Πανστρατιά στη μνήμη της Αλέκας

 

Η Αλέκα από τα Γιάννενα, που όσοι την γνώρισαν έχουν να λένε για τη μαχητικότητα που κρυβόταν πίσω από το φωτεινό χαμόγελό της, υπέκυψε στον κορωνοϊό  σε ηλικία μόλις 40 ετών. Είναι αλήθεια ότι έπασχε από αυτό που μάθαμε πλέον όλοι μας να αποκαλούμε «υποκείμενο νόσημα». Το ήξερε. Και γι΄ αυτό, όπως διαβεβαιώνουν από το περιβάλλον της, αγωνιούσε να έρθει η σειρά της για να εμβολιαστεί.

Δυστυχώς, όμως, όταν άνοιξε η πλατφόρμα του εμβολιαστικού προγράμματος για την περίπτωσή της, εκείνη είχε ήδη πληγεί από τη μάστιγα της εποχής μας. Και όταν ήρθε η σειρά της να εμβολιαστεί ήταν στη ΜΕΘ και έδινε μάχη για τη ζωή. Αγωνίστηκε σκληρά λένε οι άνθρωποι που παρακολούθησαν από κοντά τη μάχη για τη ζωή την οποία έδωσε για πάνω από δύο μήνες. Όσο εκείνη πάλευε στην εντατική, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας της, χτυπημένος επίσης από τον κορωνοϊό.

Μετά την εκδημία της Αλέκας στα επέκεινα, η οικογένειά της βρήκε το κουράγιο και προχώρησε σε μια σπάνια πράξη αλτρουισμού για να τιμήσει τη μνήμη της: άνοιξε τραπεζικό λογαριασμό με στόχο να συγκεντρωθούν χρήματα για την ενίσχυση των μονάδων αντιμετώπισης της COVID-19, στέλνοντας παράλληλα μηνύματα υπέρ των μαζικών εμβολιασμών.

Δράματα ανάλογα με αυτό που αντιμετώπισε η οικογένεια της Γιαννιώτισσας μαχήτριας βιώνουν εκατομμύρια οικογένειες σε όλο τον πλανήτη. Οι νεκροί από την πανδημία ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια παγκοσμίως. Και κανείς δεν είναι σε θέση ακόμη να προβλέψει πότε θα γραφεί ο επίλογος στην ολοένα και μακρύτερη μακάβρια λίστα με τα θύματα που πεθαίνουν σε συνθήκες μοναξιάς και χωρίς να μπορούν να τους αποχαιρετίσουν όσοι τους αγαπούν με τον τρόπο που τους αξίζει.

Οι ελπίδες για ένα ορατό τέλος της πανδημίας που δημιούργησαν τα εμβόλια, στα οποία τόσο γρήγορα κατάφερε να φθάσει η επιστήμη, δεν εκπληρώνονται μέχρι στιγμής, τουλάχιστον στον βαθμό που θα μπορούσαν. Από τη μια οι μεταλλάξει του ιού, από την άλλη οι δισταγμοί και οι αρνήσεις πολλών συνανθρώπων μας να εμβολιαστούν, η λύτρωση από τον εφιάλτη όλο και μετατίθεται χρονικά, δοκιμάζοντας τις ατομικές και συλλογικές αντοχές όλων μας.

Υπό το φως των νέων δεδομένων, η καθολικότητα των εμβολιασμών ή, σε κάθε περίπτωση, ο εμβολιασμός της μεγάλης πλειονότητας της κοινότητας, αποτελεί τη μοναδική λύση του δράματος. Με άλλα λόγια, όσο δεν δημιουργείται το πολυαναμενόμενο «τείχος ανοσίας», όπως το ορίζει κάθε φορά η διεθνής επιστημονική κοινότητα που είναι επιφορτισμένη με την παρακολούθηση της πανδημίας, ουδείς μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.

Άλλωστε, όσο το εγχώριο Σύστημα Υγείας πιέζεται από τις αυξημένες ανάγκες για νοσηλεία όσων πλήττονται από τον ιό, δεν μπορεί να γίνεται σοβαρά λόγος για επιστροφή στην κανονικότητα ακόμη και για όσους σπεύσαμε να εμβολιαστούμε από την πρώτη στιγμή που μας δόθηκε αυτή η δυνατότητα.       

Το γεγονός ότι δεν είναι μόνον ελληνικό το φαινόμενο των αρνήσεων και των δισταγμών ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας να προσέλθει στα εμβολιαστικά κέντρα, δεν μπορεί να μας κάνει να εφησυχάζουμε. Καλώς ή κακώς, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, κυκλοφορούμε στα ίδια μέρη και, για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες, οι διαχωρισμοί δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον πλανήτη.

Αν ήταν, εξάλλου, κάτι εύκολο, θα το είχαν βρει σε κάποια άλλη χώρα του πλανήτη. Οπότε η ελληνική Πολιτεία δεν είχε παρά να το αντιγράψει. Διότι η αλήθεια είναι πως, ό,τι κι αν υποστηρίζει η πολιτική προπαγάνδα της μιας ή της άλλης πλευράς στη χώρα μας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, η δυναμική των πραγμάτων γύρω από την πανδημία είναι λίγο ως πολύ ίδια.

Η μόνη διαφοροποίηση που καταγράφεται είναι στο πως η κάθε χώρα και ο κάθε ηγέτης την προσεγγίζουν. Αν, δηλαδή, βλέπουν κατάματα την πραγματικότητα και είναι έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν. Ή αν, από αναλυτική ανεπάρκεια ή από λαϊκίστικη και συνωμοσιολογική διάθεση, κατασκευάζουν μια δική του «πραγματικότητα» που ουσιαστικά είναι μη πραγματικότητα.

Μελετώντας, λοιπόν, τη διεθνή πραγματικότητα, που είναι η μόνη που μπορεί να μας δώσει τα απαραίτητα ερμηνευτικά εργαλεία για την κατανόηση όσων ζούμε, σε εκείνο που αναμφίβολα καταλήγει κανείς είναι η ανάγκη για μια πανστρατιά πειθούς υπέρ της ανάγκης των εμβολιασμών. Μια πανστρατιά με εστίαση όχι τόσο προς τους απόλυτους αρνητές, που όλα δείχνουν ότι είναι χαμένες περιπτώσεις, όσο προς εκείνους που απλώς ανησυχούν για την ασφάλεια των εμβολίων ή αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητά τους.

Με τον δικό της τρόπο, η οικογένεια της αδικοχαμένης Αλέκας από τα Γιάννενα μάς έδειξε τον δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε. Ένας δρόμος που δεν είναι άλλος από το να αντιμετωπίζουμε κατάματα την πραγματικότητα και να μαχόμαστε για να την αλλάξουμε. Ας ελπίσουμε ότι το παράδειγμά τους θα βρει μιμητές, έτσι ώστε τον δρόμο που άνοιξαν αυτοί οι απλοί άνθρωποι να τον βαδίσουν οι κάθε λογής –πολιτικοί, θρησκευτικοί, πνευματικοί και όποιοι άλλοι- ταγοί.

Δίχως απειλές έναντι οιουδήποτε και χωρίς να κουνούμε το δάχτυλο σε κανέναν, όσοι εκφράζουμε δημόσιο λόγο, από το βήμα της Βουλής και τον εκκλησιαστικό άμβωνα και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έως τις καθημερινές επαφές με τον περίγυρο μας, έχουμε ιερό καθήκον και υποχρέωση να μη σιωπούμε και να στρατευθούμε στον αγώνα υπέρ των εμβολιασμών.

Οι καιροί ου μενετοί!

«Συμπαραστάτης του Πολίτη» ή… «γουρούνι στα σακί»;

«Κάνετε τίποτε εκεί στα Γιάννενα;», είναι το πιο συχνό ερώτημα που δέχομαι από αρκετούς συμπατριώτες που συναντώ, καθώς πηγαινοέρχομαι στις συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου Ηπείρου. Παρότι μπήκαμε στον τρίτο μήνα από την ενεργοποίηση των νέων οργάνων, δε μπορώ να κρύψω τη δυσκολία που νοιώθω για να δώσω μια ευθεία απάντηση στο ερώτημα που μου τίθεται.

Μια καλοπροαίρετη προσέγγιση, την οποία, ως ένα βαθμό, ασπάζομαι προσωπικά, λέει πως είναι ακόμη αρκετά νωρίς για να αποφανθεί κανείς τελεσίδικα, καθώς «κάθε αρχή και δύσκολη» και στην προκειμένη περίπτωση της βαθιάς οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μας τα πράγματα διαμορφώνονται ακόμη δυσκολότερα.  

            Από την άλλη, όμως, υπάρχει και η ρήση, σύμφωνα με την οποία «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», που σημαίνει ότι το νεοσύστατο των θεσμών, όπως και η οικονομική κρίση, δεν μπορεί να αποτελούν μόνιμο άλλοθι για κάθε είδους απραξία και αδράνεια. Με προβληματίζουν όλα αυτά, καθώς είναι «νωπή» στη μνήμη μου η διαπίστωση της αδυναμίας του Περιφερειακού Συμβουλίου μας να επιλέξει προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους για τη θέση του «Συμπαραστάτη του Πολίτη και της Επιχείρησης».

Ο «Συμπαραστάτης» είναι ένας νέος θεσμός, ανάλογος με τον «Συνήγορο του Πολίτη», που καθιερώθηκε με το πρόγραμμα «Καλλικράτης» και προβλέπεται για όλους τους Δήμους και τις Περιφέρειες, με στόχο την καταπολέμηση των φαινομένων κακοδιοίκησης. Αποστολή του είναι επιπλέον, σύμφωνα με τη βούληση του νομοθέτη, να διασφαλίζει την αμεροληψία των αρχών, να συμβάλει στη βελτίωση της εξυπηρέτησης των πολιτών και των επιχειρήσεων, όπως και στην αποσυμφόρηση των αιρετών οργάνων από τη συσσώρευση αιτημάτων και παραπόνων των πολιτών.

Ειδικά, για τις Περιφέρειες που «είναι μεγαλύτερες διοικητικές μονάδες με σημαντικές αδειοδοτικές, ελεγκτικές και αναπτυξιακές αρμοδιότητες, καθίσταται ακόμη πιο επιτακτική η αναγκαιότητα για την ανάληψη της θέσης από προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους και ανεξαρτησίας», τονίζεται στη ίδια τη εισηγητική έκθεση του νόμου με τον οποία καθιερώθηκε ο νέος θεσμός.

Στην περίπτωση της Περιφέρειας Ηπείρου επιλέχθηκε μια διαδικασία που –αν μη τι άλλο- μαρτυρά έλλειψη πίστης στο θεσμό, αφού οι υποψηφιότητες κατατίθεντο ως την ώρα που ξεκινούσε η συνεδρίαση του Συμβουλίου, στην οποία έπρεπε να ψηφίσουμε, δίχως να είχε προβλεφθεί να είναι παρόντες οι υποψήφιοι για να τους γνωρίσουμε, να ακούσουμε τις απόψεις και τις θέσεις τους και να διαμορφώσουμε γνώμη για το ποιον θα έπρεπε να επιλέξουμε ή να απορρίψουμε.

Εν ολίγοις καλούμαστε να κάνουμε αυτό που στην απλή γλώσσα λέμε «πήρα γουρούνι στο σακί», που από τη μια ευτέλιζε τον ίδιο θεσμό και από την άλλη προσέβαλε βάναυσα την πλειονότητα των δέκα συμπατριωτών μας –όλοι Γιαννιώτες, τυχαίο; Δε νομίζω!- που είχαν μπει στον κόπο να υποβάλουν αιτήσεις υποψηφιοτήτων, αφού, αν γινόταν, υπό αυτές τις συνθήκες εκλογή, αποκτούσαν πλεονέκτημα όσοι είχαν δράσει παρασκηνιακά, είτε οι ίδιοι, είτε υποστηρικτές της υποψηφιότητάς τους. 

Το ζήτημα που ανέκυπτε αφορούσε όλους τους συμβούλους, αλλά πολύ περισσότερο εμάς από τη μείζονα μειοψηφία που επιλέξαμε εν τέλει να ψηφίσουμε «λευκό» στην πρώτη και μόνη, μέχρι στιγμής, ψηφοφορία για να διαμαρτυρηθούμε, έτσι, για τη φαλκίδευση της μοναδικής ίσως προνομίας που δίνει στη μειοψηφία ο «Καλλικράτης», ορίζοντας ότι η επιλογή του «Συμπαραστάτη» γίνεται με την αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 των μελών του Περιφερειακού Συμβουλίου και περιορίζοντας, με τον τρόπο αυτό, τη δυνατότητα της περιφερειακής αρχής να επιβάλει τον –όποιο- «εκλεκτό» της.         

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι η αδυναμία συναίνεσης παρατηρήθηκε στη μεγάλη πλειονότητα των Δήμων και μόνον δύο από τις δεκατρείς έχουν μέχρι στιγμής επιλέξει «Συμπαραστάτη». Εκείνο που με προβληματίζει είναι η προχειρότητα με την οποία οργανώθηκαν οι διαδικασίες στη δική μας Περιφέρειας, προχειρότητα που, δυστυχώς, είναι διάχυτη στο συνολικό τρόπο λειτουργίας της περιφερειακής αρχής Ηπείρου, ακόμη και σε θέματα, -όπως, άλλωστε, ήταν το προκείμενο-, που δεν σχετίζονται με την εν γένει οικονομική κατάσταση.

Δεν προτρέχω, πάντως, καθώς έχουμε 40 μήνες θητείας μπροστά μας. Και, ειλικρινά, μακάρι να αποδειχθεί πρόωρος ο προβληματισμός που ένοιωσα την ανάγκη να εκμυστηρευθώ, με αφορμή το συχνότερο, όπως γράφω στην αρχή, ερώτημα που δέχομαι.

Υ.Γ.: Μόνον ανεγκέφαλοι θα μπορούσαν να εκλάβουν την αναφορά μου την προηγούμενη εβδομάδα στα νοσοκομεία όλης της χώρας ως αφορμή για άθλια κινδυνολογία εις βάρος του Νοσοκομείου Φιλιατών. Την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους του Ν.Φ. –ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό- την επιδεικνύω εμπράκτως, έχοντας εκεί νοσηλευόμενο μέλος της οικογενείας μου. Ντροπή και καταισχύνη, λοιπόν, σε όσους «παίζουν» με το αίσθημα ασφάλειας των ασθενών στο όνομα μιας (δήθεν) «δημοσιογραφίας». Θα χρειαστεί, μάλλον, να επανέλθω επί του θέματος.  

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

Περιφερειακό Συμβούλιο ή… «παιδική χαρά»;

Στην πικρή «γεύση» που αποκομίζω μέχρι στιγμής από την παρουσία μου στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου, επέλεξα να αναφερθώ σήμερα, καθώς ολοκληρώθηκε, μετ’ εμποδίων, η πρώτη ουσιαστική συνεδρίαση του Συμβουλίου, η οποία παρότι… επεκτάθηκε σε τρεις πολύωρες συνεδρίες που διήρκεσαν ως μετά τα μεσάνυκτα, δεν… εδέησε να εξαντλήσει όλα τα θέματα της αρχικής ημερήσιας διάταξης.

Η έλλειψη κανονισμού λειτουργίας, φαινόμενο που δεν συναντά κανείς ούτε σε… Πολιτιστικό Σύλλογο, η κακή οργάνωση των συζητήσεων που, αν συνεχιστεί, θα μετατρέψει το Περιφερειακό Συμβούλιο σε forum ατέρμονης και άσκοπης φλυαρίας, η προχειρότητα των περισσότερων εισηγήσεων που παρουσιάστηκαν από την πλειοψηφία, καθώς και η αδυναμία σύνθεσης στις ψηφοφορίες των απόψεων και θέσεων των παρατάξεων, όταν αυτές συγκλίνουν, φιλοτεχνούν μια απογοητευτική εικόνα… «παιδικής χαράς» που δεν δικαιολογείται από το γεγονός ότι ο θεσμός είναι ακόμα «στα σπάργανα».

Τα πρόσωπα, άλλωστε, που έχουν την βασική ευθύνη –ο περιφερειάρχης Αλ. Καχριμάνης και ο, συνδεόμενος μαζί του συγγενικά, πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Κ. Πέτσιος που πλαισίωνε τον ανιψιό του πρώην νομάρχη και κατά την προηγούμενη οκταετία, κατέχοντας το ίδιο αξίωμα στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ιωαννίνων- δεν είναι καινούργιοι στο αυτοδιοικητικό «κουρμπέτι». Και, άρα, δεν μπορεί να αποδοθεί σε απειρία η απίστευτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η λειτουργία του Περιφερειακού Συμβουλίου.

Η επιλογή, άλλωστε, των θεμάτων που προτάχθηκαν, οι χρόνοι που αφιερώθηκαν σε καθένα από αυτά, η ανοχή ή μη που επιδεικνύονταν στους ομιλητές (μέλη του Συμβουλίου ή πολίτες που, σύμφωνα με τον «Καλλικράτη», ακούγονται στις συνεδριάσεις), μαρτυρούν σκοπιμότητες και προκαταλήψεις με ιδεολογικό υπόβαθρο και τοπικιστικά ελατήρια που δύσκολα μπορούσαν να αποκρυβούν.

Στη συζήτηση, επί παραδείγματι, για το Προεδρικό Διάταγμα προστασίας της λίμνης Παμβώτιδας, κατά την έκφραση του ίδιου του προεδρεύοντος, «μίλησαν όλα τα Γιάννενα» (!), καθώς δόθηκε άνεση χρόνου σε όλους όσοι από το ακροατήριο ήθελαν να εκφράσουν, ως κτηματίες, την αντίθεσή τους –όπως και η πλειοψηφούσα παράταξη- με το Διάταγμα του υπουργείου Περιβάλλοντος. Την ίδια ώρα ο μοναδικός, μεταξύ των πολιτών, υποστηρικτής της αντίθετης άποψης πιεζόταν από το προεδρείο να ολοκληρώσει την τοποθέτησή του.

Αντιστοίχως, στη συζήτηση για τους μετανάστες της Ηγουμενίτσας, η μόνη σύμβουλος της πλειοψηφίας, η Θεσπρωτή Αντιγόνη Πασχάλη – Φίλη, που επεχείρησε να παρουσιάσει δέσμη προτάσεων για την αντιμετώπιση του μείζονος αυτού κοινωνικού προβλήματος, δεν κατάφερε να εκφωνήσει ολόκληρη την ομιλία της, εξαιτίας των συνεχών παρεμβάσεων του προεδρεύοντος «να τελειώνει»!

Προφανώς και δεν είναι τυχαίο ότι οι προτάσεις της ερχόταν σε σαφή αντίθεση με τη βασική εισήγηση της πλειοψηφούσας παράταξης που μιλούσε για… «ξεψάρωτους»(!) μετανάστες και περιείχε -λανθάνοντος ρατσιστικού χαρακτήρα- ασύστατους ισχυρισμούς του τύπου: «στην Ιταλία τούς πετούν στη θάλασσα, χωρίς να ανοίξει μύτη»(!)

Στο αμέσως επόμενο, όμως, θέμα της ημερήσιας διάταξης που αφορούσε το ενδεχόμενο πώλησης της γαλακτοβιομηχανίας «Δωδώνη» και στο οποίο, λίγο ως πολύ, συμπίπταμε όλοι, οι εκπρόσωποι υπαρκτών και… ανύπαρκτων συλλόγων γαλακτοπαραγωγών που βρισκόταν στο ακροατήριο, είχαν στη διάθεσή τους άφθονο χρόνο για να εκφράσουν τις -αντικυβερνητικές- θέσεις τους.

Αντιθέτως, η… αίσθηση της φειδούς για το χρόνο επανήλθε στο προεδρείο όταν μέλη του Συμβουλίου διατύπωναν συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον της «Δωδώνης», με τις οποίες καλούσαν την ίδια την Περιφέρεια Ηπείρου να αναλάβει πρωτοβουλίες και να γίνει εκείνη ο διάδοχος της Αγροτικής Τράπεζας στο μετοχικό κεφάλαιο της ηπειρωτικής γαλακτοβιομηχανίας (θέση που και ο γράφων έχει αναπτύξει από αυτή εδώ τη στήλη ήδη από τις 18 του περασμένου Δεκεμβρίου).

Το πλέον απογοητευτικό, όμως, είναι ότι ακόμη και σε θέματα που ήταν προφανής η σύγκλιση ή και η ταύτιση απόψεων, όπως, για παράδειγμα, στο ζήτημα με τα διόδια της Εγνατίας, η μέθοδος ψήφισης που ακολουθείται –κάθε παράταξη να ψηφίζει την πρότασή της, έστω κι όταν αυτή δεν είχε διατυπωθεί ρητά και με σαφήνεια!- εμποδίζει τη συναίνεση και σε -ορισμένες περιπτώσεις- και την έκφραση της πραγματικής βούλησης των μελών του Συμβουλίου.

Με τέτοιες νοοτροπίες, βεβαίως, ο θεσμός του Περιφερειακού Συμβουλίου δεν μπορεί να πάει μακριά, αφού ο κίνδυνος της απαξίωσης του είναι μεγάλος, αν δεν καταφέρει, από τώρα που είναι ακόμη στην αρχή, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που απαιτούν τόσο η εποχή που διανύουμε όσο και η θεσμική υπόσταση που του έχει δοθεί.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 15.2.2011)

H «Δωδώνη» και το… «αβγό του Κολόμβου»

                Μεγάλος κουρνιαχτός προκαλείται τους τελευταίους μήνες γύρω από την γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη» και το μελλοντικό ιδιοκτησιακό καθεστώς της μετά την εκφρασμένη βούληση της Αγροτικής Τράπεζας να μεταβιβάσει το ποσοστό που απέκτησε όταν άφρονες συνεταιριστικές ενώσεις πωλούσαν μερίδια, όπως κάνουν οι ξεπεσμένοι  αριστοκράτες με τα κληρονομημένα ασημικά των οικογενειών τους. 

              Αρθρογράφοι κορυβαντιούν, χύνοντας… τόνους μελάνης για να εκφράσουν την… ιερά οργή τους για το «έγκλημα κατά του κτηνοτροφικού κόσμου της Ηπείρου». «Επαγγελματίες» ακτιβιστές φαντασιώνονται κινήματα και ηρωικές εξεγέρσεις των «κολασμένων» της Πίνδου, της Μουργκάνας και των Τζουμέρκων. Πολιτικοί ταγοί φλυαρούν ακαταπαύστως, διατυπώνοντας θέσεις ανέφικτες, όπως η εισαγωγή στο Χρηματιστήριο με προνομιακή εξαγορά μετοχών από τους κτηνοτρόφους, ή παρουσιάζοντας ως δήθεν ευοίωνες προτάσεις γενικόλογους αφορισμούς του τύπου: «η “Δωδώνη” να μείνει σε ηπειρώτικα χέρια».

                Οδηγούν, αλήθεια, όλα αυτά πουθενά αλλού πέρα από τη γνωστή παροιμία «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει»; Διότι δεν μπορεί να πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα υπάρξει διοίκηση της Αγροτικής Τράπεζας –πολύ περισσότερο στην παρούσα οικονομική συγκυρία-  που θα επιστρέψει τις μετοχές της γαλακτοβιομηχανίας χωρίς να καταβληθεί ένα εύλογο τίμημα από τον (όποιο) αντισυμβαλλόμενο. Με τέτοιες πεποιθήσεις μπορεί να εμφορούνται μόνον αφελείς ή κοινοί πολιτικοί απατεώνες που προσπαθούν να παραστήσουν τους «πατερούληδες» στους δικαίως ανησυχούντες  κτηνοτρόφους.

                Τα σκεφτόμουνα όλα, καθώς παρακολουθούσα  την πρόσφατη πανηπειρωτική σύσκεψη που διοργανώθηκε στα Γιάννενα με τη συμμετοχή της συντριπτικής πλειονότητας του πολιτικού δυναμικού της περιφέρειας μας. Και αναρωτιόμουν αν ορισμένοι από εκείνους που αυτοαποκαλούνται «αυτοδιοικητικοί» και εκτόξευαν πύρινους «δεκάρικους» είχαν μελετήσει έστω και λίγο το νόμο με τον οποίο υλοποιήθηκε το σχέδιο «Καλλικράτης» για την περιφερειακή αναδιάρθρωση της χώρας και κατ΄ εφαρμογήν του οποίου απέκτησαν, λίαν προσφάτως, τα αξιώματά τους. 

                 Αμφιβάλλω βάσιμα ότι μελέτησαν ή κι αν το έκαναν αμφισβητώ ότι αντιλήφθηκαν τη σημασία του. Όχι, βεβαίως, από αδυναμία αντίληψης, αλλά μάλλον από τη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων που τους διακατέχει και αποτελεί τον σχεδόν αποκλειστικό οδηγό της δράσης τους. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρεί το παρελθόν και καταδεικνύει το παρόν πολλών από τους κρατούντες, αλλά ας μην επεκταθούμε επ΄ αυτού, αφού δεν είναι το θέμα τούτου του σημειώματος.

                Το θέμα μας είναι να βρεθεί η πλέον ευχερής λύση που να διασφαλίζει το μέλλον της «Δωδώνης» με τα χαρακτηριστικά που ξέρουμε: τη στήριξη, δηλαδή, του εισοδήματος των Ηπειρωτών κτηνοτρόφων, αφενός, και, αφετέρου, τη διασφάλιση του ανταγωνισμού στον κρίσιμο αγροτοδιατροφικό τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται, παρεμποδίζοντας με την ως τώρα παρουσία της την απόλυτη «καρτελοποίηση» της αγοράς.

                Με δεδομένες τις προθέσεις της Αγροτικής Τράπεζας, ο μίτος της Αριάδνης στο κουβάρι του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της «Δωδώνης» μπορεί, κατά την άποψή μου, να βρεθεί μέσα από το θεσμικό πλαίσιο του Προγράμματος «Καλλικράτης» και ειδικότερα από το άρθρο 194 του νόμου 3852/10. Εκεί  προβλέπεται η δυνατότητα των περιφερειών «να συνιστούν μία επιχείρηση, η οποία έχει τη μορφή της αναπτυξιακής ανώνυμης εταιρίας» και «λειτουργεί σύμφωνα με τις διατάξεις της εμπορικής και φορολογικής νομοθεσίας», έχοντας ως αντικείμενο, μεταξύ άλλων, την «προώθηση της επιχειρηματικής, οικονομικής και γενικότερα βιώσιμης ανάπτυξης της περιφέρειας».

Επιπλέον ορίζεται ότι «στο μετοχικό κεφάλαιο συμμετέχουν περιφέρειες και δήμοι ή και άλλοι φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης», ενώ «είναι δυνατή η συμμετοχή και φορέων του δημόσιου τομέα, συνεταιρισμών και ενώσεων αυτών, επιστημονικών φορέων, επιμελητηρίων, φορέων συλλογικών κοινωνικών ή οικονομικών συμφερόντων, καθώς και τραπεζών και πιστωτικών ιδρυμάτων». Με ρητή, όμως, πρόβλεψη ότι η εταιρία «δεν εισάγεται στο Χρηματιστήριο» και οι αυτοδιοικητικοί φορείς «κατέχουν την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου».

Αν, λοιπόν, είναι ειλικρινείς οι διακηρύξεις για διασφάλιση του ηπειρώτικου και συνάμα του δημόσιου χαρακτήρα της «Δωδώνης» η λύση είναι τόσο απλή όσο το… «αβγό του Κολόμβου». Τα όργανα της αιρετής Περιφέρειας δεν έχουν παρά να συστήσουν άμεσα την προβλεπόμενη αναπτυξιακή εταιρία, η οποία να υποβάλλει πρόταση εξαγοράς του μεριδίου της ΑΤΕ και η γαλακτοβιομηχανία να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία της με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όλα τα άλλα είναι «έπεα πτερόεντα». Κοινώς λόγια του αέρα.    

           *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 21.12.2010)

Οι δύο… Ελλάδες

Στην αίθουσα του πολυτελούς ξενοδοχείου Du Lac στα Γιάννενα το «σκηνικό» για το ενημερωτικό σεμινάριο των νεοκλεγέντων περιφερειακών συμβούλων Ηπείρου ήταν καλά στημένο.

Στις παρουσιάσεις του προγράμματος επιμόρφωσης για τη μετάβαση στη νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας οι επιστήμονες της ΕΕΤΑΑ (Ελληνική Εταιρία Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Ανάπτυξης) και οι συνεργάτες του υπουργείου Εσωτερικών είχαν στη διάθεσή τους όλα τα σύγχρονα εποπτικά μέσα για να ερμηνεύσουν και να αναλύσουν το νέο θεσμικό πλαίσιο. Τα λόγια τους προβαλλόταν σε οθόνη με ενδιαφέροντες πίνακες και κατατοπιστικά διαγράμματα που συνέβαλαν να γίνουν όσο πιο κατανοητές και εύληπτες οι «διδακτικές» ενότητες.

Η γενική αίσθηση που αποκόμιζε κανείς από τα «συμφραζόμενα» ήταν ότι βρισκόταν σε έναν τόπο που όλα είναι οργανωμένα και γίνονται σωστά. Καινούργιο νομοθετικό πλαίσιο, έγκαιρη προετοιμασία για την υλοποίησή του, ευπρόσωπη συμμετοχή των ανθρώπων που καλούνται να το εφαρμόσουν. Ευοίωνες προοπτικές με λίγα λόγια. Και συνάμα –σκεπτόμουνα, καθώς άκουγα τον ομιλητή να αναπτύσσει την ενότητα για τις αναπτυξιακές προκλήσεις που διανοίγονται μπροστά μας- μια καλή αφορμή για να αισιοδοξεί κάποιος μέσα στο μίζερο τοπίο που δημιουργεί το δυσμενές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας.   

Πριν, ωστόσο, ολοκληρωθεί η πρώτη «διδακτική» ενότητα, ο πολύπειρος Μάκης Χατζηεφραιμίδης, που έχει χρόνια και χρόνια επιτυχούς παρουσίας στο αυτοδιοικητικό «κουρμπέτι» ως δήμαρχος, κατόπιν υποψήφιος νομάρχης και τώρα αιρετός περιφερειακός σύμβουλος, "προσγείωσε" όλη την αίθουσα με την παρέμβασή του. “Ξέρετε πολλά από αυτά προβλεπόταν και στον «Καποδίστρια», αλλά δεν εφαρμόστηκαν. Τι μας εγγυάται ότι τώρα με τον «Καλλικράτη» θα εφαρμοστούν;”, παρατήρησε, προκαλώντας εύλογη αμηχανία στο πάνελ των «επιμορφωτών». Κάποιος από τους τελευταίους προέβαλε το προφανές επιχείρημα για το «ρόλο των προσώπων» και... πήγαμε παρακάτω.   

Η «προσγείωση» από τις υψιπετείς θεωρίες στην πεζή πραγματικότητα ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν στο διάλειμμα τις συζητήσεις στα περισσότερα «πηγαδάκια» μονοπωλούσε η ανταλλαγή εμπειριών για τις επιπτώσεις από τις πλημμύρες που είχαν πλήξει  όλη την Ήπειρο.

Λίγο - πολύ παντού τα ίδια φαινόμενα. Έργα… αμελέτητα που, παρά ταύτα, έχουν κοστίσει πανάκριβα στον χειμαζόμενο από την οικονομική κρίση ειλικρινή έλληνα φορολογούμενο πολίτη, ο οποίος καλείται τώρα να πληρώσει επιπρόσθετα και τις αποζημιώσεις από τις λανθασμένες μελέτες και τις εμφανείς κακοτεχνίες.

Άλλωστε και μόνον η εικόνα της επί μέρες κλειστής, λόγω πλημμύρας, Εγνατίας Οδού αποτελεί την «επιτομή» της διάψευσης των προσδοκιών ότι η θεωρία μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη.

Είναι πολύ πιθανό ότι αν οι αρμόδιες αρχές έδειχναν το απαιτούμενο ενδιαφέρον ο λογαριασμός, τόσο για την αποκατάσταση των ζημιών, όσο και για την αποζημίωση της ταλαιπωρίας τόσων οδηγών, θα πήγαινε σε εκείνους που σχεδίασαν και κατασκεύασαν, κατ΄ αυτόν τον τρόπο, ένα έργο, στο οποίο, μάλιστα, καλούμαστε, οσονούπω, να πληρώσουμε και διόδια.

Οι συμβάσεις που υπεγράφησαν για την κατασκευή ενός τόσο μεγάλου έργου δεν μπορεί να μην έχουν ρήτρα αποκατάστασης ή έστω κάποια άλλη σχετική πρόβλεψη για το τι μέλλει γενέσθαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά, κι αν δεν έχουν, κάποιοι ευθύνονται και θα πρέπει να δώσουν λόγο γι΄ αυτό. Δυστυχώς, όμως, τέτοια πρόθεση δεν εκδηλώθηκε ούτε από τους τοπικούς άρχοντες, ούτε από τους διοικούντες την «Εγνατία Α.Ε.», ούτε, βεβαίως, από τους κυβερνητικούς παράγοντες.

Βλέπετε η… Ελλάδα της θεωρίας, όπως την περιγράψαμε στην αρχή, βρίσκεται από χρόνια σε προφανή δυσαρμονία με την… Ελλάδα της πράξης, που αποκαλύπτεται σχεδόν καθημερινά. Χωρίς, μάλιστα, τις περισσότερες φορές, να απαιτείται η… συνδρομή των ακραίων καιρικών φαινομένων που δίνει συνήθως το απαραίτητο «άλλοθι» στην απραξία.

Όσο, όμως, δεν ενοποιούνται οι δύο… Ελλάδες, οι ελπίδες για να γίνει η αναγκαία επανεκκίνηση της χώρας θα αποδεικνύονται μάταιες, για να μην πούμε φρούδες.         

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 14.12.2010)

Δεν θα γίνουμε κανενός η «χωματερή»

         Φεύγοντας από την Ηγουμενίτσα και την επίσκεψη μου στα φιλόξενα γραφεία της «Θεσπρωτικής», όπου δέχθηκα την τιμητική για μένα πρόταση του κ. Βασίλη Νταή να ξεκινήσω, μέσω αυτής της στήλης, τακτική επαφή με το αναγνωστικό κοινό της πιο ιστορικής εφημερίδας του νομού μας, στο μυαλό μου στροβίλιζαν διάφορες ιδέες για τούτο το ξεκίνημα.

         Είχα σχεδόν καταλήξει ν΄ αρχίσω κάπως «χαλαρά», γράφοντας για την πρωτόγνωρη εμπειρία που βίωσα κατά την προεκλογική περίοδο, και ευχαριστώντας για μια ακόμη φορά τους λιγοστούς φίλους, συνεργάτες και συντρόφους που στήριξαν από την αρχή τον αγώνα μας, αλλά και τους χιλιάδες Θεσπρωτούς που -κόντρα στο ρεύμα που επικράτησε στην υπόλοιπη Ήπειρο- έδωσαν την πλειοψηφία στον συνδυασμό μας στις περιφερειακές εκλογές.

         Φθάνοντας, ωστόσο, την επομένη μέρα στα Γιάννενα άλλαξα πλάνο. Ήταν η μέρα που είχαν δει το φως οι απερίγραπτες προτάσεις κάποιων -δήθεν ειδικών- «καρεκλοκενταύρων», οι οποίοι … διανοήθηκαν ότι θα μπορούσε όλα τα σκουπίδια της Περιφέρειας Ηπείρου να καταλήγουν σε δύο από τους υφιστάμενους ΧΥΤΑ: στις Βλαχέρνες της Άρτας και στο δικό μας Καρβουνάρι.

           Η κοινωνική εκδήλωση, στην οποία συμμετείχαμε, μαζί με τον Χρήστο Κατσούρα, άνθρωποι από όλη την Ήπειρο, «πήρε φωτιά» από το θυμό του συνήθως μειλίχιου βουλευτή Θεσπρωτίας. Γνωριζόμαστε πολύ καιρό και μόνον άλλη μια φορά είδα τον Χρήστο τόσο οργισμένο, όταν και πάλι ήταν αντιμέτωπος με μια αδικία που ήθελαν να επιβάλλουν στο νομό μας ορισμένοι γείτονες, παραπέμποντας στις καλένδες την ολοκληρωμένη δημοπράτηση του παραλιακού δρόμου Πρέβεζας – Ηγουμενίτσας.

            Συμμεριζόμενος απολύτως την οργή του που πήγαζε από τα… «άτοπα» που ακούγαμε και οι δυο μας σε ένα «πηγαδάκι», ήρθαν στη μνήμη μου τα όσα δεσμευόμαστε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και τα οποία τόσο εναργώς είχε συμπυκνώσει ο Βαγγέλης Αργύρης σε μια φράση: «στη νέα αιρετή Περιφέρεια της Ηπείρου δεν υπάρχουν ομόρρυθμα και ετερόρρυθμα μέλη, θα είμαστε όλοι οι νομοί ισότιμοι».

            Με αυτό το πνεύμα πολιτευθήκαμε κι εμείς στη Θεσπρωτία, μη διστάζοντας, όταν χρειάστηκε, να πούμε με παρρησία την άποψή μας και να λάβουμε πολιτική θέση για «δύσκολα» θέματα, όπως ο αγωγός φυσικού αερίου ή ο ΧΥΤΑ του Καρβουναρίου. Προκρίναμε τον δύσκολο δρόμο που όριζαν οι βέλτιστες επιστημονικά λύσεις και η κοινή λογική, αποφεύγοντας τον εύκολο δρόμο της λαϊκίστικης ψηφοθηρίας που άλλοι επέλεγαν την ίδια ώρα.

            Το ίδιο είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε και τώρα και στη συνέχεια από τα έδρανα της αντιπολίτευσης στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Χωρίς κανενός είδους τοπικιστικά ελατήρια ξεκαθαρίζουμε μιας εξαρχής ότι δεν δεχόμαστε και δεν θα δεχθούμε τα «τετελεσμένα» που ορισμένοι επιχειρούν να δημιουργήσουν εις βάρος της Θεσπρωτίας πριν καν ξεκινήσει ο νέος θεσμός.

            Με το ίδιο πολιτικό σθένος που αποκρούσαμε τη λογική που ήθελε «τα σκουπίδια μακριά μας και ας είναι και στην αυλή του γείτονα», θα αντιπαλέψουμε με κάθε τρόπο τις επιδιώξεις των γειτόνων να μας «φορτώσουν» τα δικά τους σκουπίδια. Γιατί δεν χωράει σε καμία επιστημονική άποψη  -είτε από περιβαλλοντική, είτε από οικονομική σκοπιά το δει κανείς, ο μισός πληθυσμός της Ηπείρου, επειδή είτε δε θέλει ή δε μπορεί –αδιάφορο για μας- να βρει τ(ρ)όπο διαχείρισης των δικών του απορριμμάτων, να θέλει να τα… στείλει δίπλα.

             Μπορεί άτολμες τοπικές ηγεσίες τα προηγούμενα χρόνια να ανέχτηκαν ο Καλαμάς και η… ρυπαρή κοίτη του να «πνίγουν» -κυριολεκτικά και μεταφορικά- την αγροτική μας παραγωγή, αλλά όλα έχουν τα όρια τους. Οι καιροί έχουν αλλάξει και το… «δίκαιο του ισχυρότερου» δεν επικρατεί πάντα. Και, πάντως, δεν θα επιτρέψουμε να επικρατήσει στην προκειμένη περίπτωση.

             Γι΄ αυτό ας καταλάβουν όλοι ότι η Θεσπρωτία δεν είναι και δεν θα γίνει η «χωματερή» κανενός. Τελεία και παύλα.

             *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 30.11.2010)