«Τον ζουρλό τον Αρβανίτη ξένες έννοιες τον γεράσαν»

Δεν έφθανε η αμήχανη ξινίλα περί «νεοφιλελευθερισμού» και «οικογενειοκρατίας»,  με την οποία σχολίασαν την εκλογή του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο Μέγαρο Μαξίμου είχαν άποψη μέχρι και για τη διαφορά που πέτυχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και την οποία την βρήκαν, λέει, «μικρή».

Επειδή, μάλιστα, δεν ήταν, κατά την αντίληψή τους, αρκετά μεγάλη η διαφορά, έσπευσαν να εγκαλέσουν όλους όσοι χαρακτήρισαν σημαντική την ανατροπή που επέφερε ο κ. Μητσοτάκη στην επαναληπτική κούρσα, καθώς προσήλκυσε από το εκλογικό σώμα των Νεοδημοκρατών ακόμη και ψηφοφόρους που στον πρώτο γύρο είχαν, όπως αποδεικνύεται, επιλέξει τον αντίπαλό του με τον οποίο μονομάχησαν στον δεύτερο γύρο.

Θα μπορούσα να περιοριστώ στην παράθεση της παροιμίας «τον ζουρλό τον Αρβανίτη ξένες έννοιες τον γεράσαν» που έλεγε η γιαγιά μου σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δηλαδή κάποιος καταπιανόταν με γεγονότα που δεν τον αφορούσαν και δεν είχαν καμία σημασία για τον ίδιο και τη ζωή του. Δεν το κάνω, όμως, επειδή θεωρώ ότι η συγκεκριμένη προσέγγιση αποτελεί ένα απτό δείγμα για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα όσοι κατοικοεδρεύουν στην κορυφή της κυβερνητική πυραμίδας.

Δεν εκπλήσσει, βέβαια, η συγκεκριμένη επιδερμική στάση, η οποία δεν επιτρέπει στους ανθρώπους που διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου να εμβαθύνουν στην ουσία των πραγμάτων και να αντιληφθούν τις τάσεις που διαμορφώνονται και τα σήματα που εκπέμπονται. Δέσμιοι της αλαζονείας που τους έχει συνεπάρει, εξαιτίας της ευκολίας με την οποία απέκτησαν την εξουσία, αδυνατούν να αναλύσουν τη σύνθετη πραγματικότητα με την οποία είναι αντιμέτωποι, όχι μόνον στο διεθνές πεδίο αλλά και στην εγχώρια σκηνή.

Έτσι, αντί να σπεύσουν χαιρετίσουν το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση απέκτησε νέα ηγεσία με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και να επιδιώξουν να εκμεταλλευθούν αυτή τη νέα θετική συγκυρία σε μια κρίσιμη καμπή που είναι αναγκαίο να υπάρχει αρραγές εσωτερικό μέτωπο που να δώσει από κοινού μάχες με τους δανειστές, οι κύκλοι της κυβέρνησης Τσίπρα κατέφυγαν σε μικρότητες που είναι απολύτως αναντίστοιχες με τις ανάγκες της χώρας και τα νέα εθνικά προτάγματα.

Δυστυχώς, πρέπει να συμφιλιωθούμε απολύτως με την ιδέα ότι οι κυβερνώντες είναι, σε όλα τα επίπεδα, ανίκανοι να δουν τη μεγάλη εικόνα και να αποφύγουν να προσεγγίζουν τα πάντα με όρους φθηνής ίντριγκας, όπως εκείνης που τους έκανε να υπονομεύσουν την υποψηφιότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη μέσα το πάθος με το οποίο έδειχναν να επιθυμούν  την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ. Και χωρίς ούτε στιγμή να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες από τα αστεία κείμενα περί… «συνεργάσιμης αντιπολίτευσης» που φιλοξενούσαν στην «Αυγή» και τα οποία στις συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες αποκτούσαν εντελώς διαφορετική διάσταση.

Τον «έκαψαν», εν ολίγοις, τον κ. Μεϊμαράκη με τον τρόπο που τον εμφάνιζαν. Όπως απειλούν να «κάψουν» και τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή με τις –μη διαψευδόμενες- διαδόσεις ότι αποτελεί θιασώτη του κ. Τσίπρα και της διακυβέρνησης του. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο κ. Μητσοτάκης κέρδισε τελικά τη μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ακριβώς επειδή η πλειονότητα των Νεοδημοκρατών ψηφοφόρων πείστηκε ότι δεν ήταν ο εκλεκτός του Μεγάρου Μαξίμου.

Η κοντόφθαλμη θεώρηση των κυβερνώντων ότι –αν είναι δυνατόν!- μπορούσαν να ελέγξουν την εκλογή της Νέα Δημοκρατίας, για να διαιωνίσουν την εξουσία τους, απεδείχθη φενάκη και γύρισε μπούμερανγκ εναντίον τους. Ένα μπούμερανγκ του οποίου τις συνέπειες θα τις αισθανθούν πιθανότατα πολύ σύντομα και πάντως όταν ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανοίξει τη βεντάλια των πρωτοβουλιών που έχει εξαγγείλει για να μετατρέψει τη Νέα Δημοκρατία σε αξιόπιστη εναλλακτική δύναμη ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.

Αν στις προτάσεις που δείχνει διατεθειμένος να κάνει ο κ. Μητσοτάκης, η κυβερνητική…. απάντηση είναι του τύπου «είσαι από τζάκι» και «ασπάζεσαι το νεοφιλελεύθερο δόγμα», μάλλον υπηρεσίες θα του προσφέρουν, αφού ,όπως φάνηκε και από την έκβαση που είχε η γαλάζια εσωκομματική αναμέτρηση, οι «ταμπέλες» αυτού του είδους δεν παίζουν, πλέον, κανέναν ιδιαιτέρως σοβαρό ρόλο στην ελληνική κοινωνία.

Αντιθέτως, εκείνο που φάνηκε ότι μέτρησε και οδήγησε τον κ. Μητσοτάκη στη νίκη ήταν ότι ήξερε τι ήθελε. Ήξερε τι έλεγε. Και δεν παρέκλινε από την πορεία του ακόμη και όταν απέναντι του ορθώνονταν… Θεοί και δαίμονες. Γι΄ αυτό και, αν πράγματι ενδιαφέρονται στην ηγεσία κυβέρνηση να αντιμετωπίσουν τον κ. Μητσοτάκη, δεν έχουν παρά να αρχίσουν και εκείνοι να ξέρουν τι θέλουν. Να ξέρουν τι λένε. Και να πάψουν να ασχολούνται σαν τον «Αρβανίτη» της παροιμίας με… ξένες έννοιες για το αν ο αρχηγός της ΝΔ βγήκε με μικρή ή μεγάλη διαφορά. Αλλιώς…    

Υ.Γ.: Δικαιούνται, αλήθεια, ακόμη οι άνθρωποι που είναι στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαλούν τους αντιπάλους τους για νεποτισμό και υιοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού; Δεν φοβούνται μήπως πέσει κανένα ταβάνι του Μαξίμου ή στην Κουμουνδούρου και τους πλακώσει;