Οι πιο έγκυροι εκλογικοί αναλυτές συμφωνούν ότι οι κάλπες αυτής της Κυριακής, στις οποίες καλούμαστε να επιλέξουμε τους αξιωματούχους που θα διαχειριστούν τις τύχες της γειτονιάς, της πόλης και της περιφέρειας μας για ολόκληρη την επόμενη πενταετία, είναι οι πιο «βουβές» των τελευταίων δεκαετιών.
Παρά το γεγονός ότι σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση εμπλέκονται με την ιδιότητα του υποψηφίου (δήμαρχοι και περιφερειάρχες, κοινοτικοί, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι) περισσότεροι από 151 χιλιάδες συμπολίτες μας, αριθμός που αποτελεί ρεκόρ, αφού αντιπροσωπεύει κοντά στο 3% του όλο και πιο συρρικνωμένου εκλογικού σώματος, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης είναι μάλλον υποτονικότερο από ποτέ.
Η διαπίστωση ότι ζούμε στην ψηφιακή εποχή και οι προεκλογικές καμπάνιες γίνονται πλέον, ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη εσχατιά της ελληνικής επικράτειας, κυρίως μέσα από τα social media, είναι ίσως μια εξήγηση. Εξήγηση, όμως, η οποία δεν δείχνει επαρκής για να δικαιολογήσει την περιορισμένη ανταπόκριση των πολιτών στις προσκλήσεις των υποψηφίων να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις που οργάνωναν.
Αν είχαν, άλλωστε, συντονιστεί πράγματι οι τοπικοί μας άρχοντες με τη σύγχρονη εποχή, θα είχαμε δει και άλλες βαθύτερες αλλαγές στις παραδοσιακές νοοτροπίες από τις οποίες φαίνεται να διακατέχονται πολλοί από όσους διεκδικούν την ψήφο μας. Τόσα έργα (εντός και εκτός εισαγωγικών) τα οποία είδαμε να προχωρούν και να φθάνουν τους τελευταίους μήνες κοντά στην ολοκλήρωση, είχαμε να δούμε από τις… παραμονές της περασμένης προεκλογικής περιόδου. Και τόση… άσφαλτος που έπεσε σε σοκάκια, δρόμους και λεωφόρους τις τελευταίες εβδομάδες δεν πρέπει να έχει πέσει ούτε ολόκληρη την προηγούμενη τετραετία.
Οι εικόνες, εξάλλου, με τις αφίσες και τα πανό των υποψηφίων που εξακολουθούν να… κοσμούν τις κολώνες ένθεν κακείθεν των δρόμων σε αρκετές πόλεις είναι μια επιπλέον απόδειξη ότι το… παλαιό είναι εδώ, αντιστέκεται και επιμένει. Αδιαφορώντας για τα μηνύματα που στέλνει και τις εντυπώσεις που δημιουργεί σε όσους έχουν ευαισθησίες για την προστασία του περιβάλλοντος ή τον σεβασμό στη νομιμότητα.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας -μικρή ή μεγάλη, θα το αποτιμήσουμε ίσως το βράδυ της ερχόμενης Κυριακής- δείχνει να έπαθε και έμαθε με όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Γι΄ αυτό και κατά πιθανότητα το παραδοσιακό «έργο» της ψηφοθηρίας, της υποσχεσιολογίας και του εκμαυλισμού με ευτελή αντίτιμα, έχει πάψει να κόβει τα εισιτήρια τα οποία έκοβε παλαιότερα. Η μνημονιακή επέλαση άφησε και κάτι καλό, για να θυμηθούμε το αρχαιοελληνικό «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Οι πολίτες, όχι όλοι προφανώς, αλλά όλο και περισσότεροι, φαίνεται να είναι πιο υποψιασμένοι στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» εκείνων που αρέσκονται να άρχουν. Οι εξαγγελίες για επερχόμενους επίγειους παράδεισους δεν συναντούν μεγάλα ακροατήρια. Κυρίως από εκείνους που δοκιμάστηκαν και έδειξαν τις δυνατότητες και τις ικανότητες τους. Από την άλλη, δεν δείχνουν να βρίσκουν ευήκοα ώτα ούτε όσοι περιγράφουν την πραγματικότητα αποκλειστικά και μόνον με μελανά χρώματα ή την παραλληλίζουν με την… κόλαση. Επειδή απλώς έτυχε να μην είναι οι ίδιοι στα πράγματα.
Τις προηγούμενες μέρες γίναμε μάρτυρες μιας (αλά ελληνικά) φαρσοκωμωδίας με το… χαμένο manual (σ.σ.: εγχειρίδιο λειτουργίας και συντήρησης) του στεγάστρου του Ολυμπιακού Σταδίου που σχεδίασε, ενόψει των Αγώνων του 2004, ο διάσημος Ισπανός αρχιτέκτονας Σαντιάγκο Καλατράβα. Τα γραφεία του Πρώτου Θέματος στο Μαρούσι είναι πολύ κοντά στο ΟΑΚΑ και το επί χρόνια τώρα σκουριασμένο στέγαστρο του Σταδίου, που είναι ορατό από μακριά, μού δημιουργούσε πάντα την απορία γιατί κανείς από τους τόσους (υπεύθυνους ή ανεύθυνους) που εργάζονται εκεί μέσα δεν αναλάμβανε να στήσει μια σκαλωσιά για να κάνει μια διορθωτική βαφή. Η εξήγηση ήρθε πρόσφατα: είχαν -αν έχετε τον Θεό σας!- χάσει το… manual!
Όσο και αν η συγκεκριμένη υπόθεση αφορά το κεντρικό Κράτος και όχι την Τοπική Αυτοδιοίκηση, για την οποία θα ψηφίσουμε την Κυριακή, επί της ουσίας δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Το… χαμένο manual από το στέγαστρο του ΟΑΚΑ δεν είναι παρά μια μικρογραφία του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη χώρα. Έργα, για παράδειγμα, τα οποία αποφασίζονται αποσπασματικά, χωρίς να είναι ενταγμένα σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό και κυρίως χωρίς ουδείς να αναλαμβάνει την ευθύνη για τη συντήρησή τους.
Πριν από το ΟΑΚΑ, εξάλλου, ήταν η Θεσσαλία, όπου τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ χειρότερα. Και οι συνέπειες ήταν πολύ μεγαλύτερες. Εκεί, τα τόσο κρίσιμα για τις ανθρώπινες ζωές αλλά και την παραγωγική υπόσταση του Κάμπου, αντιπλημμυρικά έργα έγιναν, παλαιότερα αλλά και πιο πρόσφατα, χωρίς ολιστικό σχεδιασμό. Και, πέραν πάσης αμφιβολίας, χωρίς να υπάρξει ένα εγχειρίδιο (manual) το οποίο να ορίζει ποιος κάνει τι σε περιπτώσεις μεγάλων νεροποντών, όπως πριν από τρία χρόνια με τον «Ιανό» και φέτος με τον «Daniel».
Πριν πάμε, λοιπόν, στην κάλπη της Κυριακής, καλό θα είναι να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να αναλογιστούμε ποιοι από όσους ζητούν την ψήφο μας ξέρουν να διοικούν χωρίς να προβάλουν δικαιολογίες για… χαμένα manual. Αν δεν το κάνουμε τώρα, αξιολογώντας τόσο όσους διοίκησαν τα προηγούμενα χρόνια όσο και εκείνους φιλοδοξούν να τους διαδεχτούν, θα περιμένουμε πέντε ολόκληρα χρόνια για να διορθώσουμε τις επιλογές που θα κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου