«Παύλος» ή «φαύλος»;

            Ο χειρισμός τον οποίο ακολούθησε η κυβέρνηση στο Εκκλησιαστικό ίσως δεν πρέπει να εκπλήσσει, καθώς δεν απέχει από τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται όλα τα θέματα: μικρά και μεγάλα.

Στην πραγματικότητα είδαμε να εκτυλίσσεται ένας χειρισμός σχεδόν πανομοιότυπος με πολλούς προηγούμενους: από την αλλαγή πλεύσης το ίδιο βράδυ που οι Έλληνες κλήθηκαν να ψηφίσουν «Όχι» στο πιο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα όλων των εποχών έως τη «περήφανη» 17ωρη διαπραγμάτευση που οδήγησε στο τρίτο και πλέον επώδυνο Μνημόνιο και από τη… σωτηρία των συντάξεων που επέφερε ο νόμος Κατρούγκαλου έως τη χορήγηση αναδρομικών και την προοπτική μείωσης των εισφορών που προβάλλονται τώρα ως φιλολαϊκές παροχές προς τους βαρύτατα φορολογούμενους Έλληνες πολίτες.

Στο Εκκλησιαστικό συμποσούνται όλα τα χαρακτηριστικά της φαυλότητας που συνθέτουν τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: ιδεοληπτικού τύπου βερμπαλισμοί και μεγαλοστομίες αναντίστοιχες με το μέτρο των πραγμάτων, μικροκομματικοί υπολογισμοί με σταθερή επιδίωξη να προσποριστούν επικοινωνιακά οφέλη και να εκτεθεί η αντιπολίτευση, διαστροφή της πραγματικότητας και επινίκιες ιαχές ακόμη όταν το «Βατερλό» χάσκει μπροστά στα μάτια όλων.

Μην ξεχνάμε ότι στην προκειμένη περίπτωση όλα ξεκίνησαν με τον δήθεν μεγαλεπήβολο στόχο να υλοποιηθεί η παραδοσιακή θέση της Αριστεράς για χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, θέση η οποία συχνά – πυκνά βρίσκει υποστήριξη και από μετριοπαθείς δυνάμεις του Κέντρου και της Δεξιάς. Η αφορμή ήταν, υποτίθεται, η αρξάμενη συνταγματική Αναθεώρηση, στο πλαίσιο της οποίας αναμενόταν η ανακίνηση των ζητημάτων που σχετίζονται με τη διευθέτηση των σχέσεων της Πολιτείας με τους εκπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και εν γένει τους θρησκευτικούς λειτουργούς.

Ακολουθώντας, όμως, την πεπατημένη, σύμφωνα με την οποία κάθε φορά που προετοιμάζει μια κωλοτούμπα καταφεύγει σε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα για να την καλύψει, όπως έκανε με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος για να αποπροσανατολίσει από την διάθεσή του να συμβιβαστεί, ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε στο πρωθυπουργικό γραφείο τον Αρχιεπίσκοπο για να ανακοινώσει μια «Ιστορική συμφωνία» που, όπως αποδείχθηκε, ούτε «ιστορική» ήταν, ούτε «συμφωνία».

Από την πρώτη στιγμή διαφάνηκε ότι εκείνο που ουσιαστικά ήθελε ο κ. Τσίπρας ήταν να δικαιολογήσει την απόφασή του να μην προχωρήσει ο χωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος επειδή αυτό θα ήταν εκλογικά επώδυνο για τον ΣΥΡΙΖΑ που ψαρεύει πλέον σε κάθε είδους νερά. Για να το πετύχει, ωστόσο, χρειαζόταν έναν αντιπερισπασμό που θα έστρεφε αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και θα καταλάμβανε εξ απήνης την αντιπολίτευση.

Έτσι, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προχωρήσει σε μια μικροδιευθέτηση σχετικά με τον τρόπο πληρωμής των κληρικών οι οποίοι δεν θα εισέπρατταν πλέον τον μισθό τους απευθείας από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών, αλλά εφεξής το Δημόσιο θα έδινε ισόποση με τους μισθούς τους επιδότηση (άγνωστο σε ποιον…), επειδή δεν θα νοούνται πλέον δημόσιοι υπάλληλοι.

Παραδόξως η αντιπολίτευση -ή τουλάχιστον ένα μέρος της- παραπλανήθηκε. Ίσως γιατί δεν τους έχουν γίνει μαθήματα τα άπειρα παθήματα που τους επιφυλάσσει όλα αυτά τα χρόνια ο κ. Τσίπρας. Όπως όταν τους λοιδωρούσε ενώ έδιναν ψήφο στο δικό του Μνημόνιο. Ή όταν θέτει στο σκανδαλοθηρικό στόχαστρό του όποιο στέλεχος της αντιπολίτευσης μπαίνει εμπόδιο στα σχέδια του ίδιου και της παρέας του να πάρουν εκτός από την κυβέρνηση και όλες τις εξουσίες. 

Δυστυχώς, όμως, για την κυβέρνηση, δεν παραπλανήθηκαν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, δηλαδή η πλειονότητα των κατώτερων και ανώτερων κληρικών που αντέδρασαν εντόνως στους προεκλογικού χαρακτήρα κυβερνητικούς σχεδιασμούς τους οποίους –ηθελημένα ή αθέλητα- διευκόλυνε ο Αρχιεπίσκοπος αποδεχόμενος έστω και ως πρόθεση συμφωνίας τα 15 σημεία του κοινού ανακοινωθέντος της 6ης Νοεμβρίου που κατέτειναν ουσιαστικά σε ένα και μόνο σημείο:  στην «απελευθέρωση», σύμφωνα με την έκφραση του κυβερνητικού εκπροσώπου, θέσεων για νέους διορισμούς στο δημόσιο.

Ο κ. Ιερώνυμος, αν πιστέψουμε τις διαρροές από το αλληλοσπαρασσόμενο περιβάλλον του, δικαιολογήθηκε στους άλλους Ιεράρχες λέγοντας ότι αντιμετώπισε τον Αλέξη Τσίπρα σαν τον άπιστο και απηνή διώκτη των Χριστιανών Σαούλ ο οποίος ανένηψε όταν, στην πορεία από τα Ιεροσόλυμα προς τη Δαμασκό, τού εμφανίστηκε ο Ιησούς και, αφού ασπάστηκε τη νέα πίστη, έγινε, ως Απόστολος Παύλος, πλέον, διαπρύσιος κήρυκας της.

Παρά, εξάλλου, την ευχέρεια των ελιγμών που αναμφισβήτητα διαθέτει ο κ. Τσίπρας, ο ρόλος του «θαυματοποιού» που υποδύθηκε δεν του βγήκε. Όπως δεν του βγαίνουν οι περισσότερες πρωτοβουλίες τώρα που βρίσκεται σε πορεία εξόδου. Τον πρόδωσε και η υπερβολική σπουδή με την οποία έσπευσε να εκμεταλλευθεί την κατ΄ αρχήν αρχιεπισκοπική ευλογία, όπως και την ήπια στάση που τήρησε αρχικά η αξιωματική αντιπολίτευση.

Το… ψευτοθαύμα της υποσχόμενης πρόσληψης 10.000 νέων δημοσίων υπαλλήλων στη θέση των ιερέων οι οποίοι θα εξακολουθούσαν να πληρώνονται μεν από το δημόσιο ταμείο, αλλά με μια μη αποσαφηνισμένη μέθοδο, αποκαλύφθηκε. Και μαζί αποκαλύφθηκε ότι ο κ. Τσίπρας δεν έγινε -και ούτε θα μπορούσε να γίνει ποτέ του- ο… νέος Απόστολος Παύλος.

Στο τέλος – τέλος όταν ξεκινάς με υψιπετείς διακηρύξεις ότι δήθεν θέλεις να χωρίσεις την Εκκλησία από το Κράτος και, αντ΄ αυτού, καταλήγεις σε μεγαλύτερη σύσφιξη, με την διαιώνιση, αφενός, της πληρωμής των μισθών των ιερωμένων από τον δημόσιο κορβανά και, αφετέρου, με ενεργοποίηση της κοινής εταιρίας για αξιοποίηση της αμφισβητούμενης περιουσίας, δεν μεταμορφώνεσαι σε… Παύλο.

Το μόνο που αποδεικνύεις, έτσι, είναι πόσο φαύλος πολιτικός είσαι, αφού το ενδιαφέρον σου και οι πολιτικές που ασκείς περιορίζονται στον στενό ρουσφετολογικό ορίζοντα της επερχόμενης κάλπης.

Ανιστόρητες… ιστορικότητες και άλλες ιστορίες θεομπαιξίας

Μόνον παντελώς ανιστόρητοι τύποι θα μπορούσαν να κάνουν τόσο προκλητική κατάχρηση της έννοιας της ιστορικότητας. Όποιο πυροτέχνημα και να εξαπολύσουν, όποιον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό και αν επιστρατεύσουν, σπεύδουν, πριν καν ανακοινώσουν το περιεχόμενό του, να τον βαφτίσουν «ιστορική συμφωνία».

Από πού να ξεκινήσει κάποιος; Από την διαβόητη 17ωρη «υπερήφανη διαπραγμάτευση» του 2015 που κατέληξε στην «ιστορική συμφωνία» του τρίτου και βαρύτερου Μνημονίου που ήταν στον αντίποδα από εκείνο που είχε κληθεί να ψηφίσει ο ελληνικός λαός και παρέδωσε ενέχυρο στους δανειστές όλη τη δημόσια περιουσία;

Και που να σταματήσει κανείς; Στην «ιστορική» φιέστα της γραβάτας στο Ζάπειο για να γιορταστεί η «καθαρή έξοδος» που ακόμη δεν βρέθηκε; Ή στην «ιστορική» Συμφωνία των Πρεσπών την οποία σαν καλά και υπάκουα  παιδιά υπέγραψαν, προσμένοντας ανταλλάγματα και αγνοώντας προκλητικά τη βούληση της πλειονότητας των Ελλήνων;

Γι΄ αυτό και μάλλον δεν πρέπει να προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη όταν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προτού καν διαβάσει το κοινό ανακοινωθέν που είχε λίγο πριν συνομολογήσει με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, έσπευσε να προσδώσει… ιστορικές διαστάσεις σε μια αμφιβόλου σημασίας συμφωνία με την Εκκλησία, με την οποία όχι μόνον δεν επέρχεται ο πολυθρύλητος διαχωρισμός από το Κράτος, αλλά οι μεταξύ τους σχέσεις μάλλον διαπλέκονται έτι περαιτέρω.

Κι, όμως, ο κ. Τσίπρας με τον μοναδικό βερμπαλισμό που τον χαρακτηρίζει, ξεκίνησε τις δηλώσεις του από το Μέγαρο Μαξίμου, ισχυριζόμενος τα εξής: «Σήμερα είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι μετά από έναν πολυετή αλλά και ειλικρινή διάλογο με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και την Εκκλησία της Ελλάδας βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πλαίσιο, θα έλεγα, Συμφωνίας. Αλλά, μία Συμφωνία την οποία θα μου επιτρέψετε να χαρακτηρίσω ιστορικού χαρακτήρα…».

Η συνέχεια, βέβαια, των δηλώσεων του κάθε άλλο παρά επίγνωση ιστορικότητας μαρτυρούσε. Και, όπως αποδείχθηκε, εξάλλου, την επομένη από τις διευκρινήσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου όλα όσα είπε ο κ. Τσίπρας δεν ήταν παρά ένα πρόχειρο περιτύλιγμα για να δικαιολογηθούν προεκλογικού χαρακτήρα εξαγγελίες περί νέων προσλήψεων στο Δημόσιο.

Με άλλα λόγια, το σκηνικό που στήθηκε στο πρωθυπουργικό γραφείο ήταν μόνο και μόνο για να ανακοινωθεί πομπωδώς ότι «οι κληρικοί δεν θα νοούνται στο εξής ως δημόσιοι υπάλληλοι και ως εκ τούτου διαγράφονται από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών». Ενώ αμέσως μετά γνωστοποιήθηκε ότι «το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύεται ότι θα καταβάλλει ετησίως στην Εκκλησία με μορφή επιδότησης ποσό αντίστοιχο με το σημερινό κόστος μισθοδοσίας των εν ενεργεία ιερέων, το οποίο θα αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις μισθολογικές μεταβολές του Ελληνικού Δημοσίου».

Δεν πέρασαν, άλλωστε, λίγες ώρες και αυτό το οποίο αρκετοί, εν είδει πλάκας, υποστήριζαν στο Διαδίκτυο, ότι, δηλαδή, όλο αυτό έγινε για να… ανοίξουν θέσεις στο Δημόσιο, αποδείχθηκε ότι μόνον πλάκα δεν ήταν. «Πράγματι με τη συμφωνία αυτή απελευθερώνονται 10.000 θέσεις δημοσίων υπαλλήλων», πανηγύρισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος που αποφάσισε να κάνει εκτάκτως «ενημέρωση» των πολιτικών συντακτών για να προπαγανδίσει την «ιστορική πρωτοβουλία».

Και ως να ανακοίνωνε κέρδη από λαχειοφόρο κλήρωση, ο κ. Τζανακόπουλος συμπλήρωνε: «Διότι, ξέρετε ότι οι κληρικοί αν και δεν είναι ακριβώς δημόσιοι υπάλληλοι, είναι οιονεί δημόσιοι υπάλληλοι, καταμετρώνται στο δυναμικό των δημοσίων υπαλλήλων. Και ακριβώς, επειδή έχουμε καταφέρει να καταλήξουμε σε μια συμφωνία με τους θεσμούς, πριν από τη λήξη του μνημονίου που προβλέπει το ένα προς ένα στο δημόσιο, αυτό μας δίνει τη δυνατότητα στα επόμενα χρόνια να συμπληρώσουμε αυτές τις θέσεις με προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων…».

Μιλάμε για τεράστια διαπραγματευτική επιτυχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι οποίοι θεωρούν ότι θα μπερδέψουν τους… κουτόφραγκους τους «τροϊκανούς», οι οποίοι, αφού θα δουν ότι οι ιερωμένοι δεν θα πληρώνονται από την Αρχή Πληρωμών, θα χάσουν το… μέτρημα και θα αφήσουν την παρέα του Δημήτρη Τζανακόπουλου και της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου να προσλάβουν όσους περισσότερους μπορέσουν.

Το ότι για να προσληφθούν όλοι αυτοί στις 10.000 θέσεις που «απελευθερώνονται», θα κληθούν οι ήδη υπέρμετρα φορολογούμενοι Έλληνες πολίτες να επιβαρυνθούν με επιπλέον τουλάχιστον 200 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, είναι κάτι που μάλλον ούτε που…. πέρασε από το μυαλό του Αλέξη Τσίπρα και του Δημήτρη Τζανακόπουλου. Το θέμα τους είναι οι προσδοκίες που θα πουλήσουν σε μια εποχή υψηλής ανεργίας, μπας και «τσιμπήσουν» κάποιοι και τους ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές που φαίνεται ότι είναι το μόνο τους μέλημα.

Δεν είναι άλλωστε, παράδοξο που από τη μια καλούσαν τα κόμματα να συμφωνήσουν μαζί τους, από την άλλη απέδιδαν εξαλλοσύνη σε όποιον έθετε ερωτήματα για ένα πυροτέχνημα που ήταν σαφές ότι στήθηκε στο πόδι μήπως και καλυφθεί μια ακόμη αριστοτεχνική κωλοτούμπα από τους πιο διάσημους… θεομπαίχτες που έχει γνωρίσει τούτος ο τόπος.

Μιλάμε για τους θεομπαίχτες οι οποίοι μέχρι πρόσφατα διατυμπάνιζαν θέσεις για χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας και τώρα κάνουν το κάθετι για ακόμη μεγαλύτερο σφιχταγκάλιασμα. Με αποκορύφωμα την κοινή εταιρία για τη διαχείριση της αμφισβητούμενης εκκλησιαστικής περιουσίας που ναι μεν συστάθηκε επί της προηγούμενης κυβέρνησης και μένει εδώ και πέντε χρόνια στα χαρτιά, κυρίως απειδή την πολέμησε ο ΣΥΡΙΖΑ, πλην, όμως, τώρα οι νυν κυβερνώντες την εμφανίζουν ως δήθεν καινούργια –«ιστορική», πάντα- πρωτοβουλία.

«Η ελληνική κυβέρνηση (sic!) καλεί όλες τις πολιτικές δυνάμεις να υποστηρίξουν αυτή την ιστορική πρωτοβουλία που διευθετεί μια από τις πιο περίπλοκες νομικές και πραγματικές εκκρεμότητες, ίσως την πιο περίπλοκη, στην ιστορία του ελληνικού κράτους», είπε αυτολεξεί o εκπρόσωπος της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Και με τη γνωστή θρασύτατη αμετροέπεια που διακρίνει όλες τις κυβερνητικές διακηρύξεις, συμπλήρωσε αμέσως μετά: «Γι αυτόν ακριβώς το λόγο είναι απολύτως εκτός λογικής και πλήρως πολιτικά ανεύθυνο, να οδηγούνται κάποιες πολιτικές δυνάμεις σε διαστρεβλώσεις και εξαλλοσύνες, που δεν συνάδουν με τη βαρύτητα, τη σοβαρότητα και την ιστορικότητα της συμφωνίας αυτής».

Τι του λες μετά από αυτό; Μάλλον τίποτε περισσότερο από ένα «ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές»!