχόμενο χειμώνα, ο φόβος του άγνωστου χειρότερου την κάνει να μοιάζει ως πολύτιμη καταφυγή.

Από  όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, φίλοι και γνωστοί εύχονταν να καθυστερήσει όσο γίνεται το τέλος του καλοκαιριού, να παραταθούν οι διακοπές και να μακρύνει ο χρόνος της επανόδου στα “τετριμμένα”. Ταυτόχρονα, η θερινή ανάπαυλα και η συνακόλουθη ραστώνη, το «γέμισμα των μπαταριών», όπως συνηθίζαμε να λέμε (έκφραση που δεν θυμάμαι να την άκουσα πρόσφατα), συνοδευόταν από σχέδια για νέα ξεκινήματα στις σπουδές, στις δουλειές, στις ζωές μας.

 Φέτος για πρώτη φορά αισθάνομαι -και βρήκα και άλλους να συμμερίζονται τούτο το αίσθημα- μια χωρίς προηγούμενο αδημονία να γευθούμε στα γρήγορα τους θερινούς “καρπούς” (ξεκούραση, μπάνια και πανηγύρια) και να επιστρέψουμε άρον – άρον στις “βάσεις” μας. Ευχή και ελπίδα των περισσοτέρων δεν ήταν το σύνηθες «να βρούμε, γυρνώντας πίσω, καλύτερα τα πράγματα», αλλά  το… «μη χειρότερα».

Δεν ξέρω πόσο συνέβαλε σε όλα τούτα η γενικευμένη οικονομική δυσπραγία που αποτυπωνόταν εναργέστατα στις, τηρουμένων των αναλογιών, σφύζουσες από κόσμο, κυρίως τώρα τον Αύγουστο, θεσπρωτικές παραλίες, όπως διαπίστωσα ο ίδιος, αλλά και αλλού, όπως πληροφορήθηκα, με την ταυτόχρονη… αποχή των παραθεριστών από τα τουριστικά καταστήματα, κυρίως εστιατόρια και ταβέρνες, που οι άνθρωποι που τα λειτουργούν ή εργάζονται σε αυτά πέρασαν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι.

Από τις πολλές συζητήσεις, ωστόσο, που συμμετείχα ή έτυχε να ακούσω, τείνω να πιστέψω πως περισσότερο από το προβληματικό παρόν, εκείνο που βάρυνε τη συμπεριφορά όλων μας το φετεινό καλοκαίρι είναι, καλώς ή κακώς, η πίστη των πλειονότητας των συνελλήνων ότι η κατάσταση δεν βελτιώνεται και «τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά μας».

Άκουσα επανειλημμένα ανθρώπους να λένε, μεταξύ αστείου και σοβαρού, «ας πάμε και φέτος στο πανηγύρι, γιατί του χρόνου μπορεί να μας το έχουν… κόψει κι αυτό», που μπορεί να μην εδράζεται σε υπαρκτές πραγματικότητες, αλλά είναι άκρως ενδεικτικό για τις απόψεις που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές όλων μας.

Δεν είναι μόνον η ατέρμονη συζήτηση για τις επικείμενες νέες περικοπές των κρατικών δαπανών κατά 11,5 δισεκατομμύρια ευρώ που επιβαρύνει την ατμόσφαιρα και εντείνει τον φόβο και την ανασφάλεια των πολιτών που  δεν ξέρουν τι να πιστέψουν και γιατί να προετοιμαστούν με τόσα καταστροφολογικά σενάρια που κυκλοφορούν και κάνουν τις ζωές τους άνω-κάτω.

Είναι, επιπλέον, τα «βαλτωμένα» έργα που συναντά κανείς παντού, τα άδεια εργοτάξια, οι χέρσοι κάμποι (ακόμη και εκεί που πριν από λίγα χρόνια το δημόσιο ξόδεψε εκατομμύρια εκατομμυρίων για να γίνουν αναδασμοί και να αρδευτούν) που συνιστούν μια συνεχή υπενθύμιση ότι η κρίση όχι μόνον δεν έγινε ευκαιρία, αλλά συνέτεινε στην οικονομική παραλυσία, που, αντί να περιορίζεται, δυστυχώς επεκτείνεται. 

Είναι, πολύ περισσότερο, η γενική αίσθηση ότι για τίποτε και πουθενά δεν υπάρχει οργανωμένο και συνεκτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Μοιάζει πολλές φορές σαν η χώρα ολόκληρη –ηγέτες και πολίτες- να έχουμε πετάξει «λευκή πετσέτα» και να περιμένουμε είτε κάποιοι άλλοι να κάνουν αυτό που συνήθως όλοι συνομολογούμε στις καφενειακές συζητήσεις ότι πρέπει να γίνει, είτε να επέλθει το μοιραίο.

Από την Παιδεία και την Υγεία ως τη λειτουργία του δημοσίου με τα τα φαινόμενα διαφθοράς και την φοροδιαφυγή, ή από το μεταναστευτικό και την παραγωγική υποδομή ως τη γραφειοκρατία και τα εμπόδια στο επιχειρείν , η εντύπωση των πολιτών είναι ότι δεν γίνεται τίποτε ουσιώδες και οι αλλαγές που έχουν επέλθει τα τελευταία χρόνια ελάχιστα έχουν βελτιώσει την κατάσταση, αν δεν την έχουν επιβαρύνει κιόλας σε αρκετές περιπτώσεις.

Γι΄ αυτό, πιστεύω, ότι πρώτιστη υποχρέωση της σημερινής συγκυβέρνησης είναι να μην μείνει στην πεπατημένη των μέτρων περικοπής των εισοδημάτων και των κρατικών δαπανών, αλλά να εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση, το οποίο θα συμφωνήσει με τους εταίρους μας και θα παρουσιάσει στους πολίτες με ειλικρίνεια και χωρίς ωραιοποιήσεις, φτιασιδώματα και δεύτερες, εκλογικές ή άλλες, σκέψεις. Χωρίς αυτό, το «μη χειρότερα» θα μας συνοδεύει για πολλούς ακόμη καλοκαίρια.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο πρώτο αιρετό Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Η προεκλογική μπουρδολογία και οι μονοεδρικές

Το χρονικό διάστημα πριν από τις εκλογές υπήρξε ανέκαθεν στη χώρα μας περίοδος ασύστολης υποσχεσιολογίας, άκρατης εντυπωσιοθηρίας και, συχνά, μέγιστης πολιτικής μπουρδολογίας. Οι… αμελέτητες προτάσεις, οι ατεκμηρίωτες θέσεις και η εξυπνακίστικη συνθηματολογία διάνθιζαν, παραδοσιακά, τον προεκλογικό λόγο πολλών κομμάτων και ακόμα περισσότερων υποψηφίων που διεκδίκησαν τα προηγούμενα χρόνια την ψήφο μας.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς, το παλαιό αυτό φαινόμενο, που σχεδόν, κατά γενική ομολογία, είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες, που, λειτουργώντας σωρευτικά, μας οδήγησε στην τωρινή παρατεταμένη κρίση, ότι θα περιοριζόταν. Πολύ περισσότερο που αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία για τα αισθήματα γενικευμένης απαξίωσης που εκδηλώνεται σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας έναντι του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος και δεν περιορίζεται, όπως επιχειρούν να μας πείσουν ορισμένοι, στον αποκαλούμενο «δικομματισμό».
Τα σκέπτομαι όλα αυτά, καθώς διαβάζω σε πρωτοσέλιδο κυριακάτικης εφημερίδας την… περισπούδαστη πρόταση που διατυπώνει, μέσω συνέντευξής του, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας για τις μονοεδρικές περιφέρειες (μια από τις οποίες, ως γνωστόν, είναι και η Θεσπρωτία, που, μαζί με τη Φωκίδα, προστέθηκαν το 2004 στις περιφέρειες Γρεβενών, Ευρυτανίας, Ζακύνθου, Λευκάδας, Κεφαλονιάς και Σάμου, που είχαν από παλαιότερα έναν βουλευτή). «Είναι οκτώ έδρες, ας μην τις χαρίσουμε ούτε στο ΠΑΣΟΚ ούτε στη ΝΔ», δηλώνει ο κ. Τσίπρας, ισχυριζόμενος πως «μια σύμπραξη, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγων στις μονοεδρικές μπορεί να είναι πρώτη δύναμη στις μονοεδρικές και να αφαιρέσουν έστω οκτώ έδρες από τα κόμματα του μνημονίου».
Διαβάζοντας τη συνέντευξη, δυσκολεύτηκα να αποφασίσω ποιο είναι το χειρότερο με τη… «γαλαντόμα» πρόταση του κ. Τσίπρα, ο οποίος, λέει ότι, θέλει για το δικό του κόμμα του μόνον μια μονοεδρική και «χαρίζει» στους άλλους σχηματισμούς τις άλλες επτά έδρες. Συνιστά, άραγε, απλώς, έναν από τους συνήθεις προεκλογικούς ελιγμούς που στόχο έχει να εκθέσει τα άλλα κόμματα, στα οποία υποτίθεται ότι απευθύνεται η πρόσκληση για σύμπραξη, κατά το γνωστό «τζόγος να γίνεται»; Ή, όπερ και το πιθανότερο, καταδεικνύει, απλώς, το απροσμέτρητο βάθος της άγνοιας ενός πολιτικού αρχηγού για βασικά στοιχεία της ισχύουσας εκλογικής νομοθεσίας;
Είναι αλήθεια ότι, σύμφωνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο -το Προεδρικό Διάταγμα υπ΄  αριθμ. 26 (ΦΕΚ Α' 57/15/03/2012), για όποιον έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον-, «η έδρα των μονοεδρικών εκλογικών περιφερειών καταλαμβάνεται από τον εκλογικό σχηματισμό που συμμετέχει στην κατανομή των βουλευτικών εδρών (...) και έχει λάβει τα περισσότερα έγκυρα ψηφοδέλτια στην εκλογική αυτή περιφέρεια».
Με αυτό το δεδομένο, μπορούν, πράγματι, σε απολύτως θεωρητική βάση, κάποια κόμματα να μην κατεβάσουν ψηφοδέλτια σε ορισμένες εκλογικές περιφέρειες - τις μονοεδρικές, εν προκειμένω-  και να καλέσουν τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν το συνδυασμό που θα έχει εκεί ένα άλλο κόμμα. Να ακολουθηθεί, δηλαδή, μια παραλλαγή της κοινής καθόδου με «ανεξάρτητα» ψηφοδέλτια στις μονοεδρικές που έκαναν το Νοέμβριο του 1989 και τον Απρίλιο του 1990 το ΠΑΣΟΚ και ο ενιαίος, τότε, Συνασπισμός για να εμποδίσουν την αυτοδυναμία της ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Ακόμη, όμως, και αν αντιπαρέλθει κανείς την πολιτική παραδοξότητα να βρεθούν οπαδοί του ΚΚΕ να ρίχνουν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο των Οικολόγων ή, ακόμη χειρότερα, του κόμματος του Φώτη Κουβέλη, με πιθανό υποψήφιο έναν πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ (!), η ετερόκλητη αυτή «σύμπραξη» δεν πρόκειται να επιφέρει κανένα εκλογικό κέρδος στους ευκαιριακούς συμμάχους, αν δεν τους προκαλέσει και συνολική ζημιά.
Ο εκλογικός νόμος που ψηφίστηκε το 2004 από τον, τότε, υπουργό Εσωτερικών Κώστα Σκανδαλίδη και εφαρμόστηκε στις εκλογές του 2007 και του 2009, είναι από τους απλούστερους που υπήρξαν ποτέ και με μια τροποποίηση που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ –με την οποία αυξήθηκε, επί υπουργίας Προκόπη Παυλόπουλου, το «μπόνους» προς το πρώτο κόμμα από 40 σε 50 έδρες- θα εφαρμοστεί και στις επερχόμενες εκλογές. Και, πάντως, το σύστημα κατανομής των εδρών που προνοεί δεν έχει καμία σχέση με το προαναφερόμενο της περιόδου 89-90, οπότε ίσχυε εντελώς διαφορετικός εκλογικός νόμος.
Με τον ισχύοντα νόμο, λοιπόν, «για τον καθορισμό των εδρών που δικαιούται κάθε εκλογικός σχηματισμός», που θα ξεπεράσει το 3% των εγκύρων ψηφοδελτίων πανελλαδικά, «το σύνολο των ψήφων που συγκέντρωσε στην Επικράτεια πολλαπλασιάζεται με τον αριθμό 250». Κατόπιν «το γινόμενο τους διαιρείται με το άθροισμα των έγκυρων ψηφοδελτίων που συγκέντρωσαν στην Επικράτεια όσοι σχηματισμοί συμμετέχουν στην κατανομή των εδρών» και «οι έδρες που δικαιούται κάθε σχηματισμός στην Επικράτεια είναι το ακέραιο μέρος του πηλίκου της διαίρεσης».
Με άλλα λόγια, οι 250 από τις 300 έδρες του ελληνικού Κοινοβουλίου μοιράζονται κατά απόλυτο αναλογικό τρόπο στα κόμματα που ξεπερνούν το 3%. Έτσι, ο τελικός αριθμός των βουλευτικών εδρών που θα έχει κάθε κόμμα στη νέα Βουλή, δεν επηρεάζεται από τον αριθμό των μονοεδρικών, στις οποίες θα έρθει πρώτο, καθώς οι έδρες αυτές, όπως και εκείνες του ψηφοδελτίου Επικρατείας, προσμετρούνται στο σύνολο των βουλευτών που θα εκλέξει.
Υπό αυτή την έννοια, δεν υφίσταται η έννοια της «χαμένης ψήφου», που υπονοεί η πρόταση Τσίπρα, αφού, εξαιρουμένου του (όντως «καλπονοθευτικού», αλλά σημαντικού για να προκύψει κυβερνητική λύση) «μπόνους» των 50 εδρών,  κάθε ψηφοδέλτιο σε κόμμα που παίρνει το «εισιτήριο» για τη Βουλή είναι απολύτως ισοδύναμο και μετρά το ίδιο σε όποια εκλογική περιφέρεια και αν δοθεί. Γιατί, τότε, υποβάλλει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ τη συγκεκριμένη πρόταση; Ε, για τον ίδιο λόγο και με την ίδια… μελέτη που λέει όλα τα υπόλοιπα…

 *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Για την Ιόνια Οδό και τον Ε 65

 
Εισήγηση του περιφερειακού συμβούλου Θεσπρωτίας, με την παράταξη «Ήπειρος, Τόπος Να Ζεις», Γρηγόρη Τζιοβάρα στη συνεδρίαση της 13ης Φεβρουαρίου 2012 για την Ιόνια Οδό και τον Ε 65

«Αν κάπου γίνεται απολύτως απτή η βαθιά οικονομική κρίση είναι στο θέμα που απασχολεί τη συνεδρίαση μας, στο μεγάλο ζήτημα με το παρατεταμένο «βάλτωμα» της Ιόνιας Οδού και της Ε 65.
Είναι στα επικίνδυνα πρόχειρα διαχωριστικά κολονάκια της υποτιθέμενης εθνικής οδού που μας συνδέει με τη Νότια Ελλάδα, το ταξίδι προς την οποία, εκτός από πανάκριβο, λόγω των συνεχών διοδίων, είναι και επικίνδυνο.
Είναι στις μισοκατασκευασμένες γέφυρες που χάσκουν και που επειδή έχουν σκουριάσει νομίζει κανείς ότι είναι μισοκαταστραμένες ως αποτέλεσμα βομβαρδισμού.
Είναι, πολύ περισσότερο, στη διαπίστωση πως όλοι εκείνοι που μέχρι πέρυσι εργαζόταν εκεί, βιώνουν το δράμα της ανεργίας και της ανέχειας, που ως μολυσματική ασθένεια μεταδίδεται στο σύνολο του οικονομικού και κοινωνικού φάσματος, αφανίζοντας επιχειρήσεις, καταστρέφοντας καριέρες και ανατρέποντας ζωές.
Τη σημασία αυτών των δύο οδικών αξόνων, την τονίζει η, έστω ανολοκλήρωτη στην περιφέρεια μας, Εγνατία Οδός, τα οφέλη της οποίας είναι λίγα μεν, πλην, όμως, εμφανή σε τομείς της αναπτυξιακής δραστηριότητας της Ηπείρου, όπως ο τουρισμός στα παράλια της Θεσπρωτίας.
Με την ευκαιρία αυτή, θέλω να επαναφέρω για μια ακόμη φορά στο Περιφερειακό Συμβούλιο το καίριο αίτημα της απομονωμένης επαρχίας Φιλιατών να εκπληρωθεί η δέσμευση από την Εγνατία Οδός Α.Ε. και να ξεκινήσει άμεσα η εκπόνηση μελέτης για τη σύνδεση της Ηγουμενίτσας με το Μαυρομάτι Σαγιάδας και τα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Λόγω του γεγονότος, όμως, ότι οι οικονομικές αναπτυξιακές ανάγκες της Ηπείρου είναι στραμμένες προς το Νότο, η προώθηση της Ιόνιας Οδού και του Ε 65 είναι εκείνη που θα αναδείξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής μας.
Οι δικαιολογίες που προβάλλονται από το αρμόδιο υπουργείο, πως το πρόβλημα της εγκατάλειψης των εγκατεστημένων εργοταξίων έχει να κάνει με τα προβλήματα ρευστότητας των τραπεζών και την προσπάθεια τους να απεμπλακούν από τις υποχρεώσεις τους, καθώς προεξοφλούν ότι τα έργα δεν είναι βιώσιμα, δεν μας πείθουν.
Όπως δεν μας πείθουν τα λεγόμενα αρμοδίων παραγόντων του υπουργείου, ότι εξετάζεται εναλλακτική πρόταση, ώστε να καλυφθεί η χρηματοδότηση από ευρωπαϊκούς πόρους, καθώς οι κατά καιρούς δοθείσες υποσχέσεις για επανέναρξη των έργων, έχουν πολλάκις διαψευσθεί.
Εμείς θεωρούμε ότι η Περιφέρεια Ηπείρου, σε συνεργασία με τις άλλες περιφέρειες από τις οποίες διέρχονται η Ιόνια Οδός και η Ε 65,  πρέπει να εμπλακεί άμεσα στο ζήτημα του ξεβαλτώματος των δύο αυτών έργων και να μην περιοριστεί στην έκδοση ενός ακόμη ατελέσφορου ψηφίσματος». 

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

H ευρω-πειθαρχία και…τα σκόρδα made in China

Περισσότεροι από κάθε άλλη φορά ήταν φέτος, για ευνόητους λόγους, οιιδιοκτήτες ελαιοπερίβολων στην περιοχή της Θεσπρωτίας που άφησαν για λίγες μέρες την αστική βολή και πήγαν στα χωριά τους για να μαζέψουν οι ίδιοι τις ελιές και να εξασφαλίσουν το λάδι της χρονιάς και ενδεχομένως ένα μικρό πρόσθετο εισόδημα. Ο παρατεταμένα ήπιος φθινοπωρινός καιρός διευκόλυνε τις εργασίες της συγκομιδής και, παρά την πρωτοφανή ανομβρία, η σοδειά ήταν καλή.
Σε αρκετούς, ωστόσο, ακόμη και μικροϊδιοκτήτες, που άφηναν πίσω τους το ελαιοτριβείο, φορτωμένοι με ποσότητες λαδιού που ξεπερνούσαν τις οικογενειακές τους ανάγκες, η ικανοποίηση από την καλή σοδειά, αλλά και τη συμμετοχή σε μια δημιουργική διαδικασία, μετριαζόταν, όπως διαπίστωσα προσωπικά, από τον προβληματισμό για τη διάθεση της πλεονάζουσας παραγωγής, για την οποία είχαν ήδη πληρωθεί σημαντικά έξοδα, κυρίως σε εργατικά.
Αν επιχειρήσει κανείς να αποτιμήσει σε οικονομικούς όρους το αποτέλεσμα της προσπάθειας, καταλήγει, δυστυχώς, στο συμπέρασμα ότι, ακόμη και η καλή φετινή σοδειά, δεν αρκεί για να καλυφθεί το κόστος και να προσδοκά κάποιος ένα μικρό κέρδος από τη συντήρηση του ελαιοπερίβολου, καθώς δεν υπάρχει αγορά που να απορροφά το ποιοτικό λάδι που παράγει η περιοχή μας και οι τιμές που διαμορφώνονται κάνουν οικονομικά ασύμφορη την όλη προσπάθεια.
Η απουσία μηχανισμών πιστοποίησης και πρωτοβουλιών τυποποίησης, είτε από δημόσιους, είτε από ιδιωτικούς φορείς, η έλλειψη οργανωμένων αγορών για την αυτόματη απορρόφηση και την εξαγωγή προϊόντων με αποδεδειγμένα υψηλή ποιότητα, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία ότι η οικονομική κρίση, η οποία υποχρέωσε πολλούς από τους συμπατριώτες μας να θυμηθούν τους… ξεχασμένους ελαιώνες των χωριών, θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με τέτοιες κινήσεις που είναι μεν προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά μοιάζουν ατελέσφορες.
Είναι, βλέπετε, το γνωστό και πολυσυζητημένο σε αρκετές παρέες ζήτημα με τα σκόρδα made in China, που έχουν κατακλύσει τις ελληνικές αγορές, για το οποίο όλοι διαμαρτυρόμαστε, αλλά όταν το καλοεξετάσει κανείς σε βάθος, καταλήγει ότι είναι  ένα πραγματικό πρόβλημα από το οποίο δύσκολα θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε, όση προτίμηση και αν είμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε στην κατανάλωση ελληνικών προϊόντων.
Αν δεν θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε, κοροϊδεύοντας τους εαυτούς μας με… κατάρες για τους «άλλους», που –πάντα- φταίνε, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα κινέζικα σκόρδα, όπως και τόσα άλλα ασιατικής προέλευσης προϊόντα από αρκετούς τομείς της παραγωγικής δραστηριότητας, φθάνουν, δυστυχώς, στην Ελλάδα σε τόσο εξευτελιστικά χαμηλή τιμή που είναι σχεδόν αδύνατο να τα ανταγωνιστεί οποιοσδήποτε εγχώριος παραγωγός αποπειραθεί να καλλιεργήσει μέτριας κλίμακας εκτάσεις με το συγκεκριμένο προϊόν.
Μια πρώτη, πρόχειρη ίσως ανάγνωση αυτών των επισημάνσεων, θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον στο «εύκολο» -και απολύτως λανθασμένο- συμπέρασμα ότι πρέπει να παραδοθούμε αμαχητί στην πλημμυρίδα των εισαγόμενων από την Κίνα, ή όπου αλλού, προϊόντων που συνιστά, κατά τη γνώμη μου, το μέγιστο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, καθώς αυτή ακριβώς είναι, ακόμη και για τους μη οικονομολόγους, η ρίζα του υπερδανεισμού και της οικονομικής καχεξίας στην οποία έχουμε καθηλωθεί.
Είναι απίστευτο, αλλά συμβαίνει η Ελλάδα να εξακολουθεί να έχει τεράστιο έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο, έπειτα από μια πενταετία βαθιάς ύφεσης, στη διάρκεια της οποίας οι εισαγωγές, που περιορίστηκαν κάπως, συνεχίζουν να είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τις πενιχρές εξαγωγές μας, οι οποίες αυξήθηκαν ελάχιστα, για λόγους που έχουν να κάνουν αφενός με το αναιμικό παραγωγικό μας μοντέλο και αφετέρου με το υψηλό κόστος παραγωγής των προϊόντων μας, αλλά και την έλλειψη οργάνωσης.
Όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, όσο δεν υπάρχει οργάνωση και σχεδιασμός, όχι κατ΄ ανάγκην κεντρικός, καθώς το ελληνικό κράτος έχει αποδείξει την ανικανότητά του να σχεδιάζει, μπορεί, όμως, να συμβάλει αλλιώς, όπως, επί παραδείγματι, με την καταπολέμηση των γραφειοκρατικών εμποδίων, τα ελληνικά προϊόντα θα παράγονται με πολύ μεγάλο κόπο και, παρά ταύτα, θα μένουν αδιάθετα, επειδή, συν τοις άλλοις, δεν είναι ανταγωνιστικά.
Είναι αυτό ακριβώς που κάνει την Ελλάδα να είναι σε πολύ χειρότερη θέση από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με την τρέχουσα χρηματοπιστωτική κρίση. Και αυτό, αν θέλετε, είναι που καθορίζει την προοπτική της στην ευρωζώνη και αυξάνει τους κινδύνους να μας δείξουν την πόρτα εξόδου κάποια στιγμή στο μέλλον, όχι και τόσο μακρινή πλέον με βάση τους -γερμανικού τύπου- κανόνες της ευρω-πειθαρχίας που επιβλήθηκαν στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής.
Ας το πάρουμε,λοιπόν,απόφαση πως,για να παραμείνουμε στο ευρώ και να διατηρήσουμε, έστω,ένα μέρος από το υψηλό επίπεδο ευημερίας που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, δεν πρέπει να αρκεστούμε παθητικά στην επιβαλλόμενη δημοσιονομική πειθαρχία. Εκείνο που, κυρίως, απαιτείται είναι να αναπτύξουμε την παραγωγική μας βάση (τί και πώς μπορούμε να παράξουμε;), ενισχύοντας την εξωστρέφεια της οικονομίας μας, που αποτελεί τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ξεφύγουμε από τη θανατηφόρα καθήλωση.
*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.