Μικροί ηγέτες κατακρημνίζουν ακόμη και μεγάλες χώρες

Αν και τον καγχασμό δύσκολα μπορούμε να τον αποφύγουμε, δεν ξέρω ειλικρινά αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε με τα παθήματα της παλαιότερης και εμβληματικότερης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας του πλανήτη, δηλαδή της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει μπει σε μια άνευ προηγουμένου πολιτική περιδίνηση που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα την οδηγήσει.

Είτε κλάψουμε, είτε γελάσουμε, πάντως, θεωρώ πως δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η απαρχή των δεινών της «Γηραιάς Αλβιώνος» συμπίπτει με την απόφαση που έλαβε για έξοδο από την μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Μια απόφαση, η οποία, αν και επισφραγίστηκε από τη λαϊκή ετυμηγορία, αφού η πλειονότητα των Βρετανών ψήφισε, έστω οριακά, υπέρ του Brexit, δεν παύει να είναι αποτέλεσμα μιας ευρύτατης επιχείρησης για τη λαϊκίστικη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου 2016, με το οποίο περίπου το 52% των πολιτών του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισε για να αποχωρήσει η χώρα τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο… παράδεισος που είχαν τάξει στους Βρετανούς οι υποστηρικτές του Brexit, απεδείχθη μια χίμαιρα χωρίς προηγούμενο. 

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι και οι τέσσερις συντηρητικοί πρωθυπουργοί που διαχειρίστηκαν έκτοτε τις τύχες του λαού τους απεδείχθηκαν ο ένας χειρότερος από τον άλλο, χωρίς ουδείς εξ αυτών να καταφέρει να ολοκληρώσει τη συμφωνία εξόδου.

Ο απίθανος Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου με το δημοψήφισμα, έδωσε αμέσως μετά την σκυτάλη στην περιορισμένων ικανοτήτων Τερίζα Μέι, την οποία -μέσω της απόρριψης από τη Βουλή των Κοινοτήτων των συμφωνιών για αποχώρηση από την ΕΕ- ανέτρεψε ο ανεκδιήγητος Μπόρις Τζόνσον. Για να υποχρεωθεί κι εκείνος σε παραίτηση και αντικατάσταση από αλλοπρόσαλλη Λιζ Τρας, η οποία -τι ειρωνεία!- έμεινε μόλις λίγες εβδομάδες στην Ντάουνινγκ Στριτ, παρόλο που οδηγήθηκε εκεί με την ψήφο των οπαδών της παράταξης της.

Η τύχη της τελευταίας, η οποία υποχρεώθηκε σε παραίτηση έπειτα από μια σειρά από άστοχες πρωτοβουλίες, ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένη. Το γεγονός ότι νίκησε στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές των Τόρις δεν ήταν ικανή συνθήκη για να την καταστήσει αξιόπιστη ηγετική προσωπικότητα. Καιροσκόπος, οπορτουνίστρια και λαϊκίστρια, η Τρας, η οποία στα νιάτα της τασσόταν ακόμη και κατά της βρετανικής μοναρχίας, το 2016 ήταν ενάντια στο Brexit, χωρίς αυτό να την εμποδίσει να στηρίξει εν συνεχεία με φανατισμό την αποχώρηση της χώρας της από την Ε.Ε.

Υπερακοντίζοντας μάλιστα τις απόψεις των Brexiters, ήταν η υπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου που προώθησε νόμο με τον οποίο το Λονδίνο μπορούσε να μην τηρεί το πρωτόκολλο για τη Βόρεια Ιρλανδία, παραβλέποντας τον κίνδυνο που για έναν εμπορικό πόλεμο ανάμεσα στη Βρετανία και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που μπορούσε να ξεσπάσει. Βλέπετε, οι νεοφώτιστοι είναι πάντα φανατικότεροι από εκείνους που συναντούν στη νέα θρησκεία που ασπάζονται…

Με τον ίδιο, άλλωστε, υπερφίαλο φανατισμό η Λιζ Τρας θεώρησε ότι επειδή βρέθηκε στη Ντάουνιγκ Στριτ θα μπορούσε από τη μια στιγμή στην άλλη να μεταμορφωθεί σε νέα Μάργκαρετ Θάτσερ. Τα οικονομικά μέτρα μείωσης της φορολογίας τα οποία απερίσκεπτα έσπευσε να ανακοινώσει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κλείσει τη δημοσκοπική ψαλίδα που τη χώριζε από το Κόμμα των Εργατικών, οδήγησαν στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Οι αδυσώπητες αγορές, οι οποίες δεν καταλαβαίνουν από… νταούλια, ούτε… κολώνουν μπροστά σε αυτοαποκαλούμενες «Θάτσερ», αποδόμησαν εν ριπή οφθαλμού την εκτός εποχής οικονομική πολιτική της Τρας. Ενώ η κωλοτούμπα της αναίρεσης της πολιτικής της που έσπευσε να κάνει η οπορτουνίστρια πρωθυπουργός δεν στάθηκε αρκετή για να διασώσει την καρέκλα της. Το προβάδισμα των Εργατικών, οι οποίοι έπειτα από πολλά χρόνια διαθέτουν αξιόπιστη ηγεσία, διευρύνθηκε σε θηριώδη επίπεδα και η ανάγκη για νέα αλλαγή στον βρετανικό πρωθυπουργικό θώκο κατέστη αναπόφευκτη.

Με όλα όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να διαδραματίζονται στη Βρετανία, ίσως δεν εκπλαγούμε ακόμη και με την… παλινόρθωση στην πρωθυπουργία του Μπόρις Τζόνσον που άρχισε -ναι, ναι, στα σοβαρά!- να συζητείται μετά την παραίτηση της Τρας. 

Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης προεξοφλούν ότι όλοι οι επίδοξοι αρχηγοί των Τόρις είναι κατώτεροι των περιστάσεων και το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να προσφύγουν στο εκλογικό σώμα για να αποφασίσει εκείνο τον επόμενο πρωθυπουργό.

Όποια λύση, πάντως, και αν δοθεί σε αυτό το μεγάλο αδιέξοδο ενώπιον του οποίου έχει βρεθεί η βρετανική πολιτική ζωή, το μόνο βέβαιο είναι ότι όσα προηγήθηκαν της πρωθυπουργίας της Λιζ Τρας και όσα θα ακολουθήσουν θα αποτελούν case study στην πολιτική επιστήμη για το πως μικροί ηγέτες είναι ικανοί να κατακρημνίζουν ακόμη και μεγάλες χώρες…

Υ.Γ.: Έχουμε ζήσει κι εμείς ανάλογες καταστάσεις αλλά σίγουρα σε μικρότερη κλίμακα, αφού αποφύγαμε έστω και την ύστατη ώρα το Grexit, ενώ έχουμε και το… άλλοθι ότι -στο τέλος, τέλος- δεν είμαστε και πρώην κοσμοκράτειρα αυτοκρατορία…

Θα πανηγυρίζουν ακόμη και στην κατάρρευση

Είναι γνωστό το ανέκδοτο που περιγράφει το πανηγύρι που έστησαν οι παίκτες μιας ομάδας υδατοσφαίρισης στο τέλος ενός αγώνα στον οποίο είχαν κατανικηθεί με 15-0. Η εξήγηση που έδωσε ο προπονητής τους για τους πανηγυρισμούς ήταν ότι «σε έναν προηγούμενο αγώνα δεν είχαν χάσει απλώς κατά κράτος, αλλά είχαν πνιγεί και οι μισοί παίκτες».

Το επανέφερα στη μνήμη μου με αφορμή τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την απώλεια ενός ακόμη πολυδιαφημισμένου στόχου που είχε τεθεί μετά το Brexit και αφορούσε τη διεκδίκηση από στη χώρα μας της έδρας ενός από τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς που θα μετακομίσουν στην ηπειρωτική Ευρώπη μετά την αποχώρηση της γηραιάς Αλβιόνας από την Ένωση.

Όλους τους προηγούμενους μήνες χύθηκε πολύ μελάνι και καταναλώθηκε πολύ σάλιο από τα κάθε είδους φερέφωνα που διακινούσαν πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα θα ήταν από εκείνες τις χώρες που θα επωφελούνταν τα μέγιστα από τις μετακομίσεις των οργανισμών. Χάριν, βεβαίως στις ανυπέρβλητες «διαπραγματευτικές ικανότητες του Αλέξη που είχε κάνει ισχυρή συμμαχία με τη Μέρκελ». Και που, έτσι, τουλάχιστον τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (ΕΜΑ) «τον είχαμε στο τσεπάκι».

Αυτά μέχρι και το περασμένο Σαββατοκύριακο, γιατί τη Δευτέρα που ήταν η μέρα των αποφάσεων, οι υπερφίαλες αυτές διαδόσεις όχι μόνον δεν επιβεβαιώθηκαν, αλλά διαψεύστηκαν οικτρά. Από ένα tweet του αναπληρωτή υπουργού Γιώργου Κατρούγκαλου, έγινε γνωστό ότι στην πραγματικότητα πατώσαμε στην ψηφοφορία που έγινε και στην οποία κινδυνέψαμε να μη βρούμε… ούτε την ψήφο μας.

Παρά ταύτα, ο… φοβερός και τρομερός κ. Κατρούγκαλος δεν το έβαλε κάτω. Όπως μαρτυρά το ίδιο του το «τιτίβισμα» στο οποίο έγραψε επί λέξει τα εξής: «Η Αθήνα κατατάχθηκε 7η στον Α’ Γύρο της ψηφοφορίας για τη διεκδίκηση της ΕΜΑ. Στηρίζουμε στους επόμενους γύρους Μιλάνο, την πόλη του Ευρωπαϊκού Νότου που πέρασε στις 3 πρώτες, μαζί με Άμστερνταμ και Κοπεγχάγη».

Με λίγα λόγια καταταγήκαμε τελευταίοι, χάνοντας πανηγυρικά. Αλλά εμείς εκεί. Όχι μόνον δεν το βάλαμε κάτω, αλλά -για να τους… εκδικηθούμε (;)- θέσαμε νέο στόχο που, σύμφωνα με τον αρμόδιο για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών, ήταν να νικήσει ο Νότος. Μια ώρα αργότερα, ωστόσο, βρεθήκαμε ξανά στην πλευρά των χαμένων, όπως μάθαμε από νεότερη ανάρτηση του κ. Κατρούγκαλου.

«Τελική ψηφοφορία για τον Ευρ. Οργανισμό Φαρμάκου: Στον 3ο Γύρο Άμστερνταμ και Μιλάνο συγκέντρωσαν και οι δύο από 13 ψήφους. Με κλήρωση αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση του Οργανισμού στο Άμστερνταμ», μας πληροφόρησε ο αναπληρωτής υπουργός και πάλι μέσα από τον λογαριασμό του στο Twitter.

Θα περίμενε κανείς, έπειτα από αυτή την ψυχρολουσία που μας επιφυλάχθηκε, ότι οι υπεύθυνοι για το «Βατερλό» της διάψευσης των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί, ακόμη και αν δεν απολογούνταν για τα λάθη τους, τουλάχιστον να σιωπούσαν. Φεύ, όμως! Συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Λίγο μετά το κάζο, στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων έβλεπε το φως «ειδησάριο» με τίτλο: «Ικανοποίηση για την απήχηση της ελληνικής πρότασης για τη διεκδίκηση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων»!

Στο λιτό κείμενο που ακολουθούσε, η «είδηση» αποδιδόταν από το κρατικό πρακτορείο σε «διπλωματικές πηγές», οι οποίες «χαρακτήρισαν “αξιοπρεπή” την έβδομη θέση που έλαβε τελικά η υποψηφιότητα της Αθήνας, ενώ σχολίασαν ότι εξ αρχής η στρατηγική της Ελλάδας στηρίχθηκε στην αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου».

Ποια «αξιοπρέπεια» και ποια «αλληλοϋποστήριξη» σε στέλνει στον πάτο της κατάταξης, είναι απορίας άξιον και δεν εξηγείται στο κείμενο. Ο συντάκτης του, ωστόσο, για να μην δημιουργηθεί καμία αμφιβολία για την προέλευση του πανηγυρισμού, φρόντισε να κάνει ευθεία επίκληση των όσων είχε γράψει στο Twitter ο κ. Κατρούγκαλος, ο οποίος μάλιστα έσπευσε να ανεβάσει την «είδηση» στο λογαριασμό του. Με πρόθεση, προφανώς, να μάθουμε όλοι ποιος ήταν εκείνος που είχε πετύχει το αποτέλεσμα για το οποίο η κυβέρνηση –δηλαδή ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός- είχε «ικανοποιηθεί».

Θα ήταν ανάξιο να ασχοληθεί κανείς με το συγκεκριμένο περιστατικό, που έχει, άλλωστε πρωταγωνιστή τον γνωστό… θαυματοποιό πολιτικό που κατάφερε να κατακρημνίσει τη συνταξιοδοτική δαπάνη, χωρίς να μειωθούν οι συντάξεις, αν αποτελούσε εξαίρεση στον τρόπο μ ετον οποίο συμπεριφέρονται οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες μας. Έναν τόπο που αποτελεί υβριδικό μείγμα πολιτικού σουρεαλισμού και κυνικού αμοραλισμού.

Δυστυχώς, το φαινόμενο των αναίτιων και άσκοπων πανηγυρισμών είναι γενικευμένο σε όλο το εύρος των κυβερνητικών δραστηριοτήτων. Από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τους οποίους επικαλούνται και που στην πραγματικότητα είναι οι μικρότεροι σε όλη την Ευρώπη, έως την υποτιθέμενη υποχώρηση της ανεργίας που στην πραγματικότητα δεν προέρχεται παρά από αντικατάσταση θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης με περισσότερες συμβάσεις μερικής απασχόλησης, ο κατάλογος είναι μακρύς.

Κάνουν σε όλους τους τομείς τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υπόσχονται. Και μετά όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στήνουν χορούς και πανηγύρια σαν να μη συμβαίνει τίποτε με τις ατελείωτες κωλοτούμπες. Από τις σχέσεις με την Μέρκελ και τον Τραμπ ως τα «πάρε δώσε» με τον Πούτιν και τον Ερντογάν, πανηγυρίζουν όταν τα έχουν καλά μαζί τους και δηλώνουν ικανοποίηση όταν τους καθυβρίζουν.

Μιλούσαν για «ψίχουλα» και χαρακτήριζαν «σεσημασμένο» το μέρισμα που μοίρασε η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά τώρα αποκαλούν χλευαστικά «πορφυρογέννητους» όσους λένε ότι δεν ρεφάρεται η φτωχοποίηση με ψηφοθηρικά επιδόματα. Απειλούσαν ευθέως τους επενδυτές όταν ήταν στην αντιπολίτευση και τώρα κατασκευάζουν θεωρίες συνωμοσίας ότι άνθρωποι της αντιπολίτευσης δεν επιτρέπουν τον επαπειλούμενο συνωστισμό στα σύνορα από τους κεφαλαιούχους που τάχατες προστρέχουν να φέρουν τα χρήματά τους στη μοναδική χώρα του δυτικού κόσμου –ή μήπως όλης της υφηλίου;- που ισχύουν capital controls.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Δείχνουν ότι δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν πρόκειται να αλλάξουν. Θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο. Και με τον ίδιο ρυθμό θα πανηγυρίζουν ακόμη και όταν θα έχουν πλήρως καταρρεύσει. Δεν τους πτοεί τίποτε απολύτως. Ούτε καταγγελίες για σκάνδαλα, ούτε διαμαρτυρίες για προκλητικές συμπεριφορές.

Ας μην υπάρχει, λοιπόν, η παραμικρή αμφιβολία. Θα πέσουν, όταν πέσουν, πανηγυρίζοντας. Και πως θα τον δικαιολογούν; Θα βρίσκουν, σαν τον προπονητή της υδατοσφαίρισης από το ανέκδοτο με το οποίο ξεκίνησε τούτο το κείμενο, δικαιολογίες του τύπου: «Μα, εμείς κάποτε ήμασταν στο 3%...». Και δεν θα έχουν… άδικο!

Μας είχε πει για τον… Πάμπλο, αλλά όχι για τις συντάξεις

Βλέποντας τον Αλέξη Τσίπρα να «τρουπώνει» στη τελευταία σύναξη των ευρωσοσιαλιστών και ακούγοντας τα στελέχη της παράταξής του να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα για τη σφαγή των συντάξεων, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι «ο κόσμος που μας ψήφισε τον Σεπτέμβριο ήξερε ότι θα έρθουν δύσκολα», μού δημιουργήθηκε η απορία αν όντως οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν πολιτική νομιμοποίηση για όλα όσα ζούμε τους τελευταίους μήνες.

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ανατρέξω στην προεκλογική περίοδο για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω το ερώτημα αν η ψήφος που απέσπασε ο κ. Τσίπρας ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή που προερχόταν από πολίτες που ήταν ενήμεροι. Και αν τους είχε προειδοποιήσεις κανείς ότι λίγους μήνες μετά θα ακολουθούσε μια άνευ προηγουμένου φορολογική επιδρομή. Αν είχαν επίγνωση ότι οι κατά τεκμήριο φτωχοί συνταξιούχοι θα έχαναν το Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το ΕΚΑΣ, για να μείνουμε στα πιο κραυγαλέα μνημονιακά μέτρα που άρχισαν να εφαρμόζονται, πλήττοντας τους κατά βάση πιο αδύναμους συμπολίτες που υποτίθεται ότι θα προστάτευε η «αριστερή κυβέρνηση».

Αναζήτησα, έτσι, την τελευταία προεκλογική ομιλία που εκφώνησε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στην Πλατεία Συντάγματος την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου. Μίλησε μπροστά σε μια μεγάλη συγκέντρωση, όπως έγραφαν τα μέσα ενημέρωσης, και εκφώνησε μια παθιασμένη ομιλία που διήρκεσε 40 λεπτά. Μια ομιλία στην οποία ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως μπορεί ακόμη να δει κανείς στην ιστοσελίδα του, εμφάνιζε τον κ. Τσίπρα να λέει στους συγκεντρωμένους: «Ο πόθος του λαού για ζωή δε θα γίνει παρένθεση».

Η φράση αυτή ήταν το συμπύκνωμα ενός κατά τα άλλα φλύαρου λόγου, που, όμως, στις 2.915 λέξεις που ακούστηκαν από τα χείλη του πρωθυπουργού δεν χώρεσε ούτε μια (!) αναφορά στο Μνημόνιο το οποίο είχε υπογραφεί τον Ιούλιο και ψηφίστηκε άρον – άρον τον Δεκαπενταύγουστο. Βλέπετε, έπρεπε να προλάβει ο κ. Τσίπρας να πάει σε εκλογές και να πιάσει στον ύπνο την αιφνιδιασμένη αντιπολίτευση που καλή τη πίστει είχε προτάξει το εθνικό συμφέρον συμβάλλοντας στην προσπάθεια να μείνει η χώρα στην Ευρώπη ώστε να πηγαίνει ο πρωθυπουργός της στα Συμβούλια Κορυφής και να εγκαλεί τους Βρετανούς επειδή δεν είχαν προετοιμαστεί για το… Brexit.

Δεν ήταν, όμως, μόνον ο όρος «Μνημόνιο» που δεν εκστόμισε ο σίγουρος για τη νίκη του αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και οι λέξεις «σύνταξη» ή «συνταξιούχος» που, όσο και αν ψάξει κανείς, δεν πρόκειται να τις βρει στην ομιλία του. Όπως δεν θα βρει την παραμικρή κουβέντα για το 99χρονο «Υπερταμείο» ή τον αυτοματοποιημένο «κόφτη» δημοσίων δαπανών που μπήκαν μεταγενέστερα στη ζωή μας.

Ακόμη, όμως, και οι ελάχιστες αναφορές στη λέξη «φόρος» ή σε παράγωγά της δεν έγιναν παρά για λόγους παραπειστικούς. «Ποιός θα διαπραγματευτεί τη φορολογική ελάφρυνση των αγροτών; Αυτοί που τον Ιούνη προπαγάνδιζαν το ΝΑΙ στη συμφωνία που μας έδιναν και καταργούσαν μονομιάς όλες τις φορολογικές τους διευκολύνσεις;», περιορίστηκε να ρωτήσει το ακροατήριό του ο πολιτικός ηγέτης που αγανακτεί όταν υπαινίσσεται κάποιος ότι είπε ψέματα, μιας κι εκείνος δέχεται μόνον ότι είχε «αυταπάτες».

Και αν απορείτε τι είπε σε όλη την υπόλοιπη ομιλία, αφού δεν μίλησε για «Μνημόνια», «συντάξεις» και «φόρους», η απάντηση είναι απλή: μεγαλόστομες ηρωικού τύπου διακηρύξεις για το πώς θα κατατροπωθεί το «παλιό» και «κούφια λόγια» για επερχόμενες ανατροπές στην Ευρώπη με τη συνεργασία «συντρόφων» του, που –φεύ!- οι ψηφοφόροι των χωρών τους ήταν, φαίνεται, λιγότερο εύπιστοι από τους έλληνες και δεν τους ανέθεσαν εντολή διακυβέρνησης. 

«Η μάχη για την αλλαγή της Ευρώπης, όχι μόνο δε τελείωσε τον Ιούλη, αλλά τώρα καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν παραδίδουμε τα όπλα και συνεχίζουμε για να δρέψουμε όλοι μαζί τους καρπούς που έσπειρε ο αγώνας του ελληνικού λαού», έλεγε ο κ. Τσίπρας κάνοντας ειδική αναφορά στον ηγέτη των Ισπανών Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας που στο τέλος της προεκλογικής εκδήλωσης βγήκε κι ο ίδιος στο μπαλκόνι και απευθύνθηκε στους συγκεντρωμένους.

«Το αποτέλεσμα στις ελληνικές εκλογές θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις εξελίξεις στην Ευρώπη», επέμεινε στη δική του ομιλία ο έλληνας πολιτικός ηγέτης που διακινδύνευσε προβλέψεις που η ζωή διέψευσε. «Γιατί σε λίγες μέρες έχει εκλογές στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία», είπε, προσθέτοντας: «Φανταστείτε το μήνυμα της δικής μας νίκης στις δυνάμεις της αλλαγής της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Και φανταστείτε πόσο σημαντικό θα είναι αν ο έλληνας πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες, από δω και στο εξής δεν είναι μόνος εναντίον πολλών. Αλλά θα έχει μαζί του και τον Πάμπλο από την Ισπανία και τον Τζέρεμι Άνταμς από την Ιρλανδία, έναν προοδευτικό πρωθυπουργό στη Πορτογαλία».

Αν εξαιρέσει κανείς την επιτυχία της πρόβλεψης του για την Πορτογαλία, που ήρθε από σπόντα, καθώς σχηματίστηκε κυβέρνηση από τους δεύτερους σε εκλογική δύναμη σοσιαλδημοκράτες, στα υπόλοιπα έπεσε έξω ο κ. Τσίπρας. Ο αγαπημένος του Πάμπλο, άλλωστε, υπέστη την περασμένη Κυριακή μια δεύτερη εκλογική ψυχρολουσία από την οποία δεν κατάφερε να τον διασώσει ούτε ο χαρακτηρισμός «προτεκτοράτο» που επιδαψίλευσε στη χώρα μας. Αλλά και μέσα να έπεφτε, παγερά αδιάφορους, μάλλον, θα άφηνε και πάλι όσους χάνουν αυτό το διάστημα τη δουλειά τους ή βλέπουν τα εισοδήματά τους να καταβυθίζονται εξαιτίας και των υψηλότερων φορολογικών επιβαρύνσεων.  

Μια κρίσιμη, ίσως, λεπτομέρεια είναι ότι στη συγκεκριμένη επικού τύπου ομιλία του ο νυν πρωθυπουργός είχε, σε τέσσερεις διαφορετικές αποστροφές του λόγου του, χαρακτηρίσει τις επερχόμενες κάλπες «δεύτερο δημοψήφισμα». Λέτε να ήθελε με αυτό τον τρόπο να στείλει το μήνυμα ότι θα έδειχνε στη λαϊκή ετυμηγορία των βουλευτικών εκλογών τον ίδιο… σεβασμό που επέδειξε και στην απόφαση του διαβόητου δημοψηφίσματος του Ιουλίου;