Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντιεξουσιαστές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντιεξουσιαστές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Η πίστωση χρόνου δεν είναι επί παντός



           «Τρομοϋστερία» (!) συνιστά, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γαβριήλ Σακελλαρίδη, η κριτική που ασκείται για την απολύτως ανεξέλεγκτη δράση που επιδεικνύουν τις τελευταίες εβδομάδες οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές», οι οποίοι κουνούν απειλητικά το δάκτυλο στην οργανωμένη Πολιτεία και καταλύουν, όπως είναι και ο στόχος τους, κάθε έννοια νομιμότητας, ποτέ με την ολιγόλεπτη εισβολή τους στο προαύλιο του Κοινοβουλίου και πότε με την μονιμότερη κατάληψη πανεπιστημιακών χώρων.
             Είναι απορίας άξιον σε ποιους χώρους ζουν και κινούνται όσοι υπαγόρευσαν στον κ. Σακελλαρίδη το περιεχόμενο μιας τέτοιας ανακοίνωσης, όπως και της αντίστοιχης κυβερνητικής ανακοίνωσης που είχε εκδοθεί λίγες ώρες νωρίτερα και με την οποία επεχειρείτο να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα σε σχέση με τα μεταναστευτικά κύματα τα οποία κατακλύζουν τη χώρα σχεδόν από κάθε γωνιά των συνόρων της και που, όσο και αν το αρνούνται στην κυβέρνηση, δεν είναι παρά αποτέλεσμα της πολιτικής του "ανοίξατε και σας περιμένουμε" που εφαρμόζεται τους τελευταίους δυόμισι μήνες.
             Και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι συντάκτες των ανακοινώσεων φαίνεται να μη ζουν και να μην κινούνται μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εμφανίζει μεν, στη μέγιστη πλειονότητά της, αξιοθαύμαστη ανοχή απέναντι στη νέα κυβέρνηση σε ό,τι αφορά το μείζον ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές της χώρας, πλην, όμως, δεν δείχνει διατεθειμένη να ανεχθεί τα πάντα για πάντα.
             Στα πασχαλινά τραπέζια και στις συνάξεις των γιορτινών αυτών ημερών διάχυτη ήταν η εντύπωση ότι, παρά τις απειλές από το εξωτερικό και τα μαύρα σύννεφα που προβάλλουν στον ορίζοντα και προοιωνίζονται συνέχιση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, των μνημονιακών πολιτικών, σε πολύ κόσμο παραμένει ακόμη ζωντανή η ελπίδα ότι, σε πείσμα όλων όσοι μιλούμε για καθυστέρηση που επιβαρύνει την ήδη δραματική κατάσταση, κάτι καλύτερο μπορεί να προκύψει από τον τρόπο που χειρίζεται τα πράγματα η σημερινή κυβέρνηση.
             Ταλαιπωρημένη, ίσως, από τις πολλές προηγούμενες διαψεύσεις, μεγάλη μερίδα των πολιτών και ανάμεσά τους αρκετοί εξ εκείνων που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας, μάλλον, την επιθυμία τους πραγματικότητα, επειδή δεν θέλουν άλλες διαψεύσεις, δίνουν, χωρίς να υπεισέρχονται στη λεπτομερή ουσία των όσων διαμείβονται στις διαπραγματεύσεις, αφειδώλευτη πίστωση χρόνου στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και στην κυβέρνησή του, ευχόμενοι, περισσότερο, παρά πιστεύοντες, να πετύχουν εκεί που οι προηγούμενοι απέτυχαν και να καταφέρουν να συνάψουν μια (μαγική;) συμφωνία τέτοια που να τερματίζει την κρίση.
             Όσο ανεκτικοί, όμως, δείχνουν να είναι οι πολίτες στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές, στο οποίο (θέλουν να) ρίχνουν στην πλευρά των ξένων σχεδόν όλο το βάρος της ευθύνης για την αργοπορία που παρατηρείται, τόσο επιτακτική είναι η απαίτηση που έχουν από τον κ. Τσίπρα και τους υπουργούς του να επιδείξουν ικανότητα διακυβέρνησης και να αντιμετωπίσουν με σχέδιο, αποφασιστικότητα και χωρίς ιδεοληπτικές εμμονές τα καθημερινά προβλήματα που ανακύπτουν.
            Σχεδόν καθολική πεποίθηση αποτελεί ότι η πολιτική των "ανοιχτών συνόρων" για όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες οι οποίοι καταφέρνουν να φθάσουν τα ελληνικά σύνορα και άμα τη αφίξει τους δηλώνουν "πρόσφυγες", δεν μπορεί να αποτελεί την επίσημη θέση της χώρας μας, μόνον και μόνον επειδή έτσι θέλει να πιστεύει μια μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που συγκυριακά βρέθηκαν στην εξουσία παρότι εκφράζουν μειοψηφικές απόψεις και εκπροσωπούν περιθωριακές ομάδες.
            Όπως συμβαίνει με όλες τις άλλες χώρες του πλανήτη που θεσπίζουν περιορισμούς στους μετανάστες που δέχονται, η Ελλάδα έχει προ πολλού εξαντλήσει τα όρια της και, πάντως, δεν μπορεί να γίνει η χώρα υποδοχής για τους μετανάστες ολόκληρης της υφηλίου για να ικανοποιηθούν κάποιοι ακραία ιδεοληπτικοί που αδυνατούν να αναγνωρίσουν τους πραγματικούς λόγους της πρόσφατης κυβερνητικής αλλαγής και φαντασιώνονται ότι μπορεί να επιβληθούν οι θέσεις και οι απόψεις τους στο σύνολο της κοινωνίας, η οποία έχει εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις.
           Το πρόταγμα, άλλωστε, της εμπέδωσης κλίματος ασφάλειας παραμένει ισχυρό για τους περισσότερους πολίτες σε αυτή τη χώρα. Πολίτες που αισθάνονται ότι έχουν κι εκείνοι δικαιώματα σε μια αξιοπρεπή ζωή και δεν μπορεί να αγνοούνται. Πολίτες που δεν τους αγγίζουν ισχυρισμοί για υιοθέτηση, τάχατες, ακροδεξιάς ατζέντας επειδή επιμένουν να υπογραμμίζουν ότι χωρίς ισχυρή αποτρεπτική πολιτική η Ελλάδα είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει τα ανεξέλεγκτα μεταναστευτικά κύματα που την περικυκλώνουν.
            Το ίδιο ισχύει και με τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» και την ακατανόητη παθητικότητα με την οποία υποχρεώνει η κυβέρνηση την Αστυνομία να παρακολουθεί τη δράση τους. Η απάθεια απέναντι στους βανδαλισμούς δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το κατάλληλο μέτρο αντίδρασης που μπορεί να επιλέγει μια Πολιτεία που θέλει να είναι ευνομούμενη, να προστατεύει τη δημόσια περιουσία και να εγγυάται την ασφάλεια του κάθε πολίτη.
             Δεν υπάρχει, εξάλλου, προηγούμενο στον σύγχρονο ή στον παλαιότερο κόσμο που οι δυνάμεις του αυταρχισμού και της αυθαιρεσίας να... ανέστειλαν την καταστροφική τους δράση επειδή... κουράστηκαν να καταστρέφουν. Γιατί, άραγε, μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ.; Επειδή, ίσως, έγιναν υπουργοί ο Γιάννης Πανούσης και η Τασία Χριστοδουλοπούλου και... υπακούουν στις εντολές του Νίκου Βούτση;
             Σε κάθε περίπτωση, το μόνο βέβαιο είναι ότι, κατά πως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις (οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, τώρα που βολεύουν δεν αμφισβητούνται...), η ανοχή την οποία, πλειοψηφικά, δείχνουν οι πολίτες απέναντι στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, δεν είναι γενικής εφαρμογής και επί παντός. Ας το αντιληφθούν καλά αυτό οι παριστάνοντες τους κυβερνώντες. Και ας αποφασίσουν επιτέλους να κυβερνήσουν. Νισάφι πια με τις ιδεοληψίες...

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Ποιός…. τρολλάρει ποιον στην κυβέρνηση;



«Αντέχει τούτος ο παλιότοπος…», ήταν η προσφιλής επωδός ενός  –μακαρίτη πλέον- πολιτικού της δεκαετίας του 80, ο οποίος ήταν γνωστός μεταξύ των συναδέλφων του για την σκωπτικά θυμόσοφη διάθεση με την οποία αντιμετώπιζε πρόσωπα και καταστάσεις.
Ο μπάρμπα – Τάσος (ας αποκαλύψουμε μόνον το μικρό του όνομα και ας αφήσουμε το επώνυμο του για τον ιστορικό του μέλλοντος) κατέφευγε στη συγκεκριμένη επωδό κάθε φορά που γινόταν λόγος για κάποια πολιτική παραδοξότητα ή ένα κοινοβουλευτικό συμβάν που έκανε εντύπωση ή προκαλούσε συζητήσεις οι οποίες τις περισσότερες φορές έμεναν στο επίπεδο του «κουτσομπολιού», καθώς οι παρεκτροπές εκείνης της εποχής μοιάζουν, συγκριτικά με όσα διαδραματίζονται στις μέρες μας, με… αθώα πταισματάκια.
Το τελευταίο διάστημα, ενθυμούμενος τον μπάρμπα - Τάσο, αναρωτιέμαι συχνά πόσο ακόμη μπορεί να αντέξει τούτος ο (ας το πω κομψά…) τόπος. Διότι εκεί που λες ότι «ως εδώ ήταν, πιάσαμε πάτο, δεν έχει παρακάτω», αίφνης σκάει κάτι άλλο στην επικαιρότητα που σε υποχρεώνει να παραδεχθείς ότι «όχι, δεν τελειώσαμε, έχει κι άλλα σκαλοπάτια στου κακού τη σκάλα…».
Με αυτές τις σκέψεις άκουγα πριν από κάποιες ώρες στο ραδιόφωνο αξιωματούχο του μεγαλύτερου κυβερνώντος κόμματος –για την ακρίβεια τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο, βουλευτή Μεσσηνίας Θανάση Πετράκο- να εκστομίζει πράγματα από εκείνα που, αν δεν είσαι ο ίδιος αυτήκοος μάρτυς, αδυνατείς να πιστέψεις ότι ειπώθηκαν στα σοβαρά και με γνώση της γήινης πραγματικότητας. 
«Πρέπει να προβληματιστούμε όλοι μας», ήταν η προτροπή που απηύθυνε ο κ. Πετράκος προς τον καθένα εξ ημών όταν ρωτήθηκε για το κύμα των καταλήψεων στο οποίο έχουν επιδοθεί οι αποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές» που διαμαρτύρονται απαιτώντας να προωθηθούν άμεσα ριζικές αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, καθώς και στη λειτουργία του σωφρονιστικού συστήματος.
«Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι καλό η ΕΥΠ να το κοιτάξει», συμπλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑίος αξιωματούχος. «Τυχαία είναι όλα αυτά; Δεν ξέρω αν είναι ξένος ή εσωτερικός δάκτυλος, γιατί να είναι ξένος;», διερωτήθηκε ακολούθως για να καταλήξει λέγοντας ότι ο ίδιος προβληματίζεται ιδιαιτέρως και «δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα».
Τί ήταν εκείνο που έκανε τον κ. Πετράκο να μην μπορεί, κατά την έκφρασή του, να αποκλείσει τίποτε; Την απάντηση έδωσε αναφέροντας ότι καταλήψεις από τις ίδιες ομάδες –οι οποίες εισέβαλαν σε πανεπιστημιακούς χώρους και στο προαύλιο του Κοινοβουλίου- έγιναν σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στο «Κόκκινο», τον κομματικό του ραδιοσταθμό. 
Αφού, όμως, αποκλείει την ανάμειξη ξένου δάκτυλου, τότε γιατί, αλήθεια, ζητάει την επέμβαση της ΕΥΠ; Τί, άραγε, μπορεί να κάνει η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών; Να προβεί σε παρακολουθήσεις; Και ποιους να παρακολουθήσει; Τη νεολαία, ίσως, του ΣΥΡΙΖΑ που, με ανακοίνωσή της, εξέπεμψε «απαγορευτικό» στην επέμβαση της Αστυνομίας στους κατειλημμένους πανεπιστημιακούς χώρους; Ή μήπως την πρόεδρο της Βουλής η οποία βρήκε απολύτως φυσιολογική τη διαμαρτυρία εντός του περιβόλου του κοινοβουλευτικού Μεγάρου; 
Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τι θα συνέβαινε αν ο νυν διοικητής της ΕΥΠ (ο οποίος, ευτυχώς, τυγχάνει να είναι σοβαρός άνθρωπος), έπαιρνε τοις μετρητοίς τις ιδεοληπτικά σχιζοφρενικές προτροπές του κ. Πετράκου. Και τούτες τις κρίσιμες, από πολλές απόψεις, ώρες και μέρες, προσανατόλιζε την υπηρεσία του, αντί για την προάσπιση της εξωτερικής ασφάλειας της χώρας, στην αναζήτηση «εσωτερικού εχθρού», αναβιώνοντας καταστάσεις που όλοι θέλουμε να ελπίζουμε ότι έχουν μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας της μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Το δυστύχημα είναι ότι σε βερμπαλισμούς, όπως αυτοί του κ. Πετράκου, περί δήθεν «εσωτερικής υπονόμευσης», καταφεύγουν και αρκετοί άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Στο στόχαστρο μπαίνουν κυρίως τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Από κοντά, όμως, ακολουθούν και όσοι δεν δηλώνουν απόλυτη πίστη στα λεγόμενα της κυβερνητικής εξουσίας, όπως εκφράζονται από τα απανωτά non paper που έχουν γίνουν του… συρμού, τείνοντας να υποκαταστήσουν τη δημοσιογραφία που ξέραμε.
Επειδή, πάντως, η επικοινωνία δεν μπορεί να καλύπτει συνεχώς και αδιαλείπτως την έλλειψη σχεδίου, στο έργο στο οποίο είμαστε θεατές κυριαρχούν οι σουρεαλιστικές καταστάσεις. Με πρωταγωνιστές κυβερνητικά στελέχη τα οποία, κατά την έκφραση της εποχής, … αλληλοτρολλάρονται ή και… αυτοτρολλάρονται. Τι λέτε; Είχε δίκιο ή άδικο ο μπαρμπα-Τάσος που «επένδυε» στην (ανεξάντλητη) αντοχή του… παλιότοπου;