«To φυλάξαι τ’ αγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι»

            Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Πάνος Καμμένος και ο Βασίλης Λεβέντης ανήκουν στις γενιές οι οποίες διδαχθήκαμε αρχαία ελληνικά. Και σίγουρα ένα από κείμενα που, έστω και ακροθιγώς, θα τους έχουν διδάξει οι δάσκαλοί τους πρέπει να ήταν οι «Ολυνθιακοί Λόγοι» του Δημοσθένη, ο πρώτος από τους οποίους περιλαμβάνει ένα από τα πλέον εύγλωττα αποφθέγματα: τη διαχρονική και αιώνια επίκαιρη ρήση, σύμφωνα με την οποία «τo φυλάξαι τ’ αγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι».

            Ο διασημότερος ρήτορας της αρχαίας ελληνικής πραγματικότητας, προσπαθώντας να παροτρύνει τους συμπολίτες του Αθηναίους να αντισταθούν στις επεκτατικές διαθέσεις του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου, επικαλείται την επιθυμία των ανθρώπων να είναι ελεύθεροι, παρά δούλοι, επισημαίνοντας (σε απόδοση στη νέα ελληνική) τα εξής:

«Και μα τον Δία, αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο· γιατί για τους ανοήτους η παρ᾽ αξίαν ευτυχία γίνεται αφορμή να μη σκέφτονται σωστά· γι᾽ αυτό, πολλές φορές συμβαίνει να είναι δυσκολότερη η διατήρηση των αγαθών παρά η απόκτησή τους».

            Αναφέρεται, δηλαδή, ο Δημοσθένης σε εκείνους που γεύονται την «παρ΄ αξίαν ευτυχία» με αποτέλεσμα «να μη σκέφτονται σωστά». Και, επαναπαυόμενοι σε αυτά που έχουν, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι «η διατήρηση των αγαθών είναι δυσκολότερη από την απόκτησή τους».

Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για μια συμπυκνωμένη σκέψη η οποία τυγχάνει γενικής εφαρμογής: από τον πλούτο σε γνώσεις, που, αν δεν καλλιεργούνται, χάνονται έως τον πλούτο σε υλικά αγαθά που μπορεί να σπαταληθούν ή να εξανεμιστούν με πολύ μεγαλύτερη ευκολία από εκείνη που κατέβαλλε κάποιος για να τα συσσωρεύσει.

Το ίδιο, προφανώς, ισχύει και για τα πολιτικά κέρδη. Η ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα, ιδίως στις εποχές της μεγάλης κρίσης που ξεκίνησε μετά το 2009, ήταν, σε σχέση τουλάχιστον με το παρελθόν, μια εύκολη διαδικασία.

Η χρεοκοπία της χώρας στα χέρια των παραδοσιακών δυνάμεων, έφθειρε τις δύο μεγάλες παρατάξεις και μια σημαντική μερίδα συμπολιτών μας, αλαφιασμένοι από το ότι αισθάνθηκαν ότι τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, ένοιωσαν την ανάγκη να τιμωρήσουν σκληρά τα παλαιά κόμματα.

Στράφηκαν, γι΄ αυτό σε νέους σχηματισμούς, αδιαφορώντας πολλές φορές για την πραγματικότητα που βοούσε ότι ένας ικανός αριθμός από όσους εμφανίζονταν ως νέοι δεν ήταν ούτε άσπιλοι ούτε  αμόλυντοι.

Πολύ περισσότερο που σε ορισμένες περιπτώσεις το νέο δεν ήταν παρά απλή μεταμόρφωση του παλαιού και το μόνο που το διαφοροποιούσε από τους υπολοίπους ήταν ότι όσοι το απάρτιζαν λειτούργησαν σαν τους ποντικούς που εγκαταλείπουν πρώτοι το σκάφος που ναυαγεί και κινδυνεύει να βουλιάξει.

Εξαιρώντας τη Χρυσή Αυγή που αποτελεί μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα που ξεπήδησε μέσα από την κρίση και χρήζει μεγάλης ανάλυσης, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στις επιδόσεις ορισμένων από τα νεοσύστατα κόμματα που ιδρύθηκαν τον καιρό της χρεοκοπίας.

Στις εκλογές του 2012, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου συγκέντρωσαν το εντυπωσιακό 10,31% και εξέλεξαν 33 βουλευτές. Επτά χρόνια μετά και αφού ο αρχηγός και τα στελέχη τους απόλαυσαν τους καρπούς της κυβερνητικής εξουσίας με πάθος που οι προηγούμενοι δεν είχαν επιδείξει, οι ΑΝ.ΕΛ. βολοδέρνουν και ο ηγέτης τους, εκτός κυβέρνησης πια, προσπαθεί να επιβιώσει επιδιδόμενος σε βαρύτατες καταγγελίες εναντίον όσων συμπορεύθηκε όλα αυτά τα χρόνια.

Με ένα κόμμα που είχε ιδρύσει μόλις τρεις μήνες νωρίτερα, ο Σταύρος Θεοδωράκης απέσπασε στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014 ποσοστό 6,61%, εκλέγοντας δύο ευρωβουλευτές. Στις βουλευτικές κάλπες του Ιανουαρίου του 2015 το Ποτάμι, που δεν είχε κλείσει καλά καλά τον πρώτο χρόνο από την ίδρυσή του, διατήρησε περίπου το ίδιο ποσοστό και εκλέγοντας 17 βουλευτές άφησε πίσω του κόμματα, όπως το ΚΚΕ, οι ΑΝ.ΕΛ. και το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Ο Βασίλης Λεβέντης συμμετείχε για περίπου 35 χρόνια σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Όποτε στηνόταν κάλπη, είτε για τη Βουλή, είτε για την Ευρωβουλή, ακόμη και για την Αυτοδιοίκηση, εκείνος έθετε υποψηφιότητα. Και πάντοτε αποτύγχανε παταγωδώς. Ώσπου, τον Σεπτέμβριο του 2015, του άνοιξε η τύχη και η Ένωση Κεντρώων με 3,69% μπήκε στη Βουλή με εννιά βουλευτές.

Οι τρεις τους, δηλαδή ο Πάνος Καμμένος, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Βασίλης Λεβέντης, φλέρταραν με τη συμμετοχή στη δεύτερη κυβέρνηση που σχημάτισε ο Αλέξης Τσίπρας. Ο τελευταίος επέλεξε τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος ταυτίστηκε μαζί του. Αλλά και οι άλλοι δύο δεν απογοητεύτηκαν από την χυλόπιτα που έφαγαν.

Συνέχισαν το φλερτ με την εξουσία, αδιαφορώντας για τις φυγόκεντρες τάσεις στα κόμματά τους. Δυσκολεύονταν –από αλαζονεία ή απειρία;- να αντιληφθούν ότι αφού εκείνοι παζάρευαν με τον Αλέξη Τσίπρα, γιατί να μην κάνουν το ίδιο και τα στελέχη τους; Άλλωστε, για να θυμηθούμε και τον Δημοσθένη, δεν ήταν μόνον εκείνοι που είχαν αποκτήσει την «παρ΄ αξίαν ευτυχία», το ίδιο ίσχυε και για τους συνεργάτες τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας που δεν χρειάζονταν πλέον τους αρχηγούς των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων, έκανε απευθείας επαφές με την Κουντουρά και τον Κόκκαλη, τη Μεγαλοοικονόμου και τον Παπαχριστόπουλο, τον Δανέλλη και τον Σαρίδη.

Κάπως, έτσι, ο… πλούτος που είχαν αποκτήσει ο Καμμένος, ο Θεοδωράκης και ο Λεβέντης εξανεμίστηκε. Και ο βασικός λόγος γι΄ αυτό είναι ότι δεν είχαν λάβει υπόψη τους τη Δημοσθένεια διδαχή για το πόσο δυσκολότερη από την απόκτηση είναι η διατήρηση των αγαθών.

Υ.Γ.: Ακόμη πιο κραυγαλέο παράδειγμα πολιτικού… νεοπλουτισμού αποτελεί η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Μέχρι τώρα, ωστόσο, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι μάχεται σκληρά για την διατήρηση των κερδών του. Το αν και πόσα από αυτά θα καταφέρει να διαφυλάξει θα αρχίσουμε να το μαθαίνουμε από αύριο που θα έχει εκπληρώσει και την τελευταία μεγάλη υποχρέωση που έχει αναλάβει έναντι του ξένου παράγοντα και είναι, φυσικά, η υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Εθνικός ξεπεσμός ενόψει!

            Όσα λάθη και αν κάναμε οι Έλληνες τις προηγούμενες δεκαετίες, ειλικρινά δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μας αξίζουν όλα όσα υφιστάμεθα το τελευταίο διάστημα. Όσο βαριά και αν ήταν η μνημονιακή οκταετία που αντιμετωπίζουμε και που κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη διαρκέσει, μοιάζει ακόμη βαρύτερος ο εθνικός εξευτελισμός τον οποίο υφιστάμεθα. 

            Είναι απορίας άξιον πως τα έχουμε καταφέρει και σχεδόν όλοι οι γείτονες μας προβάλλουν αξιώσεις έναντι της χώρας μας. Η Ελλάδα ήταν εξίσου αδύναμη και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, όταν ήταν βουτηγμένη στην οικονομική κρίση, αλλά ούτε η Τουρκία, ούτε η Αλβανία, ούτε η ΠΔΓΜ ξεδίπλωναν τόσο επιθετική ατζέντα διεκδικήσεων εις βάρος μας όσο αυτή που ξεδιπλώνουν αυτή την περίοδο.

            Είναι σαν κάποια αόρατη δύναμη να έδωσε το σήμα και η μια μετά την άλλη οι χώρες της περιοχής να αξιώνουν μονομερείς παραχωρήσεις από την Ελλάδα. Η Τουρκία δεν αρκείται πλέον στις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αλλά, για πρώτη φορά, διατείνεται ότι οι αμφισβητούμενες, εκ μέρους της, βραχονησίδες αποτελούν δικό τους έδαφος.

            Η Αλβανία προεξοφλεί δικαίωση των απαιτήσεων της για το διαβόητο «Τσάμικο», που καμία ελληνική κυβέρνηση ως τώρα δεν διανοήθηκε να επιτρέψει να μπει στο τραπέζι, ενώ θεωρεί ότι θα τροποποιηθεί η συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων με υποχώρηση της ελληνικής πλευράς από τη συμφωνία που είχε συνομολογηθεί πριν από μερικά χρόνια.

            Η ΠΓΔΜ πανηγυρίζει ότι κέρδισε τον όρο «Μακεδονία» στην μελλοντική της ονομασία και η ηγεσία της εμφανίζεται βέβαιη ότι το συγκεκριμένο τεράστιο διπλωματικό κέρδος το απέσπασε χωρίς καμία παραχώρηση στις ελληνικές ενστάσεις για τα αλυτρωτικά ζητήματα και την αναγνώριση της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητας τους.

            Φταίει άραγε η κακή μας τύχη για όλα όσα μας συμβαίνουν; Μάλλον όχι. Γιατί αν τα πάρουμε ένα προς ένα θα δούμε ότι τα περισσότερα εξ αυτών τα έχουμε προκαλέσει μόνοι μας. Είναι, δυστυχώς, αποτελέσματα επιλογών των εθνολαϊκιστών που κατέλαβαν την εξουσία και που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι πως θα παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες συνεχίζοντας το μόνο πράγμα που ξέρουν καλά και το οποίο δεν είναι άλλο από την εξαπάτηση των πολιτών.

            Θέλετε παραδείγματα; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εξαπατούσαν τους Έλληνες ότι δεν θα υπέγραφαν ποτέ Μνημόνια ή ότι δεν θα έκοβαν συντάξεις, ο υπουργός Άμυνας της χώρας πέταγε μίλια μακριά από τα Ίμια στεφάνι στη θάλασσα. Και ενώ τον πρόδιδαν οι φωτογραφίες που ο ίδιος είχε μοιράσει δείχνοντας τις βραχονησίδες περικυκλωμένες από τον τουρκικό στόλο, εξέδιδε ψευδείς ανακοινώσεις ότι τάχατες απέτισε φόρο τιμής στον χώρο θυσίας των αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους στην κρίση του 1996.

            Έπειτα από αυτή την, όπως αποδεικνύεται, «πρόβα» που έκαναν, ταπεινώνοντας τον τάχατες σκληρό Έλληνα υπουργό, που νόμιζε ότι έγινε κάτι σαν τον στρατάρχη Αϊζενχάουερ επειδή φοράει στολές παραλλαγής και πηγαινοέρχεται με στρατιωτικά ελικόπτερα, οι Τούρκοι προχώρησαν στο επόμενο βήμα που ήταν ο διεμβολισμός του σκάφους της ελληνικής Ακτοφυλακής μόλις ένα μίλι από τα Ίμια.

            Ώρες ολόκληρες μετά το θερμό αυτό επεισόδιο, η ελληνική κυβέρνηση ήταν εξαφανισμένη. Και είναι πολύ πιθανό, αν δεν το έφερναν στο φως για προπαγανδιστικούς λόγους οι ίδιοι οι Τούρκοι, να μην είχε μαθευτεί ποτέ. Ο λαλίστατος, άλλωστε, κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, που όταν τον ακούς να μιλάει για τον Μητσοτάκη μένεις με την εντύπωση ότι γεννήθηκε πολεμοχαρής, περί άλλων ετύρβαζε. Τον ενδιέφερε να επικοινωνήσει την προπαγάνδα για την υπόθεση Novartis και έδειχνε να μην είχε ιδέα για το είχε γίνει στα Ίμια.

            Αλλά δεν ήταν μόνον ο κ. Τζανακόπουλος. Ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς δεν μετακινήθηκε από τη Βιέννη όπου βρισκόταν, δικαιώνοντας όσους λένε ότι έχει… απωθημένο με τον Μέτερνιχ. Συνέχισε να ασχολείται με την αγαπημένη του εμμονή που φαίνεται ότι είναι η λύση, με κάθε τίμημα, του «Μακεδονικού». Και το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι στην Άγκυρα «δεν ξέρουν γεωγραφία». Βαριά κουβέντα…

            Όσο για τον πρωθυπουργό; Άφαντος επί τρεις μέρες, ανακοίνωσε ότι την τέταρτη θα έκανε μια βόλτα από το υπουργείο Ναυτιλίας. Ούτε υπουργικό συμβούλιο να συγκαλέσει, ούτε διπλωματικό μαραθώνιο να ξεκινήσει για να ενημερώσει τον διεθνή παράγοντα για την τουρκική προκλητικότητα. Ως να επρόκειτο για κάτι σύνηθες που δεν απαιτούσε κανέναν ειδικό χειρισμό. Πάλι καλά που δεν βγήκε να πει ότι όλα έγιναν για να καλυφθεί η Novartis, όπως είχε το απύθμενο θράσος να ισχυριστεί για τα συλλαλητήρια…   

Και επειδή, αρέσκονται ορισμένοι να κάνουν ανίερες συγκρίσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θα είχε αξία να μελετούσαν την αντίδραση του μεγάλου αυτού ηγέτη στην κρίση του Μάρτη του 1987. Συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο την προηγούμενη από την ημέρα που θα έβγαινε στο Αιγαίο το τουρκικό ερευνητικό σκάφος για να ανακοινώσει σειρά πρωτοβουλιών, ανάμεσα στις οποίες ήταν και το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια στη Σόφια. «Για το θεαθήναι», είπαν ορισμένοι τότε. Μπορεί. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν ότι η Ελλάδα έδειξε ότι δεν ήταν ούτε απομονωμένη, ούτε ανήμπορη.

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το θέμα μας. Μπορεί να καλούμε στην Αθήνα -έτσι χωρίς πρόγραμμα…- τον Ερντογάν, όποτε θέλει αυτός να βγει από την  ευρωπαϊκή καραντίνα. Μπορεί να έχουμε συνεχή αλισβερίσια με τον Αλβανό Ράμα και τον Σκοπιανό Ζάεφ, η Ελλάδα, όμως, δεν ήταν ποτέ πιο απομονωμένη διπλωματικά. Και δεν έδειχνε ποτέ πιο ανήμπορη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της.

Είμαστε στα όρια του εθνικού ξεπεσμού, τα οποία, αν συνεχιστεί η πορεία που ακολουθούν οι κυβερνώντες, πολύ σύντομα θα τα ξεπεράσουμε.

Ψευδο-μετερνίχοι της συμφοράς!

Η «διαπραγματευτική» τακτική της κυβέρνησης για το «Μακεδονικό» είναι, όπως σε τόσα άλλα πράγματα, για γέλια και συνάμα για κλάματα. Για γέλια γιατί οι χειρισμοί που γίνονται αποδεικνύονται κραυγαλέα παιδαριώδεις. Και για κλάματα επειδή με τον τρόπο που γίνονται υπονομεύουν το θετικό momentum για την εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης με τους βόρειους γείτονες που, όπως πολλοί πίστευαν, είχε δημιουργηθεί μετά την πολιτική αλλαγή στη διακυβέρνηση των Σκοπίων.

Μόνον όποιος εθελοτυφλεί δεν βλέπει ότι το κυβερνητικό ενδιαφέρον για την κρίσιμη αυτή υπόθεση εξαντλείται στην επιδίωξη να στριμωχτεί η αντιπολίτευση και να αποκομίσει πολιτικά ωφελήματα ο ΣΥΡΙΖΑ όχι από αυτή καθεαυτή την επίλυση του προβλήματος, όπως θα ήταν θεμιτό, αλλά από τη δημιουργία κλίματος αναταραχής στους άλλους πολιτικούς χώρους. Πρωτίστως στη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στο Κίνημα Αλλαγής, στην Ένωση Κεντρώων και στις τάξεις των ανεξαρτήτων βουλευτών που θα αποδειχθούν ευεπίφοροι σε διαδικασίες πολιτικής συναλλαγής.

Χωρίς καμία διάθεση για δίκη προθέσεων, τα γεγονότα που εκτυλίσσονται ενώπιον μας συνιστούν αψευδείς μαρτυρίες για τις πραγματικές στοχεύσεις των κυβερνώντων. Το καταδεικνύουν οι παρασκηνιακές κινήσεις τις οποίες συνήθως πληροφορούμαστε από μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού. Το διατρανώνουν οι εχθροπαθείς δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, που συνάντησε τους αρχηγούς μόνον και μόνον για να αδράξει μια ακόμη ευκαιρία για να επιτεθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το προδίδουν τα αμέτρητα διοχετευμένα πρωτοσέλιδα για την… επελθούσα «διάλυση» της Νέα Δημοκρατία, την ίδια ώρα που οι δημοσκοπήσεις δίνουν την ακριβώς αντίθετη εικόνα. Και το επισφραγίζουν οι χαιρέκακες δημοσιεύσεις για το (υποτιθέμενο;) μάλωμα του αμερικανού πρεσβευτή προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή δεν συντάσσεται με την γραμμή που ο ίδιος φέρεται να υπαγόρευσε στην κυβέρνηση.

Είναι, εξάλλου, εντυπωσιακό ότι έχουν ξεψαχνιστεί όλα τα συρτάρια του υπουργείου Εξωτερικών και η δημοσιότητα των ημερών κατακλύζεται από –εντός και εκτός εισαγωγικών- «αποκαλυπτικά στοιχεία» και «έγγραφα» τα οποία, αντί να κατατείνουν στην υπεράσπιση των ελληνικών θέσεων, όπως για παράδειγμα στην ανάγκη απάλειψης των αλυτρωτικών βλέψεων των γειτόνων, που από όλο το πολιτικό φάσμα θεωρείται η ουσία της αγεφύρωτης διαφοράς με τα Σκόπια, έχουν ως αποκλειστική στόχευση να δικαιώσουν τις τις διεκδικήσεις της άλλης πλευράς.

Όπως, άλλωστε, είχαν προαναγγείλει οι ψευδο-μετερνίχοι που έχουν εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και στο ΥΠΕΞ, δεν περνάει μέρα που να μη βγει στο φως κάτι από το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν που να εξυπηρετεί την προπαγάνδα των γειτόνων: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που «αναγνώρισε τη μακεδονική γλώσσα», ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που επέσειε τον κίνδυνο να γίνουν δεκτοί οι γείτονες στους διεθνείς οργανισμούς ως «Μακεδονία», ο Κώστας Καραμανλής που ήταν έτοιμος να δεχθεί σύνθετη ονομασία, η Ντόρα Μπακογιάννη που είχε μιλήσει υπέρ του ονόματος «Νέα Μακεδονία», ο Άδωνις Γεωργιάδης που καθύβριζε όλους τους προηγούμενους.

Ακόμη και τον Αντώνη Σαμαρά επεχείρησαν να εμφανίσουν ως… ενδοτικό που ήθελε να χαρίσει τη Μακεδονία στα Σκόπια. Μόνον τον Δημήτριο Γούναρη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο δεν έχουν κατηγορήσει μέχρι τώρα επειδή δεν εμπόδισαν την εξέγερση του Ίλιντεν το 1903 και δεν απέτρεψαν τη θυσία του Παύλου Μελά. Αλλά που θα πάει; Με τη φόρα που έχουν πάρει τίποτε δεν αποκλείεται...

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν δεχθεί κανείς ότι όλα αυτά -τα τόσο αντιφατικά μεταξύ τους- που εκπέμπονται από επίσημους και ανεπίσημους κυβερνητικούς κύκλους είναι αληθή, ευλόγως απορεί κάθε εχέφρων άνθρωπος: Τι νόημα έχει όλη αυτή η επιχειρηματολογία; Και πόσο υπηρετείται ο επιζητούμενος συμβιβασμός με τη γείτονα χώρα;

Κακά τα ψέματα, λοιπόν, δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς τις αρετές ενός Ταλεϋράνδου ή να διακατέχεται από την πανουργία ενός Κίσινγκερ για να αντιληφθεί ότι χωρίς αρραγές εσωτερικό μέτωπο καμία αποτελεσματική λύση δεν μπορεί να προωθηθεί σε κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι η διαχρονική διελκυστίνδα με τη γειτονική μας FYROM.

Η αυτονόητη αυτή αλήθεια είναι πολύ πιθανό ότι δεν διαφεύγει της προσοχής των κυβερνώντων. Μόνον, όμως, που ο συνδυασμός της αλαζονείας που τους διακατέχει και το απροσμέτρητο πάθος που έχουν εναντίον όσων δεν υποτάσσονται στους σχεδιασμούς που κάνουν για μακροημέρευση στις καρέκλες της εξουσίας, τους κατευθύνει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που θέλουν να πάνε.

Είναι τόσο άθλιοι οι χειρισμοί τους οποίους έχουν κάνει ως τώρα (διπλωματικό κρυφτούλι, εθελοδουλία προς τον ξένο παράγοντα, απόπειρα υπονόμευσης των αντιπάλων τους) που κατάφεραν να εξοργίσουν τους βουλιαγμένους στους καναπέδες τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι τρία χρόνια τώρα υπέμειναν στωικά κάθε είδους δοκιμασίες: άνευ προηγουμένου εξαπάτηση, υποτίμηση της νοημοσύνης τους, μεθοδευμένη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, σκόπιμη υπερφορολόγηση και τόσα άλλα.

Έτσι, παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες που από πολλές πλευρές καταβλήθηκαν, η μια μετά την άλλη οι μετρήσεις της κοινής γνώμης αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που ελάχιστοι διέκριναν μέχρι πρότινος: το -κατά πολλούς- «ξεχασμένο» Μακεδονικό απεδείχθη ότι δεν βρήκε θέση στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και οι Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, εμφανίζονται έτοιμοι να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν όπως δεν διαδήλωσαν ούτε για την παραμονή στο ευρώ, ούτε για τα capital controls, ούτε για τη κατακρεούργηση των συντάξεων τους και τις απανωτές ανελέητες φοροεπιδρομές που υπέστησαν.

Γι΄ αυτό και ανεξαρτήτως τι θα γίνει την Κυριακή στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, είναι σαφές πλέον ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πολιτική πραγματικότητα που είναι θέμα χρόνου να μορφοποιηθεί και να παγιωθεί καθορίζοντας τις επερχόμενες εξελίξεις.

Ο Αβδηριτισμός δεν είναι παντοτινός

            Εκεί κάπου στα όρια που χωρίζουν την -τόσο επίκαιρη τούτες τις μέρες- Μακεδονία με τη Θράκη, βρίσκονται τα Άβδηρα, οι κάτοικοι των οποίων, οι περιώνυμοι Αβδηρίτες, υπήρξαν κατά τους τον αρχαίους χρόνους διαβόητοι για την ακρισία και τη ματαιοδοξία που χαρακτήριζε τον βίο και την πολιτεία τους.

            Είναι αρκετά τα, εν είδει ανεκδότων, ιστορικά ανάλεκτα τα οποία από την αρχαιότητα φθάνουν ως τις μέρες μας για να περιγράψουν τον «αβδηριτισμό» ως φαινόμενο συνώνυμο της ανοησίας από την οποία μπορεί να καταληφθεί σε κάποιες φάσεις ένα ολόκληρο κοινωνικό σώμα.

            Αναφέρεται, για παράδειγμα, η κατασκευή στα  Άβδηρα ενός υδραγωγείου που ήταν τόσο άκριτα πολυδάπανη ώστε δεν απέμειναν χρήματα για να διατεθούν για τη σύνδεση του με την πηγή από την οποία θα μεταφερόταν νερό στην πόλη. Παρότι, όμως, το έργο δεν εκπλήρωσε ποτέ τον σκοπό του και έχασκε ημιτελές, ουδείς από τους Αβδηρίτες συγκινούνταν.

Άλλοι διηγούνται τη σκληρή δικαστική διαμάχη που έμεινε στην Ιστορία μέσα από τη γνωστή έκφραση «περί όνου σκιάς». Προέρχεται από την οξεία διαφωνία που εκδηλώθηκε ανάμεσα σε δύο Αβδηρίτες για το αν περιλαμβανόταν ή όχι στην αμοιβή της μίσθωσης ενός γαϊδάρου η (πρόσθετη) υπηρεσία της μεσημβρινής σκιάς που, εκτός από το μεταφορικό έργο, παρέσχε το τετράποδο στον ενοικιαστή των υπηρεσιών του.

Θυμήθηκα όλα τούτα καθώς μαίνεται η μεγάλη αναταραχή που –όλως αιφνιδίως;- φαίνεται να προκλήθηκε στο εσωτερικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, του πανευρωπαϊκά, αν όχι και παγκόσμια, πιο σουρεαλιστικού κυβερνητικού σχήματος, με αφορμή κάτι που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα «γλωσσικό ολίσθημα» του αρμόδιου για τη μεταναστευτική πολιτική αναπληρωτή υπουργού Γιάννη Μουζάλα.

Είναι απίστευτο ότι άνθρωποι, οι οποίοι εξακολουθητικά αποστρέφουν το βλέμμα τους από το αίσχος διαρκείας που εξελίσσεται στους λασπότοπους της Ειδομένης, κατελήφθησαν αίφνης από… ιερά εθνική αγανάκτηση για ένα στιγμιαίο λάθος, στο οποίο υπέπεσε ο κ. Μουζάλας όταν αποκάλεσε τη FYROM ως «Μακεδονία» αντί για το συνταγματικό της όνομα, όπως επιβάλλεται να κάνει ένας Έλληνας αξιωματούχος.

Παρότι ο δράστης του συγκεκριμένου –λεκτικού, πάντα- ατοπήματος έδειξε διάθεση να το διορθώσει, κατά έναν πολύ παράδοξο τρόπο οι επικριτές του όχι μόνον δεν τον συγχώρησαν, αλλά ανέσυραν από το προεκλογικό χρονοντούλαπο τη χιλιοφορεμένη «λεοντή» του ματαιόδοξου εθνοπατριωτισμού επειδή τάχα θίχθηκαν τα εθνικά τους ιδεώδη.

Θέλουν, προφανώς, να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι το τελευταίο διάστημα το μόνο που είχαν να επιδείξουν ήταν η μοναδική στα χρονικά ακρισία που δεν τους εμπόδισε να καταπιούν τόσες και τόσες διαψεύσεις και ακόμη περισσότερες ταπεινώσεις: από τα hot post που υπόσχονταν ότι ποτέ δεν θα επέτρεπαν να γίνουν στα νησιά ως τα κλειστά σύνορα που de facto μάς επέβαλαν οι βόρειοι γείτονες, τους οποίους, κατά τα λοιπά, απειλούσαμε εμείς με… απομόνωση, για να μη θυμηθούμε τους παλαιότερους «λεονταρισμούς» για τις αποστολές τζιχαντιστών και τις πρόσφατες περιπολίες του ΝΑΤΟ.

Κακά τα ψέματα, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ και υπουργός Άμυνας άδραξε μια -ουσιαστικά ανύπαρκτη- αφορμή για να στήσει έναν καβγά που θυμίζει έντονα την «περί όνου σκιά» διαμάχη ανάμεσα στους Αβδηρίτες, τους ίδιους ενδεχομένως, οι οποίοι είχαν, τουναντίον, μείνει παντελώς αδιάφοροι για το πανάκριβο ημιτελές υδραγωγείο. Όπως, προφανώς, έκαναν οι κυβερνητικοί εταίροι του Πάνου Καμένου με τη συμφωνία για τα περιβόητα «σαπάκια», τα υπέργηρα αεροσκάφη του Ναυτικού που ο εκσυγχρονισμός θα μας κοστίσει άνω των 500 εκατ. δολαρίων.

Με άλλα λόγια, και η πλευρά Καμμένου και η πλευρά Μαξίμου «διυλίζουν την κάμηλο και καταπίνουν την κάμηλο», για να θυμηθούμε την ευαγγελική ρήση, επειδή πιστεύουν ότι έχουμε, ίσως, καταληφθεί ομαδικά ως έθνος από το σύνδρομο του «αβδηριτισμού». Σε βαθμό τέτοιο, μάλιστα, που να θεωρούν ότι μπορεί να συνεχίζουν να προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας με το να θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η διαφορά που τους χωρίζει είναι το πώς θα αποκαλείται η γειτονική χώρα.

Επειδή, όμως, ακόμη και στα δυσφημισμένα Άβδηρα, που υπήρξε και γενέτειρα γνωστών φιλοσόφων, δεν είχαν καταληφθεί όλοι και για πάντα από «αβδηριτισμό», είναι πιθανό ότι η διαφαινόμενη σύγκρουση ανάμεσα στους δύο τόσο ασυνταίριαστους κυβερνητικούς εταίρους μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει λυτρωτικά, λύνοντας, έστω και μέσα από ένα επώδυνο διαζύγιο, έναν γάμο συμφέροντος που έφαγε όλα τα –υποτιθέμενα «αντιμνημονιακά»- ψωμιά του.

Ο αβδηριτικής έμπνευσης συνδυασμός ακρισίας, ματαιοδοξίας και ανοησίας, που βιώνουμε το τελευταίο 14μηνο, δεν οδηγεί πλέον πουθενά και είναι επιτακτική η ανάγκη να τερματιστεί το συντομότερο. Με τον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης; Ενδεχομένως. Με τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών; Ίσως.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν μπορεί να έχει μακρινή ημερομηνία λήξης μια κυβέρνηση η οποία, ενώ ανέχεται να βλέπει τη χώρα, στην οποία υποτίθεται ότι ασκεί εξουσία, να μετατρέπεται σε ξέφραγο αμπέλι, απειλείται με κατάρρευση από διορθώσιμα λεκτικά λάθη. Γι΄ αυτό και όσο νωρίτερα φύγει, τόσο το καλύτερο.