Δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι το πρωί της αποφράδας 24ης Φεβρουαρίου, όταν η πολεμική μηχανή του Ρώσου δυνάστη Βλαντιμίρ Πούτιν εισέβαλε στα εδάφη της Ουκρανίας, προέβλεπαν ότι οι εισβολείς θα εξαπέλυαν τον λεγόμενο «blitzkrieg» και θα πετύχαιναν τους στόχους τους ίσως και μέσα στο πρώτο 24ωρο από την εκδήλωση της αναίτιας επίθεσής τους.
«Ως το βράδυ οι Ρώσοι θα πίνουν τον καφέ τους στο Κίεβο», προεξοφλούσαν οι εγχώριοι… πουτινιστές οι οποίοι, έχοντας καταπιεί αμάσητη τη χοντροκομμένη προπαγάνδα του Κρεμλίνου ότι τάχατες «δεν υπάρχει ουκρανικό έθνος», είχαν πιστέψει ότι μια χώρα 45 εκατομμυρίων θα υποδέχονταν με κατεβασμένα τα χέρια τα στρατεύματα μιας ξένης δύναμης που ήθελε να καταλύσει την κυριαρχία της και να επιβάλει κυβέρνηση της αρεσκείας της.
Δύο βδομάδες μετά, όλα εξελίσσονται εντελώς διαφορετικά από ό,τι προέβλεπαν οι σχεδιασμοί της Μόσχας. Ο στρατός, που το πουτινικό στρατόπεδο ανέμενε να γίνει δεκτός ως «απελευθερωτικός», όπως μας έλεγαν και οι Έλληνες ανταποκριτές στη ρωσική πρωτεύουσα, συνάντησε αναπάντεχη ισχυρή αντίσταση από την γενναία ηγεσία αλλά και τους ηρωικούς πολίτες της Ουκρανίας. Η δύναμη της ελευθερίας και η πίστη στον δίκαιο του αγώνα τον οποίο δίνουν αποδείχθηκαν πανίσχυρα όπλα τα οποία δεν ηττήθηκαν και δεν πρόκειται να ηττηθούν.
Παρά τους ανηλεείς βομβαρδισμούς που συνεχίζονται μέρα και νύχτα, το ηθικό του ουκρανικού λαού παραμένει υψηλότατο, όπως δείχνει η γενναιότητα με την οποία οι μαχητές, που στην πλειονότητά τους δεν είναι επαγγελματίες του πολέμου, αντιμετωπίζουν τους εισβολείς, αλλά και η αξιοπρέπεια με την οποία παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι, αφήνοντας πίσω όσους μπορούν να αντισταθούν ένοπλα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η κατάσταση πλέον έχει περιπλακεί τόσο πολύ που δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι όσο εύκολα και απερίσκεπτα ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος, τόσο δύσκολα μπορεί να τερματιστεί. Το αίμα το οποίο δυστυχώς εξακολουθεί να χύνεται και από τις δύο πλευρές βαθαίνει όλο και περισσότερο το ρήγμα που χωρίζει τις δύο χώρες και δυσχεραίνει τις προσπάθειες για να επικρατήσει πνεύμα συνεννόησης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στη δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων.
Είναι προφανές ότι από υπεροψία που τον οδήγησε σε λάθος υπολογισμούς ο Πούτιν προχώρησε πολύ περισσότερο από όσο μπορούσε. Έχασε, κατά το κοινώς λεγόμενο, το μέτρο. Με αποτέλεσμα, πλέον, να είναι πολύ αμφίβολο αν υπάρχει κάποια πιθανή έκβαση του πολέμου που να μπορεί να αποτελέσει νικηφόρα εξέλιξη για εκείνον ή έστω προοπτική που να του εξασφαλίζει αξιοπρεπή υποχώρηση.
Από τη μια, είναι δύσκολο έως αδύνατο να αποσυρθούν τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία με την ουρά στα σκέλη. Από την άλλη, ακόμη και αν καταλάβει το Κίεβο και κάποιες άλλες μεγάλες πόλεις, η κατοχή της γειτονικής χώρας θα έχει βαρύτατες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα. Και για τον ίδιο. Και για τον λαό του.
Οι επιπτώσεις, άλλωστε, από τους άφρονες χειρισμούς του Ρώσου δυνάστη είναι ήδη πολύ σημαντικές. Και μπορεί να γίνουν ακόμη σημαντικότερες όσο δεν προβάλει στον ορίζοντα το φως μιας λύσης στο αδιέξοδο ενώπιον του οποίου έχει βρεθεί ολόκληρος ο πλανήτης από την ημέρα της εισβολής.
Μπορεί, μπροστά στον φόβο ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου, η Δύση να μην μπαίνει ευθέως στον πόλεμο για την υπεράσπιση της ουκρανικής επικράτειας, ωστόσο, η αποφασιστικότητα με την οποία προχώρησε στους οικονομικούς περιορισμούς κατά της Ρωσίας και των συνδεδεμένων με το καθεστώς ολιγαρχών είναι ένα πρωτοφανές δεδομένο που είναι δύσκολο να εκτιμηθεί μέχρι που μπορεί να οδηγήσει.
Κακά τα ψέματα, το κουβάρι της ουκρανικής κρίσης έχει μπερδευτεί τόσο πολύ που χωρίς δυσκολία οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Και θα χρειαστεί να οπλιστούμε όλοι μας με μεγάλη υπομονή και κουράγιο για να αντιμετωπίσουμε τις αρνητικές συνέπειες που θα δούμε να εκτυλίσσονται το προσεχές διάστημα και θα εκφραστούν με την υποχώρηση του διεθνούς εμπορίου, τις έντονα ανατιμητικές τάσεις στην ενεργειακή αγορά και σε άλλες κρίσιμες πρώτες ύλες, την κούρσα των εξοπλισμών που θα στερήσει πόρους από κοινωνικές υπηρεσίες, τις πληθωριστικές πιέσεις, τον περιορισμό της παγκόσμιας ανάπτυξης και, ως εκ τούτου, των εισοδημάτων των περισσότερων εξ ημών.
Ακόμη κι έτσι, όμως, το μεγαλύτερο από τα δεινά δεν παύει να είναι πάντα η φρίκη του πολέμου που βιώνουν οι συνάνθρωποί μας στην Ουκρανία. Αλλά, ας μην ξεχνάμε, ότι ο δικός τους αγώνας είναι ένας αγώνας που δίνουν για λογαριασμό όλων μας.
Είναι ο προαιώνιος αγώνας του ανθρωπίνου είδους για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Γι΄ αυτό και δεν μπορούμε παρά να είμαστε ομόθυμα δίπλα τους. Μάχονται και για μας. Και από ότι φαίνεται θα συνεχίσουν να μάχονται για πολύ καιρό.
Ας οπλιστούμε όλοι με κουράγιο και δύναμη!
