«Τρώνε, πίνουν και την Άρτα φοβερίζουν…»

            Δεν ξέρω αν ευθύνεται ο σχετικά άκοπος τρόπος με τον οποίο ήρθαν στην εξουσία ή η άνεση την οποία νοιώθουν επειδή οι πολίτες τούς επιβράβευσαν, παρόλο που αθέτησαν ήδη από την πρώτη κυβερνητική περίοδο σχεδόν το σύνολο όσων είχαν υποσχεθεί, αλλά μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ο αλαζονικός τρόπος με τον οποίο επιχειρούν να κυβερνήσουν ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του δεν έχει το προηγούμενο του όχι μόνον στα εγχώρια αλλά ενδεχομένως και στα ευρωπαϊκά χρονικά.

            Δεν εξηγείται διαφορετικά η ακραία μορφή που φαίνεται να προσλαμβάνει η υποτίμηση της νοημοσύνης των ανθρώπων στους οποίους απευθύνονται οι κυβερνώντες με τη διαρκή διαστροφή γεγονότων και την εξύφανση απίθανων σεναρίων συνωμοσιολογίας που δεν υπακούουν στην κοινή λογική.

            Είναι χαρακτηριστικό ότι, την ίδια ώρα που υποχωρούν ταπεινωτικά σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών για να διατηρήσουν τις καρέκλες τους, σαλπίζουν ιαχές… νίκης που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Οι γελοίοι ισχυρισμοί του απίθανου υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι η «κυβέρνηση είναι θύμα της επιτυχίας της (!)», δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα της πρόκλησης απέναντι σε κάθε άνθρωπο που έχει σώας τα φρένας.

            Σε κυβερνητική ανακοίνωση, άλλωστε, της ίδιας μέρας αναφορικά με τη συνεδρίαση του Eurogroup εξαπολυόταν επίθεση σε όσους, λέει, προεξοφλούσαν ότι δεν θα γινόταν δεκτές οι ελληνικές θέσεις για τον βαθμό εφαρμογής των μνημονιακών προαπαιτουμένων. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν είχε αμφισβητήσει τη μηνημονιακή προσήλωση της κυβέρνησης και ο «εχθρός» που είχαν ανακαλύψει οι επικοινωνιακοί ινστρούχτορες του Μεγάρου Μαξίμου δεν ήταν παρά «εικονικός», αφού ακόμη και ο «συνήθης ύποπτος» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν, αυτή τη φορά, αρκετά καλός και επιβραβευτικός προς  τον υπάκουο Ευκλείδη.  

            Εκεί, όμως, που οι κυβερνητικοί μηχανισμοί διαστρέβλωσης της πραγματικότητας έδωσαν τα ρέστα τους στην προσβολή της κοινής λογικής και στην κατασκευή εικονικών εχθρών ήταν με την υπόθεση των βαρύτατων καταγγελιών του πρώην υπουργού Γιάννη Πανούση για τους πολυπλόκαμους παρακρατικούς μηχανισμούς που ενεργοποιήθηκαν σχεδόν από την πρώτη μέρα που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση οι σημερινοί κυβερνώντες.

            Οι ιταμές επιθέσεις κατά του Γιάννη Πανούση με στόχο να απονομιμοποιήσουν στα μάτια της κοινής γνώμης την επιτακτική ανάγκη να ριφθεί φως στην σκοτεινή υπόθεση που αναδείχθηκε από τις αποκαλύψεις του πρώην υπουργού, αποτελούν την αδιάψευστη μαρτυρία για τον πανικό που προκάλεσαν στο Μαξίμου τα όσα -λίγα, όπως φαίνεται- ήρθαν στη δημοσιότητα, καθώς η ιστορία έχει μεγαλύτερο βάθος και, επί παραδείγματι, η οικονομική της διάσταση –οι «μίζες» για τις οποίες μίλησε ο πρώην υπουργός- είναι ακόμη στο πλήρες σκοτάδι.

Η σπουδή, εξάλλου, των δύο υπουργών Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης να τρέξουν στον Άρειο Πάγο, όχι για να, όπως θα περίμενε κανείς από αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς» πολιτικούς, ζητήσουν πλήρη διαλεύκανση των καταγγελλομένων, αλλά εντεταλμένοι για να επιβάλουν συσκότιση με το απίστευτο ακόμη και για –έστω κατ’ όνομα - «αριστερούς» επιχείρημα της, δήθεν, «προστασίας της εθνικής ασφάλειας», συνιστά ίσως την τρανότερη απόδειξη ότι έχουμε μπλέξει με αδίστακτους πολιτικούς τυχοδιώκτες που δεν ορρωδούν προ ουδενός.

Καταφεύγουν με απίστευτη ευκολία σε αυταπόδεικτα ψέματα και είναι τόσο παθιασμένοι με την υπεράσπιση των εξουσιαστικών λαφύρων τα οποία φαίνεται να απολαμβάνουν που σε κάθε ευκαιρία και προς κάθε κατεύθυνση στέλνουν το μήνυμα ότι είναι αποφασισμένοι να καθυποτάξουν στις ανομολόγητες ορέξεις τους κάθε θεσμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να πλήξουν ηθικά κάθε πρόσωπο το οποίο μπορεί να αισθανθούν ότι στέκεται εμπόδιο στις κάθε είδους -εθνικολαϊκιστικές και συνάμα «πελατειακές»- επιδιώξεις τους.  

Αν συνδυάσει κανείς όλα αυτά με τις ανήκουστες και ανατριχιαστικές απειλές που εκστόμισε η κυβερνητική εκπρόσωπος επειδή, λέει, ένα κανάλι, το Mega, δεν ενέδωσε στην απαίτησή της να βγει στον αέρα, όταν εκείνη αποφάσισε ότι έπρεπε να σχολιάσει όσα είχαν μεταδοθεί στο δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού, συμπληρώνεται, νομίζω, το παζλ της ολοκληρωτικής νοοτροπίας που χαρακτηρίζει τους νεόκοπους εξουσιαστές που νομίζουν ότι η εξουσία την οποία μάλλον ανεπάντεχα απέκτησαν τους ανήκει απόλυτα και ει9ς τους αιώνας των αιώνων. 

Γι΄ αυτό και προφανώς συμπεριφέρονται όπως οι πολυτραγουδισμένοι Κλέφτες από το πολύ γνωστό δημώδες άσμα το οποίο έλεγε πως «τρώνε, πίνουν και την Άρτα φοβερίζουν…». Για πόσο άραγε;  Άγνωστο. Αν και ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε γι΄ αυτές τις περιπτώσεις το εξής: «μπορείς να ξεγελάς συνεχώς κάποιους, μπορεί κάποιες στιγμές να τους ξεγελάς όλους, δεν μπορείς, όμως, να τους ξεγελάς όλους για πάντα».

Μας δουλεύουν. Και είναι πρώτη φορά τόσο αγρίως!

            Πάνω που, επιστρατεύοντας όση δόση επιείκειας σου έχει απομείνει μετά τον εξάμηνο όλεθρο, ετοιμάζεσαι να πεις: «που θα πάει; Νέοι είναι ακόμη, θα μάθουν», δεν περνάει μέρα που να μην έρχεται ένα νέο «επεισόδιο» να προστεθεί στο γαϊτανάκι της παραφροσύνης που μας έχει υποβάλει το συνονθύλευμα που παριστάνει την κυβέρνηση, οπότε υποχρεώνεσαι να αναφωνήσεις με αγανάκτηση: «ε, δεν τα έχουμε δει ακόμη όλα!».

            Τελευταίο κρούσμα η απίθανη αναγγελία (;) περί συλλογής υπογραφών από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να απομακρυνθεί από το κυβερνητικό σχήμα ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης, ο οποίος, έπειτα από κάποιες αρχικές αμφιταλαντεύσεις, αποτελεί, ίσως, το μοναδικό κανονικό κυβερνητικό στέλεχος αυτής της ετερόκλητης οπερέτας και ο οποίος είναι, μάλλον, ο μόνος που εννοεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντα –του… «αρχιμπάτσου», γιατί όχι;- που του ανατέθηκαν.

            Μπορεί τον πρώτο καιρό να φάνηκε λίγο διστακτικός στο ζήτημα που ανέκυψε με τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, καλώντας τους φοιτητές να κινητοποιηθούν για να διώξουν τους εισβολείς που είχαν κατασκηνώσει επί μέρες στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, στη συνέχεια, όμως, έδειξε απαράμιλλη υπευθυνότητα στην αντιμετώπιση των βίαιων εκδηλώσεων. Υπευθυνότητα, μάλιστα, που ήταν απολύτως εναρμονισμένη με τη δημοκρατική ευαισθησία που οφείλει να τηρεί ένας υπουργός που σέβεται, πρωτίστως, τον εαυτό του και, δευτερευόντως, τους πολίτες που υπηρετεί.

            Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω άλλο κυβερνητικό στέλεχος της παρούσας κυβέρνησης που να κάνει τη δουλειά του τόσο καλά όσο ο Γιάννης Πανούσης. Μέσα στη γενικευμένη κατάρρευση, η Αστυνομία και η Πυροσβεστική μοιάζουν να είναι οι μοναδικοί πυλώνες που αντέχουν σε ένα σύστημα που όλα δείχνουν να συνθλίβονται από τον ασφυκτικό κλοιό που συνιστούν από τη μια οι βαριές συνέπειες των αλύπητων μνημονιακών περικοπών και από την άλλη η απόλυτη ανευθυνότητα όσων έχουν την πολιτική ευθύνη τους τελευταίους έξι μήνες.

            Όποιος αμφιβάλει ας κάνει συγκρίσεις, πηγαίνοντας μια βόλτα από το ΙΚΑ ή από ένα οποιοδήποτε άλλο Ασφαλιστικό Ταμείο που είχε την ευθύνη του ο «πούρος» αντιμνημονιακός υπουργός Δημήτρης Στρατούλης. Ή, ακόμη καλύτερα, ας επισκεφτεί μια δομή υγείας ζητώντας να κάνει προληπτικές εξετάσεις για τον καρκίνο ώστε να γλυτώσει το πρόστιμο (!) που τον απειλεί ότι θα πληρώσει ο απίστευτος Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο οποίος το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι πως θα κάνει διάφορες διευθετήσεις με τους φαρμακοβιομηχάνους και θα ξηλώσει τις διοικήσεις των νοσοκομείων για να βάλει «δικούς» του- και ας μην είναι κατ΄ ανάγκη του… ΣΥΡΙΖΑ, όπως παραπονούνται «σύντροφοί» του.    

Γι΄ αυτό, λοιπόν απορώ: Τι είδους υπογραφές κατά του Γιάννη Πανούση, από ποιους και γιατί θα μαζέψουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Οι ίδιοι, άλλωστε, στην αναγγελτική διαδικτυακή ανάρτηση του κ. Γιάννη Μηλιού, αναγνωρίζουν ότι ο κ. Πανούσης «δεν αυτοδιορίστηκε». Και πως θα μπορούσε, έξαλλου; Βρίσκεται στη συγκεκριμένη θέση, επειδή τον όρισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Και μένει εκεί επειδή απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του.

            Μπορεί να μην αρέσει στη Νεολαία –και όχι μόνον- του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες έτσι συμβαίνει. Οι πρωθυπουργοί επιλέγουν και διορίζουν αυτοβούλως τους υπουργούς της αρεσκείας τους, χωρίς να ρωτούν τους κομματικούς… ινστρούχτορες. Και κρίνονται για τις επιλογές τους από τους πολίτες που τους ανέδειξαν στο αξίωμά τους και όχι από τις κλειστές κομματικές κάστες.              

Θέλετε και την ακόμη κωμικότερη διάσταση της όλης ιστορίας. Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά και η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη, με όλες τις προηγούμενες αφορμές, επαναλάμβανε πρόσφατη δήλωσή της για δύο στρατηγικές –μια «ευρωπαϊκή» και μια «αντιευρωπαϊκή»- στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, στην Κουμουνδούρου συνεδρίαζε η Πολιτική Γραμματεία του κόμματος για να ρυθμίσει τα του επικείμενου Συνεδρίου.

Ναι, όσο και αν ακούγεται ανεκδιήγητο κάποιοι προσπαθούν να πείσουν –ποιόν άραγε;- ότι θα διεξαχθεί κομματικό Συνέδριο. Σαν μη συμβαίνει τίποτε. Λες και δεν υπήρξαν τα όσα προηγήθηκαν τον τελευταίο μήνα που μεσολάβησε από το άφρον δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Λες και δεν έχουν ιδέα για τα όσα θα ακολουθήσουν μόλις, οσονούπω, πάει στη Βουλή η δανειακή σύμβαση με τα συνοδευτικά, άκρως «μνημονιακά», μέτρα που θα κάνουν τον φετινό χειμώνα δραματικότερο από όλους του προηγούμενους.

Και –για να καταλάβετε για ποιους μιλάμε- μέσα σε όλη αυτή την απερίγραπτη παρανοϊκότητα ήρθε να προστεθεί και η παρέμβαση του Δημήτρη Παπαδημούλη, του αντιπροέδρου, παρακαλώ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον οποίο ορισμένοι κατατάσσουν στη… συνιστώσα των «σοβαρών». «Η δυναμική διάσπασης, μπορεί να ακυρωθεί», έγραψε στο Twitter. «Αρκεί να δεσμευτούν όλοι καθαρά, ότι θα στηρίξουν τις αποφάσεις του έκτακτου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ», συμπλήρωσε- αν είναι δυνατόν!

Επειδή, ειλικρινά, όση καλή προαίρεση και αν αναζητήσω μέσα μου, δεν μπορώ να δεχθώ ότι είναι τόσο αφελείς, ούτε ότι αδυνατούν να διδαχθούν από τα οδυνηρά λάθη στα οποία έχουν υποπέσει, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι απλώς μας… δουλεύουν. Και μας… δουλεύουν αγρίως! Έχουν αντιληφθεί ότι έχουν να κάνουν με πολίτες που αρέσκονται στο… δούλεμα, πολίτες που δεν αντιδρούν στις ουρές, δεν προσβάλλονται από τις δημιουργικές ασάφειες, ούτε από το «Όχι» τους που γίνεται «Ναι». Και γι΄ αυτό συνεχίζουν ακάθεκτοι. Ως πότε; Έως τις επόμενες εκλογές -που θα τις προκηρύξουν άμεσα, επειδή θεωρούν ότι τους βολεύουν. Και βλέπουμε…

Συνωμοσίες παντού, για γέλια ή για κλάματα!

            Δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να τρέχει με την κυβέρνηση και τα στελέχη της.

Δεν εξηγείται αλλιώς ότι βλέπουν παντού συνωμοσίες και συνωμότες που καταγγέλλονται ότι υποβλέπουν και υπονομεύουν τις επιτυχίες της αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης, ακόμη και όταν απλά μερικοί δεν εννοούν να συμμεριστούν τους ευφημισμούς, τις μετονομασίες και τις περιβόητες πια δημιουργικές ασάφειες, που έχουν μεταβληθεί σε ακρογωνιαίο λίθο της κυβερνητικής πολιτικής που ασκείται σχεδόν σε όλους τους τομείς.

            Τρία παραδείγματα των τελευταίων ημερών είναι άκρως χαρακτηριστικά. Η αρχή έγινε με τους βαρείς υπαινιγμούς κατά των κυβερνήσεων της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που διατύπωσε ο πρωθυπουργός, υποστηρίζοντας από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι άλλοτε εν δυνάμει σύμμαχοι που θα μας ακολουθούσαν στη «μεγάλη επανάσταση του Ευρωπαϊκού Νότου» κατά των Βόρειων μερκελιστών μετατράπηκαν αίφνης σε πρωταγωνιστές της παγίδας που ετοιμαζόταν να στηθεί εις βάρος της Ελλάδα στις συνεδριάσεις του Eurogroup.

Η συνωμοσιολογία, όμως, δεν περιορίστηκε στους καταχθόνιους εχθρούς από το εξωτερικό που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι εμείς δεν θέλουμε να ακούμε για «Μνημόνιο» και «τρόικα». Γνώρισε νέες ακόμη μεγαλύτερες δόξες με την αποκάλυψη εσωτερικών εχθρών.

            Τη σκυτάλη από τον πρωθυπουργό πήρε ένας στενός του συνεργάτης, ο Γενικός Γραμματέας Συντονισμού (σ.σ.: ναι, υπάρχει και τέτοια θέση!) του Κυβερνητικού Έργου -παλαιός δημοσκόπος και διδάσκων σε ελληνικό πανεπιστήμιο!- που ακούει στο όνομα Χριστόφορος Βερναρδάκης, ο οποίος ανέβασε στον λογαριασμό του στα social media άρθρο, του οποίου ο συντάκτης κατήγγειλε (…σκοτεινές –τι άλλο;- δυνάμεις) που (αυτολεξεί…) «ενορχηστρώνουν πιστωτικό γεγονός για να κάνουν πρωθυπουργό τον… Στουρνάρα»….

Όντως, καλά καταλάβατε, αναφερόταν στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, o οποίος μερικές ώρες αργότερα, στην Κύπρο όπου βρισκόταν με τους Ευρωπαίους ομολόγους του, δεχόταν τηλεφώνημα από τον προϊστάμενο του κ. Βερναρδάκη, τον κ. Τσίπρα, που, κατά την επίσημη ενημέρωση από το Μαξίμου, «εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο κ. Στουρνάρας θα συμβάλλει τα μέγιστα για την πλήρη αποκατάσταση, και με όλα τα “εργαλεία”, της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας».

            Εκείνος, όμως, που… τερμάτισε όλες τις επιδόσεις των κυβερνητικών συνωμοτικών… αποκαλυπτηρίων πρέπει να ήταν ο –και καθηγητής της εγκληματολογίας, παρακαλώ!- υπουργός Προστασίας του Πολίτη (ή όπως αλλιώς, τέλος πάντων, τον λένε, γιατί με τις μετονομασίες έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια…).

Ο καθηγητής, λοιπόν, Γιάννης –και ουχί «Τζίμης»- Πανούσης, είτε λόγω επαγγέλματος, είτε λόγω της νέας ιδιότητας ως πολιτικός προϊστάμενος της ΕΛ.ΑΣ., υπήρξε πιο… αποκαλυπτικός, φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας μια ακόμη μεγαλύτερη… πλεκτάνη που (υποτίθεται ότι) είχε στηθεί εις βάρος του. Σε αυτήν είχε βυσσοδομήσει το πιο αμαρτωλό τρίγωνο που θα μπορούσε να συλλάβει ο νους ενός ευφάνταστου σεναριογράφου με αριστερές προσλαμβάνουσες: άνθρωποι από τα («μνημονιακά», βεβαίως, παρόλο που το «Μνημόνιο τελείωσε»…) μέσα ενημέρωσης, αξιωματικοί της Αστυνομίας και ένας εκπρόσωπος του αστικού συστήματος, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Όλοι αυτοί... συνωμότησαν για να κατασκευάσουν –άκουσον, άκουσον- μέσα στο Αρχηγείο της Αστυνομίας εγκύκλιο με τις –μάλλον πραγματικές!- κυβερνητικές θέσεις για τη μεταναστευτική πολιτική.

Οι τρεις αυτές μικρές πικρές ιστορίες, βγαλμένες, μάλλον από κακοπαιγμένα πολιτικά θρίλερ, θα ήταν για πολλά, μα πάρα πολλά, γέλια, αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να προκαλέσουν το αμέσως προσεχές διάσημα πολλά κλάματα, καθώς αφορούν σοβαρά θέματα που άπτονται των διεθνών σχέσεων της χώρας και μάλιστα σε μια από τις κρισιμότερες συγκυρίες των τελευταίων ετών και με τα φώτα όλων των μέσων ενημέρωσης του πλανήτη να είναι στραμμένα πάνω μας.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο στην προκειμένη περίπτωση: να τα πιστεύουν όλα αυτά που καταγγέλλουν ή να μην είναι παρά «κούφια» λόγια που τα πετάνε απερίσκεπτα με σκοπό να λειτουργήσουν ως προπέτασμα καπνού ικανό να καλύψει τις κραυγαλέες μετεκλογικές αντιφάσεις ενώπιον των οποίων βρίσκονται;

Δεν μπορώ, στ΄ αλήθεια, να φανταστώ ότι θα μας πάρει κανείς στα σοβαρά στις όντως σκληρές διαβουλεύσεις που γίνονται με τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας, όταν, για λόγους εσωτερικής και μόνον κατανάλωσης, διαταράσσουμε τις σχέσεις μας με κυβερνήσεις χωρών που θα έπρεπε να μαχόμαστε από κοινού.

Δεν μπορώ ακόμη να διανοηθώ ότι με όσα συμβαίνουν γύρω μας υπάρχει υπεύθυνος για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου που έχει λύσει όλα τα θέματα για τα οποία πληρώνεται και βρίσκει χρόνο να ασχολείται με θεωρίες συνωμοσίας για την ανατροπή της κυβέρνησης από τον κεντρικό τραπεζίτη της.

Ούτε, πολύ περισσότερο, μπορώ να κατανοήσω πως μπορεί να παριστάνει κάποιος τον υπουργό, ομολογώντας ένα μήνα και πλέον από την ανάληψη των καθηκόντων ότι δεν ξέρει ούτε ο ίδιος –πόσω μάλλον οι άμοιροι υφιστάμενοι του που κάνουν σκληρές βάρδιες στις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας- ποια ακριβώς μεταναστευτική πολιτική ισχύει και τι στην ευχή θα γίνεται εφεξής με όσους μη νόμιμους μετανάστες και πρόσφυγες φθάνουν στα σύνορα της χώρας μας: τους αποτρέπουμε και τους απελαύνουμε ή τους υποδεχόμαστε με καλωσορίσματα;