«Δεν έμαθαν τίποτε, δεν ξέχασαν τίποτε», παραμένουν… ΣΥΡΙΖΑίοι

Κακώς εκπλήσσονται, όσοι εκπλήσσονται, από το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο γίνεται λόγος για «αγορασμένες ειδήσεις» και εμφανίζονται συλλήβδην οι δημοσιογράφοι να… κυνηγούν το χρήμα που τους μοιράζει η κυβέρνηση.

Ο λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς είναι διότι στο συγκεκριμένο σποτ αποτυπώνεται ανάγλυφα όλη η αντιδημοκρατική νοοτροπία της ηγετικής ομάδας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως τη βιώσαμε την περίοδο διακυβέρνησης από τους διαβόητους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Τι να θυμηθεί και τι να ξεχάσει κανείς; Την εχθροπάθεια και τη μισαλλοδοξία με την οποία αντιμετωπίζονταν όσοι δημοσιογράφοι δεν έδιναν «γη και ύδωρ» στην εξουσία τους; Τα non paper του Μεγάρου Μαξίμου με τα οποία στοχοποιούνταν προσωπικά όσοι υπέγραφαν ρεπορτάζ που δεν ήταν της αρεσκείας των ενοίκων του πρωθυπουργικού γραφείου; Τον αποκλεισμό των μη αρεστών μέσων από το δικαίωμα υποβολής ερώτησης στο πλαίσιο της ΔΕΘ;

Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς θυμίζοντας την Εξεταστική για τα δάνεια των ΜΜΕ, στην οποία κλήθηκαν επιλεκτικά πρόσωπα μόνον και μόνον για να εκτεθούν στα μάτια της κοινής γνώμης, την απόπειρα οικονομικού στραγγαλισμού στα μέσα που προασπίζονταν την ανεξαρτησία τους, το διαβόητο πόρισμα του Ινστιτούτου για τον αριθμό των καναλιών που χωρούν τάχατες στο φάσμα των συχνοτήτων ή τον απροκάλυπτο  εξοβελισμό από τις τηλεοπτικές οθόνες καναλιών που χαλούσαν το αφήγημα ότι «αφού πήραμε την κυβέρνηση, πρέπει να πάρουμε και την εξουσία».

Ο κατάλογος είναι μακρύς, αλλά και οι περιπτώσεις αυτές που μαρτυρούν τη μανία με την οποία επιχειρούσαν να ελέγξουν την ενημέρωση είναι απλώς ενδεικτικές και αφορούν περιστατικά που είναι παγκοίνως γνωστά. Τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα με τους υπόγειους εκβιασμούς και τις παρασκηνιακές ίντριγκες μέσω των οποίων εξέφραζαν τη δυσανεξία τους στην κριτική που τους ασκείτο ή επιχειρούσαν να επιβάλουν τη μονολιθικότητα στην προσέγγιση της ειδησεογραφίας, εξουθενώνοντας κάθε αντίθετη άποψη. Όποιος δεν ακολουθούσε τη γραμμή που χάραζαν τα non paper των προπαγανδιστικών μηχανισμών που είχαν εγκατασταθεί στα υπόγεια του πρωθυπουργικού γραφείου ήταν «πράκτορας του εχθρού».   

Έχοντας, πλέον, μετακομίσει στην Κουμουνδούρου, οι ίδιοι αυτοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί συνεχίζουν να κάνουν το μόνο που ξέρουν να κάνουν: να μοιράζουν τη γραμμή που έρχεται από πάνω και να προσπαθούν να την επιβάλλουν σε όλα τα μέσα και με όλες τις μεθόδους. Όσοι συμμορφώνονται με τις υποδείξεις δεν έχουν πρόβλημα. Όσοι δεν εννοούν να γίνουν… συνεργάσιμοι, υφίστανται τις συνέπειες, κυρίως μέσω της συκοφάντησης, αφού δεν έχουν πια στη διάθεσή τους άλλα μέσα αθέμιτου ελέγχου.

Είναι άκρως χαρακτηριστικό το πρόσφατο παράδειγμα με την περιβόητη «Παπαδημούπολη» που έφερε στο φως το «Θέμα», αποκαλύπτοντας με στοιχεία ότι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης αγόρασε μέσα σε δύο χρόνια 15 ακίνητα σε υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας προκειμένου να τα νοικιάσει, μέσω ΜΚΟ, σε μετανάστες και πρόσφυγες. Μη μπορώντας να αντιδράσει αλλιώς, ο ίδιος ο κ. Παπαδημούλης ξιφούλκησε κατά της Νέας Δημοκρατίας, επιχειρώντας να πείσει ότι το κυβερνών κόμμα ήταν πίσω από το δημοσίευμα που είχε τις υπογραφές τριών επαγγελματιών δημοσιογράφων.

Αλλά και η ηγεσία της Κουμουνδούρου, δεν πήγε πίσω. Μπορεί να χρειάστηκε χρόνο για να αποδοκιμάσει την επιχειρηματική δραστηριότητα του στελέχους του, αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να μην καταφύγει στην προσφιλή τακτική της κατασκευής εχθρού. Μαθαίνουμε από τις επίσημες διαρροές ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, αφού θεώρησε το «θέμα λήξαν», επειδή ο Δ. Παπαδημούλης δήλωσε ότι θα διαθέσει σε… αγαθοεργίες τα καθαρά κέρδη από τις ενοικιάσεις σε ΜΚΟ και μετανάστες, συμπλήρωσε:

«Από εδώ και στο εξής, οποιαδήποτε αναπαραγωγή του θέματος συνιστά μονάχα αντιπερισπασμό της ΝΔ στην προσπάθειά της να κρύψει και να συμψηφίσει τα πραγματικά οικονομικά σκάνδαλα εκατοντάδων εκατομμυρίων που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε». Ήρθε, δηλαδή, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να επαναλάβει με πέντε ημέρες καθυστέρηση τις δικαιολογίες και τις αιριάσεις του κ. Παπαδημούλη για «δάκτυλο της ΝΔ».

Ε, αυτή ακριβώς τη νοοτροπία αποπνέει και το σποτ με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να χλευάσει την καμπάνια για το «Μένουμε σπίτι». Αναζητώντας άλλοθι για τη συνεχή δημοκοπική υποχώρηση που υφίστανται κατά τον ένα χρόνο που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, στοχοποιούν τους εργαζόμενους στην ενημέρωση. Επειδή αυτό είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν.

Στην περίπτωσή τους ισχύει ο αφορισμός του Ταλεϋράνδου μετά την παλινόρθωση των Βουρβόνων ότι «δεν έμαθαν τίποτε, δεν ξέχασαν τίποτε». Κατά τον ίδιο τρόπο, η ΣΥΡΙΖΑϊκή ηγεσία, όσες στροφές προς το Κέντρο και αν ανακοινώνει, όσα προσωνύμια και αν προσθέτει στον τίτλο τους –όπως το βαρύγδουπο «Προοδευτική Συμμαχία»- παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Με την ίδια αντιδημοκρατική νοοτροπία που της επέτρεπε να συνεργάζεται με την Ακροδεξιά και να στήνουν από κοινού σκευωρίες κατά των πολιτικών τους αντιπάλων και όποιον αντιτίθετο στην εξουσία τους. 

Υ.Γ.: Και για όποιον έχει απορία γιατί στοχοποιούνται οι δημοσιογράφοι και όχι οι ιδιοκτήτες των μέσων -που στο τέλος τέλος είναι εκείνοι που εισέπραξαν τα χρήματα από την καμπάνια του «Μένουμε στο Σπίτι»- η απάντηση ίσως βρίσκεται στην γνωστή ιστορία με τη «γάτα των Ιμαλαίων». Ο μεγάλος αρχηγός συναντάται κρυφά με τους ιδιοκτήτες των μέσων και αν «τα βρουν» έχει καλώς. Αν όχι, τότε υπάρχει η στοχοποίηση και η απειλή του λουκέτου, αναλόγως με το σε πόσο δύσκολη θέση είναι ο «αντίπαλος».

Δέκα λόγοι για να κριθούν από τα πεπραγμένα

Γράφηκαν πολλά και ειπώθηκαν περισσότερα για τη δεύτερη επέτειο από την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Στις απολογιστικές αναλύσεις που έγιναν με αυτή την αφορμή, ήταν αρκετοί εκείνοι που εστίασαν την κριτική τους στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των κυβερνώντων, οι οποίοι δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι πριν να ανέλθουν στην εξουσία είχαν υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες.

Παρόλο, όμως, που διεκδικούν παγκόσμιο ρεκόρ αθέτησης, αφού δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλη κυβέρνηση που να έχει διαψεύσει τόσες φρούδες ελπίδες που καλλιέργησαν  ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του, έχω την εντύπωση ότι πλέον δεν είναι τα υπεσχημένα με βάση τα οποία πρέπει να τοποθετείται κανείς απέναντι σε αυτό το μάλλον μοναδικό φαινόμενο που συνιστά το πολιτικό συνονθύλευμα που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας τους τελευταίους 24 μήνες.

Είναι πάμπολλοι οι λόγοι για τους οποίους τα κυβερνητικά πεπραγμένα αποκτούν αυξημένη σημασία έναντι των υπεσχημένων. Ο κατάλογος που ο καθένας –είτε τους πίστεψε, είτε όχι- θα μπορούσε να συμπληρώσει, με βάση τις προσωπικές του εμπειρίες, είναι μάλλον ατελείωτος. Γι΄ αυτό, ενδεικτικά και μόνον ο δεκάλογος που ακολουθεί δίνει ίσως ένα συγκριτικό μέτρο των πραγμάτων:

*Κρίνονται, πρώτα από όλα, οι σημερινοί κυβερνώντες για την εκτός ορίων διαστροφή της πραγματικότητας στην οποία διακρίνονται, χρησιμοποιώντας μεθόδους προπαγάνδας που οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδη αυτοσεβασμό θα απέφευγε μπροστά στον κίνδυνο ότι γίνεται καταγέλαστος. Πως αλλιώς μπορεί μπορεί, για παράδειγμα, να αντιμετωπιστούν τα όσα ισχυρίζεται ο τέως υπουργός Εργασίας ότι δεν περικόπηκαν οι συντάξεις επί των ημερών του ή ότι οι φτωχότεροι συνταξιούχοι έχασαν το ΕΚΑΣ επειδή το είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενοι;

*Αξιολογούνται, κατά δεύτερον, για τις ασταμάτητες αυταπάτες που εξακολουθούν να καλλιεργούν, επιχειρώντας να πείσουν –ποιόν άραγε;- πως τάχατες επί των ημερών τους «άλλαξε η Ευρώπη και η υφήλιος όλη». Η αλήθεια είναι όντως ότι η Ευρώπη και ο κόσμος άλλαξαν αυτά τα δύο χρόνια. Μόνον, όμως, που οι αλλαγές οι οποίες επήλθαν είναι στον αντίποδα όσων διακηρύσσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εξαιρουμένης ίσως της ταύτισης του προέδρου των ΑΝΕΛ με τον νέο Αμερικανό Πρόεδρο. Εκτός και αν στους σχεδιασμούς τους ήταν να προκληθεί η επέλαση της ξενοφοβικής Ακροδεξιάς που βλέπουμε να εκτυλίσσεται αυτή την περίοδο ενδεδυμένη τον μανδύα της δήθεν αντισυστημικότητας.

*Ελέγχονται, τρίτον, για την αναξιοκρατία την οποία εγκαθιδρύουν σε όλο το εύρος της δημόσιας ζωής. Η δικαιολογία ότι δεν είναι αυτοί που εφηύραν την οικογενειοκρατία, τον νεποτισμό και την κομματοκρατία, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για το βόλεμα σε παχυλά αμειβόμενες θέσεις τόσο πολλών ανεπάγγελτων που μέχρι πρότινος κουνούσαν το δάκτυλο σε όσους πάσχιζαν για να στήσουν μια επιχείρηση ή να βγάλουν ένα αξιοπρεπές μεροκάματο καταφεύγοντας σε ιδεοληπτικού τύπου στερεότυπα ότι «η καριέρα είναι χολέρα».

*Εγκαλούνται, τέταρτον, για την χωρίς προηγούμενο σε περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας στοχοποίηση όλων όσοι δεν υποτάσσονται στην εξουσία και δεν λιβανίζουν τους κατόχους της. Το ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας υπό το οποίο έχουν θέσει ορισμένους ομίλους ενημέρωσης, όπως και τα άθλια non paper που αφειδώς εκδίδουν οι πολυποίκιλοι σκοτεινοί μηχανισμοί προπαγάνδας κάθε φορά που δεν τους βολεύει κάτι που δημοσιεύεται, θα μείνουν στην Ιστορία ως ανεξίτηλη κηλίδα στο πρόσωπο όσων τα εμπνεύστηκαν και όσων τα εφαρμόζουν.  

*Απαιτείται, πέμπτον, να δώσουν λόγο για την ασυγχώρητη υποτακτικότητα που επιδεικνύουν προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες της εξουσίας. Ενώ παριστάνουν τους δήθεν ανένδοτους υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων, στην πράξη αποδέχονται όχι μόνον όλα τις απαιτήσεις που είχαν οι δανειστές από τους προηγούμενους (περικοπές εισοδημάτων, ιδιωτικοποιήσεις, κ.ο.κ.) αλλά και πολύ περισσότερα: από τους «κόφτες» έως το ελεγχόμενο από το εξωτερικό Υπερταμείο για τη δημόσια περιουσία που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να συνομολογήσει.

 *Ομοίως, χρειάζεται, έκτον, να λογοδοτήσουν  για την με κάθε μέσο κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος για να υπηρετηθούν  κομματικές σκοπιμότητες. Είτε αφορούν «μικρά» ζητήματα, όπως η μονιμοποίηση συμβασιούχων στο Δημόσιο που διακηρύσσεται παρόλο που απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά, είτε πρόκειται για τα μείζονα, όπως η δρομολόγηση –με μορφή κομματικής φιέστας- των διαδικασιών αναθεώρησης του ίδιου του καταστατικού της Ελληνικής Πολιτείας, οι κομματικές σκοπιμότητες τίθενται υπεράνω του γράμματος και του πνεύματος του Συντάγματος.        

 *Είναι, έβδομον, καιρός να απολογηθούν για την καταρράκωση των θεσμών με τις απροσχημάτιστες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, ώστε να είναι ελεγχόμενη, να κινείται επιλεκτικά και να απονέμεται κατά τη βούληση των κυβερνώντων. Οι απόπειρες παράκαμψης ή ποδηγέτησης των ανεξάρτητων αρχών, μέσω κομματικών εγκάθετων, όπως και η προαναγγελία διώξεων από κυβερνητικούς αξιωματούχους ή κυβερνητικά «παπαγαλάκια» κατά όσων ενοχλούν την εξουσία είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου.

*Δεν δικαιολογούνται, όγδοον, η αλαζονεία και η έπαρση της εξουσίας που έχει καταλάβει πρόσωπα τα οποία επί δεκαετίες ήταν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και στο οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιστρέψουν. Όχι μόνον διότι, ούτως ή άλλως, καμία εξουσία δεν απεδείχθη αιώνια. Αλλά, πολύ περισσότερο, επειδή αυτό προοιωνίζεται η ταχεία φθορά την οποία υφίσταται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που είναι η πρώτη ιστορικά που υπολείπεται δημοσκοπικά σε τόσο ευρεία κλίμακα.    

*Εξίσου αδικαιολόγητη είναι, ένατον, η εμφυλιοπολεμικού τύπου εχθροπάθεια κατά των πολιτικών αντιπάλων τους που συστηματικά προωθούν. Με κατασκευασμένες αντιπαραθέσεις, ανοίκειους χαρακτηρισμούς και συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα. Το μισαλλόδοξο σύνθημα «ο μη ων μεθ΄ ημών καθ΄ ημών έστι», που αποπνέει σχεδόν κάθε κυβερνητική ενέργεια, αποτελεί τη βασική τροχοπέδη που εμποδίζει όχι μόνον την αναγκαία συναίνεση, αλλά ακόμη και τη στοιχειώδη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων.     

*Δεν θα μπορέσουν, δέκατον, για όλα αυτά να αποφύγουν τη Νέμεση που αργά ή γρήγορα θα αποδοθεί για την Ύβρη που συνιστά η πολυεπίπεδη κατάπτωσης των πολιτικών ηθών που βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια. Ο κυνισμός, ο απροσμέτρητος αμοραλισμός και η παντελής έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, που χαρακτηρίζει σχεδόν το σύνολο όσων στελεχώνουν την τωρινή εξουσία, δεν μπορεί παρά να βρουν απέναντί τους τη λαϊκή ετυμηγορία.

Ο καιρός γαρ εγγύς…

Η ενημέρωση και ο… θυμωμένος αγάς

Η παροιμία «θύμωσ΄ ο αγάς…», που θα έλεγε για τη συγκεκριμένη περίσταση η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, μου ερχόταν κατά νου, καθώς συμμετείχα την περασμένη Παρασκευή στη συγκέντρωση που πραγματοποιούσαμε οι δημοσιογράφοι στο πλαίσιο της τετραήμερης απεργίας στα μέσα ενημέρωσης που κήρυξαν οι συνδικαλιστικές ενώσεις.

Στο περίπτερο απέναντί μας τα κρεμασμένα από την προηγούμενη μέρα κυριακάτικα φύλλα ήταν σα να μας έβγαζαν τη γλώσσα και να μας περιγελούσαν, αφού η απεργία μας υποτίθετο ότι έγινε για να παρεμποδίσουμε την κυκλοφορία τους. Κάτι που, αν πετύχαινε, θα δημιουργούσε, σύμφωνα τουλάχιστον με τις στοχεύσεις των συνδικαλιστών, πρόβλημα σε κάποιους από τους ιδιοκτήτες των μέσων, ώστε να υποχρεωνόταν να προσέλθουν στο τραπέζι του διαλόγου για να υπογραφεί μια αξιοπρεπής σύμβαση εργασίας για τη μερίδα εκείνη των συντακτών που αμείβεται με όσα προβλέπουν οι συμβάσεις.

Τα κυριακάτικα φύλλα, όμως, γραμμένα -και υπογεγραμμένα παρακαλώ!- από τους… απεργούς συντάκτες, είχαν, σχεδόν στο σύνολό τους,  κυκλοφορήσει προτού καν ξεκινήσει η απεργία, δίχως το αυτί των συνδικαλιστών να ιδρώσει από το ήδη χαμένο παιχνίδι της κινητοποίησης. Δεν είχαν, δηλαδή, ούτε καν τη στοιχειώδη ευελιξία να αναστείλουν την άστοχη, πλέον, κινητοποίηση για να μην πληρώσουν το «μάρμαρο» οι εργαζόμενοι με τα μεροκάματα που θα τους περικοπούν.

Δεν είμαι, βεβαίως, κατά των κινητοποιήσεων, χωρίς τις οποίες ο κόσμος θα ήταν… αγύριστος. Και πολύ περισσότερο δεν είμαι κατά του συνδικαλισμού, καθώς πιστεύω ότι, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, ο χειρότερος συνδικαλισμός είναι προτιμότερος από την ανυπαρξία συνδικαλισμού.

Όμως, αυτό δεν με εμποδίζει να ασκώ κριτική για τις άστοχες και άσκοπες κινητοποιήσεις που αντί να ενδυναμώνουν τη θέση των εργαζομένων, την αποδυναμώνουν και δημιουργούν μεγαλύτερα κύματα απογοήτευσης στο ευρύ κοινωνικό σύνολο και αμφισβήτησης της αναγκαιότητας να αγωνίζεται κανείς για τα δίκαιά του. Για τον ίδιο λόγο δεν επικροτώ τις –κάθε λογής- συνδικαλιστικές ηγεσίες που, χωρίς επίγνωση της κατάστασης, κηρύσσουν απεργίες ή στάσεις εργασίας με λογικές που παραπέμπουν στη λεγόμενη… «επαναστατική γυμναστική» και που το μόνο αποτέλεσμα που φέρουν είναι η έτι περαιτέρω απαξίωση της έννοιας του συνδικαλίζεσθαι.

Η κρισιμότητα της περιόδου που διανύουμε ως χώρα είναι ακόμη πιο εξαιρετική για τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έπειτα από μια εικοσάχρονη υπερμεγέθυνση που εξελίχθηκε μέσα σε ένα -εν πολλοίς «κρατικοδίαιτο»- τοπίο ανομίας και αναρχίας, καλούνται, πλέον  να εισέλθουν σε φάση βίαιης συρρίκνωσης.

Τα άλλοτε κραταιά συγκροτήματα τύπου που ορισμένοι ψέλλιζαν με δέος ακόμα και το όνομά τους, αποδεικνύονται γίγαντες με γυάλινα πόδια που συνταράσσονται συθέμελα τώρα που η κρατική διαφήμιση περιορίστηκε δραματικά, ο χρηματιστηριακός χειμώνας κατακαίει τα πάντα και ο ανταγωνισμός του δωρεάν, είτε πρόκειται για εφημερίδες (free press), είτε για ιστολόγια (blogs), μειώνουν κατακόρυφα κυκλοφορίες και τζίρους.

Κατά τη διάρκεια, μάλιστα, του τετραήμερου «μπλακ άουτ» της ενημέρωσης, στα –«πειρατικά» στην πλειονότητά τους- blogs που συντηρούν την ανομία, καθώς, πολύ περισσότερο από τα παραδοσιακά μέσα, δεν τηρούν κανέναν κανόνα και καμία δεοντολογία, όπως, π.χ., το σεβασμό στην πνευματική ιδιοκτησία ή την ενυπόγραφη άποψη, άνοιγαν… σαμπάνιες για την απόφαση να μπουν σε επιτήρηση οι μετοχές των εταιριών των πιο γνωστών μέσων ενημέρωσης.

Μαζί με τις χαιρέκακες αναρτήσεις τους για τα παθήματα των «κατεστημένων» μέσων, όμως, τα -υποτιθέμενα- νέα αυτά μέσα, τα οποία –φυσικά και- δεν απεργούσαν, αναπαρήγαν κάθε είδους φημολογία, «μολύνοντας» το διαδίκτυο με «σπερμολογίες» για διεθνείς ή κυβερνητικές κρίσεις, πτωχεύσεις και ό,τι άλλο σκαρφιζόταν ο οποιοσδήποτε φαντασιόπληκτος βρισκόταν μπροστά από έναν υπολογιστή.

Με τον τρόπο αυτό, ωστόσο, γινόταν -άθελά τους, βεβαίως- οι καλύτεροι υπερασπιστές της επαγγελματικής ή, αν θέλετε, της «επίσημης» δημοσιογραφίας, η οποία με όλα τα τρωτά που την βαρύνουν –και είναι πολλά και έχουν γίνει περισσότερα σε αυτή τη φάση της γενικευμένης κρίσης που ζούμε- ήταν, είναι και θα παραμείνει αναγκαία για την κοινωνική πρόοδο.

Αρκεί να το αντιληφθεί και η ίδια, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να πάψει, όπως γράφουμε στην αρχή, να συμπεριφέρεται σαν τον… θυμωμένο αγά της παροιμίας της γιαγιάς μου.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.

(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 12.4.2011)