Να πέσει… χαρτούρα στον Αχμέτ με το μπουζούκι

Ένα από τα πλέον εμβληματικά χαρακτηριστικά για τα οποία διακρίνονται οι νυν κυβερνώντες και πιθανότατα θα τους το πιστώσει ο ιστορικός του μέλλοντος είναι η λεξιπλαστική ικανότητα που επιδεικνύουν όταν χρειάζεται να διαστρέψουν τη δυσμενή πραγματικότητα και να την αντικαταστήσουν με έναν φαντασιακό κόσμο τον οποίο βλέπουν μόνον οι ίδιοι.

Είναι, μάλιστα, τόσο απόλυτοι στον τρόπο με τον οποίο  διατυπώνουν τους πρωτότυπους –όχι μόνο λεξιλογικά- ισχυρισμούς τους, ακόμη και όταν είναι σε πλήρη αντίθεση με όσα αμέσως πριν είχαν υποστηρίξει οι ίδιοι, που μένει άναυδος όποιος θέλει να προσεγγίσει τα πράγματα με την κοινά παραδεκτή λογική.

Ξεκινώντας από την ανυπέρβλητη λεξιπλασία, δεν μπορώ να μη δηλώσω έκθαμβος από τα νέα επίπεδα, εφάμιλλα αν όχι υπέρτερα  από εκείνα του Γιάν(ν)η Βαρουφάκη, που κατακτά ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος, προκειμένου να περιγράψει τα όσα διημείφθησαν τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, κατασκεύασε μια ολοκαίνουργια δικιά του λέξη για την περίσταση: τη λέξη «συμπλησίαση».

«Μετά από δυόμισι μήνες συζητήσεων είχαμε συμπλησίαση πάνω σε πρακτικά θέματα και αυτό είναι το πρώτο θετικό», δήλωσε το πρωί της Τρίτης, λίγες ώρες μετά το τέλος της ευρωτουρκικής συνάντησης για το Προσφυγικό που, εν μέσω οξύτατων αντιπαραθέσεων, μετέθεσε τις αποφάσεις για την Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής της 17ης Μαρτίου.

«Δεν καταλήξαμε, διότι οι προτάσεις της Τουρκίας ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστικές για την πλειονότητα των κρατών, δεν υπήρχε διπλωματική προετοιμασία και υπήρχαν αντιδράσεις», απεφάνθη ο κ. Ξυδάκης, επιχειρώντας να συνταυτισθεί με  τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος λίγες ώρες νωρίτερα είχε υποστηρίξει ότι «η Τουρκία είναι αλήθεια ότι ήρθε με δελεαστικές προτάσεις στη Σύνοδο, αιφνιδιάζοντας πολλούς».

Ποιοι «δελεάστηκαν» και ποιοι «αιφνιδιάστηκαν», δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει ο κ. Τσίπρας. Ίσως επειδή δεν θα του ήταν καθόλου εύκολο να διαλέξει τη μια ή την άλλη πλευρά, όταν, μάλιστα, ήταν γνωστό ότι ο ίδιος είχε αποκλειστεί από συνάντηση που είχαν κάνει μια μέρα νωρίτερα ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, η  Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο προεδρεύων της Ένωσης Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε.

Ουδόλως, ωστόσο, φάνηκε να πτοείται ο κ. Τσίπρας από την απομόνωση που του επιφύλαξαν, αν κρίνει κανείς από το ότι στις δηλώσεις του υποστήριξε πως «το συμπέρασμα είναι ότι σε αυτή τη Σύνοδο, όχι μόνο δεν απομονώθηκε η Ελλάδα, αλλά αντιθέτως, απομονώθηκαν οι χώρες εκείνες που ήθελαν να απομονώσουν την Ελλάδα». Ποιοι είναι αυτοί που απομονώθηκαν, παραμένει άγνωστο και φαίνεται ότι ο κ. Τσίπρας το κρατάει κρυφό και σε εκείνους και σε μας.

Ο ηγέτης της χώρας της οποίας όλοι ανεξαιρέτως οι βόρειοι γείτονες (Αλβανία, ΠΓΔΜ και Βουλγαρία) προχώρησαν σε συνοριακούς αποκλεισμούς, έμεινε με την εντύπωση πως «στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη ήταν να δημιουργηθούν τείχη απέναντι σε αυτούς που χτίζουν τείχη». Τείχη βέβαια που είναι αόρατα και τα βλέπει μόνον ο κ. Τσίπρας, γιατί για όλους τους άλλους τα μόνα απολύτως ορατά είναι εκείνα που εγκλωβίζουν μέσα στην ελληνική επικράτεια χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι.

Με τούτα και με πολλά άλλα, δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη ότι ο ίδιος, θεωρώντας μάλλον μετριοπαθή τη «συμπλησίαση» του υπουργού του, αυτοανακηρύχθηκε σε νικητή της Συνόδου. «Θέλω να επισημάνω ότι σε σχέση με τις αρχικές μας επιδιώξεις, αυτές δηλαδή που από κοινού χαράξαμε ως στόχους στη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών την προηγούμενη Παρασκευή (σ.σ.: ξέρετε, εκεί που συνάντησε την «τρόικα εσωτερικού»), έχουμε ουσιαστικά πετύχει τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των στόχων».

Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν αξίζει τον κόπο να παραθέσει κανείς μία προς μία τις αποφάσεις του περίφημου κοινού ανακοινωθέντος των αρχηγών που συμμετείχαν στη σύσκεψη της 4ης Μαρτίου. Αρκεί πιστεύω η επισήμανση ότι το πρώτο από τα πέντε αιτήματα, που, κατά τους Έλληνες ηγέτες, «οφείλει η ΕΕ» να ικανοποιήσει, ήταν «να επιβάλει σ' όλα, ανεξαιρέτως, τα Κράτη-Μέλη της τον πλήρη σεβασμό των υποχρεώσεών τους, ως προς τον δίκαιο και αναλογικό επιμερισμό των Προσφύγων, καθιστώντας σαφές ότι μονομερείς ενέργειες δεν είναι επιτρεπτές και ότι όσοι τις επιλέγουν θα έχουν τις ανάλογες συνέπειες».

Είδε κανείς να γίνεται λόγος στις Βρυξέλλες για οποιαδήποτε συνέπεια σε όσους από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αρνούνται να πάρουν πρόσφυγες στο έδαφός τους; Δεν νομίζω. Όσο για τα υπόλοιπα που, σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα, «πετύχαμε τη σαφή αναφορά στην ουσιαστική ενίσχυση της μετεγκατάστασης (relocation) προσφύγων από την Ελλάδα προς τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης», όπως και για τα περί επικαιροποίησης των συμφωνιών με την Τουρκία για «fast track επανεισδοχή, ώστε να μειωθούν ουσιαστικά οι ροές», στην πράξη θα φανεί αν θα γίνει κάτι από όλα αυτά. Ή θα μείνουμε στα μπουζούκια και στα τριαντάφυλλα της Σμύρνης που μια χαρά άλλοθι έδωσαν στο καθεστώς Ερντογάν που φιμώνει τα μη αρεστά μέσα ενημέρωσης.

Το μόνο θετικό, πάντως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας δείχνει πλέον –και ας μην το παραδέχεται- να συνειδητοποιεί τις συνέπειες από την αλλοπρόσαλλη μεταναστευτική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνησή του, διακηρύσσοντας ότι όποιος έρχεται στην Ελλάδα πρέπει, ανεξαρτήτως αν είναι πρόσφυγας ή απλός οικονομικός μετανάστης, να εξασφαλίζει άσυλο και απρόσκοπτη πορεία προς την υπόλοιπη Ευρώπη.

Μόνον που το συνειδητοποίησε αργά και αφού νωρίτερα μας έκλεισαν τα σύνορα και –εκών άκων- έγινε ο ίδιος άθυρμα στις διαθέσεις της Άνγκελας Μέρκελ, η οποία για τους δικούς της λόγους ήθελε για κάποιο διάστημα ανοιχτά σύνορα, αλλά δεν τα θέλει πια. Με αποτέλεσμα πλέον η Ελλάδα από ελκυστικός προορισμός στο τράνζιτ προς την υπόλοιπη Ευρώπη, που ήταν τους τελευταίους 14 μήνες, να γίνεται έρμαιο στις ορέξεις του Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος θέλει να παίζει το μπουζούκι και να χορεύουν όχι μόνον ο κ. Τσίπρας αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι, που θα χρειαστεί να του πετάξουν πολλή… χαρτούρα για να αλλάξει σκοπό και να αποφασίσει να μαζέψει κάποιους από τους διακινητές που αυξάνουν το ΑΕΠ της γείτονος.

Το «4-2-1» έγινε «10 προς 3» για να… μάθει ο Σόιμπλε

            Μπορεί να είμαστε μια ανάσα πριν από την ολοσχερή χρεοκοπία, αλλά ορισμένες «παραδόσεις» σε αυτή τη χώρα παραμένουν αναλλοίωτες. Και δεν επηρεάζονται ούτε από τρόικες, ούτε από κάθε είδους «θεσμούς» που βάλθηκαν να μας επιβάλουν δικές τους συνήθειες, αγνοώντας ότι «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν (διάβαζε: «αλλαγές», το ίδιο είναι…) δεν υπομένει»...

Οι… υπερήφανοι, ευτυχώς, φορείς των μοναδικών ελληνικών «παραδόσεων» δεν χαμπαριάζουν από απειλές ανάλγητων ανθρώπων, όπως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο… «κάθε Σόιμπλε» που δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί «η αριστεία είναι ρετσινιά» ή να ενστερνιστεί το βαθύτερο νόημα του να είναι κανείς «αιώνιος φοιτητής» που μπορεί να αποτελεί το απαραίτητο προοίμιο για να γίνει κάποιος στο μέλλον υπουργός αρμόδιος για τον κυβερνητικό (απο)συντονισμό.

Οι… πατριωτικές δυνάμεις που τιμούν τα πατροπαράδοτα ήθη δεν εννοούν να ενδώσουν σε ιταμές προειδοποιήσεις από ξενοκίνητους οργανισμούς σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ και… γύρευε ποιους άλλους, οι οποίοι, σε συνεννόηση με την –απαραίτητη να αναφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις- εγχώρια διαπλοκή, επιβουλεύονται την εθνική ανεξαρτησία και βυσσοδομούν στο παρασκήνιο αποπειρώμενοι να εισάγουν στη χώρα «καινά δαιμόνια» υπό τον μανδύα της τάχατες αξιοκρατίας.

Οι… εθναμύντορες της πρώτη φορά αριστεροδεξιάς κυβέρνησης, ωστόσο, έδειξαν από την πρώτη στιγμή αποφασιστικότητα και πυγμή, διατρανώνοντας την ατσάλινη βούληση τους να υπερασπιστούν απέναντι στις ξένες επιβουλές τις… ιερές «παραδόσεις» του λαού μας, όπως είναι η… δίκαιη διανομή των λαφύρων της εξουσίας στους νικητές των εκλογών, οι οποίοι δεκαετίες, αν όχι και αιώνες, τώρα, αναλαμβάνουν αυτοδικαίως από την επομένη των εκλογών –με κάποιες λίγες εξαιρέσεις που πήγαν να δρομολογηθούν μετά την κυβερνητική αλλαγή του 2009- όλες τις θέσεις ευθύνης στον δημόσιο τομέα.

Η περίπτωση των 13 περιφερειακών διευθυντών της εκπαίδευσης που άλλαξαν τις προηγούμενες ημέρες είναι ίσως η πιο απτή απόδειξη ότι η κληρονομιά του αθάνατου πελατειακού πνεύματος αντιστέκεται στη μνημονιακή επέλαση, ζει και βασιλεύει και όλο τον πολιτικό κόσμο κυριεύει. Χωρίς περιττούς περισπασμούς, το σύστημα «4-2-1» που εφάρμοσε πριν από δύο χρόνια η τρικομματική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προσαρμόστηκε στη νέα πραγματικότητα και με αναλογία «10 προς 3» οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. στην Εκπαίδευση μοιράστηκαν στο απολύτως… «μιλητό» τις θέσεις για τις οποίες μπήκαν στον κόπο και υπέβαλαν αιτήσεις για να τις διεκδικήσουν περισσότεροι από 400 (αφελείς, άραγε;) εκπαιδευτικοί.

Τι και αν καταγγέλλεται από πολλές πλευρές ότι οι επιλεγέντες δεν είχαν, στην πλειονότητα τους, καμία προηγούμενη διοικητική εμπειρία; Τι και αν εκείνοι τους οποίους θα κληθούν να διοικήσουν ξέρουν ότι οι προϊστάμενοι τους δεν διαθέτουν κανένα αυξημένο προσόν που να δικαιολογεί την επιλογή τους; Η… προϋπηρεσία τους στις συνδικαλιστικές και στις αυτοδιοικητικές παρατάξεις των δύο κομμάτων που ανέλαβαν πριν από δυόμιση μήνες τη διακυβέρνηση, εκτιμήθηκε ως επαρκές προσόν για να κατευθύνουν την πολύπαθη Παιδεία.

Για να δείτε, όμως, ότι το σύστημα δεν είναι… αχάριστο και θέλει τα ίδια τα γρανάζια του να είναι, ακόμη και όταν χρειάζονται να αποσύρονται, ικανοποιημένα, οι προκάτοχοι των νεοδιορισθέντων μη νομίζετε ότι θα… τιμωρηθούν με τη… βαριά ποινή της επιστροφής τους στις τάξεις, από τις οποίες ποιος ξέρει πόσα χρόνια λείπουν. Όχι, το σύστημα δεν κάνει τέτοιες… αδικίες. Οι παλαιοί περιφερειακοί διευθυντές μπορούν, εφόσον το επιθυμούν, να γίνουν σχολικοί σύμβουλοι!

Βλέπετε, πρέπει να βολεύονται όλοι. Και οι προηγούμενοι ώστε να μην φωνάζουν ότι αδικήθηκαν. Αλλά και οι τωρινοί να μην… κινδυνεύουν, οψέποτε αλλάξει και πάλι η κυβέρνηση, να επιστρέψουν στις τάξεις. Άλλωστε, τι είναι 13 επιπλέον εκπαιδευτικοί που θα… αράξουν σε γραφεία, μπροστά στους τόσους και τόσους αποσπασμένους εδώ και εκεί –από τα κόμματα και τα βουλευτικά γραφεία έως τα Πανεπιστήμια- που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε αίθουσα διδασκαλίας;

Υ.Γ. 1: Σε λίγο που θα τελειώσει η σχολική χρονιά οι συνδικαλιστές της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ θα καταγγέλλουν τα χιλιάδες κενά του επόμενου έτους επειδή, ελλείψει χρημάτων, δεν θα γίνονται νέοι διορισμοί. Για τις προκλητικές αποσπάσεις, όμως, αρκετές από τις οποίες έγιναν αυτό το διάστημα, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής αλλαγής, αφήνοντας ακάλυπτες αρκετές τάξεις, δεν θα πουν λέξη. Το σύστημα, βλέπετε, είτε είναι μονοκομματικό, είτε συγκυβερνητικό με αναλογία «4-2-1» ή «10 προς 3» δεν τα βάζει με τον εαυτό του.

Υ.Γ. 2: Αυτά βλέπει ο ομόλογος του Τάσου Κουράκη, αναπληρωτής στον τομέα του Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης και… αφηνιάζει επειδή δεν έπιασε η απειλή με το ΣΔΟΕ και τώρα θα χρειαστεί νόμο για να αλλάξει τους καλλιτεχνικούς διευθυντές των κρατικών σκηνών. Άκου πράγματα; Να μην παραιτούνται, ενώ τους το ζητάει κοτζάμ υπουργός… Και τι υπουργός; Πούρος αντιμνημονιακός, ο οποίος, μάλιστα, παλαιότερα ήταν δημοσιογράφος και πιθανότατα θα τσάκιζε με την πένα του τον κομματισμό στον Πολιτισμό. Λέτε να είναι «βαλτοί» από τον Σόιμπλε αυτοί οι τύποι που δεν παραιτούνται;