Κύλησε… ο ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε τον… Καπάκη

Όποιος προσεγγίζει αεροπορικώς τη Βιέννη, την πανέμορφη πρωτεύουσα της Αυστρίας, μένει έκθαμβος από το «δάσος» των ανεμογεννητριών οι οποίες περιβάλλουν τα περίχωρα της ιστορικής πόλης και είναι διάσπαρτες ανάμεσα σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις.

Η μητροπολιτική Βιέννη, που αποτελεί τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό περιφέρεια της Αυστρίας καλύπτει εδώ και λίγα χρόνια το 100% των αναγκών της σε ηλεκτρισμό από ανανεώσιμες πηγές, με την κύρια συμβολή σε αυτό το επίτευγμα να έχει η αιολική ενέργεια που παράγουν οι χιλιάδες ανεμογεννήτριες που έχουν εγκατασταθεί γύρω από την πόλη.

Για όσους δεν το ξέρουν, η περιφέρεια της Βιέννης κυβερνάται παραδοσιακά από την Κεντροαριστερά και κατά την τελευταία πενταετία από κοκκινο-πράσινο συνασπισμό που συγκροτούν Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι με τους δεύτερους να έχουν επικεφαλής μέχρι πρότινος την Ελληνίδα Μαρία Βασιλάκου. Από το Κόμμα των Πρασίνων προέρχεται, εξάλλου, και ο Πρόεδρος της Αυστρίας που είναι ο 76χρονος οικονομολόγος Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν.

Η Αυστρία βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης σε παραγωγή ηλεκτρικής ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Ενώ και δεν πάνε πίσω και άλλες χώρες από τον ευρωπαϊκό Βορρά, όπως η Δανία, η Λετονία και η Σουηδία, αλλά και στον ευρωπαϊκό Νότο, όπως η Πορτογαλία. Ακόμη και η πετρελαιοπαραγωγός Νορβηγία επενδύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αναπτύσσοντας πλωτά και μη αιολικά πάρκα μεγάλης δυναμικότητας.

Ουραγός στην πανευρωπαϊκή –και μάλλον παγκόσμια- αυτή κατεύθυνση παραμένει η Ελλάδα, στην οποία ένας απίθανος συνασπισμός που απαρτίζεται από… ψεκασμένους ψευτο-οικολόγους και από πολιτικάντηδες αρνητές κάθε προόδου οργανώνει θορυβώδεις αντιδράσεις λίγων δεκάδων συμπολιτών μας που κινητοποιούνται απέναντι σε κάθε προσπάθεια να εγκατασταθούν μονάδες παραγωγής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές, όπως ο ήλιος, ο άνεμος ή οι υδατοπτώσεις.

Επιστρατεύοντας γελοίες θεωρίες συνωμοσίας που παραβιάζουν την κοινή λογική, καθώς και ανυπόστατα «επιχειρήματα» για βλάβες στην πανίδα και στη χλωρίδα που δεν διαθέτουν την παραμικρή επιστημονική τεκμηρίωση και, αντιθέτως, κονιορτοποιούνται από την εμπειρία που έχουν άλλες χώρες με πραγματική οικολογική συνείδηση, οι θορυβώδεις αρνητές της προόδου δεν επιτρέπουν να εγκατασταθούν πουθενά ανεμογεννήτριες ούτε να κατασκευαστούν υδροηλεκτρικά έργα.

Είναι άκρως χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Τήνο και στην Άνδρο, δύο μεγάλα κυκλαδονήσια τα οποία θα μπορούσαν να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών τους για ηλεκτροδότηση από ανανεώσιμες πηγές αντί για πετρέλαιο που είναι τώρα η κύρια πηγή παραγωγής της ενέργειας που χρειάζονται. Ειδικά το καλοκαίρι με τα μελτέμια, οι Κυκλάδες όχι μόνον δεν θα είχαν ανάγκη «εισαγωγής» ρεύματος από την ελλαδική ενδοχώρα αλλά θα μπορούσαν να διοχετεύουν ηλεκτρική ενέργεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τι άνθρωποι, λοιπόν, είναι αυτοί που αντιδρούν και οργανώνουν τις κινητοποιήσεις κατά των ανεμογεννητριών; Εξετάζοντας κανείς την περίπτωση της Άνδρου, πέφτει πάνω σε ένα πρόσωπο με… ιστορία. Μεταξύ των κεντρικών πρωταγωνιστών στις αντιδράσεις είναι ο αντιπύραρχος ε.α. Γιάννης Καπάκης, τον οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ορίσει γενικό γραμματέα Πολιτικής Προστασίας.

Η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι στις 21 Ιουλίου 2018 βρήκε τον κ. Καπάκη να κάνει προεκλογικό αγώνα στην Άνδρο, καθώς από το 2014 δραστηριοποιείτο –χωρίς επιτυχία- στον τοπικό Δήμο. Δύο εβδομάδες αργότερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του έδειξε την πόρτα εξόδου, αλλά ο προερχόμενος από την Κίνηση «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά δεν πτοήθηκε από την ουσιαστική αποδοκιμασία που δέχθηκε επειδή τον κατέταξαν στη χορεία των βασικών υπευθύνων για την ανείπωτη τραγωδία.

Ο πρώην πυροσβέστης, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του υπηρέτησε ως υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού του Πυροσβεστικού Σώματος, διεκδίκησε και έλαβε το χρίσμα του υποψήφιου δημάρχου από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι Ανδριώτες δεν πείστηκαν για την ικανότητά του να τους διοικήσει και του έδωσαν το ισχνό 17%, ποσοστό το οποίο, πάντως, ήταν κάπως μεγαλύτερο από το 11% που είχε λάβει πέντε χρόνια νωρίτερα.

Επικεφαλής λίγων δεκάδων διαδηλωτών, ο κ. Καπάκης βρίσκεται κάθε βράδυ στο λιμάνι του Γαυρίου και εμποδίζουν κάθε πλοίο που επιχειρεί να «δέσει» στην Άνδρο χωρίς την άδειά τους. Όπως γράφουν, σε μάλλον διθυραμβικούς τόνους, τα φιλικά προς τους αντιδρώντες τοπικά μέσα ενημέρωσης, δεν αρκέστηκαν να διώξουν το σκάφος που μετέφερε εξαρτήματα ανεμογεννητριών για τις οποίες επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης είχε δοθεί άδεια εγκατάστασης.

Ο εκλεγμένος με τις ψήφους των ΣΥΡΙΖΑίων δημοτικός σύμβουλος Άνδρου και οι συν αυτώ ματαίωσαν ακόμη και την προσέγγιση στο λιμάνι πλοίου που μετέφερε εξοπλισμό της ΔΕΗ για τη λειτουργία του τοπικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας, αδιαφορώντας προφανώς αν αυτό θα προκαλέσει ένα black out που μπορεί να βυθίσει στο σκοτάδι το νησί, προκαλώντας ζημιές σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από αυτή την ιστορία είναι η απόλυτη ανατροπή της εικόνας του παρελθόντος που ήθελε τους αριστερούς να είναι θιασώτες κάθε προόδου. Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι οπαδοί και τα στελέχη της αριστερής ιδεολογίας έχουν μετατραπεί σε φανατικούς υπέρμαχους της συντήρησης και σε διαπρύσιους αρνητές κάθε αλλαγής.

Είναι ένα φαινόμενο που το συναντά κανείς σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της εγχώριας δημόσιας ζωής, ιδίως στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού που διανύουμε: από την επιμονή, για παράδειγμα, να μείνουν κλειστά τα σχολεία έως την απαίτηση να κρατικοποιηθούν τα πάντα, οι άμυνες των υποτιθέμενων αριστερών μόνον διάθεση για πρόοδο της κοινωνίας δεν μαρτυρούν.

Όσο για τις «μάχες» που δίνονται στα ελληνικά νησιά κατά των ανεμογεννητριών, το μόνο σχόλιο ίσως που αποτυπώνει παραστατικά την κατάσταση είναι η παράφραση μιας γνωστής λαϊκής παροιμίας ως εξής: Κύλησε ο… ΣΥΡΙΖΑ (στις δημοσκοπήσεις) και βρήκε τον (αποτυχημένο) Καπάκη…

Δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη

                «Ξέρεις η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, αλλά αρκετά μεγαλύτερη από την πλατεία που εσύ βλέπεις να επικρατεί πολεμική ατμόσφαιρα.», απάντησε, με το βρετανικό φλέγμα που τον χαρακτηρίζει, επισκέπτης της χώρας μας που δέχθηκε αγωνιώδες τηλεφώνημα από φίλο του στο εξωτερικό, την περασμένη Τετάρτη, όταν όλα τα ξένα ειδησεογραφικά τηλεοπτικά δίκτυα ήταν σε απευθείας σύνδεση με την Αθήνα και μετέδιδαν σκηνές από τη «φλεγόμενη» Πλατεία Συντάγματος.

   Παρακολουθώντας από επαγγελματική υποχρέωση σε καθημερινή βάση τα αναγραφόμενα και αναμεταδιδόμενα για τη χώρα μας στα διεθνή μέσα, δεν βρίσκω άλλη περίοδο της ιστορίας μας που να έχουμε βρεθεί, τόσο πολύ και για τόσο μεγάλη διάρκεια, στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος. Συνάδελφός μου που είχε εκπονήσει μελέτη για την παρουσία της Ελλάδας στα διεθνή μέσα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80, μου εξηγούσε πόσο σπάνιες ήταν οι αναφορές που μπόρεσε να εντοπίσει, σε βαθμό που σου έδινε την εντύπωση ότι είμαστε για εκείνους από αδιάφοροι έως... ανύπαρκτοι.

   Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι τώρα που έχουμε γίνει το επίκεντρο, η πλειονότητα των -ων ουκ έστιν αριθμός- δημοσιευμάτων που αναφέρονται στη χώρα μας, είναι, όπως εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς, αρνητικά και κάθε άλλο παρά τιμητικές είναι οι, σε αρκετές περιπτώσεις υπερβολικές και άδικες, αναφορές στη χώρα μας και στους πολίτες της.

   Σε πολλούς συμπατριώτες μας, αυτή η αρνητική δημοσιότητα ίσως να μη λέει και πολλά και γι΄ αυτό εμφανίζονται να αδιαφορούν για το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Καλυμμένοι πίσω από ιδεολογήματα του τύπου «είμαστε έθνος ανάδελφον» ή «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν βαλανίδια», αδυνατούν να αντιληφθούν τη σημασία που έχει η διεθνής εικόνα της χώρας για την εσωτερική μας ευημερία.

   Όποιος έχει στοιχειώδη αίσθηση της παγκόσμιας ιστορίας, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι οι εξωστρεφείς χώρες ήταν εκείνες που, στο διάβα των αιώνων, άκμασαν και οικονομικά και πολιτισμικά. Από την ελληνική αρχαιότητα ως τις μέρες μας τα παραδείγματα που το καταδεικνύουν είναι πάμπολλα.

   Αντιθέτως, οι κλειστές και φοβικές κοινωνίες, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη γειτονική μας Αλβανία, το μόνο που πέτυχαν ήταν να συντηρούν την υπανάπτυξη και τη μιζέρια, που στην εποχή μας δεν μπορούν να γίνουν και δεν γίνονται ανεκτές, ιδίως σε μια χώρα που η μόνη «βαριά βιομηχανία» που διαθέτει ο τουρισμός.

   Όλα αυτά ισχύουν πολύ περισσότερο σήμερα που η παγκοσμιοποίηση, κυρίως στον τομέα της διακίνησης των πληροφοριών, έχει μετατρέψει τον πλανήτη, όπως λένε παραστατικά οι ειδικοί της επικοινωνίας, σε ένα «παγκόσμιο χωριό», στο οποίο σχεδόν τα πάντα μαθαίνονται και μαθαίνονται πολύ γρήγορα.

   Και όσο και αν μας κακοφαίνεται πολλές φορές από τις επανειλημμένες κακόβουλες αναφορές πουν συντηρούν στα μάτια των βόρειων εταίρων μας το στερεότυπο για τους «τεμπέληδες του νότου», ας έχουμε υπόψη μας ότι, τα περισσότερα τέτοια αρνητικά δημοσιεύματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στα ξένα μέσα ενημέρωσης, δεν είναι παρά αναδημοσιεύσεις από τον ελληνικό τύπο. 

   Πέρα από αυτό, όμως, παρατηρείται συχνά το φαινόμενο οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας να συμπεριφέρονται με απολύτως αντιφατικό τρόπο που δεν μπορεί να γίνει κατανοητός από τους εταίρους μας στο εξωτερικό. Πάρτε για παράδειγμα την πρόσφατη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου στη Βουλή των Ελλήνων και τη στάση που τήρησαν όχι μόνον οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες, αλλά και τα ελληνικά κόμματα.

   Από τους συντηρητικούς του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που πίεσαν ασφυκτικά τον Πρόεδρο της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά να συναινέσει, ως τους Οικολόγους Πράσινους που η ηγεσία τους στις Βρυξέλλες χαιρέτισαν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, την ίδια ώρα που οι ομοϊδεάτες τους στην Αθήνα ζητούσαν την καταψήφιση του Προγράμματος, οι ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες, στις οποίες ανήκουν οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, προσέγγισαν το ζήτημα της οικονομικής «διάσωσης» της Ελλάδας με εντελώς διαφορετικό τρόπο από εκείνον με τον οποίον τοποθετούνταν τα περισσότερα κόμματα της εσωτερικής αντιπολίτευσης.

   Εκείνο, λοιπόν, που νομίζω ότι χρειάζεται να αντιληφθούμε -πολιτική τάξη και πολίτες- είναι ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη και η περιχαράκωση στην εθνική μας αυταρέσκεια, όχι μόνον δεν είναι αποδοτική, αλλά στο μόνο που οδηγεί είναι στην επιδείνωση της δυσμενούς θέσης στην οποία έχουμε βρεθεί.

  *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.