Αν κατάλαβα καλά, ο μόνος… «χαμένος»
αυτών των εκλογών είναι ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Κωστής
Μουσουρούλης, ο οποίος με μια δήλωσή του, έξω από τα συνηθισμένα, εξέλαβε το
γεγονός ότι δεν κατάφερε να εκλεγεί ως λόγο αποχώρησης από την πολιτική και,
χωρίς περιστροφές ή προσχήματα, ανακοίνωσε την έξοδό του από τον πολιτικό
στίβο.
Δεν ξέρω αν είναι η ευρωπαϊκή κουλτούρα που υπαγόρευσε στον
51χρονο πολιτικό μια τέτοια στάση, αφού πριν μπει ενεργό στην πολιτική και
διεκδικήσει την εκλογή του στο αξίωμα του βουλευτή Χίου, υπήρξε στέλεχος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε μπορώ να… πάρω όρκο ότι ο κ. Μουσουρούλης παραιτήθηκε
οικειοθελώς από το Κοινοβούλιο για να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του
κόμματος του και να μπει στο πανελλαδικό κυνήγι του σταυρού, που, όπως
αποδεικνύεται, είναι γόνιμο σπορ για αναγνωρίσιμους και όχι για γνώστες.
Ξέρω, όμως, ότι μια πλειάδα συναδέλφων του βουλευτών από όλα
τα κόμματα που το «έπαιξαν δίπορτο», διεκδικώντας αυτοδιοικητικά αξιώματα σε
Δήμους και Περιφέρειες από την ασφάλεια του βουλευτικού αξιώματος, παρότι
«μαυρίστηκαν» -σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις «αγρίως»- από τους ψηφοφόρους
των περιοχών που εκτέθηκαν, από σήμερα που ξεκινούν και πάλι οι εργασίες της
Βουλής, επιστρέφουν στα έδρανα, σαν να μη συνέβη τίποτε.
Πως, όμως, να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό από τους
βουλευτές, όταν το σήμα του «δεν τρέχει τίποτε» το έδωσαν οι ηγέτες των
κομμάτων τους, αφού σχεδόν στο σύνολό τους, έκαναν ακριβώς το ίδιο όταν από την
Κυριακή το βράδυ που εκδόθηκαν τα αποτελέσματα συμπεριφέρονται με το
προσχηματικό πρότυπο του… «ούτε γάτα, ούτε ζημιά».
Από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, που το κόμμα του έχασε
επτά ολόκληρες μονάδες, δηλαδή περίπου το ένα τέταρτο των ψήφων του Ιουνίου του
2012, ως τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος λίγο έλειψε
να… πανηγυρίσει επειδή το κόμμα του εγκαταλείφθηκε μόνον από έναν στους τρεις
που το είχαν προτιμήσει στο προ διετίας προηγούμενο ιστορικό χαμηλό του, ουδείς
τους έδειξε την ανάγκη να αναγνωρίσει σφάλματα και παραλείψεις.
Περιορίστηκαν και οι δυο τους στη διαπίστωση ότι «δεν σάρωσε
ο ΣΥΡΙΖΑ» ή στον γενικόλογο βερμπαλισμό «πήραμε το μήνυμα», πηγαίνοντας
παρακάτω.
Και αν ο πρωθυπουργός με τον αντιπρόεδρο θεωρούν ότι μπορούν
να καλυφθούν (;) πίσω από τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης που ετοιμάζουν,
πιστεύοντας ότι έτσι μπορούν να μεταθέσουν στις πλάτες των υπουργών τους ένα
μέρος της ευθύνης που τους καταλόγισαν οι πολίτες, αναρωτιέμαι, ειλικρινά, πως
επιμένουν να κάθονται στις ίδιες καρέκλες οι μεγάλοι ηττημένοι αυτών των
εκλογών που είναι, δίχως αμφιβολία, οι επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος
Καμμένος και της ΔΗΜ.ΑΡ. Φώτης Κουβέλης.
Η στάση, ειδικά, που τηρεί ο κ. Κουβέλης, ένας πολιτικός που
προς τα έξω, τουλάχιστον, εξέπεμπε ένα ήθος διαφορετικό από τα συνήθη των
κλασσικών επαγγελματιών της πολιτικής, είναι άξια μεγάλης απορίας. Αλήθεια, τι
άλλο πρέπει να συμβεί στο κόμμα του, για να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη; Πόσο
κάτω από το 1,2%, που πήρε στις ευρωεκλογές, χρειάζεται να πέσει η ΔΗΜΑΡ για να
αναγνωρίσει ο πρόεδρος της ότι απέτυχε η ηγεσία του;
Στην πολιτική, όπως, άλλωστε, και στην ίδια τη ζωή, έχει,
βεβαίως, σημασία πως μπαίνεις και πως πορεύεσαι. Εξίσου, όμως, σημαντικό είναι
και το πως φεύγεις. Υπό την έννοια που εκπέμπει η λαϊκή ρήση, σύμφωνα με την
οποία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα», που παραπέμπει στην υστεροφημία, η οποία σε
ακολουθεί όταν γενναία πορεύεσαι, αλλά και όταν, εξίσου γενναία, αποχωρείς.
Ακόμη και όταν μια τέτοια πράξη αποδειχθεί ότι είναι προσωρινή και όχι
παντοτινή.
Η τακτική που ακολουθεί ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι,
δυστυχώς, ο κανόνας που ακολουθείται στα ελληνικά πολιτικά ήθη. Δείτε, άλλωστε,
πόσοι πρώην αξιωματούχοι, που αποδοκιμάστηκαν, κάποιοι αρκετές φορές, από τον
ελληνικό λαό, περιφέρουν το πολιτικό τους σαρκίο, επιμένοντας –μέχρι (φυσικού)
θανάτου…- να διεκδικούν ρόλους και στόχους, στους οποίους απέτυχαν κατ΄
επανάληψη.
Γι΄ αυτό και η περίπτωση της παραίτησης του κ. Μουσουρούλη,
που ήταν η αφορμή για τούτο το σημείωμα, είναι αξιομνημόνευτη. Για να μπορεί
κανείς να αναφωνήσει: Επιτέλους, μια παραίτηση!
