Μεγάλος κουρνιαχτός προκαλείται τους τελευταίους μήνες γύρω από την γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη» και το μελλοντικό ιδιοκτησιακό καθεστώς της μετά την εκφρασμένη βούληση της Αγροτικής Τράπεζας να μεταβιβάσει το ποσοστό που απέκτησε όταν άφρονες συνεταιριστικές ενώσεις πωλούσαν μερίδια, όπως κάνουν οι ξεπεσμένοι αριστοκράτες με τα κληρονομημένα ασημικά των οικογενειών τους.
Αρθρογράφοι κορυβαντιούν, χύνοντας… τόνους μελάνης για να εκφράσουν την… ιερά οργή τους για το «έγκλημα κατά του κτηνοτροφικού κόσμου της Ηπείρου». «Επαγγελματίες» ακτιβιστές φαντασιώνονται κινήματα και ηρωικές εξεγέρσεις των «κολασμένων» της Πίνδου, της Μουργκάνας και των Τζουμέρκων. Πολιτικοί ταγοί φλυαρούν ακαταπαύστως, διατυπώνοντας θέσεις ανέφικτες, όπως η εισαγωγή στο Χρηματιστήριο με προνομιακή εξαγορά μετοχών από τους κτηνοτρόφους, ή παρουσιάζοντας ως δήθεν ευοίωνες προτάσεις γενικόλογους αφορισμούς του τύπου: «η “Δωδώνη” να μείνει σε ηπειρώτικα χέρια».
Οδηγούν, αλήθεια, όλα αυτά πουθενά αλλού πέρα από τη γνωστή παροιμία «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει»; Διότι δεν μπορεί να πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα υπάρξει διοίκηση της Αγροτικής Τράπεζας –πολύ περισσότερο στην παρούσα οικονομική συγκυρία- που θα επιστρέψει τις μετοχές της γαλακτοβιομηχανίας χωρίς να καταβληθεί ένα εύλογο τίμημα από τον (όποιο) αντισυμβαλλόμενο. Με τέτοιες πεποιθήσεις μπορεί να εμφορούνται μόνον αφελείς ή κοινοί πολιτικοί απατεώνες που προσπαθούν να παραστήσουν τους «πατερούληδες» στους δικαίως ανησυχούντες κτηνοτρόφους.
Τα σκεφτόμουνα όλα, καθώς παρακολουθούσα την πρόσφατη πανηπειρωτική σύσκεψη που διοργανώθηκε στα Γιάννενα με τη συμμετοχή της συντριπτικής πλειονότητας του πολιτικού δυναμικού της περιφέρειας μας. Και αναρωτιόμουν αν ορισμένοι από εκείνους που αυτοαποκαλούνται «αυτοδιοικητικοί» και εκτόξευαν πύρινους «δεκάρικους» είχαν μελετήσει έστω και λίγο το νόμο με τον οποίο υλοποιήθηκε το σχέδιο «Καλλικράτης» για την περιφερειακή αναδιάρθρωση της χώρας και κατ΄ εφαρμογήν του οποίου απέκτησαν, λίαν προσφάτως, τα αξιώματά τους.
Αμφιβάλλω βάσιμα ότι μελέτησαν ή κι αν το έκαναν αμφισβητώ ότι αντιλήφθηκαν τη σημασία του. Όχι, βεβαίως, από αδυναμία αντίληψης, αλλά μάλλον από τη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων που τους διακατέχει και αποτελεί τον σχεδόν αποκλειστικό οδηγό της δράσης τους. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρεί το παρελθόν και καταδεικνύει το παρόν πολλών από τους κρατούντες, αλλά ας μην επεκταθούμε επ΄ αυτού, αφού δεν είναι το θέμα τούτου του σημειώματος.
Το θέμα μας είναι να βρεθεί η πλέον ευχερής λύση που να διασφαλίζει το μέλλον της «Δωδώνης» με τα χαρακτηριστικά που ξέρουμε: τη στήριξη, δηλαδή, του εισοδήματος των Ηπειρωτών κτηνοτρόφων, αφενός, και, αφετέρου, τη διασφάλιση του ανταγωνισμού στον κρίσιμο αγροτοδιατροφικό τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται, παρεμποδίζοντας με την ως τώρα παρουσία της την απόλυτη «καρτελοποίηση» της αγοράς.
Με δεδομένες τις προθέσεις της Αγροτικής Τράπεζας, ο μίτος της Αριάδνης στο κουβάρι του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της «Δωδώνης» μπορεί, κατά την άποψή μου, να βρεθεί μέσα από το θεσμικό πλαίσιο του Προγράμματος «Καλλικράτης» και ειδικότερα από το άρθρο 194 του νόμου 3852/10. Εκεί προβλέπεται η δυνατότητα των περιφερειών «να συνιστούν μία επιχείρηση, η οποία έχει τη μορφή της αναπτυξιακής ανώνυμης εταιρίας» και «λειτουργεί σύμφωνα με τις διατάξεις της εμπορικής και φορολογικής νομοθεσίας», έχοντας ως αντικείμενο, μεταξύ άλλων, την «προώθηση της επιχειρηματικής, οικονομικής και γενικότερα βιώσιμης ανάπτυξης της περιφέρειας».
Επιπλέον ορίζεται ότι «στο μετοχικό κεφάλαιο συμμετέχουν περιφέρειες και δήμοι ή και άλλοι φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης», ενώ «είναι δυνατή η συμμετοχή και φορέων του δημόσιου τομέα, συνεταιρισμών και ενώσεων αυτών, επιστημονικών φορέων, επιμελητηρίων, φορέων συλλογικών κοινωνικών ή οικονομικών συμφερόντων, καθώς και τραπεζών και πιστωτικών ιδρυμάτων». Με ρητή, όμως, πρόβλεψη ότι η εταιρία «δεν εισάγεται στο Χρηματιστήριο» και οι αυτοδιοικητικοί φορείς «κατέχουν την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου».
Αν, λοιπόν, είναι ειλικρινείς οι διακηρύξεις για διασφάλιση του ηπειρώτικου και συνάμα του δημόσιου χαρακτήρα της «Δωδώνης» η λύση είναι τόσο απλή όσο το… «αβγό του Κολόμβου». Τα όργανα της αιρετής Περιφέρειας δεν έχουν παρά να συστήσουν άμεσα την προβλεπόμενη αναπτυξιακή εταιρία, η οποία να υποβάλλει πρόταση εξαγοράς του μεριδίου της ΑΤΕ και η γαλακτοβιομηχανία να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία της με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όλα τα άλλα είναι «έπεα πτερόεντα». Κοινώς λόγια του αέρα.
*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.
(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 21.12.2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου