Γίνεται «Ναι» ένα τόσο πολυσυλλεκτικό «Όχι»;

Με το σαρωτικό «Όχι» που βροντοφώναξε μέσα από την κάλπη του δημοψηφίσματος της Κυριακής, ο ελληνικός λαός έδωσε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα περισσότερα ίσως και από όσα εκείνος του ζήτησε.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι σχεδόν κανείς –και προφανώς ούτε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας- δεν προέβλεψε το συντριπτικό αποτέλεσμα της κάλπης.

Και για όποιον βιαστεί να καταφύγει στην εύκολη συνομωσιολογία για τον ρόλο των ΜΜΕ και των δημοσκόπων στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, το τελευταίο προεκλογικό φύλλο της «Αυγής» που μιλούσε για αναμέτρηση που «κρίνεται στο νήμα» δίνει ίσως την καλύτερη απάντηση.

Δίνονται ήδη και θα εξακολουθήσουν να δίνονται, εντός και εκτός Ελλάδας, πολλές και ποικίλες ερμηνείες για τους λόγους για τους οποίους τόσο πολλοί πολίτες ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του κ. Τσίπρα να καταψηφίσουν μια πρόταση για συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές που δεν ήταν καν στο τραπέζι και πάντως η πλειονότητα ήταν αδύνατο να ξέρει τις λεπτομέρειες που τη συνείχαν.

Η έκβαση του δημοψηφίσματος είναι εξίσου δυσερμήνευτη για όποιον με ψυχραιμία μπορεί να αναγνωρίσει ότι η απόσταση που χώριζε την πρόταση την δανειστών από εκείνη που η ίδια η ελληνική κυβέρνηση είχε υποβάλει δεν ήταν τόσο μεγάλη που να δικαιολογεί το πάθος με το οποίο κινητοποιήθηκαν οι Έλληνες εκλογείς.

Κακά, όμως, τα ψέματα, το «Όχι» που είπαν οι ψηφοφόροι της παρελθούσας Κυριακής δεν ήταν ένα, ενιαίο και συμπαγές «Όχι». Ήταν, αντιθέτως, ένα «Όχι» πολυσυλλεκτικό. Ένα «Όχι» που είχε πόνο και έβγαζε απόγνωση για τα πάμπολλα θύματα της παρατεινόμενης κρίσης.

Υπήρξε ένα «Όχι» που μιλούσε για ρήξη, αλλά προεξοφλούσε συμβιβασμό. Ένα «Όχι» που ήταν συγχρόνως βαθιά αντιευρωπαϊκό και απλόχερα φιλοευρωπαϊκό. Ένα «Όχι» που προσπαθούσε να κρύψει την πίστη στην απόδοση της καλλιέργειας των «λεφτόδεντρων», αλλά αποκάλυπτε την ελπίδα για «σεισάχθεια» προς κάθε μορφής δανειολήπτες.

Ήταν ακόμη ένα «Όχι» που βγήκε από το στόμα ανθρώπων οι οποίοι συνειδητά ή μη θέλουν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Όπως και ένα ξενοφοβικό «Όχι», το οποίο στρεφόταν γενικώς και αορίστως κατά των ξένων που μας δάνειζαν και τώρα δεν μας δανείζουν πια.

Όμως, ήταν και ένα «Όχι» το οποίο ήθελε να καταδικάσει το χρεωκοπημένο παλαιό πολιτικό συστήματος (εξαιρουμένου, για άγνωστους λόγους, του… Πάνου Καμμένου!), όχι τόσο γι΄ αυτά που έκανε, αλλά περισσότερο για αυτά που σταμάτησε να κάνει. Αλλά και ένα «Όχι» προς το δαιμονοποιημένο –για προφανείς σκοπιμότητες- μηντιακό σύστημα. Και, βεβαίως, πολλά, πολλά άλλα «Όχι».

Στην πραγματικότητα, ο κ. Τσίπρας κατασκεύασε ένα «Όχι» που θύμιζε το τέρας του Φρανκενστάιν με το οποίο βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος ο ίδιος ο δημιουργός του.

Διότι, μαζί με τον τεράστιο προσωπικό θρίαμβο του, ο πρωθυπουργός επωμίστηκε και ένα πολύ βαρύ φορτίο το οποίο καλείται να διαχειριστεί. Είναι το φορτίο να συνενώσει όλα αυτά τα επιμέρους -και εν πολλοίς αντιφατικά- «Όχι». Και να τα μετατρέψει σε ένα μεγάλο «Ναι».

Το «Ναι» στο ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας που ο ίδιος προδιέγραψε με την επινίκια ομιλία την εκφώνησε το βράδυ της Κυριακής, αλλά και τις πρωτοβουλίες που ανέλαβε αμέσως μετά.

Άλλωστε, εκείνο που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο προέχει σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκεται η χώρα, είναι, όπως ακριβώς το είπε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, η διαφύλαξη της εθνικής ενότητας, καθώς και η αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής σταθερότητας.

Η πρωτοβουλία που πήρε για να συναντηθούν οι πολιτικοί αρχηγοί ήταν η καλύτερη δυνατή νέα αρχή που μπορούσε να γίνει την επομένη του διχαστικού δημοψηφίσματος που έφερε στην επιφάνεια εμφυλιοπολεμικά ένστικτα που «απελευθερώθηκαν» και από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με ευθύνη και του κ. Τσίπρα που τα πυροδότησε με τη ρητορική που χρησιμοποίησε στην σύντομη, ευτυχώς, πορεία προς τις κάλπες του δημοψηφίσματος.

Αρκεί η διακηρυχθείσα νέα αρχή –που συνοδεύτηκε από την αποπομπή του Γιάνη Βαρουφάκη- να έχει και τη συνέχεια που προοιωνίζεται. Να μην αποδειχθεί απλά και μόνο ένα ώριμο τέκνο της ανάγκης μπροστά στην απαίτηση των ξένων να έχει η υπό διαμόρφωση συμφωνία τις υπογραφές όλων των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά να αποτελέσει το έναυσμα για να αποφασίσουν οι πολιτικές δυνάμεις να πορευθούν αφήνοντας πίσω τα ψέματα και τις υπεκφυγές του παρελθόντος.

Αν το πετύχουν, η Ιστορία θα το πιστώσει σε όλους τους. Και πρωτίστως στον κ. Τσίπρα που θα έχει πετύχει έναν χωρίς προηγούμενο άθλο να μετατρέψει τόσα πολλά αρνητικά «Όχι» σε ένα θετικό «Ναι».

Στο «κόκκινο» η αγωνία των Ελλήνων για την επόμενη ημέρα

Στο ξημέρωμα της Δευτέρας, 29 Ιουνίου, μόνον η ανατολή του ήλιου βρίσκει την αντιστοίχησή της στην προφητεία του προεκλογικού σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για την αυγή της Δευτέρας, 26 Ιανουαρίου.

Πέντε μήνες μετά, ο,τιδήποτε άλλο ξόρκιζε η προπαγάνδα της ομάδας, η οποία απολύτως απαράσκευη ανέλαβε τις τύχες της χώρας τον περασμένο Ιανουάριο, το βρίσκει πλέον μπροστά της, με τη μορφή, ίσως, της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Τα ΑΤΜ που δεν βγάζουν, πλέον, χρήματα, ακόμη και για όσους διαθέτουν τραπεζικές καταθέσεις, διαψεύδουν τις προβλέψεις για την «κανονικότητα» που έκαναν τα προεκλογικά σποτ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα των Ελλήνων δεν περιορίζονται στις συνήθεις ανησυχίες, αλλά προσεγγίζουν επίπεδα απλησίαστα εδώ και πολλές δεκαετίες και αφορούν κολοσσιαίας σημασίας ζητήματα, όπως η ευρωπαϊκή κατεύθυνση της χώρας, που θεωρούνταν, μέχρι πρότινος, δεδομένη και εξασφαλισμένη.

Οι κλειστές τράπεζες, μια απαραίτητη κίνηση στην οποία κατέφυγε η κυβέρνηση για να διασώσει, αφενός, το απειλούμενο με ολοσχερή κατάρρευση τραπεζικό σύστημα και, αφετέρου, τις εναπομείνασες καταθέσεις των πολιτών, δίνουν το μέτρο της δραματικής επιδείνωσης των οικονομικών συνθηκών στη χώρα ως επιστέγασμα των επί μήνες άκαρπων διαπραγματεύσεων που επισφραγίστηκε με την άφρονα πρωτοβουλία για το δημοψήφισμα.

Την ίδια ώρα, οι μεγάλες ουρές στα βενζινάδικα από ανησυχούντες καταναλωτές, ακόμη και αν είναι αδικαιολόγητες, αφού πρόβλημα επάρκειας καυσίμων δεν προβλέπεται να δημιουργηθεί, αποτυπώνει τον πανικό που σκόρπισαν οι αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές αποφάσεις, όπως και την έλλειψη εμπιστοσύνης στις πρωθυπουργικές εκκλήσεις για νηφαλιότητα και ψυχραιμία.

Η χωρίς συστολή επιθετική ρητορεία περί οικονομικού πολέμου που δέχεται η χώρα, όπως διατείνονται κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ου μην αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ενισχύει το αρνητικό κλίμα και εμποδίζει την επικράτηση ατμόσφαιρας καταλλαγής που αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για να αποφευχθούν ακόμη πιο ακραίες καταστάσεις όπως το άδειασμα των ραφιών σε σούπερ μάρκετ, εν γένει καταστήματα τροφίμων, ακόμη και φαρμακεία, όπως προμήνυε το παρελθόν Σαββατοκύριακο.

Το ανησυχητικό είναι ότι, παρά τα τόσα αρνητικά προμηνύματα που εξέπεμψε η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, αλλά όσα έφθασαν από τον διεθνή περίγυρο, στο πολιτικό πεδίο οι έχοντες την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου συνέχισαν να συμπεριφέρονται κατά την πεπατημένη και ως να μην άλλαξε τίποτε από την περασμένη Παρασκευή που ελήφθη η απροσδόκητη απόφαση για το δημοψήφισμα.

Το επίπεδο της κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης ήταν απογοητευτικό και οι κάθε λογής ταγοί του τόπου μοιάζουν μοιραίοι και άβουλοι μπροστά στους τεράστιους κινδύνους με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα. Την ίδια στιγμή που στο Βερολίνο, η καγκελάριος Μέρκελ καλεί σε διαβούλευση τους αρχηγούς των γερμανικών κομμάτων, στην Αθήνα οι εγχώριες δυνάμεις αδυνατούν όχι μόνον να βρουν κοινή γλώσσα αλλά ακόμη και να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι.

Δεν είναι τυχαίο ότι την απόφαση για το δημοψήφισμα στους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης, όπως αναφέρουν ασφαλείς πληροφορίες, δεν την ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αλλά ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης. Όταν ο «πάγος» στις σχέσεις του νυν πρωθυπουργού με τον προκάτοχό του δεν έσπασε ούτε σε αυτή την οριακή στιγμή, πώς μπορεί κανείς να επιβεβαιωθούν οι ελπίδες όσων προσδοκούν σε μια πιθανολογούμενη επόμενη ευρωπαϊκή Σύνοδο, η Ελλάδα να εκπροσωπηθεί από ένα αρραγές διακομματικό μέτωπο;  

Αν πριν από τη δύση του ήλιου που ανέτειλε τούτη τη Δευτέρα δεν τρέξουν εξελίξεις που να ανατρέψουν τη ζοφερή ατμόσφαιρα που μας πολιορκεί από παντού, η αυριανή μέρα, η 30ή Ιουνίου 2015, δεν θα είναι απλά η ημερομηνία που λήγει το τρέχον πρόγραμμα οικονομικής στήριξης της Ελλάδας από τους εταίρους και δανειστές της.

Μαζί με το πρόγραμμα θα λήξουν και πολλά άλλα –κεκτημένα του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος- που αφορούν καθοριστικά το παρόν και το μέλλον των σημερινών και των επόμενων γενιών αυτού του τόπου.

Κατώτεροι των περιστάσεων!

Μαζί με την υπομονή όλων μας, μου φαίνεται ότι έχει εξαντληθεί και το απόθεμα των δημοσιογραφικών στερεοτύπων στα οποία εδώ και μήνες καταφεύγουμε για να αποτυπώσουμε τα όσα διαμείβονται στις –υποτιθέμενες- διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και στους εκπροσώπους των εταίρων και δανειστών της χώρας.

Από Eurogroup σε Eurogroup, το ένα μετά το άλλο τα χρονικά ορόσημα ξεπερνιούνται χωρίς να βρίσκεται λύση σε μια εκκρεμότητα, η παράταση της οποίας είναι πασιφανές ότι επιδεινώνει –μονομερώς, κατά τα φαινόμενα- τις συνθήκες, καθιστώντας ολοένα και πιο επώδυνο το αποτέλεσμα, όποιο τελικά και αν είναι αυτό.

Ποιος, αλήθεια, αμφιβάλει ότι οι όροι υπό τους οποίους διεξάγονται πλέον οι διαβουλεύσεις θα ήταν πολύ διαφορετικοί αν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του, που δέχθηκαν όσα δέχθηκαν στις 20 Φεβρουαρίου, είχαν από τότε παρουσιάσει τις κοστολογημένες προτάσεις που μόλις την τελευταία εβδομάδα έβαλαν «στο χαρτί»;

Από την άλλη, υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί πως, ακόμη και αν υιοθετηθεί από την κυβερνητική ηγεσία η ακραία και συνάμα αποτρόπαια εκδοχή της ρήξης, την οποία, όπως ορισμένοι διατείνονται, είχαν εξαρχής κατά νου πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ, το επικίνδυνο παιχνίδι της ανεξέλεγκτης σύγκρουσης κρίθηκε ήδη πριν καν παιχθεί.

Και κρίθηκε μέσα από την ασταμάτητη διαρροή των καταθέσεων που εκτοξεύτηκε σε ασύλληπτα ύψη, όπως και από την αχαρακτήριστη απραξία που επιδεικνύουν κυβερνητικά στελέχη και κυρίως όσοι είναι επιφορτισμένοι με τα έσοδα του δημοσίου που καταρρέουν.

Όταν είσαι ανίκανος, ίσως και λόγω προτέρου βίου και συμμετοχής στα περιβόητα κινήματα «δεν πληρώνω», να προασπίσεις το δημόσιο συμφέρον –γιατί αυτό είναι πρωτίστως η συλλογή των φόρων και η είσπραξη των εισφορών-, αναρωτιέμαι πως μπορείς να είσαι έτοιμος για τη μεγάλη ρήξη.

Η οργάνωση διαδηλώσεων και καταλήψεων, που στη φαντασίωση της συντριπτικής πλειονότητας των σημερινών κυβερνώντων αποτελούσε την «πανάκεια» για την επίλυση των κάθε είδους κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων, αποδεικνύεται, εν τοις πράγμασι, ότι δεν συνιστά αποτελεσματική μέθοδο διακυβέρνησης, όπως αφελώς πίστευαν πολλοί από όσους βρέθηκαν τελευταία σε θέσεις εξουσίας.

Σκεφθείτε πόσο περισσότερο ισχύει αυτό όταν τα προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπη μια νεοπαγής κυβέρνηση έχουν διεθνή διάσταση. Και, όπως είναι φυσικό, η επίλυσή τους δεν επηρεάζεται επειδή κάποιες μικρές ομάδες της άκρας Αριστεράς βγαίνουν στους δρόμους του Βερολίνου και του Παρισιού.

Είναι άχαρο να υπενθυμίζει κάποιος αυτονόητες αλήθειες όπως τα πιο πάνω ή, ακόμη χειρότερα, το γεγονός ότι από τη στιγμή που, καλώς ή κακώς, εξακολουθούμε να συμμετέχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία αποταθήκαμε για «διάσωση», το 2010, όταν οι αγορές μας έκλεισαν τις στρόφιγγες του δανεισμού, δεν μπορούμε παρά να παίζουμε με τους κανόνες που έχουν θεσπίσει όλοι όσοι συμμετέχουν στον συγκεκριμένο υπερεθνικό οργανισμό.

Για να το πω κι αλλιώς: Ούτε ο Βαρουφάκης με τον Τσακαλώτο, ούτε ο Τσίπρας με τον Δραγασάκη βρέθηκαν τόσες φορές το τελευταίο διάστημα στις Βρυξέλλες ή σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, επειδή τους… απήγαγαν ο Μέρκελ με τον Σόιμπλε ή ο Γιούνκερ με τον Ολάντ και ζητούν… λύτρα για να τους αφήσουν να επιστρέψουν στην Αθήνα.

Και, όμως, αυτό θα μπορούσε να εικάσει κάποιος αδαής ακούγοντας τις -μάλλον δραματοποιημένες- διαστάσεις που δίνονται στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις, οι οποίες, αν πιστέψουμε τον πρωθυπουργό, που τον επιβεβαιώνουν και πολλοί άλλοι από το εξωτερικό, μόλις την περασμένη εβδομάδα ξεκίνησαν. 

Δεν έχω καμία δυσκολία να αναγνωρίσω το δίκιο που διεκδικούν όσοι ισχυρίζονται ότι μεγάλη συμβολή σε όσα (μας) συμβαίνουν έχει και η έλλειψη αποτελεσματικής ευρωπαϊκής ηγεσίας, με τρανή ίσως απόδειξη την καταφυγή στο ΔΝΤ για να βρεθεί η υποτιθέμενη «τεχνογνωσία» αντιμετώπισης της κρίσης.

Ακόμη, όμως, και έτσι αν είναι, ακόμη και αν όλοι ανεξαιρέτως βγούμε στους δρόμους για να βροντοφωνάξουμε με στεντόρεια φωνή ότι «η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία είναι κατώτερη των περιστάσεων», έχω την αίσθηση ότι τίποτε δεν θα αλλάξει.

Όσο δεν φέρνουμε τους εταίρους και δανειστές αντιμέτωπους με το δικό μας σχέδιο, πολλοί φοβούμαι ότι θα εξακολουθήσουμε να βιώνουμε με τον ίδιο μαρτυρικό τρόπο την παραλυτική αβεβαιότητα η οποία γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο δυσβάσταχτη, όσο ενισχύεται η αίσθηση ότι οδηγούμαστε στον όλεθρο χωρίς να κάνουμε σχεδόν τίποτε για να αποτρέψουμε το επερχόμενο μοιραίο.

Στο τέλος-τέλος, ίσως να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία αν και πως θα καταγράψει η Ιστορία τον προεδρεύοντα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Πολωνό πολιτικό Ντόναλντ Τουσκ, ο οποίος, με την ευκολία ενός ανθρώπου που ανδρώθηκε σε ένα (κομμουνιστικό) καθεστώς που ο ίδιος ήθελε να καταρρεύσει, προφητεύει το «game over» για τη δική μας χώρα.

Αντιθέτως, για όλους εμάς είναι σημαντικό να μην αποδειχθούν κατώτεροι των ξεχωριστών περιστάσεων που βιώνουμε οι δικοί μας κυβερνώντες. Και ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έμελλε να βρίσκεται στην κορυφή της εξουσίας σε αυτή τη σημαντική συγκυρία για την Ελλάδα. Και γι΄ αυτό, το όνομά του είναι απολύτως βέβαιο ότι θα περάσει στην Ιστορία. Το ερώτημα, όμως, είναι πως: Δίπλα στους πολλούς μοιραίους και άβουλους πολιτικούς; Ή πλάι στους λίγους Ηγέτες; Κυριακή, κοντή γιορτή…

Η εκδίκηση της... ψευτιάς

Επιβεβαιώνοντας τις χειρότερες προβλέψεις όλων όσοι δραματικά επισήμαιναν, κατά το τετράμηνο της απραξίας που μεσολάβησε από την 20ή Φεβρουαρίου, ότι η καθυστέρηση κοστίζει, ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεώθηκε να βάλει την υπογραφή του κάτω από ένα τόσο επώδυνο πρόγραμμα που ούτε στα πιο εφιαλτικά του όνειρα δεν θα μπορούσε να διανοηθεί.

 Δεν υπάρχει, σχεδόν, κακοτοπιά που να διακήρυσσε ότι ήθελε να αποφύγει και να κατάφερε, εν τέλει, να μην τη βρει μπροστά του. Από τον άκρως υφεσιακό πυρήνα του προγράμματος που ο ίδιος έφθασε να προτείνει, μέχρι τον τελεσιγραφικό χαρακτήρα με τον οποίο τού επιβλήθηκαν τα σκληρά μέτρα, όλα, μα όλα, ήρθαν λες και ήταν παραγγελία για να διαψεύσουν τις προεκλογικές ψευδαισθήσεις που συνεχίστηκαν ως μετεκλογικές αυταπάτες.

Χρειάστηκε να κινδυνέψουν να διαλυθούν τα πάντα, να αδειάσουν οι τράπεζες από καταθέσεις και, το κυριότερο, να φθάσει η χρόνια χειμαζόμενη οικονομία στο απώτατο άκρο της αβύσσου για να αναλάβει να κάνει η σημερινή κυβέρνηση όλα εκείνα για τα οποία λοιδωρούσε τους προκατόχους της, τους καθύβριζε, αμφισβητούσε την προσωπική ακεραιότητα και τον πατριωτισμό τους και τους απειλούσε -μέχρι πρότινος!- με δικαστικές διώξεις.

Κακά τα ψέματα, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. βρίσκεται αντιμέτωπη με την ιστορικά πιο κραυγαλέα αθέτηση υποσχέσεων εδώ και πολλές δεκαετίες. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που, όπως όλα δείχνουν, η αθέτηση θα συνοδεύεται και από μια επιπλέον προσβλητική υπαναχώρηση από παλαιότερες δεσμεύσεις που είναι η υποχρέωση για καταφυγή σε κατεπείγουσα διαδικασία έγκρισης των μέτρων από το Κοινοβούλιο.

Εν ολίγοις, τα κατάφεραν τελικά έτσι οι σημερινοί κυβερνώντες ώστε σχεδόν να μην υπάρχει κάτι για το οποίο να έχουν κατηγορήσει τους προκάτοχους τους στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας και να μην το έχουν διαπράξει οι ίδιοι. Και μάλιστα σε χρονικό διάστημα πολύ πιο σύντομο από εκείνο που πήρε στους... πρώτους διδάξαντες να υποπέσουν στο αντίστοιχο αμάρτημα.

Το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα της προηγούμενης περιόδου πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τις προεκλογικές υποσχέσεις τις οποίες αφειδώς έδιναν και στην πράξη ήταν αδύνατο να εκπληρώσουν. Όχι, φυσικά, επειδή δεν ήθελαν, όπως μάλλον απερίσκεπτα διατείνονταν οι επικριτές τους, αλλά διότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν υπήρχε περίπτωση να φανούν συνεπείς.

Πολλοί από τους πολιτικούς της παρελθούσας περιόδου δεν άντεξαν και, κάποιοι λίγοι εκόντες, αλλά οι περισσότεροι άκοντες, αποχώρησαν από τη σκηνή. Τους “κατάπιε” η κρίση. Όπως και αρκετού άλλους που επέμειναν, προσπαθώντας, εις μάτην οι περισσότεροι, να πείσουν τους πολίτες για την ανατροπή των δεδομένων που δεν τους επέτρεψαν να είναι τόσο συνεπείς όσο ήταν παλαιότερα.

Στον αντίποδα, ωστόσο, κάποιοι οι οποίοι φρόντισαν να καβαλήσουν τον... συρμό των αντιμνημονιακών, που πρόσθετε συνεχώς και νέα βαγόνια στην πλατφόρμα του, κατάφεραν όχι απλά να επιβιώσουν μέσα στη μνημονιακή θύελλα αλλά και να αποκτήσουν αδιανόητες πολιτικές προίκες που τους έδωσαν την ευκαιρία να βρεθούν σε θέσεις ευθύνης που, υπό κανονικές συνθήκες, ουδείς θα τους τις εμπιστεύονταν.

Όπως και να έχει, όμως, εκείνο που κάνει να μοιάζουν ασυγχώρητα πολλά από όσα συμβαίνουν τελευταία στη χώρα, είναι το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ υπήρξαν προϊδεασμένοι για την κατάσταση που τους ανέμενε. Και, ως εκ τούτου, έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι. Είναι επιβεβαιωμένο ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν ένας εξ εκείνων που είχε με σαφήνεια προειδοποιήσει, συνιστώντας στον νυν πρωθυπουργό να μην βιάζεται, πλην, όμως, εκείνος αγνόησε τις προειδοποιήσεις, καθώς η σπουδή να βρεθεί μια ώρα αρχύτερα στον θώκο της εξουσίας ήταν ισχυρότερη από την υπομονή του.

Μοιραία, λοιπόν, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με όσα έλεγε μέχρι πρότινος, αδιαφορώντας (;) ότι πολλά από αυτά θα έμεναν ανεκπλήρωτα. Γιατί, αργά ή γρήγορα, η ώρα που τα ψέματα -συνειδητά ή μη- παίρνουν την εκδίκησή τους φθάνει. Από τον κανόνα αυτόν σχεδόν κανείς δεν ξεφεύγει. Γιατί να αποτελέσει εξαίρεση ο κ. Τσίπρας;

 Έτσι, ακόμη και αν -με τη βοήθεια της αντιπολίτευσης ή όχι χωρίς αυτήν- καταφέρει σε πρώτη φάση να περάσει την τελική συμφωνία που θα συνομολογήσει τις επόμενες μέρες, η εφαρμογή της θα αποτελέσει τόσο δύσκολο εγχείρημα για τον νυν πρωθυπουργό που μόνον με ανανέωση της λαϊκής ετυμηγορίας θα μπορέσει να την “τρέξει” για να οδηγηθούμε κάποια στιγμή στην ανάκαμψη.

Με υπουργούς που... κάθονται στα πατώματα ή που απερίσκεπτα προπαγανδίζουν τη ρήξη, για να δοκιμάσουν τις θεωρίες τους και να ικανοποιήσουν το υπερεγώ τους, ανάκαμψη δεν βλέπουμε στον αιώνα τον άπαντα.