Οι κάλπες και τα… «γύφτικα σκεπάρνια»

          Δεν ξέρω πως ακριβώς συμπεριφέρονταν τα… «γύφτικα σκεπάρνια» της γνωστής παροιμίας στην οποία ανατρέχουμε όταν θέλουμε να δείξουμε πόσο πολύ απολαμβάνει κάποιος κάτι που ήταν για εκείνον αρκετά επίζηλο ή και αναπάντεχο.

Φαντάζομαι ότι θα… «καμάρωναν» κάπως σαν τον γνωστό -από το «ραντεβού στα γουναράδικα»…- βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, ο οποίος προήδρευε τις προάλλες σε Επιτροπή της Βουλής και εμφανώς απολάμβανε το αφ΄ υψηλού μοίρασμα του λόγου προς συναδέλφους του, -όπως η Ντόρα Μπακογιάννη…- και τη δυνατότητα να διευθύνει τις κοινοβουλευτικές εργασίες που τελούσαν υπό την εξουσία του.

Όποιος δεν είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει κάποιες από αυτές τις σκηνές και πολλές ακόμη από εκείνες που διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στο πολιτικό προσκήνιο –για να μην επικαλεστούμε και το ακόμη πιο ενδιαφέρον παρασκήνιο…- πολύ εύκολα μπορεί να παρανοήσει λέξεις ή φράσεις που εκτοξεύονται και δημιουργούν σε ορισμένους την εντύπωση ότι είναι δυνατόν να οδηγηθούμε λίαν συντόμως σε βουλευτικές κάλπες.

Αντιθέτως, όποιος παρατήρησε την έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του ικανοποίηση που έδειχνε ότι αισθανόταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης καθώς πατούσε στα ιερά πατώματα του Κρεμλίνου και ατένιζε απέναντι του τη σεπτή μορφή του Πούτιν (στην οποία είναι βέβαιο ότι πρόσθετε νοερά και το εμβληματικό υπογένειο για να μοιάζει περισσότερο με τον  παλαιότερο Βλαδίμηρο…), δύσκολα θα κατέληγε, ακόμη και αν δεν ήξερε την προσήλωση στον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» του επικεφαλής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο μεγαλύτερο κυβερνητικό κόμμα, στο συμπέρασμα ότι η συγκυβέρνηση μπορεί να κινδυνεύσει με εκ των ένδον ανατροπή.

Εν ολίγοις, «πλανάται πλάνην οικτράν» όποιος παίρνει τοις μετρητοίς τους βερμπαλισμούς που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ή ακούγονται στα τηλεοπτικά πρωινάδικα από χείλη κυβερνητικών για «ρήξεις», «συγκρούσεις» ή «μη υποχωρήσεις» και άγεται, έτσι, στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι δεν θα αντέξουν οι κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. να περάσουν τα μέτρα που έρχονται.

Το μέλλον είναι πάντα άδηλον, αλλά στην παρούσα φάση η κυβερνητική συνοχή δεν κινδυνεύει, καθώς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. εξακολουθούν να διάγουν έναν ονειρεμένο «μήνα του μέλιτος», απολαμβάνοντας εξουσία που οι περισσότεροι εξ αυτών είτε δεν είχαν διανοηθεί ποτέ, είτε, ακόμη και όταν την είχαν διανοηθεί, αποτελούσε άπιαστο όνειρο. Η πλειονότητά τους, άλλωστε, εξέφραζε περιθωριακές απόψεις, τέτοιες που, εδώ που τα λέμε, δεν απείχαν και πολύ –ως προσέγγιση στην πραγματικότητα- με τις αποδείξεις για τα «καταπιστεύματα» των τρισεκατομμυρίων που… έψαχνε ο πρωθυπουργός όταν, στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του, πήρε στα χέρια του έγγραφα από ηλικιωμένη κυρία που ήταν μεταξύ εκείνων που του υπέβαλαν ερωτήσεις.

Ακούω με προσοχή τον ισχυρό αντίλογο που διατυπώνεται από πολλές πλευρές και τονίζει τις εμφανείς ιδεοληπτικές εμμονές από τις οποίες διακατέχονται πάμπολλοι από όσους κάθονται αυτή την περίοδο στα κυβερνητικά γραφεία ή στα κοινοβουλευτικά έδρανα της πλειοψηφίας. Επιμένω, ωστόσο, ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η ιδιοτέλεια είναι πολύ πιο ισχυρή και υπερνικά την ιδεοληψία.

Το μαρτυρούν, άλλωστε, ήδη τόσο πολλά… Τα πρωθυπουργικά «παράπονα» ότι η αντιπολίτευση δεν βοηθάει και λειτουργεί ως «πέμπτη φάλαγγα». Τα φαινόμενα της εξουσιαστικής αλαζονείας που τόσο γρήγορα άνθισαν. Οι προμήθειες εξοπλισμών και τα «σούρτα φέρτα» σε εκθέσεις οπλισμού. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τα επείγοντα νομοσχέδια και οι άσχετες τροπολογίες. Τα φραστικά ατοπήματα του υπουργού Εσωτερικών. Το πολύκροτο σόου της ηθοποιού από τη Λάρισα που θέλει να δείρει εκείνους με τους οποίους πριν από τρία χρόνια κάθονταν στα ίδια ακριβώς έδρανα. Οι συγγενείς και φίλοι που πήραν πρώτοι τις θέσεις στο δημόσιο. Οι απειλές για επιστράτευση του ΣΔΟΕ προς όσους δεν διευκολύνουν τη νέα εξουσία. Η αναγόρευση ως μείζονος πατριωτικού καθήκοντος της στήριξης, όχι της χώρας ή, έστω, της κυβέρνησης, αλλά –αν είναι δυνατόν, κύριε αντιπρόεδρε του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου!- του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς.     

Γι΄ αυτό, ας μην τρέφονται αυταπάτες. Πολύ περισσότερο όταν, όπως καλά θυμόμαστε οι παλαιότεροι, αρκετοί από τους σημερινούς υπουργούς είναι γαλουχημένοι με την υπεράσπιση ακόμη και υποθέσεων που βοά ο κόσμος ότι δεν μπορεί να τύχουν υπεράσπισης, με κορυφαίο, ίσως, παράδειγμα –μου ήρθε στο νου λόγω της πρόσφατης επετείου- την κατανάλωση φραουλών μετά το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνομπίλ για να αποδείξουν ότι επρόκειτο για… αντικομουνιστική προπαγάνδα.

Όποιο, λοιπόν, και αν είναι το περιεχόμενο της επώδυνης και απολύτως «μνημονιακής» συμφωνίας που κυοφορείται, η έγκρισή της αυτή την περίοδο, από τους κυβερνητικούς βουλευτές θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Θα επιστρατευθούν διάφορα επιχειρήματα ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα που να δικαιολογεί την ίσως μεγαλύτερης έκτασης σε τόσο σύντομο χρόνο αθέτηση προεκλογικών εξαγγελιών.

Όταν, βεβαίως, φθάσουν τα επόμενα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ και καταρρεύσει το παραμύθι της ψευδο-«σεισάχθειας» που παγίδευσε πολλούς συμπολίτες μας στην ψευδαίσθηση ότι είναι δικαίωμα και όσων έχουν να μην πληρώνουν φόρους, τότε, καθώς αρκετά από τα σημερινά «γύφτικα σκεπάρνια» των υπουργείων και του Κοινοβουλίου δεν θα μπορούν πλέον να κυκλοφορούν στους δρόμους, τα πράγματα θα αρχίσουν να αλλάζουν και τα μέτρα δεν θα περνούν με τόσο ευκολία.

Ο Γιάν(ν)ης ο φονιάς και το πεθαμένο Μνημόνιο…

            Αν πιστέψουμε την κυβερνητική προπαγάνδα που με απροκάλυπτο τρόπο ασκείται το τελευταίο διάστημα τίποτε το ανησυχητικό δεν συμβαίνει στη χώρα, στην οποία, όπως έλεγε και το προεκλογικό μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο ήλιος εξακολουθεί να ανατέλλει κάθε πρωί...

            Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, εξάλλου, επιμένουν να καταγγέλλουν τα δελτία ειδήσεων που… «ανακοινώνουν κάθε βράδυ στις οκτώ την πτώχευση που δεν έρχεται», επειδή, λέει, επηρεάζονται από τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου. Και δεν…. φοβούνται τον υπουργό Εσωτερικών Νίκο Βούτση, ο οποίος από το βήμα της Βουλής προειδοποίησε την αντιπολίτευση ότι «το μακρύ σας χέρι στην επικοινωνία και την κατασυκοφάντηση που γίνεται θα κοπεί από τη ρίζα του»...

            Το πώς ακριβώς θα γίνει η… κοπή των άκρων δεν διευκρινίστηκε από τον κ. υπουργό. Και ίσως για να το μάθουμε θα πρέπει να περιμένουμε ένα από τα επόμενα κυβερνητικά non paper που θα βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Όπως, άλλωστε, και σε τόσες και τόσες άλλες… επικές περιπτώσεις που η «ελληνική» -προσέξτε τον επιθετικό προσδιορισμό που μονίμως χρησιμοποιείται- κυβέρνηση δίνει έτοιμη τροφή για δημοσιογραφική κατανάλωση. Τροφή που πρέπει να καταποθεί αμάσητη. Γιατί αλλιώς, όποιος δεν συμμορφωθεί με τις υποδείξεις δεν τη γλιτώνει την επίθεση ως «εχθρός του λαού» και τον χαρακτηρισμό «φίλος του Σόιμπλε»...

            Όποιος διανοηθεί να επισημάνει ότι είναι καταστρεπτική η καθυστέρηση που παρατηρείται στην επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους, δια μιας κατατάσσεται στους «πράκτορες των δανειστών» που επιθυμεί την παράδοση της χώρας. Το ίδιο και χειρότερο θα υποστεί όποιος αποπειραθεί να διατυπώσει την άποψη ότι οι -διόλου δημιουργικές- ασάφειες του Γιάννη Βαρουφάκη έχουν εξοργίσει ακόμη και τους πλέον φιλικούς προς τη χώρα μας διεθνείς παράγοντες, με τελευταίο στη σειρά τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου.

Ορισμένες στιγμές, μάλιστα, η διαστροφή της πραγματικότητας που επιχειρείται ξεπερνά τα όρια του σουρεαλισμού, ου μην αλλά και της φάρσας. Και για να μην θεωρηθεί υπερβολικός ο λόγος μου, πάρτε ως παράδειγμα τη δικαιολογητική βάση που συνοδεύει την ανακοίνωση για την απίθανη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία «γίνεται υποχρεωτική η μεταφορά ταμειακών διαθεσίμων των φορέων του Δημοσίου στον ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος».

Ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πράξη που επιβεβαιώνει ότι η χώρα βρίσκεται μια ανάσα πριν από την ολοσχερή στάση πληρωμών και εάν είχε συμβεί κάτι ανάλογο επί των ημερών μιας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις θα είχαν πάρει φωτιά τα τηλεοπτικά πλατό και ίσως να είχε χυθεί ακόμη και αίμα στους δρόμους  από τις έξαλλες διαδηλώσεις των σημερινών κυβερνώντων, η κυβερνητική προπαγάνδα την εμφανίζει να είναι κάτι το επιτυχές!

«Αυτή η πρακτική ισχύει σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης», διαβάζουμε έκθαμβοι στο σχετικό non paper, στο οποίο προστίθεται ότι «με αυτό τον τρόπο οι φορείς εξασφαλίζουν πιο αποδοτική τοποθέτηση των ταμειακών τους διαθεσίμων». Θέλετε και το πιο… ωραίο; «Υπενθυμίζουμε ότι με πρόσφατη τροπολογία της κυβέρνησης, τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων είναι πλήρως εξασφαλισμένα με δικαίωμα αποζημίωσης από το Δημόσιο», αναφέρεται στο προπαγανδιστικό σημείωμα της κυβέρνησης που, ειλικρινά, είναι απορίας άξιον σε ποιους απευθύνεται;   

Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι μπορεί να απευθύνεται σε όσους πίστεψαν ότι ο Γ. Βαρουφάκης «σκότωσε την τρόικα». Ή, ακόμη χειρότερα, σε όσους μπορούν να ισχυρίζονται, χωρίς να καταρρέουν από τα γέλια, ότι «το Μνημόνιο πέθανε», όπως μας πληροφόρησε ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης με ένα από τα προηγούμενα non paper.  

Διαβάζοντας, πάντως, κανείς τα «επιχειρήματα» αυτού του είδους, τα οποία για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί είναι σκόπιμο να διευκρινιστεί ότι «παράγονται» εντός του Μεγάρου Μαξίμου, μπορεί να εξηγήσει γιατί ουδείς δείχνει να μας καταλαβαίνει στο εξωτερικό. Τουλάχιστον από εκείνους που είναι στα κέντρα λήψης των αποφάσεων που μας αφορούν.

Γιατί όσο ευχάριστα και αν ακούγεται η υποστήριξη του Αμερικανού διανοητή Νόαμ Τσόμσκι, εκείνο που θα φέρει αποτελέσματα είναι οι προτροπές του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ προς τον Έλληνα ομόλογό του ότι το πρόβλημα της Ελλάδας «δεν λύνεται με ομιλίες και ρητορική, αλλά με σκληρή τεχνική δουλειά».

Ποιός, άραγε, διαφωνεί με αυτό; Προφανώς, όποιος πιστεύει ότι «πέθανε το Μνημόνιο» και ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι παρά ο «Γιάννης ο φονιάς», που αυτοανακηρύχτηκε «δολοφόνος της τρόικας».

Το «4-2-1» έγινε «10 προς 3» για να… μάθει ο Σόιμπλε

            Μπορεί να είμαστε μια ανάσα πριν από την ολοσχερή χρεοκοπία, αλλά ορισμένες «παραδόσεις» σε αυτή τη χώρα παραμένουν αναλλοίωτες. Και δεν επηρεάζονται ούτε από τρόικες, ούτε από κάθε είδους «θεσμούς» που βάλθηκαν να μας επιβάλουν δικές τους συνήθειες, αγνοώντας ότι «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν (διάβαζε: «αλλαγές», το ίδιο είναι…) δεν υπομένει»...

Οι… υπερήφανοι, ευτυχώς, φορείς των μοναδικών ελληνικών «παραδόσεων» δεν χαμπαριάζουν από απειλές ανάλγητων ανθρώπων, όπως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο… «κάθε Σόιμπλε» που δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί «η αριστεία είναι ρετσινιά» ή να ενστερνιστεί το βαθύτερο νόημα του να είναι κανείς «αιώνιος φοιτητής» που μπορεί να αποτελεί το απαραίτητο προοίμιο για να γίνει κάποιος στο μέλλον υπουργός αρμόδιος για τον κυβερνητικό (απο)συντονισμό.

Οι… πατριωτικές δυνάμεις που τιμούν τα πατροπαράδοτα ήθη δεν εννοούν να ενδώσουν σε ιταμές προειδοποιήσεις από ξενοκίνητους οργανισμούς σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ και… γύρευε ποιους άλλους, οι οποίοι, σε συνεννόηση με την –απαραίτητη να αναφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις- εγχώρια διαπλοκή, επιβουλεύονται την εθνική ανεξαρτησία και βυσσοδομούν στο παρασκήνιο αποπειρώμενοι να εισάγουν στη χώρα «καινά δαιμόνια» υπό τον μανδύα της τάχατες αξιοκρατίας.

Οι… εθναμύντορες της πρώτη φορά αριστεροδεξιάς κυβέρνησης, ωστόσο, έδειξαν από την πρώτη στιγμή αποφασιστικότητα και πυγμή, διατρανώνοντας την ατσάλινη βούληση τους να υπερασπιστούν απέναντι στις ξένες επιβουλές τις… ιερές «παραδόσεις» του λαού μας, όπως είναι η… δίκαιη διανομή των λαφύρων της εξουσίας στους νικητές των εκλογών, οι οποίοι δεκαετίες, αν όχι και αιώνες, τώρα, αναλαμβάνουν αυτοδικαίως από την επομένη των εκλογών –με κάποιες λίγες εξαιρέσεις που πήγαν να δρομολογηθούν μετά την κυβερνητική αλλαγή του 2009- όλες τις θέσεις ευθύνης στον δημόσιο τομέα.

Η περίπτωση των 13 περιφερειακών διευθυντών της εκπαίδευσης που άλλαξαν τις προηγούμενες ημέρες είναι ίσως η πιο απτή απόδειξη ότι η κληρονομιά του αθάνατου πελατειακού πνεύματος αντιστέκεται στη μνημονιακή επέλαση, ζει και βασιλεύει και όλο τον πολιτικό κόσμο κυριεύει. Χωρίς περιττούς περισπασμούς, το σύστημα «4-2-1» που εφάρμοσε πριν από δύο χρόνια η τρικομματική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προσαρμόστηκε στη νέα πραγματικότητα και με αναλογία «10 προς 3» οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. στην Εκπαίδευση μοιράστηκαν στο απολύτως… «μιλητό» τις θέσεις για τις οποίες μπήκαν στον κόπο και υπέβαλαν αιτήσεις για να τις διεκδικήσουν περισσότεροι από 400 (αφελείς, άραγε;) εκπαιδευτικοί.

Τι και αν καταγγέλλεται από πολλές πλευρές ότι οι επιλεγέντες δεν είχαν, στην πλειονότητα τους, καμία προηγούμενη διοικητική εμπειρία; Τι και αν εκείνοι τους οποίους θα κληθούν να διοικήσουν ξέρουν ότι οι προϊστάμενοι τους δεν διαθέτουν κανένα αυξημένο προσόν που να δικαιολογεί την επιλογή τους; Η… προϋπηρεσία τους στις συνδικαλιστικές και στις αυτοδιοικητικές παρατάξεις των δύο κομμάτων που ανέλαβαν πριν από δυόμιση μήνες τη διακυβέρνηση, εκτιμήθηκε ως επαρκές προσόν για να κατευθύνουν την πολύπαθη Παιδεία.

Για να δείτε, όμως, ότι το σύστημα δεν είναι… αχάριστο και θέλει τα ίδια τα γρανάζια του να είναι, ακόμη και όταν χρειάζονται να αποσύρονται, ικανοποιημένα, οι προκάτοχοι των νεοδιορισθέντων μη νομίζετε ότι θα… τιμωρηθούν με τη… βαριά ποινή της επιστροφής τους στις τάξεις, από τις οποίες ποιος ξέρει πόσα χρόνια λείπουν. Όχι, το σύστημα δεν κάνει τέτοιες… αδικίες. Οι παλαιοί περιφερειακοί διευθυντές μπορούν, εφόσον το επιθυμούν, να γίνουν σχολικοί σύμβουλοι!

Βλέπετε, πρέπει να βολεύονται όλοι. Και οι προηγούμενοι ώστε να μην φωνάζουν ότι αδικήθηκαν. Αλλά και οι τωρινοί να μην… κινδυνεύουν, οψέποτε αλλάξει και πάλι η κυβέρνηση, να επιστρέψουν στις τάξεις. Άλλωστε, τι είναι 13 επιπλέον εκπαιδευτικοί που θα… αράξουν σε γραφεία, μπροστά στους τόσους και τόσους αποσπασμένους εδώ και εκεί –από τα κόμματα και τα βουλευτικά γραφεία έως τα Πανεπιστήμια- που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε αίθουσα διδασκαλίας;

Υ.Γ. 1: Σε λίγο που θα τελειώσει η σχολική χρονιά οι συνδικαλιστές της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ θα καταγγέλλουν τα χιλιάδες κενά του επόμενου έτους επειδή, ελλείψει χρημάτων, δεν θα γίνονται νέοι διορισμοί. Για τις προκλητικές αποσπάσεις, όμως, αρκετές από τις οποίες έγιναν αυτό το διάστημα, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής αλλαγής, αφήνοντας ακάλυπτες αρκετές τάξεις, δεν θα πουν λέξη. Το σύστημα, βλέπετε, είτε είναι μονοκομματικό, είτε συγκυβερνητικό με αναλογία «4-2-1» ή «10 προς 3» δεν τα βάζει με τον εαυτό του.

Υ.Γ. 2: Αυτά βλέπει ο ομόλογος του Τάσου Κουράκη, αναπληρωτής στον τομέα του Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης και… αφηνιάζει επειδή δεν έπιασε η απειλή με το ΣΔΟΕ και τώρα θα χρειαστεί νόμο για να αλλάξει τους καλλιτεχνικούς διευθυντές των κρατικών σκηνών. Άκου πράγματα; Να μην παραιτούνται, ενώ τους το ζητάει κοτζάμ υπουργός… Και τι υπουργός; Πούρος αντιμνημονιακός, ο οποίος, μάλιστα, παλαιότερα ήταν δημοσιογράφος και πιθανότατα θα τσάκιζε με την πένα του τον κομματισμό στον Πολιτισμό. Λέτε να είναι «βαλτοί» από τον Σόιμπλε αυτοί οι τύποι που δεν παραιτούνται;

Η πίστωση χρόνου δεν είναι επί παντός

           «Τρομοϋστερία» (!) συνιστά, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γαβριήλ Σακελλαρίδη, η κριτική που ασκείται για την απολύτως ανεξέλεγκτη δράση που επιδεικνύουν τις τελευταίες εβδομάδες οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές», οι οποίοι κουνούν απειλητικά το δάκτυλο στην οργανωμένη Πολιτεία και καταλύουν, όπως είναι και ο στόχος τους, κάθε έννοια νομιμότητας, ποτέ με την ολιγόλεπτη εισβολή τους στο προαύλιο του Κοινοβουλίου και πότε με την μονιμότερη κατάληψη πανεπιστημιακών χώρων.

             Είναι απορίας άξιον σε ποιους χώρους ζουν και κινούνται όσοι υπαγόρευσαν στον κ. Σακελλαρίδη το περιεχόμενο μιας τέτοιας ανακοίνωσης, όπως και της αντίστοιχης κυβερνητικής ανακοίνωσης που είχε εκδοθεί λίγες ώρες νωρίτερα και με την οποία επεχειρείτο να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα σε σχέση με τα μεταναστευτικά κύματα τα οποία κατακλύζουν τη χώρα σχεδόν από κάθε γωνιά των συνόρων της και που, όσο και αν το αρνούνται στην κυβέρνηση, δεν είναι παρά αποτέλεσμα της πολιτικής του "ανοίξατε και σας περιμένουμε" που εφαρμόζεται τους τελευταίους δυόμισι μήνες.

             Και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι συντάκτες των ανακοινώσεων φαίνεται να μη ζουν και να μην κινούνται μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εμφανίζει μεν, στη μέγιστη πλειονότητά της, αξιοθαύμαστη ανοχή απέναντι στη νέα κυβέρνηση σε ό,τι αφορά το μείζον ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές της χώρας, πλην, όμως, δεν δείχνει διατεθειμένη να ανεχθεί τα πάντα για πάντα.

             Στα πασχαλινά τραπέζια και στις συνάξεις των γιορτινών αυτών ημερών διάχυτη ήταν η εντύπωση ότι, παρά τις απειλές από το εξωτερικό και τα μαύρα σύννεφα που προβάλλουν στον ορίζοντα και προοιωνίζονται συνέχιση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, των μνημονιακών πολιτικών, σε πολύ κόσμο παραμένει ακόμη ζωντανή η ελπίδα ότι, σε πείσμα όλων όσοι μιλούμε για καθυστέρηση που επιβαρύνει την ήδη δραματική κατάσταση, κάτι καλύτερο μπορεί να προκύψει από τον τρόπο που χειρίζεται τα πράγματα η σημερινή κυβέρνηση.

             Ταλαιπωρημένη, ίσως, από τις πολλές προηγούμενες διαψεύσεις, μεγάλη μερίδα των πολιτών και ανάμεσά τους αρκετοί εξ εκείνων που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας, μάλλον, την επιθυμία τους πραγματικότητα, επειδή δεν θέλουν άλλες διαψεύσεις, δίνουν, χωρίς να υπεισέρχονται στη λεπτομερή ουσία των όσων διαμείβονται στις διαπραγματεύσεις, αφειδώλευτη πίστωση χρόνου στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και στην κυβέρνησή του, ευχόμενοι, περισσότερο, παρά πιστεύοντες, να πετύχουν εκεί που οι προηγούμενοι απέτυχαν και να καταφέρουν να συνάψουν μια (μαγική;) συμφωνία τέτοια που να τερματίζει την κρίση.

             Όσο ανεκτικοί, όμως, δείχνουν να είναι οι πολίτες στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές, στο οποίο (θέλουν να) ρίχνουν στην πλευρά των ξένων σχεδόν όλο το βάρος της ευθύνης για την αργοπορία που παρατηρείται, τόσο επιτακτική είναι η απαίτηση που έχουν από τον κ. Τσίπρα και τους υπουργούς του να επιδείξουν ικανότητα διακυβέρνησης και να αντιμετωπίσουν με σχέδιο, αποφασιστικότητα και χωρίς ιδεοληπτικές εμμονές τα καθημερινά προβλήματα που ανακύπτουν.

            Σχεδόν καθολική πεποίθηση αποτελεί ότι η πολιτική των "ανοιχτών συνόρων" για όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες οι οποίοι καταφέρνουν να φθάσουν τα ελληνικά σύνορα και άμα τη αφίξει τους δηλώνουν "πρόσφυγες", δεν μπορεί να αποτελεί την επίσημη θέση της χώρας μας, μόνον και μόνον επειδή έτσι θέλει να πιστεύει μια μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που συγκυριακά βρέθηκαν στην εξουσία παρότι εκφράζουν μειοψηφικές απόψεις και εκπροσωπούν περιθωριακές ομάδες.

            Όπως συμβαίνει με όλες τις άλλες χώρες του πλανήτη που θεσπίζουν περιορισμούς στους μετανάστες που δέχονται, η Ελλάδα έχει προ πολλού εξαντλήσει τα όρια της και, πάντως, δεν μπορεί να γίνει η χώρα υποδοχής για τους μετανάστες ολόκληρης της υφηλίου για να ικανοποιηθούν κάποιοι ακραία ιδεοληπτικοί που αδυνατούν να αναγνωρίσουν τους πραγματικούς λόγους της πρόσφατης κυβερνητικής αλλαγής και φαντασιώνονται ότι μπορεί να επιβληθούν οι θέσεις και οι απόψεις τους στο σύνολο της κοινωνίας, η οποία έχει εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις.

           Το πρόταγμα, άλλωστε, της εμπέδωσης κλίματος ασφάλειας παραμένει ισχυρό για τους περισσότερους πολίτες σε αυτή τη χώρα. Πολίτες που αισθάνονται ότι έχουν κι εκείνοι δικαιώματα σε μια αξιοπρεπή ζωή και δεν μπορεί να αγνοούνται. Πολίτες που δεν τους αγγίζουν ισχυρισμοί για υιοθέτηση, τάχατες, ακροδεξιάς ατζέντας επειδή επιμένουν να υπογραμμίζουν ότι χωρίς ισχυρή αποτρεπτική πολιτική η Ελλάδα είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει τα ανεξέλεγκτα μεταναστευτικά κύματα που την περικυκλώνουν.

            Το ίδιο ισχύει και με τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» και την ακατανόητη παθητικότητα με την οποία υποχρεώνει η κυβέρνηση την Αστυνομία να παρακολουθεί τη δράση τους. Η απάθεια απέναντι στους βανδαλισμούς δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το κατάλληλο μέτρο αντίδρασης που μπορεί να επιλέγει μια Πολιτεία που θέλει να είναι ευνομούμενη, να προστατεύει τη δημόσια περιουσία και να εγγυάται την ασφάλεια του κάθε πολίτη.

             Δεν υπάρχει, εξάλλου, προηγούμενο στον σύγχρονο ή στον παλαιότερο κόσμο που οι δυνάμεις του αυταρχισμού και της αυθαιρεσίας να... ανέστειλαν την καταστροφική τους δράση επειδή... κουράστηκαν να καταστρέφουν. Γιατί, άραγε, μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ.; Επειδή, ίσως, έγιναν υπουργοί ο Γιάννης Πανούσης και η Τασία Χριστοδουλοπούλου και... υπακούουν στις εντολές του Νίκου Βούτση;

             Σε κάθε περίπτωση, το μόνο βέβαιο είναι ότι, κατά πως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις (οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, τώρα που βολεύουν δεν αμφισβητούνται...), η ανοχή την οποία, πλειοψηφικά, δείχνουν οι πολίτες απέναντι στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, δεν είναι γενικής εφαρμογής και επί παντός. Ας το αντιληφθούν καλά αυτό οι παριστάνοντες τους κυβερνώντες. Και ας αποφασίσουν επιτέλους να κυβερνήσουν. Νισάφι πια με τις ιδεοληψίες...

Η ελληνική υφεσιακή παραδοξότητα

            «Νέα υφεσιακά μέτρα δεν θα δεχθούμε…», είναι η κυβερνητική επωδός που συνοδεύει τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και αφορούν ουσιαστικά την εξασφάλιση της δανειοδότησης της ελληνικής οικονομίας την οποία, υποτίθεται ότι, δεν… θέλαμε και γι΄ αυτό οι ιθύνοντες του οικονομικού επιτελείου διεκήρυσσαν την άρνηση να δεχθούν τις «τοξικές» δόσεις της δανειακής σύμβασης και συνυπέγραφαν την επιστροφή των 11,5 δισ. του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που προοριζόταν για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών.

            Δεν έχουν, φυσικά, άδικο να αποκηρύσσουν την ύφεση, η οποία είναι αποδεδειγμένο και εμπειρικά διαπιστωμένο από την προηγούμενη εξαετία ότι πλήττει περισσότερο τους οικονομικά αδύνατους. Με τη διαφορά, όμως, ότι οι νέοι κυβερνώντες με τις πράξεις τους, αλλά, κυρίως, με τις παραλείψεις τους, κατάφεραν να προκαλέσουν εκείνο που, υποτίθεται ότι, ήθελαν να αποφύγουν: την επιστροφή της ύφεσης, η οποία, πλέον, κάνει παντού εμφανή τα σημάδια της.

            Δεν χρειάζεται να περιμένει κάποιος τις επίσημες στατιστικές καταγραφές και τις αναλύσεις των στοιχείων για την οικονομική δραστηριότητα ώστε να πειστεί ότι η σταθεροποίηση και η ελαφρά τάση ανάκαμψης που καταγράφηκε την προηγούμενη χρονιά έχει ήδη αναστραφεί. Μια απλή, άλλωστε, βόλτα στην πασχαλινή αγορά είναι ικανή να πείσει και τον πλέον «άπιστο Θωμά» για τη βαριά ατμόσφαιρα που επικρατεί στην πραγματική οικονομία.     

            Είναι, ειλικρινά, να απορεί κανείς πως δεν αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση ότι ισχυρότερο υφεσιακό μέτρο δεν μπορεί να υπάρξει από την αδράνεια και την απραξία στην οποία έχει καταδικαστεί τους τελευταίους μήνες η ελληνική οικονομία, αρχικά με την προεκλογική αβεβαιότητα και εν συνεχεία με τη μετεκλογική παράλυση που είναι διάχυτη παντού.

            Τους σχεδόν δυόμιση μήνες που είναι στα πράγματα η νέα κυβέρνηση έχει βρεθεί χρόνος για να ασχοληθούν τα στελέχη της με τόσα άλλα πράγματα που θα μπορούσαν να περιμένουν λίγο ακόμη. Όπως, για παράδειγμα, η… αποσυμφόρηση των φυλακών ή η κατάργηση των Προτύπων σχολείων και η… επανεγγραφή στα Πανεπιστήμια των «αιώνιων» φοιτητών.

Το ίδιο διάστημα, αντιθέτως, αν εξαιρεθούν οι… εργώδεις προσπάθειες του… ακάματου υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης να επαναφέρει στο δημόσιο όσους ο ίδιος και το δικηγορικό του γραφείο είχαν αναλάβει να υπερασπιστούν τα προηγούμενα χρόνια, δεν βρέθηκε χρόνος ούτε να συζητηθεί, ούτε πολύ περισσότερο να νομοθετηθεί, ένα, έστω, μέτρο που να οδηγεί στη δημιουργία θέσεων εργασίας, που είναι η μόνη μέθοδος για την καταπολέμηση της ύφεσης.

Ποιος εχέφρων άνθρωπος, αλήθεια, πιστεύει ότι στις προτεραιότητες της ελληνικής Βουλής είναι, σε αυτή τη φάση, να συστήσει «κολοβή» Εξεταστική για το πως οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο ή, ακόμη χειρότερα, να συγκροτήσει (με πρόσωπα αμφιβόλου, τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, επιστημοσύνης) Επιτροπή για τη διαγραφή του δημοσίου χρέους;  

Σκέφθηκε, άραγε, κανείς, πόσο πιο φιλολαϊκό θα ήταν -και, πρωτίστως, πιο αποτελεσματικό για χιλιάδες νέους- αν η Πρόεδρος της Βουλής ηγείτο –παραλλήλως, έστω, με την πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους- μιας καμπάνιας κατά της ανεργίας και υπέρ της δημιουργίας θέσεων εργασίας; 

Σε μια περίοδο που η υπόλοιπη Ευρώπη εκμεταλλεύεται τη μοναδική, ίσως, θετική οικονομική συγκυρία που δημιουργούν τα αντιυφεσιακά μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τα ιστορικά χαμηλά επιτόκια που επικρατούν παγκοσμίως, η υποχώρηση στις διεθνείς τιμές των καυσίμων και η υποτίμηση του ευρώ, η Ελλάδα κινείται -μόνη αυτή!- προς την αντίθετη κατεύθυνση της επώδυνης οικονομικής αιμορραγίας που προκαλεί η συνεχιζόμενη απώλεια θέσεων εργασίας.

Υπάρχει εξήγηση γι΄ αυτό το παράδοξο; Ή θα το φορτώσουμε κι αυτό στους… ξένους, με ή χωρίς Εξεταστική Επιτροπή;