Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μουζάλας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μουζάλας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019

Αν το Μεταναστευτικό ήθελε τον στρατηγό του, τον βρήκε!


Δύο φορές, στη διάρκεια της ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών, στην οποία πλαισίωσε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Στέλιο Πέτσα για να παρουσιάσουν από κοινού το σχέδιο για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής- προσφυγικής κρίσης, ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής δεν κατάφερε να κρύψει την προηγούμενη ιδιότητά του, εκείνη του στρατιωτικού.
Την πρώτη φορά, περιγράφοντας τις δομές διαμονής των μεταναστών και προσφύγων, χρησιμοποίησε, μάλλον εν τη ρύμη του λόγου, τον όρο «στρατωνίζονται». Kαι όταν αντελήφθη τον καγχασμό που δικαιολογημένα προκάλεσε στους δημοσιογράφους, το απέδωσε στη 42χρονη προϋπηρεσία του στις Ένοπλες Δυνάμεις, κάνοντας μάλιστα χρήση της ρήσης «το αίμα νερό δεν γίνεται».
Αλλά και στην περιγραφή του Σχεδίου την οποία έκανε εν συνεχεία δεν φάνηκε έτοιμος να αποβάλει, τουλάχιστον από τον λόγο του, τη στρατιωτική ορολογία. «Ξέρετε έχουμε -θα χρησιμοποιήσω έναν όρο από το background μου- μια επιχείρηση σε εξέλιξη», είπε σε μια αποστροφή της τοποθέτησής του. «Σε μία επιχείρηση καθημερινά αξιολογείς την κατάσταση και καθημερινά αναδιαμορφώνεις τις επιλογές σου», συμπλήρωσε.
Το Μεταναστευτικό έχει, εκ των πραγμάτων, αναδειχθεί ως το υπ΄ αριθμόν ένα πρόβλημα που δοκιμάζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι προφανείς δυσκολίες χειρισμού του, εξάλλου, αποτυπώνονται ανάγλυφα και στις παλινωδίες αναφορικά με το κυβερνητικό στέλεχος που θα έχει την ευθύνη της «καυτής πατάτας», δηλαδή της εφαρμογής της κυβερνητικής πολιτικής με τρόπο που να φαίνεται διαφορετική από όσα γινόταν τα προηγούμενα χρόνια.
Η επιλογή της κατάργησης του αυτόνομου υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν αποδείχθηκε πολύ καλή ιδέα. Όπως και η μεταφορά των αρμοδιοτήτων στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Ενώ και ο ορισμός του Γιώργου Κουμουτσάκου ως αναπληρωτή υπουργού υπό τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη μάλλον ενέτεινε τη σύγχυση, ιδίως μετά την πρωτοβουλία του τελευταίου να πάει στη Μόρια και να τα βρει όλα εν τάξει.
Στην πορεία ενεπλάκη στην υπόθεση και ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος, μέχρι που δόθηκε η πρωτοκαθεδρία στον υφυπουργό Στεφανή, ο οποίος ορίστηκε συντονιστής και με αυτή την ιδιότητα παρουσίασε χθες την κυβερνητική πολιτική απόντος του αναπληρωτή υπουργού που είναι αρμόδιος για τη Μεταναστευτική Πολιτική.
Το μείζον, ωστόσο, ζήτημα με το κυβερνητικό σχέδιο για το Μεταναστευτικό δεν είναι το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που θα το χειριστούν. Αν ήταν έτσι, με μια δύο ή και τρεις… δοκιμές ακόμη μπορεί να βρισκόταν ο καταλληλότερος. Πολύ περισσότερο που ο στρατηγός Στεφανής δείχνει να είναι ικανός και εργατικός.
Οι φιλόδοξοι στόχοι του κυβερνητικού σχεδίου είναι το πρόβλημα. Διότι η επίτευξή τους δεν εξαρτάται ούτε από την… επιχειρησιακή ικανότητα του στρατηγού Στεφανή. Ούτε, βεβαίως, από τη διπλωματική δεινότητα του Γιώργου Κουμουτσάκου. Εξαρτάται απολύτως από τη ροή των μετακινήσεων προς –και από- τη χώρα μας που ορίζει το καθεστώς Ερντογάν. «Εάν δεν σταματήσουν οι ροές να έρχονται με την ταχύτητα που έρχονται, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι», παραδέχθηκε ο υφυπουργός – συντονιστής.
Δυστυχώς, η πεποίθηση για βελτίωση της κατάστασης η οποία δημιουργήθηκε σε κάποιους κυβερνητικούς ιθύνοντες κατά τη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο Πρόεδρο, τον Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη, απεδείχθη ότι δεν ήταν παρά μια αφελής εκτίμηση.
Από την επομένη του τετ α τετ Μητσοτάκη – Ερντογάν, βοηθούσης και της φθινοπωρινής καλοκαιρίας, οι αφίξεις αυξήθηκαν κατά δραματικό τρόπο τόσο στα ελληνικά νησιά όσο και στον Έβρο. Χωρίς την ίδια ώρα να δεχθούν οι Τούρκοι την παραμικρή επιστροφή, όπως προβλέπει η κοινή δήλωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση που γι΄ αυτό το σκοπό έχει δώσει ουκ ολίγα κονδύλια στην Άγκυρα.
Παρά ταύτα, ο στρατηγός Στεφανής εμφανίστηκε χθες αισιόδοξος ότι «το Ενιαίο Πρόγραμμα Επιτήρησης Θαλασσίων Συνόρων και τα μέσα που αγοράζουμε τώρα», θα «μας δώσουν τη δυνατότητα να έχουμε παρατήρηση από την ώρα που ξεκινά μια δράση από την απέναντι πλευρά». Ο ίδιος, όμως, παραδέχθηκε ότι «αυτή τη στιγμή, δεν γίνεται αυτό». Αλλά δεν εξήγησε γιατί θα γίνεται από εδώ και πέρα.
Όπως δεν εξήγησε με ποιον μαγικό τρόπο θα καταφέρει, όπως δεσμεύτηκε, να κλείσει μέσα σε έξι μήνες τις «Μόριες» του Ανατολικού Αιγαίου και στη θέση τους να δημιουργήσει εξ υπαρχής κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα με δυναμικότητα φιλοξενίας για το καθένα περισσότερων από 5000 ατόμων. Τα οποία θα διαβούν εκεί υπό ανθρώπινες συνθήκες, αλλά το γεγονός ότι δεν θα κυκλοφορούν ελεύθεροι θα στέλνει αποτρεπτικό μήνυμα σε νέους απρόσκλητους επισκέπτες.
Κακά τα ψέματα, λοιπόν, το Μεταναστευτικό είναι ένα πολύπτυχο και πολυσύνθετο πρόβλημα που ταλανίζει πολλές χώρες και πολλές κοινωνίες. Και, ως εκ τούτου, δεν αντιμετωπίζεται όπως μια στρατιωτική επιχείρηση. Είναι καλό για την κυβέρνηση που βρήκε έναν… φιλότιμο στρατηγό, ο οποίος, ενδεχομένως από αίσθηση καθήκοντος, ανέλαβε την ευθύνη του χειρισμού του. Πλην, όμως, αν τον αφήσουν να το φέρει εις πέρας μόνος του, όπως είχαν κάνει οι προηγούμενοι κυβερνώντες με τον Γιάννη Μουζάλα, το αδιέξοδο μάλλον θα μεγαλώνει.
Όπως απεδείχθη τα προηγούμενα χρόνια ότι δεν αρκούσε η ανάθεση της ευθύνης στον έμπειρο γιατρό Μουζάλα, με προϋπηρεσία σε ανθρωπιστικές αποστολές και γνώστη της λειτουργίας των ΜΚΟ, έτσι, είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί και τώρα, ότι η μεταναστευτική κρίση υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνάμεις που μπορεί να καταβάλει ο στρατηγός Στεφανής.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Ο Αβδηριτισμός δεν είναι παντοτινός



            Εκεί κάπου στα όρια που χωρίζουν την -τόσο επίκαιρη τούτες τις μέρες- Μακεδονία με τη Θράκη, βρίσκονται τα Άβδηρα, οι κάτοικοι των οποίων, οι περιώνυμοι Αβδηρίτες, υπήρξαν κατά τους τον αρχαίους χρόνους διαβόητοι για την ακρισία και τη ματαιοδοξία που χαρακτήριζε τον βίο και την πολιτεία τους.
            Είναι αρκετά τα, εν είδει ανεκδότων, ιστορικά ανάλεκτα τα οποία από την αρχαιότητα φθάνουν ως τις μέρες μας για να περιγράψουν τον «αβδηριτισμό» ως φαινόμενο συνώνυμο της ανοησίας από την οποία μπορεί να καταληφθεί σε κάποιες φάσεις ένα ολόκληρο κοινωνικό σώμα.
            Αναφέρεται, για παράδειγμα, η κατασκευή στα  Άβδηρα ενός υδραγωγείου που ήταν τόσο άκριτα πολυδάπανη ώστε δεν απέμειναν χρήματα για να διατεθούν για τη σύνδεση του με την πηγή από την οποία θα μεταφερόταν νερό στην πόλη. Παρότι, όμως, το έργο δεν εκπλήρωσε ποτέ τον σκοπό του και έχασκε ημιτελές, ουδείς από τους Αβδηρίτες συγκινούνταν.
Άλλοι διηγούνται τη σκληρή δικαστική διαμάχη που έμεινε στην Ιστορία μέσα από τη γνωστή έκφραση «περί όνου σκιάς». Προέρχεται από την οξεία διαφωνία που εκδηλώθηκε ανάμεσα σε δύο Αβδηρίτες για το αν περιλαμβανόταν ή όχι στην αμοιβή της μίσθωσης ενός γαϊδάρου η (πρόσθετη) υπηρεσία της μεσημβρινής σκιάς που, εκτός από το μεταφορικό έργο, παρέσχε το τετράποδο στον ενοικιαστή των υπηρεσιών του.
Θυμήθηκα όλα τούτα καθώς μαίνεται η μεγάλη αναταραχή που –όλως αιφνιδίως;- φαίνεται να προκλήθηκε στο εσωτερικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, του πανευρωπαϊκά, αν όχι και παγκόσμια, πιο σουρεαλιστικού κυβερνητικού σχήματος, με αφορμή κάτι που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα «γλωσσικό ολίσθημα» του αρμόδιου για τη μεταναστευτική πολιτική αναπληρωτή υπουργού Γιάννη Μουζάλα.
Είναι απίστευτο ότι άνθρωποι, οι οποίοι εξακολουθητικά αποστρέφουν το βλέμμα τους από το αίσχος διαρκείας που εξελίσσεται στους λασπότοπους της Ειδομένης, κατελήφθησαν αίφνης από… ιερά εθνική αγανάκτηση για ένα στιγμιαίο λάθος, στο οποίο υπέπεσε ο κ. Μουζάλας όταν αποκάλεσε τη FYROM ως «Μακεδονία» αντί για το συνταγματικό της όνομα, όπως επιβάλλεται να κάνει ένας Έλληνας αξιωματούχος.
Παρότι ο δράστης του συγκεκριμένου –λεκτικού, πάντα- ατοπήματος έδειξε διάθεση να το διορθώσει, κατά έναν πολύ παράδοξο τρόπο οι επικριτές του όχι μόνον δεν τον συγχώρησαν, αλλά ανέσυραν από το προεκλογικό χρονοντούλαπο τη χιλιοφορεμένη «λεοντή» του ματαιόδοξου εθνοπατριωτισμού επειδή τάχα θίχθηκαν τα εθνικά τους ιδεώδη.
Θέλουν, προφανώς, να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι το τελευταίο διάστημα το μόνο που είχαν να επιδείξουν ήταν η μοναδική στα χρονικά ακρισία που δεν τους εμπόδισε να καταπιούν τόσες και τόσες διαψεύσεις και ακόμη περισσότερες ταπεινώσεις: από τα hot post που υπόσχονταν ότι ποτέ δεν θα επέτρεπαν να γίνουν στα νησιά ως τα κλειστά σύνορα που de facto μάς επέβαλαν οι βόρειοι γείτονες, τους οποίους, κατά τα λοιπά, απειλούσαμε εμείς με… απομόνωση, για να μη θυμηθούμε τους παλαιότερους «λεονταρισμούς» για τις αποστολές τζιχαντιστών και τις πρόσφατες περιπολίες του ΝΑΤΟ.
Κακά τα ψέματα, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ και υπουργός Άμυνας άδραξε μια -ουσιαστικά ανύπαρκτη- αφορμή για να στήσει έναν καβγά που θυμίζει έντονα την «περί όνου σκιά» διαμάχη ανάμεσα στους Αβδηρίτες, τους ίδιους ενδεχομένως, οι οποίοι είχαν, τουναντίον, μείνει παντελώς αδιάφοροι για το πανάκριβο ημιτελές υδραγωγείο. Όπως, προφανώς, έκαναν οι κυβερνητικοί εταίροι του Πάνου Καμένου με τη συμφωνία για τα περιβόητα «σαπάκια», τα υπέργηρα αεροσκάφη του Ναυτικού που ο εκσυγχρονισμός θα μας κοστίσει άνω των 500 εκατ. δολαρίων.
Με άλλα λόγια, και η πλευρά Καμμένου και η πλευρά Μαξίμου «διυλίζουν την κάμηλο και καταπίνουν την κάμηλο», για να θυμηθούμε την ευαγγελική ρήση, επειδή πιστεύουν ότι έχουμε, ίσως, καταληφθεί ομαδικά ως έθνος από το σύνδρομο του «αβδηριτισμού». Σε βαθμό τέτοιο, μάλιστα, που να θεωρούν ότι μπορεί να συνεχίζουν να προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας με το να θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η διαφορά που τους χωρίζει είναι το πώς θα αποκαλείται η γειτονική χώρα.
Επειδή, όμως, ακόμη και στα δυσφημισμένα Άβδηρα, που υπήρξε και γενέτειρα γνωστών φιλοσόφων, δεν είχαν καταληφθεί όλοι και για πάντα από «αβδηριτισμό», είναι πιθανό ότι η διαφαινόμενη σύγκρουση ανάμεσα στους δύο τόσο ασυνταίριαστους κυβερνητικούς εταίρους μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει λυτρωτικά, λύνοντας, έστω και μέσα από ένα επώδυνο διαζύγιο, έναν γάμο συμφέροντος που έφαγε όλα τα –υποτιθέμενα «αντιμνημονιακά»- ψωμιά του.
Ο αβδηριτικής έμπνευσης συνδυασμός ακρισίας, ματαιοδοξίας και ανοησίας, που βιώνουμε το τελευταίο 14μηνο, δεν οδηγεί πλέον πουθενά και είναι επιτακτική η ανάγκη να τερματιστεί το συντομότερο. Με τον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης; Ενδεχομένως. Με τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών; Ίσως.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν μπορεί να έχει μακρινή ημερομηνία λήξης μια κυβέρνηση η οποία, ενώ ανέχεται να βλέπει τη χώρα, στην οποία υποτίθεται ότι ασκεί εξουσία, να μετατρέπεται σε ξέφραγο αμπέλι, απειλείται με κατάρρευση από διορθώσιμα λεκτικά λάθη. Γι΄ αυτό και όσο νωρίτερα φύγει, τόσο το καλύτερο.