Αρκετοί συνέλληνες, βοηθούντος και του άκρατου λαϊκισμού των μέσων ενημέρωσης, δυσκολεύονται ακόμη να κατανοήσουν πως και γιατί η χώρα –και μαζί της η πλειονότητα των πολιτών- βρέθηκε στη σημερινή οικονομικά δυσχερή θέση. Και, γι΄ αυτό, αρνούνται να αναγνωρίσουν την επαπειλούμενη καταβαράθρωση στα τάρταρα της άτακτης χρεοκοπίας και τη μεγαλύτερη φτώχεια που θα τη συνοδεύσει, εφόσον δεν καταφέρουμε να σταθούμε όρθιοι, υποβασταζόμενοι, δυστυχώς, από τα δεκανίκια της ξένης βοήθειας.
Μια ματιά, ωστόσο, στα αδυσώπητα στοιχεία που συνθέτουν το εμπορικό μας ισοζύγιο, αρκεί, θεωρώ, για να πείσει και τον πλέον αδαή περί τα οικονομικά για την πραγματική διάσταση του προβλήματος που μας έφερε εδώ που είμαστε και που θα συνεχίσει να μας κρατά δέσμιους από την ανάγκη των «δάνειων» δυνάμεων, είτε παραμείνουμε στο ευρώ, είτε –εκόντες, άκοντες- επιστρέψουμε στη δραχμή.
Από τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία της ΕΛΛΣΤΑΤ που αφορούν τη σύγκριση του πρώτου δεκάμηνου των τριών τελευταίων χρόνων, χρόνων, μην ξεχνάμε, βαθύτατης ύφεσης και τρομακτικής μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος εργαζομένων και εργοδοτών, προκύπτει ανάγλυφα ο λόγος για τον οποίο έχουμε μεγάλο δρόμο ακόμη να διανύσουμε, προκειμένου να ορθοποδήσει η Ελλάδα και να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις.
Μπορεί τη χρονιά που έφυγε, οι εισαγωγές να μειώθηκαν κατά 12,4%, έναντι επίσης υποχώρησης της τάξης του 11,6% που είχε καταγραφεί το 2010, ενώ, την ίδια περίοδο, οι εξαγωγές να παρουσίασαν, πέρυσι, αύξηση κατά 11,7%, που προστέθηκε στην ανοδική, κατά 4,7%, πορεία, η οποία ξεκίνησε τον αμέσως προηγούμενο χρόνο, όμως, το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου παραμένει δυσθεώρητο.
Έτσι, από υπερτριπλάσιες που ήταν, το 2009, οι εισαγωγές, συγκρινόμενες με τις εξαγωγές, το 2010 είχαμε μια υποχώρηση του ελλείμματος κατά περίπου 20%, τάση που συνεχίστηκε καθοδική και το 2011, οπότε τα εισαγώγιμα από το εξωτερικό προϊόντα και υπηρεσίες βρέθηκαν να είναι… διπλάσια (!) από τα ελληνικά εξαγώγιμα.
Σε απόλυτους αριθμούς και χωρίς να συμπεριλαμβάνονται, για στατιστικούς λόγους, τα πετρελαιοειδή, το πρώτο δεκάμηνο του τελευταίου χρόνου, οι –μειωμένες- εισαγωγές έφθασαν σε 26,9 δισ. ευρώ, από 34,7 δισ. ευρώ που ήταν το 2009, ενώ οι –αυξημένες- εξαγωγές στα 13,1 δισ. ευρώ, από 11,1 δισ. ευρώ, δύο χρόνια πριν, Αυτό μεταφράζεται σε έλλειμμα 13,8 δισ. ευρώ για το πρώτο δεκάμηνο του 2011, έναντι 23,5 δισ. ευρώ για το αντίστοιχο διάστημα του 2009.
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να είναι κανείς οικονομολόγος ή να διαθέτει ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί πόσο προβληματική είναι μια χώρα όταν κάθε χρόνο η εθνική της οικονομία χρειάζεται για την επιβίωσή της να διαθέτει προς το εξωτερικό ένα πολύ μεγάλο μέρος του εγχωρίως παραγόμενου πλούτου. Στην περίπτωση της Ελλάδας, παλαιότερα, έφθασε ως τα 40 δισ. ευρώ ετησίως και τώρα εξακολουθεί να ξεπερνά τα 20 δισ. ευρώ το χρόνο, ποσό που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ).
Σε απλά λόγια, για κάθε 100 ευρώ που καταναλώνουμε ως Έλληνες, εμείς δουλεύουμε για τα 90, ενώ για τα άλλα 10 δίνουμε δουλειά σε κάποιους άλλους (Κινέζους, Γερμανούς, Άραβες, Αλβανούς, Ιάπωνες, Κορεάτες, κλπ). Τους οποίους εμμέσως (ξε-)πληρώνουμε δανειζόμενοι, είτε, παλαιότερα, από τις λεγόμενες «αγορές», είτε, τώρα, από την τρόικα και τον αποκαλούμενο μηχανισμό στήριξης που δημιουργήθηκε όταν οι πρώτες έκλεισαν τις στρόφιγγες, διαπιστώνοντας την αδυναμία επιστροφής των συσσωρευμένων δανεικών.
Αν δεν θέλουμε, λοιπόν, να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, μεταθέτοντας το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλο -αν ευθύνεται περισσότερο η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, οι εργαζόμενοι ή οι «καπιταλιστές», ο δημόσιος ή ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας- πρέπει να αναγνωρίσουμε το χάσμα αυτών των 20 δισ. ευρώ που χωρίζει την παραγωγική δυνατότητα της χώρας από τις καταναλωτικές της ανάγκες. Χάσμα, το οποίο, ακόμη και στάση πληρωμών να κάνουμε, θα χρειάζεται να καλυφθεί με εξωτερικό δανεισμό.
Θυμάμαι πριν από λίγα τον Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα να διοργανώνει στην κατοικία του εκδήλωση για την παρουσίαση του καινούργιου μοντέλου μιας από τις αυτοκινητοβιομηχανίες της χώρας του. Την ίδια εποχή το «άνοιγμα» του -ακόμη ελληνικού- ΟΤΕ στα Βαλκάνια πολεμούνταν λυσσαλέα και η εξαγορά τουρκικής τράπεζας από την Εθνική γινόταν αντικείμενο μηνυτήριας αναφοράς στην εισαγγελία.
Με τέτοια… μυαλά, δεν είναι να απορεί κανείς για την σημερινή κατάσταση. Είναι, όμως, και να απορεί και να εξανίσταται κάθε εχέφρων πολίτης με όσους εξακολουθούν να ασχολούνται μόνον με τα συμπτώματα της κρίσης –τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, επί παραδείγματι, ή την ακατάσχετη φοροεπιδρομή- και να αγνοούν τη γενεσιουργό αιτία της. Δηλαδή, την παντελή έλλειψη σχεδιασμού για ένα εξωστρεφές παραγωγικό οικονομικό μοντέλο που θα δίνει δουλειά σε περισσότερους Έλληνες.
*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου