Δεν… αρκούν τα εμβόλια για την Covid-19

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρόγραμμα των εμβολιασμών για τον κορωνοϊό που οσονούπω ξεκινάει και στη χώρα μας αποτελεί τη μόνη ελπίδα για να απαλλαγούμε από τη μεγαλύτερη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο περιπέτεια που, μαζί με ολόκληρο τον πλανήτη, ζήσαμε στη διάρκεια της χρονιάς η οποία εκπνέει σε λίγες μέρες.

«Έχουν υπάρξει χειρότερες χρονιές στην ιστορία των ΗΠΑ και σίγουρα πολύ χειρότερες στην παγκόσμια ιστορία, αλλά οι περισσότεροι από εμάς που είμαστε ζωντανοί σήμερα δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο», έγραψε πρόσφατα το περιοδικό «TIME» στη λεζάντα της φωτογραφίας που συνόδευε το εμβληματικό εξώφυλλο με το οποίο διέγραφε το 2020.

«Πρέπει να είναι κάποιος πάνω από 100 ετών για να θυμάται την καταστροφή του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και την πανδημία της γρίπης του 1918. Πρέπει να είναι κάποιος περίπου 90 για να γνωρίζει την οικονομική καταστροφή που έφερε η Μεγάλη Κρίση. Και πρέπει να είναι κάποιος στα 80 για να έχει αναμνήσεις από τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», συμπλήρωνε.

«Οι υπόλοιποι από εμάς δεν είχαμε εμπειρίες από κάτι τέτοιο – από τις συνεχείς φυσικές καταστροφές που επιβεβαιώνουν πόσο πολύ έχουμε προδώσει τη φύση· από τις εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων αμφισβητείται με επιχειρήματα από τη φαντασία· από έναν ιό που προήλθε πιθανότητα από μια νυχτερίδα και που τελικά έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές σχεδόν όλων των κατοίκων αυτού του πλανήτη και κόστισε τη ζωή σε περίπου 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους», κατέληγε το άρθρο του αμερικανικού περιοδικού.

Τα κρούσματα σε ολόκληρη την υφήλιο προσεγγίζουν ήδη τα 80 εκατομμύρια και είναι ζήτημα λίγων ημερών οι θάνατοι από τον φονικό ιό να σπάσουν το φράγμα των δύο εκατομμυρίων, που αποτελεί έναν αδιανόητο για τα δεδομένα της εποχής μας αριθμό. Έναν αριθμό, ο οποίος θα περίμενε κανείς να μας είχε κάνει όλους πολύ πιο προσεκτικούς στην τήρηση των περιοριστικών μέτρων, όπως και λιγότερο εύθικτους για τις ταλαιπωρίες που υφιστάμεθα οι περισσότεροι συγκριτικά με τις δοκιμασίες που έχουν υποστεί η πλειονότητα όσων νόσησαν και η πληθώρα των ανθρώπων που θρηνούν τις ζωές προσφιλών τους.

Και όμως, μέσα σε αυτές τις (κυριολεκτικά) πρωτοφανείς συνθήκες, υπάρχουν ακόμη συνάνθρωποί μας οι οποίοι δεν θέλουν να παραδεχθούν την πραγματικότητα και δηλώνουν άρνηση ή και προβληματισμό για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολιασμών οι οποίοι από σύσσωμη την επιστημονική κοινότητα, όπως και από κάθε εχέφρονα που ζει σε αυτόν τον πλανήτη, αναγνωρίζεται ότι αποτελεί τη μόνη διέξοδο που θα μας επιτρέψει να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.

Το ευτύχημα είναι ότι η επιστημονική κοινότητα, με τη συνδρομή πολλών κυβερνήσεων, ανάμεσά τους και κάποιες που ήταν αμφίσημες έναντι της πανδημίας, όπως εκείνη του Ντόναλντ Τραμπ, που βολόδερνε ανάμεσα στην παραδοχή και στην άρνηση της πραγματικότητας, κινήθηκε ταχύτατα και έθεσε στη διάθεση ολόκληρης της ανθρωπότητας τη δυνατότητα να εμβολιαστεί ο απαραίτητος αριθμός που παγκόσμιου πληθυσμού ώστε να επιτευχθεί η συλλογική ανοσία που, αν δεν εξαφανίσει τη συγκεκριμένη λοίμωξη, τουλάχιστον θα την καταστήσει ανίσχυρη και ακίνδυνη να απειλήσει σε τέτοια ένταση τον τρόπο ζωής μας.

Το δυστύχημα, ωστόσο, είναι ότι η πανδημία του κορωνοϊού έφερε στο προσκήνιο –τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς- νοοτροπίες για τις οποίες δεν έχει βρεθεί και μάλλον δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ εμβόλιο. Από ιδρύσεως κόσμου, άλλωστε, η ανθρώπινη ανοησία αποτελεί μια ανίατη νόσο για την οποία δεν έχουν βρεθεί ούτε προληπτικά ούτε κατασταλτικά μέτρα που να την αντιμετωπίζουν δραστικά. Ακόμη και η Παιδεία, που αποτελεί αναμφίβολα το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για τις κάθε είδους προκαταλήψεις, αποδεικνύεται ανίσχυρη να καλύψει τις βλάβες που έχουν προκαλέσει παγκοσμίως οι δυνάμεις της ημιμάθειας, της αδράνειας και του λαϊκισμού.

Είτε το θέλουμε είχε όχι, οι αρνητές της λογικής και της πραγματικότητας, του οποίους ιδιαίτερα αυτή την εποχή της ακραίας δοκιμασίας συναντάμε πολύ συχνά γύρω μας, θα είναι πάντα εδώ. Και θα εξακολουθήσουν να αντιτάσσουν την προσωπική τους βλακεία και τη ροπή τους προς τη συνωμοσιολογία ως ισότιμο αντιστάθμισμα απέναντι στην επιστημονική γνώση. Μια ματιά γύρω μας με το πόσοι και πως φορούν τις μάσκες τους αυτό το διάστημα, μπορεί να πείσει τον καθένα για την έκταση του φαινομένου.

Ας μην αυταπατόμαστε, εξάλλου, ότι οι κάθε λογής γκρινιάρηδες μπορεί να πάψουν να γκρινιάζουν και να διαμαρτύρονται για το χαμένο χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν τους, αναλογιζόμενοι το βαρύ κόστος που πλήρωσαν και πληρώνουν όσοι νόσησαν από τον κορωνοϊό και ακόμη περισσότερο οι οικογένειες που έχασαν προσφιλή τους πρόσωπα χωρίς να τους δοθεί η δυνατότητα να τους αποχαιρετίσουν όπως ήθελαν και όπως άξιζε στους ανθρώπους τους.

Δύσκολα επίσης μπορούμε να προσδοκούμε ότι θα απαλλαγούμε από τους πολιτικάντηδες, οι οποίοι χαϊδεύουν αυτιά, κολακεύουν τη μικρόνοια και εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη με καταγγελίες για… αστυνομοκρατία. Αφού το κάνουν τώρα, γιατί θα σταματήσουν να το κάνουν στο μέλλον;

Είναι σφόδρα πιθανό ότι το διαφαινόμενο τέλος της πανδημίας θα επιφέρει πολλές αλλαγές στη ζωή μας. Άλλωστε, τα νέα ήθη της κοινωνικής αποστασιοποίησης, όπως και οι συνέπειες της μεγάλης οικονομικής κρίσης που έφερε η πανδημία, θα μας συνοδεύουν για πολύ καιρό ακόμη.

Εκείνο, όμως, που, κατά τα φαινόμενα, θα μείνει αναλλοίωτο είναι η ανοησία που κυκλοφορεί ευρέως γύρω μας, είναι μεταδοτική, δεν έχει αντίδοτο και αποδεικνύεται ανθεκτική απέναντι σε όλα τα φάρμακα και τα εμβόλια.

Καλά Χριστούγεννα!

Το «παγκόσμιο χωριό» ψάχνει ακόμη τη «χρυσή συνταγή»

 Όσοι δεν εθελοτυφλούν και δεν αυταπατώνται αναγνωρίζουν εύκολα ότι αν υπάρχει ένα σίγουρο συμπέρασμα, το οποίο μπορεί να εξαχθεί από όσα ξέρουμε ως τώρα για την πανδημία του κορωνοϊού, αυτό είναι ότι δεν έχει βρεθεί η «χρυσή συνταγή» για την αποτροπή της.

Ο πλανήτης μοιάζει με ένα μεγάλο «παγκόσμιο χωριό» στο οποίο, με μικρότερη ή μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, όλοι περίπου τα ίδια κάνουν, αντιγράφοντας πολύ συχνά εκείνα που κάνουν οι διπλανοί τους. Και, επειδή στον ορίζοντα δεν φαίνεται να προβάλλουν μαγικές λύσεις, η εικόνα είναι σχεδόν πανομοιότυπη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Με τις διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα να είναι λίγες και μάλλον δυσδιάκριτες.

Σε πείσμα, άλλωστε, της πληθώρας των καφενειακού τύπου αναλυτών που κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα και ιδίως το Διαδίκτυο με τις θεωρίες τους, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν είναι τίποτε άλλο από δικαιολογίες για την ακατάσχετη γκρίνια και την ατεκμηρίωτη άρνηση που τους χαρακτηρίζει, η πορεία της πανδημίας καταδεικνύει, όλο και πιο παραστατικά, ότι δεν υπάρχουν ούτε άτρωτα πρόσωπα ούτε άβατες περιοχές.

Η διάγνωση ότι ο Γάλλος Πρόεδρος Εμάνουελ Μακρόν προσβλήθηκε από τον ιό, η δημόσια παραδοχή του βασιλιά της Σουηδίας για τους τραγικούς χειρισμούς της χώρας του η οποία αψήφισε την παγκόσμια τάση και δεν κήρυξε lockdown, καθώς η υπέρβαση από τη Γερμανία του ορίου των 30.000 κρουσμάτων ημερησίως, είναι τρεις ειδήσεις από την τρέχουσα επικαιρότητα που συνιστούν αψευδείς μαρτυρίες ότι κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της επελαύνουσας λοίμωξης Covid-19.

Ο ένας μετά τον άλλο καταρρίπτονται οι μύθοι που καλλιεργήθηκαν το προηγούμενο διάστημα για τις αιτίες που τροφοδοτούν το πρωτόγνωρο φαινόμενο που αντιμετωπίζει, σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση, ολόκληρος ο πλανήτης. Άρκεσε γι΄ αυτό η απρόσεκτη συμπεριφορά ακόμη και ενός ηγέτη για τον οποίο κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υποχρεώθηκε να… στριμωχτεί σε λεωφορείο. Και έφθασε το βιαστικό άνοιγμα της χριστουγεννιάτικης αγοράς σε μια χώρα που διαθέτει τις περισσότερες Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και δεν φημίζεται για τον απείθαρχο πληθυσμό της.

Χώρες που δεν άνοιξαν τον τουρισμό τους, όπως για παράδειγμα το Ισραήλ, επλήγησαν πολύ περισσότερο από χώρες που υποδέχθηκαν τουρίστες. Νησιωτικά συμπλέγματα, όπως η Αυστραλία, που πέρασε δύσκολα τους τους προηγούμενους (χειμωνιάτικους για εκείνη) μήνες ή η Ιαπωνία, που χτυπιέται τώρα, δεν κατάφεραν να αμυνθούν αποτελεσματικά παρόλο που οι επισκέπτες τους έφθαναν κυρίως αεροπορικώς και, άρα, θεωρητικώς τουλάχιστον, μπορούσαν με τα τεστ και την καραντίνα να περιορίσουν τον επιπολασμό.

Κράτη, όπως η Νότια Κορέα, τα οποία έκαναν μαζικά τεστ, διαδικασία η οποία από κάποιους… ερασιτέχνες λοιμωξιολογούντες είχε θεωρηθεί την προηγούμενη περίοδο ως «πανάκεια», δεν απέφυγαν, εν τέλει, την εξάπλωση του ιού.

Ενώ, κακά τα ψέματα, ακόμη και κυβερνήσεις οι οποίες έδρασαν εγκαίρως στο πρώτο «κύμα», όπως η ελληνική, που μάλλον βιάστηκε να πανηγυρίσει για τις αρχικές θετικές επιδόσεις της, δεν απεδείχθησαν εξίσου ανθεκτικές στην ένταση με την οποία ξέσπασε το δεύτερο και πολύ φονικότερο πανδημικό «κύμα».

Περιοχές, άλλωστε, της ελληνικής επικρατείας, όπως τα Γρεβενά ή η Ευρυτανία, που την άνοιξη και το καλοκαίρι διαφημίζονταν ως «Covidfree», το φθινόπωρο βρέθηκαν στη διακεκαυμένη ζώνη. Ίσως γιατί οι κάτοικοί τους επέδειξαν αμεριμνησία επειδή πίστεψαν ότι θα ήταν για πάντα αλώβητοι.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι έχει… μαλλιάσει η γλώσσα των σοβαρών επιστημόνων να επαναλαμβάνουν ότι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού είναι η «ευλαβική» τήρηση των μέτρων ατομικής προστασίας και των κανόνων κοινωνικής αποστασιοποίησης. Ούτε κάποιος εχέφρων μπορεί να αρνηθεί ότι η εξέλιξη των πραγμάτων έχει επιβεβαιώσει πλήρως αυτές τις τόσο απλές αλήθειες.

Σε όσα τεστ, δωρεάν ή όχι, και αν υποβληθεί κάποιος που συνωστίζεται, αποτελεί αυτονόητη αλήθεια ότι ο κίνδυνος να προβληθεί από τον ιό παραμένει μεγάλος. Αντιθέτως, όποιος αποφεύγει τον συγχρωτισμό και φοράει τη μάσκα του όταν βρίσκεται κοντά σε άλλους ανθρώπους, έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να μείνει απρόσβλητος.

Αναμφίβολα, η μόνη προοπτική για να απαλλαγούμε από τον εφιάλτη που σκιάζει τις ζωές όλων μας είναι ο εκτεταμένος εμβολιασμός, που για να γίνει, όμως, πράξη θα χρειαστεί να περάσουν αρκετοί μήνες. Όσο και αν ο χρόνος έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα, ο αγώνας κατά της πανδημία έχει πολύ δρόμο ακόμη. Πολύ περισσότερο που η ταχύτητα με την οποία θα τρέξει το εμβολιαστικό πρόγραμμα εξαρτάται περισσότερο από διεθνείς και λιγότερο από εγχώριες αποφάσεις.

Απαιτείται, ως εκ τούτου, να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι απέχουμε αρκετά από το να πει κάποιος ότι «φάγαμε το βόδι και μας μένει μόνον η ουρά». Χρειάζεται, δηλαδή, να αντιληφθούμε ότι είμαστε ακόμη μακριά από την… ουρά του βοδιού. Κυρίως, να δούμε κατάματα τις πολύ απλές αλήθειες που συνθέτουν ένα πολύπλοκο πρόβλημα. Για να σταθούμε απέναντί του χωρίς περιττούς κομπασμούς και δίχως μίζερη γκρίνια, αλλά με περίσκεψη, προσήλωση στις οδηγίες των ειδικών και, προπαντός, με ακλόνητη πίστη στην επιστημονική γνώση.

Επιχειρήσεις της συμφοράς, ελεγκτικοί μηχανισμοί της πλάκας

 Μια από τις απτές συνέπειες της πανδημίας του κορωνοϊού είναι ότι έφερε δραματικά στο προσκήνιο τις μεγάλες παθογένειες της ελληνικής επιχειρηματικότητας, η οποία κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται τραγικά αδύναμη να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.

Μικρές, μεσαίες αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις λειτουργούν στην πλειονότητά τους με όρους του προηγούμενου αιώνα και εμφανίζουν αγκυλώσεις που λίγο απέχουν από το… επάρατο δημόσιο που (υποτίθεται ότι) ήταν ως τώρα εκείνο το οποίο έβαζε τροχοπέδη στο… επιχειρηματικό δαιμόνιο του Έλληνα.

Οι ατελείωτες ουρές που σχηματίζονται καθημερινά έξω καταστήματα εταιριών που προσφέρουν τις λεγόμενες «υπηρεσίες ταχυμεταφοράς» (courier) είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου για την κατάρρευση του υποτυπώδους ηλεκτρονικού εμπορίου στη χώρα μας. Οι πολύωρες αναμονές στις τηλεφωνικές γραμμές, τα κατεβασμένα τηλέφωνα και η αγένεια που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν κάνει παραγγελίες, οι οποίες δεν φθάνουν παρά ελάχιστες φορές στην ώρα τους, συνιστούν φαινόμενα που σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν συναντούν οι καταναλωτές.

Παθόντες, μάλιστα, δεν είναι μόνον όσοι κάνουν διαδικτυακές παραγγελίες. Είναι και αρκετοί πολίτες που υποχρεώνονται να επικοινωνούν μέσω courier με δημόσιες υπηρεσίες, όπως οι ΔΟΥ, ο ΔΕΔΔΗΕ, κάποιοι Δήμοι, κ.λ.π. Και τούτο διότι, με πρόσχημα την πανδημία, δεν επιτρέπεται η επιτόπια επίσκεψη στις υπηρεσίες, ενώ δεν διεκπεραιώνεται η αποστολή των εγγράφων ηλεκτρονικά, με αποτέλεσμα οι πολίτες να αποκτούν πρόσβαση στην αλληλογραφία έπειτα από πολύ καιρό που μπορεί να φθάσει τις αρκετές εβδομάδες.

Άλλωστε, κάποιες εταιρίες courier ετσιθελικά και με θράσος δεν παραδίδουν καν αλληλογραφία ή δέματα και ο πολίτης - καταναλωτής για να τα παραλάβει πρέπει να προσέλθει αυτοπροσώπως στα γραφεία τους και να στηθεί σε ουρά.

Παρά το γεγονός ότι το πρώτο lockdown της άνοιξης έδειξε τα όρια της αντοχής των περισσότερων ελληνικών επιχειρήσεων να ανταποκριθούν στην αύξηση της ζήτησης για ηλεκτρονικές παραγγελίες, ήταν, δυστυχώς, ελάχιστες οι εταιρίες που έσπευσαν να ενισχύσουν τα συστήματα υποδοχής, προετοιμασίας και αποστολής των παραγγελιών στους καταναλωτές.

Οι περισσότεροι επιχειρηματίες επαναπαύθηκαν στην κατάσταση που βρίσκονταν προτού να ξεσπάσει η υγειονομική κρίση και αδιαφόρησαν μπροστά στην επιτακτική ανάγκη να βελτιώσουν τα δίκτυα τους, με αποτέλεσμα σε αυτό το δεύτερο lockdown που οι παραγγελίες έχουν αυξηθεί, ίσως και λόγω των επικείμενων γιορτών, ο «Γολγοθάς» των καταναλωτών να έχει γίνει πολύ μεγαλύτερος.

Όποιος τολμήσει (ή καταφέρει, αφού τις περισσότερες φορές η επικοινωνία είναι αδύνατη) να διαμαρτυρηθεί, η στερεότυπη –και συνήθως αγενής- απάντηση που λαμβάνει είναι ότι μπορεί να πάρει τα χρήματα του πίσω. Μόνον, όμως, που και σε αυτή την περίπτωση η επιστροφή γίνεται με αρκετή καθυστέρηση, παρόλο που η πληρωμή όταν παραγγέλλεις πρέπει να γίνει άμεσα.

Ενθαρρυμένοι, μάλλον από την έλλειψη ανταγωνισμού, αφού, λίγο ως πολύ, σχεδόν όλοι με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν, όπως και από την πλήρη απουσία αφενός αξιόπιστων καταναλωτικών οργανώσεων και αφετέρου των ελεγκτικών μηχανισμών της Πολιτείας –Συνήγορος του Καταναλωτή, Γενική Γραμματεία Εμπορίου και Προστασίας του Καταναλωτή- που παρακολουθούν απαθείς και καθεύδοντες την ταλαιπωρία των πολιτών, οι Έλληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο ηλεκτρονικό εμπόριο δεν αισθάνονται την ανάγκη να αλλάξουν το παραμικρό. Βλέπετε η κατάρρευση των δικτύων courier εμποδίζει εξίσου και τις παραγγελίες από το εξωτερικό που, υπό άλλες συνθήκες, θα έφθαναν στην ώρα τους.

Η προφανής αντίδρασή τους που θα περίμενε κανείς να είναι η πρόσληψη προσωπικού το οποίο, έπειτα από μια εντατική εκπαίδευση, θα ενέτασσαν στο δυναμικό τους, δεν φαίνεται να πέρασε από το μυαλό των περισσοτέρων. Βολεύτηκαν πιθανότατα με την ποικιλόμορφη κρατική βοήθεια που τους παρασχέθηκε, όπως οι επιστρεπτέες προκαταβολές, η μείωση των ενοικίων, η καταβολή της μισθοδοσίας των υπαλλήλων από το δημόσιο και οι αναστολές πληρωμής των υποχρεώσεων τους. Και, ως εκ τούτου, δεν προχώρησαν στις απαιτούμενες επενδύσεις σε ανθρώπινους και άλλους πόρους που θα τους επέτρεπαν να καλύψουν το χαμένο έδαφος τόσο στη διάρκεια της κρίσης, όσο και μεταγενέστερα.

Στο Σχέδιο για την Ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας που συνέταξε πρόσφατα Επιτροπή ειδικών υπό τον νομπελίστα καθηγητή Χριστόφορο Πισσαρίδη επισημαίνεται ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας ο κατακερματισμός που συνιστούν οι πολλές επιχειρήσεις μικρού μεγέθους.

«Το μικρό μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων είναι συνέπεια αγκυλώσεων στην οικονομία που δημιουργούν κίνητρα στις επιχειρήσεις να παραμένουν μικρές και δυσκολεύουν την ανάπτυξή τους», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην Έκθεση της Επιτροπής. Γι΄ αυτό και μεταξύ των προτάσεων που υποβάλει είναι η «άρση αντικινήτρων για τη μεγέθυνση μικρομεσαίων επιχειρήσεων εντός της χώρας».

Κακά τα ψέματα, όμως, στην προκειμένη περίπτωση δεν απεδείχθησαν αδύναμες να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής μόνον οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Εξίσου, αν όχι και ακόμη περισσότερο, προβληματικές έδειξαν να είναι και μεγαλύτερες εταιρίες, ορισμένες από τις οποίες μάλιστα κατέχουν δεσπόζουσα θέση στον κλάδο τους.

Άρα το ζήτημα της πολυσυζητημένης οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας έγινε ακόμη και πιο εμφανές. Όπως εμφανέστερος έγινε και ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους που πρέπει κάποια στιγμή να ασκηθεί. Με στόχο όχι βεβαίως να υποκατασταθούν από δημόσιες επιχειρήσεις οι ιδιωτικές εταιρίες εμπορίας και παραγωγής, αλλά να επιβληθεί ότι το παιχνίδι θα παίζεται με τους συναλλακτικούς κανόνες που ισχύουν παγκοσμίως.

Να καταργηθούν οι αρχισυντάκτες!

 «Είσαστε συμπαθής ως φυσιογνωμία, έχετε και μουστάκι, αλλά εγώ θα σας ζητήσω να παραιτηθείτε. Γιατί λόγω της θέσεως σας δεν διαφυλάξατε την αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών της χώρας».

Με αυτά ακριβώς τα λόγια -μάρτυς μου η γνωστή πλατφόρμα «YouTube», στην οποία μπορεί να αναζητήσει ο καθένας το σχετικό βίντεο- απευθύνθηκε προς τον Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) Αθανάσιο Κουτρουμάνο ο βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ Παύλος Πολάκης στην τελευταία συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας που είχε στην ημερήσια διάταξή της τα πεπραγμένα της ανεξάρτητης αρχής η οποία είναι αρμόδια για τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου.

Μετά την περιώνυμη «λίστα Πέτσα», η αξιωματική αντιπολίτευση βρήκε, όπως φαίνεται, έναν ακόμη λόγο για να δικαιολογήσει την επικοινωνιακή κακοδαιμονία που την κατατρέχει. Είναι το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης που, κατά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν επεμβαίνει στα μέσα ενημέρωσης για να τα υποχρεώσει να μεταδίδουν τις ειδήσεις με τρόπο που να τυγχάνει της αρεσκείας της Κουμουνδούρου.

Το πώς ακριβώς μπορεί να το επιτύχει αυτό ο κ. Κουτρουμάνος, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, τοποθετήθηκε στη θέση που κατέχει επί της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και ως πρόσωπο κοινής αποδοχής, δεν μας το διευκρινίζουν. Δεν μας λένε, δηλαδή, αν ο πρόεδρος του ΕΣΡ θα πρέπει να απειλεί, ως άλλος Πολάκης, τους δημοσιογράφους ότι θα τους… θάψει τρία μέτρα κάτω από τη γη ή αν θα πρέπει να καταργήσει τους αρχισυντάκτες των ειδήσεων και να αναθέσει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την αρμοδιότητα να καθορίζουν τη σειρά, τη διάρκεια και το περιεχόμενο των θεμάτων που θα μεταδίδονται στα δελτία.

Χωρίς, για να είμαστε ειλικρινείς, να είναι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ οι πρώτοι και οι μόνοι διδάξαντες την επίκληση του ΕΣΡ κάθε φορά που πολιτικές δυνάμεις δεν ικανοποιούνται με τον τρόπο μετάδοσης των ειδήσεων, πρέπει να επισημάνουμε ότι το κόμμα που βρίσκεται αυτή την περίοδο στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διακατέχεται εδώ και χρόνια από μια ακόρεστη διάθεση ελέγχου και ποδηγέτησης της ενημέρωσης: ηλεκτρονικής και έντυπης.

Τις ίδιες, λίγο ως πολύ, καταγγελίες για «μεροληψία» εις βάρος τους που εξαπολύουν τώρα κατά των μέσων ενημέρωσης εκτόξευαν και όταν ήταν ξανά στην αντιπολίτευση και κυρίως την περίοδο 2012-2014 όταν έβαζε στο στόχαστρο ή και σε καραντίνα κανάλια και δημοσιογράφους που τους ασκούσαν κριτική. Η υποτιθέμενη «μεροληψία», βεβαίως, ουδόλως τους εμπόδισε να κερδίσουν τις εκλογές όταν το επέτρεψαν οι πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες στη χώρα. Αλλά αυτό δεν… μετράει, διότι οι ίδιοι πιστεύουν ότι νίκησαν χάρις στο ανυπέρβλητο πολιτικό τους… διαμέτρημα που απεδείκνυαν με τις σκευωρίες περί δήθεν εξαγοράς στελεχών των ΑΝΕΛ που έστηναν σε τηλεοπτικά πρωινάδικα.

Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα όταν βρέθηκαν στη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν ήταν μόνον ο διαγωνισμός – «παρωδία» με τον οποίο επεχείρησαν να δώσουν τηλεοπτικές άδειες μόνον σε αρεστούς. Ούτε ο ασφυκτικός θάνατος που προσπάθησαν να επιβάλουν στα έντυπα που τους ασκούσαν κριτική. Ήταν, πολύ περισσότερο, η απροκάλυπτη διακήρυξη (στις 10 Σεπτεμβρίου 2016) από την τότε κυβερνητική εκπρόσωπο Όλγα Γεροβασίλη ότι είναι «δικαίωμα και υποχρέωση της κυβέρνησης στη Δημοκρατία» να επισημαίνει στα κανάλια πώς θα ενημερώνουν τους πολίτες «ειδικά όταν θεωρεί ότι η πρακτική αυτή υποκρύπτει σκοπιμότητα».

Αυτή και μόνον η δήλωση θα έπρεπε να τους κάνει σήμερα να σιωπούν αντί να φωνασκούν. Αλλά ποιος έχασε τη ντροπή να τη βρουν οι πολιτικοί που έστησαν ολόκληρη Εξεταστική Επιτροπή για τα δάνεια των μέσων ενημέρωσης, χωρίς να βγάλουν απολύτως τίποτε; Αλλά πώς να έβγαζαν ο,τιδήποτε όταν τα πιο επισφαλή χρέη και τα μεγαλύτερα θαλασσοδάνεια τα είχαν οι υποστηρικτές τους που έπρεπε να μείνουν –και έμειναν- στο απυρόβλητο;

Με το ίδιο θράσος που άνοιξαν και έκλεισαν εκείνη την Επιτροπή συνεχίζουν τώρα το ίδιο τροπάρι για τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση ΜΜΕ που «δεν μας παίζουν». Μόλις χθες από το βήμα της Βουλής ο Αλέξης Τσίπρας ισχυριζόταν για πολλοστή φορά ότι «προφανώς ξέρω ότι αυτά που λέω δεν θα παίξουν…». Αμέσως μετά, ωστόσο, ο ίδιος πρόσθετε… παραδόξως κάτι λογικό: «Δεν είμαστε στην εποχή της ΥΕΝΕΔ. Ευτυχώς υπάρχουν και τα social media».

Οπότε; Αν όντως έχουν ενδιαφέρον αυτά που λέει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι… φαεινές του προτάσεις, σαν αυτή για τη δημοσιοποίηση των πρακτικών της Επιτροπής των Λοιμοξιολόγων, κανείς δεν μπορεί να θέσει εμπόδιο για να μαθευτούν από την κοινή γνώμη. Άλλωστε, το κόμμα του κ. Τσίπρα είναι από τα λίγα που έχει –εκτός από τα φιλικά και- ιδιόκτητα μέσα ενημέρωσης, τα οποία, παρόλο που υπερπροβάλουν τις θέσεις του –ή μήπως γι΄ αυτό;- δεν προτιμώνται παρά από ένα πολλοστημόριο όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Με μια αρκούντως αμφιλεγόμενη πρωτοβουλία τους τα περισσότερα αμερικανικά κανάλια διέκοψαν την επομένη των προεδρικών εκλογών τη μετάδοση ομιλίας του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ επειδή θεώρησαν αβάσιμα τα όσα εκείνος έλεγε περί καλπονοθείας. Δεν ξέρω εάν φταίει που δεν έχει… μουστάκι ο Ατζίτ Πάι, ο επικεφαλής της Federal Communications Commission (FCC), που είναι το κρατικό όργανο ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου στις ΗΠΑ, αλλά κανείς δεν του ζήτησε να παραιτηθεί.

Πολύ περισσότερο δεν του ζητήθηκε να καταργήσει τους αρχισυντάκτες των ειδησεογραφικών καναλιών και να δώσει τις θέσεις τους στο επικοινωνιακό επιτελείο του… θιγόμενου Ντόναλντ Τραμπ για να φτιάχνει τη σκαλέτα των δελτίων ειδήσεων.