Μας δουλεύουν. Και είναι πρώτη φορά τόσο αγρίως!

            Πάνω που, επιστρατεύοντας όση δόση επιείκειας σου έχει απομείνει μετά τον εξάμηνο όλεθρο, ετοιμάζεσαι να πεις: «που θα πάει; Νέοι είναι ακόμη, θα μάθουν», δεν περνάει μέρα που να μην έρχεται ένα νέο «επεισόδιο» να προστεθεί στο γαϊτανάκι της παραφροσύνης που μας έχει υποβάλει το συνονθύλευμα που παριστάνει την κυβέρνηση, οπότε υποχρεώνεσαι να αναφωνήσεις με αγανάκτηση: «ε, δεν τα έχουμε δει ακόμη όλα!».

            Τελευταίο κρούσμα η απίθανη αναγγελία (;) περί συλλογής υπογραφών από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να απομακρυνθεί από το κυβερνητικό σχήμα ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης, ο οποίος, έπειτα από κάποιες αρχικές αμφιταλαντεύσεις, αποτελεί, ίσως, το μοναδικό κανονικό κυβερνητικό στέλεχος αυτής της ετερόκλητης οπερέτας και ο οποίος είναι, μάλλον, ο μόνος που εννοεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντα –του… «αρχιμπάτσου», γιατί όχι;- που του ανατέθηκαν.

            Μπορεί τον πρώτο καιρό να φάνηκε λίγο διστακτικός στο ζήτημα που ανέκυψε με τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, καλώντας τους φοιτητές να κινητοποιηθούν για να διώξουν τους εισβολείς που είχαν κατασκηνώσει επί μέρες στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, στη συνέχεια, όμως, έδειξε απαράμιλλη υπευθυνότητα στην αντιμετώπιση των βίαιων εκδηλώσεων. Υπευθυνότητα, μάλιστα, που ήταν απολύτως εναρμονισμένη με τη δημοκρατική ευαισθησία που οφείλει να τηρεί ένας υπουργός που σέβεται, πρωτίστως, τον εαυτό του και, δευτερευόντως, τους πολίτες που υπηρετεί.

            Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω άλλο κυβερνητικό στέλεχος της παρούσας κυβέρνησης που να κάνει τη δουλειά του τόσο καλά όσο ο Γιάννης Πανούσης. Μέσα στη γενικευμένη κατάρρευση, η Αστυνομία και η Πυροσβεστική μοιάζουν να είναι οι μοναδικοί πυλώνες που αντέχουν σε ένα σύστημα που όλα δείχνουν να συνθλίβονται από τον ασφυκτικό κλοιό που συνιστούν από τη μια οι βαριές συνέπειες των αλύπητων μνημονιακών περικοπών και από την άλλη η απόλυτη ανευθυνότητα όσων έχουν την πολιτική ευθύνη τους τελευταίους έξι μήνες.

            Όποιος αμφιβάλει ας κάνει συγκρίσεις, πηγαίνοντας μια βόλτα από το ΙΚΑ ή από ένα οποιοδήποτε άλλο Ασφαλιστικό Ταμείο που είχε την ευθύνη του ο «πούρος» αντιμνημονιακός υπουργός Δημήτρης Στρατούλης. Ή, ακόμη καλύτερα, ας επισκεφτεί μια δομή υγείας ζητώντας να κάνει προληπτικές εξετάσεις για τον καρκίνο ώστε να γλυτώσει το πρόστιμο (!) που τον απειλεί ότι θα πληρώσει ο απίστευτος Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο οποίος το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι πως θα κάνει διάφορες διευθετήσεις με τους φαρμακοβιομηχάνους και θα ξηλώσει τις διοικήσεις των νοσοκομείων για να βάλει «δικούς» του- και ας μην είναι κατ΄ ανάγκη του… ΣΥΡΙΖΑ, όπως παραπονούνται «σύντροφοί» του.    

Γι΄ αυτό, λοιπόν απορώ: Τι είδους υπογραφές κατά του Γιάννη Πανούση, από ποιους και γιατί θα μαζέψουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Οι ίδιοι, άλλωστε, στην αναγγελτική διαδικτυακή ανάρτηση του κ. Γιάννη Μηλιού, αναγνωρίζουν ότι ο κ. Πανούσης «δεν αυτοδιορίστηκε». Και πως θα μπορούσε, έξαλλου; Βρίσκεται στη συγκεκριμένη θέση, επειδή τον όρισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Και μένει εκεί επειδή απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του.

            Μπορεί να μην αρέσει στη Νεολαία –και όχι μόνον- του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες έτσι συμβαίνει. Οι πρωθυπουργοί επιλέγουν και διορίζουν αυτοβούλως τους υπουργούς της αρεσκείας τους, χωρίς να ρωτούν τους κομματικούς… ινστρούχτορες. Και κρίνονται για τις επιλογές τους από τους πολίτες που τους ανέδειξαν στο αξίωμά τους και όχι από τις κλειστές κομματικές κάστες.              

Θέλετε και την ακόμη κωμικότερη διάσταση της όλης ιστορίας. Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά και η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη, με όλες τις προηγούμενες αφορμές, επαναλάμβανε πρόσφατη δήλωσή της για δύο στρατηγικές –μια «ευρωπαϊκή» και μια «αντιευρωπαϊκή»- στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, στην Κουμουνδούρου συνεδρίαζε η Πολιτική Γραμματεία του κόμματος για να ρυθμίσει τα του επικείμενου Συνεδρίου.

Ναι, όσο και αν ακούγεται ανεκδιήγητο κάποιοι προσπαθούν να πείσουν –ποιόν άραγε;- ότι θα διεξαχθεί κομματικό Συνέδριο. Σαν μη συμβαίνει τίποτε. Λες και δεν υπήρξαν τα όσα προηγήθηκαν τον τελευταίο μήνα που μεσολάβησε από το άφρον δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Λες και δεν έχουν ιδέα για τα όσα θα ακολουθήσουν μόλις, οσονούπω, πάει στη Βουλή η δανειακή σύμβαση με τα συνοδευτικά, άκρως «μνημονιακά», μέτρα που θα κάνουν τον φετινό χειμώνα δραματικότερο από όλους του προηγούμενους.

Και –για να καταλάβετε για ποιους μιλάμε- μέσα σε όλη αυτή την απερίγραπτη παρανοϊκότητα ήρθε να προστεθεί και η παρέμβαση του Δημήτρη Παπαδημούλη, του αντιπροέδρου, παρακαλώ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον οποίο ορισμένοι κατατάσσουν στη… συνιστώσα των «σοβαρών». «Η δυναμική διάσπασης, μπορεί να ακυρωθεί», έγραψε στο Twitter. «Αρκεί να δεσμευτούν όλοι καθαρά, ότι θα στηρίξουν τις αποφάσεις του έκτακτου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ», συμπλήρωσε- αν είναι δυνατόν!

Επειδή, ειλικρινά, όση καλή προαίρεση και αν αναζητήσω μέσα μου, δεν μπορώ να δεχθώ ότι είναι τόσο αφελείς, ούτε ότι αδυνατούν να διδαχθούν από τα οδυνηρά λάθη στα οποία έχουν υποπέσει, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι απλώς μας… δουλεύουν. Και μας… δουλεύουν αγρίως! Έχουν αντιληφθεί ότι έχουν να κάνουν με πολίτες που αρέσκονται στο… δούλεμα, πολίτες που δεν αντιδρούν στις ουρές, δεν προσβάλλονται από τις δημιουργικές ασάφειες, ούτε από το «Όχι» τους που γίνεται «Ναι». Και γι΄ αυτό συνεχίζουν ακάθεκτοι. Ως πότε; Έως τις επόμενες εκλογές -που θα τις προκηρύξουν άμεσα, επειδή θεωρούν ότι τους βολεύουν. Και βλέπουμε…

Γιατί όχι διαπραγματευτής για το χρέος ο Δ. Παπαδημούλης;

            Ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκεντρώνει, δηλαδή, στο πρόσωπό του δύο ιδιότητες που -τυπικά τουλάχιστον- δίνουν αυξημένο κύρος στον λόγο του. Υπό αυτή την έννοια, οι παρεμβάσεις που κάνει και οι προτάσεις που διατυπώνει, έστω και αν γίνονται μέσω του twitter, το λογικό είναι να αναμένει κανείς ότι είναι προϊόν συλλογικής επεξεργασίας του πολιτικού φορέα στον οποίο ανήκει.

            Ο κ. Παπαδημούλης, ο οποίος εδώ και καιρό εγκαλεί την κυβέρνηση ότι δεν στέργει σε μια συνάντηση ανάμεσα στον πρωθυπουργό και στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έκανε ένα επιπλέον βήμα, προδιαγράφοντας και την ατζέντα μιας πιθανής τέτοιας επαφής, προτείνοντας να περιλαμβάνει απόπειρα συνεννόησης για τρία καίρια ζητήματα: την εκλογή Προέδρου, την απομείωση (sic) του χρέους και τον ορισμό της ημερομηνίας των επόμενων εκλογών.

            Χωρίς, μάλιστα, να περάσει το περιοριστικό όριο των 140 χαρακτήρων που απαιτεί το twitter, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε την πρότασή του ως «απάντηση» στην τρόικα που δεν «βιάζεται να γυρίσει και απαιτεί», αποφεύγοντας, έτσι, να δώσει αντιπολιτευτικό «χρώμα» στην παρέμβασή του.

            Υπό κανονικές συνθήκες, λοιπόν, η παρέμβαση του κ. Παπαδημούλη θα έπρεπε να προκαλέσει πολιτικό σεισμό, αφού, ανεξαρτήτως προθέσεων, η πρότασή του αποτελεί πανθομολογουμένως την ενδεδειγμένη λύση για τον «γόρδιο δεσμό» της πολιτικής αβεβαιότητας στην οποία είναι προσδεμένη η χώρα.

Αν, όντως, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου, όπως εκφράζονται από τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατάφερναν να υπερβούν τα μικροπάθη που τους χωρίζουν και δέχονταν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό περιβάλλον της χώρας.

Δυστυχώς, όμως, αν εξαιρέσει κανείς το κλισέ για πρόταση – «βόμβα» στο οποίο κατέφυγαν κάποιες πρώτες διαδικτυακές αναρτήσεις, η πρόταση του κ. Παπαδημούλη αντιμετωπίστηκε ως «μη γενόμενη» τόσο από την κυβέρνηση, η οποία αυτάρεσκα πορεύεται «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία αρκείται στη δημοσκοπική υπεροχή που της εξασφαλίζουν οι ατελείωτες κυβερνητικές γκάφες και περιμένει την εκπλήρωση της θεωρίας του «ώριμου φρούτου», αδιαφορώντας αν αυτό μπορεί να αποδειχθεί… σάπιο.

Η ευθύνη, βεβαίως, ανήκει πρωτίστως στην πλευρά της κυβέρνησης και στον κ. Σαμαρά προσωπικά. Εκείνος είναι που θα περίμενε κανείς να σπεύσει να αδράξει την ευκαιρία που του δίνεται από την πρόταση του κ. Παπαδημούλη και να καλέσει τον κ. Τσίπρα αφενός να συμφωνήσουν στο πρόσωπο το οποίο, συναινετικά, όπως επιβάλει το Σύνταγμα, θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και αφετέρου να διαπραγματευθούν από κοινού τη συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους. Εφόσον, μάλιστα, διευθετηθούν οι δύο αυτές μείζονες εκκρεμότητες ποιος, αλήθεια, θα είχε αντίρρηση κατόπιν να στηθούν και οι κάλπες;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κακά τα ψέματα, έχει κάνει το τελευταίο διάστημα αρκετά αξιοσημείωτα βήματα προς την κατεύθυνση της συναίνεσης. Και ανεξάρτητα αν τα βλήματα αυτά είναι, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, μέρος ενός νέου επικοινωνιακού σχεδιασμού, η κυβέρνηση δεν μπορεί να μένει προσκολλημένη στο βολικό δόγμα της «ανεύθυνης αντιπολίτευσης», το οποίο, άλλωστε, δεν αποδίδει πλέον.

Πριν από δύο βδομάδες ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε την ανάγκη της συνεννόησης για τον επόμενο Πρόεδρο. Και έρχεται τώρα ένα σημαίνον στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητήσει το ίδιο για το χρέος, χωρίς, μάλιστα, να απαιτεί να γίνει αυτό μετά τις εκλογές.

Γιατί, αλήθεια δεν καλεί ο κ. Σαμαράς τον κ. Παπαδημούλη στο γραφείο του να τον ορίσει επικεφαλής των διαπραγματεύσεων για το χρέος, δεσμευόμενος ότι μόλις επιτύχει την αναδιάρθρωση –ακόμη καλύτερα αν φθάσει στη διαγραφή που επιμένει το κόμμα του- θα προκηρυχθούν και εκλογές;

Αν η πρόταση του κ. Παπαδημούλη είναι «μπλόφα», εκείνος και το κόμμα του θα εκτεθούν. Αν την εννοεί πραγματικά τόσο το καλύτερο για όλους. Ή, λέτε, ότι όλα αυτά να είναι πολύ καλά για να είναι αληθινά σε μια χώρα που η πολιτική συνεννόηση –ακόμη και στο εσωτερικό των ίδιων των κομμάτων…- είναι «είδος εν ανεπαρκεία»;