Ζαβολιές και χρίσματα για τους «βλαχοδημάρχους»

            Όταν παίζαμε μπάλα στις αλάνες τα πιο ζαβολιάρικα παιδιά σκαρφίζονταν κάθε δυνατό τρόπο για να κερδίσουν στο παιχνίδι. Φρόντιζαν να παίρνουν πάντα την ανηφορική μεριά του γηπέδου, μετακινούσαν τα σημάδια, συνήθως πέτρες, που οριοθετούσαν τις αυτοσχέδιες εστίες, επέμεναν ότι ήταν άουτ τα σουτ της αντίπαλης ομάδας. Η έλλειψη σταθερού πλαισίου –εστιών, εν προκειμένω- διευκόλυνε τις ζαβολιές τους, αν και αυτές δεν αρκούσαν για να τους οδηγήσουν πάντα στη νίκη.

            Θυμήθηκα όλα τούτα με αφορμή τις νέες διαρροές για κυβερνητικούς σχεδιασμούς περί αλλαγής του εκλογικού συστήματος με το οποίο αναδεικνύονται οι δήμαρχοι. Στόχος, λέει, είναι με την καθιέρωση χωριστών ψηφοδελτίων για τους υποψήφιους δημάρχους και για τα μέλη των δημοτικών συμβουλίων, που θα είναι σε ενιαίες αλφαβητικές λίστες, να «αποκομματικοποιηθεί» η εκλογή των τοπικών αρχόντων.

Στις τελευταίες, τουλάχιστον, διαρροές, δεν διευκρινίζεται –δείγμα, προφανώς, της προχειρότητας του όποιου σχεδιασμού- αν υπάρχουν σκέψεις για ταυτόχρονη αλλαγή και στον τρόπο εκλογής των επικεφαλής των Περιφερειών, παρόλο που εκεί λόγω και του μεγέθους του εκλογικού σώματος στο οποίο απευθύνονται οι υποψήφιοι, η αναμέτρηση, έχει, αναμφισβήτητα, περισσότερο πολιτικό – «κομματικό» χαρακτήρα.

Κακά τα ψέματα, τα κίνητρα των εμπνευστών της επιχειρούμενης αλλαγής στον «Καλλικράτη» πριν καν κλείσει τον πρώτο κύκλο του ο σημαντικός αυτός θεσμός, ο οποίος συνιστά τη σημαντικότερη μεταρρυθμιστική προσπάθεια των τελευταίων χρόνων που έγινε χωρίς «έξωθεν» επιβολή, είναι πολύ «ταπεινά». Και στην πραγματικότητα υποκρύπτουν φοβικές σκοπιμότητες για το αποτέλεσμα της διπλής κάλπης του Μαΐου.

Εφόσον, μάλιστα, τελικώς προωθηθούν τα όσα διαρρέονται, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι ότι θα μετατραπούν σε «μπούμερανγκ» για τους εμπνευστές τους. Κυρίως, όμως, θα αποτελέσουν τορπίλη στα θεμέλια του ίδιου του αυτοδιοικητικού θεσμού, ο οποίος θα παραμείνει «κομματικοποιημένος». Και επιπλέον μπορεί να οδηγήσει φαινόμενα παράλυσης και έντασης της διαπλοκής αν οι δήμαρχοι –ή και οι περιφερειάρχες- δεν έχουν την πλειοψηφία στα συμβούλια των οποίων θα ηγούνται.

Αν όντως οι κυβερνώντες ενδιαφέρονται για την ουσιαστική αποκομματικοποίηση της αυτοδιοίκησης, υπάρχει πολύ πιο απλή και αποτελεσματική λύση. Μπορούν να αποφασίσουν να μην δώσουν κανένα απολύτως χρίσμα, αφήνοντας να εκδηλωθούν υποψηφιότητες και να συγκροτηθούν ψηφοδέλτια από πρόσωπα με διάθεση για προσφορά που θα κριθούν από τους συμπολίτες τους.

Με δεδομένο, άλλωστε, ότι οι δυνατότητες για την άσκηση των (κλασσικών) πελατειακών σχέσεων (διορισμοί και τα τοιαύτα) έχουν πλέον περιοριστεί σημαντικά, οι ψηφοφόροι δύσκολα –και πάντως δυσκολότερα από το παρελθόν- θα παραπλανηθούν από υποσχέσεις για βολέματα και ρουσφέτια που μπορεί να δοθούν από υποψηφίους με προδιαγραφές… «βλαχοδήμαρχου» (κατά τον μάλλον ατυχή χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησε πρόσφατα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ).

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι ορισμένοι εν ενεργεία δήμαρχοι που έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και κυρίως έργο να επιδείξουν, όχι μόνον δεν επιζητούν κομματικά χρίσματα, αλλά δηλώνουν έτοιμοι να τα απαρνηθούν ακόμη και αν οι πολιτικοί χώροι από τους οποίους προέρχονται θελήσουν να τους τα προσφέρουν.

Ακόμη και αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης δώσουν χρίσματα, ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει συμφέρον να αποφύγει έναν τέτοιο «πειρασμό» και να καλέσει τους πολίτες να επιλέξουν τους υποψήφιους που θεωρούν αξιότερους για να ασχοληθούν με τα τοπικά τους προβλήματα.

Το γεγονός, μάλιστα, ότι οι τοπικές εκλογές συμπίπτουν με τις ευρωεκλογές διευκολύνει αυτή την κατεύθυνση, καθώς ο ψηφοφόρος που θέλει να εκφράσει πολιτική αποδοκιμασία ή και επιδοκιμασία έχει διέξοδο στη διπλανή κάλπη, στην οποία ούτως ή άλλως θα κριθούν οι κομματικές δυνάμεις όλων των πολιτικών παρατάξεων.

Σε κάθε περίπτωση, όλοι σε τούτον τον τόπο –δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι- νομίζω ότι συμφωνούμε ότι μια από τις σημαντικότερες γενεσιουργούς αιτίες της σημερινής κρίσης είναι η πολυποίκιλη απουσία σεβασμού στους κανόνες λειτουργίας των θεσμών που προσαρμόζονταν ή καταπατούνταν ανάλογα με τις βουλήσεις αυτών που κάθε φορά είχαν την εξουσία.

Γι΄  αυτό και τυχόν απόπειρα αλλαγών της τελευταίας στιγμής στους κανόνες του παιχνιδιού, με μικροκομματικού χαρακτήρα στοχεύσεις για το ποιοι δήμοι ή περιφέρειες θα ελέγχονται από στελέχη του ενός ή του άλλου κόμματος, θα αποτελέσει πισωγύρισμα στο παρελθόν. (Πολύ χειρότερο, φυσικά, και αρκούντως πιο επικίνδυνο από τις… ζαβολιές στις ποδοσφαιρικές αλάνες του παραλληλισμού με τον οποίο ξεκίνησε τούτο το κείμενο…).      

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 6.9.2013)

Η σπατάλη και το «αντάρτικο»

Ακούγοντας από το ραδιόφωνο διαφήμιση για Πρόγραμμα Κοινωνικής Εργασίας που «τρέχει» Δήμος της Αττικής με χρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους –το ΕΣΠΑ, για την ακρίβεια- σκέφθηκα πόσο ενδιαφέρον θα είχε να μαθαίναμε κάποια στιγμή τα αποτελέσματα εφαρμογής των «ποικιλώνυμων» ευρωπαϊκών προγραμμάτων.

Είναι καιρός τώρα που αναρωτιέμαι γιατί μια κυβερνητική υπηρεσία, ένα ερευνητικό ινστιτούτο, κάποιο από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, η ίδια, αν θέλετε, η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία για να γίνει μια εμπεριστατωμένη έρευνα για τη συμβολή που έχουν τα ευρωπαϊκά προγράμματα που κατά καιρούς ανατίθενται και υλοποιούνται σε κρίσιμους για την κοινωνία τομείς όπως η κατάρτιση ή η απόκτηση δεξιοτήτων, καθώς και στην απασχόληση και εν γένει στην οικονομική ανάπτυξη.

Φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας έρευνας θα ήταν απολύτως απογοητευτικά, καθώς, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα προγράμματα αυτά, στην πράξη δεν λειτουργούν παρά ως μια απλή εισοδηματική ενίσχυση για όσους –ιδιωτικές εταιρείες συμβούλων ή ημικρατικές «αναπτυξιακές» επιχειρήσεις Επιμελητηρίων, οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, κ.ά.-  αναλαμβάνουν να τα υλοποιήσουν και για όσους είναι δικαιούχοι των σχετικών επιδοτήσεων.

Τα γράφω αυτά, επειδή έχω υπόψη μου δύο πολύ πρόσφατα χαρακτηριστικά περιστατικά που σχετίζονται με τον τρόπο υλοποίησης του προαναφερόμενου Προγράμματος Κοινωνικής Εργασίας, τα οποία εκτυλίχθηκαν σε δύο διαφορετικές γεωγραφικές της ελληνικής επικράτειας.

Το πρώτο αφορά ακριτική περιοχή, στην οποία ο τοπικός Δήμος χρηματοδοτήθηκε για να προσλάβει ανέργους με πεντάμηνης διάρκειας σύμβαση, οι οποίοι θα απασχολούνταν σε καθαρισμούς και αποψιλώσεις δρόμων απομακρυσμένων κοινοτήτων.

Μόνον, όμως, που οι ιθύνοντες δεν φρόντισαν να εξοπλίσουν τους απασχολούμενους με τον κατάλληλο εξοπλισμό, δηλαδή αξίνες και κασμάδες, με αποτέλεσμα να μεταφέρονται σχεδόν καθημερινά στους τόπους εργασίας και να επιστρέψουν λίγες ώρες αργότερα στα σπίτια τους, παντελώς άπρακτοι. Με αυτόν τον τρόπο, η εκτέλεση του Προγράμματος Κοινωνικής Εργασίας όχι μόνον δεν πρόσφερε κανενός είδους εργασία, αλλά επιβάρυνε και τον καταχρεωμένο Δήμο με την… βενζίνη της μεταφοράς των ανέργων!

Αντίστοιχη εικόνα στην Αττική, με μακροχρόνια ανέργους που εντάχθηκαν σε πρόγραμμα το οποίο υλοποιείται από το ΕΒΕΑ και -υποτίθεται ότι- ως οδηγοί θα μετέφεραν τα συνεργεία Δήμου που κάνουν διάφορες επισκευαστικές εργασίες.

Ο Δήμος, όμως, στον οποίο τοποθετήθηκαν οι επιδοτούμενοι άνεργοι φαίνεται ότι δεν είχε ανάγκες για οδηγούς, ίσως και επειδή τα συνεργεία για επισκευαστικά έργα που διέθετε δεν ήταν και τόσο πολλά, με αποτέλεσμα οι απασχολούμενοι να πίνουν με τις ώρες καφέδες στην πλατεία μπροστά στο δημαρχείο, περιμένοντας να περάσει το… πεντάμηνο και να επιστρέψουν στα γκισέ του ΟΑΕΔ.  

Σίγουρα, τα δύο αυτά παραδείγματα δεν είναι τα μοναδικά και ο καθένας μας στον περίγυρό του θα έχει συναντήσει ανάλογα φαινόμενα κατασπατάλησης κοινοτικών πόρων χωρίς καμία προστιθέμενη αξία για το κοινωνικό σύνολο. Και, ασφαλώς, υπαίτιοι γι΄ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση δεν είναι οι άνεργοι που εντάσσονται σε αυτά τα προγράμματα για να εξασφαλίσουν ένα… γλίσχρο εισόδημα –που δεν ξεπερνά τα 500 ευρώ το μήνα- για τις οικογένειες τους.

Δεν μπορεί, όμως, να μην φταίει κανένας. Με πρώτους τους «επαναστάτες» δημάρχους και περιφερειάρχες που έχουν βγει αυτές τις μέρες στο… κλαρί, με αφορμή τις διαθεσιμότητες των υπαλλήλων και κάνουν «αντάρτικο», κλείνοντας -για να τιμωρήσουν άραγε ποιον;- δήμους και περιφέρειες.

Αλήθεια, τι άλλο χώρα -πέρα από την ταπείνωση και την ασφυξία που βιώνουμε όλοι τρία χρόνια τώρα- πρέπει να (μας) συμβεί σε αυτή τη χώρα, για να αναλάβει ο καθένας (μας) τις ευθύνες του;

   

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος (πολιτικός συντάκτης στο «Πρώτο Θέμα»), περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο πρώτο αιρετό Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Ο Καλαμάς, οι μετρητές και ο "τσαμπουκάς" των Ιωανννίνων

                                                Γιάννενα, 24 Οκτωβρίου 2012

 

Ανάπτυξη επερώτησης από τον περιφερειακό σύμβουλο Θεσπρωτίας Γρηγόρη Τζιοβάρα για την on line παρακολούθηση των τιμών και των ποιοτικών χαρακτηριστικών αποβλήτων στους υδάτινους αποδέκτες της Ηπείρου

 

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Πριν εισέλθω στο κυρίως θέμα, που αφορά την προστασία του υδάτινου δυναμικού της Περιφέρειας μας, δεν μπορώ παρά να επισημάνω το γεγονός ότι η υπό συζήτηση επερώτηση είναι κατατεθειμένη από τις 23 Ιουλίου.

Το επισημαίνω, όχι για να ισχυριστώ ότι το αντικείμενό της έχασε την επικαιρότητά του, το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά, επειδή το θεωρώ ενδεικτικό του τρόπου λειτουργίας του Συμβουλίου μας. Και, επιπλέον, καταδεικνύει τα ανακλαστικά της περιφερειακής αρχής σε κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με την αναπτυξιακή διαδικασία της Περιφέρειας Ηπείρου.

Έναυσμα, άλλωστε, για να προκαλέσω τη σημερινή συζήτηση, κύριε Πρόεδρε, απετέλεσε η εκφρασμένη θέση της παράταξης που εκπροσωπώ, αλλά και η εδραία προσωπική πεποίθησή μου, ότι η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την ανάπτυξη της Ηπείρου.

Ακούγεται, ίσως, παράδοξο, αλλά συνιστά αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η οδυνηρή απομόνωση, την οποία βιώσαμε στην περιφέρειας μας, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες της αλόγιστης ανάπτυξης που γνώρισαν άλλες περιοχές στη χώρας μας, αλλά και διεθνώς, μπορεί, στην παρούσα συγκυρία, να αποδειχθεί «ευλογία» για τον τόπο μας, που διατήρησε χαρακτηριστικά τα οποία μπορεί να αποδειχθούν μοναδικά και ανεκτίμητα.

Χωρίς αμφιβολία, ένας τέτοιος ανεκτίμητος πλούτος είναι το υδάτινο δυναμικό μας, τα ποτάμια μας, η λίμνη, οι παραλίες μας, που, όμως, για να παραμείνουν αυτό που είναι, χρειάζονται ενδιαφέρον και  προστασία, ένα έργο που μόνον συλλογικοί φορείς του τόπου μας, όπως η Περιφέρεια, μπορεί να αναλάβουν.

Με αυτές, άλλωστε, τις σκέψεις πριν από 15 μήνες χαιρετίσαμε την εισήγηση του περιφερειάρχη, που έγινε ομόφωνα δεκτή από το Συμβούλιο μας, ώστε οι μονάδες που διαθέτουν σύστημα βιολογικής ή χημικής επεξεργασίας των υγρών αποβλήτων τους, να εφοδιαστούν απαραίτητα, μέσα σε χρονικό διάστημα ενός έτους, με καταγραφικό μετρητή των τιμών και των ποιοτικών χαρακτηριστικών των αποβλήτων τους, προκειμένου να είναι δυνατός ο άμεσος έλεγχος για το κατά πόσο τα απόβλητα μπορεί να διατίθενται σε υδάτινους αποδέκτες.

Θυμίζω ότι, σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου, η υποχρέωση εφαρμογής του μέτρου αφορά όλες τις μονάδες (υφιστάμενες και νέες) που δραστηριοποιούνται εντός των ορίων της Περιφέρειας Ηπείρου και επηρεάζουν την ποιότητα των υδάτων στους ποταμούς Καλαμά, Άραχθο, Λούρο, Αώο και Αχέροντα, στη λίμνη Παμβώτιδα και στον Αμβρακικό Κόλπο.

Σημαντικό, επίσης, συστατικό της απόφασης είναι ότι όλα τα στοιχεία που συγκεντρώνονται προβλέπεται «να κοινοποιούνται στην Περιφέρεια Ηπείρου μέσω on line 24ωρης σύνδεσης». Κάτι που, σύμφωνα με τον περιφερειάρχη, αποτελεί επέκταση μέτρου που άρχισε να εφαρμόζεται στη νομαρχία Ιωαννίνων από το 2006, χωρίς, ωστόσο, να έχουν γίνει γνωστά -στο Συμβούλιο μας, τουλάχιστον- η έκταση εφαρμογής του μέτρου, η ανταπόκριση των υπόχρεων μονάδων και, κυρίως, τα αποτελέσματα από την πρώιμη αυτή εφαρμογή του μέτρου.

Θα είχε, νομίζω, τεράστιο ενδιαφέρον για όλους μας, να μαθαίναμε, επιτέλους, τι γίνεται με τον βιολογικό καθαρισμό των Ιωαννίνων και ποιες είναι οι επιπτώσεις από τον τρόπο λειτουργίας του στα νερά του Καλαμά, που –δικαίως ή αδίκως- θεωρούνται από την πλειονότητα των κατοίκων των παρακαλάμιων περιοχών ακατάλληλα ακόμη για το πότισμα των ζώων τους. Φυσικά, για τις βουτιές που απολαμβάναμε στα νερά του, όταν ο ομιλών ήταν νέος, ούτε λόγος δεν γίνεται, καθώς υπάρχει εμπεδωμένη αντίληψη για τον «ηγεμονικό τσαμπουκά» που επιδεικνύουν οι ιθύνοντες της ηπειρωτικής πρωτεύουσας.  

Κατέθεσα, κύριε Πρόεδρε, χωρίς την παραμικρή αντιπολιτευτική διάθεση, τη συζητούμενη επερώτηση όταν συμπληρώθηκε το χρονικό διάστημα του ενός έτους, που είχε οριστεί από την απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου ως επαρκής χρόνος για την πλήρη εφαρμογή του μέτρου της εγκατάστασης καταγραφέων και της on line σύνδεσης τους με την Περιφέρεια.

Με την ίδια διάθεση -και με την ελπίδα να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις- επαναφέρω τα ερωτήματα μου, που είναι:

Πρώτον:  Ποιες μονάδες, ιδιωτικές ή δημόσιες, έχουν, μέχρι στιγμής, ανταποκριθεί στην απόφαση και έχουν εγκαταστήσει τους κατάλληλους καταγραφικούς μετρητές;

Δεύτερον: Σε πιο στάδιο βρίσκεται η on line σύνδεση με την Περιφέρεια και τι δείχνουν τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν, τόσο πρόσφατα, όσο και τα προηγούμενα χρόνια που ίσχυε η απόφαση για τη νομαρχία Ιωαννίνων;

Τρίτον: Τι προβλέπεται να συμβεί με τις μονάδες που δεν συμμορφώνονται, όπως και με όσες, ενδεχομένως, αποδειχθεί ότι διοχετεύουν στο σύστημα παραπλανητικά ή πλασματικά στοιχεία; 

Τέταρτον: Είναι στις προθέσεις της περιφερειακής αρχής τα στοιχεία που συγκεντρώνονται να δημοσιοποιούνται στην ιστοσελίδα της Περιφέρειας, για προφανείς λόγους διαφάνειας;

Η δημοσιοποίηση θεωρώ ότι θα συμβάλει αποφασιστικά στον περιορισμό της εύλογης καχυποψίας της κοινής γνώμης για την «καθαρότητα» των αποβλήτων που διοχετεύονται στους υδάτινους αποδέκτες της Περιφέρειας μας και ειδικότερα στον πολύπαθο Καλαμά, για τον οποίο, ας μου επιτραπεί, μια ιδιαίτερη προσωπική ευαισθησία.

Κλείνοντας, ελπίζω, κύριε περιφερειάρχη, σε ουσιαστικές απαντήσεις από τη μεριά σας, που να πείθουν την ηπειρωτική κοινωνία: Αφενός ότι ο θεσμός μας αποκτά λόγο ύπαρξης με τέτοιες πρωτοβουλίες. Και, αφετέρου, ότι το υδάτινο δυναμικό της περιφέρειας μας μπορεί να προστατευθεί. Ώστε να αναδειχθεί ως το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ηπείρου στα νέα αναπτυξιακά δεδομένα που δημιουργεί η πολύπτυχη οικονομική κρίση που εκδηλώνεται με την καταστροφική ύφεση, η οποία κατατρώει, χωρίς εξαιρέσεις, τα σωθικά της ελληνικής οικονομίας και σχεδόν ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.-

Τα «κρυμμένα μυστικά» της Ηπείρου

Με μια “πικρόξινη” γεύση έφυγα την περασμένη Τρίτη από τη Βουλή, όπου βρέθηκα για να παρακολουθήσω από κοντά τη -σχεδόν τετράωρης διάρκειας- συζήτηση στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Περιφερειών του Κοινοβουλίου με αντικείμενο την ανάπτυξη της Ηπείρου στους τομείς των συγκοινωνιακών έργων, του τουρισμού, των υπηρεσιών υγείας και του περιβάλλοντος.

Μου άρεσε που, ανοίγοντας τη συνεδρίαση, η πρόεδρος της Επιτροπής Άντζελα Γκερέκου στην εισαγωγική της ομιλία είχε να πει καλά λόγια για την πατρίδα μας. Η Ήπειρος «είναι από πολλές απόψεις ένα ιδιαίτερο μέρος, με μοναδική μορφολογία, απίστευτα φυσικά τοπία, τεράστιο παρελθόν και μεγάλες, αλλά μάλλον ανεκμετάλλευτες, δυνατότητες», ανέφερε και συμπλήρωσε: «Η Ήπειρος για πολύ καιρό υπήρξε ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά της Ελλάδος».

Δεν ήταν, ωστόσο, καθόλου ικανοποιητική η συμμετοχή των βουλευτών –και το έθεσε πρώτος ο δήμαρχος Ηγουμενίτσας Γιώργος Κάτσινος-, αφού, με εξαίρεση τους Ηπειρώτες, ελάχιστοι άλλοι έδωσαν το παρών τους, ενώ… έλαμψαν δια της απουσίας τους οι αρμόδιοι υπουργοί, που είχαν μεν την δικαιολογία ότι συνέπεσε να συνεδριάζει την ίδια ώρα το υπουργικό Συμβούλιο, πλην, όμως, αμφιβάλλω αν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά χωρίς αυτή τη σύμπτωση.

Δεν μπορώ να πω ότι έγινα σοφότερος από όσα άκουσα στη συνεδρίαση, αφού η θεματολογία αφορούσε ζητήματα γνωστά σε όλους τους Ηπειρώτες και ανεπίλυτα, που, κατ΄ επανάληψη, μας έχουν απασχολήσει στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Άξιζε, ωστόσο, τον κόπο, γιατί υπήρξαν αξιόλογες εισηγήσεις από αρκετούς από τους προσκεκλημένους της Επιτροπής, έστω και αν αυτές έγιναν για τα πρακτικά και τον… ιστορικό του μέλλοντος.

Δεν θα σταθώ στη μάλλον ειδυλλιακή εικόνα που παρουσίασε ο περιφερειάρχης Αλέκος Καχριμάνης, ο οποίος, δικαιολογημένα ίσως, εστίασε τη διεκδικητική του διάθεση στους ημιτελείς μεγάλους οδικούς άξονες, την Ιόνια Οδό, τον Ε 65 και την ολοκλήρωση της Εγνατίας με τους κάθετους άξονες, την οποία, όμως, εξακολουθεί να προσεγγίζει ως νομάρχης Ιωαννίνων, παραλείποντας για μια ακόμη φορά να αναφερθεί στη σύνδεση της Ηγουμενίτσας με τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ούτε θα σχολιάσω τις (αφελείς;) θεωρίες του για την προσέλκυση τουριστικού ρεύματος από τους απογόνους των κυνηγημένων του Αλή Πασά που κατέφυγαν πριν από δύο και πλέον αιώνες στα Σκόπια και στα ευρύτερα Βαλκάνια!

Θέλω περισσότερο να αναδείξω κάποιες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις που έγιναν για ζητήματα που αφορούν εμάς τους ίδιους και πρέπει να μας απασχολήσουν, καθώς συνιστούν  παθογένειες που δεν σχετίζονται με την γεωγραφική απομόνωσή της και ίσα – ίσα που, οψέποτε αυτή αρθεί, τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, αφού, όπως σωστά επισημάνθηκε στη συνεδρίαση, οι μεγάλοι οδικοί άξονες, εκτός από δρόμοι εισροής,  μπορεί να γίνουν και οδοί διαφυγής του τοπικού πλούτου.

Θα ξεκινήσω με τον δήμαρχο Άρταίων Γιάννη Παπαλέξη, ο οποίος σχολιάζοντας τις επισημάνσεις για την ανάγκη να συνδυαστεί η ανάπτυξη του πρωτογενούς (αγροτικού) τομέα με τον δευτερογενή (μεταποίηση), και τον τριτογενή (τουρισμός) αναρωτήθηκε: «Τι μπορεί να πει κάποιος όταν είσαι σε ξενοδοχεία πολυτελείας μέσα στο κέντρο της πεδιάδας της Άρτας, απέξω βλέπεις τις πορτοκαλιές με τα πορτοκάλια που έχουν βιταμίνη  C και μέσα σου προσφέρουν χυμό, ο οποίος είναι από παγοκολόνα από τη Βραζιλία;».

Στο ίδιο πλαίσιο,  ο δημοτικός σύμβουλος Ιωαννίνων Δημήτρης Παπαδόπουλος διεκτραγώδησε την κατάσταση με το παράδειγμα του γιαννιώτικου μπακλαβά, ο οποίος, στη διαδικασία πιστοποίησής του, βρέθηκε να διαφέρει από τον τουρκικό, επειδή γίνεται με αμύγδαλο και καρύδι, αντί του φυστικιού που χρησιμοποιούν στη γείτονα. Μόνον, όμως, που, όπως είπε, «το καρύδι τώρα το εισάγουμε από τη Βουλγαρία, τη Μολδαβία και την Τουρκία!».

Ανάλογης σημασίας ήταν και η καταγγελία του προέδρου του Επιμελητηρίου Άρτας Χρήστου Παπάζογλου ότι το Τμήμα Φυτικής Παραγωγής του ΤΕΙ Άρτας «αγοράζει λουλούδια απ΄ έξω» για την εκπαίδευση των φοιτητών του, αντί να παράγει το ίδιο και να εξασφαλίζει ένα μέρος των εσόδων του. Αν είναι, έτσι, «βεβαίως και να κλείσει», είπε με έκδηλη αγανάκτηση ο ομιλητής, γιατί «δεν θέλουμε να συντηρούμε δημοσίους υπαλλήλους, χωρίς να έχουν αντικείμενο».

Μαζί, λοιπόν, με τα «κρυμμένα μυστικά» της φυσικής μας ομορφιάς, που πρέπει να αναδείξουμε για να ξεπεράσουμε τη χρόνια υπανάπτυξη που μαστίζει την περιοχή μας, πρέπει να αποκαλύψουμε και να βγάλουμε στο φως αυτούς «τους σκελετούς από τις ντουλάπες μας», αν θέλουμε να πορευτούμε στο δρόμο μιας αναπτυξιακής διαδικασίας που θα μας διαφοροποιεί από αυτό που γίνεται σε πολλές άλλες περιοχές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που έχουν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού, με τα γνωστά –θετικά, αλλά και αρνητικά- αποτελέσματα.

Όπως σωστά, κατά την άποψή μου, συνόψισε ο πρόεδρος του ΤΕΕ Ηπείρου Χρήστος Παπαβρανούσης «κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της Ηπείρου πρέπει να εντάσσεται στη λογική της ισόρροπης ανάπτυξης και των τριών παραγωγικών τομέων». Γι΄ αυτό, και παραθέτοντας «το τρανό παράδειγμα της Κέρκυρας», συμπλήρωσε πως «πρέπει να αποφευχθεί η μονομερής ανάπτυξη, εστιάζοντας σε έναν μόνο και παραμελώντας τους υπόλοιπους, που μαθηματικά οδηγεί σε αστοχία».

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com

Στην αυλή του γείτονα!

          Διίστανται οι απόψεις για το αν έπρεπε ή όχι η Ελληνίδα Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, ειρήσθω εν παρόδω, εμπειρότατη πολιτικός Μαρία Δαμανάκη να προβεί στη δραματική επισήμανση ότι το καταστροφικό σενάριο της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη βρίσκεται στο τραπέζι. Οι επικριτές της, κάνοντας κυρίως δίκη προθέσεων, της καταμαρτύρησαν ότι μίλησε από τη βολή της εξασφάλισης που της παρέχει το καλοπληρωμένο αξίωμα που κατέχει, ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι λειτούργησε ως προπομπός -”λαγός”, κατά το κοινώς λεγόμενο- της κυβέρνησης.

          Δυστυχώς, όμως, στην ουσία των λεγομένων της λίγοι στάθηκαν. Όπως λίγοι είχαν στα σταθεί στις αντίστοιχες προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει, το Δεκέμβριο του 2008, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης που είχε μιλήσει από το επίσημο βήμα της Βουλής για το σενάριο της υπαγωγής της Ελλάδας στο -άγνωστο τότε στο ευρύ κοινό- Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

          Το ΔΝΤ είναι πλέον εδώ, αλλά, δυστυχώς, εδώ είναι και η αμεριμνησία με την οποία πολιτικό σύστημα, όπως και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, τοποθετούνται απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που μας ταλανίζουν, είτε πρόκειται για τα ακραιφνώς οικονομικά, είτε αφορούν άλλα κοινωνικά ζητήματα. Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς;

          Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα των σκουπιδιών και την πολύμηνη περιπέτεια της Κερατέας. Τοπικοί παράγοντες, εν εξάλλω, ιερωμένοι μεσολαβητές και άβουλες πολιτικές ηγεσίες κατάφεραν να σταματήσουν τις εργασίες για τη δημιουργία ΧΥΤΥ και μαζί προφανώς θα σταματήσει και η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Που θα πάνε τα σκουπίδια της Αττικής; Προφανώς στην αυλή του γείτονα.

          Αντίστοιχη κατάσταση στο άλλο μεγάλο κοινωνικό θέμα με τους μετανάστες. Μετά την εύκολη λύση με το κλείσιμο του λιμανιού της Ηγουμενίτσας (που καταφέραμε να στείλουμε παντού το λάθος μήνυμα ότι η πόλη είναι υπό κλοιό), τώρα που ήρθε η ώρα να λειτουργήσει ο νόμος για τα κέντρα υποδοχής και ασύλου, άρχισαν οι παραλυτικοί μαξιμαλισμοί.

Κανείς τοπάρχης δεν δείχνει διατεθειμένος να συμβάλει στην εξεύρεση λύσης. Ο δήμαρχος Ζίτσας ξεσηκώθηκε μόλις έγινε γνωστό ότι υπήρχε πιθανότητα να λειτουργήσει το παλαιό στρατόπεδο της Βροσίνας. Η περιφέρεια Ηπείρου, όπως και στα περισσότερα από τα μεγάλα ζητήματα του τόπου μας, σφυρίζει αδιάφορα, υποστηρίζοντας, γενικώς και αορίστως, να μη λειτουργήσει στη δική μας περιφέρεια.

Στην ίδια ρότα και η περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, που, λόγω του λιμανιού της Πάτρας, αντιμετωπίζει επίσης τη μεγάλη πίεση των transit μεταναστών που δίνουν μάχη για μια θέση στα πλοία της φυγής προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Η πλειοψηφία του εκεί Περιφερειακού Συμβούλιου απέρριψε την πρόταση να δημιουργηθεί κέντρο υποδοχής σε παλαιό στρατόπεδο στο Στάνο Αιτωλοακαρνανίας, το οποίο είναι στο μέσον της διαδρομής Πάτρα – Ηγουμενίτσα και άρα μπορεί να φιλοξενήσει μετανάστες και από τους συνωστιζόμενους στα δύο λιμάνια.

Διάβασα ότι αντιπροτάθηκε οι συλλαμβανόμενοι μετανάστες να πάνε στην κεντρική Ελλάδα και ειδικότερα στη Θεσσαλία, έτσι ώστε να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση προς τις πύλες εξόδου της χώρας. Ποιος, όμως, μας εγγυάται ότι οι γείτονες θα δεχθούν στην αυλή τους το πρόβλημα και δεν θα ξεσηκωθούν και εκείνοι με τη σειρά τους; Φυσικά κανείς, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση.

Γράφοντας όλα αυτά, μου έρχεται κατά νου η μεγάλη πανθεσπρωτική και πρωτοπόρα για την εποχή της κινητοποίηση του τέλους της δεκαετίας του ΄80 για την προστασία του ποταμού Καλαμά από την ανεξέλεγκτη ρύπανσή του από τα λύματα της πόλης των Ιωαννίνων.

Ορισμένοι νουνεχείς είχαν τότε προτείνει ο έλεγχος της ποιότητας των υδάτων που διοχετεύονταν από το βιολογικό καθορισμό στο ποτάμι μας να περάσει στην ευθύνη των θεσπρωτικών αρχών. Η πρόταση προσέκρουσε στην πεισματική άρνηση της δική μας πλευράς και είκοσι και πλέον χρόνια μετά το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους μας: οι γείτονες μας Γιαννιώτες δεν έχασαν την ευκαιρία να φορτώσουν το πρόβλημα στη δική μας αυλή.

Στο εύλογο ερώτημα «τι σχέση έχουν όλα αυτά με την οικονομική κρίση;», η απάντηση είναι πολύ απλή: όσο διακατεχόμαστε από τέτοιες νοοτροπίες, δεν ανασκουμπωνόμαστε και συνεχίζουμε αμέριμνοι, μεταθέτοντας το δικό μας πρόβλημα στους γείτονες (τους ευρωπαίους εταίρους μας, εν προκειμένω), η κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί.

            *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 51.5.2011)

Χρέη, χρέη και πάλι χρέη!

Η Περιφερειακή Ενότητα Θεσπρωτίας, όπως αποκαλείται πλέον ο νομός μας, είναι η μικρότερη της Ηπείρου, αφού αντιπροσωπεύει πληθυσμιακά περίπου το 1/7 της συνολικής Περιφέρειας. Θα περίμενε, ως εκ τούτου, κανείς να είναι η πιο «νοικοκυρεμένη» ή, τέλος πάντων, να έχει μπει, λόγω μεγέθους, τάξη πιο γρήγορα στα οικονομικά της στοιχεία. Συμβαίνει, δυστυχώς, το ακριβώς αντίθετο.

Στην απογραφή και στον –ο… Θεός να τον κάνει!-  προϋπολογισμό που συζήτησε και ενέκρινε την περασμένη εβδομάδα το Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου, η Θεσπρωτία είχε τις χειρότερες επιδόσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς. Ήταν, για να καταλάβετε, η μόνη που δεν κατάφερε να καταγράψει τα ακίνητά της και στο σχετικό πίνακα της απογραφής, ενώ για τους μεγαλύτερους νομούς: Ιωαννίνων, Άρτας και Πρέβεζας, υπήρχε συνημμένη κατάσταση με την ακίνητη περιουσία που «κληρονόμησαν» οι Περιφερειακές Ενότητες από τις πρώην Νομαρχίες, για τη Θεσπρωτία αναφερόταν: «εκκρεμούν οι απαντήσεις από υποθηκοφυλακεία και κτηματολογικά γραφεία»!

Θα μου πείτε «έσταξε η ουρά του γαϊδάρου που δεν ξέρουμε πόσα ακίνητα έχει η Π.Ε. Θεσπρωτίας και βρήκες θέμα να κάνεις… αντιπολίτευση»; Σίγουρα όχι, είναι η απάντησή μου. Αλλά δεν μπορώ να καταπιώ τόσο εύκολα τις τραγελαφικές καταστάσεις που μαρτυρεί (και) το γεγονός ότι φθάσαμε στον Απρίλιο και οι ιθύνοντες δεν κατάφεραν ακόμη να μάθουν τη διαθέσιμη ακίνητη περιουσία, η οποία, όπως και να το κάνεις, δεν είναι δα και... μυθική.

Αν το επισημαίνω εξ αρχής, είναι γιατί αναρωτιέμαι τι θα γίνει με τα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα που έχουμε μπροστά μας, με πρώτο και σημαντικότερο τα υπέρογκα χρέη, τα οποία είναι καταγεγραμμένα στον ίδιο πίνακα απογραφής που κατατέθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο, στο πλαίσιο της υποχρέωσης του σχεδίου «Καλλικράτης», το οποίο, με τους μηχανισμούς ελέγχου που προβλέπει, συμβάλει –αν μη τι άλλο- στην, έστω αργή, προσγείωση στην οικονομική πραγματικότητα. 

Η Θεσπρωτία, για παράδειγμα, εμφανίζεται να είναι «πρωταθλήτρια» όλης της Ηπείρου στις «ανεξόφλητες οφειλές για τις οποίες έχουν εκδοθεί παραστατικά» με το ποσό των 3.284.745,02 ευρώ, όταν στο σύνολο της Περιφέρειας το αντίστοιχο ποσό των οφειλών είναι 7.263.382,02 ευρώ. Μιλάμε για χρήματα, τα οποία πρέπει να δοθούν άμεσα, καθώς οι προμηθευτές και οι κατασκευαστές τα έχουν ολοκληρώσει, έχουν πληρώσει τον αναλογούντα ΦΠΑ και κινδυνεύουν να καταστραφούν οικονομικά από την παράταση της εκκρεμότητας.

Αν στα πιο πάνω –που, ελπίζουμε, να είναι με ακρίβεια αποτυπωμένα- προσθέσουμε δύο ακόμη ποσά, όπως την οφειλή 2.770.358,37 ευρώ προς τη Δ.Ο.Υ. από «επιβολή δημοσιονομικής διόρθωσης για το έργο του τουριστικού καταφυγίου Συβότων», καθώς και το ποσό των 11.602.502,16 ευρώ από «έργα που είναι σε εξέλιξη», τότε τα συνολικά καταγεγραμμένα χρέη της Π.Ε. Θεσπρωτίας προσεγγίζουν το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 18 εκατ. ευρώ!

Με αυτά τα δεδομένα, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, θα περάσουν πολλά χρόνια για να απαλλαγούμε από τα συσσωρευμένα χρέη που μας κληρονόμησε η σπατάλη και η κακοδιαχείριση του παρελθόντος, όταν τα έργα δίνονταν και εκτελούνταν… διά λόγου και ήταν συνήθως πολλαπλάσια από τους διαθέσιμους πόρους, μιας και γνώμονας για την ανάθεση ήταν οι «πελατειακές» ανάγκες.

Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από την πλήρη αδυναμία σχεδιασμού νέων έργων στο νομό μας, ενώ ακόμη  και η επίκληση της… περιφερειακής αλληλεγγύης δεν μπορεί να αλλάξει την δυσοίωνη αυτή προοπτική, καθώς και στους υπόλοιπους νομούς της Ηπείρου –αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο- η εικόνα είναι αντίστοιχη: χρέη, χρέη και πάλι χρέη!

Ο προϋπολογισμός της Περιφέρειας, άλλωστε, που δεν παρά ένα πρόχειρο άθροισμα των οικονομικών στοιχείων από τις τέσσερεις παλαιές Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, δεν περιλαμβάνει ούτε ένα καινούργιο αναπτυξιακό έργο –τοπικό ή διαπεριφερειακό- σε όλη την Ήπειρο, αφού οι πιστώσεις του δεν αρκούν καλά- καλά για την πληρωμή των ανελαστικών λειτουργικών δαπανών (μισθοί προσωπικού, ενοίκια, κ.λ.π.), πόσω μάλλον για την αποπληρωμή του συνόλου των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Γι΄ αυτό ίσως θα είχε μεγαλύτερη αξία οι πολίτες της Ηπείρου να είχαν τη δυνατότητα να ακούσουν, περισσότερο από τις απόψεις που εκφράσαμε εμείς από τη μειοψηφία, τις αμήχανες τοποθετήσεις της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, οι εκπρόσωποι της οποίας επιδόθηκαν σε παραπολιτικού ύφους σχόλια κατά του… κακού Κράτους που δεν δίνει χρήματα, εξαιτίας της ακόμη πιο… κακής τρόικας και του… χείριστου μνημονίου.

Νόμιζαν, προφανώς, πως έτσι θα αποκρυβεί το γεγονός ότι -με τρόικα ή χωρίς τρόικα- το μέλλον του νομού μας, όπως και ολόκληρης της Ηπείρου, είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, υποθηκευμένο με το μέλλον του υπερχρεωμένου ελληνικού δημοσίου.

            *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 5.4.2011)

H «Δωδώνη» και το… «αβγό του Κολόμβου»

                Μεγάλος κουρνιαχτός προκαλείται τους τελευταίους μήνες γύρω από την γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη» και το μελλοντικό ιδιοκτησιακό καθεστώς της μετά την εκφρασμένη βούληση της Αγροτικής Τράπεζας να μεταβιβάσει το ποσοστό που απέκτησε όταν άφρονες συνεταιριστικές ενώσεις πωλούσαν μερίδια, όπως κάνουν οι ξεπεσμένοι  αριστοκράτες με τα κληρονομημένα ασημικά των οικογενειών τους. 

              Αρθρογράφοι κορυβαντιούν, χύνοντας… τόνους μελάνης για να εκφράσουν την… ιερά οργή τους για το «έγκλημα κατά του κτηνοτροφικού κόσμου της Ηπείρου». «Επαγγελματίες» ακτιβιστές φαντασιώνονται κινήματα και ηρωικές εξεγέρσεις των «κολασμένων» της Πίνδου, της Μουργκάνας και των Τζουμέρκων. Πολιτικοί ταγοί φλυαρούν ακαταπαύστως, διατυπώνοντας θέσεις ανέφικτες, όπως η εισαγωγή στο Χρηματιστήριο με προνομιακή εξαγορά μετοχών από τους κτηνοτρόφους, ή παρουσιάζοντας ως δήθεν ευοίωνες προτάσεις γενικόλογους αφορισμούς του τύπου: «η “Δωδώνη” να μείνει σε ηπειρώτικα χέρια».

                Οδηγούν, αλήθεια, όλα αυτά πουθενά αλλού πέρα από τη γνωστή παροιμία «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει»; Διότι δεν μπορεί να πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα υπάρξει διοίκηση της Αγροτικής Τράπεζας –πολύ περισσότερο στην παρούσα οικονομική συγκυρία-  που θα επιστρέψει τις μετοχές της γαλακτοβιομηχανίας χωρίς να καταβληθεί ένα εύλογο τίμημα από τον (όποιο) αντισυμβαλλόμενο. Με τέτοιες πεποιθήσεις μπορεί να εμφορούνται μόνον αφελείς ή κοινοί πολιτικοί απατεώνες που προσπαθούν να παραστήσουν τους «πατερούληδες» στους δικαίως ανησυχούντες  κτηνοτρόφους.

                Τα σκεφτόμουνα όλα, καθώς παρακολουθούσα  την πρόσφατη πανηπειρωτική σύσκεψη που διοργανώθηκε στα Γιάννενα με τη συμμετοχή της συντριπτικής πλειονότητας του πολιτικού δυναμικού της περιφέρειας μας. Και αναρωτιόμουν αν ορισμένοι από εκείνους που αυτοαποκαλούνται «αυτοδιοικητικοί» και εκτόξευαν πύρινους «δεκάρικους» είχαν μελετήσει έστω και λίγο το νόμο με τον οποίο υλοποιήθηκε το σχέδιο «Καλλικράτης» για την περιφερειακή αναδιάρθρωση της χώρας και κατ΄ εφαρμογήν του οποίου απέκτησαν, λίαν προσφάτως, τα αξιώματά τους. 

                 Αμφιβάλλω βάσιμα ότι μελέτησαν ή κι αν το έκαναν αμφισβητώ ότι αντιλήφθηκαν τη σημασία του. Όχι, βεβαίως, από αδυναμία αντίληψης, αλλά μάλλον από τη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων που τους διακατέχει και αποτελεί τον σχεδόν αποκλειστικό οδηγό της δράσης τους. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρεί το παρελθόν και καταδεικνύει το παρόν πολλών από τους κρατούντες, αλλά ας μην επεκταθούμε επ΄ αυτού, αφού δεν είναι το θέμα τούτου του σημειώματος.

                Το θέμα μας είναι να βρεθεί η πλέον ευχερής λύση που να διασφαλίζει το μέλλον της «Δωδώνης» με τα χαρακτηριστικά που ξέρουμε: τη στήριξη, δηλαδή, του εισοδήματος των Ηπειρωτών κτηνοτρόφων, αφενός, και, αφετέρου, τη διασφάλιση του ανταγωνισμού στον κρίσιμο αγροτοδιατροφικό τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται, παρεμποδίζοντας με την ως τώρα παρουσία της την απόλυτη «καρτελοποίηση» της αγοράς.

                Με δεδομένες τις προθέσεις της Αγροτικής Τράπεζας, ο μίτος της Αριάδνης στο κουβάρι του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της «Δωδώνης» μπορεί, κατά την άποψή μου, να βρεθεί μέσα από το θεσμικό πλαίσιο του Προγράμματος «Καλλικράτης» και ειδικότερα από το άρθρο 194 του νόμου 3852/10. Εκεί  προβλέπεται η δυνατότητα των περιφερειών «να συνιστούν μία επιχείρηση, η οποία έχει τη μορφή της αναπτυξιακής ανώνυμης εταιρίας» και «λειτουργεί σύμφωνα με τις διατάξεις της εμπορικής και φορολογικής νομοθεσίας», έχοντας ως αντικείμενο, μεταξύ άλλων, την «προώθηση της επιχειρηματικής, οικονομικής και γενικότερα βιώσιμης ανάπτυξης της περιφέρειας».

Επιπλέον ορίζεται ότι «στο μετοχικό κεφάλαιο συμμετέχουν περιφέρειες και δήμοι ή και άλλοι φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης», ενώ «είναι δυνατή η συμμετοχή και φορέων του δημόσιου τομέα, συνεταιρισμών και ενώσεων αυτών, επιστημονικών φορέων, επιμελητηρίων, φορέων συλλογικών κοινωνικών ή οικονομικών συμφερόντων, καθώς και τραπεζών και πιστωτικών ιδρυμάτων». Με ρητή, όμως, πρόβλεψη ότι η εταιρία «δεν εισάγεται στο Χρηματιστήριο» και οι αυτοδιοικητικοί φορείς «κατέχουν την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου».

Αν, λοιπόν, είναι ειλικρινείς οι διακηρύξεις για διασφάλιση του ηπειρώτικου και συνάμα του δημόσιου χαρακτήρα της «Δωδώνης» η λύση είναι τόσο απλή όσο το… «αβγό του Κολόμβου». Τα όργανα της αιρετής Περιφέρειας δεν έχουν παρά να συστήσουν άμεσα την προβλεπόμενη αναπτυξιακή εταιρία, η οποία να υποβάλλει πρόταση εξαγοράς του μεριδίου της ΑΤΕ και η γαλακτοβιομηχανία να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία της με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όλα τα άλλα είναι «έπεα πτερόεντα». Κοινώς λόγια του αέρα.    

           *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 21.12.2010)