Όσα λάθη και αν κάναμε οι Έλληνες
τις προηγούμενες δεκαετίες, ειλικρινά δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μας
αξίζουν όλα όσα υφιστάμεθα το τελευταίο διάστημα. Όσο βαριά και αν ήταν η
μνημονιακή οκταετία που αντιμετωπίζουμε και που κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη
διαρκέσει, μοιάζει ακόμη βαρύτερος ο εθνικός εξευτελισμός τον οποίο υφιστάμεθα.
Είναι απορίας άξιον πως τα έχουμε
καταφέρει και σχεδόν όλοι οι γείτονες μας προβάλλουν αξιώσεις έναντι της χώρας
μας. Η Ελλάδα ήταν εξίσου αδύναμη και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, όταν ήταν
βουτηγμένη στην οικονομική κρίση, αλλά ούτε η Τουρκία, ούτε η Αλβανία, ούτε η
ΠΔΓΜ ξεδίπλωναν τόσο επιθετική ατζέντα διεκδικήσεων εις βάρος μας όσο αυτή που
ξεδιπλώνουν αυτή την περίοδο.
Είναι σαν κάποια αόρατη δύναμη να
έδωσε το σήμα και η μια μετά την άλλη οι χώρες της περιοχής να αξιώνουν μονομερείς
παραχωρήσεις από την Ελλάδα. Η Τουρκία δεν αρκείται πλέον στις «γκρίζες ζώνες»
στο Αιγαίο, αλλά, για πρώτη φορά, διατείνεται ότι οι αμφισβητούμενες, εκ μέρους
της, βραχονησίδες αποτελούν δικό τους έδαφος.
Η Αλβανία προεξοφλεί δικαίωση των
απαιτήσεων της για το διαβόητο «Τσάμικο», που καμία ελληνική κυβέρνηση ως τώρα
δεν διανοήθηκε να επιτρέψει να μπει στο τραπέζι, ενώ θεωρεί ότι θα τροποποιηθεί
η συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων με υποχώρηση της ελληνικής
πλευράς από τη συμφωνία που είχε συνομολογηθεί πριν από μερικά χρόνια.
Η ΠΓΔΜ πανηγυρίζει ότι κέρδισε τον
όρο «Μακεδονία» στην μελλοντική της ονομασία και η ηγεσία της εμφανίζεται
βέβαιη ότι το συγκεκριμένο τεράστιο διπλωματικό κέρδος το απέσπασε χωρίς καμία
παραχώρηση στις ελληνικές ενστάσεις για τα αλυτρωτικά ζητήματα και την
αναγνώριση της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητας τους.
Φταίει άραγε η κακή μας τύχη για όλα
όσα μας συμβαίνουν; Μάλλον όχι. Γιατί αν τα πάρουμε ένα προς ένα θα δούμε ότι
τα περισσότερα εξ αυτών τα έχουμε προκαλέσει μόνοι μας. Είναι, δυστυχώς,
αποτελέσματα επιλογών των εθνολαϊκιστών που κατέλαβαν την εξουσία και που το
μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι πως θα παραμείνουν γαντζωμένοι στις
καρέκλες συνεχίζοντας το μόνο πράγμα που ξέρουν καλά και το οποίο δεν είναι
άλλο από την εξαπάτηση των πολιτών.
Θέλετε παραδείγματα; Με τον ίδιο
ακριβώς τρόπο που εξαπατούσαν τους Έλληνες ότι δεν θα υπέγραφαν ποτέ Μνημόνια ή
ότι δεν θα έκοβαν συντάξεις, ο υπουργός Άμυνας της χώρας πέταγε μίλια μακριά από
τα Ίμια στεφάνι στη θάλασσα. Και ενώ τον πρόδιδαν οι φωτογραφίες που ο ίδιος
είχε μοιράσει δείχνοντας τις βραχονησίδες περικυκλωμένες από τον τουρκικό
στόλο, εξέδιδε ψευδείς ανακοινώσεις ότι τάχατες απέτισε φόρο τιμής στον χώρο
θυσίας των αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους στην κρίση του 1996.
Έπειτα από αυτή την, όπως
αποδεικνύεται, «πρόβα» που έκαναν, ταπεινώνοντας τον τάχατες σκληρό Έλληνα
υπουργό, που νόμιζε ότι έγινε κάτι σαν τον στρατάρχη Αϊζενχάουερ επειδή φοράει
στολές παραλλαγής και πηγαινοέρχεται με στρατιωτικά ελικόπτερα, οι Τούρκοι
προχώρησαν στο επόμενο βήμα που ήταν ο διεμβολισμός του σκάφους της ελληνικής
Ακτοφυλακής μόλις ένα μίλι από τα Ίμια.
Ώρες ολόκληρες μετά το θερμό αυτό
επεισόδιο, η ελληνική κυβέρνηση ήταν εξαφανισμένη. Και είναι πολύ πιθανό, αν
δεν το έφερναν στο φως για προπαγανδιστικούς λόγους οι ίδιοι οι Τούρκοι, να μην
είχε μαθευτεί ποτέ. Ο λαλίστατος, άλλωστε, κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ.
Τζανακόπουλος, που όταν τον ακούς να μιλάει για τον Μητσοτάκη μένεις με την
εντύπωση ότι γεννήθηκε πολεμοχαρής, περί άλλων ετύρβαζε. Τον ενδιέφερε να
επικοινωνήσει την προπαγάνδα για την υπόθεση Novartis και έδειχνε να μην είχε ιδέα για το
είχε γίνει στα Ίμια.
Αλλά δεν ήταν μόνον ο κ.
Τζανακόπουλος. Ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς δεν μετακινήθηκε από τη
Βιέννη όπου βρισκόταν, δικαιώνοντας όσους λένε ότι έχει… απωθημένο με τον
Μέτερνιχ. Συνέχισε να ασχολείται με την αγαπημένη του εμμονή που φαίνεται ότι
είναι η λύση, με κάθε
τίμημα, του «Μακεδονικού». Και το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι στην Άγκυρα «δεν
ξέρουν γεωγραφία». Βαριά κουβέντα…
Όσο για τον πρωθυπουργό; Άφαντος επί
τρεις μέρες, ανακοίνωσε ότι την τέταρτη θα έκανε μια βόλτα από το υπουργείο
Ναυτιλίας. Ούτε υπουργικό συμβούλιο να συγκαλέσει, ούτε διπλωματικό μαραθώνιο
να ξεκινήσει για να ενημερώσει τον διεθνή παράγοντα για την τουρκική
προκλητικότητα. Ως να επρόκειτο για κάτι σύνηθες που δεν απαιτούσε κανέναν
ειδικό χειρισμό. Πάλι καλά που δεν βγήκε να πει ότι όλα έγιναν για να καλυφθεί
η Novartis, όπως
είχε το απύθμενο θράσος να ισχυριστεί για τα συλλαλητήρια…
Και επειδή, αρέσκονται ορισμένοι να κάνουν ανίερες συγκρίσεις
με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θα είχε αξία να μελετούσαν την αντίδραση του μεγάλου
αυτού ηγέτη στην κρίση του Μάρτη του 1987. Συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο την
προηγούμενη από την ημέρα που θα έβγαινε στο Αιγαίο το τουρκικό ερευνητικό
σκάφος για να ανακοινώσει σειρά πρωτοβουλιών, ανάμεσα στις οποίες ήταν και το
ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια στη Σόφια. «Για το θεαθήναι»,
είπαν ορισμένοι τότε. Μπορεί. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν ότι η Ελλάδα έδειξε ότι
δεν ήταν ούτε απομονωμένη, ούτε ανήμπορη.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι το θέμα μας. Μπορεί να καλούμε στην
Αθήνα -έτσι χωρίς πρόγραμμα…- τον Ερντογάν, όποτε θέλει αυτός να βγει από
την ευρωπαϊκή καραντίνα. Μπορεί να
έχουμε συνεχή αλισβερίσια με τον Αλβανό Ράμα και τον Σκοπιανό Ζάεφ, η Ελλάδα,
όμως, δεν ήταν ποτέ πιο απομονωμένη διπλωματικά. Και δεν έδειχνε ποτέ πιο
ανήμπορη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της.
Είμαστε στα όρια του εθνικού ξεπεσμού, τα οποία, αν
συνεχιστεί η πορεία που ακολουθούν οι κυβερνώντες, πολύ σύντομα θα τα
ξεπεράσουμε.
