Συνωμότες στα… υπόγεια του Μεγάρου Μπερλεμόν

Σε μια χώρα που κυριαρχεί το «δος ημίν σήμερον» και ο πιο… μακροπρόθεσμος προγραμματισμός δεν ξεπερνά τη μια βδομάδα, είναι απορίας άξιον πως βρίσκονται τόσο πολλοί γύρω μας που είναι έτοιμοι να καταπιούν αμάσητες τις οργιώδεις φαντασιώσεις για υποτιθέμενες μελλοντικές κυβερνητικές λύσεις που τάχατες τεκταίνονται στο παρασκήνιο και έχουν ως στόχο την επιβολή «δοτού» πρωθυπουργού από τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Ας προσπαθήσουμε λίγο να το κάνουμε εικόνα: Στο ημίφως μιας μυστικής αίθουσας στα υπόγεια του εμβληματικού Μεγάρου Μπερλεμόν, όπου εδρεύει η Κομισιόν, η πρόεδρός της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έχει προσκαλέσει τον Έλληνα Επίτροπο Μαργαρίτη Σχοινά και άλλους… συνωμότες για να αποφασίσουν εν κρυπτώ και παραβύστω το όνομα του επόμενου πρωθυπουργού της Ελλάδας που θα οριστεί από αυτούς.

Ο ορισμός βεβαίως του επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης δεν θα γίνει αμέσως τώρα, αλλά έπειτα από κάποιο διάστημα, αφού απαιτείται όχι μόνον να φύγει η τωρινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία διαθέτει συμπαγή πλειοψηφία 157 εδρών, αλλά θα χρειαστεί να μεσολαβήσουν και δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που άλλοι τις θέλουν να γίνονται μέσα στον χρόνο και άλλοι τις τοποθετούν για τον επόμενο χρόνο, σύμφωνα, άλλωστε, με τη συνταγματική προθεσμία και τις διαβεβαιώσεις του νυν πρωθυπουργού.

Υπό αυτές τι συνθήκες, όλοι εμείς θα είμασταν στο σκοτάδι και, αφού θα… κοιμόμασταν επί μήνες τον ύπνο του δικαίου, θα τρέχαμε κάποια στιγμή ανύποπτοι στις κάλπες για να ψηφίσουμε το κόμμα της προτίμησής μας και τον πρωθυπουργό της αρεσκείας μας, χωρίς να ξέρουμε πως, ό,τι και αν ψηφίζαμε, ο πρωθυπουργός είχε βγει από την Ούρσουλα, τον Μαργαρίτη και τα άλλα ευρωπαϊκά παιδιά.

Ο… Θεός (της Ελλάδος άραγε;) μας φύλαξε, όμως, και ένας δαιμόνιος ερευνητής, ο οποίος εκπροσωπούσε τη -γνωστή για τις μεγάλες αποκαλύψεις της- ελληνική δημοσιογραφία, ξετρύπωσε τη μυστική σύσκεψη. Όπως είχαν ξετρυπώσει παλαιότερα ομότεχνοί του τις διαβόητες μυστικές κρύπτες του ΚΕΕΛΠΝΟ. Το ευτύχημα ήταν ότι ο ερευνητής – «σαΐνι» που έμαθε τα καθέκαστα τα οποία διημείφθησαν στα υπόγεια του Μπερλεμόν δεν τα κράτησε για τον εαυτό του. Τα ξεφούρνισε σε μια ελληνικού περιεχομένου ιστοσελίδα, με αποτέλεσμα να γίνει ο… κακός χαμός.

Το παράδοξο, όμως, ήταν ότι ο… χαμός δεν έγινε από εκείνους που κινδύνευαν να χάσουν τον πρωθυπουργό που σκόπευαν να επιλέξουν στις κάλπες. Εκείνοι που σήκωσαν σκόνη και δήλωναν ανάστατοι από τη συνωμοσία ήταν κατά βάση όλοι όσοι εκφράζουν προτίμηση σε πρόσωπα που, αν πιστέψουμε τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, ο κόσμος να έρθει ανάποδα, την πρωθυπουργία δεν πρόκειται να τη δουν ούτε με το… μακαρόνι, όπως λέει ο λαός μας για υποθέσεις που δεν έχουν μεγάλη πιθανότητα να συμβούν.

Τα πράγματα θα ήταν απλώς αστεία αν δεν ίσχυε αυτό που στην αρχή επισημάναμε. Ότι δηλαδή τόσο πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να πιστέψουν την ευφάνταστη σεναριογραφία που μόνον σε νοσηρούς εγκεφάλους μπορεί να εξυφανθεί. Πως αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να σκεφτεί κανείς και να γράψει ότι οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες, οι οποίοι την εποχή της μνημονιακής μέγγενης ανέχθηκαν να είναι υφυπουργός αρμόδιος για το Ασφαλιστικό σύστημα της χώρας ο… ηθοποιός - μέντιουμ Παύλος Χαϊκάλης, επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς αφού τον είχε διορίσει ο τότε εκλεκτός του ελληνικού λαού Αλέξης Τσίπρας, τώρα συνεδριάζουν κρυφά προκειμένου, πριν καν στηθούν οι κάλπες και αποτυπωθεί η ετυμηγορία του ελληνικού λαού, να προκρίνουν πρωθυπουργό που θα είναι του… χεριού τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που διακινούνται σενάρια αυτού του είδους που θέλουν άλλοτε σχήματα τεχνοκρατών που θα παραμερίσουν τους πολιτικούς και άλλοτε συγκυβερνήσεις που θα επιβάλουν οι ξένοι επειδή θα υπάρξουν κυβερνητικά αδιέξοδα και κίνδυνοι ακυβερνησίας. Τις περισσότερες φορές αποδείχθηκε ότι όλα αυτά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αστήρικτη κινδυνολογία, όταν δεν αποτελούσαν ευσεβείς πόθους. 

Τις ελάχιστες, άλλωστε, φορές, που δόθηκαν λύσεις οι οποίες δεν ήταν προϊόν της λαϊκής βούλησης, όπως οι κυβερνήσεις των τραπεζιτών Ξενοφώντα Ζολώτα και Λουκά Παπαδήμου, αυτές αποδείχθηκαν βραχύβιες, καθώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει μάθει να μοιράζεται την εξουσία. Όλοι τη θέλουν ολόκληρη και δεν συμβιβάζονται με τίποτε λιγότερο.

Στην παρούσα φάση όλο αυτό το… σεναριολογικό κατασκεύασμα επιχειρείται να γίνει πιστευτό με αναλογίες από την Ιταλία και τη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων της γείτονος στο πρόσωπο του Μάριο Ντράγκι ο οποίος από… άχρωμος τραπεζίτης απεδείχθη ικανότατος πρωθυπουργός. Σε βαθμό μάλιστα που τις προηγούμενες μέρες οι πολιτικές δυνάμεις να διατηρήσουν σχεδόν με το ζόρι εκείνον στην κορυφή της κυβερνητικής ηγεσίας και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα στο Κυρηνάλιο Μέγαρο.

Ωστόσο, παρά τις αρκετές ομοιότητες που παρουσιάζουν η Ελλάδα και η Ιταλία, οι διαφορές τους είναι μάλλον πολύ περισσότερες. Κυρίως ως προς τη διάρθρωση του πολιτικού συστήματος, καθώς στη γείτονα ο σχηματισμός βιώσιμης κυβέρνησης, με επικεφαλής κάποιον πολιτικό, δεν είναι εφικτός όχι μόνον από την παρούσα κοινοβουλευτική σύνθεση, αλλά και από τη… μελλοντική.

Οι δημοσκοπήσεις (που στη Ρώμη δεν τις θεωρούν… «πετσωμένες») δείχνουν τέσσερις πολιτικούς σχηματισμούς, το Δημοκρατικό Κόμμα της Κεντροαριστεράς, την ακροδεξιά «Λέγκα» του Ματέο Σαλβίνι, το ακόμη πιο ακραίο σχήμα που αποκαλείται «Αδέλφια της Ιταλίας» και τα υπό κατάρρευση «Πέντε Αστέρια» του λαϊκιστή ηθοποιού Μπέμπε Γκρίλο, να βολοδέρνουν κοντά στο 20%, ενώ η παραδοσιακή κεντροδεξιά «Φόρτσα Ιτάλια» του αειθαλούς Σίλβιο Μπερλουσκόνι περιορίζεται σε μονοψήφια ποσοστά. 

Οπότε ακόμη και αν προκηρυχθούν εκλογές, ο κατακερματισμός των ιταλικών πολιτικών δυνάμεων μοιάζει αναπόφευκτος, ενώ η πρωθυπουργία Ντράγκι, που έως τώρα έχει αποδειχθεί αρκετά πετυχημένη, προβάλει όχι μόνον ως η καλύτερη αλλά και ως η μοναδική βιώσιμη λύση για τη γειτονική χώρα.

Καλώς ή κακώς, λοιπόν, η ελληνική πολιτική σκηνή δεν προσομοιάζει με την ιταλική. Και ούτε φαίνεται ότι θα της μοιάσει όταν πάψει να ισχύσει η απλή αναλογική με την οποία θα γίνουν για μία και μόνη φορά οι επερχόμενες εκλογές. Με την ενισχυμένη αναλογική που θα ακολουθήσει στις μεθεπόμενες, τα σενάρια για τη συνωμοσία στα υπόγεια του Μεγάρου Μπερλεμόν θα είναι απλώς για γέλια. 

Για όσους τουλάχιστον θα εξακολουθούν να τα θυμούνται.

Μαστίγιο ή καρότο για τους αρνητές;

 

Ο 66χρονος γιατρός από την Πάφο που έχασε αυτές τις μέρες τη ζωή του από τον κορωνοϊό ήταν ένας παθιασμένος αρνητής των εμβολιασμών, όπως μαρτυρούν οι δεκάδες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις οποίες έκανε όλους τους προηγούμενους μήνες. Ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες, οπότε είχε ανοίξει η συζήτηση για την έκδοση του Ευρωπαϊκού Πιστοποιητικού για τους εμβολιασμένους, ο λόγος του γινόταν όλο και πιο ακραίος.

Από τη στιγμή που έγινε γνωστός ο θάνατός του, αρκετοί φίλοι, συνάδελφοι και ασθενείς του τεθνεώτος μιλούν με θερμά λόγια για εκείνον, εκθειάζοντας τον χαρακτήρα και την επιστημοσύνη του. Διατρέχοντας, ωστόσο, κανείς τη δημόσια διαδικτυακή δραστηριότητά του δεν διακρίνει τίποτε περισσότερο από ένα απλό αναμάσημα των γνωστών συνομωσιολογικών θεωριών που -της Ελλάδας μη εξαιρουμένης- συναντώνται σχεδόν σε όλες τις χώρες του πλανήτη.

Η διαφωνία του, όπως εύκολα φαντάζεται κανείς, δεν αφορούσε μόνον στα εμβόλια που δεν πρέπει να γίνονται επειδή οι εμβολιασμοί ξεκίνησαν να γίνονται χωρίς, υποτίθεται, να προηγηθούν οι απαραίτητες δοκιμές. Με την ίδια ένταση ξιφουλκούσε κατά των περιοριστικών μέτρων και καταφερόταν ενάντια των φαρμακευτικών, εν γένει, εταιριών, που προτίμησαν να λανσάρουν εμβόλιο και όχι φάρμακο κατά της Covid-19, του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, της Κίνας, του Μπιλ Γκέιτζ, του Σόρος αλλά και –που το θυμήθηκε άραγε;- του ιδρύματος Ροκφέλερ.

«Όλοι αυτοί», σύμφωνα με τον μακαρίτη γιατρό, «θέλουν να πουλήσουν την πραμάτεια τους που είναι τα εμβόλια». Και, όπως υποστήριζε, για να πείσουν τον πληθυσμό να εμβολιαστεί, επέλεξαν «τον συνεχή εγκλεισμό, την οικονομική πίεση και την ψυχολογική φθορά». Επειδή, όμως, διέβλεπε προφανώς ότι η «επιχειρηματολογία» του μπορεί να μη συγκινούσε τον μέσο Κύπριο, στον οποίο απευθυνόταν, συμπλήρωνε ότι τα lockdown επιβλήθηκαν με σκοπό «ο κόσμος να πάψει να ασχολείται με τα σκάνδαλα της κυβέρνησης» του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, αναδείχθηκε νικήτρια από τις κάλπες που στήθηκαν στη Μεγαλόνησο τις μέρες που ο άμοιρος γιατρός δοκιμαζόταν σκληρά στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Λευκωσίας.

Στον αντίποδα της θλίψης που ίσως δικαιολογημένα εκφράζουν οι άνθρωποι που τον είχαν γνωρίσει, δεν λείπουν, δυστυχώς, και όσοι έκαναν, μάλλον χαιρέκακα, λόγο για «δίκαιη τιμωρία» του. Και αυτό διότι, όπως υποστηρίζουν, όχι μόνον αρνήθηκε να εμβολιαστεί ο ίδιος, αλλά, λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας, απέτρεψε και πολλούς συνανθρώπους του να κάνουν το εμβόλιο. Είναι αλήθεια ότι η στάση των υγειονομικών έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από εκείνη των υπολοίπων αρνητών, αφού επηρεάζει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι είτε αρνούνται είτε διστάζουν και μεταθέτουν για το μέλλον για τον εμβολιασμό τους.

Καλώς ή κακώς, το φαινόμενο των αρνητών της πανδημίας, οι οποίοι μετεξελίχθηκαν σε αρνητές των εμβολιασμών, δεν περιορίζεται σε κάποιες περιοχές του πλανήτη, ούτε βρίσκει πιστούς σε ορισμένες κατηγορίες συνανθρώπων που να ορίζονται αποκλειστικά και μόνον από το μορφωτικό τους επίπεδο. Καθώς ο αριθμός των διαθέσιμων εμβολίων αυξάνεται, διαπιστώνεται ότι σε όλη την υφήλιο υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας του πληθυσμού ό οποίος παραμένει δύσπιστος στις επανειλημμένες εκκλήσεις τόσο των κυβερνήσεων όσο και των καθ΄ ύλην αρμόδιων επιστημόνων να προσέλθουν στα εμβολιαστικά κέντρα.

Ακόμη και σε χώρες που ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα από τις υπόλοιπες τους εμβολιασμούς, όπως είναι η Βρετανία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, ένα ποσοστό που κυμαίνεται από 20 έως 40% δεν δείχνει προθυμία να εμβολιαστεί παρά το γεγονός ότι όλα τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι οι νοσηλευόμενοι λόγω κορωνοϊού προέρχονται πλέον κατά συντριπτικό ποσοστό από τις τάξεις των ανεμβολίαστων.

Από τη μια οι καμπάνιες στις οποίες επιδίδονται οι κάθε λογής ψεκασμένοι ζηλωτές, από την άλλη η υπερπροβολή την οποία βρίσκουν σε μέσα ενημέρωσης κάποια μεμονωμένα περιστατικά παρενεργειών που εμφανίζονται σε εμβολιασμένους, δημιουργούν το υπόστρωμα στο οποίο καλλιεργούνται οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί σε ανθρώπους που, υπό άλλες συνθήκες, θα έσπευδαν να εμβολιαστούν. Οι περισσότεροι εξ ημών, άλλωστε, έχουμε εμβολιάσει τα παιδιά μας και δεν διανοηθήκαμε να επικαλεστούμε τις… ανύπαρκτες διατάξεις του Συντάγματος για να μην προσκομίσουμε στο σχολείο τα σχετικά πιστοποιητικά.

Όπως και να έχει, πάντως, από τα μέχρι τώρα δεδομένα προκύπτει ότι τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς το ποσοστό όσων διστάζουν, αποφεύγουν ή και αρνούνται πεισματικά να εμβολιαστούν είναι τέτοιο που ορθώνει εμπόδιο στην οικοδόμηση του πολυπόθητου τείχους ανοσίας το οποίο θα αποτρέψει ένα νέο κύμα επέλασης του ιού. Μαζί με αυτή τη δυσοίωνη διαπίστωση ανακύπτουν και τα ερωτήματα για το δέον γενέσθαι προκειμένου να απαλλαγούμε άπαξ δια παντός από τα περιοριστικά μέτρα που δοκίμασαν τις αντοχές όλων μας. Το δίλημμα, λοιπόν, που από πολλές πλευρές τίθεται είναι το εξής: Μαστίγιο ή καρότο για τους αρνητές;

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι εδώ που φθάσαμε αποτελεί μονόδρομο η σκληρή επιβολή ειδικών περιορισμών προς όσους, ενώ μπορούν, αρνούνται να εμβολιαστούν. Άλλοι, ωστόσο, αντιτείνουν ότι προέχουν η πειθώ, τα κίνητρα, ακόμη και τα… δώρα που κάποιες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, παρέχουν σε όσους πάνε και εμβολιάζονται. Θεωρούν ότι έτσι, μαζί με τη δύναμη του παραδείγματος, θα καμφθούν, συν τω χρόνω, οι δισταγμοί όλων και περισσοτέρων.

Η συζήτηση διεθνώς μόλις άνοιξε και το πιθανότερο είναι ότι θα πάρει αρκετό χρόνο έως ότου ληφθούν οριστικές αποφάσεις.

Πόση αντιπολιτευτική γκρίνια χωράει η πανδημία;

 Αναμφίβολα, δεν είναι όλα καλώς καμωμένα με την αντιμετώπιση της πανδημίας από τον ελληνική Πολιτεία και κατ΄ ουσίαν από την κυβέρνηση που έχει την πρώτη και κύρια ευθύνη για τη λήψη και την εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού.

Όλο το προηγούμενο διάστημα έχουμε γίνει συχνά μάρτυρες παλινωδιών αλλά και αστοχιών που χαρακτήριζαν τις αποφάσεις της κυβέρνησης για τα υγειονομικά πρωτόκολλα, ενώ επανειλημμένα ήταν και τα φαινόμενα της έλλειψης ελέγχων για τη συμμόρφωση μιας μερίδας του πληθυσμού στους κανόνες, όπως και των καθυστερημένων παρεμβάσεων σε τομείς που έχρηζαν άμεσης δράσης.

Τα μπρος πίσω με την καθημερινή ενημέρωση των πολιτών, οι αμφιταλαντεύσεις με τη χρήση της μάσκας στα εμπορικά κέντρα, οι αντιφατικές εικόνες στις πύλες εισόδου της χώρας, που τη μια στιγμή και σε ορισμένες περιοχές θύμιζαν οργανωμένο κράτος που έκανε επισταμένους ελέγχους στους επισκέπτες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις και σε αρκετά σημεία αφίξεων στην ελληνική επικράτεια η είσοδος ήταν παντελώς ανεξέλεγκτη, είναι μερικά μόνο από τα «αμαρτήματα» που βαραίνουν τους κυβερνητικούς ιθύνοντες. Όπως επίσης και ο περιορισμένος αριθμός των τεστ για την ανίχνευση των ασυμπτωματικών φορέων του ιού.

Για να είναι, ωστόσο, κανείς δίκαιος και να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα χρειάζεται να δει την μεγάλη εικόνα που δεν είναι άλλη από την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι, λιγότερο ή περισσότερο, ολόκληρος ο πλανήτης αντιμετώπισε σχεδόν τα ίδια ακριβώς προβλήματα και οι κυβερνήσεις όλων των χωρών κλήθηκαν να διαχειριστούν τα ίδια ακριβώς διλλήματα.

Είναι ίσως από τις λίγες φορές στην Ιστορία του ανθρωπίνου γένους που η έννοια «παγκόσμιο χωριό» βρήκε τόσο πλήρη επιβεβαίωση. Πλούσιες και φτωχές χώρες της υφηλίου, από την Κίνα και τις ΗΠΑ έως τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, από το Ισραήλ έως το Ιράν και από τη Γερμανία έως την Αυστραλία, έζησαν τον ίδιο εφιάλτη και πλήρωσαν και πληρώνουν βαρύτατο τίμημα τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε οικονομικές απώλειες.

Με μικρές παραλλαγές ίδιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν με την ετοιμότητα των συστημάτων υγείας, την εφαρμογή των lockdown και το επακόλουθο σταδιακό άνοιγμα της οικονομίας, τη λειτουργία των σχολείων, τα ωράρια των επιχειρήσεων, την κυκλοφορία των μέσων μαζικής μεταφοράς, τη χρήση της μάσκας και άλλων προστατευτικών μέσων, αλλά και τη συνωμοσιολογικού χαρακτήρα άρνηση ενός μέρους του πληθυσμού να παραδεχθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Όποιος έχει ταξιδέψει αυτό το διάστημα στο εξωτερικό, είτε έχει μιλήσει με ανθρώπους που ζουν εκτός των ελληνικών συνόρων, ή απλώς παρακολουθεί τη διεθνή ειδησεογραφία που διακινείται από αξιόπιστα μέσα ενημέρωσης, εύκολα οδηγείται στο συμπέρασμα ότι οι ομοιότητες είναι περισσότερες από τις διαφορές. Παρά τους κατά καιρούς αφελείς ισχυρισμούς περί του αντιθέτου, χώρα - πρότυπο δεν υπήρξε, αφού κανείς δεν διέθετε τη χρυσή συνταγή κατά του κορωνοϊού.

Οι αβεβαιότητες ήταν συντριπτικά περισσότερες από τις βεβαιότητες και όλοι πήγαιναν ψάχνοντας και παρακολουθώντας τι κάνουν και οι υπόλοιποι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι περισσότερο κερδισμένες βγήκαν οι χώρες που από την πρώτη στιγμή άκουσαν τους επιστήμονες τους και ακολούθησαν τις κατευθύνσεις που εκείνοι έδιναν. Αντιθέτως, στου χαμένους είναι όσοι υιοθέτησαν ανορθόδοξες θεωρίες, όπως η διαβόητη «ανοσία τη αγέλης», υποτίμησαν την απειλή και ανέλαβαν ρίσκα επιχειρώντας να προστατεύσουν την οικονομία τους με τη γνωστή ανεπιτυχή κατάληξη.

Κακά τα ψέματα, η πιο καθοριστική βεβαιότητα που μέχρι τώρα αναδεικνύεται από την πανδημία είναι ότι η εξάπλωσή της είναι πιο περιορισμένη εκεί όπου ο πληθυσμός τηρεί τα μέτρα προστασίας. Αντιθέτως, όπου δεν τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα και επικρατούν συνθήκες συνωστισμού, τα κρούσματα και κατ΄ επέκταση τα θύματα αυξάνονται. Γι΄ αυτό και προκαλεί πολλές απορίες η… γκρίνια με την οποία αντιπολιτευόμενες δυνάμεις αντιδρούν στην επίκληση της ατομικής ευθύνης, μιλώντας για «στοχοποίηση» είτε της νεολαίας, που εμφανίζεται ανυπότακτη, είτε συνολικά της κοινωνίας.

Οι ισχυρισμοί περί της υποτιθέμενης «στοχοποίησης» όλων όσοι δεν τηρούν τους κανόνες αποτελεί ακραία επίδειξη λαϊκισμού, με την οποία αφενός χαϊδεύονται τα αυτιά αντικοινωνικών ανθρώπων και αφετέρου δίνεται άλλοθι στους κάθε λογής… ψεκασμένους που αρνούνται την ύπαρξη του ιού και εμφανίζονται να κάνουν… αντίσταση στη στέρηση της ελευθερίας που υποτίθεται ότι συνιστά η υποχρεωτικότητα στη χρήση της μάσκας.

Οι υπεύθυνοι πολίτες και οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις έχουν καθήκον να κάνουν κριτική στην κυβέρνηση, όποτε δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, αυξάνοντας, για παράδειγμα, τον αριθμό των τεστ, όπως και τους ελέγχους για την εφαρμογή των μέτρων. Έχουν, όμως, την ίδια ώρα υποχρέωση να αντιτάσσονται στα αντικοινωνικές συμπεριφορές των απείθαρχων και να μην ενδίδουν στη φθηνή αντιπολιτευτική γκρίνια, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα.

«Ανάδελφοι» καβγατζήδες

            Θα είχε ενδιαφέρον, καθώς συμπληρώνονται το επόμενο διάστημα δύο μήνες από την εκλογή της νέας κυβέρνησης, να έπαιρνε κάποιος κυβερνητικός αξιωματούχος -ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά προτίμηση, ή έστω ένας από εκείνους που είναι στον περίγυρο του Μεγάρου Μαξίμου- την πρωτοβουλία να κάνει  έναν πρώτο απολογισμό των πεπραγμένων της νέας εξουσίας.

            Το διάστημα που παρήλθε, αναμφίβολα, δεν αρκεί για να βγουν τελεσίδικα συμπεράσματα για μια συγκυβέρνηση που, ανεξάρτητα του τι θα γίνει στην πορεία, εξελέγη για μια ολόκληρη τετραετία και, ως εκ τούτου, έχει στη διάθεσή της μεγάλο απόθεμα πολιτικού κεφαλαίου. Το ερώτημα, όμως, είναι -και γι΄ αυτό έχει σημασία ο αρχικός απολογισμός- πως διατίθεται το πολιτικό κεφάλαιο και ποια αποτελέσματα φέρνει η διαχείρις;h του όχι τόσο γι΄ αυτή καθεαυτή την κυβέρνηση όσο για την ίδια χώρα.

            Ξεφεύγοντας από την εσωτερική μιζέρια που αποπνέουν οι υποκριτικές κόντρες για τα βουλευτικά αυτοκίνητα ή η αναπαραγωγή του μοντέλου της επέλασης των αποτυχημένων πολιτευτών στο δύσμοιρο δημόσιο -μέχρι τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου θέλουν, λέει, να ξηλώσουν για να βάλουν  “ημέτερο του κυρίου υπουργού”!...-, σημαντικότερο, ίσως, είναι να σταθούμε στην ασυγχώρητη ζημιά που μέρα με τη μέρα καταγράφει η χώρα στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων.

            Στο Eurogroup δεν έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής να αποσπάσουμε έναν σύμμαχο. Και όσο και αν είναι βολική η θεωρία για το “έθνος ανάδελφον” που επιτρέπει στους συμμετέχοντες από τη δική μας πλευρά να ισχυρίζονται ότι όλοι οι υπόλοιποι -και οι ομοεθνείς Κύπριοι, βεβαίως- είναι υποταγμένοι στη βούληση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ας μας απαντήσει κάποιος γιατί συμβαίνει αυτό.

            Τα περί έλλειψης σεβασμού στη νωπή ψήφο του ελληνικού λαού μπορεί να ακούγονται εύηχα σε ένα μέρος του εσωτερικού ακροατηρίου, δεν είναι, όμως, μονοδιάστατα, επειδή συμβαίνει και οι 18 ομόλογοι του Γιάν(ν)η Βαρουφάκη να είναι κι εκείνοι εκλεγμένοι. Και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις, στις οποίες ανήκει και ο κ. Σόιμπλε, εκπροσωπώντας κυβερνήσεις με ευρύτερη πολιτική βάση από τον αταίριαστο -και χωρίς την παραμικρή προγραμματική δέσμευση- “γάμο” ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ.

            Θα μπορούσε να παραθέσει κανείς πάμπολλα παραλειπόμενα από τον πρόσφατο βίο και την πολιτεία του κ. Βαρουφάκη και τους καβγάδες του όχι μόνον με τον κ. Σόιμπλε ή τον Γερούν Ντάισελμπλουμ, αλλά και με τα περισσότερα μέσα ξένα ενημέρωσης τα οποία τον φιλοξένησαν και -κατά έναν παράδοξο τρόπο- επικρίθηκαν στη συνέχεια τα περισσότερα για παραποίηση είτε των λεγομένων του είτε της τόσο καλά για τον ίδιο φιλοτεχνημένης εικόνας του.

            Δεν είναι, όμως, μόνον οι -ανάμεικτοι με άκομψο “γλείψιμο” προς τον Σόιμπλε και την Άνγκελα Μέρκελ- επικοινωνιακοί ακτιβισμοί του κ. Βαρουφάκη που δημιουργούν προβλήματα στη διεθνή εικόνα της Ελλάδας και την φέρνουν σε σύγκρουση ακόμη και από πρόσωπα, όπως ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ή ο Μάρτιν Σουλτς, στα οποία ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση είχε επενδύσει για να προωθήσει τις θέσεις και τις απόψεις της. Είναι και πολλά άλλα ακατανόητα που εκστομίζονται από ελληνικά υπουργικά χείλη και αφήνουν άφωνους πολλούς σε όλη την Ευρώπη: από τις θεωρίες συνωμοσίας περί σχεδίων ανατροπής της κυβέρνησης ως τους γελοίους παλληκαρισμούς για άνοιγμα των συνόρων.                  

            Υπάρχει, αλήθεια, εχέφρων συμπατριώτης μας που να πιστέψει ότι οιοσδήποτε Ευρωπαίος ή άλλος παράγων μπορεί να τρομάξει από τις... καρατζαφερικού τύπου απειλές Ελλήνων υπουργών ότι θα ανοίξουν τα σύνορα για να πλημυρίσει η Ευρώπη με τζιχαντιστές; Τι νόημα, άραγε, έχουν τέτοιοι ισχυρισμοί και πόσο μπορεί να ενισχύσει τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας μας η τυχόν κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκαίτε για να αποζημιωθούν τάχατες τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας έπειτα από 70 χρόνια;

            Συμπεριφορές αυτού του είδους μαρτυρούν -αν μη τι άλλο- παντελή άγνοια βασικών κανόνων λειτουργίας όχι μόνον του σκληρού διπλωματικού παιχνιδιού, αλλά και κρίσιμων ζητημάτων για την καθημερινότητα μεγάλης μερίδας των πολιτών που άπτονται της συμμετοχής της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

            Η αναστολή, επί παραδείγματι, της Συνθήκης Σένγκεν θα ευνοήσει ή θα πλήξει την Ελλάδα, η οποία σε μια τέτοια περίπτωση θα πάψει να θεωρείται ευρωπαϊκή χώρα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επικοινωνία της με τον έξω κόσμο, τον τουρισμό και τόσα άλλα; Οι λεονταρισμοί, επίσης, για κατασχέσεις γερμανικών περιουσιών, χωρίς να έχουμε δικαιωθεί από κανένα διεθνές δικαστήριο που έχει αρμοδιότητα να επιλύει τέτοιες διαφορές, σε τι μας ωφελεί;

            Η σκληρή διελκυστίνδα που -καλώς ή κακώς- έχει ανοίξει η κυβέρνηση με τους Ευρωπαίους εταίρους είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα λήξει με συμβιβασμό, έναν συμβιβασμό που θα είναι λιγότερο επώδυνος όσο περισσότερους φίλους και συμμάχους έχει καταφέρει να πάρει η κάθε πλευρά με το μέρος της.

            Ας το έχει αυτό κατά νου ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τόσο ενόψει της επικείμενης Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, στην οποία θα συμμετάσχει, όσο και στην κατ΄ ιδίαν συνάντηση που θα έχει τη Δευτέρα με την κυρία Μέρκελ στο Βερολίνο. Καλό θα είναι, και στη μια και στην άλλη περίπτωση να μετρήσει, πριν πάρει το αεροπλάνο για να πάει, συμμάχους και φίλους. Γιατί αν πάει ως “ανάδελφος”, “ανάδελφος” θα φύγει...

Συνωμοσίες παντού, για γέλια ή για κλάματα!

            Δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να τρέχει με την κυβέρνηση και τα στελέχη της.

Δεν εξηγείται αλλιώς ότι βλέπουν παντού συνωμοσίες και συνωμότες που καταγγέλλονται ότι υποβλέπουν και υπονομεύουν τις επιτυχίες της αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης, ακόμη και όταν απλά μερικοί δεν εννοούν να συμμεριστούν τους ευφημισμούς, τις μετονομασίες και τις περιβόητες πια δημιουργικές ασάφειες, που έχουν μεταβληθεί σε ακρογωνιαίο λίθο της κυβερνητικής πολιτικής που ασκείται σχεδόν σε όλους τους τομείς.

            Τρία παραδείγματα των τελευταίων ημερών είναι άκρως χαρακτηριστικά. Η αρχή έγινε με τους βαρείς υπαινιγμούς κατά των κυβερνήσεων της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που διατύπωσε ο πρωθυπουργός, υποστηρίζοντας από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι άλλοτε εν δυνάμει σύμμαχοι που θα μας ακολουθούσαν στη «μεγάλη επανάσταση του Ευρωπαϊκού Νότου» κατά των Βόρειων μερκελιστών μετατράπηκαν αίφνης σε πρωταγωνιστές της παγίδας που ετοιμαζόταν να στηθεί εις βάρος της Ελλάδα στις συνεδριάσεις του Eurogroup.

Η συνωμοσιολογία, όμως, δεν περιορίστηκε στους καταχθόνιους εχθρούς από το εξωτερικό που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι εμείς δεν θέλουμε να ακούμε για «Μνημόνιο» και «τρόικα». Γνώρισε νέες ακόμη μεγαλύτερες δόξες με την αποκάλυψη εσωτερικών εχθρών.

            Τη σκυτάλη από τον πρωθυπουργό πήρε ένας στενός του συνεργάτης, ο Γενικός Γραμματέας Συντονισμού (σ.σ.: ναι, υπάρχει και τέτοια θέση!) του Κυβερνητικού Έργου -παλαιός δημοσκόπος και διδάσκων σε ελληνικό πανεπιστήμιο!- που ακούει στο όνομα Χριστόφορος Βερναρδάκης, ο οποίος ανέβασε στον λογαριασμό του στα social media άρθρο, του οποίου ο συντάκτης κατήγγειλε (…σκοτεινές –τι άλλο;- δυνάμεις) που (αυτολεξεί…) «ενορχηστρώνουν πιστωτικό γεγονός για να κάνουν πρωθυπουργό τον… Στουρνάρα»….

Όντως, καλά καταλάβατε, αναφερόταν στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, o οποίος μερικές ώρες αργότερα, στην Κύπρο όπου βρισκόταν με τους Ευρωπαίους ομολόγους του, δεχόταν τηλεφώνημα από τον προϊστάμενο του κ. Βερναρδάκη, τον κ. Τσίπρα, που, κατά την επίσημη ενημέρωση από το Μαξίμου, «εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο κ. Στουρνάρας θα συμβάλλει τα μέγιστα για την πλήρη αποκατάσταση, και με όλα τα “εργαλεία”, της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας».

            Εκείνος, όμως, που… τερμάτισε όλες τις επιδόσεις των κυβερνητικών συνωμοτικών… αποκαλυπτηρίων πρέπει να ήταν ο –και καθηγητής της εγκληματολογίας, παρακαλώ!- υπουργός Προστασίας του Πολίτη (ή όπως αλλιώς, τέλος πάντων, τον λένε, γιατί με τις μετονομασίες έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια…).

Ο καθηγητής, λοιπόν, Γιάννης –και ουχί «Τζίμης»- Πανούσης, είτε λόγω επαγγέλματος, είτε λόγω της νέας ιδιότητας ως πολιτικός προϊστάμενος της ΕΛ.ΑΣ., υπήρξε πιο… αποκαλυπτικός, φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας μια ακόμη μεγαλύτερη… πλεκτάνη που (υποτίθεται ότι) είχε στηθεί εις βάρος του. Σε αυτήν είχε βυσσοδομήσει το πιο αμαρτωλό τρίγωνο που θα μπορούσε να συλλάβει ο νους ενός ευφάνταστου σεναριογράφου με αριστερές προσλαμβάνουσες: άνθρωποι από τα («μνημονιακά», βεβαίως, παρόλο που το «Μνημόνιο τελείωσε»…) μέσα ενημέρωσης, αξιωματικοί της Αστυνομίας και ένας εκπρόσωπος του αστικού συστήματος, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Όλοι αυτοί... συνωμότησαν για να κατασκευάσουν –άκουσον, άκουσον- μέσα στο Αρχηγείο της Αστυνομίας εγκύκλιο με τις –μάλλον πραγματικές!- κυβερνητικές θέσεις για τη μεταναστευτική πολιτική.

Οι τρεις αυτές μικρές πικρές ιστορίες, βγαλμένες, μάλλον από κακοπαιγμένα πολιτικά θρίλερ, θα ήταν για πολλά, μα πάρα πολλά, γέλια, αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να προκαλέσουν το αμέσως προσεχές διάσημα πολλά κλάματα, καθώς αφορούν σοβαρά θέματα που άπτονται των διεθνών σχέσεων της χώρας και μάλιστα σε μια από τις κρισιμότερες συγκυρίες των τελευταίων ετών και με τα φώτα όλων των μέσων ενημέρωσης του πλανήτη να είναι στραμμένα πάνω μας.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο στην προκειμένη περίπτωση: να τα πιστεύουν όλα αυτά που καταγγέλλουν ή να μην είναι παρά «κούφια» λόγια που τα πετάνε απερίσκεπτα με σκοπό να λειτουργήσουν ως προπέτασμα καπνού ικανό να καλύψει τις κραυγαλέες μετεκλογικές αντιφάσεις ενώπιον των οποίων βρίσκονται;

Δεν μπορώ, στ΄ αλήθεια, να φανταστώ ότι θα μας πάρει κανείς στα σοβαρά στις όντως σκληρές διαβουλεύσεις που γίνονται με τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας, όταν, για λόγους εσωτερικής και μόνον κατανάλωσης, διαταράσσουμε τις σχέσεις μας με κυβερνήσεις χωρών που θα έπρεπε να μαχόμαστε από κοινού.

Δεν μπορώ ακόμη να διανοηθώ ότι με όσα συμβαίνουν γύρω μας υπάρχει υπεύθυνος για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου που έχει λύσει όλα τα θέματα για τα οποία πληρώνεται και βρίσκει χρόνο να ασχολείται με θεωρίες συνωμοσίας για την ανατροπή της κυβέρνησης από τον κεντρικό τραπεζίτη της.

Ούτε, πολύ περισσότερο, μπορώ να κατανοήσω πως μπορεί να παριστάνει κάποιος τον υπουργό, ομολογώντας ένα μήνα και πλέον από την ανάληψη των καθηκόντων ότι δεν ξέρει ούτε ο ίδιος –πόσω μάλλον οι άμοιροι υφιστάμενοι του που κάνουν σκληρές βάρδιες στις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας- ποια ακριβώς μεταναστευτική πολιτική ισχύει και τι στην ευχή θα γίνεται εφεξής με όσους μη νόμιμους μετανάστες και πρόσφυγες φθάνουν στα σύνορα της χώρας μας: τους αποτρέπουμε και τους απελαύνουμε ή τους υποδεχόμαστε με καλωσορίσματα;