«Έθνος ανάδελφον», αλλά…

Αναμφισβήτητα είναι πολύ ενθαρρυντικό το συναινετικό πνεύμα το οποίο εκπέμφθηκε από το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής της περασμένης Τρίτης που συνήλθε για να συζητήσει τις προκλήσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη η χώρα μας εξαιτίας της κλιμακούμενης τουρκικής επιθετικότητας.

Διαχρονικά, άλλωστε, η ελληνική πολιτική τάξη δεν μας έχει συνηθίσει στον νηφάλιο διακομματικό διάλογο και στην αποφυγή της πλειοδοσίας πατριωτισμού. Ειδικά, μάλιστα, στα χρόνια της πολυεπίπεδης κρίσης που βιώνουμε την τελευταία δεκαετία, η αδυναμία συνεννόησης ανάμεσα στις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις υπήρξε ο κυρίαρχος κανόνας που χαρακτήριζε τη δημόσια ζωή που γινόταν άνω κάτω ακόμη και όταν, εκόντες – άκοντες, οι περισσότεροι ενστερνίζονταν τις πολιτικές των Μνημονίων.

Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα, έτσι και στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, τα οποία στην Ελλάδα αρεσκόμεθα να χαρακτηρίζουμε «εθνικά θέματα», είναι λογικό και επιτρεπτό να υπάρχουν και να διατυπώνονται διαφορετικές οπτικές, ακόμη και διαφωνίες για τους κάθε φορά τακτικούς διπλωματικούς χειρισμούς που γίνονται ή που θα έπρεπε να γίνουν.

Το παράλογο και το ανεπίτρεπτο είναι οι κατηγορίες περί ενδοτικότητας που συχνά εκτοξεύονται από όσους είναι «έξω από τον χορό». Όπως και η συνήθης άρνηση των κυβερνώντων να ενημερώσουν την αντιπολίτευση για τις πραγματικές διαστάσεις των θεμάτων που αντιμετωπίζει η εξωτερική μας πολιτική. Ή, ακόμη χειρότερα, οι εύκολες καταγγελίες περί πατριδοκαπηλίας που εξακοντίζονται ως αντίλογος στην κριτική.

Το «Μακεδονικό» ζήτημα που ταλαιπώρησε οικτρά την πολιτική μας ζωή επί σειρά ετών είναι μια χαρακτηριστική υπόθεση, στην οποία οι μικροκομματικοί υπολογισμοί δεν επέτρεψαν τη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων, δηλητηρίασαν την ατμόσφαιρα, δίχασαν τους πολίτες και, εν τέλει, έβλαψαν το εθνικό συμφέρον.

Τα πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα αν ο συμβιβασμός της Συμφωνίας των Πρεσπών που επελέγη με τους βόρειους γείτονες μας ήταν προϊόν ψύχραιμης συνεννόησης που θα είχε γίνει αποδεκτή από την πλειονότητα της κοινής γνώμης και όχι κατάληξη η οποία προήλθε από συνδυασμό ακραίου βολονταρισμού και κακώς εννοούμενου κομματικού ωφελιμισμού που κατακερμάτισε το εθνικό μέτωπο.

Είναι ευτύχημα, λοιπόν, που μόλις έναν χρόνο μετά την διχαστικά τοξική αντιπαράθεση για το «Μακεδονικό» η πολιτική τάξη της χώρας δείχνει ωριμότητα και εκφράζει σοβαρή διάθεση να συνομιλήσει, να διαβουλευθεί και να συνεννοηθεί, αποφεύγοντας τις αλληλοκατηγορίες και τις διαφωνίες για χάρη των διαφωνιών.

Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούν παρά να έχουν συναισθανθεί ότι η απειλή την οποία δέχεται η χώρα μας σε αυτή τη φάση είναι ίσως η ισχυρότερη που έχει δεχθεί τα τελευταία 45 χρόνια. Στο πρόσφατο παρελθόν γίναμε μάρτυρες και άλλων προκλήσεων από τους εξ Ανατολών γείτονες.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, της Συμφωνίας που συνήψε το καθεστώς Ερντογάν με τα ενεργούμενά του στην Τρίπολη, που παριστάνουν την κυβέρνηση της πολύπαθης Λιβύης, η κατάσταση έχει φθάσει σε αυτό που θεωρείται «μη περαιτέρω».

Αν δεν κηρυχθεί άκυρη η παντελώς αγεωγράφητη επινόηση της Άγκυρας να αποκτήσει θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη, θα είναι η πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία των διεθνών σχέσεων που μια χώρα παραβλέπει τόσο απροκάλυπτα το διεθνές δίκαιο και καταπατά τόσο προκλητικά τα δικαιώματα γειτόνων της.

Υπό αυτή την έννοια, όλοι πλέον συνειδητοποιούν ότι οποιαδήποτε αδιανόητη απόπειρα του Ερντογάν να εφαρμόσει την παράνομη Συμφωνία που ο ίδιος υπαγόρευσε στις μαριονέτες του που εδρεύουν στην Τρίπολη, δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη από την Ελλάδα, η οποία, εφόσον η Άγκυρα ανοίξει την «πόρτα του φρενοκομείου», παραβιάζοντας τα ελληνικά σύνορα, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να πλήξει τον επίδοξο εισβολέα.

Το τελευταίο διάστημα, είναι πολλοί και από διαφορετικές πλευρές εκείνοι που επισημαίνουν ότι σε ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο, η χώρα μας θα είναι μόνη της. Και προειδοποιούν ότι σε ένα πιθανό θερμό επεισόδιο οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα βρουν από πουθενά συνδρομή στην υπεράσπιση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Οι επισημάνσεις και οι προειδοποιήσεις αυτού του είδους, που θυμίζουν έντονα τη ρήση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας (1985-1990) Χρήστου Σαρτζετάκη, σύμφωνα με την οποία «εμείς οι Έλληνες είμεθα “Έθνος ανάδελφον”», δεν πρέπει να μας κάνουν να διστάζουμε, αλλά αντιθέτως θα πρέπει να μας κινητοποιούν.

Το αρραγές εθνικό μέτωπο, οι σχεδιασμένες διπλωματικές πρωτοβουλίες και η διακήρυξη προς κάθε κατεύθυνση της αποφασιστικότητας να αποκρουσθεί κάθε προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένου εις βάρος των κατοχυρωμένων από το διεθνές δίκαιο συμφερόντων μας, είναι το τρίπτυχο που μπορεί να εγγυηθεί ταυτοχρόνως τόσο την εθνική αξιοπρέπεια όσο και την ειρήνη.

Αρκεί να αποδείξουμε σε εχθρούς και φίλους ότι, εκτός από «ανάδελφο», είμαστε και Έθνος δραστήριο…

Με τις «Πρέσπες» επιστρέφει ο χειρότερος παλαιοκομματισμός όλων των εποχών

«Το παλιό και το νέο δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ηλικία, αλλά έχουν να κάνουν με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της διαδρομής του καθενός μας», υποστήριξε σε μια πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Η σπάνια αυτή έκλαμψη ειλικρινούς προσέγγισης της πραγματικότητας από τον κ. Τσίπρα, ωστόσο, δεν είχε, δυστυχώς, ίχνος αυτοκριτικής, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ενθυμούμενος ότι μόλις πρόσφατα στενοί συνεργάτες του κατέφευγαν σε προπαγανδιστικού τύπου δικαιολόγηση των λαθών του με επίκληση του γεγονότος ότι «είναι μόλις 44 ετών»...

Στην πραγματικότητα, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια λεκτική αποστροφή που είχε ως στόχο να αντλήσει μια ακόμη αφορμή για να επιτεθεί κατά των αντιπάλων του.

Το ίδιο βράδυ, εξάλλου, ο 36χρονος εκπρόσωπος της κυβέρνησής του Δημήτρης Τζανακόπουλος αξιοποιούσε τη δική του παρουσία στην κρατική τηλεόραση, στην οποία εμφανιζόταν –προφανώς κατ΄ απαίτησή του- μόνος του για να ισχυριστεί το εξής αμίμητο: «Ο κ. Μητσοτάκης θα δώσει εξηγήσεις σε ανώτατο ευρωπαϊκό επίπεδο για τα περί συναλλαγής στο Μακεδονικό».

Θα ήταν άξια καγχασμών και χλευασμού η συγκεκριμένη «ατάκα» του κ. Τζανακόπουλου, αν δεν επρόκειτο για ένα μνημείο δουλοπρέπειας. Δουλοπρέπεια η οποία επιβεβαιώνεται και με την παρασκηνιακή προσπάθεια που φαίνεται ότι καταβάλλεται για να βρεθεί τις επόμενες μέρες στην Αθήνα η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ προκειμένου, όπως αναφέρουν όλες οι πληροφορίες αλλά και οι διαρροές από την ίδια την κυβέρνηση, να ασκήσει πιέσεις για την έγκριση από την ελληνική Βουλή της διαβόητης Συμφωνίας των Πρεσπών.   

Μένει, βεβαίως, να δούμε τι πραγματικά θα γίνει κατά την εδώ επίσκεψη της κυρίας Μέρκελ. Αλλά, όπως και να έχει, ξεπερνά ακόμη και τα πιο υψηλά μεγέθη πολιτικού αμοραλισμού που έχουν κατακτήσει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να βλέπει κανείς τους κυβερνητικούς ιθύνοντες μιας ευρωπαϊκής χώρας να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για αλλαγή των διαμορφωμένων εδώ και καιρό εσωτερικών πολιτικών συσχετισμών στην πιθανολογούμενη διάθεση των ξένων να… τιμωρήσουν τις ηγεσίες της αντιπολίτευσης επειδή υποστήριξαν κάτι που ασπάζεται η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, όπως μαρτυρούν όλες αναμφισβήτητα οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης.

Ούτε στις πιο μαύρες εποχές του Εμφυλίου –όταν παιζόταν η παραμονή της χώρας στη σφαίρα επιρροής της Δύσης- δεν είχαν επενδυθεί τόσες ελπίδες στις παρεμβάσεις του διεθνούς παράγοντα για να… νουθετήσει τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις. Διότι -προσέξτε!- ο κ. Τζανακόπουλος δεν κάλεσε τους Ευρωπαίους να διαψεύσουν ή να επιβεβαιώσουν τα όσα είπε ο κ. Μητσοτάκης περί ανταλλαγής του Σκοπιανού με τη περαιτέρω περικοπή των συντάξεων, κάτι που θα μπορούσε να γίνει κατανοητό. Μίλησε, αντιθέτως, για «εξηγήσεις που θα δώσει» ένας Έλληνας πολιτικός αρχηγός σε ξένες ηγεσίες.

Όπως αποδείχθηκε, μάλιστα, η προσδοκία της… τιμωρίας του αρχηγού της ΝΔ δεν ήταν προϊόν μόνον της έμπνευσης του κυβερνητικού εκπροσώπου. Το Μέγαρο Μαξίμου μας πληροφόρησε ότι ο κ. Μητσοτάκης… φοβήθηκε να πάει στις Βρυξέλλες. Ενώ επίσης από διαρροές του πρωθυπουργικού γραφείου μάθαμε ότι ο –go back κυρία Μέρκελ- Αλέξης Τσίπρας έκανε, εν τέλει, τα παράπονα του στον… Πιέρ Μοσκοβισί!

Δεν είναι, πάντως, μόνον το «κάρφωμα» στους Ευρωπαίους που καταδεικνύει ότι το συνονθύλευμα που μας κυβερνά μπορεί να καταφύγει σε κάθε είδους παλαιοκομματική μεθόδευση, αδιαφορώντας για το πόσο καταγέλαστοι γίνονται στα μάτια της εγχώριας και της διεθνούς κοινής γνώμης εξαιτίας του πάθους με το οποίο προσπαθούν να παραμείνουν προσκολλημμένοι στις καρέκλες της εξουσίας.

Χρειάζεται να πάει κάποιος πολύ πίσω σε θολές ή σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας –από αυτές που υποτίθεται στηλιτεύουν κάθε τρεις και λίγο οι ΣΥΡΙΖΑίοι- για να βρει αντίστοιχο παράδειγμα με το πρωτοφανές «αλισβερίσι» που βλέπουμε να εκτυλίσσεται προκειμένου να συγκεντρωθεί η απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να εγκριθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο η Συμφωνία των Πρεσπών.

Είναι δύσκολο, κατ΄ αρχάς, να ξεχαστεί ότι πίσω από την ανεξήγητη σπουδή της κυβέρνησης να «κλείσει» το Σκοπιανό άρον άρον και χωρίς ενημέρωση της Βουλής και των κομμάτων, υποκρυπτόταν η προσπάθεια να προκληθεί ρήγμα στην αξιωματική αντιπολίτευση, αναμοχλεύοντας πάθη του παρελθόντος που πλήρωσε ακριβά η συντηρητική παράταξη. 

 Όταν, όμως, δεν κατάφεραν να διεμβολίσουν τη Νέα Δημοκρατία, δεν δίστασαν να βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης σχεδόν όλων των μικρότερων κομμάτων. Οι άνθρωποι που στηλίτευαν ως αποστασία κάθε διαφοροποίηση βουλευτή και κατηγορούσαν ως «αργυρώνητο» όποιον έδειχνε διάθεση να συνταχθεί με τη γραμμή άλλου κόμματος, όπως στην περίπτωση της προεδρικής εκλογής του 2014, δεν έχουν πρόβλημα να «ψαρέψουν» δεξιά και αριστερά υπουργούς και βουλευτές.

Τη μια επιστρατεύουν τον Φώτη Κουβέλη, τον οποίο στην προηγούμενη πολιτική περίοδο αποκαλούσαν «κουρέλι», την άλλη επιβραβεύουν με θέση υφυπουργού την Κατερίνα Παπακώστα που μέχρι πρότινος αποκαλούσαν «Ζαρούλια της ΝΔ». Ενώ κινούν παρασκηνιακά τα νήματα, κρατώντας ουσιαστικά σε καθεστώς αιχμαλωσίας τρία κόμματα –το Ποτάμι, τους ΑΝΕΛ και την Ένωση Κεντρώων-, απειλώντας τα με διάλυση, αφού αρκεί η μετακίνηση ενός βουλευτή από καθένα εξ αυτών για να πάψουν να αναγνωρίζονται από τον Κανονισμό της Βουλής.

Συνοψίζοντας κανείς τα πρωτοφανή αυτά φαινόμενα, τα οποία, κακά τα ψέματα, λίγο απέχουν από όσα παρακολουθήσαμε να εκτυλίσσονται στα γειτονικά Σκόπια, δεν μπορεί να μην εκφράσει αποτροπιασμό για την οπισθοδρόμηση της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας. Μιας Δημοκρατίας που θεωρούσαμε ότι με το τέλος της δικτατορικής περιόδου και κυρίως με τον ευρωπαϊκό δρόμο στον οποίο την οδήγησαν αρχικώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και εν συνεχεία ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί που τους διαδέχθηκαν, είχε αφήσει πίσω τον αμοραλιστικό παλαιοκομματισμό.

Δυστυχώς, όμως, ο παλαιοκομματισμός είναι εδώ και τον ξαναζούμε στις χειρότερες εκδοχές του. Μάλλον διότι, όπως αναγνώρισε και ο κ. Τσίπρας «το παλιό και το νέο δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία». Κρίμα!

Ξέφρενος «καβαλάρης» σε κατήφορο δίχως πάτο!

            «Ο Τσίπρας είναι καβάλα!». Τσιμπιόταν για να διαπιστώσει ότι ήταν ξύπνιος και δεν βρισκόταν στο μέσον ενός ονείρου ο δημοσιογράφος ο οποίος άκουγε τη συγκεκριμένη ατάκα να βγαίνει από τα στόματα κυβερνητικών στελεχών που βρισκόταν το περασμένο σαββατοκύριακο στους διαδρόμους έξω από τις κλειστές πόρτες της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν εκεί που με το ελεγχόμενο σταγονόμετρο έβγαιναν προς τα έξω τα όσα είχαν ειπωθεί από απίθανους πολιτικούς… πρωτάνθρωπους που δεν αρκούνται με την κυβέρνηση που νέμονται εδώ σχεδόν και τέσσερα χρόνια, αλλά θέλουν και την (απόλυτη) εξουσία, την οποία προκειμένου να την κατακτήσουν δεν θα διστάσουν να κλείσουν στις φυλακές τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Εκεί που οι, σύμφωνα με τον υπουργό Άμυνας, «φουκαράδες» βουλευτές και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας διαβάσει λάθος τα μηνύματα του «καβαλάρη», ξιφουλκούσαν κατά του Πάνου Καμμένου, θεωρώντας ότι έτσι εξυπηρετούν τις ορέξεις του αρχηγού και του προσφέρουν υπηρεσίες. Χαρακτήριζαν «καρικατούρα του Σαλβίνι» τον συγκυβερνήτη τους αρχηγό των ΑΝΕΛ στον οποίο έδειχναν την έξοδο από την κυβέρνηση.   

            Δυο μέρες αργότερα ο ίδιος δημοσιογράφος κάγχαζε ακούγοντας τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο να μεταφέρει τα όσα είχε πει ο… καβαλάρης Τσίπρας στα μέλη του υπουργικού συμβουλίου που πράγμα σπάνιο- είχε συνεδριάσει κεκλεισμένων θυρών για να νουθετήσει ο πρωθυπουργός τα μέλη της κυβέρνησής του, ζητώντας τους, με άλλα λόγια, να μη τον ρίξουν επειδή έτσι θα έκαναν το… χατίρι της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς.

            Ο καγχασμός του έγινε γέλιο ικανοποίησης όταν στη συνέχεια άρχισαν να βγαίνουν στη δημοσιότητα όλα όσα είχαν διαμειφθεί στη συνεδρίαση του σπαρασσόμενου υπουργικού συμβουλίου, τα μέλη του οποίου –με πρώτο και καλύτερο τον «Έλληνα Σαλβίνι» που την προηγούμενη μέρα είχε… ταΐσει με το δικό του μενού τον «καβαλάρη» στη Λέσχη Αξιωματικών- αντάλλασσαν καταγγελίες για διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από το οποίο προέρχονται τα διαβόητα «μυστικά κονδύλια» του ΥΠΕΞ.       

Μέσα σε ένα 48ωρο, δηλαδή, ο δημοσιογράφος της ιστορίας μας είχε ζήσει το απόλυτο κοντράστ ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα στην οποία ζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και στην αληθινή πραγματικότητα που συνιστούν οι κρυφές και φανερές κόντρες των κυβερνώντων, οι ίντριγκες και οι αλληλοεκβιασμοί του πιο αλλοπρόσαλλου κυβερνητικού συνονθυλεύματος που έχει εμφανιστεί στα πολιτικά χρονικά του πολιτισμένου κόσμου.

Η συνέχεια μάλλον δεν τον ξένισε. Ούτε η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη για όλους όσοι παρακολουθούσαν με ψύχραιμο μάτι τις ενδοκυβερνητικές διεργασίες. Ούτε πολύ περισσότερο πείστηκε κανείς από τον τρόπο με τον οποίο προσπάθησε να «επενδύσει» ο… διώκτης της Δεξιάς Αλέξης Τσίπρας την επιλογή του να θυσιάσει τον προερχόμενο από την Αριστερά υπουργό Εξωτερικών  για να εξευμενίσει τον προερχόμενο από την Δεξιά υπουργό Άμυνας.

Ήταν, άλλωστε, για πολλά γέλια τα «επιχειρήματα» τα οποία επιστράτευσε για να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του. Θαυμάστε τα, αυτολεξεί: «Αποφάσισα εγώ ο ίδιος να αναλάβω το υπουργείο των Εξωτερικών το επόμενο διάστημα και την ευθύνη του, δίνοντας ταυτόχρονα και ένα μήνυμα ότι η επιλογή μου αυτή είναι επιλογή που σηματοδοτεί την αποφασιστικότητά μου να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου και να διασφαλίσω την επιτυχή ολοκλήρωση της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών που αναβαθμίζει τον διεθνή ρόλο της χώρας», υποστήριξε.

Και συνέχισε: «Η απόφαση να αποδεχτώ την παραίτηση Κοτζιά, αλλά και η απόφασή μου να αναλάβω εγώ ο ίδιος το υπουργείο των Εξωτερικών το επόμενο διάστημα είναι όμως και μία απόφαση με πολλαπλά μηνύματα, τόσο προς το εξωτερικό όσο και προς το εσωτερικό και προς την κυβέρνησή μου θα έλεγα».

Για να καταλήξει: «Σηματοδοτεί την απόφασή μου να μην ανεχτώ, από εδώ και στο εξής καμία, διγλωσσία από οποιονδήποτε και καμία προσωπική στρατηγική στην εθνική γραμμή της χώρας και ταυτόχρονα να μην ανεχτώ από κανέναν, συνειδητά ή ασυνείδητα, εν προκειμένω ασυνείδητα, να διαταράξει την ομαλή πορεία της χώρας προς την έξοδο από την κρίση, την οριστική έξοδο από τα μνημόνια που ταλαιπώρησαν τον ελληνικό λαό τα τελευταία οκτώ χρόνια».

Όσο και αν ψάξει κανείς δεν πρόκειται να βρει δήλωση άλλου πρωθυπουργού που να στέλνει μηνύματα στη δική του κυβέρνηση. Και, ακόμη χειρότερα, δεν πρόκειται να βρει άλλον πολιτικό ηγέτη που αποφασίζει να στηλιτεύσει τη διγλωσσία αποπέμποντας εκείνον- δηλαδή τον Κοτζιά- με τον οποίο συμφωνεί και διατηρώντας στη θέση του εκείνον –δηλαδή τον Καμμένο- ο οποίος διαφωνεί μαζί του και θεωρητικώς απειλεί να τον ανατρέψει εφόσον διασφαλίσει «την επιτυχή ολοκλήρωση της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών που αναβαθμίζει τον διεθνή ρόλο της χώρας»…

Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας ο κατήφορος στον οποίο έχει οδηγήσει τη χώρα ο «καβαλάρης» Τσίπρας δεν έχει βρει ακόμη πάτο. Κι εκείνος δεν είναι διατεθειμένος να σταματήσει τον ξέφρενο καλπασμό του προς τις ψευδαισθήσεις, τις φαντασιώσεις και τις αυταπάτες του. 

«Προστάτες των ΣΥΡΙΖΑίων Αμερικάνοι»!

Να κλάψει, άραγε, ή να γελάσει κανείς με τα πανηγύρια που επιχειρούν να στήσουν οι κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους για την αμερικανική παρουσία στη ΔΕΘ; Είναι, λέει, τιμώμενη χώρα οι ΗΠΑ και δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους επειδή –o tempora o mores!- στη Θεσσαλονίκη θα υπάρξουν «αυστηρά μέτρα ασφαλείας με τη συνδρομή πρακτόρων του FBI»!

Αν έχει απομείνει έστω κι ένας ειλικρινής αριστερός που εξακολουθεί να στηρίζει αυτή την κυβέρνηση δεν θα ήθελα, ειλικρινά, να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο του. Η δουλοφροσύνη που εκπέμπουν «τα έργα και οι ημέρες» του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του δεν έχει το προηγούμενό της όχι μόνον σε περιόδους  δημοκρατικής διακυβέρνησης αλλά ούτε και στις πιο σκοτεινές εποχές που την εξουσία κατείχαν ανδρείκελα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση.

Οι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν πολιτικά φωνάζοντας μέχρι πρότινος και σε κάθε ευκαιρία «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες τους για μακροημέρευση στην εξουσία στο έλεος των υπερατλαντικών συμμάχων. Το 2016 είχαν ποντάρει όλα τα λεφτά τους στον απερχόμενο Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα από τον οποίο ανέμεναν να υποχρεώσει τους Ευρωπαίους να μας «κουρέψουν» το χρέος.

Όταν αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες με τον Ομπάμα, δεν είχαν πρόβλημα να αρχίσουν τις ρεβεράντζες με τον διάδοχό του Τραμπ τον οποίο νωρίτερα καθύβριζε, ως μη όφειλε, ο αμετροεπής κ. Τσίπρας. Είναι αστείο να θυμάται κανείς ότι μετά το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, τα ελληνικά μέσα κατακλύζονταν από διοχετευμένα δημοσιεύματα που υποστήριζαν ότι η συμφωνία για την αναβάθμιση των F-16 έγινε για να πειστεί ο Αμερικανός Πρόεδρος και να… πιέσει υπέρ της διευθέτησης του ελληνικού χρέους, αφού το «κούρεμα» είχε πλέον αρχίσει να ξεχνιέται.

«“Αμερικανική βοήθεια” στο ζήτημα του χρέους», μας πληροφορούσε το πρωτοσέλιδο έγκριτης εφημερίδας των Αθηνών στις 23 Οκτωβρίου 2017. Εκεί διαβάζουμε ότι «από τις δημόσιες δηλώσεις Τραμπ, τις ενημερώσεις που ακολούθησαν, αλλά και ιδιωτικές συζητήσεις με Αμερικανούς αξιωματούχους προκύπτει σαφώς ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει αποφασίσει να στηρίξει την Ελλάδα, όχι μόνο μέσω της ενθάρρυνσης επενδύσεων και της ενίσχυσης του διμερούς εμπορίου, αλλά και της άσκησης της επιρροής του στο θέμα του χρέους».

Και αμέσως μετά μαθαίνουμε, προφανώς από κυβερνητικές διαρροές, ότι «ο Έλληνας πρωθυπουργός ικανοποιήθηκε από την εξέλιξη, καθώς ευλόγως ανησυχούσε ότι η κυβέρνηση Τραμπ, σύμφωνα με παλαιότερες δηλώσεις του ίδιου του προέδρου, δεν θα ασχολείτο με το ελληνικό χρέος, όπως είχε κάνει ο Μπαράκ Ομπάμα».

Και τι ήταν εκείνο που τον ικανοποίησε; Το γεγονός  ότι «ο Αμερικανός πρόεδρος το διακήρυξε δημόσια, ενώ στην αναγκαιότητα “να γίνει κάτι” με το χρέος αναφέρθηκε, από την πλευρά του, και ο αντιπρόεδρος Πενς».

Έγινε κάτι; Όχι βέβαια. Αλλά αυτό, όπως μαθαίνουμε από το ίδιο δημοσίευμα, οδήγησε τον Αλέξη Τσίπρα στο να προσκαλέσει τον κ. Πενς «να ηγηθεί της αμερικανικής αποστολής στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο του ’18, όπου τιμώμενη χώρα θα είναι οι ΗΠΑ».

Και ο αντιπρόεδρος; «Άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο, λέγοντας μάλιστα ότι μαζί με τη σύζυγο και τις κόρες του είχαν επισκεφθεί την Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια και αναζητούσαν ευκαιρία να ξανάρθουν»,  μας γνωστοποιείται και πάλι από το ίδιο δημοσίευμα.

Όσο, όμως, αυταπάτη ήταν το «κούρεμα» που θα μας έκανε ο Ομπάμα, άλλο τόσο φαντασίωση αποδείχθηκε η ικανοποίηση του Τσίπρα από τον Τραμπ. Και πολύ περισσότερο ψευδαίσθηση ήταν και πάει και το πολυαναμενόμενο ταξίδι του Πενς στη Θεσσαλονίκη.

Απτόητοι, ωστόσο, οι κυβερνώντες δεν αφήνουν την… πεζή πραγματικότητα να τους χαλάσει το «αφήγημα» ότι μετά την Ευρώπη αλλάζουν και την Αμερική. Διότι μπορεί να μη μας καταδέχθηκε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, μπορούμε, όμως, να παρηγορηθούμε με τους πράκτορες του FBI, για την παρουσία των οποίων μας ενημέρωσε περιχαρής φιλοκυβερνητική εφημερίδα

Το περί ού ο λόγος επιφανές φερέφωνο της ΣΥΡΙΖΑϊκής εξουσίας, δυστυχώς, δεν μας διευκρίνισε αν πρόκειται για τους ίδιους πράκτορες του FBI από τους οποίους ανέμενε το κυβερνητικό παρακράτος να στείλουν στοιχεία για το σκάνδαλο Novartis ώστε να δικαιολογηθούν εκ των υστέρων οι διώξεις κατά των επικίνδυνων πολιτικών αντιπάλων που πρέπει να εξουδετερωθούν.

Αλλά και αν δεν είναι οι ίδιοι, δεν υπάρχει πρόβλημα για να διαφημιστεί η παρουσία τους στη χώρα μας. Καθότι, έτσι, μπορεί να φοβηθούν όσοι ετοιμάζονται να διαδηλώσουν στη Θεσσαλονίκη κατά της, εν γένει, κυβερνητικής πολιτικής αλλά και πιο συγκεκριμένα ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών στην οποία, ως γνωστόν, έχει τόσο πολύ επενδύσει ο αμερικανικός παράγων.

Τόσο που ο περιβόητος Μάθιου Νίμιτς, ο Αμερικανός διπλωμάτης ο οποίος ανάλωσε τη μισή του καριέρα για να λύσει το Σκοπιανό επ΄ ωφελεία των βόρειων γειτόνων μας, να φθάσει μέχρι του σημείου να εκβιάσει ανοικτά τους ψηφοφόρους της ΠΓΔΜ ότι αν δεν πουν «ναι» στο επικείμενο δημοψήφισμα της 30πης Σεπτεμβρίου, θα αλλάξει η κυβέρνηση στην Ελλάδα και –για φαντάσου!- θα χαθεί η ευκαιρία υλοποίησης της Συμφωνίας των Πρεσπών!

Το μόνο που μένει μετά ταύτα είναι στο σαββατιάτικο συλλαλητήριο οι διαδηλωτές να κάνουν τη Θεσσαλονίκη να δονείται από το σύνθημα: «Προστάτες των ΣΥΡΙΖΑίων Αμερικάνοι».

Βρίσκετε κάτι άλλο που να αντιπροσωπεύει καλύτερα τον μοναδικό πολιτικό σουρεαλισμό τον οποίο ζούμε;