Τα είχαν διαλύσει όλα, αλλά τώρα θέλουν... συμψηφισμό με το Καστελόριζο

Το θράσος δεν έλειψε ποτέ από τον Αλέξη Τσίπρα. Θα έλεγε κανείς, μάλιστα, ότι η θρασύτητα είναι το βασικό χαρακτηριστικό που διέπει όλη τη θητεία του στην πολιτική.

Με απύθμενο θράσος, άλλωστε, αναρριχήθηκε στην εξουσία, αντιμετωπίζοντας με μακιαβελικό τρόπο όλους όσους θεώρησε αντιπάλους του, εντός και εκτός της παράταξης του. Και με την ίδια κυνική θρασύτητα εργαλειοποίησε και έθεσε στην προσωπική του υπηρεσία κάθε θεσμό της ελληνικής Δημοκρατίας: το Κοινοβούλιο, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, την Δημόσια Διοίκηση, τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομία και κάθε τι άλλο.

Αλλά και τον τελευταίο χρόνο που βρίσκεται εκτός διακυβέρνησης, φροντίζει σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται να διαψεύδει οικτρά όλους όσοι ισχυρίζονται ότι «ωριμάζει» ή αυταπατώνται ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα πολιτικό του μέτρου και της συνεννόησης. Το απέδειξε περίτρανα στη συζήτηση της Τετάρτης στη Βουλή για την παραπομπή του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου στο Ειδικό Δικαστήριο, την οποία δεν δίστασε να συνδέσει με τις προκλήσεις της Άγκυρας ανοικτά του Καστελόριζου.

Ξεπερνώντας και τον πιο θρασύ εαυτό του, ο τέως πρωθυπουργός καταφέρθηκε από το βήμα της Βουλής κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη υποστηρίζοντας ότι «ενώ γνωρίζει την κλιμάκωση της τουρκικής πλευράς, δύο μήνες τώρα, επέλεξε να δυναμιτίσει το πολιτικό κλίμα». Για να συμπληρώσει με ακόμη μεγαλύτερη αμετροέπεια ότι «την πιο κρίσιμη στιγμή με όλον τον τούρκικο στόλο στο νότιο Αιγαίο, επιλέγει να έρχεται εδώ να  στήσει κάλπη για να δικάσει τον πολιτικό του αντίπαλο».

Τα είπε όλα αυτά, εντελώς ανενδοίαστα, ο πολιτικός ο οποίος με μαρτυρίες κουκουλοφόρων έστησε σόου με δέκα κάλπες στη Βουλή για να «κρεμάσει στα μανταλάκια» κορυφαία στελέχη των αντιπάλων κομμάτων. Ο ίδιος που τώρα υποστηρίζει ότι διαταράσσεται η εθνική ενότητα επειδή, κατά την αντίληψή του, η κυβέρνηση οδηγεί «με σχέδιο τη πολιτική ζωή του τόπου στο βούρκο».

Πως το κάνει αυτό; «Με τις κασέτες των παράνομων παρακολουθήσεων, με τις παράνομες παρακολουθήσεις υπουργών την περίοδο της διακυβέρνησής μας. Τις παρακολουθήσεις από πρακτόρικους μηχανισμούς των πολιτικών σας αντιπάλων. Και με τους φακέλους που χτίζατε τόσα χρόνια και τους κρατάγατε στα συρτάρια σας για να τους αναδείξετε σε μια κρίσιμη στιγμή, όταν θα αισθάνεστε πολιτική αδυναμία. Για να πλήξετε τους πολιτικούς σας αντιπάλους με ύπουλα, υποχθόνια μέσα».

Ο κυβερνήτης, ο οποίος επί των ημερών του νομιμοποιήθηκαν οι παρακολουθήσεις για λίγο διάστημα, όσο χρειαζόταν για να στοχοποιηθούν οι αντίπαλοί του και στη συνέχεια ξαναέγιναν παράνομες, εξακοντίζει πυρά κατά εκείνων σε βάρος των οποίων δεν υπήρχε άθλια μεθόδευση που να μην επιστράτευσε. Και κάνει λόγο για «ύπουλα και υποχθόνια μέσα» εκείνος που η κυβέρνησή του είχε τη φαεινή ιδέα να… αξιοποιήσει τις ηχογραφήσεις των στελεχών του ΔΝΤ στην Ελλάδα για να τους… πιέσει.

Η συζήτηση για την παραπομπή Παπαγγελόπουλου ήταν η –μάλλον τελευταία- ευκαιρία του Αλέξη Τσίπρα για να αποδείξει ότι έχει διδαχθεί κάτι από τα λάθη του παρελθόντος και ότι  είναι αλλάξει κάποια πράγματα. Διότι δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν όσα βγαίνουν στο φως για τα έργα και τις ημέρες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη Δικαιοσύνη, στην Αστυνομία στην Πυροσβεστική ή στα Μέσα Ενημέρωσης και η απάντηση των πολιτικά υπεύθυνων για όλες αυτές τις παθογένειες να είναι οι μηνύσεις κατά μέσων ενημέρωσης και οι επικλήσεις περί της… παρανομίας των ηχογραφήσεων.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, σφυρίζουν αδιάφορα αντί να συγκλονίζονται από τις αποκαλύψεις για τα πυκνά φαινόμενα κακοδιοίκησης και λειτουργίας κρατικών αξιωματούχων με μεθόδους υποκόσμου που συνέβησαν επί των ημερών της διακυβέρνησής τους. Θα είχαν, ενδεχομένως, δίκιο να υποστηρίξουν ότι παρέλαβαν έναν διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό. Δεν μπορούν, όμως, να το επικαλεστούν διότι, όπως αποδεικνύεται, με ελάχιστες εξαιρέσεις χρησιμοποίησαν σε θέσεις ευθύνης τους χειρότερους των χειρότερων.

Οι περισσότερες επιλογές αξιωματούχων της περιόδου 2015-2019 έγιναν με κριτήρια υποταγής και όχι αξιοσύνης. Στόχος ήταν να ελεγχθούν οι «αρμοί της εξουσίας». Έτσι, όποιος έδινε γη και ύδωρ στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιβραβευόταν. Αντίθετα, όποιος δεν δήλωνε πίστη στην υποτιθέμενη «πρώτη φορά Αριστερά», χαρακτηριζόταν «εχθρός του λαού» και αντιμετώπιζε διαδικασίες εξοβελισμού. Όπως δε αποδεικνύεται τώρα, τόσο ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας όσο και οι υπουργοί του, ήξεραν όλα αυτά που εμείς τώρα μαθαίνουμε. Και δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να τα αποτρέψουν.

Ήξεραν για την εμφύλια διαμάχη στη Δικαιοσύνη που πυροδότησαν οι επιλογές του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου. Γνώριζαν τη συνεργασία στελεχών της Αστυνομίας με τον υπόκοσμο από τις καταγραφές της ΕΥΠ που έμειναν στα εισαγγελικά συρτάρια. Είχαν πληροφορηθεί τα άθλια παιχνίδια στην Πυροσβεστική που έκαιγαν ολόκληρες περιοχές για λόγους εσωτερικού ανταγωνισμού. Και παρά ταύτα δήλωναν θρασύτατα μετά το Μάτι ότι έψαχναν να βρουν που έκαναν λάθος και δεν εύρισκαν.

Σκεφθείτε, για παράδειγμα, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για του ίδιους και για τη χώρα, εάν η Όλγα Γεροβασίλη έπαιρνε πίσω τη μήνυση στην «Καθημερινή» και ζητούσε συγνώμη που η κυβέρνησή της έχρισε αρχηγό της Πυροσβεστικής τον Ματθαιόπουλο. Ή αν ο κ. Τσίπρας ζητούσε από τους βουλευτές του να ψηφίσουν την παραπομπή του Παπαγγελόπουλου, όχι κατ΄ ανάγκην επειδή πείστηκε για την ενοχή του, αλλά επειδή, όπως ο κάθε πολίτης που κατηγορείται, πρέπει να πάει στη Δικαιοσύνη για να βρει το δίκιο του.

Δεν το έκαναν, όμως, ούτε η Γεροβασίλη ούτε ο Τσίπρας, επειδή, αν κρίνουμε από τα λεγόμενα του πρώην πρωθυπουργού, ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί το μεγάλο κακό που έγινε επί της διακυβέρνησή τους σε τόσους πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής.

Τρέμε κορωνοϊέ τώρα που μπήκε στη μάχη και το… ΣΥΚΕΑΑΠ

Η ατομική ευθύνη, σε συνδυασμό αναμφισβήτητα με τον φόβο, απεδείχθη σε καθοριστικό παράγοντα για τον χαμηλό δείκτη μετάδοσης του κορωνοϊού που παρατηρήθηκε στη χώρα μας τουλάχιστον κατά την πρώτη φάση της πανδημίας της Covid-19.

Η πλειονότητα των Ελλήνων τήρησε όντως τα μέτρα που επέβαλαν οι αρχές. Αποτελεί, όμως, αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι αίφνης οι συμπατριώτες μας μεταμορφώθηκαν σε έναν λαό ο οποίος συνειδητοποίησε ευρέως την ανάγκη για επίδειξη κοινωνικής υπευθυνότητας.

Αν ήταν, άλλωστε, έτσι, δεν θα βλέπαμε γύρω μας τόσο συχνά φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς σε τόσους πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής: από τα σκουπίδια που δεν μας ενοχλεί εφόσον είναι στην αυλή του γείτονα έως την οδηγική συμπεριφορά στους δρόμους και από τις άναρχες διαδηλώσεις των πενήντα ατόμων που παραλύουν τη ζωή στις πόλεις έως το περιβόητο «γρηγορόσημο» το οποίο κάποιοι δίνουν και κάποιοι παίρνουν για να παρακάμπτεται η προτεραιότητα.

Όσο αλήθεια και αν είναι πως δεν μπορεί να υπάρχει ένας ελεγκτής δίπλα από κάθε πολίτη, εξίσου αληθές είναι ότι χωρίς τον έλεγχο και την απειλή της κύρωσης να επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια όλων μας είναι αδύνατο να υπάρξει συμμόρφωση των πάντων. Αν θέλουμε, άλλωστε, να είμαστε ειλικρινείς και να μην βαυκαλιζόμαστε, κρυβόμενοι πίσω από το δάκτυλό μας, οι συνειδητοί πολίτες –και στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως- αποτελούν μειοψηφία.

Χωρίς, λοιπόν, τους εκτεταμένους ελέγχους που διενεργούνταν την περίοδο του lockdown, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν είχαμε τα θετικά αποτελέσματα που επέφερε ο εγκλεισμός στα σπίτια μας. Διότι, κακά τα ψέματα, οι απόπειρες να παραβιαστούν οι περιοριστικοί κανόνες ήταν πάμπολλες τόσο από κάποιους που αναζητούσαν παραδρόμους για να ξεφύγουν από τα αστικά κέντρα προς την περιφέρεια ή τα εξοχικά τους όσο και από άλλους που δεν έχαναν ευκαιρία να καταστρατηγούν τα παραθυράκια με το delivery και το take away.

Στην πορεία του χρόνου, δυστυχώς, οι έλεγχοι ατόνησαν. Όποιος μπει σε λεωφορείο ή σε ένα ταξί διαπιστώνει ότι η υποχρεωτικότητα στη  χρήση της μάσκας, αλλά και τα κενά καθίσματα στα οχήματα και στους συρμούς, έχουν καταργηθεί στην πράξη. Η χρήση της μάσκας επαφίεται στον… πατριωτισμό του επιβάτη, ενώ οι σημάνσεις για τα καθίσματα που δεν πρέπει να κάθεται κανείς έχουν εξαφανιστεί.

Έτσι κι αλλιώς αποτελούν πλέον μακρά ανάμνηση οι πομπώδεις ανακοινώσεις του υπουργού Υποδομών Κώστα Καραμανλή ότι από τη Δευτέρα 4 Μαΐου σε όλους τους σταθμούς τους μετρό που θα έχουν ανταπόκριση με λεωφορεία θα είναι παρόντες οι «βοηθοί επιβατών», οι οποίοι θα καθοδηγούν και θα συμβουλεύουν το επιβατικό κοινό για το πως πρέπει να κινείται. Μόλις έφυγαν οι κάμερες, έφυγαν και οι «βοηθοί». Έτσι οι επιβάτες των λεωφορείων κάνουν ό,τι νομίζουν ερήμην του οδηγού ο οποίος αρκείται στο να μη ανοίγει η πόρτα που είναι δίπλα του και να μην καλύπτονται τα καθίσματα που είναι ακριβώς πίσω του.

Την ίδια διαπίστωση της απόλυτης χαλάρωσης στην εφαρμογή των περιοριστικών μέτρων κάνει και όποιος βρεθεί στην πλειονότητα των σούπερ μάρκετ, ακόμη και των φαρμακείων. Η χρήση μάσκας από το προσωπικό είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Όσο για τα εστιατόρια και τις καφετέριες, το μέτρημα των αποστάσεων από τραπέζι σε τραπέζι σταμάτησε αφότου δεν επαναλήφθηκε η επίσκεψη -συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων και με τις μεζούρες ανά χείρας- που πραγματοποίησε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης σε καταστήματα της Καλλιθέας.

Η δουλειά των υπουργών βεβαίως δεν είναι να μετρούν αποστάσεις στα τραπέζια και ούτε να κάνουν ελέγχους. Με ή χωρίς κάμερες. Δουλειά τους είναι κάθε πρωί που πάνε στο γραφείο να ζητούν ενημέρωση για το πόσα συνεργεία ελέγχου έχουν βρει στους δρόμους. Και το βράδυ της ίδιας μέρας να έχουν μια εικόνα για τα αποτελέσματα των ελέγχων που διενεργήθηκαν. Τέτοια εικόνα, δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει. Και αν υπάρχει, δεν βγαίνει προς τα έξω έτσι ώστε να λειτουργήσει παιδευτικά.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι τα όργανα ελέγχου είναι τόσα πολλά που χάνεται η ευθύνη για το ποιος ελέγχει τι. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ελέγχους διενεργούν η Αρχή Διαφάνειας, η Ελληνική Αστυνομία, η Δημοτική Αστυνομία (στην Αθήνα, τουλάχιστον, όταν περισσεύει κόσμος από τη φύλαξη του «Μεγάλου Περίπατου») καθώς και το Λιμενικό. Τι τελευταίες μέρες μάθαμε ότι με το ίδιο αντικείμενο ασχολείται και το άγνωστο μέχρι πρότινος «Συντονιστικό Κέντρο Εποπτείας της Αγοράς  και  Αντιμετώπισης του Παραεμπορίου» (ΣΥΚΕΑΑΠ) της Γενικής Γραμματείας Εμπορίου & Προστασίας Καταναλωτή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων».

Η εμπειρία έχει δείξει πως όσο περισσότεροι ελεγκτικοί μηχανισμοί εμπλέκονται στο ίδιο αντικείμενο, τόσο πιο αναποτελεσματικοί είναι οι έλεγχοι που διενεργούνται. Κάτι, δηλαδή, σαν τις «πολλές μαμές», που, όπως λέει η γνωστή λαϊκή παροιμία, «βγάζουν τυφλό το μωρό». Δεν αποκλείεται, όμως, ο εμπνευστής του ΣΥΚΕΑΑΠ να έχει βρει το μυστικό υπερόπλο που θα… εξαφανίσει τον κορωνοϊό.     

        Υ.Γ: Αργά το απόγευμα της Τετάρτης και ενώ μόλις είχε ολοκληρωθεί η σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου που συγκάλεσε ο πρωθυπουργός για να ζητήσει την εντατικοποίηση των ελέγχων και την αυστηρή εφαρμογή των υφιστάμενων μέτρων, στο κέντρο της Αθήνας έκαναν την εμφάνισή τους αστυνομικοί οι οποίοι έμπαιναν στα λεωφορεία ελέγχοντας τη χρήση μάσκας. Στοιχηματίζετε για το πόσες μέρες θα κρατήσει;

Ίδιος είναι ο λαϊκισμός, δεξιός και αριστερός

            Ο «ξεσηκωμός» των κατοίκων του Βελιγραδίου που υποχρέωσε την πολιτική ηγεσία της Σερβίας να υπαναχωρήσει και με την ουρά στα σκέλια να ακυρώσει το νέο lockdown που είχε προαναγγείλει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανασχέσει την τεράστια έξαρση του κορωνοϊού, αποτελεί ίσως την καλύτερη απόδειξη ότι ο λαϊκισμός είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες εξάπλωσης της πανδημίας.

            Θα θυμάστε, φαντάζομαι, στην αρχή της υγειονομικής κρίσης ότι σημαίνοντα στελέχη της εγχώριας αξιωματικής αντιπολίτευσης –με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον αρχηγό της Αλέξη Τσίπρα- επιχειρούσαν με κάθε τρόπο να υποβαθμίσουν την αυταπόδεικτη σημασία που είχαν στην εξέλιξη της λοίμωξης στην Ελλάδα, αφενός, η έγκαιρη λήψη μέτρων που αποφάσισε η κυβέρνηση και, αφετέρου, η εμπιστοσύνη την οποία έδειξαν οι πολίτες στην υπεύθυνη και επιστημονικά τεκμηριωμένη ενημέρωση  που είχαν από τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα και τον Νίκο Χαρδαλιά.

            Το βασικό «επιχείρημα» που προέβαλαν για να διατηρήσουν τη μίζερη κριτική που ασκούσαν ήταν ότι εξίσου καλά με τη χώρα μας ήταν η κατάσταση που διαμορφωνόταν και στις χώρες που βρίσκονται στα βόρεια σύνορά μας, όπως η Αλβανία, η Βουλγαρία, η Βόρεια Μακεδονία, αλλά και η Σερβία. Αγνοώντας ότι η Ελλάδα δεν είναι συγκρίσιμη με τους γείτονες της, καθώς είναι ανοιχτή στον κόσμο όσο καμία άλλη χώρα της περιοχής, κατασκεύαζαν απίθανες θεωρίες περί –άκουσον, άκουσον- του… βαλκανικού DNA το οποίο, για ανεξήγητους λόγους, απεδείχθη, υποτίθεται, ανθεκτικό στους ιούς!

            Το μεγάλο ευτύχημα είναι ότι τους ασύστατους αυτούς ισχυρισμούς, οι οποίοι δεν απείχαν από αντίστοιχες συνωμοσιολογικές θεωρίες που αμφισβητούσαν την ύπαρξη του ιού, ουδόλως τις ενστερνίστηκαν οι Έλληνες. Εξ αυτού προφανώς σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, οι πολίτες αξιολογούν θετικά την κυβέρνηση, ενώ δεν κάνουν το ίδιο με την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς, παρά τα εμφανή προβλήματα της οικονομίας, η πλειονότητα έχει εδραία πεποίθηση ότι τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ χειρότερα αν ήταν στη διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ.

            Το δυστύχημα, από την άλλη, είναι ότι τις λαϊκίστικης έμπνευσης θεωρίες περί… κοροϊδοϊού υιοθέτησαν μάλλον οι βόρειοι γείτονες μας. Με αποτέλεσμα το τελευταίο διάστημα να ζουν εφιαλτικές ώρες εξαιτίας του φρενήρους ρυθμού με τον οποίο αυξάνονται τα κρούσματα αλλά και οι θάνατοι από την πανδημία. Οι θρησκευτικές τελετές στις οποίες συμμετείχαν ανεξέλεγκτα οι πολυπληθείς μουσουλμανικές κοινότητες των βαλκανικών χωρών, σε συνδυασμό με τις προεκλογικές περιόδους στις οποίες βρέθηκαν αυτό το διάστημα η Σερβία και η Βόρεια Μακεδονία φαίνεται ότι ήταν οι μεγαλύτερες αφορμές για το ξέσπασμα της πανδημίας.

            Ειδικά στη Σερβία, η κύρια ευθύνη, όπως όλα δείχνουν, ανήκει στον λαϊκιστή Πρόεδρο της χώρας Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος όχι μόνον χαλάρωσε αλλά μάλλον κατήργησε όλα τα περιοριστικά μέτρα κατά τις παραμονές της εκλογικής αναμέτρησης που έγιναν στις 21 Ιουνίου. Έφθασε μέχρι του σημείου να επιτρέψει την παρουσία οπαδών στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα στο κλασικό ντέρμπι της 10ης Ιουνίου ανάμεσα στις δημοφιλείς ομάδες Παρτιζάν και Ερυθρός Αστέρας να βρεθούν στις κερκίδες του σταδίου του Βελιγραδίου 20.000 άτομα.    

Το αποκαλούμενο «Σερβικό Προοδευτικό Κόμμα», του οποίου ηγείται ο αμφιλεγόμενος κ. Βούτσιτς, έκανε δέκα μέρες αργότερα εκλογικό περίπατο, συγκεντρώνοντας ποσοστό άνω του 63% σε μια αναμέτρηση, πάντως, από την οποία απείχαν οι μισοί ψηφοφόροι. Παρά την εμβληματική, ωστόσο, νίκη του απεδείχθη ότι δεν είναι παρά ένας ηγέτης που δεν χαίρει σεβασμού στη χώρα του. Οι Σέρβοι οι οποίοι είδαν στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τον ίδιο τον Πρόεδρο της χώρας και τους συνεργάτες του –ορισμένοι από τους οποίους ανακοινώθηκε μετά τις εκλογές ότι νόσησαν- να μην τηρούν κανένα μέτρο προφύλαξης, αντέδρασαν βίαια όταν έγινε γνωστή η πρόθεση της κυβέρνησης να επαναφέρει το lockdown.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι μπορεί το κόμμα του κ. Βούτσιτς με τις λαϊκίστικες επιλογές του να πέτυχε να αποσπάσει την ψήφο όσων Σέρβων που πείστηκαν να πάνε στην κάλπη, επ΄ ουδενί, όμως, δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του, όπως τουλάχιστον έδειξε η προσπάθεια των διαμαρτυρόμενων διαδηλωτών να εισβάλουν στο Κοινοβούλιο που κατέληξε με την υπαναχώρηση της κυβέρνησης. Η σέρβικη ηγεσία συμβαίνει να είναι δεξιάς απόχρωσης, αλλά –μη νομίζετε…- η συμπεριφορά της δεν διαφέρει πολύ από τις άλλες λαϊκίστικες κυβερνήσεις του πλανήτη.

Από τον Τραμπ ως τον Μπολσονάρου και από τον Τζόνσον έως τον Ερντογάν, όλοι οι λαϊκιστές ηγέτες της υφηλίου ακολούθησαν λίγο ως πολύ το ίδιο μοτίβο. Στην αρχή αμφισβήτησαν τη σημασία της πανδημίας, καθυστερώντας να λάβουν τα μέτρα που πρότειναν οι ειδικοί. Στη συνέχεια έτρεχαν πανικόβλητοι να περιορίσουν τη ζημιά που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει και με τα μηνύματα που μετέφεραν στους πολίτες του για τον πραγματικό κίνδυνο από τη νόσο. Αλλά και πάλι η σπουδή τους να αλλάξουν ρότα δεν ήταν επειδή μετανόησαν, βλέποντας το φως το αληθινό, αλλά μάλλον διότι αισθάνθηκαν ότι οι εξελίξεις θα τους κόστιζαν τον θώκο τους.

Συνοψίζοντας, λοιπόν και ενθυμούμενοι και τη δική μας περιπέτεια των προηγούμενων χρόνων, ας παραδεχθούμε, παραφράζοντας ένα παλαιότερο σύνθημα, ότι… ίδιος είναι ο λαϊκισμός, δεξιός και αριστερός!