Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τεμπονέρας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τεμπονέρας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2024

Τρικυμία στο… (μισο)άδειο ποτήρι της Κεντροαριστεράς

    Τρεις νέοι -και εν πολλοίς φερέλπιδες- πολιτικοί από διαφορετικούς πολιτικούς σχηματισμούς, ο Μανόλης Χριστοδουλάκης από το ΠΑΣΟΚ, η Έφη Αχτσιόγλου από τη Νέα Αριστερά και ο Διονύσης Τεμπονέρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, απεδέχθησαν την πρόσκληση μιας εφημερίδας για να συμμετάσχουν σε μια συζήτηση για τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις.

         Από μια πρώτη άποψη, δεν φαίνεται να υπήρξε τίποτε το επιλήψιμο στην οργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης. Από που κι ως όπου, άλλωστε, είναι πρόβλημα τρεις νέοι πολιτικοί να μη μπορούν να συνομιλούν μεταξύ τους, να εκφράζουν τις απόψεις τους και να προβληματίζονται για το μέλλον που επιφυλάσσουν στην ελληνική κοινωνία οι τρέχουσες καταστάσεις; Θα ήταν ευχής έργον αν οι Έλληνες πολιτικοί κατάφερναν να ανταλλάσσουν απόψεις χωρίς υστεροβουλίες και υπολογισμούς.    

         Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο τίτλος τον οποίο επέλεξαν να βάλουν οι οργανωτές της εκδήλωσης ήταν τουλάχιστον αφελής, αν όχι πολιτικά προβοκατόρικος. «Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;», είναι το βαρύγδουπο ερώτημα στο οποίο υποτίθεται ότι θα κληθούν να απαντήσουν ένας συμπαθής πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, μια παρ΄ όλίγον ηγέτις του ΣΥΡΙΖΑ και ένα στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μέχρι στιγμής δεν έχει γνωρίσει την επικύρωση της λαϊκής νομιμοποίησης.

         Δεν ξέρω ποιος το σκέφθηκε το συγκεκριμένο ερώτημα, αλλά, κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι απολύτως υπονομευτικό για το όλο εγχείρημα της υποτιθέμενης αναζήτησης εναλλακτικής πολιτικής προσωπικότητας που θα διαδεχθεί τον σημερινό πρωθυπουργό, ο οποίος, όπως συνήθως συμβαίνει στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, αποκλείεται να είναι… αιώνιος στο αξίωμα.

         Το πότε, όμως, αλλά κυρίως το από ποιον, θα γίνει, αργά ή γρήγορα, η διαδοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα το οποίο αποκλείεται να απαντηθεί σε μια ημερίδα που μάλλον πρόχειρα και σίγουρα αυτάρεσκα κάποιοι οργάνωσαν, θεωρώντας ότι μπορεί να καθορίσουν τα πολιτικά μελλούμενα με μόνο κριτήριο τη δική τους βουλησιαρχία ή ίσως και προπέτεια.

         Η αναμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι ο χώρος της Κεντροαριστεράς, το οποίον με τον έναν ή τον άλλο φιλοδοξούν να εκπροσωπούν οι τρεις συγκεκριμένοι πολιτικοί, υπερβαίνει κατά πολύ τις δικές τους -θεμιτές ή αθέμιτες- φιλοδοξίες. Διότι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Κεντροαριστερά είναι ο κατακερματισμός, ο οποίος σχετίζεται απολύτως με τις διαφορετικές προσεγγίσεις που έχουν σε μια σειρά από διαφορετικά ζητήματα με έντονη ιδεολογική χροιά. 

Πώς αποτιμούν, για παράδειγμα, την υπερτετραετή διακυβέρνηση από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Και, επίσης πώς εκτιμούν τον ρόλο που διαδραμάτισε στα πολιτικά πράγματα της τελευταίας 15ετίας ο Αλέξης Τσίπρας; Δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι τον τελευταίο έσπευσε να συναντήσει τις προηγούμενες μέρες ο κ. Τεμπονέρας, θέλοντας ενδεχομένως να δείξει ότι οι πρωτοβουλίες του έχουν -αν μη τι άλλο!- την επίνευση του τέως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, ποτέ δεν παραιτήθηκε, παρά μόνο, κατά την επίσημη δήλωσή του, «παραμέρισε».

Όπως και να έχει, και σε πείσμα με τις δεύτερες σκέψεις που κάνουν κάποιοι από τους συμμετέχοντες στην περί ής ο λόγος εκδήλωση, η διάσταση που της δόθηκε είναι δυσανάλογη τόσο του πολιτικού διαμετρήματος των τριών στελεχών που θα καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι για να βρουν τον αντικαταστάτη του Μητσοτάκη όσο και των παραμέτρων που συνθέτουν το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό.

Από την άλλη, δυσανάλογα μεγάλος μοιάζει να είναι και ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε γύρω από την συγκεκριμένη εκδήλωση. Και αυτό διότι η ετερόκλητη τριάδα, όπως και όλοι όσοι έχουν αντίστοιχες ανησυχίες, προτού αναζητήσουν τον επόμενο πρωθυπουργό, χρειάζεται να διαμορφώσουν μια συνεκτική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης η οποία να αμφισβητεί βάσιμα την διαχειριστική επάρκεια του κ. Μητσοτάκη και των πολιτικών προσώπων που τον πλαισιώνουν στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας κατά τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια.

Όσο αυτό δεν συμβαίνει, καμμιά ημερίδα δεν θα καταφέρει να συγκολλήσει τις διαφορετικές τάσεις που επικρατούν στην Κεντροαριστερά. Με αποτέλεσμα η αναταραχή που κάποιοι διαβλέπουν να προκαλείται από πρωτοβουλίες αυτού του είδους να μην είναι στην πραγματικότητα τίποτε περισσότερο από… τρικυμία σε ένα (μισο)άδειο ποτήρι, όπως μοιάζει ο χώρος της Κεντροαριστεράς στις μέρες μας.

Δεν μπορεί, άλλωστε, να περάσει απαρατήρητο ότι, με βάση την τελευταία δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας (Alco για τον Alpha) το άθροισμα των δημοσκοπικών ποσοστών  τα οποία συγκεντρώνουν στην πρόθεση ψήφου το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά (24,5%) υπολείπονται της επίδοσης την οποία επιτυγχάνει η κυβερνητική παράταξη (28,2%). 

Αν και είναι αρκετοί εκείνοι που δεν βρίσκουν ευθείες αναλογίες, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου ο Χάρης Δούκας κατάφερε να ανατρέψει πολύ μεγαλύτερη διαφορά που χώριζε όχι μόνον τον ίδιο αλλά και τους συμμάχους που εξασφάλισε στη μάχη του δεύτερου γύρου από τον βασικό του αντίπαλο Κώστα Μπακογιάννη. 

Η ουσιαστική διαφορά, όμως, ήταν ότι ο Δούκας έδειξε εξαρχής να πιστεύει στην νίκη και, εκπονώντας ένα πρόγραμμα που διέφερε από τα τετριμμένα και μεγαλεπήβολα, κάλυψε τη δεύτερη Κυριακή μια δυσθεώρητη διαφορά που τον χώριζε στον πρώτο γύρο από τον αντίπαλό του, ο οποίος, επειδή πίστευε ότι ήταν… «άχαστος», επέλεξε να τον αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο στο περίφημο ντιμπέιτ που θα μνημονεύεται για χρόνια ως «case study» πολιτικής ανατροπής.  

Συμπέρασμα; Για να γεμίσει το ποτήρι της Κεντροαριστεράς, ώστε να καταστεί πλειοψηφική δύναμη, απαιτείται να συντρέξουν δύο απαράβατες προϋποθέσεις: ρηξικέλευθο πρόγραμμα και ηγέτης που να πείθει ότι μπορεί να το εφαρμόσει. Όλα τα άλλα είναι για να έχουν ύλη οι εφημερίδες και τα σάιτ και για να καταναλώνουν χρόνο τα τηλεοπτικά πρωινάδικα όταν δεν κατακλύζονται από το lifestyle του νεόκοπου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

Είναι ικανοί να... ονοματοδοτήσουν το Μνημόνιο με τον νικητή του Survivor



Είναι, αναμφισβήτητα, στη… φύση των κυβερνήσεων να στήνουν παράτες, να οργανώνουν φιέστες και να κόβουν κορδέλες εγκαινίων για έργα που μόλις άρχισαν ή που μόλις παραδόθηκαν. Από τον «πειρασμό» αυτό, στη χώρα μας τουλάχιστον, δεν έχει ξεφύγει καμία κυβέρνηση: είτε ήταν λαοπρόβλητη είτε δικτατορική, είτε βρισκόταν στα «πάνω» της είτε είχε μπει στη φάση της αποδρομής. 
Από την εποχή που στα «Επίκαιρα», τα οποία μεταδίδονταν στις κινηματογραφικές αίθουσες, δεν έλειπαν ποτέ σκηνές με το… εμβληματικό μυστρί του Παττακού έως την περίοδο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 που οι νεόκοποι, τότε, κυβερνώντες εγκαινίαζαν σχεδόν κάθε μέρα και ένα καινούργιο έργο, μικρή σημασία δινόταν ποιος το εμπνεύστηκε, ποιος το σχεδίασε, ποιος το ξεκίνησε και ποιος το ολοκλήρωσε.
Ο άτυπος, ωστόσο, κανόνας, που ίσχυε σχεδόν αδιαλείπτως επί πολλές δεκαετίες, επέβαλε η τελετή των εγκαινίων να συνοδεύεται με την οριστική παράδοση του έργου στη χρήση των πολιτών. Άλλωστε, ακόμη και στη δημοφιλέστατη ταινία του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου με τον τίτλο «Υπάρχει και φιλότιμο» (που γυρίστηκε το πολιτικά ταραγμένο 1965), ο… θρυλικός πρωταγωνιστής της Ανδρέας Μαυρογιαλούρος ταξίδευε προς την εκλογική του περιφέρεια με μιλήσει για το προσφάτως αποπερατωθέν νέο μαιευτήριο της περιοχής.
Οι σημερινοί κυβερνώντες, όμως, φαίνεται ότι δεν διαθέτουν ούτε ίχνος από το φιλότιμο του κινηματογραφικού Μαυρογιαλούρου που έπλασε ο Αλέκος Σακελάριος. Γι΄ αυτό και δεν περιορίζονται μόνον στην οικειοποίηση έργων τα οποία άλλοι σχεδίασαν, προώθησαν και για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να αποπερατώσουν. Πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, οργανώνοντας φιέστες για έργα τα οποία δεν έχουν ολοκληρωθεί και στην πραγματικότητα, παρά τα «πανωπροίκια» που έδωσαν στους εργολάβους τους οποίους κάποτε επέκριναν, τα χρονοδιαγράμματα παράδοσής τους δεν έχουν τηρηθεί.
Τόσο η Ολυμπία Οδός που εν χορδαίς και οργάνοις εγκαινίασε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας όσο και η Ιόνια Οδός στην οποία ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης φωτογραφήθηκε ουκ ολίγες φορές να κόβει κορδέλες, έχουν ημιτελή τμήματα τα οποία με βάση τις εξαγγελίες έπρεπε να ήταν έτοιμα για να δοθούν στην κυκλοφορία από τον περασμένο μήνα. Ενώ το πιθανότερο είναι ότι ορισμένα εξ αυτών δεν πρόκειται να αποπερατωθούν ούτε το καλοκαίρι με την έναρξη της τουριστικής περιόδου.
Στον αντίλογο που μπορεί ευλόγως να προτάξει κάποιος: «Και τί πειράζουν οι λίγοι μήνες;», η απάντηση είναι προφανής: «Και τί θα πείραζε αν δεν γίνονταν τώρα τα εγκαίνια και τα ανέβαλλαν έως ότου ολοκληρωθούν τα έργα;». Πόσω μάλλον όταν οι σημερινοί κυβερνώντες, οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι σε αντιπαράθεση με το «παλαιό πολιτικό σύστημα», όπως ανέφερε η πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν άλλαξαν τίποτε ουσιαστικό στις συμβάσεις παραχώρησης τις οποίες ως αντιπολίτευση είχαν πολεμήσει με πάθος και τις είχαν καταψηφίσει με αστειότητες περί αρνητικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η μόνη εξήγηση για τα τωρινά πανηγύρια που στήνουν μπορεί να είναι  ότι φιλοδοξούν να τους αναγνωριστεί ως μεγάλη προσφορά οι ονοματοδοσίες στις οποίες επιδίδονται και που φαίνεται να αποτελούν το μεγαλύτερο και ενδεχομένως το μοναδικό επίτευγμα που έχουν να παρουσιάσουν στους 26 μήνες που κυβερνούν.
Πέτυχαν να… καθαγιάσουν την τρόικα, την οποία θα έδιωχναν, μετονομάζοντάς την σε «θεσμούς». Βάφτισαν «σκληρή διαπραγμάτευση» την καθυστερημένη αποδοχή όλων των όρων που υπαγορεύουν οι δανειστές. Έστησαν χορούς στο Σύνταγμα για το «όχι» στο δημοψήφισμα που έγινε το ίδιο βράδυ «ναι».
Πανηγύρισαν εκατοντάδες φορές, παρόλο που μέχρι στιγμής έχουν, κατά δική τους ομολογία, πέσει έξω σε όλες τις εκτιμήσεις που προεκλογικά και μετεκλογικά έχουν κάνει για την τροπή των πραγμάτων τόσο εντός της χώρας όσο και εκτός, φαντασιωνόμενοι διαρκώς ότι «αλλάζουν την Ευρώπη».
Περηφανεύονται για τα έργα και τα ημέρες της αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησής τους, παρόλο που δεν τήρησαν σχεδόν καμία προεκλογική υπόσχεση: από τους φόρους και τα διόδια που θα καταργούσαν έως τον κατώτατο μισθό που θα αύξαναν, τους διορισμούς ημετέρων που θα εξαφάνιζαν και το καθεστώς της ασυλίας των ισχυρών που θα τερμάτιζαν.
Αντ΄ αυτών, εκτίναξαν τους φόρους, πολλαπλασίασαν τα διόδια, διόρισαν στρατιές ημετέρων και προσπαθούν με νύχια και με δόντια –τρανό παράδειγμα η Εξεταστική για την Υγεία- να εξασφαλίσουν το απυρόβλητο για τους εαυτούς τους στο όνομα δήθεν της διαφάνειας και της καταπολέμησης της διαπλοκής και των σκανδάλων.
Και ενώ δεν βρίσκουν λέξη πλέον να πουν κατά των εργολάβων με τους οποίους έχουν συμμαχήσει πλήρως, δεν έχουν την παραμικρή δυσκολία να διεκδικήσουν δάφνες για τη μεγάλη… προσφορά στο έθνος και στους πολίτες που συνιστά η φαεινή ιδέα που είχαν να δοθούν τα ονόματα του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κωστή Στεφανόπουλου και του Νίκου Τεμπονέρα σε κάποια από τα τούνελ της Ολυμπίας Οδού.        
Με τη φόρα, μάλιστα, που έχουν πάρει και τη μανία τους στα «βαφτίσια», δεν αποκλείεται να ονοματοδοτήσουν ακόμη και τα… Μνημόνια για να τα κάνουν πιο… εύηχα. Ποιος θα εκπλαγεί, για παράδειγμα, εάν ο… ευφάνταστος Ευκλείδης Τσακαλώτος δώσει στο ένα, το τρίτο που βιώνουμε τώρα, το όνομα της ποθητής του Σκάρλετ Γιόχανσον και επιφυλάξει για το επόμενο, το τέταρτο που «ψήνεται», το όνομα του νικητή που θα αναδειχθεί από το… Survivor;