«Εμείς… κερδάμε, όποιος και αν είναι ο νικητής»

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουν μια μοναδική έφεση στα πανηγύρια οι κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑίοι. Ό,τι και αν συμβεί αυτοί στο τέλος πανηγυρίζουν. Κερδίζουν; Χάνουν; Δεν κάνει καμία διαφορά.

Η πραγματικότητα δεν μετράει μπροστά στην ακόρεστη διάθεση που δείχνουν να αυτοχριστούν νικητές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Καθότι όταν το αποτέλεσμα δεν συμφωνεί μαζί τους, αλλοίμονο στο… αποτέλεσμα

Γι΄  αυτό και μάλλον δεν πρέπει να προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση οι χαρές και τα πανηγύρια με τα οποία υποδέχτηκαν την έκβαση των πρόσφατων ισπανικών εκλογών. Οι άνθρωποι ήθελαν να πανηγυρίσουν. Και πανηγύρισαν.

Τι αν καταβαραθρώθηκαν οι «Ποδέμος», για την άνοδο των οποίων θριαμβολογούσαν στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση που διεξήχθη στην ίδια χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου;

Σαν να μην έχει συμβεί τίποτε διαφορετικό, προσαρμόζουν τώρα την πανηγυρική τους διάθεση στη νίκη των Σοσιαλιστών του Πέδρο Σάντσες. Και επιδίδονται σε ουρανομήκεις επινίκιες κραυγές, αποστρέφοντας το πρόσωπό τους από την πραγματική εικόνα που ανέδειξε η ψήφος του ισπανικού λαού.

Ο συνδυασμός της πτώσης της λαϊκίστικης Αριστεράς και της δυναμικής εμφάνισης στο προσκήνιο της Άκρας Δεξιάς, που για πολλούς αναλυτές αποτελεί ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο, για τους εγχώριους κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑίους είναι σαν να μην υπάρχει. Το μείζον γι΄ αυτούς είναι να φέρουν στα μέτρα τους το αποτέλεσμα –το όποιο αποτέλεσμα. Και από εκεί και ύστερα γαία πυρί μυχθήτω!

Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που διαστρέφουν προκλητικά την πραγματικότητα. Τι να θυμηθεί και τι να ξεχάσει κανείς από τον κυβερνητικό βίο και την εξουσιαστική πολιτεία τους; Τους αντιμνημονιακούς μύδρους που προηγήθηκαν της πλήρους μνημονιακής προσήλωσης τους; Τις αντιγερμανικές πομφόλυγες που έδωσαν τη σκυτάλη στην προσκύνηση της Μέρκελ; Ή τα αντιαμερικανικά φληναφήματα που συνόδευσαν τη δουλική υποταγή στις επιταγές της διακυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ;      

Ακόμη και τον προσφιλή τους Νικολάς Μαδούρο είναι σε θέση να «πουλήσουν», προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν τους διεθνείς πάτρωνες στους οποίους –περισσότερο από κάθε άλλη παρελθούσα κυβέρνηση- στηρίζουν τις ελπίδες τους για να διατηρηθούν στην εξουσία.

Δεν έχει υπάρξει, άλλωστε, ποτέ στο παρελθόν κυβέρνηση που να έχει στραφεί εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων, όπως συνέβη στην υπόθεση Novartis και την άσκηση διώξεων κατά κορυφαίων παραγόντων της πολιτικής ζωής επί τη βάσει της ανήκουστης προσδοκίας για αποστολή στοιχείων από το αμερικανικό FBI.

Όπως και κανείς άλλος Ευρωπαίος ηγέτης δεν διανοήθηκε να κάνει αυτό που έκανε πριν από ενάμισι χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας, ο συγκυβερνήτης των ΑΝΕΛ που παριστάνει τον κήνσορα της Προοδευτικής Συμμαχίας και τον υποστηρικτή όσων αντιπαρατίθενται με την ευρωπαϊκή Δεξιά, που προέτρεπε τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες του Μάρτιν Σουλτς να σχηματίσουν νέο κυβερνητικό συνασπισμό με τους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ.

Αν υπάρχει μια λογική εξήγηση για τις απίστευτες αυτές οβιδιακές μεταμορφώσεις, είναι μάλλον η εξής: η συγκεκριμένη ομάδα που τόσο αναπάντεχα ανέλαβε τις τύχες της διακυβέρνησης της χώρας το 2015 γαλουχήθηκε στο πολιτικό περιθώριο με τα στερεότυπα του καθορισμού των εξελίξεων από τον ξένο παράγοντα.

Για δεκαετίες ολόκληρες κατατρύχονταν από το σύνδρομο ότι ο λόγος για τον οποίοι οι ίδιοι βρίσκονταν μονίμως στο περιθώριο δεν ήταν επειδή υποστήριζαν απόψεις και ιδέες που δεν άγγιζαν την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Αντιθέτως, κρίνοντας συχνά και εξ ιδίων τα αλλότρια, πίστευαν ότι η περιθωριοποίησή τους οφειλόταν στο ότι κάποιες ξένες δυνάμεις –οι Εγγλέζοι, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι και όποιοι άλλοι- στήριζαν τους αντιπάλους τους. Η συνωμοσιολογία, άλλωστε, είναι σύμφυτη με τον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχεται η κυρίαρχη ομάδα που ασκεί τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ο άκοπος, εξάλλου, τρόπος με τον οποίο ήρθαν στην εξουσία, μόνοι αυτοί από σχεδόν όλους τους ομοϊδεάτες τους στον πλανήτη, όχι μόνον δεν τους βοήθησε να απαλλαγούν από τα σύνδρομα του παρελθόντος, αλλά μάλλον τους τα ενίσχυσε. Κι αυτό καθώς προστέθηκε και η αναπόφευκτη αλαζονεία από την οποία –λιγότερο ή περισσότερο- καταλαμβάνονται όλοι όσοι επικρατούν στις αναμετρήσεις.

Πολύ περισσότερη αλαζονεία, μάλιστα, αποκτούν εκείνοι που στο «πολιτικό DNA» τους έχουν βαθιά χαραγμένη την ήττα και αίφνης αλλάζει η μοίρα τους, αποκτώντας συμπεριφορές και συνήθειες που παραπέμπουν στους νεόπλουτους.

Ας μην εκπλησσόμαστε, λοιπόν, με τους ΣΥΡΙΖΑϊκούς πανηγυρισμούς για τις ισπανικές εκλογές. Μην ξεχνάμε ότι ίδιοι άνθρωποι πανηγύριζαν τον Ιούλιο του 2015 και όταν έβαζαν τους οπαδούς τους να ψηφίσουν «Όχι» στο δημοψήφισμα αλλά και όταν μια βδομάδα αργότερα συνομολογούσαν την πιο ταπεινωτική συμφωνία που έχει υπογράψει ελληνική κυβέρνηση, παραδίδοντας στους δανειστές για έναν ολόκληρο αιώνα το σύνολο της δημόσιας περιουσίας.

Με αυτά και με αυτά, το «εμείς… κερδάμε, όποιος και αν είναι ο νικητής» θα μείνει στην Ιστορία ως ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά σύντομα ανέκδοτα της ΣΥΡΙΖΑϊκής διακυβέρνησης.

Τον… φόβο μας να έχουν!

Ένα πικρό ανέκδοτο, μέσω του οποίου διεκτραγωδείται η περίπτωση ενός θύματος που υποχρεώνεται να πρωταγωνιστήσει στη συγκάλυψη της βλάβης την οποία υπέστη, μου έφερε κατά νου η άκρως διδακτική και συνάμα ιλαροτραγική ιστορία με τις παρενοχλήσεις γυναικών από τον τέως πρεσβευτή της Βενεζουέλας στην Αθήνα.

Σε ένα παραδοσιακό κουρείο, λέει το ανέκδοτο, ο ιδιοκτήτης επιχειρεί να διδάξει την τέχνη του στον νεαρό βλαστό του, ο οποίος αποδεικνύεται ανεπίδεκτος μαθήσεως, καθώς ο πρώτος ατυχής πελάτης, τον οποίο αναλαμβάνει να ξυρίσει, βρίσκεται με απανωτά τραύματα στο πρόσωπο. Ο πατέρας, αντιδρώντας στις αστοχίες του μαθητευόμενου γιου, προσπαθεί να τον συνετίσει με σφαλιάρες, αλλά εκείνος τις αποφεύγει, Και, έτσι, τα επιχειρούμενα χτυπήματα καταλήγουν στο κεφάλι του πελάτη, ο οποίος υπομένει καρτερικά τόσο την αιμορραγία από τις άστοχες ξυραφιές όσο και τον πόνο από τις άστοχες σφαλιάρες του κουρέα.

Η σκηνή επαναλαμβάνεται αρκετές φορές, μέχρι που ο άτεχνος νεαρός φθάνει μέχρι του σημείου να κόψει το αυτί του πελάτη. Έντρομος ο τελευταίος, απευθύνεται στον μαθητευόμενο κουρέα για τα του πει: «Κρύψ' το γρήγορα, μην το δει ο πατέρας σου….».

Κάπως έτσι φαίνεται να αντέδρασαν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά στα καμώματα του ανεκδιήγητου τύπου, ο οποίος, όπως αποδεικνύεται, έκανε με τον πλέον ξεδιάντροπο τρόπο κατάχρηση του αξιώματος του και στο όνομα δήθεν του… σοσιαλισμού που υποτίθεται ότι είχε σταλεί να προωθήσει (και) στη χώρα μας, εκμεταλλευόταν τη θέση του, επιτιθέμενος σεξουαλικά στις εργαζόμενες της πρεσβείας.

Το εντυπωσιακό, όμως, στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η στάση του ελεεινού βενεζουελανού, ο οποίος προφανώς δεν είναι ο πρώτος ιεραρχικά ανώτερος που επιδίδεται στη σεξουαλική παρενόχληση των υφισταμένων του. Είναι, πολύ περισσότερο, ο άθλιος χειρισμός της υπόθεσης από τον κ. Τσίπρα και το απίστευτο σκεπτικό με το οποίο ζήτησε από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας «σύντροφο» Νικολάς Μαδούρο την απομάκρυνση του τότε πρεσβευτή.

Η σχετική επιστολή του κ. Τσίπρα, ο οποίος ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί μοναδικό μνημείο συγκάλυψης ηθικά και ποινικά επιλήψιμων πράξεων. Ενώ συνάμα αποκαλύπτει τον κυνικό αμοραλισμό από τον οποίο διακατέχεται η σημερινή κυβερνητική ηγεσία και τον οποίο βλέπουμε να εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως τους τελευταίους 16 μήνες.

  «Μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας, που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα», είναι τα ίδια τα… μνημειώδη λόγια του έλληνα πρωθυπουργού.

Είναι λόγια που προκαλούν ανατριχίλα για τον κυνισμό τους, ακόμη και αν δεν ξέρει κάποιος ότι τουλάχιστον μια από τις γυναίκες που έπεσαν θύματα της παρενόχλησης ήταν θυγατέρα ηγετικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και άρα η κομματική ηγεσία ήταν λεπτομερώς ενήμερη για τα διαμειφθέντα.

Για τον ηγέτη ενός κόμματος («αριστερού» ή μη, είναι αδιάφορο), δεν προείχε η καταδίκη των πράξεων του διπλωματικού αντιπροσώπου της λατινοαμερικανής χώρας και ο ποινικός κολασμός του. Εκείνο που πρωτίστως τον ενδιέφερε ήταν η συγκάλυψη, η εφαρμογή του «νόμου της σιωπής». Και γι΄ αυτό, προφανώς, εκθειάζει την –αν είναι δυνατόν!- «πολιτική ωριμότητα» του προσωπικού της πρεσβείας που συνέβαλαν ώστε να μη δημοσιοποιηθεί το «πρόβλημα» από τα, κατά την έκφρασή του, «συστημικά μέσα ενημέρωσης». Ο μοναδικός καημός ενός νέου πολιτικού άνδρα, που ετοιμαζόταν να γίνει πρωθυπουργός, υπήρξε μόνον –τι κρίμα!- η αγωνία του μήπως «εκτεθεί η Αριστερά»…

Όσοι έχουν γνώση του υπόβαθρου που κρύβει η μετεωρική πολιτική ανέλιξη του νυν πρωθυπουργού, από την περίοδο που ως μαθητής ηγήθηκε των καταλήψεων, επιμένουν ότι δεν εκπλήσσονται από τη συμπεριφορά του. Υπήρξε, υποστηρίζουν, διαχρονικά σταθερός οπαδός της μακιαβελικής αντίληψης για την πολιτική και αμετανόητος θιασώτης του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Η συγκεκριμένη -κάθε άλλο, παρά «διπλωματική», όπως την θέλησε η κυβερνητική εκπρόσωπος- αποστροφή της επιστολής του προς τον «σύντροφο» Μαδούρο, αποδεικνύει ότι μάλλον έχουν δίκιο. Όπως δίκιο φαίνεται να έχουν και όσοι διαβλέπουν προθέσεις καθυπόταξης της ενημέρωσης πίσω από τις συστηματικές επιθέσεις κατά των λεγόμενων «συστημικών μέσων» ενημέρωσης και τις πρωτοβουλίες περί δήθεν καταπολέμησης της «διαπλοκής».

Από δεδηλωμένους υποστηρικτές ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπως είναι η μεγάλη πλειονότητα των νυν κυβερνώντων, δεν θα περίμενε, άλλωστε, κανείς τίποτε καλύτερο. Μόνον, όμως, που η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και, όσο και αν πασχίζουν για το αντίθετο, τα μέσα, τα οποία εκείνοι ονομάζουν «συστημικά», θα βρίσκουν πάντα τρόπους να αποκαλύπτουν όσα οι ίδιοι θέλουν να συγκαλύψουν.

Να το πω και αλλιώς; Τον… φόβο μας να έχουν!