«Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ…»

Διαβάζοντας το κυβερνητικό non paper που έγραφε ότι «η επιλογή της κ. Έλενας Παναρίτη, ως εκπροσώπου της χώρας στο ΔΝΤ, έγινε συλλογικά» και πρόσθετε ότι «οι απόψεις (sic!) που ακούστηκαν ότι την επέβαλε ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα», μου ήρθε στον νου ο ανυπέρβλητος στίχος του Διονύση Σαββόπουλου στο άσμα υπό τον –τόσο ταιριαστό στην περίσταση- τίτλο «Σημαία από νάιλον».

«Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ, ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό», τραγουδάει εδώ και κάμποσες δεκαετίες ο πολυαγαπημένος «Νιόνιος». Και είμαι περισσότερο από βέβαιος ότι η μεγάλη πλειονότητα από όσους σήμερα μας κυβερνούν θα το έχουν τραγουδήσει πολλάκις και θα έχουν απολαύσει ιδιαίτερα το ρεφρέν του που έχει ως εξής: «Σημαία από νάιλον υψώνουμε σημαία πλαστική, ο κόσμος δεν έχει τίποτε να χάσει και τίποτε να βρει»!

 Είναι ίδιον των κάθε λογής εξουσιών να καταφεύγουν στα –όχι πάντοτε λεγόμενα «κατά συνθήκη»- ψέματα. Το φαινόμενο γνωρίζει έξαρση όταν, προϊόντος του χρόνου, οι κυβερνώντες αντιλαμβάνονται ότι οι προσδοκίες που καλλιέργησαν συγκρούονται με την αδυσώπητη πραγματικότητα.

Το μεγάλο δυστύχημα, όμως, με τη σημερινή κυβέρνηση είναι ότι για τη δική της σύγκρουση με την πραγματικότητα δεν χρειάστηκε να περάσει καθόλου χρόνος. Με αυτή καθεαυτή την ανάληψη της διακυβέρνησης, οι υπερφίαλες προεκλογικές υποσχέσεις βρήκαν απέναντι τους την πραγματικότητα. Και πως, άλλωστε, θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ακόμη και μετά τις εκλογές κάποιοι απερίσκεπτα (;) σάλπιζαν την κατάργηση του Μνημονίου «με ένα μόνο και με ένα άρθρο».

Με λίγα λόγια, η πορεία της σημερινής κυβέρνησης ήταν εξ αρχής υπονομευμένη, όχι από τους πολιτικούς αντιπάλους τους, όπως διατείνονται ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, αλλά από το βασικό ψέμα περί αυτόματης κατάργησης του Μνημονίου με το οποίο διεκδίκησαν και κέρδισαν τις εκλογές.

Το βασικό αυτό ψέμα αποτελεί από ό,τι φαίνεται και τη γενεσιουργό αιτία για τα τόσα πολλά άλλα ψέματα που λέχθηκαν και εξακολουθούν να λέγονται στους λίγους μήνες αυτής της αλλοπρόσαλλης –και μόνον από το γεγονός της συγκατοίκησης στα υπουργεία ακροδεξιών και ακροαριστερών- διακυβέρνησης.

Από τα πιο μικρά, όπως το πόσο κοστίζουν και ποιος πληρώνει τα υπερατλαντικά ταξίδια του υπουργού Εθνικής Άμυνας, έως τα πιο μεγάλα, όπως είναι οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους δεν επέρχεται η συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές της χώρας, που επιχειρούν να την αποδώσουν στις διαφωνίες των άλλων, διαπιστώνεται μια απαράμιλλη προσήλωση στις υπεκφυγές, στα ψέματα και εν γένει στην άρνηση της πραγματικότητας, ακόμη και όταν η τελευταία βοά.

Υπό αυτή την έννοια, ίσως να μην είχε και τόσο μεγάλη αξία η επισήμανση των ψεμάτων γύρω από τον ορισμό της κυρίας Παναρίτη ως εκπροσώπου στο ΔΝΤ και την ανάκλησή του έπειτα από περίπου 40 ώρες. Δεν θα ήταν, άλλωστε, η πρώτη φορά που ο κ. Βαρουφάκης θα βρισκόταν αντιμέτωπος με τις κραυγαλέες αντιφάσεις του οι οποίες φαίνεται να αποτελούν για εκείνον αυτό που λέγεται «έξις, δευτέρα φύσις».

Το συγκεκριμένο ψέμα, ωστόσο, μοιάζει να είναι οριακό, γιατί διατυπώνεται σε μια κρίσιμη χρονική συγκυρία κατά την οποία ενώ η κυβερνητική ηγεσία έχει στην πραγματικότητα προετοιμαστεί για την αποδοχή της επώδυνης μνημονιακής συμφωνίας, διστάζει να κάνει το τελευταίο και αποφασιστικό βήμα προς την υπογραφή επειδή φοβάται τις εσωκομματικές αντιδράσεις.

Γι΄ αυτό και χρειάστηκε –με τη φράση «συλλογικά»- να επιμεριστεί σε περισσότερους το κόστος από το φιάσκο της επιλογής Παναρίτη και να αναλάβει ένα μεγάλο μέρος της ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προκειμένου, από τη μια, να ικανοποιηθούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ήθελαν εναγωνίως ένα εξιλαστήριο… «μνημονιακό» θύμα και, από την άλλη, να κατευναστεί ο Γ. Βαρουφάκης για να μην τα τινάξει όλα στον αέρα τις παραμονές της πολυαναμενόμενης συμφωνίας.

Καθώς, λοιπόν, «πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ…», κατά πως άδει ο Σαββόπουλος, νομίζω ότι κανείς δεν θα διαφωνήσει μαζί του με τη συνέχεια που λέει «…ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό». Ποια αλήθεια; Ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Και όσο νωρίτερα το αποφασίσουμε, τόσο το καλύτερο. Για όλους μας.

Η πίστωση χρόνου δεν είναι επί παντός

           «Τρομοϋστερία» (!) συνιστά, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γαβριήλ Σακελλαρίδη, η κριτική που ασκείται για την απολύτως ανεξέλεγκτη δράση που επιδεικνύουν τις τελευταίες εβδομάδες οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές», οι οποίοι κουνούν απειλητικά το δάκτυλο στην οργανωμένη Πολιτεία και καταλύουν, όπως είναι και ο στόχος τους, κάθε έννοια νομιμότητας, ποτέ με την ολιγόλεπτη εισβολή τους στο προαύλιο του Κοινοβουλίου και πότε με την μονιμότερη κατάληψη πανεπιστημιακών χώρων.

             Είναι απορίας άξιον σε ποιους χώρους ζουν και κινούνται όσοι υπαγόρευσαν στον κ. Σακελλαρίδη το περιεχόμενο μιας τέτοιας ανακοίνωσης, όπως και της αντίστοιχης κυβερνητικής ανακοίνωσης που είχε εκδοθεί λίγες ώρες νωρίτερα και με την οποία επεχειρείτο να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα σε σχέση με τα μεταναστευτικά κύματα τα οποία κατακλύζουν τη χώρα σχεδόν από κάθε γωνιά των συνόρων της και που, όσο και αν το αρνούνται στην κυβέρνηση, δεν είναι παρά αποτέλεσμα της πολιτικής του "ανοίξατε και σας περιμένουμε" που εφαρμόζεται τους τελευταίους δυόμισι μήνες.

             Και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι συντάκτες των ανακοινώσεων φαίνεται να μη ζουν και να μην κινούνται μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εμφανίζει μεν, στη μέγιστη πλειονότητά της, αξιοθαύμαστη ανοχή απέναντι στη νέα κυβέρνηση σε ό,τι αφορά το μείζον ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές της χώρας, πλην, όμως, δεν δείχνει διατεθειμένη να ανεχθεί τα πάντα για πάντα.

             Στα πασχαλινά τραπέζια και στις συνάξεις των γιορτινών αυτών ημερών διάχυτη ήταν η εντύπωση ότι, παρά τις απειλές από το εξωτερικό και τα μαύρα σύννεφα που προβάλλουν στον ορίζοντα και προοιωνίζονται συνέχιση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, των μνημονιακών πολιτικών, σε πολύ κόσμο παραμένει ακόμη ζωντανή η ελπίδα ότι, σε πείσμα όλων όσοι μιλούμε για καθυστέρηση που επιβαρύνει την ήδη δραματική κατάσταση, κάτι καλύτερο μπορεί να προκύψει από τον τρόπο που χειρίζεται τα πράγματα η σημερινή κυβέρνηση.

             Ταλαιπωρημένη, ίσως, από τις πολλές προηγούμενες διαψεύσεις, μεγάλη μερίδα των πολιτών και ανάμεσά τους αρκετοί εξ εκείνων που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας, μάλλον, την επιθυμία τους πραγματικότητα, επειδή δεν θέλουν άλλες διαψεύσεις, δίνουν, χωρίς να υπεισέρχονται στη λεπτομερή ουσία των όσων διαμείβονται στις διαπραγματεύσεις, αφειδώλευτη πίστωση χρόνου στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και στην κυβέρνησή του, ευχόμενοι, περισσότερο, παρά πιστεύοντες, να πετύχουν εκεί που οι προηγούμενοι απέτυχαν και να καταφέρουν να συνάψουν μια (μαγική;) συμφωνία τέτοια που να τερματίζει την κρίση.

             Όσο ανεκτικοί, όμως, δείχνουν να είναι οι πολίτες στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές, στο οποίο (θέλουν να) ρίχνουν στην πλευρά των ξένων σχεδόν όλο το βάρος της ευθύνης για την αργοπορία που παρατηρείται, τόσο επιτακτική είναι η απαίτηση που έχουν από τον κ. Τσίπρα και τους υπουργούς του να επιδείξουν ικανότητα διακυβέρνησης και να αντιμετωπίσουν με σχέδιο, αποφασιστικότητα και χωρίς ιδεοληπτικές εμμονές τα καθημερινά προβλήματα που ανακύπτουν.

            Σχεδόν καθολική πεποίθηση αποτελεί ότι η πολιτική των "ανοιχτών συνόρων" για όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες οι οποίοι καταφέρνουν να φθάσουν τα ελληνικά σύνορα και άμα τη αφίξει τους δηλώνουν "πρόσφυγες", δεν μπορεί να αποτελεί την επίσημη θέση της χώρας μας, μόνον και μόνον επειδή έτσι θέλει να πιστεύει μια μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που συγκυριακά βρέθηκαν στην εξουσία παρότι εκφράζουν μειοψηφικές απόψεις και εκπροσωπούν περιθωριακές ομάδες.

            Όπως συμβαίνει με όλες τις άλλες χώρες του πλανήτη που θεσπίζουν περιορισμούς στους μετανάστες που δέχονται, η Ελλάδα έχει προ πολλού εξαντλήσει τα όρια της και, πάντως, δεν μπορεί να γίνει η χώρα υποδοχής για τους μετανάστες ολόκληρης της υφηλίου για να ικανοποιηθούν κάποιοι ακραία ιδεοληπτικοί που αδυνατούν να αναγνωρίσουν τους πραγματικούς λόγους της πρόσφατης κυβερνητικής αλλαγής και φαντασιώνονται ότι μπορεί να επιβληθούν οι θέσεις και οι απόψεις τους στο σύνολο της κοινωνίας, η οποία έχει εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις.

           Το πρόταγμα, άλλωστε, της εμπέδωσης κλίματος ασφάλειας παραμένει ισχυρό για τους περισσότερους πολίτες σε αυτή τη χώρα. Πολίτες που αισθάνονται ότι έχουν κι εκείνοι δικαιώματα σε μια αξιοπρεπή ζωή και δεν μπορεί να αγνοούνται. Πολίτες που δεν τους αγγίζουν ισχυρισμοί για υιοθέτηση, τάχατες, ακροδεξιάς ατζέντας επειδή επιμένουν να υπογραμμίζουν ότι χωρίς ισχυρή αποτρεπτική πολιτική η Ελλάδα είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει τα ανεξέλεγκτα μεταναστευτικά κύματα που την περικυκλώνουν.

            Το ίδιο ισχύει και με τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» και την ακατανόητη παθητικότητα με την οποία υποχρεώνει η κυβέρνηση την Αστυνομία να παρακολουθεί τη δράση τους. Η απάθεια απέναντι στους βανδαλισμούς δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το κατάλληλο μέτρο αντίδρασης που μπορεί να επιλέγει μια Πολιτεία που θέλει να είναι ευνομούμενη, να προστατεύει τη δημόσια περιουσία και να εγγυάται την ασφάλεια του κάθε πολίτη.

             Δεν υπάρχει, εξάλλου, προηγούμενο στον σύγχρονο ή στον παλαιότερο κόσμο που οι δυνάμεις του αυταρχισμού και της αυθαιρεσίας να... ανέστειλαν την καταστροφική τους δράση επειδή... κουράστηκαν να καταστρέφουν. Γιατί, άραγε, μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ.; Επειδή, ίσως, έγιναν υπουργοί ο Γιάννης Πανούσης και η Τασία Χριστοδουλοπούλου και... υπακούουν στις εντολές του Νίκου Βούτση;

             Σε κάθε περίπτωση, το μόνο βέβαιο είναι ότι, κατά πως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις (οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, τώρα που βολεύουν δεν αμφισβητούνται...), η ανοχή την οποία, πλειοψηφικά, δείχνουν οι πολίτες απέναντι στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, δεν είναι γενικής εφαρμογής και επί παντός. Ας το αντιληφθούν καλά αυτό οι παριστάνοντες τους κυβερνώντες. Και ας αποφασίσουν επιτέλους να κυβερνήσουν. Νισάφι πια με τις ιδεοληψίες...