Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα fake news. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα fake news. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2021

Fake news και… χούντες στη χώρα της υπερβολής

Ώρες – ώρες είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία εκτοξεύονται στη χώρα μας καταγγελίες επί παντός του επιστητού. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι πόσοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν άκριτα την οποιαδήποτε τερατολογία διατυπώνουν πρόσωπα που δεν διαθέτουν την παραμικρή έξωθεν καλή μαρτυρία.

Είναι άκρως χαρακτηριστική η τροπή που πήρε ο δημόσιος διάλογος αμέσως μετά τους αστήρικτους, όπως αποδείχθηκε, ισχυρισμούς που διατύπωσε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλης Γιαννάκος για τις υποτιθέμενες «VIP ΜΕΘ» που διατίθενται μόνον για όσους από τους επωνύμους ασθενούν από την Covid-19.

Τα «μασημένα» λόγια του εν λόγω συνδικαλιστή που ακούστηκαν σε μεταμεσονύκτια εκπομπή πήραν αίφνης μεγάλες διαστάσεις. Δικαιολογημένα εκ πρώτης, θα έλεγε κανείς, κρίνοντας από την ιδιότητα που φέρει ο καταγγέλλων ως συνδικαλιστικός ηγέτης των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, γεγονός που δημιουργεί την εντύπωση ότι μιλάει έχοντας εκ των ένδον γνώση για τα τεκταινόμενα στο ΕΣΥ.

Επειδή, ωστόσο, όπως λέει και η γνωστή λαϊκή ρήση «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά», δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς για την αξιοπιστία του καταγγέλλοντος. Ο κ. Γιαννάκος δεν είναι ένα άγνωστο πρόσωπο, ούτε είναι ένας τυχαίος συνδικαλιστής. Έχει βαρύ «βιογραφικό», αφού είναι ο άνθρωπος που για πάνω από επτά χρόνια, που είναι πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ ηγείται μιας δράκας συναδέλφων του οι οποίοι με συχνότητα τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα πορεύονται στο κέντρο της Αθήνας με κύριο προορισμό την οδό Αριστοτέλους όπου εδρεύει το υπουργείο Υγείας.

Σχεδόν πάντα οι συμμετέχοντες στις εκδηλώσεις που οργανώνει ο κ. Γιαννάκος είναι πολύ λίγοι, αλλά ο ίδιος βρίσκει τις περισσότερες φορές τρόπους για να κερδίσει θέση στα τηλεοπτικά δελτία με τις ακτιβιστικές πρωτοβουλίες του οι οποίες συνοδεύουν συνήθως τους αμετροεπείς και καταστροφολογικούς ισχυρισμούς του που, αυτό πρέπει να του το… αναγνωρίσουμε, διατυπώνονται ανεξαρτήτως κυβέρνησης.

Ο ίδιος, άλλωστε, δύο φορές τα τελευταία χρόνια έχει πρωταγωνιστήσει στο ακτιβιστικού χαρακτήρα… χτίσιμο με τσιμεντόλιθους της εισόδου του Δρομοκαΐτειου νοσοκομείου, από το οποίο μισθοδοτείται και έλκει τη συνδικαλιστική του ιδιότητα: η πρώτη ήταν το 2013 επί υπουργίας Άδωνη Γεωργιάδη και η δεύτερη το 2018 επί των ημερών του Ανδρέα Ξανθού και του Παύλου Πολάκη.

Οι αντιπαραθέσεις που είχε ειδικά με τον κ. Πολάκη, ο οποίος έβγαινε στα παράθυρα του υπουργείου και φωτογράφιζε τους συγκεντρωμένους κάτω από το γραφείο του για να αποδείξει ότι δεν αντιπροσώπευαν τη μεγάλη μάζα των πραγματικών εργαζομένων στα νοσοκομεία, θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο τηλεοπτικού reality που θα προκαλούσε άφθονο γέλιο στο… φιλοθεάμον κοινό.

Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχανε ευκαιρία να χαρακτηρίζει τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ «ξεφτίλα» και να τον προειδοποιεί ότι «έκλεισε ο κύκλος σας, η θέση σας είναι στα σκουπίδια της Ιστορίας». Αλλά και ο συνδικαλιστής δεν ήταν καθόλου φειδωλός, ανταπαντώντας εξίσου ωμά στα πυρά που δεχόταν χαρακτηρίζοντας τον κ. Πολάκη «πολιτικό μίασμα» και «βόθρο»!

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι δυο τους δεν ήταν τίποτε διαφορετικό από τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που ακούει στο όνομα «λαϊκισμός χωρίς όρια». Γι΄ αυτό και μάλλον ουδείς εξεπλάγη όταν ο Παύλος Πολάκης έδωσε βροντερό παρών στην πρόσφατη συγκέντρωση που οργάνωσε ο κ. Γιαννάκος και οι συν αυτώ κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού των συναδέλφων τους υγειονομικών υπαλλήλων.

Όπως μάλλον δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε από το γεγονός ότι από μια σημαντική μερίδα των μέσων ενημέρωσης ελήφθησαν σοβαρά τα όσα υποστήριξε για τις «VIP ΜΕΘ» ο συνδικαλιστής ο οποίος μόλις πριν από λίγο καιρό είχε παραδεχθεί ότι σκοπίμως συνέδεσε την παράλυση που υπέστη μιας ατυχής συνάδελφός του με τον εμβολιασμό της, προκειμένου, όπως ομολόγησε, να εξασφαλίσει ότι θα λάμβανε αποζημίωση.

Είναι νομίζω καιρός να παραδεχτούμε και να συνομολογήσουμε ότι ζούμε στη χώρα της απροσμέτρητης υπερβολής, στη χώρα που ο οποιοσδήποτε μπορεί να ισχυρίζεται οτιδήποτε, έχοντας εδραία την πεποίθηση ότι όχι μόνον δεν θα υποστεί συνέπειες και δεν θα πληρώσει τα επίχειρα των πράξεων του αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα ηρωοποιηθεί. Αναλογιστείτε μόνον πόσες φορές το τελευταίο διάστημα ακούσαμε ότι στη χώρα μας βιώνουμε καταστάσεις που θυμίζουν… «χούντα» ή συνιστούν «θεσμικό πραξικόπημα».

Από το περυσινό lockdown, το οποίο ορισμένοι ήλπιζαν και εύχονταν να εφαρμοστεί και φέτος, έως την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών που, σε πείσμα της αντίθετης άποψης σύσσωμης της τάξης των συνταγματολόγων, διάφοροι ημιμαθείς του Διαδικτύου επιμένουν να ισχυρίζονται ότι παραβιάζονται συνταγματικά δικαιώματα, την περίοδο της πανδημίας γίναμε μάρτυρες κάθε είδους δαιμονολογικής και συνωμοσιολογικής θεωρίας.

Το γεγονός ότι ισχυρά αντιεμβολιαστικά κινήματα έδρασαν και εξακολουθούν να δρουν και σε άλλες –εξίσου ή και περισσότερο προηγμένες από μας- χώρες δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για όσα αρκούντως παράδοξα ζούμε στην Ελλάδα, η οποία μπορεί να εξακολουθεί να υπολείπεται σε ορισμένα ζητήματα από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο στον οποίο θεωρητικά ανήκει, αλλά σε πολλά άλλα –και κυρίως στις συχνά υπερβολικές δημοκρατικές διαδικασίες που ισχύουν- δεν έχει να ζηλέψει τίποτε.

Παρά ταύτα, όμως, σε οποιαδήποτε ευνοούμενη Πολιτεία κανένας συνδικαλιστής δεν θα μπορούσε να συμπεριφερθεί όπως χρόνια τώρα συμπεριφέρεται ο κ. Γιαννάκος. Και, βεβαίως, ούτε όσοι αρέσκονται με τους τωρινούς ισχυρισμούς του θα υποστήριζαν ότι διακατέχονται από… χουντική νοοτροπία όσοι ζητούν να δώσει λόγο στη Δικαιοσύνη για να αποδειχθεί αν όσα διακινεί έχουν σχέση με την πραγματικότητα ή αν αποτελούν ασύστολα fake news.

Υ.Γ.: Σκεφτείτε μόνον τι άλλο θα μπορούσαμε να ακούσουμε αν δεν ήμασταν η τελευταία δυτική χώρα που αποτίναξε το δικτατορικό καθεστώς και αν δεν μετρούσαμε μόλις 47 χρόνια απρόσκοπτου δημοκρατικού βίου και απαλλαγής από την πραγματική χούντα που ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες έζησαν…

Υ.Γ. 2: Και όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα που γέννησε το μέτρο. Τι άραγε να πήγε λάθος;

 

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2019

Επιχείρηση «μπαμπούλας» ή «άρμεγε λαγούς και… δέσε χελώνες»



Μετά την αναπάντεχη για την ηγεσία και τα στελέχη του πανωλεθρία που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες των ευρωπαϊκών και των αυτοδιοικητικών εκλογών, στον ορίζοντα διεφάνησαν ορισμένα δείγματα ωριμότητας που εκφράστηκαν με την άρον – άρον εγκατάλειψη των διχαστικών διλημμάτων για «την Ελλάδα των πολλών» που (υποτίθεται ότι) συγκρούονταν με τις ελίτ.
Τα προηγούμενα προεκλογικά διλήμματα των κυβερνητικών λειτούργησαν, εν τέλει, προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που προσδοκούσαν το Μαξίμου και η Κουμουνδούρου. Άλλωστε, έπειτα από δέκα συναπτά χρόνια κρίσης και οικονομικής καχεξίας, η ελληνική κοινωνία έχει «μπουχτίσει» από άσκοπες κοκορομαχίες και ανούσιες αντιπαραθέσεις για το ποιος συνέβαλε λιγότερο ή περισσότερο στην πρωτοφανή για ειρηνική περίοδο παρατεταμένη παρακμή που βιώνουμε.
Καλώς ή κακώς, ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε –μετά τα πολλαπλά Μνημόνια που υιοθετήθηκαν- να μην μπορεί κανείς από όσους τουλάχιστον διεκδικούν την εξουσία να παραστήσει τον άσπιλο και τον αμόλυντο, όπως συνέβη σε παρελθούσες προεκλογικές περιόδους. Τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων της 26ης Μαΐου έδειξαν ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν δελεάζεται από μεγαλόστομες διακηρύξεις και δεν βολεύεται με ατάκτως ερριμένες εκμαυλιστικού τύπου ρουσφετολογικές μικροδιευθετήσεις.
Ίσως επειδή έπαθαν περισσότερες από μια φορές, δείχνουν να έμαθαν ότι δεν πρέπει να θαμπώνονται από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Και μοιάζει πια να θέλουν να πειστούν ότι εκείνον που θα προτιμήσουν δεν θα είναι ένας απλός θεατρίνος που αναμηρυκάζει παρωχημένα υποσχεσιολογικά λεκτικά σχήματα, όπως η διαβόητη «κατάργηση του Μνημονίου με ένα νόμο και με ένα άρθρο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στις ευρωεκλογές με μοναδικά «όπλα» του τα ρουσφέτια και το θράσος της υπεροψίας με το οποίο, σε πείσμα όλων των μετρήσεων, η ηγεσία και τα στελέχη του είχαν αυτοανακηρυχθεί ως «άχαστοι». Μετά το στραπάτσο που υπέστησαν φάνηκε να κάνουν στροφή προς το αυτονόητο που είναι ότι όποιος κατεβαίνει στις εκλογές είναι υποχρεωμένος να εμφανίσει –για τα μάτια του κόσμου, έστω- ένα υποτυπώδες Πρόγραμμα.
Οι αμυδρές, ωστόσο, ελπίδες για αναβάθμιση του πολιτικού διαλόγου και της ποιότητας της προεκλογικής αντιπαράθεσης τις οποίες δημιούργησε η εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής για την παρουσίαση των νέων προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, εξανεμίστηκαν πολύ γρήγορα. Από την επομένη κιόλας μέρα τα στελέχη της απερχόμενης κυβέρνησης, αντί να προωθούν τις θέσεις τους, επικέντρωσαν τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια να εμφανίσουν τους αντιπάλους τους ως «μπαμπούλες».
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν ακολούθησαν κάποια πρωτότυπη στρατηγική. Το αντίθετο, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς. Πριν από αυτούς αρκετοί άλλοι είχαν χαράξει την ίδια κινδυνολογική γραμμή, η οποία τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, αποδεικνύεται άγονη. Μην ξεχνάμε τι συνέβη το 2015, όταν, κόντρα στις προειδοποιήσεις της τότε κυβέρνηση Σαμαρά, οι πολίτες επέλεξαν πλειοψηφικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί με την ύστερη γνώση να ξέρουν πλέον ότι οι εξελίξεις δικαίωσαν όσους προειδοποιούσαν για τους επερχόμενους κινδύνους, τότε, ωστόσο, η πλειονότητα γοητευόταν από τις εξαγγελίες που περιείχε το διαβόητο «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και αρκούνταν σε επισημάνσεις του τύπου «και τα μισά να κάνει, πάλι καλύτερα θα είμαστε».
Τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει να ζούμε το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές. Η Νέα Δημοκρατία καλπάζει προς την εξουσία με το Πρόγραμμα της για μείωση των φόρων, νέες δουλειές και ασφάλεια στην καθημερινότητα του πολίτη. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει –άγονη, ως διαφαίνεται- μάχη οπισθοφυλακών, επικεντρώνοντας στο… κρυμμένο «μυστικό πρόγραμμα» που υποτίθεται ότι έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η φέρελπις Έφη Αχτσιόγλου ξεκίνησε την καινούργια καριέρα της ως εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας τα κανάλια όχι να παίξουν τις θετικές προτάσεις του δικού της κόμματος αλλά τα μονταρισμένα πλάνα ενός βίντεο που «αποκαλύπτει», κατά τους κυβερνητικούς προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, τη διάθεση του αρχηγού της ΝΔ να λειτουργήσει ως «οδοστρωτήρας» για την επιβολή της «επταήμερης εργασίας».
Από κοντά και τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα τους και επώνυμοι δημοσιογράφοι, κατάπιναν αμάσητο το fake news ότι κάτοικοι του Καστελόριζου έδεσαν (!) μια χελώνα για να τη δει ο Κυριάκος Μητσοτάκης που επισκεπτόταν το νησί τους. Αναμφίβολα, είναι απορίας άξιον ποιος νοσηρός εγκέφαλος σκέφθηκε να κατασκευάσει μια τέτοια τερατώδη «είδηση». Αλλά μεγαλύτερη απορία προκαλεί το τι μυαλά κουβαλούν όλοι εκείνοι που την πίστεψαν και έσπευσαν να κάνουν την αναπαραγωγή της.
Πρόκειται, μάλλον, για πολιτική σκέψη που μπορεί να αποδοθεί με τη γνωστή λαϊκή ρήση «άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες» που στην παρούσα φάση περιγράφει γλαφυρά την άκρατη κινδυνολογία που καθοδηγεί την επιχείρηση «μπαμπούλας». Επιχείρηση με την οποία οι κυβερνητικοί φαίνεται να πιστεύουν ότι θα αποτρέψουν το μοιραίο, αρνούμενοι να αντιληφθούν ότι οι κίνδυνοι τους οποίους επισείουν για την κυβερνητική αλλαγή, λειτουργούν, εν τέλει, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Στο βασίλειο της απόλυτης υποκρισίας


            Τα συνήθως λαλίστατα υπόγεια του Μαξίμου, που βγάζουν non paper ακόμη και για «ψύλλου πήδημα», φροντίζουν να μην χάνουν την παραμικρή ευκαιρία για να επιβεβαιώνουν τη φήμη που τους θέλει «να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο», υποτάσσοντας την πραγματικότητα στις αυταπάτες, στις ψευδαισθήσεις και στις φαντασιώσεις τους.
Σε μια μέρα, για παράδειγμα, που η πολιτική ζωή στροβιλιζόταν από τις πιρουέτες του Πάνου Καμμένου που πήγε στην Αμερική για να μοιράσει βάσεις –«Βόλο, Λάρισα, Καρδίτσα…» κατά πως λέει το λαϊκό άσμα- και για να ασκήσει τη δική του βαλκανική πολιτική, το πρωθυπουργικό γραφείο επέλεξε να επιτεθεί στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος συνάντησε τους επικεφαλής των διπλωματικών αντιπροσωπειών των χωρών μελών της Ε.Ε. και, ανάμεσα στα άλλα, τους είπε ότι δεν θα ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών.
Σε μια μάλλον καφενειακού επιπέδου αντίδραση, το γραφείο Τύπου του Μεγάρου Μαξίμου έδωσε στη δημοσιότητα ένα ακόμη non paper –αλήθεια, γιατί όχι επίσημη ανακοίνωση;- στο οποίο ανέφερε τα εξής: «Θα περίμενε κανείς από τον κ. Μητσοτάκη, αντί να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους πρέσβεις της ΕΕ, να τους εξηγήσει γιατί στο εσωτερικό διαφωνεί με τη συμφωνία των Πρεσπών και στο εξωτερικό στέλνει την κα Σπυράκη σε μυστικές αποστολές να λέει τα αντίθετα».
Ειλικρινά, δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει σε αυτό το θρασύτατο κείμενο. Το μέγεθος του ψεύδους, που σε πείσμα των κατηγορηματικών διαψεύσεων, οι οποίες έγιναν στην Αθήνα και στα Σκόπια, επαναλαμβάνεται ως αυταπόδεικτο και επιβεβαιωμένο γεγονός; Ή την παραπλανητική αξιοποίηση που επιχειρείται, καθώς δεν ξεκαθαρίζουν τι ακριβώς καταμαρτυρούν στη ΝΔ και στην εκπρόσωπό της που υποτίθεται ότι είχε μυστικές επαφές με τον αγαπημένο της κυβέρνησης Τσίπρα πρωθυπουργό της γείτονος Ζόραν Ζάεφ;
Όπως και να έχει, δεν αυτό ούτε το πρώτο ούτε το μόνο περιστατικό που κακοποιείται βάναυσα η κοινή λογική και αποθεώνονται η κακότεχνη υποκρισία και η άκομψη προπαγάνδα. Για περισσότερο από τριάμισι χρόνια τώρα -όσα, δηλαδή, βρίσκονται στην εξουσία οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- είναι σα ζούμε μέσα σε ένα απέραντο βασίλειο υποκρισίας. Σχεδόν τίποτε από όσα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή του τόπου δεν υπακούει στους κανόνες της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας.
Από που να ξεκινήσει κανείς; Κέρδισαν δεύτερη ευκαιρία στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 με το σύνθημα «ξεμπερδεύουμε με το παλιό» και έκτοτε δεν έχουν αφήσει στέλεχος –αυτοδιοικητικό ή άλλο- του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που να μην έχουν αποπειραθεί να το εκμαυλίσουν. Συναλλάσσονται ξεδιάντροπα με τη Χρυσή Αυγή, καθυστερώντας προκλητικά την πρόοδο της δίκης των ηγετικών της στελεχών και κατηγορούν τους αντιπάλους τους για «ακροδεξιά στροφή». Παριστάνουν τους άμωμους και είναι βουτηγμένοι μέχρι τα αυτιά στη διαπλοκή και στη διαφθορά μετατρέποντας σε λάφυρα «ημετέρων» ακόμη και τα κονδύλια για το Μεταναστευτικό.
Να συνεχίσουμε; Επιμένουν ιδεοληπτικά στα ανοικτά σύνορα, υποτίθεται για να διευκολυνθούν οι πρόσφυγες, αλλά η τάχατες αριστερή ευαισθησία τους δεν θίγεται ούτε από τους δουλέμπορους που θησαυρίζουν με τα κοντραμπάντο, ούτε, πολύ περισσότερο, με τις απάνθρωπες συνθήκες στη Μόρια, στη Σάμο και στα Διαβατά. Εξεγείρονται δήθεν επειδή μια ΕΛΜΕ υιοθετεί τον όρο «λαθρομετανάστης», αλλά θεωρούν συνδικαλιστικό δικαίωμα την άρνηση μιας άλλης ΕΛΜΕ σε δωρεά επειδή ίσως οι μαθητές μολυνθούν από το μικρόβιο της επιχειρηματικότητας. Ευαγγελίζονται τάχατες τον χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας και αναμειγνύονται με απαράδεκτο τρόπο στα εσωτερικά των θρησκευτικών ηγεσιών ευελπιστώντας σε ωφελήματα από το παγκάρι της ψηφοθηρίας. 
Να θυμηθούμε κι άλλα; Ξεπουλούν τα πάντα και την ίδια ώρα ορκίζονται πίστη στην προστασία της δημόσιας περιουσίας. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις υποτιθέμενες εξαγορές και αποστασίες βουλευτών και την ίδια ώρα επαίρονται ότι η κυβέρνησή τους δεν πέφτει επειδή θα βρεθούν, όπως ακριβώς το 1965, πρόθυμοι βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα εγκαταλείψουν τα κόμματά τους για να τους κρατήσουν στην εξουσία. Έχουν διασύρει κάθε έννοια αξιοκρατίας και κουνούν το δάκτυλο στους προηγούμενους που οδήγησαν τη χώρα στα Μνημόνια επειδή έκαναν όσα αυτοί τώρα αναπαράγουν: ρουσφέτια, κομματοκρατία, νεποτισμό και οικογενειοκρατία.
Δεν αρκούν αυτά; Πανηγυρίζουν μόλις γίνει γνωστή μια θετική έκθεση ενός ξένου επενδυτικού οίκου ή ακόμη και του ΔΝΤ, αλλά εξαπολύουν μύδρους κατά των κερδοσκόπων και ολοφύρονται για πολιτικό σορτάρισμα της αντιπολίτευσης μόλις τα πράγματα δεν πηγαίνουν σύμφωνα με τις υπερφίαλες επιθυμίες τους. Επικαλούνται ανύπαρκτες μετρήσεις, δημιουργώντας τεχνητό κλίμα περί ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ και βελτίωσης των επιδόσεων του Τσίπρα, αλλά, κατά τα λοιπά, θεωρούν στημένες όλες τις δημοσκοπήσεις. Στήνουν σκευωρίες κατά των πολιτικών τους αντιπάλων αλλά παριστάνουν ότι ενοχλούνται από τα fake news και εμφανίζονται ως δήθεν διώκτες τους, ενώ πρόκειται για εμμονικούς διακινητές.
Δεν έχουν, δυστυχώς, τέλος τα φαινόμενα της άμετρης υποκρισίας από την πιο εθελόδουλη κυβέρνηση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους η οποία έχει το θράσος να διεκδικεί την επιβράβευση των ξένων και να φαντασιώνεται βραβεία Νόμπελ. Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση της οποίας στελέχη έχουν ακόμη τις «οικονομίες» τους εκτός της χώρας και παρά ταύτα πηγαίνουν σε roadshows στην Ευρώπη και στην Ασία για να πείσουν επενδυτές –αυτούς που όταν ήταν στην αντιπολίτευση προειδοποιούσαν ότι στην Ελλάδα θα χάσουν τα λεφτά τους- να έρθουν εδώ και να επενδύσουν.
Και ο κατήφορος, προφανώς, δεν έχει πάτο. Τουλάχιστον έως τις επόμενες εκλογές.

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

Ικανοί για όλα!




            Πριν από λίγο καιρό ένας φαρσέρ του Διαδικτύου κατασκεύασε την «είδηση» ότι η κυβέρνηση καθιέρωσε «επίδομα σφραγίδας» για τους δημοσίους υπαλλήλους προκειμένου να τους εκμαυλίσει και να την ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές.
Αυτές τις μέρες ένας άλλος διοχέτευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα κατασκευασμένο «έγγραφο» που έλεγε ότι ένας από τους υπουργούς της κυβέρνησης απέσπασε στο γραφείο του υπάλληλο που ειδικευόταν στην… αντιμετώπιση της «αφρικανικής σκόνης».
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, τα κατασκευασμένα «γεγονότα» κυκλοφόρησαν σε χρόνο ρεκόρ, καθώς έγιναν πιστευτά όχι μόνον από τους αρχικούς αποδέκτες της γκάφας που κάποιοι έστησαν, είτε χάριν παιδιάς είτε από κακόβουλη προαίρεση, αλλά από πολύ περισσότερους, αν όχι και όλους όσοι διάβασαν τις συγκεκριμένες αναρτήσεις.
Πέρα από την ασυγχώρητη ελαφρότητα όσων επαγγελματιών αβασάνιστα υιοθέτησαν τις φάρσες χωρίς να μπουν στον κόπο να διασταυρώσουν φήμες που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και να ελέγξουν τις πηγές από τις οποίες προέρχονται τα αποκαλούμενα fakenews, το φαινόμενο έχει και μια άλλη ακόμη πιο σοβαρή όψη που είναι η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία τα υποδέχτηκαν οι αναγνώστες των μέσων ενημέρωσης που τα φιλοξένησαν.
Όπως προκύπτει από την τεράστια εντύπωση που προκάλεσαν τόσο το «επίδομα σφραγίδας» όσο και η απονομή σε ημέτερο «ειδίκευσης στην αφρικανική σκόνη», η κοινή γνώμη είναι έτοιμη να πιστέψει ο,τιδήποτε τερατώδες επειδή κάθε μέρα έρχεται αντιμέτωπη με τερατώδεις αποφάσεις που λαμβάνονται από τους κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Από τα μείζονα εθνικά θέματα τα οποία αφορούν την κατεύθυνση της χώρας και τις διεθνείς της σχέσεις έως τα μικροζητήματα της καθημερινότητας μας, οι άνθρωποι που μας κυβερνούν αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι ικανοί για όλα. Ικανοί να πουν και να κάνουν τα πάντα. Αλλά και τα ακριβώς αντίθετά τους. Και, παρόλα αυτά, καταφέρνουν τις περισσότερες φορές να πέφτουν έξω!
Δεν χρειάζεται να ανατρέψει κανείς το παρελθόν με τα ξεδιάντροπα ψέματα, τις προφανείς ψευδαισθήσεις, τις ανελέητες αυταπάτες και τις ατελεύτητες κωλοτούμπες για να περιγράψει το μόνιμο διαζύγιο που έχει πάρει η συγκεκριμένη πολιτική «κάστα» από την αλήθεια και την πραγματικότητα. Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι όλα αυτά συνεχίζονται στο διηνεκές, καθώς δεν δείχνουν να τους πτοούν ούτε οι επανειλημμένες αστοχίες ούτε οι συνεχείς διαψεύσεις.
Τα παραδείγματα του χωρίς προηγούμενο πολιτικού αμοραλισμού που μπορεί να παραθέσει κάποιος είναι πάμπολλα και, με αφορμή την τρέχουσα επικαιρότητα, ο καθένας μπορεί, εντελώς ενδεικτικά, να αναρωτηθεί για τα εξής:  
*Σε ποιά άλλη χώρα θα παρέμεναν γαντζωμένοι στην εξουσία δύο κυβερνητικοί εταίροι που διαφωνούν τόσο απόλυτα στο «Μακεδονικό» ή που διατυπώνουν τόσο αντικρουόμενες θέσεις για τον χαρακτήρα –«ομηρία» ή «σύνηθες μεθοριακό επεισόδιο»;- που έχει η κράτηση των δύο στρατιωτικών που εδώ και ένα μήνα παραμένουν στις τουρκικές φυλακές υψίστης ασφαλείας;
*Πού αλλού στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο θα έβγαινε στην τηλεόραση μέλος του Κοινοβουλίου για να δηλώσει, έστω και ως ακραία πιθανότητα, ότι μπορεί να ανταλλαγούν και να παραδοθούν στην Τουρκία πρόσωπα τα οποία η ελληνική Δικαιοσύνη έχει αποφανθεί ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκδοθούν;
*Ποιός μπορούσε να φανταστεί πως σε (υποτιθέμενη) αριστερή κυβέρνηση θα συμμετείχε (τάχατες) οικολόγος υπουργός που χωρίς αιδώ θα επιχειρηματολογούσε υποστηρίζοντας ότι, όπως πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας για τα οχήματά μας, θα πρέπει να πληρώνουμε χαράτσι και για τα κατοικίδια ζώα συντροφιάς;
*Ποιός θα περίμενε ότι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» θα έστηναν κατηγορίες σε βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων επιστρατεύοντας προστατευόμενους μάρτυρες και δεν θα έδιναν στους εγκαλούμενους ούτε καν το δικαίωμα της απολογίας και της κατ΄ αντιπαράσταση εξέτασης για να τους μείνει η ρετσινιά ότι «τα έπιασαν»;
*Πότε άλλοτε στο παρελθόν έχουν υποστεί τέτοιο διασυρμό θεσμοί όπως η Δικαιοσύνη ή το ΑΣΕΠ για να βολευτεί ο κομματικός στρατός που μεθοδικά οργανώνουν οι κυβερνώντες, την ίδια ακριβώς ώρα που με απροσμέτρητο θράσος μιλούν για δήθεν «αποκομματικοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης»;
*Πόσο μπορεί κανείς να υποτιμάει τη νοημοσύνη των υπηκόων του επιμένοντας στο παραμύθι της «καθαρής εξόδου» από τα Μνημόνια όταν επίκειται η προσυμφωνημένη λήψη ακραίων μνημονιακών μέτρων όπως η νέα περικοπή των συντάξεων και η περαιτέρω μείωση των αφορολογήτου;
Ο κατάλογος με ερωτήματα αυτού του είδους θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύς, αλλά ίσως δεν έχει νόημα. Διότι είναι προφανές πλέον ότι σχεδόν οι πάντες -ακόμη και πολλοί από τους ευνοημένους του καθεστώτος- έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα και έχουν αντιληφθεί το ποιόν των ανθρώπων που μας κυβερνούν.
Τους θεωρούν ικανούς για όλα και τους περιμένουν στην κάλπη που αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθούν να στήσουν. Και τότε θα πιούν το πικρό ποτήρι που με τόσα ψέματα προσπαθούν να αποφύγουν.