Το νέο πολιτικό τοπίο που αναδύεται μετά τον… «άκλαυτο» ΣΥΡΙΖΑ

         Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι στην πραγματικότητα ήταν μια εξέλιξη η οποία είχε προεξοφληθεί εδώ και αρκετό καιρό, δεν παύει, ωστόσο, να είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η (χθεσινή) έκπτωση του ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η διαδοχή του από το ΠΑΣΟΚ έγινε σαν κάτι το απολύτως φυσιολογικό.

Αργά αλλά σταθερά, η πολιτική ζωή του τόπου μοιάζει να επιστρέφει στην εποχή πριν από την κρίση, καθώς το ένα μετά το άλλο τα γεννήματα της περιόδου της μνημονιακής εξαλλότητας αποτελούν παρελθόν. Ένα παρελθόν το οποίο ελάχιστοι πρέπει να είναι εκείνοι που το νοσταλγούν.  Γι΄αυτό και δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξεμέτρησε το ζην του χωρίς να… κλάψει κανείς για το άδοξο τέλος του.

Με εξαίρεση, άλλωστε, κάποιες ξέπνοες δηλώσεις ξεπεσμένων αξιωματούχων της Κουμουνδούρου, οι οποίοι κατέφυγαν σε στερεοτυπικά αναμασήματα και ανιστόρητες αναλογίες περί «αποστασίας», ουδείς φαίνεται να συγκινήθηκε από την πιο πρόσφατη τροπή των πολιτικών πραγμάτων και τη νέα διάσπαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που του στέρησε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Διότι μπορεί το «syrisafication» να διδάσκεται εφεξής στις σχολές της πολιτικής επιστήμης ως case study για το πως ένα κόμμα μπορεί να διαλυθεί ακόμη και όταν είναι στην κατά τεκμήριο βολική θέση της αντιπολίτευσης, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τεκταινόμενα στην πάλαι ποτέ κυβερνώσα ριζοσπαστική Αριστερά έχουν πάψει προ πολλού να κόβουν εισιτήρια.   

Η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει πλέον με αφόρητη βαρεμάρα τα τελευταία πολύ κουραστικά επεισόδια που έχει το σήριαλ της προδιαγεγραμμένης πορείας προς τη διάλυση στην οποία εισήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που ο ουσιαστικός δημιουργός του Αλέξης Τσίπρας πέταξε «λευκή πετσέτα» επειδή, κακά τα ψέματα, δεν άντεξε να καταγράφει στο παθητικό του συνεχόμενες εκλογικές ήττες.

Τέσσερις ημέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023, στις οποίες η δύναμη του κόμματός του υποχώρησε στο ισχνό 17,83%, ο κ. Τσίπρας πήγε στο Ζάππειο για να παραιτηθεί, αλλά η λέξη «παραίτηση» δεν βγήκε από τα χείλη του. «Κατανοώ την ανάγκη για ένα νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει», ήταν τα πολύ προσεκτικά λόγια τα οποία επέλεξε να χρησιμοποιήσει ο πρώην πρωθυπουργός.

«Έχω εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο δυναμικό του κόμματός μας. Στις αστείρευτες δυνάμεις της κοινωνίας και της Αριστεράς», είπε και είναι απορίας άξιον αν είχε κατά νου την τετράδα των τωρινών υποψήφιων αρχηγών (Γκλέτσος, Πολάκης, Φάμελος και Φαραντούρης) που θα αναμετρηθούν την προσεχή Κυριακή και τους οποίους είδαμε την περασμένη Τετάρτη να διασταυρώνουν τα ξίφη τους σε ένα πολύ χαμηλών προσδοκιών ντιμπέιτ που οργάνωσε η δημόσια τηλεόραση.

«Αποφάσισα λοιπόν να προτείνω την εκλογή νέας ηγεσίας από τα μέλη του Κόμματος, όπως ορίζει το καταστατικό του. Την άμεση προσφυγή στις σχετικές διαδικασίες. Στις οποίες φυσικά δεν θα είμαι υποψήφιος», είχε συμπληρώσει ο Τσίπρας πριν από 17 μήνες. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Πρόσθεσε ακόμη μια παράγραφο που ήταν αποκαλυπτική των πραγματικών προθέσεων του: «Θα είμαι όμως παρών πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά από αυτές».

Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή, τουλάχιστον για όσους δεν είχαν θαμπωθεί από τους ψευτομακιαβελικούς υπολογισμούς του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Στην αρχή «ευνόησε» και «ευλόγησε» την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, επειδή προφανώς θεώρησε ότι ο «ουρανοκατέβατος» Ελληνοαμερικανός θα ήταν κάτι σαν «το παιδί για τα θελήματα» που συμβιβαζόταν με την προοπτική να κρατάει ζεστό τον θώκο της Κουμουνδούρου.

Όταν, όμως, φάνηκε ότι ο ναρκισσιστικός χαρακτήρας του Κασσελάκη δεν του επέτρεπε να παραστήσει τον «αχυράνθρωπο», με ενορχηστρωτή τον κ. Τσίπρα, ξεκίνησε, ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο, η αποδόμησή του που κατέληξε με την πρωτοφανή απόφαση να μην του επιτρέψουν να είναι εκ νέου υποψήφιος για την αρχηγία στην οποία ένα εξάμηνο νωρίτερα τον είχαν αναδείξει σχεδόν πανηγυρικά.

Όχι ότι δεν έδωσε κι ο ίδιος αφορμές, με όσα έλεγε και όσα έκανε, αποκορύφωμα των οποίων ήταν το αμφιλεγόμενο αφήγημα για την προηγούμενη ζωή του, όπως και η διάτρητη δήλωση πόθεν έσχες που δημοσιοποίησε. Οι μέθοδοι, όμως, με τις οποίες οι άνθρωποι του Τσίπρα τον έβγαλαν από το παιχνίδι δεν… διεκδικούν δάφνες δημοκρατικότητας.

Αλλά επειδή το μόνο βέβαιο είναι ότι η δράση προκαλεί αντίδραση, οι αμφιλεγόμενες επιλογές που έκαναν οι άνθρωποι του κλασσικού ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που πέτυχαν ήταν να επιταχύνουν τον χρόνο της δικής τους περιθωριοποίησης, σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την έναρξη μιας εποχής η οποία, μπορεί να έχει στοιχεία από τον κλασσικό δικομματισμό του παρελθόντος, αλλά, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μια νέα πολιτική κατάσταση η οποία είναι μάλλον πιο θετική από εκείνη που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις, οι οποίες κράτησαν την Ελλάδα καθηλωμένη στα Μνημόνια περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, έχουν πια υποχωρήσει με αποτέλεσμα η αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων να διεξάγεται πλέον με περισσότερο ρεαλιστικούς όρους.

Έτσι ώστε να μην… ψάχνουμε για μπαταρίες για να παράγουν ρεύμα οι ανεμογεννήτριες ούτε να αναζητούμε δισεκατομμύρια για να επανακρατικοποιήσουμε τις τράπεζες και τις εταιρίες ενέργειας που ξεπουλήθηκαν την περίοδο του τρίτου και πιο επαχθούς Μνημονίου το οποίο ήρθε ως απότοκο του δήθεν ηρωικού ψευτοδημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015.

Όπως και να έχει, είναι καιρός να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω και η προϊούσα ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ -για την οποία, όπως προείπαμε, κανείς δεν θα… κλάψει- μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη απόδειξη ότι εισήλθαμε σε ένα νέο -και κατά τεκμήριο πιο ελπιδοφόρο- πολιτικό τοπίο.

Ποιος νάρκισσος θα κερδίσει την παρτίδα

 

Ο Νάρκισσος, σύμφωνα με τη μοναδική σε ευρηματικότητα παραστατικών χαρακτήρων ελληνική μυθολογία, ήταν ένα ωραίος νέος ο οποίος αδιαφόρησε για τον έρωτα που του είχε ένας άλλος ωραίος νέος, ο Αμεινίας, που, εξ αυτού του λόγου, οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.

Προς αποκατάσταση της αδικίας, όπως λέει ο αρχαιοελληνικός μύθος, παρενέβη η Νέμεσις, η οποία θέλοντας να τιμωρήσει τον Νάρκισσο, τον υποκίνησε να δει στο νερό μιας πηγής το είδωλό της εικόνας του και να το ερωτευθεί με τόσο πάθος ώστε να πεθάνει από τον ανικανοποίητο έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτόν.

Παρακολουθώντας στενά από επαγγελματική υποχρέωση -ή ίσως και από… διαστροφή- τις εξελίξεις του τελευταίου χρόνου στον ΣΥΡΙΖΑ, έχω όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι τα τεκταινόμενα στο κόμμα -που τύποις ορίζεται ακόμη ως αξιωματική αντιπολίτευση- είναι αδύνατο να ερμηνευτούν με τα κλασσικά εργαλεία της πολιτικής ανάλυσης.

Με προεξάρχουσα τη συμπεριφορά του ίδιου του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο έδωσε ένα ισχυρό δείγμα γραφής του έντονου ναρκισσισμού από τον οποίο διακατέχεται, κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο σαφές ότι μόνον με άλλες επιστημονικές προσεγγίσεις μπορεί να βρει κανείς εξηγήσεις για όλα αυτά που άλλοτε με απορία και άλλοτε με καγχασμό παρακολουθούμε να διαδραματίζονται ενώπιον μας.

Παρότι, για παράδειγμα, οι περισσότεροι ειδικοί σε θέματα ψυχικής υγείας αναγνωρίζουν ότι «όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε ένα μικρό νάρκισσο μέσα στην προσωπικότητά μας», η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ακούσει για πολλούς οι οποίοι έξω από το παιδικό τους δωμάτιο είχαν κρεμάσει πινακίδα «Χτυπάτε την πόρτα του πρωθυπουργού», όπως είχε κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης, σύμφωνα με την περιγραφή του πατέρα του.

Προσφεύγοντας και πάλι στους ειδικούς, μαθαίνουμε ότι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός νάρκισσου είναι ότι, πρώτον, έχει μεγάλη δυσανεξία στην κριτική, δεύτερον, συμπεριφέρεται σαν να του χρωστάνε όλοι οι γύρω του, τρίτον, υποτιμά τους άλλους, και, τέταρτον, δεν ζητάει συγγνώμη ακόμη και όταν είναι πασιφανές ότι έκανε λάθος.

Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά που μαρτυρούν ότι η συμπεριφορά του κ. Κασσελάκη αποτελεί «case study» ακραίου ναρκισσιστή. Ενοχλείται από τον αντίλογο και επιμένει να διαγράψει όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Είναι πεπεισμένος ότι υπερέχει όλων. Θεωρεί όλους τους άλλους υποδεέστερους. Δεν δυσκολεύεται να αλλάξει τις θέσεις που κάθε φορά εκφράζει χωρίς ποτέ να γίνεται εκ μέρους του παραδοχή της αλλαγής ή, πολύ περισσότερο, να εκφράζεται μετάνοια.

Οι επιθέσεις που εξαπολύει πλέον κατά του Αλέξη Τσίπρα επειδή ο τέως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να τον στηρίζει, ο ταπεινωτικός τρόπος με τον τρόπο αντικατέστησε εξ αποστάσεως τον Σωκράτη Φάμελλο από την προεδρία της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, οι προσβλητικές προτάσεις που προνοούν ότι πρέπει να αλλάξουν εκλογικές περιφέρειες ακόμη και οι βουλευτές που τον στήριξαν, οι παλινωδίες με τον χειρισμό του Παύλου Πολάκη, είναι μόνον μερικά χαρακτηριστικά δείγματα συμπεριφοράς του κ. Κασσελάκη που δεν μπορεί να αξιολογηθούν με πολιτικές προσεγγίσεις.

Για να είμαστε, πάντως, ειλικρινείς και τίμιοι στα όσα καταμαρτυρούμε στον πολλαπλώς αμφισβητούμενο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι βρέθηκε μέσα σε μια αγέλη νάρκισσων, στην οποία το δικό του «εγώ» ήρθε να συγκρουστεί με πολλά άλλα «εγώ» τα οποία ήρθαν στο προσκήνιο όταν έγινε πασίδηλο το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής συγκρότησης του αμερικανόθρεφτου επιχειρηματία.

Στελέχη τα οποία μέχρι πρότινος είχαν προσδεθεί στο άρμα του νεοφερμένου ηγέτη, όπως ο Φάμελλος, ο Πολάκης, οι ευρωβουλευτές Φαραντούρης και Αρβανίτης, αλλά και άλλοι που είχαν προεξοφλήσει ότι απλώς θα ζέσταινε την καρέκλα στην Κουμουνδούρου μέχρι να γυρίσει ο Τσίπρας, που απλώς «παραμέρισε», αντιτάσσουν τον δικό τους ναρκισσισμό απέναντι σε εκείνον του Κασσελάκη.

Υπό κανονικές συνθήκες, ένας νέος επιχειρηματίας ο οποίος άφησε τις δουλειές του στην Αμερική με μόνη στόχευση να ηγηθεί ενός κόμματος της σύγχρονης Αριστεράς (ΣΥ.ΣΥ.ΑΡ., δεν είναι η πρόταση για το καινούργιο όνομα;) και να το οδηγήσει στην εξουσία, θα έπρεπε ήδη προ πολλού να είχε απομακρυνθεί τρέχοντας και να τους άφηνε να σκοτώνονται μεταξύ τους για το… ποιος (δεν) θα πληρώσει τους εργαζόμενους στην «Αυγή» και στο «Κόκκινο».

Είναι προφανές, όμως, ότι κίνητρο του δεν ήταν ο αλτρουισμός αλλά ο εγωιστικός ναρκισσισμός, ο οποίος δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί ότι βρέθηκε σε έναν χώρο που περίσσευαν οι νάρκισσοι, προϊόν άλλωστε της ευκολίας με την οποία απέκτησαν αξιώματα επειδή χρησιμοποιούσαν μεγαλόστομες διακηρύξεις για «σωτηρία του λαού», «απαλλαγή από τα Μνημόνια» και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια. 

Θα μπορούσε να τον λυπηθεί κανείς τον Στέφανο που πήγε και έμπλεξε, αλλά, όπως λέει ο λαός μας, «ήθελέ τα και παθέ τα». Οπότε ας αναμετρηθεί τώρα με τους άλλους νάρκισσους, στους οποίους μέχρι πρότινος έλεγε «βρείτε μου αντίπαλο για να πάμε στις κάλπες», αλλά τώρα που συνασπίστηκαν όλοι απέναντί του, άλλαξε τροπάρι.

Όπως και να έχει, ας νικήσει ο… λιγότερο νάρκισσος. Η Νέμεσις, ούτως ή άλλως, καραδοκεί!