Ο Νάρκισσος, σύμφωνα με τη μοναδική σε ευρηματικότητα
παραστατικών χαρακτήρων ελληνική μυθολογία, ήταν ένα ωραίος νέος ο οποίος
αδιαφόρησε για τον έρωτα που του είχε ένας άλλος ωραίος νέος, ο Αμεινίας, που,
εξ αυτού του λόγου, οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.
Προς αποκατάσταση της αδικίας, όπως λέει ο αρχαιοελληνικός
μύθος, παρενέβη η Νέμεσις, η οποία θέλοντας να τιμωρήσει τον Νάρκισσο, τον υποκίνησε
να δει στο νερό μιας πηγής το είδωλό της εικόνας του και να το ερωτευθεί με
τόσο πάθος ώστε να πεθάνει από τον ανικανοποίητο έρωτα προς τον ίδιο του τον
εαυτόν.
Παρακολουθώντας στενά από επαγγελματική υποχρέωση -ή ίσως και
από… διαστροφή- τις εξελίξεις του τελευταίου χρόνου στον ΣΥΡΙΖΑ, έχω όλο και
περισσότερο την αίσθηση ότι τα τεκταινόμενα στο κόμμα -που τύποις ορίζεται
ακόμη ως αξιωματική αντιπολίτευση- είναι αδύνατο να ερμηνευτούν με τα κλασσικά
εργαλεία της πολιτικής ανάλυσης.
Με προεξάρχουσα τη συμπεριφορά του ίδιου του Στέφανου
Κασσελάκη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο
έδωσε ένα ισχυρό δείγμα γραφής του έντονου ναρκισσισμού από τον οποίο
διακατέχεται, κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο σαφές ότι μόνον με άλλες
επιστημονικές προσεγγίσεις μπορεί να βρει κανείς εξηγήσεις για όλα αυτά που
άλλοτε με απορία και άλλοτε με καγχασμό παρακολουθούμε να διαδραματίζονται
ενώπιον μας.
Παρότι, για παράδειγμα, οι περισσότεροι ειδικοί σε θέματα
ψυχικής υγείας αναγνωρίζουν ότι «όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε ένα μικρό νάρκισσο
μέσα στην προσωπικότητά μας», η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ακούσει για
πολλούς οι οποίοι έξω από το παιδικό τους δωμάτιο είχαν κρεμάσει πινακίδα «Χτυπάτε
την πόρτα του πρωθυπουργού», όπως είχε κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης, σύμφωνα με
την περιγραφή του πατέρα του.
Προσφεύγοντας και πάλι στους ειδικούς, μαθαίνουμε ότι τα
βασικά χαρακτηριστικά ενός νάρκισσου είναι ότι, πρώτον, έχει μεγάλη δυσανεξία
στην κριτική, δεύτερον, συμπεριφέρεται σαν να του χρωστάνε όλοι οι γύρω του,
τρίτον, υποτιμά τους άλλους, και, τέταρτον, δεν ζητάει συγγνώμη ακόμη και όταν
είναι πασιφανές ότι έκανε λάθος.
Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά που μαρτυρούν ότι η συμπεριφορά
του κ. Κασσελάκη αποτελεί «case study» ακραίου ναρκισσιστή. Ενοχλείται από
τον αντίλογο και επιμένει να διαγράψει όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Είναι
πεπεισμένος ότι υπερέχει όλων. Θεωρεί όλους τους άλλους υποδεέστερους. Δεν
δυσκολεύεται να αλλάξει τις θέσεις που κάθε φορά εκφράζει χωρίς ποτέ να γίνεται
εκ μέρους του παραδοχή της αλλαγής ή, πολύ περισσότερο, να εκφράζεται μετάνοια.
Οι επιθέσεις που εξαπολύει πλέον κατά του Αλέξη Τσίπρα επειδή
ο τέως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να τον στηρίζει, ο ταπεινωτικός τρόπος με τον
τρόπο αντικατέστησε εξ αποστάσεως τον Σωκράτη Φάμελλο από την προεδρία της
κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, οι προσβλητικές προτάσεις που προνοούν ότι
πρέπει να αλλάξουν εκλογικές περιφέρειες ακόμη και οι βουλευτές που τον
στήριξαν, οι παλινωδίες με τον χειρισμό του Παύλου Πολάκη, είναι μόνον μερικά
χαρακτηριστικά δείγματα συμπεριφοράς του κ. Κασσελάκη που δεν μπορεί να
αξιολογηθούν με πολιτικές προσεγγίσεις.
Για να είμαστε, πάντως, ειλικρινείς και τίμιοι στα όσα
καταμαρτυρούμε στον πολλαπλώς αμφισβητούμενο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να του
αναγνωρίσουμε ότι βρέθηκε μέσα σε μια αγέλη νάρκισσων, στην οποία το δικό του
«εγώ» ήρθε να συγκρουστεί με πολλά άλλα «εγώ» τα οποία ήρθαν στο προσκήνιο όταν
έγινε πασίδηλο το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής συγκρότησης του αμερικανόθρεφτου
επιχειρηματία.
Στελέχη τα οποία μέχρι πρότινος είχαν προσδεθεί στο άρμα του
νεοφερμένου ηγέτη, όπως ο Φάμελλος, ο Πολάκης, οι ευρωβουλευτές Φαραντούρης και
Αρβανίτης, αλλά και άλλοι που είχαν προεξοφλήσει ότι απλώς θα ζέσταινε την
καρέκλα στην Κουμουνδούρου μέχρι να γυρίσει ο Τσίπρας, που απλώς «παραμέρισε»,
αντιτάσσουν τον δικό τους ναρκισσισμό απέναντι σε εκείνον του Κασσελάκη.
Υπό κανονικές συνθήκες, ένας νέος επιχειρηματίας ο οποίος
άφησε τις δουλειές του στην Αμερική με μόνη στόχευση να ηγηθεί ενός κόμματος
της σύγχρονης Αριστεράς (ΣΥ.ΣΥ.ΑΡ., δεν είναι η πρόταση για το καινούργιο
όνομα;) και να το οδηγήσει στην εξουσία, θα έπρεπε ήδη προ πολλού να είχε
απομακρυνθεί τρέχοντας και να τους άφηνε να σκοτώνονται μεταξύ τους για το…
ποιος (δεν) θα πληρώσει τους εργαζόμενους στην «Αυγή» και στο «Κόκκινο».
Είναι προφανές, όμως, ότι κίνητρο του δεν ήταν ο αλτρουισμός
αλλά ο εγωιστικός ναρκισσισμός, ο οποίος δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί ότι
βρέθηκε σε έναν χώρο που περίσσευαν οι νάρκισσοι, προϊόν άλλωστε της ευκολίας
με την οποία απέκτησαν αξιώματα επειδή χρησιμοποιούσαν μεγαλόστομες διακηρύξεις
για «σωτηρία του λαού», «απαλλαγή από τα Μνημόνια» και άλλα τέτοια ηχηρά
παρόμοια.
Θα μπορούσε να τον λυπηθεί κανείς τον Στέφανο που πήγε και
έμπλεξε, αλλά, όπως λέει ο λαός μας, «ήθελέ τα και παθέ τα». Οπότε ας
αναμετρηθεί τώρα με τους άλλους νάρκισσους, στους οποίους μέχρι πρότινος έλεγε
«βρείτε μου αντίπαλο για να πάμε στις κάλπες», αλλά τώρα που συνασπίστηκαν όλοι
απέναντί του, άλλαξε τροπάρι.
Όπως και να έχει, ας νικήσει ο… λιγότερο νάρκισσος. Η Νέμεσις, ούτως ή άλλως, καραδοκεί!
