Στα σκουπίδια «κάθε λέξη του Συντάγματος»

Αν, βγαίνοντας αυτές τις μέρες από το σπίτι, το γραφείο ή την επιχείρησή σας, βρεθείτε αντιμέτωποι με σωρούς σκουπιδιών, μην βιαστείτε να ψέξετε τους οδοκαθαριστές που απεργούν. Και μην σπεύσετε να στραφείτε κατά των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των εργαζομένων στους Δήμους που παρεμποδίζουν την αποκομιδή των απορριμμάτων με αποτέλεσμα να κατακλύζονται οι πόλεις από τη δυσωδία που επικρατεί σε πολλές γειτονιές και που πιθανότατα θα γίνει αφόρητη τις επόμενες ημέρες εφόσον, όπως προβλέπεται, ανέβει το θερμόμετρο.

Ο λόγος που δεν πρέπει να τα βάλετε μαζί τους είναι διότι για πρώτη ίσως φορά από τις δεκάδες κινητοποιήσεις που οργάνωσαν στη διάρκεια των τελευταίων ετών πιέζοντας με τα σκουπίδια για την ικανοποίηση θεμιτών και αθέμιτων αιτημάτων, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Και αυτό καθώς είναι θύματα ακραίας εξαπάτησης από κυβερνητικά στελέχη, όπως ο Πάνος Σκουρλέτης, η Όλγα Γεροβασίλη, ο Χριστόφορος Βερναρδάκης και ο Σωκράτης Φάμελος, οι οποίοι ρητά και κατηγορηματικά είχαν δεσμευθεί ότι δεν θα δίσταζαν να… πετάξουν στα σκουπίδια το Σύνταγμα προκειμένου να πετύχουν τη μονιμοποίηση όλων όσοι έχουν προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Είχαν μάλιστα φθάσει προ μηνών στο ακρότατο σημείο να απειλούν τους δημάρχους ότι θα τους επέβαλαν κυρώσεις αν δεν παρέτειναν τις συμβάσεις ή δεν συνέχιζαν να πληρώνουν εκείνους των οποίων έληγαν οι συμβάσεις. Προσπάθησαν ακόμη να επηρεάσουν τη Δικαιοσύνη ώστε να δώσει λύση που καταφανώς ερχόταν σε αντίθεση με τη σαφέστατη συνταγματική πρόβλεψη. Πλην, όμως, και σε αυτή την αναμφισβήτητα σκανδαλώδη υπόθεση, η Δικαιοσύνη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων κάνοντας το αυτονόητο που ήταν η ορθή ερμηνεία του Συντάγματος.

Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να είναι κανείς συνταγματολόγος ή να έχει ειδικές νομικές γνώσεις για να αναγνωρίσει την απόλυτη σαφήνεια με την οποία ο καταστατικός χάρτης της ελληνικής Πολιτείας, όπως διαμορφώθηκε στην Αναθεώρηση του 2001, απαγορεύει τη μονιμοποίηση όσων προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου. Η παράγραφος 8 του άρθρου 103 δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: «Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού (…) ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου», ορίζεται στη διάταξη που υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών που θήτευαν εκείνη την περίοδο στο Κοινοβούλιο. Και, για να κλείσει κάθε παράθυρο, αμέσως μετά, προστίθενται τα εξής: «Οι απαγορεύσεις της παραγράφου αυτής ισχύουν και ως προς τους απασχολουμένους με σύμβαση έργου».

Με τον τρόπο αυτό, το –«παλαιό», φυσικά- πολιτικό σύστημα κατάφερε να θεραπεύσει μια χαίνουσα πληγή δεκαετιών που φόρτωνε στο δημόσιο προσωπικό που προσλαμβάνονταν κατά βάση με πελατειακού τύπου μεθοδεύσεις, όπως η πρόσληψη υπαλλήλων για έκτακτες ανάγκες που στη συνέχεια θεωρείτο ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Έτσι ώστε να συνεχίζεται ένα αέναο γαϊτανάκι προσλήψεων συμβασιούχων που μετατρεπόταν σε μονίμους για να προσληφθούν κατόπιν στις θέσεις τους άλλοι συμβασιούχοι.

Με «κύκνειο άσμα» το περίφημο «διάταγμα Παυλόπουλου» (Π.Δ. 164/2004), που προώθησε ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, έκλεισαν οι λογαριασμοί του παρελθόντος. Και επί μια δεκαετία ηρέμησαν τα πνεύματα στο πολύπαθο ελληνικό δημόσιο, καθώς από τη μια μονιμοποιήθηκαν όλοι όσοι μέχρι τότε είχαν συμπληρώσει 24μηνη υπηρεσία και αφετέρου απαγορεύθηκε εφεξής η σύναψη διαδοχικών συμβάσεων αν δεν μεσολαβούσε τουλάχιστον τρίμηνη διακοπή μεταξύ τους.

Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν και πάλι μόλις ήρθαν στην εξουσία οι… σκιτζήδες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που μπορεί να μην έσκισαν τα Μνημόνια, όπως είχαν υποσχεθεί, κατέβαλαν, ωστόσο, κάθε προσπάθεια για να κουρελιάσουν το Σύνταγμα. Κοροϊδεύοντας τους ανθρώπους που είχαν συμβάσεις σε Δήμους και αλλού, υποσχέθηκαν μονιμοποιήσεις χωρίς όριο και οι οποίες δεν μπορούσαν να γίνουν διότι ήταν καταφανώς αντισυνταγματικές. Έπειτα από δύο χρόνια ψευδιασθήσεων και αυταπάτης, οι ελπίδες που καλλιέργησαν σε χιλιάδες εργαζομένους αποδεικνύεται τώρα ότι ήταν φρούδες. Το πιο εξοργιστικότερο, όμως, είναι, παρά την οργή που διακατέχει τους ανθρώπους που εξαπάτησαν, ξεδιάντροπα συνεχίζουν να τους εξαπατούν.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας την Τετάρτη στο υπουργικό του συμβούλιο, ισχυρίστηκε ότι «η δημιουργία σταθερών και ασφαλών θέσεων εργασίας, αποτελεί την κύρια και απόλυτη προτεραιότητα αυτής της κυβέρνησης». Και, πρόσθεσε ότι, «στο πλαίσιο αυτό, άμεσα με τη συνεργασία των αρμόδιων υπουργείων, πρέπει να βρεθεί και η βέλτιστη λύση στο μεγάλο θέμα των συμβασιούχων του ελληνικού δημοσίου. Ένα θέμα που, όπως γνωρίζετε, δεν δημιουργήθηκε επί των ημερών μας, δημιουργήθηκε πολλά χρόνια πριν και πρέπει να βρεθεί η βέλτιστη λύση,  ώστε να σταματήσει αυτή η απαράδεκτη συνθήκη ομηρείας για χιλιάδες εργαζόμενους που καλύπτουν πάγιες ανάγκες».

Βεβαίως, η αλήθεια (με την οποία, ως γνωστόν, αυτή η κυβέρνηση έχει πάρει διαζύγιο) είναι ότι το πρόβλημα των συμβασιούχων, το οποίο ο πολύς ο κόσμος το μαθαίνει τώρα οι κάδοι ξεχειλίζουν από σκουπίδια, το δημιούργησαν ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του. Δεν πάει, άλλωστε, πολύς καιρός που προσωπικά ο πρωθυπουργός έδινε στη Θεσσαλονίκη υποσχέσεις για μονιμοποιήσεις. Υποσχέσεις οι οποίες, όπως τόσες και τόσες άλλες, δεν τηρήθηκαν και δεν πρόκειται να τηρηθούν. Γι΄ αυτό και πλέον προσπαθούν να δικαιολογηθούν υποστηρίζοντας πότε πως τάχατες είναι τα συμφέροντα που θέλουν ιδιωτικοποίηση της αποκομιδής των απορριμμάτων που τους εμποδίζουν να παρατείνουν τις συμβάσεις και άλλοτε πως δήθεν προσέκρουσαν στην άρνηση των δανειστών.

Δυστυχώς, τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Ούτε οι δανειστές φταίνε, ούτε οι θιασώτες των αποκρατικοποιήσεων. Εκείνο που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι που ανέλαβαν την εξουσία υποσχόμενοι να γίνουν «κάθε λέξη του Συντάγματος», έκαναν και κάνουν τα πάντα για να το παραβιάσουν. Ευτυχώς, όμως, τις πιο πολλές φορές δεν τους περνάει. Ακόμη και αν το τίμημα το πληρώνουν οι πολίτες που, σε αυτή τη φάση, βρίσκονται αντιμέτωποι με τα σκουπίδια τα οποία που αφήνουν αμάζευτα οι εξαπατημένοι οδοκαθαριστές

Δέκα λόγοι για να κριθούν από τα πεπραγμένα

Γράφηκαν πολλά και ειπώθηκαν περισσότερα για τη δεύτερη επέτειο από την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Στις απολογιστικές αναλύσεις που έγιναν με αυτή την αφορμή, ήταν αρκετοί εκείνοι που εστίασαν την κριτική τους στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των κυβερνώντων, οι οποίοι δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι πριν να ανέλθουν στην εξουσία είχαν υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες.

Παρόλο, όμως, που διεκδικούν παγκόσμιο ρεκόρ αθέτησης, αφού δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλη κυβέρνηση που να έχει διαψεύσει τόσες φρούδες ελπίδες που καλλιέργησαν  ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του, έχω την εντύπωση ότι πλέον δεν είναι τα υπεσχημένα με βάση τα οποία πρέπει να τοποθετείται κανείς απέναντι σε αυτό το μάλλον μοναδικό φαινόμενο που συνιστά το πολιτικό συνονθύλευμα που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας τους τελευταίους 24 μήνες.

Είναι πάμπολλοι οι λόγοι για τους οποίους τα κυβερνητικά πεπραγμένα αποκτούν αυξημένη σημασία έναντι των υπεσχημένων. Ο κατάλογος που ο καθένας –είτε τους πίστεψε, είτε όχι- θα μπορούσε να συμπληρώσει, με βάση τις προσωπικές του εμπειρίες, είναι μάλλον ατελείωτος. Γι΄ αυτό, ενδεικτικά και μόνον ο δεκάλογος που ακολουθεί δίνει ίσως ένα συγκριτικό μέτρο των πραγμάτων:

*Κρίνονται, πρώτα από όλα, οι σημερινοί κυβερνώντες για την εκτός ορίων διαστροφή της πραγματικότητας στην οποία διακρίνονται, χρησιμοποιώντας μεθόδους προπαγάνδας που οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδη αυτοσεβασμό θα απέφευγε μπροστά στον κίνδυνο ότι γίνεται καταγέλαστος. Πως αλλιώς μπορεί μπορεί, για παράδειγμα, να αντιμετωπιστούν τα όσα ισχυρίζεται ο τέως υπουργός Εργασίας ότι δεν περικόπηκαν οι συντάξεις επί των ημερών του ή ότι οι φτωχότεροι συνταξιούχοι έχασαν το ΕΚΑΣ επειδή το είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενοι;

*Αξιολογούνται, κατά δεύτερον, για τις ασταμάτητες αυταπάτες που εξακολουθούν να καλλιεργούν, επιχειρώντας να πείσουν –ποιόν άραγε;- πως τάχατες επί των ημερών τους «άλλαξε η Ευρώπη και η υφήλιος όλη». Η αλήθεια είναι όντως ότι η Ευρώπη και ο κόσμος άλλαξαν αυτά τα δύο χρόνια. Μόνον, όμως, που οι αλλαγές οι οποίες επήλθαν είναι στον αντίποδα όσων διακηρύσσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εξαιρουμένης ίσως της ταύτισης του προέδρου των ΑΝΕΛ με τον νέο Αμερικανό Πρόεδρο. Εκτός και αν στους σχεδιασμούς τους ήταν να προκληθεί η επέλαση της ξενοφοβικής Ακροδεξιάς που βλέπουμε να εκτυλίσσεται αυτή την περίοδο ενδεδυμένη τον μανδύα της δήθεν αντισυστημικότητας.

*Ελέγχονται, τρίτον, για την αναξιοκρατία την οποία εγκαθιδρύουν σε όλο το εύρος της δημόσιας ζωής. Η δικαιολογία ότι δεν είναι αυτοί που εφηύραν την οικογενειοκρατία, τον νεποτισμό και την κομματοκρατία, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για το βόλεμα σε παχυλά αμειβόμενες θέσεις τόσο πολλών ανεπάγγελτων που μέχρι πρότινος κουνούσαν το δάκτυλο σε όσους πάσχιζαν για να στήσουν μια επιχείρηση ή να βγάλουν ένα αξιοπρεπές μεροκάματο καταφεύγοντας σε ιδεοληπτικού τύπου στερεότυπα ότι «η καριέρα είναι χολέρα».

*Εγκαλούνται, τέταρτον, για την χωρίς προηγούμενο σε περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας στοχοποίηση όλων όσοι δεν υποτάσσονται στην εξουσία και δεν λιβανίζουν τους κατόχους της. Το ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας υπό το οποίο έχουν θέσει ορισμένους ομίλους ενημέρωσης, όπως και τα άθλια non paper που αφειδώς εκδίδουν οι πολυποίκιλοι σκοτεινοί μηχανισμοί προπαγάνδας κάθε φορά που δεν τους βολεύει κάτι που δημοσιεύεται, θα μείνουν στην Ιστορία ως ανεξίτηλη κηλίδα στο πρόσωπο όσων τα εμπνεύστηκαν και όσων τα εφαρμόζουν.  

*Απαιτείται, πέμπτον, να δώσουν λόγο για την ασυγχώρητη υποτακτικότητα που επιδεικνύουν προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες της εξουσίας. Ενώ παριστάνουν τους δήθεν ανένδοτους υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων, στην πράξη αποδέχονται όχι μόνον όλα τις απαιτήσεις που είχαν οι δανειστές από τους προηγούμενους (περικοπές εισοδημάτων, ιδιωτικοποιήσεις, κ.ο.κ.) αλλά και πολύ περισσότερα: από τους «κόφτες» έως το ελεγχόμενο από το εξωτερικό Υπερταμείο για τη δημόσια περιουσία που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να συνομολογήσει.

 *Ομοίως, χρειάζεται, έκτον, να λογοδοτήσουν  για την με κάθε μέσο κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος για να υπηρετηθούν  κομματικές σκοπιμότητες. Είτε αφορούν «μικρά» ζητήματα, όπως η μονιμοποίηση συμβασιούχων στο Δημόσιο που διακηρύσσεται παρόλο που απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά, είτε πρόκειται για τα μείζονα, όπως η δρομολόγηση –με μορφή κομματικής φιέστας- των διαδικασιών αναθεώρησης του ίδιου του καταστατικού της Ελληνικής Πολιτείας, οι κομματικές σκοπιμότητες τίθενται υπεράνω του γράμματος και του πνεύματος του Συντάγματος.        

 *Είναι, έβδομον, καιρός να απολογηθούν για την καταρράκωση των θεσμών με τις απροσχημάτιστες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, ώστε να είναι ελεγχόμενη, να κινείται επιλεκτικά και να απονέμεται κατά τη βούληση των κυβερνώντων. Οι απόπειρες παράκαμψης ή ποδηγέτησης των ανεξάρτητων αρχών, μέσω κομματικών εγκάθετων, όπως και η προαναγγελία διώξεων από κυβερνητικούς αξιωματούχους ή κυβερνητικά «παπαγαλάκια» κατά όσων ενοχλούν την εξουσία είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου.

*Δεν δικαιολογούνται, όγδοον, η αλαζονεία και η έπαρση της εξουσίας που έχει καταλάβει πρόσωπα τα οποία επί δεκαετίες ήταν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και στο οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιστρέψουν. Όχι μόνον διότι, ούτως ή άλλως, καμία εξουσία δεν απεδείχθη αιώνια. Αλλά, πολύ περισσότερο, επειδή αυτό προοιωνίζεται η ταχεία φθορά την οποία υφίσταται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που είναι η πρώτη ιστορικά που υπολείπεται δημοσκοπικά σε τόσο ευρεία κλίμακα.    

*Εξίσου αδικαιολόγητη είναι, ένατον, η εμφυλιοπολεμικού τύπου εχθροπάθεια κατά των πολιτικών αντιπάλων τους που συστηματικά προωθούν. Με κατασκευασμένες αντιπαραθέσεις, ανοίκειους χαρακτηρισμούς και συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα. Το μισαλλόδοξο σύνθημα «ο μη ων μεθ΄ ημών καθ΄ ημών έστι», που αποπνέει σχεδόν κάθε κυβερνητική ενέργεια, αποτελεί τη βασική τροχοπέδη που εμποδίζει όχι μόνον την αναγκαία συναίνεση, αλλά ακόμη και τη στοιχειώδη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων.     

*Δεν θα μπορέσουν, δέκατον, για όλα αυτά να αποφύγουν τη Νέμεση που αργά ή γρήγορα θα αποδοθεί για την Ύβρη που συνιστά η πολυεπίπεδη κατάπτωσης των πολιτικών ηθών που βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια. Ο κυνισμός, ο απροσμέτρητος αμοραλισμός και η παντελής έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, που χαρακτηρίζει σχεδόν το σύνολο όσων στελεχώνουν την τωρινή εξουσία, δεν μπορεί παρά να βρουν απέναντί τους τη λαϊκή ετυμηγορία.

Ο καιρός γαρ εγγύς…

Οι 22 ημέρες πριν από την κάλπη

            Αν δεν ήταν τόσο εξοργιστικά ενοχλητικό, θα μπορούσε να είναι απολαυστικά διασκεδαστικό να ακούει κανείς την «επιχειρηματολογία» με την οποία ξορκίζουν τις εκλογές οι φίλα διακείμενοι προς την κυβερνητική εξουσία αναλυτές.

            Διαχρονικοί θιασώτες απόψεων περί δυσαρμονίας της κοινοβουλευτικής σύνθεσης και της βούλησης του εκλογικού σώματος, οι οποίοι ζητούσαν κάθε τρεις και λίγο επιτακτικά «να μιλήσει ο λαός», έχουν αίφνης μεταμορφωθεί σε διαπρύσιους κήρυκες της πολιτικής σταθερότητας η οποία «δεν επιτρέπεται να διαταραχθεί επ΄ ουδενί…».

            Αλλά δεν είναι μόνον αυτός ο ισχυρισμός που προβάλλεται από τους απαρτίζοντες τη σημερινή κυρίαρχη πολιτική τάξη, καθώς και από τους διασυνδεμένους μαζί της σχολιαστές, που προκαλεί καγχασμό σε όσους όλοι δεν πάσχουν από έλλειψη μνήμης.

Γίνονται χειρότερα τα πράγματα όταν προτάσσονται οι, τάχατες, χρονοβόρες διαδικασίες για το στήσιμο της κάλπης. Και πολύ χειρότερα όταν συνοδεύονται από εκτιμήσεις του τύπου «κανείς δεν θέλει εκλογές, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε οι πιστωτές, ούτε κανείς άλλος». Λες και όσοι τα ισχυρίζονται αυτά, ανάμεσα τους και εκφράζοντες επ΄ αμοιβή τη γνώμη τους στα δημόσια μέσα ενημέρωσης, ρώτησαν έναν προς έναν τους πιστωτές ή διαθέτουν το κληρονομικό χάρισμα να «διαβάζουν» τους μύχιους πόθους των στελεχών της αντιπολίτευσης που άλλα διακηρύσσουν δημοσίως.

Τίποτε, ωστόσο, εξ αυτών δεν ισχύει. Και το μόνο σαφές που προκύπτει είναι ότι οι συγκεκριμένες εικασίες δεν εκφράζουν παρά προσπάθεια να μετατραπούν σε πραγματικότητα… ανομολόγητες επιθυμίες.

Για όποιον, άλλωστε, δεν εθελοτυφλεί και δεν εννοεί να καθυποτάξει τη λογική του στην ανάγκη για προπαγανδιστική υπεράσπιση της προσπάθειας που καταβάλλει η κυβέρνηση, για να παρατείνει τον βίο της, τα πράγματα είναι πολύ απλά: Αρκούν είκοσι δύο (22) ημερολογιακές ημέρες από τη λήψη της απόφασης για προσφυγή στις κάλπες μέχρι να εκφραστεί η βούληση των Ελλήνων πολιτών για την επόμενη διακυβέρνηση που επιθυμούν να έχουν.

Ούτε περισσότερες, ούτε λιγότερες. Είκοσι δύο είναι οι ημέρες που, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Συντάγματος και των προθεσμιών που ορίζονται στην εκλογική νομοθεσία, είναι υποχρεωτικό να μεσολαβήσουν ανάμεσα στην πρόταση του πρωθυπουργού προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να εκδώσει το Διάταγμα διάλυσης της Βουλής και στην προσέλευση των ψηφοφόρων στα εκλογικά τμήματα.

Ας μην θεωρηθεί, πάντως, ως πρόβλεψη για τα μελλούμενα η υπόμνηση της συγκεκριμένης χρονικής  ρήτρας για τη διενέργεια των εκλογών. Διότι, κακά τα ψέματα, όσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκονται όσοι προσπαθούν να πείσουν πως θα χαθεί χρόνος για το στήσιμο της κάλπης, όταν γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της προσχηματικής δήθεν διαπραγμάτευσης, που ισοδυναμεί με ροκάνισμα του χρόνου, άλλο τόσο αυταπατώνται όσοι «διαβάζοντας» τους κυβερνητικούς τακτικισμούς άγονται στο συμπέρασμα ότι η προκήρυξη των εκλογών είναι ζήτημα ολίγων ημερών.

Οι προπαρασκευασκευαστικές ενέργειες που «βλέπουν» πολλοί πίσω από τους έκτακτους μποναμάδες που μοιράζει ο Αλέξης Τσίπρας και τις εκτός Αθηνών περιοδείες που πραγματοποιεί, δεν είναι παρά παραπλανητικές κινήσεις με τις οποίες ο πρωθυπουργός και ο κύκλος του επιχειρούν το ακριβώς αντίθετο που είναι η αποφυγή των εκλογών, μέσω της καλλιέργειας στην κοινή γνώμη της εντύπωσης πως δήθεν δεν φοβούνται τη λαϊκή ετυμηγορία και, τάχατες, προετοιμάζονται για την έκφρασή της.

Ουσιαστικά, όμως, δεν κάνουν τίποτε άλλο από να προετοιμάζονται για ακόμη μεγαλύτερο γάντζωμα στις καρέκλες της εξουσίας και στα ωφελήματα που αυτές αποφέρουν. Γι΄ αυτό και δεν πρέπει να καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις. Ενδεχόμενο να προκηρύξει οικεία βουλήσει ο κ. Τσίπρας εκλογές δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Συγκλίνουσες πληροφορίες και εκτιμήσεις από γνωρίζοντες πρόσωπα και καταστάσεις στον πρωθυπουργικό περίγυρο, επιμένουν ότι, σε πείσμα των περί του αντιθέτου εικασιών, ούτε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ούτε ο κύκλος που τον περιβάλει έχουν στα πλάνα τους εκλογικά σενάρια.

Είτε επειδή έχουν επίγνωση ότι οι κάλπες, ειδικά σε αυτή τη συγκυρία, ισοδυναμούν με πανωλεθρία, είτε διότι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ότι η εξουσία την οποία διαθέτουν δεν θα είναι αιώνια, πολύ, μα πάρα πολύ, δύσκολα θα αναλάβουν το ρίσκο μιας εκλογικής δοκιμασίας που μπορεί να διακυβεύσει τόσα μοναδικά για εκείνους προνόμια που απολαμβάνουν…

Μόνον η χρήση την οποία κάνουν στα κυβερνητικά αεροσκάφη, που τα χρησιμοποιούν ως προσωπικά lear jet, είναι ικανός λόγος για να συμπεράνει κανείς ότι δεν πρόκειται να ρισκάρουν. Και, όσο περνάει από το χέρι τους, θα κάνουν το παν για να διατηρήσουν αυτά τα «κεκτημένα». Πόσω μάλλον που οι κάλπες θα φέρουν αντιμέτωπη με το φάσμα της ανεργίας την πλειονότητα των σημερινών κυβερνητικών αξιωματούχων.

Έτσι, μάλλον δεν αναμένεται να αρχίσει σύντομα να μετρά αντίστροφα ο χρόνος των 22 προεκλογικών ημερών που απαιτείται να μεσολαβήσει από την προκήρυξη των εκλογών έως το στήσιμο της κάλπης. Αν και το πλέον πιθανό είναι ότι δεν θα φθάσουν στο 2019, όπως διατείνονται, εξίσου πιθανό πρέπει να θεωρείται ότι ο κύκλος του Μαξίμου και όσοι για ωφελιμιστικούς λόγους τους υποστηρίζουν δεν πρόκειται να πετάξουν «λευκή πετσέτα» για μια, δυό ή και περισσότερες εξευτελιστικές κωλοτούμπες που μπορεί να υποχρεωθούν να κάνουν.

Άλλωστε, οι κωλοτούμπες αποτελούν, πλέον, «παλιά τους τέχνη κόσκινο»...

Ο Τσίπρας στη σύνταξη!

Πέρασε μάλλον απαρατήρητη μια από τις πλέον φαεινές ιδέες που «σκαρφίστηκε» ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά τη διάρκεια της πιο κακοστημένης φιέστας που έχει οργανωθεί ποτέ στη χώρα μας για κορυφαία θεσμικά ζητήματα, όπως είναι η συνταγματική αναθεώρηση. Μια διαδικασία εξόχως σοβαρή και μόνον εκ του γεγονότος ότι δεν μπορεί να γίνεται κάθε τρεις και λίγο. Αλλά, αντιθέτως, η έναρξή της επιβάλλεται να απέχει τουλάχιστον πέντε χρόνια από το τέλος της προηγούμενης αναθεώρησης και επιπλέον να εμπλακούν σε αυτήν δύο διαδοχικές κοινοβουλευτικές συνθέσεις.

Ο λόγος είναι για την -περισσότερο ίσως και από «επαναστατική»-  πρόταση την οποία διατύπωσε ο κ. Τσίπρας, εισηγούμενος την καθιέρωση αυστηρού περιορισμού στις κοινοβουλευτικές θητείες και στον χρόνο που μπορεί κάποιος να μένει στα έδρανα της Βουλή. Εισήγηση η οποία, εφόσον, εφαρμοζόταν θα ήταν η πλέον ανατρεπτική –ου μην αλλά και «λυτρωτική», υπό τις παρούσες συνθήκες- αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό που έχει συμβεί ποτέ όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά ενδεχομένως και… παγκοσμίως.

Για να μη θεωρήσει κανείς ότι μπορεί να υπερβάλω στις εκτιμήσεις μου, σπεύδω να παραθέσω αυτούσια τα λόγια του κ. Τσίπρα, που ήταν τα ακόλουθα: «Στο πλαίσιο ενίσχυσης του αποφασιστικού και ελεγκτικού ρόλου του Κοινοβουλίου,  προτείνουμε να θεσμοθετήσουμε, πρώτον, τις θητείες για τους βουλευτές, έτσι ώστε κανένας βουλευτής να μην μπορεί να εκλέγεται για πάνω από δύο συνεχόμενες κοινοβουλευτικές περιόδους, ή για οκτώ συνεχόμενα έτη. Και δεύτερον, την υποχρέωση, πρωθυπουργός, εκτός φυσικά των υπηρεσιακών, να ορίζεται αποκλειστικά αιρετός από τον λαό, δηλαδή μόνον εν ενεργεία βουλευτής».

Ο πρωθυπουργός, μάλιστα, φάνηκε να είναι απόλυτα πεπεισμένος για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πρότασή του, με βάση την επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε αμέσως μετά. «Και εδώ βρισκόμαστε στον αντίποδα προτάσεων που αποθεώνουν τους τεχνοκράτες πρωθυπουργούς αλλά και τους τεχνοκράτες υπουργούς», ανέφερε επί λέξει. Αν και εν συνεχεία πρέπει μάλλον να μπέρδεψε το ακροατήριο. «Λες και η βάσανος της λαϊκής κρίσης αποτελεί μειονέκτημα και όχι πλεονέκτημα για τα μέλη μιας κυβέρνησης», συμπλήρωσε εκείνος ο οποίος με τον γνωστό… σουρεαλισμό που τον διακρίνει είχε μόλις πριν ζητήσει να μπουν περιορισμοί στο ποιοι και για πόσο μπορούν να τίθενται στη βάσανο της λαϊκής ψήφου, από την οποία πρότεινε να αποκλείονται όσοι συμπληρώνουν οκταετή κοινοβουλευτική θητεία.

Δεν ξέρω ποιος έγραψε τη συγκεκριμένη ομιλία του κ. Τσίπρα και αν ο ίδιος πρόλαβε να τη διαβάσει προτού την εκφωνήσει από το πόντιουμ της φιέστας που, προεξάρχοντος του… διάσημου Νίκου Καρανίκα, του οργάνωσαν οι συνεργάτες του άρον – άρον και στο πόδι, όπως φάνηκε από τις προσκλήσεις της τελευταίας στιγμής που εστάλησαν την τελευταία στιγμή στα άλλα κόμματα. Εκείνο, όμως, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι αυτός που ενσωμάτωσε τουλάχιστον τη συγκεκριμένη φαεινή ιδέα στην πρωθυπουργική ομιλία δεν ξέρει να κάνει αριθμητικές πράξεις, κοινώς να μετράει.

Διότι, αν ήξερε να μετράει ο πρωθυπουργικός λογογράφος, δεν θα άφηνε τον κ. Τσίπρα να εκτίθεται κατ΄ αυτόν τον τρόπο ανακοινώνοντας ο ίδιος την επερχόμενη πολιτική… συνταξιοδότησή του εντός των επομένων 15 μηνών. Αν είχε κάνει έναν απλό αριθμητικό υπολογισμό, θα εύρισκε ότι ο νυν πρωθυπουργός, ο οποίος εξελέγη βουλευτής πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2009, μετράει ήδη πέντε θητείες στη Βουλή, καθώς επανεξελέγη σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν έκτοτε. Και, επιπλέον, αισίως συμπληρώνει «οκτώ συνεχόμενα έτη» κοινοβουλευτικής παρουσίας τον μεταπροσεχή Οκτώβριο.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο 42χρονος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πληροί και τα δύο κριτήρια με βάση τα οποία πρέπει τον επόμενο χρόνο να παραιτηθεί από πρωθυπουργός, αφού το αξίωμα –με βάση τη δική του σχετική πρόταση- μπορεί να το κατέχει μόνον εν ενεργεία βουλευτής. Για να συμβεί, βεβαίως, αυτό, δηλαδή να παραιτηθεί ο κ. Τσίπρας, θα πρέπει να ψηφιστούν από αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία -180 βουλευτών στη μια και 151 στην άλλη Βουλή- όλες εκείνες οι αφόρητα λαϊκίστικες γενικότητες που παρέθεσε ο κ. Τσίπρας ως δήθεν προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση.

Κι εκεί ακριβώς είναι το «κλειδί». Οι προτάσεις του κ. Τσίπρα,  οι οποίες ακούγονται, κακά τα ψέματα, ευχάριστα στα αυτιά αρκετών συμπολιτών, που σου λένε «γιατί όχι;», δεν πρόκειται ποτέ να ψηφιστούν. Θα έχουν την ίδια ακριβώς τύχη που είχαν και όλες οι άλλες δήθεν επαναστατικές εξαγγελίες του. Από το σκίσιμο του Μνημονίου ως τη «σεισάχθεια» των δανείων. Και από την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ ως την επαναφορά των συντάξεων και την εφαρμογή του παράλληλου προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και τόσες άλλες μικρές ή μεγαλύτερες εξαγγελίες που ήταν τόσο «εύπεπτες» όσο χρειαζόταν για να τις καταπιούν ακόμη και πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως πολιτικά ευφυείς.

Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός και όσοι είναι γύρω του και τον συμβουλεύουν φαίνεται ότι υποτιμούν βαθιά τη νοημοσύνη των Ελλήνων. Και εξακολουθούν να τους κοροϊδεύουν με τον ίδιο τρόπο που τους κορόιδευαν παλαιότερα. Γι΄ αυτό και ο εύκολα καταναλώσιμος λαϊκισμός περί περιορισμού στις βουλευτικές θητείες, που δεν ισχύει ούτε καν στην Αμερική, όπου μερικά αξιώματα, όπως εκείνο του Προέδρου, έχουν ανώτατο όριο παραμονής του ίδιου προσώπου, δεν είναι το μόνο στοιχείο εξαπάτησης των πολιτών που περιείχαν οι προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση.

Είναι και πολλά ακόμη στις πρωθυπουργικές ανακοινώσεις για το Σύνταγμα που προσβάλουν τον κοινό νου. Ξεχωρίζω ανάμεσά τους την αναγγελία διοργάνωσης εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Μια αναγγελία που παραπέμπει σε άλλες εποχές που οι αποφάσεις για τις συνταγματικές αλλαγές δεν λαμβάνονταν από τη Βουλή. Και που, συνάμα, θυμίζει το προηγούμενο όταν, μετά τις πρώτες εκλογές του 2012 ο κ. Τσίπρας είχε λάβει διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης και την περιέφερε στα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και στις εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, αφού δεν είχαν δικαίωμα λόγου ή ψήφου. Και που, κυρίως, βλέπουμε τώρα που είναι στην εξουσία ποιον σεβασμό δείχνει και προς τους μεν και προς του δε.       

Συμπέρασμα; Ας μη βιαστούν να χαρούν όσοι ενδεχομένως επιθυμούν να απαλλαγούν μια ώρα αρχύτερα από τον κ. Τσίπρα. Με απόλυτη βεβαιότητα μπορεί καθένας να υποθέσει ότι δεν θα συνταξιοδοτηθεί πρόωρα, επιλέγοντας να καταφύγει σε μια ακόμη από τις συνήθεις κωλοτούμπες του. Και, κατά πάσα βεβαιότητα, θα συνεχίσει στην επόμενη Βουλή να κάνει, μάλλον από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, το μόνον ίσως που ξέρει καλά: να σκαρφίζεται ευπώλητα παραμύθια. Για όσο, τουλάχιστον, βρίσκει εύχερους καταναλωτές.