Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κονιόρδου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κονιόρδου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Άλλο υποκριτική και άλλο υποκρισία


Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κάθε είδους πολιτιστικά αγαθά έχουν κάποιες ιδιοτυπίες που τα διαφοροποιούν από τα υπόλοιπα αγαθά και τις υπηρεσίες που παράγονται στις σύγχρονες παγκοσμιοποιημένες καπιταλιστικές κοινωνίες και προσφέρονται προς τέρψη στο φιλοθεάμον κοινό.

Από αρχαιοτάτων άλλωστε χρόνων, οι λεγόμενες καλές τέχνες και οι λειτουργοί τους για να εκπληρώσουν τον ιδιαίτερο ρόλο που διαδραμάτιζαν είχαν ανάγκη τις συνεισφορές των χορηγών ή τη συνδρομή φιλότεχνων «μαικήνων» και, μεταγενέστερα, τις κρατικές επιχορηγήσεις.

Χωρίς τους χορηγούς, έναν θεσμό που δημιουργήθηκε δια νόμου ο οποίος υποχρέωνε τους πιο εύπορους πολίτες να αναλαμβάνουν τα έξοδα των παραστάσεων και των μεγάλων εορταστικών εκδηλώσεων, η Αρχαία Αθήνα ίσως να μην είχε περάσει στην Ιστορία ως «γενέτειρα» του Θεάτρου και της εν γένει καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Παρά ταύτα, ούτε στον «Χρυσούν Αιώνα» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ούτε αργότερα στη Ρώμη του Γάιου Μαικήνα και όσων τον μιμήθηκαν στη συνέχεια με τις ευεργεσίες τους, οι θεράποντες των Τεχνών και των Γραμμάτων δεν διεκδίκησαν και δεν απέκτησαν το status του δια βίου κρατικοδίαιτου υπαλλήλου, όπως φαίνεται να απαιτούν κάποιοι στις μέρες μας οι οποίοι δεν αρκούνται στις αμοιβές που αντιστοιχούν στο έργο που προσφέρουν και στις ικανότητες που διαθέτουν.

Με τις πρόσφατες, μάλιστα, κινητοποιήσεις τους, που είχαν ως αφορμή το Προεδρικό Διάταγμα για το νέο προσοντολόγιο - κλαδολόγιο, με βάση το οποίο θα γίνονται εφεξής οι προσλήψεις στο Δημόσιο, έδωσαν την εντύπωση ότι επιδιώκουν να αμείβονται χάρις και μόνον στην ιδιότητα του καλλιτέχνη που με κάποιον τρόπο κατάφεραν να τους απονεμηθεί και χωρίς -ειδικά γι΄ αυτούς- να λαμβάνεται διόλου υπόψιν το επίπεδο σπουδών που έκαναν.

Θέλω να ανοίξω εδώ μια παρένθεση για να επισημάνω ότι, αν και έπειτα από τόσα χρόνια ενασχόλησης με το πολιτικό ρεπορτάζ, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι με την ποιότητα του δυναμικού που έχει κατά καιρούς καθίσει στα κοινοβουλευτικά έδρανα, δεν μπορώ να μην εκφράσω την αλγεινή εντύπωση που μου προκάλεσε η αήθης επίθεση την οποία εξαπέλυσε κατά της Προέδρου της Δημοκρατίας μια αδαής κυρία η οποία θεωρείται καλλιτέχνης και, παρόλο που πέρασε για κάποιους μήνες από το Κοινοβούλιο, ο κομματικός φανατισμός δεν της επέτρεψε να μάθει ότι το περιεχόμενο των προεδρικών διαταγμάτων είναι στην αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης και ο εκάστοτε Ανώτατος Άρχων απλώς προσυπογράφει.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν ήταν μόνον η συγκεκριμένη κυρία η οποία επιδόθηκε σε ένα κρεσέντο υποκρισίας για το περιεχόμενο του επίμαχου Προεδρικού Διατάγματος. Πολλοί ομότεχνοι και ομοϊδεάτες της επιχείρησαν -φαντάζομαι κάποιοι λίγοι ηθελημένα και οι περισσότεροι αθέλητα και ακολουθώντας τον… συρμό- να δημιουργήσουν εντυπώσεις για δήθεν υποβάθμιση των τίτλων σπουδών που χορηγούνται στους αποφοίτους των δημοσίων και ιδιωτικών Σχολών Δραματικής Τέχνης ή Χορού οι οποίες δεκαετίες τώρα λειτουργούν υπό το καθεστώς των Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΙΕΚ) που τις κατατάσσει στην κατηγορία της μεταλυκειακής εκπαίδευσης.

Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι επισπεύδοντες στον θόρυβο και στη διαμαρτυρία είναι τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρόλο που είναι διπλά υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση: αφενός, διότι επί των ημερών της διακυβέρνησης τους δημιουργήθηκε κατά τον μέγιστο βαθμό το ζήτημα που τώρα ήρθε στην επιφάνεια, και, αφετέρου, επειδή είναι εκείνοι που με τις ιδεοληψίες τους εμποδίζουν την εξεύρεση οριστικής λύσης στο θέμα της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης.

Με απόφαση, λοιπόν, της προηγούμενης κυβέρνησης, που ελήφθη όταν υπουργός Πολιτισμού ήταν η ηθοποιός κυρία Λυδία Κονιόρδου, όλοι ανεξαιρέτως οι αποφοιτήσαντες μεταξύ των ετών 1981 και 2003 από δημόσιες και ιδιωτικές καλλιτεχνικές σχολές της χώρας –υπολογίζεται ότι είναι περισσότερες από 120 δραματικές σχολές και σχολές χορού και περίπου 700 ωδεία- εξομοιώθηκαν με τους κατόχους τίτλων σπουδών από Ιδρύματα Ανώτερης Τεχνολογικής Εκπαίδευσης, δηλαδή ΤΕΙ.

Επί των ημερών της ίδιας κυβέρνησης, όμως, τα ΤΕΙ καταργήθηκαν και -χωρίς υπερβολή- εν μια νυκτί η τριτοβάθμια εκπαίδευση έγινε μία και ενιαία. Κανείς τότε δεν σκέφθηκε που θα εντάσσονταν όσοι αποφοιτούν μετά το 2003 από την καλλιτεχνική εκπαίδευση αφού καταργείται ο κλάδος της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Θα μπορούσε ίσως να είχαν υπολογίσει ότι όσοι θέλουν να κάνουν καριέρα στο Δημόσιο έχουν την ευκαιρία να φοιτήσουν σε ένα από τα υφιστάμενα ΑΕΙ, αλλά δεν τους έχω ικανούς για τόσο… σύνθετες σκέψεις.

Ακόμη και αν παραβλέψει κάποιος τον τραγέλαφο που δημιουργεί η ρύθμιση με την οποία το 2017 η κυρία Κονιόρδου τακτοποίησε στην κατηγορία ΤΕ μόνον όσους αποφοίτησαν μέχρι το 2003, αφήνοντας -με ποια λογική άραγε;- εκτός νυμφώνος όλους όσοι συνέχισαν να σπουδάζουν στις ίδιες σχολές, το ζήτημα που ανακύπτει είναι κατά πόσο είναι σωστό να ακολουθήσουν την πορεία των παλαιότερων και να ενταχθούν στην ενιαία τριτοβάθμια εκπαίδευση (ΠΕ).

Στην περίπτωση που συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε με μαθηματική ακρίβεια θα επερχόταν διπλός «ξεσηκωμός»: από τη μια θα εξεγείρονταν -και δικαίως- όσοι φοιτούν σε τμήματα ΑΕΙ που παρέχουν καλλιτεχνικές σπουδές και από την άλλη θα έβγαιναν στον δρόμο και θα ανέβαιναν στα κεραμίδια όλοι όσοι τάσσονται κατά της πανεπιστημιακού επιπέδου ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τις προηγούμενες μέρες αναρωτήθηκαν αν η Μελίνα Μερκούρη, η Κατίνα Παξινού, η Ειρήνη Παπά, η Άννα Συνοδινού, ο Δημήτρης Χορν, ή η Τζένη Καρέζη και τόσοι άλλοι που υπηρέτησαν τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό είχαν ανάγκη να τους αναγνωριστεί καθεστώς… ΤΕΙ για να προσφέρουν όσα πρόσφεραν στο ελληνικό και στο διεθνές κοινό τους.

Καλή και άγια, λοιπόν, η υποκριτική τέχνη, η οποία, όμως, επ΄ ουδενί δεν πρέπει να συγχέεται με την υποκρισία του πολιτικαντισμού και της κρατικοδίαιτης «τέχνης».

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

«Η κατάρα μου να δέρνει τη σκιά σου…»



Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ασκεί κανείς την πολιτική και να διαχειρίζεται την -συνήθως πρόσκαιρη- εξουσία που κατέχει. Όσοι πολιτεύονται χωρίζονται, κατά βάση, σε δύο κατηγορίες. Είναι, από τη μια, εκείνοι που θέλουν να είναι χρήσιμοι και αποτελεσματικοί και που, γι΄ αυτό, ασκούν την πολιτική με λογική και την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Πασχίζουν να συνδυάσουν τα «θέλω» με τα «μπορώ», τη θεωρία με την πράξη, την ιδεολογία με την πραγματικότητα. Κάνοντας όλα αυτά, αναμένουν τις επόμενες εκλογές για να κριθούν τα έργα τους. Αν και δεν είναι λίγες οι φορές που η ετυμηγορία για τα πεπραγμένα ενός εκάστου που αναμειγνύεται στην πολιτική απαιτεί χρόνο για να βρει την πιο αμερόληπτη κρίση.    
Στην αντίπερα όχθη στέκονται οι πολιτευόμενοι που αρκούνται στην απόλαυση της εξουσίας τους, κυρίως όταν την απέκτησαν αναπάντεχα. Ενδιαφέρονται πρωτίστως και συχνά αποκλειστικά με την πρόσκαιρη πολιτική επιβίωσή τους. Χωρίς να πολυσκοτίζονται για την υστεροφημία. Τους φθάνουν οι αυταπάτες τους. Βολεύονται με τις ψευδαισθήσεις τους. Και δεν προβληματίζονται διόλου από τις απανωτές συγκρούσεις με την πραγματικότητα. Όταν, δε, έρχονται τα δύσκολα, καταφεύγουν στη δαιμονολογία, στη συνωμοσιολογία και στην καλλιέργεια της εχθροπάθειας. Ακόμη και στις… κατάρες ή στα ξόρκια τα οποία επιστρατεύονται ως στοιχεία στρατηγικού κυβερνητικού σχεδιασμού και διαχείρισης κρίσεων.
Είναι πασιφανές ότι όσοι μας κυβερνούν τα τελευταία δυόμισι χρόνια ανήκουν πλειοψηφικά στη δεύτερη κατηγορία. Και το πιο εντυπωσιακό είναι μάλλον ότι όσο και αν ψάξει κάποιος είναι αδύνατο να βρει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο που να προσιδιάζει με το τωρινό συνονθύλευμα των τόσο ετερόκλητων προσώπων που έχουν αναλάβει πολιτικά αξιώματα. Και τα οποία ασκούν με τόσο απροσχημάτιστα προκλητικό τρόπο την εξουσία τους, αδιαφορώντας απολύτως για το παράδειγμα που δίνουν ή για τις εντυπώσεις που δημιουργούν.
Σε ποιά άλλη χώρα, για παράδειγμα, κατέχει πόστο στο υπουργείο Παιδείας πολιτικός που βγαίνει στην τηλεόραση και δηλώσει αφοπλιστικά: «Έλεγα τρομερό φλιτζάνι αλλά όχι πια, έχω χρόνια να το κάνω»; Ο κ. Κώστας Ζουράρις, όμως, το δήλωσε ευθαρσώς. Και στη δήλωσή του δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Όπως δεν υπήρξε και καμία αντίδραση όταν ένας άλλος υφυπουργός της ίδιας κυβέρνησης -ο ηθοποιός κ. Παύλος Χαϊκάλης, ο οποίος δεν εξελέγη στις τελευταίες εκλογές και έτσι έχασε το πόστο του υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων- εμφανιζόταν (και) ως… «καθηγητής Αστρολογίας».
Όπως, ακόμη χειρότερα, δεν θεωρήθηκε κώλυμα για να αναλάβει το υπουργείο Πολιτισμού η κυρία Λυδία Κονιόρδου, η οποία, εκτός από διάσημη ηθοποιός, υπήρξε… «ενεργειακή θεραπεύτρια» που εφάρμοζε την αμφιλεγόμενη μέθοδο του «pranic healing» που όσοι την ενστερνίζονται υποστηρίζουν ότι «αντιμετωπίζει παθήσεις του σώματος χρησιμοποιώντας το ενεργειακό του πεδίο». Με αυτά και με άλλα πολλά αποδεικνύεται περίτρανα ότι σε αυτή την κυβέρνηση μπορεί ο καθένας να λέει ή να κάνει ό,τι νομίζει χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια. Επειδή οι έννοιες της πολιτικής ευθιξίας και της ανάληψης ευθύνης είναι είδος σε απόλυτη ανεπάρκεια.
Μιλάμε, άλλωστε, για την κυβέρνηση που ο επικεφαλής της τη μια χρονιά διακήρυσσε ότι «ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται, καταργείται» και την επομένη από το ίδιο βήμα ανακάλυψε ότι «δεν είναι ο πιο άδικος από τους φόρους». Γι΄ αυτό και δεν εξέπληξε ότι δεν υπέστη καμία συνέπεια ο περιβόητος πρωθυπουργικός σύμβουλος Νίκος Καρανίκας, ούτε όταν παλαιότερα λάνσαρε στο διαδίκτυο απολύτως αντιεπιστημονικές θεωρίες για τη θεραπεία του καρκίνου, ούτε τώρα που επιδόθηκε σε κατάρες –«Στα τσακίδια El Dorado Gold»!- κατά των Καναδών που αποφάσισαν να παγώσουν τα επενδυτικά τους σχέδια στη Χαλκιδική επειδή, όπως ισχυρίζονται, οι κυβερνητικοί ιθύνοντες ορθώνουν προσκόμματα στα επιχειρηματικά τους σχέδια.
Με τα όσα βιώνουμε και με τη φόρα που έχουν πάρει οι κυβερνώντες, δεν νομίζω ότι μπορεί να εκπλαγούμε με κάτι που μπορεί να πουν ή να κάνουν το επόμενο διάστημα που θα βρίσκονται στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πόσο, για παράδειγμα, μεγαλύτερη εντύπωση από τα μέχρι τώρα κυβερνητικά πεπραγμένα θα έκανε αν πληροφορούμαστε ότι ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου είναι έτοιμος να προτείνει η εισαγωγή στα Πανεπιστήμια να γίνεται με… διαλογισμό; Μήπως ηχεί λιγότερο αστείο από τον πρόσφατο ισχυρισμό του για την αντιμετώπιση από το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας που ανθεί μέσα στα ΑΕΙ;
Ποιός, εξάλλου, θα «πέσει από τα σύννεφα» αν ακούσει τον υπουργό Ναυτιλίας Παναγιώτη Κουρουμπλή να ισχυρίζεται ότι προσπάθησε να αντιμετωπίσει με… τηλεπάθεια την τεράστια ρύπανση που υφίσταται ο Σαρωνικός εξαιτίας της ασυγχώρητης ολογωρίας και της εγκληματικής καθυστέρησης που ακολούθησε το ναυάγιο του πετρελαιοφόρου; Μήπως υπήρξε σοβαρότερη η πρόταση του να μπορεί να σηκώνει… σημαία Αγίου Όρους ο ελληνόκτητος στόλος για να έχει τα προνόμια των off shore και να μπούμε, έτσι, στο… μάτι των Γερμανών;
Θα σας φανεί απίθανο να ακούσετε από την Όλγα Γεροβασίλη ότι ο πρωθυπουργός ήταν… ματιασμένος όταν έλεγε στους γάλλους επενδυτές ότι αναλαμβάνει επικεφαλής της task force για τις επενδύσεις και γι΄ αυτό δεν πρέπει να ζητούν να τον δουν τα στελέχη της «Ελληνικός Χρυσός»; Θα είναι εξίσου απίθανο με την εικόνα του υπουργού Εθνικής Άμυνας που τον κατέγραψαν οι κάμερες να… σταυρώνει με τα δάκτυλά του τα αεροπλάνα που σηκώνονταν για αερομαχίες στο Αιγαίο.
Όπως και να έχει, τέτοια προσήλωση σε παντοειδείς δεισιδαιμονίες, τόσο εκτεταμένη άρνηση της πραγματικότητας και τόσο υψηλά επίπεδα ανορθολογισμού δεν πρέπει να έχει βιώσει άλλη ευρωπαϊκή χώρα από την εποχή που κυριάρχησαν στην ήπειρό μας οι ιδέες του Διαφωτισμού και οι αξίες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Υπό αυτές τις συνθήκες και καθώς ζούμε «μέρες Πομπηίας», δεν αποκλείεται να ακούσουμε, ενόψει της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, να γίνεται κυβερνητικός ύμνος το εμβληματικό τραγούδι «Η κατάρα μου να δέρνει τη σκιά σου…» που υπήρξε μεγάλο σουξέ την δεκαετίας του ΄70….
Βρίσκει κανείς καλύτερο τρόπο για να αντιμετωπιστεί η επελαύνουσα αντιπολίτευση που απειλεί την εξουσία τους; Όλα τα άλλα τα δοκίμασαν. Έβρισαν, δίχασαν, λοιδόρησαν, έστησαν Εξεταστικές, έκαναν τα πάντα. Τι τους έμεινε πλέον; Μόνον οι κατάρες!