Αν είναι έτσι οι νέοι, μήπως να επιστρέψουν οι… δεινόσαυροι;

Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται όλο και πιο περίτρανα ότι δεν υπάρχει υπόσχεση την οποία να είχαν δώσει ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ που να μην την έχουν αθετήσει και μάλιστα με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο.

Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Ακόμα και αν βρεθούν δικαιολογίες για τις πολύ μεγάλες υποσχέσεις που μπορεί η τήρησή τους να τους υπερέβαινε, όπως ότι δεν θα ψήφιζαν ποτέ Μνημόνια, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ, θα έδιναν αυξήσεις στις συντάξεις και στον κατώτατο μισθό και δεν θα έκαναν καμία ιδιωτικοποίηση, πώς να δικαιολογηθούν όλα τα άλλα;

Πώς μπορεί, για παράδειγμα, να χωνευτεί ότι ο κανόνας με τον οποίο νομοθετούν είναι οι «επάρατες» (ν)τροπολογίες και οι «τρισκατάρατες» Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, που ο αριθμός τους έχει ξεπεράσει κάθε ανάλογο προηγούμενο του παρελθόντος όταν σε πιο ήπιες εκδοχές οι νυν κυβερνώντες ανέβαιναν στα… κεραμίδια της Βουλής για να καταγγείλουν –που είσαι Λαφαζάνη;- «κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα»;

Αλλά τι να πει κανείς για την κατάσταση στα νοσοκομεία, το καθεστώς αδιαφάνειας στα δημόσια έργα, τα παιχνίδια με τον εκλογικό νόμο στα οποία επιχειρούν να επιδοθούν οι δήθεν αιώνιοι θιασώτες της απλής αναλογικής, τη μανιώδη προσπάθεια ποδηγέτησης των μέσων ενημέρωσης και τόσα και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα ζητήματα για τα οποία είχαν δώσει υποσχέσεις που δεν τηρούν.

Αν εξαιρεθούν η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, η επαναπρόσληψη των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελούν τρεις πρωτοβουλίες που υπακούουν κυρίως σε επικοινωνιακές ανάγκες, δυσκολεύομαι να βρω άλλο μέτρο που να λήφθηκε τον τελευταίο χρόνο και να είναι συμβατό με τις αμέτρητες υποσχέσεις που σωρηδόν είχαν δοθεί και τις ακόμη περισσότερες προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί.

Για να καταλάβετε πόσο… αθεόφοβοι υπήρξαν, μέχρι και υπόσχεση για κατάργηση των μετακλητών υπαλλήλων είχε φθάσει να δώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας από προεκλογικό μπαλκόνι πέρυσι τον Ιανουάριο σε μια προσπάθεια να δελεάσει τους δημοσίους υπαλλήλους ότι τάχατες η κυβέρνησή του θα τους εμπιστευόταν και δεν θα χρειαζόταν να προσλάβει μετακλητούς.

Το πόσο τα εννοούσαν όλα αυτά γίνεται σαφές τούτες τις μέρες με τις συνεχείς αποκαλύψεις που έρχονται στο φως για την επέλαση ολόκληρων οικογενειών στο κράτος με τρόπο τόσο αδιάντροπα προκλητικό που μόνον πολιτικά παχύδερμα μπορεί να αφήνει ανεπηρέαστα.

Διότι, όσο και αν συμφωνήσει κανείς με τους ισχυρισμούς ότι ο νεποτισμός και η οικογενειοκρατία δεν είναι γνώρισμα που συναντάται στον δημόσιο βίο τους τελευταίους δώδεκα μήνες, δύσκολα, την ίδια ώρα, θα διαφωνήσει με την επισήμανση ότι η διαπιστούμενη παντελής έλλειψη τσίπας αποτελεί, αναμφισβήτητα, αυτό που θα λέγαμε «φρούτο νέας εσοδείας».

Προσωπικά, δεν μπορώ να θυμηθώ προηγούμενο πολιτικού προσώπου το οποίο να εγκαλείται για κάτι πολύ συγκεκριμένο, όπως συνέβη ο γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ για τους διορισμούς  συγγενών του σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων του δημοσίου, και η κατάληξη της απάντησής του –μετά τις υποτιθέμενες αγωνιστικές φιοριτούρες για τους παππούδες και τις γιαγιάδες του- να είναι αυτολεξεί: «σας γράφω στα παλαιά μου τα παπούτσια»!

Αντί, μάλιστα, ως ενδεχομένως θερμόαιμος νεαρός να νουθετηθεί από κάποιους στον –οικογενειακό ή πολιτικό- περίγυρό του για την ξεδιάντροπη θρασύτητα και τον μνησίκακο φανατισμό που απέπνεε το κείμενο με το οποίο επέλεξε να αντιδράσει, οι ανιστόρητα προσβλητικές για την ίδια την παραδοσιακή Αριστερά απόψεις του, δυστυχώς, βρήκαν φιλόξενη στέγη σε φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης και σε κάποιες περιπτώσεις υιοθετήθηκαν.

Αλλά, για να είμαστε προσγειωμένοι, ποιός, αλήθεια, θα μπορούσε να «μαζέψει» τον θρασύτατο νεαρό; Ο κ. Τσίπρας; Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Γιατί; Διότι στην πραγματικότητα εμφορούνται από τις ίδιες ακριβώς ιδέες και διακατέχονται από τις ίδιες ακριβώς νοοτροπίες.

Δεν χρειάζεται, νομίζω, να καταφύγει κανείς στα όσα ισχυρίστηκε στην τελευταία συνέντευξή του ο Γιάνης Βαρουφάκης για το πώς ο κ. Τσίπρας δεν ήθελε να πει την αλήθεια στους πολίτες για την «κωλοτούμπα» -«συνθηκολόγηση», κατά τον παλαιό συνεργάτη του- που ετοιμαζόταν να κάνει. Είναι τόσα άλλα που μαρτυρούν ότι στην περίπτωση του πρωθυπουργού και του αρχηγού της Νεολαίας του κόμματός του ισχύει το αρχαιοελληνικό «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

Ο τρόπος, άλλωστε, που συμπεριφέρθηκε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη κατά την πρώτη συνάντηση που είχαν στο Μέγαρο Μαξίμου είναι τόσο χαρακτηριστικός. Ο κ. Τσίπρας μίλησε όσο πιο μειλίχια μπορούσε μπροστά στις κάμερες, κάνοντας και παράπονα επειδή εκείνον δεν τον δεχόταν ο προκάτοχός του, Αντώνης Σαμαράς. Μόλις, όμως, έκλεισαν οι πόρτες, οι συνεργάτες του άρχισαν να διαδίδουν ότι επιτέθηκε στον πρόεδρο της ΝΔ, κατηγορώντας τον ότι κάνει «αβάντα στους μηντιάρχες» και «συντάσσεται με το ΔΝΤ στο Ασφαλιστικό».

Από το επιτελείο του προέδρου της ΝΔ έγινε κατηγορηματική διάψευση ότι «δεν ειπώθηκαν αυτά», αλλά, αντί να γίνει χαμός επειδή οι άλλοι τους είπαν «ψεύτες», στο Μαξίμου δεν φάνηκε να ιδρώνει κανένα αυτί. Οπότε, μετά ταύτα, γιατί να ιδρώσει το αυτί του αρχινεολαίου του ΣΥΡΙΖΑ; Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ένας από τους συγγενείς του τελευταίου, ο αδελφός του, ο οποίος διαθέτει… ένσημα από την υπερκόπωση που υπέστη κατά την κατάληψη της σχολής που φοίτησε, στο πρωθυπουργικό γραφείο διορίστηκε.

Αν, πάντως, ο κ. Τσίπρας και το πουλέν του στη Νεολαία εκπροσωπούν το νέο στην πολιτική, μήπως είναι ώρα να ξεκινήσει μια καμπάνια υπέρ της επιστροφής των… δεινόσαυρων; Χωρίς διάθεση εξιδανίκευσης του παρελθόντος, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι με τους προηγούμενους υπήρχε και μια κάποια τσίπα που ενίοτε οδηγούσε και σε παραιτήσεις. Τώρα, μόνον θράσος και αλαζονεία…